"Od pierwszej chwili... czyli Rozejm oczami Smoka" - ETAP AD. 3

Pansy wyminęła Hermionę i rzuciła mu się na szyję.

- Kurwa Smoku! Tak mi przykro…

- Wiem, Panss. Dzięki i dzięki, że poświadczyłaś – wyszeptał jej do ucha, przytulając ją do siebie.

- Cokolwiek się nie stanie, pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć – zapewniła go.

- To też wiem. Dam ci znać…

Draco kątem oka spojrzał na Granger, która właśnie była przytulana przez Zabiniego.
Po chwili kumpel odwrócił się do niego.

- Nie wiem czy ci gratulować, czy ci współczuć stary – Zabini objął go i szorstko klepnął w łopatkę.

- Sam tego nie wiem – przyznał szczerze.

- Przynajmniej będziesz miał za żonę najładniejszą kobietę, jaką w życiu widziałem – Blaise uśmiechnął się do niego, ignorując kwaśną minę stojącej obok Pansy.

Draco dostrzegł, że Granger właśnie gada z jego ojcem. Postanowił zobaczyć, co się dokładnie dzieje.
Stanął za nią i położył jej dłonie w talii, a jej zapach niespodziewanie przeniknął do całego jego ciała. 

- Gratuluję ci synu. Od początku wiedziałem, że to będziesz ty – Jego ojciec uśmiechnął się do niego triumfująco.

- Dziękuję, ojcze – Draco przesunął się tak, by móc nadal obejmować Granger.
Wiedział, że musi ją przyzwyczajać do swojego dotyku, zwłaszcza, że dziś w nocy… Salazarze! Mdliło go na samą myśl.

- To chore! Jak możesz mu gratulować, czegoś takiego? – warczała Granger.

Draco już chciał to skomentować, gdy zauważył, jak Lucjusz zdejmuje z palca rodowy sygnet.

- Od dziś jest twój. Teraz ty jesteś głową rodziny – ojciec podał mu swój pierścień.

- Dziękuję. Obiecuję, że cię nie zawiodę – starał się zabrzmieć, jakby mu na tym faktycznie zależało, choć ledwo się powstrzymał, przed ciśnięciem tą błyskotką przez całą salę.

Hermiona prychnęła z niesmakiem, lustrując złowrogo Lucjusza. Naprawdę była harda i odważna. Draco nie przyznałby tego na głos, ale poniekąd mu imponowała.

- Macie wypuścić moje przyjaciółki, zgodnie z umową!

- Nie martw się. Wyjadą stąd jutro całe i zdrowe! – obiecał Lucjusz, a Draco przypuszczał, że nie skłamał.
Te dziewczyny były mu już kompletnie niepotrzebne.
- Świetnie! A teraz chcę już wrócić do swojej komnaty. Mam tego dość! – zażądała Granger… a w zasadzie już Malfoy.
Draco ledwo zdusił kolejną chęć na gorzki śmiech.

- Najpierw musimy przyjąć gratulacje, a potem rozpocznie się uroczysta kolacja – poinformował ją.
On  też nie miał na to najmniejszej ochoty, ale niestety to było konieczne.

- Nie mam zamiaru brać dłużej udziału w tej szopce! – krzyknęła.

- Kurwa mać! – pomyślał z wściekłością, po czym spojrzał jej w oczy i gwałtownie przyciągnął ją do siebie, wkurzony, że utrudniała i tak cholernie trudny czas. Nie miał ochoty na znoszenie jej dziecinnych fochów.

- Wiesz ile jest zaklęć, którymi mogę nakazać ci posłuszeństwo, jako mojej żonie? – zapytał, w myślach o dziwo najpierw wspominając zaklęcie wierności, a dopiero później te bardziej kontrolujące wolę.

- Tylko spróbuj, mała, wredna fretko, a dowiesz się, dlaczego nazywają mnie najmądrzejszą czarownicą tego pokolenia!

Harda i twarda… Podobało mu się to. Nie była płaczliwą dziunią, jak Astoria. Kolejny plus dla Granger. To było coraz bardziej zaskakujące.

- I właśnie dlatego, że nią jesteś, to stoisz tu gdzie stoisz. Pogódź się z tym, że od dzisiaj nosi nazwisko Malfoy. Uprzedzam cię jednak, że masz mnie szanować, jako swojego męża, albo gorzko pożałujesz! – ostrzegł, mając nadzieję, że choć trochę podziała.
Naprawdę nie zamierzał jej krzywdzić, ale jeszcze nie wiedział, co będzie musiał zrobić, by zdobyć sobie jej szacunek i posłuszeństwo.
Odepchnął od siebie jej dłoń, dając jej do zrozumienia, że nie ma ochoty dłużej jej dotykać. Co wcale nie było prawdą. Chciałby tego… I to było złe.


🐉🐉🐉


             Ludzie składali mu fałszywe życzenia i nie szczędzili nieszczerych słów podziwu. Mierziło go to, ale wiedział, że musi to przetrwać. Z daleka już widział, że Astoria zmierza w kierunku Granger. Mógł ją powstrzymać, ale był poniekąd ciekaw, co Granger sobie o niej pomyśli…
Nie słyszał początkowej wymiany zdań obu kobiet, bo odbierał właśnie gratulacje od Yaxleya.
Skupił się na nich dopiero w momencie, gdy usłyszał:

- Przyjdzie taki dzień, że mi go oddasz…

Miał ochotę się roześmiać słysząc desperację w głosie swojej kochanki.

- Możesz go sobie wziąć już dziś! – powiedziała głośno Granger.

Sam nie wiedział dlaczego, ale zezłościło go to.

- Dość tego! Dziękujemy Astorio. Pora żebyś sobie poszła – zaznaczył, chcąc, by ta wymiana zdań na jego temat, jakby był jakąś rzeczą się natychmiast zakończyła.

- Kochany… - Astoria wyciągnęła do niego ręce, najpewniej również chcąc się mu rzucić na szyję.
Szybko złapał ją za nadgarstki, chcąc ją powstrzymać. Nie potrzebował skandalu na całe Mirum Pars.  

- Nott! – zawołał, mając nadzieję, że kumple wybawi go z opresji.
Na szczęście szybko znalazł się obok i zabrał szlochającą Astorię. Draco wiedział, że najpewniej nadal rozpaczała również z powodu tego, że Granger była pięknością, która niejednemu mogła zawrócić w głowie…

- Draco! Kocham cię! Pamiętaj! Kocham! – krzyczała Asti, a on ledwo ukrył grymas niesmaku.
Zrobiła przedstawienie… mógł się tego spodziewać. Głupiutka trzpiotka.

- Co za desperatka! – odezwała się Granger.

- Zważaj na słowa – pouczył ją, nie chcąc by komentowała w ten sposób jego wybory.
Był w nieformalnym związku z Astorią, o czym wszyscy wiedzieli. Nie mógł pozwolić, by Granger komentowała to na głos, tak jak nie będzie mógł pozwolić, by Greengrass obrażała przy innych jego… żonę.

- Ach tak! Wielka miłość… - Granger wykrzywiła twarz w cynicznym grymasie.

Chętnie zmyłby jej go z jej małych usteczek… Nim się spostrzegł co robi, już stał nad nią, pochylając się lekko i patrząc jej w oczy.
Zaskoczyła go jego własna reakcja, dlatego odpowiedział szybko:
- Nie większa niż twoja i Weasleya. Jak myślisz? Co poczuje, gdy się dowie, że wyszłaś za mąż? – zadrwił.

Widział cały wachlarz emocji przesuwający się po jej twarzy. Była niepewna, zła, rozdrażniona, smutna…
Mimo wszystko nieprzerwalnie patrzyła mu w oczy.
Chyba nie znał drugiej tak opanowanej kobiety.

- Ron wiedział, że w imię pokoju, jestem gotowa na wszystko! – W jej głosie zabrzmiała gorycz.

Nagle zapragnął powiedzieć jej coś, co sprawi, że zrozumie, że jej decyzja – zgoda na to wszystko, zaważyła na ich dalszym losie. Wspólnym losie.

- Właśnie dlatego, że jesteś taką idiotką, teraz tu jesteśmy. Zawsze musisz się rzucać we wszystko całą sobą? Musisz wciąż walczyć w imię większego dobra? Właśnie dziś zniszczyłaś nam obojgu życie! Moje gratulacje, bohaterko!

Czuł, że napełnia go wściekłość. Wściekłość, bo miał przecież sprecyzowany plan na to, jak będzie wyglądało jego życie z nią, jeśli na niego trafił. Plan, który właśnie się rozpieprzył jak domek z kart. Ona nie była potulną, styraną wojną, brzydką i nudną wiedźmą.
Była silna. Była odważna. Kłótliwa. Temperamentna i piękna. Jaki miał mieć plan na taką Hermionę Granger?
Nie miał bladego pojęcia.


🐉🐉🐉

                Przy kolacji Granger nic nie jadła, ani nawet nie piła. Pewnie nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że stuka palcami w blat, wyraźnie zniecierpliwiona. Chciało mu się śmiać. Zapewne, by się tak nie śpieszyła, gdyby wiedziała do czego zbliża ją czas. Czyżby zapomniała czego wymaga zawiązanie magicznego małżeństwa? Na pewno. A może liczyła, że jakoś się z tego wykręci? Bo na jej chęć współpracy w tej sprawie nie miał co liczyć.
Sam miał już dość tego wieczoru, dlatego w końcu wstał i powiedział:

- Ja i moja żona, dziękujemy wszystkim za udział w kolacji. Jesteśmy pewni, że jeszcze nie raz spotkamy się z wami przy podobnie doniosłych okazjach!

- Brawo państwo młodzi! – ryknął jakiś pijany śmierciożerca.

Wyciągnął do niej swoją dłoń, oferując jej pomoc w podniesieniu się z miejsca. Widział wahanie w jej twarzy i całej postawie, ale w końcu ujęła jego rękę i wstała.
Poprowadził ją w stronę wyjścia, a żegnała ich głośna salwa oklasków.

Nagle coś sobie przypomniał. Ona nadal miała swoją różdżkę… Nie mógł na to pozwolić. Nie bardzo wiedział, jak mocno rozwinęła się w magii, ale przypuszczał, że nie była ostatnią lebiegą, a naprawdę nie chciał się z nią dziś pojedynkować. Szybko sięgnął za jej dekolt i wydobył jej magiczny atrybut.

- Oddawaj! – zażądała ze wściekłością.

- Oddam ci ją jutro – zapewnił, jednocześnie rejestrując jak ciepła i miękka jest jej dłoń.
Dzwine uczucie.

- Moja komnata jest w wieży – usłyszał, gdy wyminęli schody.

- Nie. Nasze komnaty są  w lewym skrzydle. Dziś jednak tu nie zostajemy.
 
- Malfoy! – krzyknęła.

Nie miał ochoty się z nią kłócić. Chciał jak najszybciej dotrzeć do swojego apartamentu. Jego cichy azyl… ulubione miejsce na ziemi i Granger. Chyba tego nie przemyślał. A co jeśli po… zawiązaniu małżeństwa, nie będzie już umiał patrzeć na to miejsce tak samo?
Trudno. Było już za późno na zmianę decyzji.

- Zamknij się! – pouczył ją twardym tonem, mając nadzieje, że posłucha i poprowadził ją do ogrodu.
Szybko złapał ją w swoje ramiona, próbując nie rejestrować tego, że znów jej zapach wypełnił go całego, po czym ich teleportował.


🐉🐉🐉


            Odsunął się od niej, ledwo stanęli na jego tarasie. Wyraźnie czuł, jak napięcie w nim wzrasta i kumuluje się gdzieś dosłownie pod jego skórą.

- Co to za miejsce? – spytała.

Nie odpowiedział, nie wiedząc nawet jakiś słów użyć, by określić gdzie ją zabrał. To była jego samotni.

- To Tower Hamlets? – dociekała.

- Owszem – odpowiedział, zdziwionym tym, że to odgadła, po czym wszedł do swojego salonu.
Nie miał pojęcia co się za chwile stanie i to napawało go poniekąd lękiem.

By trochę sobie dopomóc, postanowił jednak napić się whisky, choć na przyjęciu nie wypił ani kropli. Może jeśli ona też się napije, będzie jakoś łatwiej?
- Napijesz się? – spytał cicho.

- Nie. Malfoy, posłuchaj…

Skrzywił się wewnętrznie. Nienawidził tego nazwiska, choć przywykł do jego noszenia. Jednak ona nie mogła się tak do niego dłużej zwracać.

- Draco.

- Co?

- Tak mam na imię. Masz się od dziś zwracać do mnie po imieniu. Chyba, że wolisz mówić: skarbie, kochanie, albo mój drogi… - silił się na ironię, ale nie umiał zbyt długo utrzymać takiej maski, dlatego napił się znów alkoholu.

- Chyba za wiele ode mnie wymagasz. Nie wyobrażaj sobie, że zmuszenie mnie do małżeństwa, zmieni cokolwiek w naszej relacji! – warknęła.
Draco rzucił jej ostre spojrzenie.

- Nie zaczynaj od pyskowania, Granger! – ostrzegł, wyraźnie wściekły.
Zachodziło pytanie, co ona sobie wyobrażała, że pozwalała sobie na takie jawne stawianie się mu. Z każdą chwilą czuł, że to wszystko będzie dla niego o wiele, wiele trudniejsze niż mógł zakładać w najmniej optymistycznych scenariuszach…

- Czyli tobie wolno mówić do mnie po nazwisku?

Spojrzał na jej hardą postawę, wysoko uniesioną głowę i tę jawną prowokację w spojrzeniu i nie wytrzymał. Odstawił swojego drinka i powoli ruszył w jej stronę.

- Jesteś podobno najmądrzejszą czarownicą tego pokolenia, ale chyba czegoś nie rozumiesz… - zaczął, wiedząc, że wzmianka o tym, ją ubodzie.

- Niby czego? – spytała sucho.

- Czarodziejski rytuał ślubny, który dziś zawarliśmy, połączył nas na zawsze. I to w taki sposób, że chcesz czy nie, w końcu zbliżysz się do mnie. Bo należysz teraz do mnie! Od dziś będziemy zawsze blisko siebie i nic tego nie zmieni. A na dodatek nie możemy sobie wzajemnie wyrządzić żadnej krzywdy.

Chciał żeby zrozumiała, że nie przeklnie go, nie otruje, nie będzie mogła zranić klątwą, zaklęciami czy nawet opętać go białą magią.

Nie spodziewał się tego.
Dopiero, gdy poczuł uderzenie, a głowa samoczynnie mu odskoczyła, dotarło do niego co właśnie zrobiła.
Emocje zalały go wielką falą. Był wściekły, pobudzony, zdezorientowany i… nieco podniecony jej odwagą. Była jedyną kobietą, która odważyła się go uderzyć… I to był już jej drugi raz… Odważna, cholernie odważna!

Odwrócił się powoli w jej stronę, nie chcąc okazać jej, jak wiele teraz czuł. Musiał się opanować. Natychmiast.

- Krzywdy w magicznym, a nie fizycznym sensie – wyjaśnił, starając się zachować spokojny ton.

- Nie szkodzi. Mogę cię zabić i bez pomocy magii!

Patrzył na jej pewność siebie i ten szyderczy uśmiech i nagle coś w nim pękło. Mocno złapał ją za ramiona i przyciągnął do siebie, myśląc tylko o tym, jak ją skarcić, ustawić, złamać i pokonać… Chciał by była posłuszna, by była pokorna, by go słuchała… By mu uległa.
  
- Daruje ci to, tylko dlatego, bo zapewne będzie mi się należało, po tym co zaraz ci zrobię…

To był właśnie ten moment. Ta chwila, gdy ona się dowie o tym, co ją zaraz czeka. Za sekundę zrozumie, że jej życie bezpowrotnie się zmieni. I on będzie tego sprawcą. Jej oprawcą. Jej nieszczęściem.

- Co?

Granger nie zrozumiała, albo nie dopuściła do siebie jeszcze tej myśli. Postanowił więc jej pokazać, że żarty się skończyły, a on musi to zrobić. Choć nigdy wcześniej nie posunął się do tak wielkiego okrucieństwa względem nikogo.

- Co ty…? - wyjąkała w szoku lub przestrachu, nie mógł stwierdzić.

Zdjął górną część swojej szaty i zbliżył się do niej. Chciał to mieć jak najszybciej za sobą.

- Malfoy! Nie! Nie dotykaj mnie! – krzyczała, gdy przycisnął ją swoim ciałem do kanapy.

Była taka waleczna, zarumieniona i wciąż piękna… Musiał wyrzucić jednak to wszystko ze swojej głowy i szybko zrobić co należy. Żałował teraz, że jednak nie zabrał eliksiru żądzy. Wtedy to trwałoby krócej… Tak, będzie musiał ją krzywdzić, aż nie skończy w naturalny sposób. Cholera…

- Nie szarp się. Naprawdę nie chcę używać za dużo siły…

Sięgnął do ramiączek jej sukienki, starając się nie być brutalnym. Nie chciał jej bić, ani upokarzać. Nie chciał zostawić na niej śladów swojego bestialstwa. Nie chciał być jej katem.
Wiedział jednak, że nie ma wyboru. Choć marzył o tym, by było inaczej.

- Zabieraj te śmierdzące łapy! Natychmiast! – Granger próbowała go odepchnąć od siebie.

- Pamiętaj, że obiecałaś mi, że nie będziesz płakać.

Wiedział, że to była pusta obietnica i nie było możliwości, by dotrzymała tego słowa, ale może chociaż ona zrozumie, że prosząc ją o to przed ślubem już wtedy nie chciał wyrządzić jej tej strasznej krzywdy. Naprawdę tego nie chciał.

- Nie! Nie możesz! Zejdź ze mnie!

Jej krzyki były jak małe sztylety, wcinające mi się w skórę. Zacisnął jednak zęby i nie przestawał…

- Tego wymaga rytuał. Musimy zawiązać małżeństwo jeszcze dzisiejszej nocy. Jeśli będziesz się szarpać, to cię zwiążę, a jeśli to nie pomoże, to cię spetryfikuję…

Te słowa same wypłynęły z jego ust. Nie miał zamiaru tego robić, ale w sumie to byłoby ułatwienie. Spetryfikowanie jej… Uciszenie… Uśpienie…

- Nie! To niemożliwe! Nie! – krzyczała, a on wyraźnie słyszał jej desperację.

Broniła się. Chciała walczyć. Podziwiał ją za to, choć nie miała z nim najmniejszych szans…

Złapał jej nadgarstki jedną ręką, po czym umieścił je wysoko nad jej głową, mocno dociskając do kanapy. Była teraz taka bezbronna. Śliczna, delikatna i bezbronna. Serce boleśnie mu się ścisnęło na ten widok.
Kim się stanie, gdy skrzywdzi kogoś tak delikatnego?
Odpowiedź była jedna – potworem.

- I tak ci to zrobię. Mogę ci jednak okazać łaskę i przedtem cię uśpić…

Sam nie wiedział, skąd w nim jeszcze odwaga, by patrzeć jej w oczy. Może po prostu chciał, by zrozumiała, że nie robi tego z przyjemnością? Że wcale nie jest chorym, pokręconym sadystą, jak inni śmierciożercy?  

- Na pewno jest inne wyjście! Na pewno nie musisz tego robić!

Miał ochotę nią potrząsnąć. Czy naprawdę sądziła, że gdyby miał inne wyjście, to wisiałby teraz nad nią niczym wyrok ostateczny? Nie chciał tego! Kurwa! Nie chciał robić jej krzywdy. Niestety nie miał wyboru… Mógł się jedynie w zamian zabić, co i tak by jej przed tym nie uchroniło. Taki Flint, Nott senior czy Ress zgwałciliby ją z wielką radością, satysfakcją i zapewne więcej niż raz.

- Takie są reguły. Tak to działa w tym świecie. Nie mam innego wyjścia. Petryfikacja, czy eliksir nasenny?
Był zmęczony, zniechęcony i rozbity. Musiał jednak brnąć w to dalej. Nie było innej opcji.
 
- To już lepiej mnie zabij! – poprosiła go, ze łzami w oczach.

Miał ochotę się roześmiać. Czy nie myślał przed chwilą o tym samym, względem siebie? A może dokładnie powinien to zrobić? Złapać ją za dłoń, wyjść na taras i skoczyć, ciągnąć ją za sobą. To by się ojciec zdziwił, jak wspaniałą przyszłością świata okazały się dwie mokre plamy na mugolskim trotuarze.
Jednak mimo słodkich aspektów tej wizji, tego też nie mógł zrobić.

- Nie mogę. Podobno jesteś przyszłością tego świata. Decyduj się szybciej, bo naprawdę chciałbym to już mieć za sobą…

Miał serdecznie dość. Pieprzył to, że w tej chwili okazuje przed nią słabość, dlatego ukrył twarz w dłoniach, wzdychając ciężko.
Gorycz napłynęła mu do ust, a w głowie panował chaos. Wszystko było takie pochrzanione…

- Chcę skorzystać z łazienki! – odezwała się głośno.

Odwrócił się w jej stronę. Nie płakała… I nie histeryzowała. Nie błagała go o litość. Przeciwnie. Nadal była harda i buntownicza. Co za kobieta…

- W korytarzu, pierwsze drzwi po lewej – postanowił jej pozwolić choć na chwilę wyjść.
Może to pozwoli mu uspokoić własne myśli.

- I nie licz na to, że uciekniesz. Na cały apartament jest nałożone specjalne zaklęcie. Tylko ja mogę tu kogoś przyprowadzić i tylko ja mogę go stąd wyprowadzić – rzucił jeszcze za nią, nie chcąc by bezproduktywnie traciła czas.
Nie mógł pozwolić jej stąd uciec. To by niczego nie odwlekło. Jego ojciec szybko by ją odnalazł, a później najpewniej ukarał ich oboje.

🐉🐉🐉

            Podszedł do stolika po swoje whisky i wrócił z nim na kanapę, rozsiadając się wygodnie. Zastanawiał się, po jakim czasie będzie musiał iść, wywalić drzwi z łazienki zaklęciem i wyciągnąć stamtąd Granger siłą. Gdzie najlepiej będzie to zrobić? Zapewne w sypialni…

Nagle do jego uszu dotarł szum wody z prysznica. Czyżby brała kąpiel? Ciekawe… Zasadniczo nie miał nic przeciwko temu. Nie zamierzał jej tego zabraniać.
Napił się znowu i oparł głowę o wezgłowie kanapy.
Jak sam sobie spojrzy w oczy, po tym akcie okrucieństwa wobec tej delikatnej piękności? Nie miał bladego pojęcia…

Czy będzie musiał ją związać? Chyba tak… Bo naprawdę nie miał zamiaru jej uderzyć. A może jednak ją uśpi? Tylko czy wtedy to będzie się liczyło, jako zawiązanie małżeństwa? Żałował teraz, że tego nie doczytał.
Nagle usłyszał dźwięk otwieranych drzwi.

A więc wyszła sama? Ciekawe… Był przekonany, że zaraz z powrotem wkroczy do salonu, a jego czeka kolejna awantura, albo wręcz przeciwnie – festiwal szlochów i błagań o litość…
Nic podobnego się jednak nie wydarzyło.

Zamarł… Czyżby poszła do sypialni? Dobrowolnie? Salazarze…!

Szybko dotarło do niego, co to będzie oznaczało. Pozwoli mu to zrobić.
Nie łudził się, że będzie chciała… się zaangażować. Na pewno nie. Najwidoczniej jednak, nie miała zamiaru się opierać.

Zebrało mu się na mdłości.
Czy ona naprawdę tak bardzo wierzyła w ten cały głupi rozejm, że była skłonna aż tak bardzo się poświęcić?
Z jednej strony gardził jej szlachetnością i odwagą.
Z drugiej po prostu nie mógł jej za to nie podziwiać.

Dokończył drinka jednym łykiem i wstał, powoli rozpinając koszulę. Nie było sensu zwlekać z tym dłużej…
 
Widząc jej suknie ślubną porzuconą na podłodze łazienki, zwątpił raz jeszcze, czy skok z tarasu nie będzie lepszym wyjściem.
Wiedział, że nie… ale miło było mu myśleć, że rozważył inne opcje, poza wzięciem jej wbrew jej woli, nawet jeśli nie będzie się przed tym broniła.

Wziął szybki prysznicem, dotykając się w jego trakcie i wyobrażając sobie, klęczącą przed nim Astorie, która namiętnie obciąga jego penisa, z oddaniem i zaangażowaniem. Robił wszystko, by jego myśli, nawet na chwilę nie uciekały do kobiety, leżącej teraz w jego łóżku. Ciche jęki zaczęły powoli opuszczać jego usta i stwierdził, że nie ma sensu dłużej czekać. Wychodząc spod prysznica, sięgnął po odrobinę lubrykantu. Nie miał wątpliwości, że będzie mu potrzebny…


🐉🐉🐉


               Wszedł do swojej sypialni jedynie z ręcznikiem przewieszonym na biodrach.
Ona leżała w łóżku, plecami do wejścia.
Zrozumiał.
Nie chciała, by patrzył jej w twarz, gdy będzie jej to robił. Dobrze. Dla niego tak też będzie łatwiej.
W ciemności nie widział jej ciała, ale zarejestrował, że była do połowy przykryta cienką, satynową kołdrą.
Zsunął z siebie ręcznik i znów dotknął się delikatnie.
Jego penis był twardy i gotowy. Znów zamknął oczy, chcąc wrócić do wizji Astorii, jednak cała przestrzeń tego pokoju była na wskroś przesiąknięta obecnością Granger.
Ledwo powstrzymał jęk rozpaczy, wchodząc do łóżka i kładąc się tuż za nią.

Czuł jej zapach i ciepło, słyszał cichy oddech, czuł pod skórą jej napięcie, niepewność, zapewne też rozżalenie…
Nie było jednak buntu. Nie było strachu.
To było jego pocieszenie – tego postanowił się trzymać.
Dotknął delikatnie jej biodra.
Nie spięła się, ani nie odsunęła.
Podziękowałby jej za to, ale bał się, że słysząc jego głos, dopadnie ją panika i wtedy zacznie się przed nim bronić.
Uniósł delikatnie jej nogę i starał się możliwe szybko zrobić to co musiał.
Wszedł w nią powoli – dość gładko.
Była ciasna. Bardzo.
Ostatkiem sił powstrzymał się by nie jęknąć na głos, gdy to do niego dotarło.
Przez jego łóżko przewinęło się w życiu wiele kobiet. Niektóre nawet przeżyły z nim swój pierwszy raz. On jednak nie mógł sobie teraz przypomnieć, czy jakaś była równie ciasna…

To było porażające uczucie. Jakby ktoś otulił go ciasno jedwabiem miękkim lecz wciąż chłodnym.
Poruszył się, a ona nie wydała z siebie najcichszego nawet dźwięku. Wprost niedowierzał, jak bardzo była gotowa się poświęcić, dla ideałów, w które wierzyła. Dla świata bez wojny. Dla bezpieczeństwa tych, których kochała.

Weasely był najbardziej jebanym szczęściarzem na świecie, że kochała go taka kobieta. Że taka kobieta go chciała. Że taka kobieta dobrowolnie mu się oddawała.
Spróbował znów przywołać w wyobraźni obraz Astorii. Klęczącej przed nim, albo leżącej z szeroko rozłożonymi nogami, ale jego wyobraźnie wypełniały teraz tylko jedne oczy. Tylko jedna twarz.
To było złe. Brudne.

Bo był w niej, a ona tego nie chciała. A on wyobrażał sobie, że chce. Wyobrażał sobie, że jęczy… Że chrapliwie oddycha. A potem nagle odwraca się, popycha go na plecy i  dosiada jego naprężonego penisa. Ujeżdża go mocno i wymawiając wciąż jego imię.
On dotyka jej piersi… Musiał mocniej zacisnąć dłoń na jej biodrze, by nie podnieść jej wyżej i nie sprawdzić, jak jego wizja ma się do rzeczywistości.

Był tak blisko… I tak cholernie, cholernie daleko od niej.
Pieści jej sutki i wciska się w to ciasne wnętrze, które pulsuje, zaciska się, daje mu rozkosz…

Zacisnął żeby, by nie jęknąć na głos. Ostatnim co zobaczył w swojej wyobraźni, było to jak pochyla się nad nim i całuje go, słodko lecz namiętnie.
Penis zapulsował i wlał się w nią swoim nasieniem. Byłoby cudownie, gdyby ten raz wystarczył…

- Przepraszam – wyszeptał, nim się z niej wysunął, czując jak nienawiść do samego siebie przeżera mu się przez skórę.

Jeśli będzie musiał to powtórzyć, to chyba faktycznie się zabije. To byłoby lepsze, od tego co teraz sam do siebie czuł.
Był gwałcicielem. Wykorzystał ją i to tak naprawdę na dwa sposoby, pozwalając sobie o fantazjowanie o niej w takiej sytuacji. I za to teraz nienawidził się jeszcze bardziej.

🐉🐉🐉


               Wpadł do łazienki i zatrzasnął mocno za sobą drzwi. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz… Salazarze… Czy to naprawdę się stało?
Uniósł głowę i spojrzał na siebie w lustrze.
Kim ty kurwa jesteś człowieku? – zastanowił się.
To była tylko chwila.
Ledwo zdążył rzucić się do muszli.
Wymiotował tak długo, aż pozbył się wszystkiego, co zalegało mu w żołądku. Nie mógł jednak pozbyć się tego, co zaległo mu dziś na duszy i był pewien, że nigdy nie da rady…
Był nikim.
Śmieciem.
Pachołkiem psychopatów. Najpierw Voldemorta. Teraz – o zgrozo – własnego ojca.
Wstał i powoli wszedł pod prysznic.
Włączył najbardziej zimną wodę, jaką zdołał. Mocny strumień, wbił się pod jego skórę tysiącami bolesnych igiełek. To dobrze… Chciał, żeby go bolało.
Uderzył pięścią w kafelki – raz.
Drugi.
Trzeci.
Chciał się skrzywić, uderzyć aż do krwi. Powstrzymał się jednak. Jeśli to naprawdę był rytuał jedności dusz… Wtedy ona mogłaby to poczuć.
Wplótł obolałe palce we włosy i powoli osunął się po ścianie.
Siedział w brodziku, a woda nadal lała się na niego lodowatym strumieniem.
Prysznic jednak nie przynosił oczyszczenia.
Odchylił głowę i westchnął ciężko.

- Wybacz mi, Granger… Kiedyś… - wyszeptał odchylając głowę.

Nigdy by się do tego nie przyznał – bo i nie miał komu, a słonych kropli od kropli wody i tak by nikt nie odróżnił.