"Od pierwszej chwili... czyli Rozejm oczami Smoka" - ETAP AD. 7

 Dedykacja: Dla Pandy - i bez rewolucji 😋🐼



🐉🐉🐉

Podszedł do swoich przyjaciół, starając się poskromić w sobie ochotę na to, by się odwrócić i zobaczyć, jak Potter wita się z Granger. Bliznowaty dupek… Zapewne szybko zorientował się, jak wiele jest warta i zaczął zazdrości najlepszemu przyjacielowi tego, że to on ją miał… Popieprzona drużyna marzeń!

- Smoku! – Pansy rzuciła mu się na szyję i uściskała go mocno, gdy tylko znalazł się w zasięgu jej ramion.

- Spoko Panss, wszystko jest dobrze – zapewnił, oddając jej uścisk.

- Na pewno? – Pansy oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy.

- Tak. Nie było tak źle… - Draco uśmiechnął się cierpko.

- Raczej nie mogło być lepiej, przyjacielu! – Zabini podszedł do niego i mocno klepnął go w ramię.

- Przestań Zabb… - poprosił dość cierpko.

- Wszyscy faceci pili przez cały weekend, żałując, że jednak nie padło na nich. Granger okazała się gorącym towarkiem… - zaśmiał się Blaise.

Draco nerwowo przełknął ślinę. Wcale nie spodobało mu się to określenie. Kurwa… Tu chodziło o jego żonę, a nie o kawał apetycznego mięsa!

- Jak ona… to zniosła? – spytała Pansy, odwracając się w stronę Granger, którą właśnie przytulało około dwudziestu osób.

- Ona jest… - Draco też patrzył na to, jak wszyscy ją wspierali i pocieszali, jakby małżeństwo z nim, było najgorszym, co ją mogło w życiu spotkać. – Wszystko z nią dobrze. Oddała się temu rozejmowi bez reszty i mówiła, że była gotowa na wszystko, więc jakoś to… zaakceptowała. Przynajmniej takie sprawia wrażenie – wytłumaczył, samemu nie wiedząc, czy ma rację.

- Nie musiałeś byś brutalny, prawda? – spytała cicho Pansy, uważnie się mu przyglądając.

- Nie – odpowiedział krótko, biorąc głębszy oddech.

- Możemy coś dla ciebie zrobić? Jakoś pomóc? – spytał Blaise.

- Chcę żeby czuła się jak najlepiej w zamku i w towarzystwie nas wszystkich. Nie może odczuwać wrogości, bo wtedy to wszystko będzie jeszcze bardziej popieprzone i dla niej i dla mnie – wyjaśnił.

- Spoko. Wybieram się zaraz z dziewczynami na zakupy. Chcesz żebyśmy ją zabrały? Może trochę się rozluźni…

- Nie, to kiepski pomysł. Pewnie w końcu, któraś z was nie wytrzyma i…

- Przestań Draco. Nic jej nie zrobimy! Będziemy ją traktować tak samo, jakby była twoją aranżowaną żoną, przywiezioną ze Stanów lub Francji. Twój ojciec palną wczoraj odpowiednią mówkę na temat tego, że zawiązaliście małżeństwo i wszyscy mają odpowiednio traktować jego synową…

- Co za pochrzaniony psychol… Serio mówił przy wszystkich o zawiązaniu małżeństwa? – wywarczał Draco.

- Tak. Greengrass prawie zemdlała na wieść o tym – Zabini uśmiechnął się wrednie pod nosem.

- Cudownie! – sarknął Draco. – Zajmiesz się Granger? Na pewno nic jej się nie stanie? Stary by mnie zabił, gdybym jej nie dopilnował – tłumaczył Pansy.

- Pewnie, że się zajmę. Skoro chcesz by czuła się przy nas dobrze, to powinnam być z nią blisko. Mogę to dla ciebie zrobić, jeśli tego potrzebujesz – zapewniła Parkinson.

- Dobrze, dzięki. Weźcie ją na lunch, bo nie zdążyła zjeść śniadania – Draco zmusił się do uśmiechu. – I jeśli możesz, uważaj na Greengrass. Widzę, że już jej odwala…

- Ostrzegałam ją, że zadawanie się z Flintem może sprowadzić na nią tylko twoją złość, ale zdaje się, też się upiła i polazła za nim, jak w ogień. Zawsze ci mówiłam, że to kompletna idiotka – przypomniała mu Pansy.

- Niech spierdala. Nie chcę jej widzieć na oczy – odpowiedział cierpko Draco.

- Może wieczorem wpadniecie do moich komnat? Napijemy się, pogadamy i Granger może zrozumie, że wcale nie mamy zamiaru ponownie wyzywać ją od szlam, ani nagle zacząć torturować – zaproponował Blaise.

- Niezły pomysł. Możemy spróbować – zdecydował Draco.

- Chyba musisz tam iść. Potter chyba ją zaraz pocałuje… Dupek kocha się w dziewczynie swojego przyjaciela… - Pansy z dezaprobatą pokiwała głową, patrząc jak bliznowaty podchodzi do swojej przyjaciółki.

- Raczej fakt, że kocha się w mężatce powinien być bardziej oburzający – zachichotał Blaise.

- Kurwa… - mruknął pod nosem Draco, ruszając w ich stronę.
Absolutnie nie mógł pozwolić na to, by Potter pocałował jego żonę, a oczach kilkudziesięciu osób. Musiał ją wyrwać z jego ramion i to zdecydowanie, jak najszybciej.


🐉🐉🐉


Potter trzymał ją blisko, a jego wzrok dosłownie iskrzył. Draco odniósł wrażenie, że gdyby tylko mógł, to ten bliznowaty ćwok, już nigdy nie wypuściłby jej ze swoich ramion.

- Możesz wreszcie puścić moją żonę, Potter? – powiedział twardo, tak by nie pozostawić wątpliwości, co myśli o tej scenie.

Potter puścił ją po bardzo krótkim wahaniu, a Draco ledwo się powstrzymał, przed pochwaleniem go za rozsądek, gdy odciągnął do niego Granger i przytrzymał blisko siebie. Ona była teraz jego! Czy tak ciężko było to wszystkim zrozumieć, do pieprzonej cholery?

- Zejdź mi z oczu Malfoy, bo Hermiona bardzo szybko zostanie wdową! – zawarczał złowrogo pieprzony wybraniec.

- Ciekawe czy twój najlepszy przyjaciel wie, że na nią lecisz, ty dwulicowy dupku… – odpowiedział patrząc na niego, jak na zdechłego robaka.
A mówiło się, że to śmierciożercy nie mają zasad i honoru? A tu proszę, przywódca świętych feniksów, marzy o posuwaniu dziewczyny kumpla… Obrzydliwe!

 
🐉🐉🐉

- To boli… - usłyszał za sobą i dopiero w tej chwili zorientował się, że mógł część swojej złości niechcący przenieść na Granger.
Natychmiast poluzował uścisk, ale nie puścił jej w obawie, że odwróci się na pięcie i ucieknie z powrotem do swoich przyjaciół.

- Z Potterem też się masz nie zadawać – ostrzegł ją.
Nie był pewien, jakie relacje dokładnie między nimi panowały, ale…

- Nie wygaduj bzdur! Harry to przyjaciel! Od lat jest w udanym związku z Parvati Patil i…- rozemocjonowała się Granger.

- I gapi się na ciebie, jakby chciał cię zaraz przelecieć! Masz się do niego nie zbliżać bez mojej wiedzy,  rozumiesz? – stanął i popatrzył jej w oczy, chcąc mieć pewność, że nie kłamała.
Czyżby naprawdę, nigdy nie zauważyła, że Potter chciał jej dla siebie? Cóż za niedomyślna istota!

- Za kogo ty mnie masz, Malfoy, robiąc mi ciągle takie uwagi, co? – wysyczała, coraz mocniej na niego wściekła.

Szczerze Granger? Za kobietę, która chyba za rzadko patrzy w lustro i wciąż nie zorientowała się, jak mocno działa na mężczyzn, ty przeklęta, prześliczna, przemądra, ognista kocico!
Wziął jednak głębszy oddech i odpowiedział inaczej:

- Za kobietę, która pomimo swojej podobno ogromnej inteligencji, w ogóle nie zarejestrowała tego, że jej najlepszy przyjaciel się w niej zakochał! – odpowiedział, siląc się na chłodny ton.

Wyraźnie widział, zaskoczenie na jej twarzy. Czyli, że nie wiedziała… Albo nie chciała niczego zauważyć…

- Życie mi się wali w posadach, a ty sądzisz, że mam teraz w głowie jakieś głupie romanse? – ofuknęła go.

Kurwa mać, Granger… Myślisz, że tu chodzi tylko o twoje życie? Nie! Moje też się zawaliło, bo plan na ucieczkę z tego całego bagna, będzie musiał od teraz zakładać, że albo pociągnę cię za sobą, albo naprawdę dam ci zginąć – rozmyślał z goryczą.
Musiał jednak powiedzieć jej coś ostrego, by nadal pamiętała, że to on tutaj rządzi.

- Nie teraz, tylko nigdy nie masz mieć w głowie żadnych romansów, dotarło? A jak będziesz potrzebowała, żeby ktoś cię porządnie zerżnął, to wiesz gdzie…

Pożałował tych słów. Nie zamierzał… Znaczy mógłby, gdyby ona chciała, ale nie planował z premedytacją… Cholera! Malfoy! Ogarnij się!

- Nie kończ tego zdania, jeśli nie chcesz, bym dała ci w twarz przy tych wszystkich ludziach! – ostrzegła go, a w jej oczach błysnęła czysta pogarda.
Nie dziwił się temu. Sam sobą też wciąż pogardzał…
W zamian jednak posłał jej kolejny złośliwy uśmieszek – miał je wyćwiczone do perfekcji i poprowadził ją do grupy swoich przyjaciół.
Czas zacząć oswajanie…

🐉🐉🐉


- Ale ta hałaśliwa hałastra cię wyściskała, Granger… Ups! Przepraszam! Malfoy… – pierwszy odezwał się Zabini.

- To moi przyjaciele – mruknęła pod nosem.

- Wspominałam wam przecież, że wyli i prawie się wieszali, jak ją od nich w sobotę zabierałam – przypomniała Pansy, która uśmiechała się do Granger przyjaźnie.
Był jej za to wdzięczny. Naprawdę potrzebował jej pomocy, jeśli to się miało jakoś ułożyć.

Nott, Goyle, Davis i Dafne Greengrass podeszli i dołączyli do ich grupy.

- No to chyba musimy się przekonać, czy serio jesteś taka zajebista, że aż tak za tobą rozpaczają! – Zabini mrugnął do niej łobuzersko i znów się roześmiał, a Draco patrzył, jak Granger się uroczo rumieni.
Podniósł wzrok i nagle zwrócił uwagę na Theodora. Stał naprzeciwko niej i przyglądał się jej ślicznej buzi, wyraźnie zauroczony. Po chwili jednak, przeniósł swoją uwagę na jej ładnie wyeksponowany dekolt. Draco nie mógł przepuścić takiej szansy.

- Nott, odwróć wzrok w inną stronę, albo wykuję ci oczy – skarcił go ostro, podkreślając swoje terytorium.

- Sorry Smoku, ja tylko… - Theo w momencie zrobił się czerwony.
Najpewniej było mu głupio, że dał się tak przyłapać.

- Ty tylko gapisz się na piersi mojej żony. Powściągnij swe zapędy, jeśli nie chcesz bym ci przyłożył! – ostrzegł go, choć w środku ta sytuacja go bawiła.
Granger nadal się czerwieniła, a Theodore został jej przedstawiony, jako obleśny zboczeniec. Dobrze… To powinno wystarczyć, by stała się nieczuła, na jego zaloty.

Kilka osób ryknęło śmiechem, a Draco ledwo zdusił uśmieszek triumfu.

- To jak Malfoy, masz ochotę skoczyć dziś z nami na zakupy? – zapytała Dafne, a Draco domyślił się, że Pansy już zdążyła wciągnąć wszystkie dziewczyny w swój plan. Świetnie.

Ledwo powstrzymał głośne parsknięcie śmiechem, gdy zauważył, jak Granger patrzy na niego wyczekująco. No tak, znów nie zarejestrowała, że chodzi o nią…

- To pytanie było do ciebie – wyjaśnił jej krótko, rozbawiony tą sytuacją.

- Och! – Granger wyglądała na skonsternowaną. – Na zakupy? Ale gdzie…?

- Do mugolskiego Londynu oczywiście. Uwielbiamy się tam szlajać po galeriach handlowych! Chodź! Będzie naprawdę fajnie! – Pansy uśmiechnęła się do niej zachęcająco.

Zdziwił się trochę, że Granger spojrzała na niego, jakby szukając jego akceptacji. Serio myślała, że będzie nią rządził, jak jakąś nieruchomością? Wcale nie zamierzał! Dlatego postanowił, że sam zostawi jej decyzję.

- Jeśli masz ochotę, to wybierz się z dziewczynami. Pansy cię dobrze przypilnuje, a ochrona też będzie gdzieś w pobliżu – zdobył się na swobodny uśmiech.

- W sumie… Dlaczego nie? – Granger wyraźnie się wahała, ale dość szybko podjęła decyzję.

- Super! Zawołam Millie i ruszamy – odezwała się Dafne.

Draco w duchu podziękował, że zapobiegliwie zabrał ze sobą swoją kartę kredytową. Powinna mieć własne pieniądze, gdy pójdzie na zakupy. Był ciekaw, czy odważy się jej użyć?

- Proszę najdroższa, kup sobie coś ładnego – miał zamiar sprawdzić, jak zareaguje, gdy zwróci się do niej w ten sposób.

- Co? – Granger była totalnie zaskoczona, widząc co jej podaje.

- Co zechcesz – odpowiedział, ledwo powstrzymując chęć na roześmianie się. Była ewidentnie zaskoczona, tym, że pozwoli jej skorzystać ze swoich pieniędzy. - Karta nie ma limitu. Najlepiej zdaj się na Pansy, ona ma naprawdę świetny gust – poradził, w duchu dodając prośbę, by najlepiej zawsze trzymała się blisko Pansy.

- Jakim cudem masz mugolską kartę kredytową? – spytała go, uważnie oglądając złoty prostokącik.

- Do takich spraw nie potrzeba cudów. Pin to 0506 – pochylił się nad nią, nie chcąc by ktoś usłyszał.
Wielu Śmierciożerców tonęło w długach, a nie potrzebował, by ktoś spróbował ją napaść jeszcze z powodu pieniędzy.   

- Ale kreatywnie… - skrytykowała, chowając kartę do swojej torebki.

- To data moich urodzin – przyznał, nadal mówiąc tak, by nikt nie usłyszał.

- Ach tak… No dobrze… Raczej z niej nie skorzystam, ale dzięki…- Granger nieco się jąkała, kolejna zabawna rzecz.

- Skorzystasz. Masz sobie kupić wszystko, na co przyjdzie ci ochota. Nie jestem pewien, kto kompletował ci nową garderobę, ale muszę to sprawdzić, bo ta sukienka ma stanowczo za duży dekolt – przyznał bez udawania.
Przekląłby każdego, kto pozwolił jej założyć taką kieckę. Wyglądała naprawdę pociągająco i seksownie.
I miała na sobie czarny stanik… Koronkowy… Kurwa! Zapomnij Draco, w tej chwili! – karcił w myślach samego siebie.

- Dobra, dobra Smoku, skończ marudzić, bo za chwilę zmienisz się we własnego starego! A ty chodź Malfoy, dziewczyny też już idą. – Pansy podeszła i złapała Granger pod ramię, a ta poszła za nią pokornie, bez żadnego oporu.

Dafne, Milicenta, Tracy i… Astoria, najwyraźniej już na nie czekały. Pierdolona cholera! Musiał ją ostrzec…

Podszedł szybko do Astorii.

- Grenngras, na słówko! – warknął, ciesząc się, że nie było już obok niej Flinta, by musiał się jeszcze teraz z nim kłócić.

Astoria posłusznie przeszła za nim kilka kroków na bok.

- Smoku ja…

- Nie odzywaj się do mnie tylko słuchaj! – syknął.
Miał ochotę nią potrząsnąć, ale zrezygnował w ostatniej chwili i przeczesał włosy palcami.

 – Wybrałaś swój los, zadając się z Flintem i mam to totalnie w dupie, ale jeśli zbliżysz się do Gr… do mojej żony, to będzie nieprzyjemnie, a wiesz dobrze, że potrafię taki być. Masz jej kurwa dać spokój, albo pożałujesz! – zapowiedział, po czym odszedł od Astori, nim zdążyła się znów poryczeć.


🐉🐉🐉


Patrzył nieco niespokojny, jak Hermiona odchodzi z grupą jego znajomych i zastanawiał się, czy jest szansa, by choć trochę dobrze się z nimi dziś bawiła. Wątpił…

- I jak Smoku? Wydaje mi się, że całkiem dobrze dajesz sobie z nią radę! – Blaise klepnął go w ramię.

- Mówiłem już, że mogłoby być gorzej. Na razie jest nieco kłótliwa, ale też nie tak emocjonalna jak w szkole. Słucha się i analizuje – stwierdził oględnie.

- Ma boskie ciałko! Obmacałeś już coś? – Zabb sugestywnie poruszył brwiami.

- Spadaj zboczeńcu, bo trafisz na moją listę ludzi do obicia, zaraz po Nottiem! – ostrzegł Draco.

- Gdyby tylko nie była twoja… - westchnął tęsknie Blaise.

- Wal się! To, że jest ładna niczego nie zmienia, poza tym, że muszę jej teraz trzy razy bardziej pilnować – skłamał Draco.

- Jasne i siebie chyba też – dogadał mu przyjaciel.

Draco chciał to skomentować, ale w odpowiedzi jedynie wywrócił oczami i ruszył w stronę kominka.

Ledwie wyszedł z płomieni w holu Mirum Pars, a natknął się na swojego ojca.

- I jak? – zapytał z uśmiechem Lucjusz, a Draco ledwo powstrzymał warknięcie.
Ślepi byli, że go o to pytali? Jak. Kurwa normalnie! Granger się nie załamała, ani nie histeryzowała, a on nie ma na sobie śladów pobicia, czyli jakoś się dogadali. Koniec pieśni!

- Dobrze. Jest lojalna wobec własnych postanowień – odpowiedział oględnie.

- Cieszy mnie to! Zdziwiłeś się, że wyrosła na piękność, co? – zarechotał Lucjusz.

- Nie zaprzeczę. Chcesz coś jeszcze? Słabo wypocząłem w weekend – uskarżał się.

- Tylko zapytać, czy chcesz dla niej te osobną komnatę w wieży?

- Nie. Zamieszka ze mną. Byłbym głupcem, gdybym ją zostawił bez nadzoru – odpowiedział gładko.

Twarz Lucjusza rozjaśnił cyniczni uśmieszek.

- Prawda, lepiej tego nie rób i sam jej pilnuj. Zresztą nie musisz jej brać tylko w dni, gdy może zajść w ciąże… Możecie częściej – szydził jego przeklęty ojczulek.

- Dzięki za pozwolenie – warknął przez zęby Draco, po czym skierował się w stronę swoich komnat.
Desperacko potrzebował kilku godzin snu w wygodnym łóżku i eliksiru przeciwbólowego bo jego mięśnie i głowa były zbolałe i ociężałe.

Gdy podszedł do drzwi, zauważył, że plakietka na nich zmienia się. Pojawił się na niej napis:

„Państwo D. H. Malfoy”

No tak, skoro zaakceptował ją jako swoją żonę, to logicznym stało się, że zamek to przyjął i dodał do jego komnat. Pięknie…

🐉🐉🐉


Spało mu się cudownie i był w niebo wzięty, miał taką możliwość, bo dwie noce na kanapie były straszne. Musiał albo wytransmutować drugie łóżko, albo… jakoś ją przekonać, by zaczęła spać z nim.
Ale czy to nie byłoby za trudne? Czy dałby radę trzymać ręce przy sobie? Kurde… Sam nie był pewien.

Wstał, przeciągnął się i postanowił pójść do salonu, by napić się wody. Gdy tam wszedł, okazało się, że Granger była już w środku.

- Jesteś już. Wspaniale – przywitał, ją nie mogąc powstrzymać ziewnięcia i przeciągnięcia się.
Granger wyglądała na nieco speszoną jego obecnością i chyba też wystrojem komnat.

- Spałeś? – zapytała go szybko.

- Uhm… Dwie noce na kanapie mnie zabiły. Musiałem dziś wziąć eliksir na ból pleców – przyznał jej się, dalej dochodząc do siebie, bo relaksującym śnie.

- Oczekujesz współczucia ? – ironizowała

- Nie. Po prostu nigdy więcej się tak nie załatwię – odpowiedział, mając nadzieję, że zrozumie co miał na myśli.
To przez nią, no i przez jego trochę spaczone wychowanie go w duchu rycerskości, był teraz niewyspany, bo to ona zajęła jego wygodne wyrko.

- Mam coś dla ciebie – odezwała się nagle.

Zdziwiło go to, ale pozytywnie. Serio przywiozła mu prezent z zakupów? Pewnie Pansy ją namówiła… Ale cóż, dobrze. Oswajanie.

- Och, żonka o mnie pamiętała! Szczęściarz ze mnie! – podszedł do niej, nie kryjąc swojego rozbawienia.

- Nie drażnij się, tylko to bierz! – warknęła na niego, a pudełko w jej dłoni, nieco drżało.
Czym się denerwowała?

- Zegarek? – zapytał, choć był prawie pewien, że to jest to, bo poznał logo producenta na pudełku.

- Tak. Pansy mówiła, że je lubisz – pośpieszyła z wyjaśnieniem.

- To prawda. Dzięki – przyznał, bo naprawdę lubił zegarki, ponieważ lubił mieć nad wszystkim kontrolę, a zwłaszcza, nad upływającym czasem.
Zegarek miał sporą czarną, tarczę z białymi cyframi i wskazówkami oraz brązowy, gustowny, skórzany pasek. Był świetny. Postanowił od razu go założyć.

- Jest świetny. Pansy go wybrała? – chciał się upewnić, bo był przekonany, że to przyjaciółka go wybrała.
Dobrze znała jego gust.

- Nie. To mnie się spodobał – odpowiedziała szybko Granger.

Ciekawe… Naprawdę? Zrobiło mu się dziwnie lekko w piersi. Nie przypuszczał, że byłaby skłonna zrobić dla niego coś tak miłego, po ostatnim weekendzie. Kolejna rzecz, którą Granger go zaskoczyła.

- Ucałowałbym cię w ramach podziękowań, ale pewnie dałabyś mi za to w twarz – zażartował, uśmiechając się do niej nieco bezczelnie.

Granger prychnęła z wyższością, co go nieco ubawiło.

- Kupiłam ci jeszcze to… - podała mu książkę kucharską, z uśmiechniętym blond mugolem w białym fartuchu na okładce.

- Serio? – nieco niedowierzał w ten prezent.
Czyżby tak jej smakowało to co ugotował, by w ten sposób pokazać mu, że chce spróbować czegoś jeszcze? Albo na odwrót – tak jej nie smakowało, że postanowiła pomóc mu się doszkolić?

- Pansy nie wiedziała, że lubisz gotować… - jej głos wytrącił go z zamyślenia.

- Bo nie gotuję dla nikogo poza sobą, gdy jestem w apartamencie na weekend – przyznał.
Ona była pierwszą osobą, która skosztowała jego kuchni poza nim samym i ciężko było mu ukryć to, że bardzo chciał znać jej zdanie. Szybko otworzył książkę, by przejrzeć przepisy.

- No cóż, to twoi przyjaciele nie wiedzą co tracą – uśmiechnęła się do niego.
Czyli jednak jej smakowało… Świetnie.

Draco bez oporów odwzajemnił jej uśmiech.

- Może w kolejny weekend coś nam z niej przygotuję, oczywiście jeśli na to zasłużysz – zakpił.
Oczywiście, że to on będzie gotować, ta kobieta nawet nie umiała poprawnie pokroić papryki…

- Przynajmniej będę miała na co czekać – przyznała, a jemu znów zrobiło się cieplej w okolicach serca.

- A co to? – zainteresował się naszyjnikiem, którego nie miała dziś w ministerstwie, by jakoś ukryć swoje emocje, związane z jej pochwałą.

- Prezent od Pansy. Bardzo się uparła…- Granger chyba nieco się zawstydziła.

- Ładny. Pasuje do ciebie, gryfo… lwico – Tak, to był dobry pretekst, by zacząć inaczej ją nazywać. Sam nie wiedział czemu, ale bardzo chciał mieć jakieś określenie na nią, znane tylko im obojgu. Takie bardziej, intymne… Ale nie tak głupie, jak to „Mio”, Weasleya.

- Dzięki – odpowiedziała, najpewniej skrępowana jego słowami.

- Za tamtymi drzwiami znajduje się nasza sypialnia, a dalej masz łazienkę. Mamy jeszcze… - Draco spojrzał na zegarek na swoim nadgarstku. – Dwie godziny do kolacji. Odśwież się i przebierz. W szafie masz nowe cichy – wyjaśnił jej i postanowił posiedzieć trochę w salonie, by dać jej trochę prywatności.
Najpewniej było jej cholernie trudno zaakceptować, że będą od teraz dzielić sypialnie.
Cóż, jemu też łatwo nie było. Choć z innych powodów.   

- Dobrze – odpowiedziała i szybko ruszyła do drzwi.

Draco patrzył, jak je za sobą zamyka. Musiał oprzeć się wygodnie i zamknąć swój umysł, by nie myśleć tylko o tym, że ona za wkrótce będzie stała… nago pod jego własnym prysznicem.
Postanowił pójść skorzystać z łazienki do komnaty obok, która była obecnie pusta. Mógłby ją przeznaczyć dla Granger, ale… wolał nie ryzykować, że coś jej się stanie – przynajmniej tak to sobie tłumaczył.

Wrócił do własnej sypialni, by się przebrać i zauważył na łóżku ładną sukienkę, na cienkich ramiączkach, dość krótką… W sumie nie była zła, ale i tak dekolt był nieco za duży. A poza tym… Jego żona powinna chodzić w zieleniach, bo to był jego ulubiony kolor.
Szybko przywołał z szafy coś odpowiedniejszego, a jej wybór odesłał na wieszak. Skoro sam nie mógł wybrać sobie żony, to niech ma chociaż możliwość ubrania jej w co sam chce.

- A co to? – zapytała go Granger, gdy tylko wyszła z łazienki.
Starał się zignorować jej słodki zapach i fakt, że była tylko w szlafroku. On to zignorował, pewna część niego samego… nie do końca. Cholera!

- Twój strój na dzisiejsze wyjście – odpowiedział, starając się brzmieć pewnie.

- Nie to wybrałam – Granger ewidentnie się najeżyła.

- Tamtą sukienkę spaliłem. Była zbyt skąpa – odpowiedział, starając się zabrzmieć prawdziwie.

- Oszalałeś? To była zwykła kiecka! Nie miała w sobie kompletnie nic wyzywającego! – naskoczyła na niego ze złością.

Draco spojrzał na nią twardo. Jakim prawem na niego krzyczała? Chyba zapomniała się… Salazarze… Była jeszcze piękniejsza, gdy się złościła.

- To ty oszalałaś, jeśli sądzisz, że pozwolę ci się tak ubierać. Już wystarczy, że będą się gapić na twoje nogi – Kurwa! Ale ona ma nogi… – Nie muszą ci się jeszcze patrzeć na biust! – mówił, choć nie był do końca świadomy, czy mówi z sensem.
Ta kobieta chyba zaplanowała go zabić. Nie różdżką. Nie mieczem. Tylko pierdoloną frustracją. Bo kto, jak kto, ale on nie mógł jej mieć…

- To może w ogóle zacznę chodzić ubrana jak zakonnica, żeby przypadkiem żaden z twoich koleżków nie rzucił mi obleśnego spojrzenia? – Granger się ewidentnie denerwowała.

- Nie. Lubię fakt, że mam ładną żonę. To chyba jedyny plus tego całego bagna. Mają cię podziwiać, ale z daleka. Nie potrzebuję marnowania energii na odpędzanie twoich adoratorów, mam dość innych problemów na głowie!
Nie był do końca zadowolony, że jej to powiedział. Nie powinna słyszeć od niego, że jest jego zdaniem ładna… Ale to przecież była prawda. Tylko ślepy, by nie potwierdził. Już za późno… Teraz jeszcze tylko, jakoś przetrwać kolację.


🐉🐉🐉


Droga do jadalni byłą trudna. Trzymanie ją za rękę i słuchanie tych wszystkich nieszczerych komplementów na ich temat, było wkurwiające. Granger zdaje się też to zauważyła, bo nawet go o to zapytała. Cieszył się, że była skłonna z nim normalnie pogadać – bez zbędnej złości, syczenia i irytacji.
Nie miał dziś apetytu, a komentarze jego ojca irytowały go niepomiernie. On naprawdę miał zamiar udawać, że cieszy się z Granger, jako z synowej. Najpewniej do momentu, aż pozwoli komuś ją zbić… Draco miał tak zaciśnięte szczęki, że ledwo coś przełknął.

- Chciałem z tobą porozmawiać o jeszcze jednej sprawie, ojcze – zwrócił się do ojca.
Planował go przekonać, by odwołał Flinta z dowodzenia departamentem cywilnym. Ten pierdolony zwyrol, nie powinien w ogóle trafić w szeregi ministerstwa… Wiedział, że ojciec najpewniej się nie zgodzi, ale musiał spróbować.

- Dobrze, ale to jutro. Z tego co wiem, to dziś macie plany na wieczór i nie pójdziecie z nami nawet na jednego drinka, czy tak? – Lucjusz był ewidentnie zadowolony, że Draco planował wciągnąć Granger w swoje towarzystwo.
No cóż… Pewnie liczył, że jego plany szybciej się zrealizują. Popapraniec!

🐉🐉🐉



- Nareszcie skończył – ucieszył się Draco, gdy po kolacji jego stary wygłosił długą i koszmarnie nudną przemowę.
O dziwo Granger lekko się uśmiechnęła, gdy jej to powiedział. Dopił wino i postanowił, że nie ma co zwlekać z pojawieniem się u Zabiniego. Może tam ona jeszcze bardziej się rozluźni i znów uśmiechnie? Byłoby super.

- Chodź, im szybciej się zacznie, tym szybciej będziemy mogli się wyrwać – powiedział, wstając.

Ledwo jednak się podniósł, pojawił się przed nim Yaxley, proszą o rozmowę. Niechętnie odszedł z nim na bok, cały czas spoglądając na Granger i pilnując, by nikt niepożądany z nią nie gadał.

- Słuchaj no, Draco. Słyszałem, że chcesz Higgsa na swojego zastępcę. Czy jest możliwość, bym jednak ja mógł go zgarnąć? Zna się lepiej na magicznym transporcie, niż na prawie…

- Niestety nie Corban, Higgs jest mi niezbędny, już rozplanowałem dla niego wszelkie konkrety – odpowiedział płynnie Draco.
Nie mógł oddać Terenca, bo był jego jedynym źródłem nacisku na pieprzonego Marcusa Flinta. Musiał go mieć blisko, skoro sam Flint będzie na drugim końcu ministerstwa…

- No to może chociaż mogę dostać Puceya…?

- Musisz to obgadać z ojcem, bo nie jestem pewien – stwierdził oględnie.

- Dobra, dzięki – pożegnał go Yaxley, odchodząc szybko.

Draco wziął głęboki oddech, nim wrócił do swojej… żony. Czas iść na drinka z jego… a teraz chyba już ich, przyjaciółmi.


🐉🐉🐉


- Wchodźcie! Co tak długo? Obcałowywaliście się gdzieś po kątach, czy co? – przywitał ich w swoim stylu Zabini, odbierając butelki alkoholu, które Draco przywołał ze swojego barku.

- Jasne, przecież dobrze mnie znasz. Wiesz, że uwielbiam takie zabawy! – odpowiedział mu, bo jego przyjaciel wiedział, jak nikt inny, że Draco lubił seks w nietypowych miejscach.
Jednak seks z Granger w takich okolicznościach… Co za nierealne wizje!

- Cześć wam! –  na horyzoncie pojawiła się Pansy i Draco poczuł, jak może głębiej odetchnąć.
Jej obecność na pewno mu pomoże!

- Małe przyjęcie w gronie przyjaciół na waszą cześć! – wyjaśniła im Tracy Davis, przynosząc jakieś przekąski.

- Nie było przyjęcia zaręczynowego i nie mieliście podróży poślubnej, to niech będzie chociaż jakiś wspólny drink za wasze zdrowie! – dopowiedziała Milicenta.

Super! Udawajmy, że ona wcale nie jest tu z musu, tylko spotkaliśmy się, zakochaliśmy w sobie i pobraliśmy z pierdolonej miłości – sarkał w myślach, mimo wszystko przywołując na twarz uśmiech.

- Wielkie dzięki! – odpowiedział im wszystkim i podszedł, by usiąść na kanapie.
Wiedział, że wtedy Granger znajdzie się blisko niego, ale cóż… Oswajanie.
Czuł jak bardzo była spięta, a i jemu było dziwnie być tak blisko i praktycznie ją obejmować. No cóż… tak należało.

- Czego się napijesz, Malfoy? – spytał Zabini.

- Whisky – odpowiedział, nie rejestrując, że pytanie nie było do niego.

- Cicho, cholerny dżentelmenie! – skarciła go Pansy – To pytanie było do Hermiony! To, że ty chętnie zalewasz się whisky, to wiemy nie od dziś!

To go naprawdę rozśmieszyło i bardziej rozluźniło. Prawda, teraz było tu dwóch Malfoyów. Cóż za groteska…

- Racja. Przepraszam. Czego się napijesz, najdroższa? – zapytał, spoglądając na nią i wplatając jej palce we włosy.
Jej loki były miękkie… Przyjemne w dotyku.

- Poproszę białe wino – odpowiedziała, po czym ku jego zdziwieniu pochyliła się bliżej. - Zabierz te rękę, albo zaraz połamię ci palce… – szepnęła, uśmiechając się w taki sposób, że miał pewność, że z niego nie zażartowała.

Spojrzał jej w oczy i ciepły dreszcz przebiegł mu po kręgosłupie. Kurwa… a gdyby pochyli się bardziej i chwycił między zęby tę dolną, pełniejszą wargę… Co? Opamiętaj się Malfoy! W tej chwili, idioto! – skarcił się w myślach, po czym wypuścił jej włosy ze swoich palców i oparł rękę na kanapie.
W kilka minut do pokoju przywędrowała reszta zaproszonych, a Draco popijał swoje whisky, starając się nie zastanawiać, dlaczego do diabła, poczuł tak wielką ochotę, by ją pocałować…

- Przespałaś się trochę? – usłyszał pytanie Granger i dopiero teraz zauważył, że Pansy usiadła obok nich.

Nie usłyszał jej odpowiedzi, skupiając się na rozmowie Notta i Milicenty o planowanych podłączeniach do Fiuu w zamku.

Nagle rozległo się pukanie i Blaise wstał, by otworzyć. Draco zacisnął szczęki, by stłumić warknięcie, gdy zobaczył, że do środka wchodzą Greengrass i Flint.
Pierdolony sukinsyn! Mógł przewidzieć, że nie przepuści okazji…

- Jak mniemam, twoja sowa nie mogła mnie znaleźć, stąd ten brak zaproszenia, Zabb? –  kpił bezczelnie Marcus, wręczając Zabbowi butelkę whisky.

- Jak widzisz, mamy ograniczoną liczbę miejsc… – Draco wiedział, że Zabini nie może go od tak wyprosić.
Stał w hierarchii szczebel za Flintem i pierdolony Marcusik, jak nic poleciałby po czymś takim na skargę do jego ojca, niczym mały, biedny szczeniaczek.

Spojrzał na Astorię, która nerwowo przygryzała wargę i unikała patrzenia na niego. Tępa idiotka! Czy nie słyszała, co spotka dziewczyny, które zadają się z tym obrzydliwym popierdoleńcem? Pożałuje tego, Draco był pewien…

- Myślę, że jakoś się zorganizujemy –  Flint spojrzał na niego butnie, jakby chcąc mu pokazać, że nic nie może zrobić.
Nie wyrzuci go stąd. Nie odsunie od siebie i Granger. Zawsze ich znajdzie. I skrzywdzi, jeśli zechce... Musiał coś zrobić. Pokazać mu, że jest gorszy i że ma nie próbować niczego. Jedyna opcja – jego ostatni triumf. Piękna żona, przy jego boku…

- Jasne, że tak – odpowiedział siląc się na spokój . – Chodź skarbie, usiądziesz mi na kolanach, a Dafne się przesunie i zrobi siostrze miejsce – zdecydował się na ten krok, cicho licząc, że Granger nie ucieknie z krzykiem.
Mocno złapał ją w talii, uniósł i wsunął się pod nią, tak by wygodnie móc ją sobie posadzić na kolanach.
Salazarze! Gdy jej uda zetknęły się z jego, gorąc wystrzelił w jego ciele, aż po czubki palców. Pachniała tak pysznie i była taka ciepła… Kurwa, idealnie!

Usłyszał kilka chichotów i rechotów, a Granger zesztywniała przy nim, niczym posąg z marmuru, niemniej nic nie powiedziała i nic nie zrobiła, by zmienić swoje położenie. Za to złość na twarzy Flinta, była dla niego prawdziwym triumfem.
Tak, to właśnie ja ją mam – należy teraz do mnie – znów z tą wygrałem złamasie i co ty na to? – pytał go swoim spojrzeniem Draco.
Jednak bliskość Granger była… irytująca. Jego ciało reagowało na to w niekomfortowy dla niego sposób. Musiał się opanować…

Granger objęła go, co spotęgowało jego dyskomfort jeszcze bardziej, a potem chyba szukając swojego rozluźnienia, odwróciła się, by sięgnąć po swoje wino.

Kurwa! Nie wierć się przeklęta wiedźmo, bo inaczej… Cholera! - w jego głowie wybuchła wizja tego, co mógłby jej zrobić, gdyby tylko podciągnął te sukienkę, wsunął dłoń dalej, a potem rozpiął spodnie…
Dość! Dość! Dość Malfoy, w tej chwili!

- Smoku, jesteś potworem…– wyszeptała do niego Pansy.

- Wiesz to o mnie nie od dziś, Panss –  odpowiedział, przywołując resztki opanowania i siląc się na rozbawienie.

- Serio, nie masz serca – odezwała się Granger.

Ja kurwa nie mam serca? – pomyślał, patrząc mu w oczy. – To ty wlazłaś do mojego życia, bez zaproszenia z tym pięknym ciałem i walecznym charakterem, a teraz wiercisz mi się na kolanach tak, że jeszcze trochę i poczujesz, co to ze mną do cholery robi, Garanger!

- Uważaj lwico. To nie jest twój najlepszy czas na to, by mnie prowokować…–  ostrzegł ją, mając nadzieje, że zrozumie, że wcale nie żartuje.

Do stu galopujących graborogów! Chciałby ją mieć… Teraz. Na tej kanapie. Okrakiem na jego kolanach. Gorącą. Chętną…
Spojrzał na Flinta i oczywistym było, że gapił się na nią z głodnym i zazdrosnym wyrazem twarzy.

- Chcesz czegoś od mojej żony Flint, czy tylko podziwiasz? – zapytał, łapiąc ją mocniej i nie kryjąc swojego wkurwienia.
Wcześniej cię wreszcie zabiję, śmieciu, niż pozwolę ci jej dotknąć – miało powiedzieć jego spojrzenie.

- Podziwiam, jak dobrze się ze sobą dogadujecie – Flint silił się na swobodę, ale Draco nie dał się oszukać.
Wiedział, że ten sukinkot pękał z zazdrości.

- Tak, doprawdy świetnie nam idzie, prawda najdroższa? – Draco spojrzał w oczy Granger i miał nadzieję, że zrozumiała.
Ostrzegał ją przed Flintem, a że była mądrą dziewczynką, to wiedziała, że nie zrobił tego bez powodu.

- Wręcz wybitnie – odpowiedziała i się uśmiechnęła.
Uśmiech był wymuszony, ale jednak… Draco znów wygrywał.
Szkoda tylko, że napięcie w jego ciele nie chciało osłabnąć, naprawdę zaczynał się bać, że Granger… poczuje co nieco. To byłoby dość żenujące…

- Idę do łazienki! – odezwała się nagle Pansy, a Draco automatycznie spojrzał na Zabiniego.
Jasnym było, że ten kretyn znów coś odwalał, skoro jego przyjaciółka miała podobną minę.
No tak. Tracy… Super.

Hermiona spojrzała na Dracona, a gdy zrozumiał, że w jej oczach nie było złości, ani niechęci, poczuł, jak krew jeszcze mocniej uderza tam, gdzie wcale jej nie chciał.
Kurwa, Granger… Daj człowiekowi szansę. Zrób coś źle… Wkurz mnie… Pocałuj…
Dość!
Szybko wpadł na pomysł.

- Mogłabyś pójść za nią? – wyszeptał tak, by tylko ona mogła usłyszeć i mentalnie zaciskając kciuki, licząc, że się zgodzi.
Musiała wstać z jego kolan, najpiej teraz.

- Jasne! – Hermiona się szybko i przebiegła przez pokój, a on odetchnął głęboko.
Musiał się opanować i jakoś wyładować, nim wróci… Nie mogła przecież wiedzieć, co mu się dzieje.
Flint – tak, to będzie dobry obiekt, jego irytacji.  Musiał jakoś zamienić napięcie na coś innego. Musiał, zanim się przed nią skompromituje.

 🐉🐉🐉

Dziś znów dla urozmaicenia ROS 😋 To chyba ostatnia publikacja w starym roku, ale zapewniam, że w nowym też się szybko zobaczymy!

Będę się jeszcze odzywać - dużo spokoju kochani!

Venetiia.