77. Teraz nie mów... to za jakiś czas!

Dedykacja: Dla poświątecznych leniuszków! 😁



💞💞💞

                Obornik. Mogła się tego domyślić… Longbottom dokonał na niej swojej małe, śmierdzącej zemsty, każąc jej przerzucać obornik. Zaciskała zęby i to zrobiła, bo jeśli było coś, czego Neville o niej nie wiedział, to na pewno to, że panna Greengrass nie tchórzyła. Jej siostra zapewne by zemdlała na sam widok tego wszystkiego. Asti miała tylko ochotę zwymiotować. Jednak przełknęła dumę, opanowała mdłości i wzięła się do roboty. Wiedziała, że jakkolwiek ohydne jest to co teraz robi, to kiedyś się skończy, a wtedy to ona będzie górą – udowadniając mu, że dała radę. Motywacja i ambicja – jej dwie ulubione przyjaciółki.

- Przyznaje, że jestem w szoku – Astoria podskoczyła, słysząc nagle jego głos.

- To cieszy mnie bardziej, niż myśl o prysznicu, o którym desperacko teraz marzę – wbiła łopatę w śmierdzący kopiec i odwróciła się do niego.

- Byłem pewien, że wytrzymasz góra kwadrans i nawet przygotowałem już coś na zastępstwo, a ty dotychczas nie złożyłaś nawet jednej skargi… – Neville popatrzył na nią z ciepłym uśmiechem.

- Przegrałam, ty wygrałeś. Psioczenie i narzekanie, niestety tego nie zmienią – westchnęła, ocierając pot z czoła, rękawem kombinezonu.

- Pierwszy raz poczułem coś na kształt szacunku do jakiegoś ślizgona.

- Zapisz ten dzień w kalendarzu – zażartowała.

- Chodź, Greengrass. Możesz się wykąpać w moim gabinecie, bo obawiam się, że jeśli wpuszczę cię do ogólnodostępnej łaźni, to będziesz miała około dwudziestu podglądaczy – Nev wskazał na pracujących nieopodal ogrodników, którzy ciągle rzucali w jej stronę przeciągłe spojrzenia.

- Koniec z obornikiem? – spytała nie kryjąc ulgi.

- Koniec. Jesteś menadżerem dystrybucji, szkoda tego nie wykorzystać. Szukam nowego hasła reklamowego, więc będziesz miała okazję się wykazać – Nev mrugnął do niej.

- Jakiś konkretny produkt? – zainteresowała się, bo kolejną rzeczą o jakiej Longbottom nie wiedział, było to, że była naprawdę świetna w swojej branży.

- Tak, opowiem ci o tym po lunchu – Neville uśmiechnął się do niej, a  Astoria odwzajemniła jego uśmiech.

Wcale nie uznawała tego dnia za najgorszego w swoim życiu.


💞💞💞

- Ale słodkie! – zaśmiała się Luna, patrząc na zdjęcie na którym Tilly siedzi na ramionach Draco i Zabba, stojących obok siebie.

- Wyglądają jak para gejów z adoptowanym dzieckiem – zażartował siedzący za biurkiem Theo, przeglądając jakieś papiery.

- Ale jaka szczęśliwa para! – Luna ustawiła zdjęcie na komodzie i sięgnęła po kolejną rzecz do kartonu.

- To też gdzieś postawić? – spytała cicho, patrząc na zdjęcie ślubne Theodora i Tammy.

- Wyrzuć to do kosza – nakazał cierpko, zaciskając szczękę.

- Może…

- Kosz Lovegood, już! – Theodore podniósł z pod swojego biurka szary kubeł, a Luna podeszła i powoli włożyła do niego zdjęcie, nie chcąc nim rzucać.

Postanowiła tego w żaden sposób nie komentować, tylko zając się dalszą dekoracją. Z dużego kartonu wyjęła przepiękny obraz. Szybko rozpoznała, że był to Hogwart w promieniach porannego słońca.

- Ale cudo! – westchnęła w zachwycie. – Kto to namalował? Może mogłabym sobie kupić podobny…? Czasem tęsknie za szkołą – przyznała z delikatnym uśmiechem.

- Naprawdę? Myślałem, że tak nie będzie… – przyznał, unosząc głowę i patrząc na nią uważnie.

- Nie tęsknie za tym, co mi tam robiono, tylko ogólnie za atmosferą, tymi wnętrzami i młodzieńczą beztroską – uśmiechnęła się, próbując odczytać podpis pod obrazem.

- Tak, też czasem tak mam – Theodore uśmiechnął się do niej. – Możesz wziąć ten obraz skoro tak ci się podoba.

- Naprawdę? – ucieszyła się. – Zapłacę ci za niego! Będzie cudownie wyglądał na ścianie w moim biurze!

- Kosztował tydzień – odparł spokojnie Nott, znów zaglądając w papiery.

- Twoją tygodniówkę? To zapewne niezła sumka – zaśmiała się. – Ale i tak zapłacę, bo bardzo chciałabym go mieć.

- Tydzień pracy. Malowałem go przez tydzień – przyznał, odchylając się na krześle i obserwując jej reakcję.

- To ty go namalowałeś? – Luna zrobiła wielkie oczy.

- Wszystkie obrazy, jakie są w biurze sam namalowałem.

- O Roweno! Te wszystkie cuda są twoje? – Luna z niedowierzaniem popatrzyła na już wiszące na ścianach pejzaże.

- Takie tam maziaje. Nie nazwałbym tego cudami, ale lubiłem kiedyś się tym zajmować – wyjaśnił skromnie.

- Nie żartuj! Mógłbyś to robić zawodowo! Są wspaniałe! – Luna nie potrafiła oderwać oczu od jego prac, a Theodore uświadomił sobie, że pierwszy raz, po latach widzi na jej twarzy to samo rozmarzenie, które miała jako młoda dziewczyna.
Wyglądała pięknie…

- Rzadko ostatnio mam czas – przyznał.

Luna westchnęła i jeszcze raz spojrzała na obraz Hogwartu.

- Szkoda, bo to naprawdę niebywały talent. Naprawdę mogę go zabrać? Nie chciałabym ci odbierać cennej pamiątki…

- Jest twój – Theodore uśmiechnął się do niej ciepło.

- Dziękuje ci bardzo! W ramach nagrody mianuje cię na dwunastolatka – roześmiała się pogodnie.

- Jeszcze chwila, a będzie mi wolno wypić piwo kremowe – Theodore odwzajemnił jej wesoły uśmiech.

- Wreszcie do tego dorośniesz – obiecała, puszczając mu oko i sięgnęła po kolejny karton.

- A to gdzie położyć? – spytała, wskazując na grubą, skórzaną teczkę.

Theodore poczuł, jak krew zamarza mu w żyłach. W najgłębszych fantazjach, nigdy nie przypuszczał, że Luna Lovegood będzie trzymała kiedyś w dłoni cały zbiór jego wierszy i rysunków o niej…

- Odłóż to – powiedział głucho, czując jak krtań mu się zaciska.

Luna spojrzała na notatnik.

- Dobrze się czujesz? Nagle zbladłeś…

- Odłóż to do szuflady w komodzie! – powiedział, tracąć opanowanie.

- Czyżby to był twój pamiętnik? – zaśmiała się i złapała teczkę w obie ręce.

- Odłóż to Lovegood! – zawołał, wstając od biurka.

- Ciekawe ile Zabini albo Malfoy, by mi za to zapłacili? – zachichotała, patrząc jak do niej idzie.

- Oddawaj to wiedźmo! – Theo spróbował wyrwać jej teczkę z dłoni, ale Luna w ostatnim momencie odsunęła rękę, ewidentnie rozbawiona jego reakcją.

- Opisywałeś tam ich ekscesy w szkole? – zapytała, uciekając kilka kroków w tył. – Może powinnam to dać Ginny i Hermionie?

Theodore szybko ją dogonił i złapał w talii, by uniemożliwić jej dalszą ucieczkę. Luna zapiszczała, próbując mu się wyrwać. Obydwoje chichotali, siłując się chwilę… Nim dotarło do nich, jak blisko siebie się nagle znaleźli.

Luna poczuła jak oddech zamiera jej w piersi, a Theodore nagle zesztywniał. Stał tuż przed nią, pochylając się nieco i trzymając ręce na jej talii, a ona trzymała jego teczkę w wyciągniętej do tyłu ręce, dopiero teraz czując, że ociera się o niego swoim biustem…
Spojrzeli sobie w oczy, a żadne z nich nie wpadło na pomysł, by się od siebie odsunąć. Luna nawet nie zarejestrowała czy to ona uniosła się na palcach, czy Theo bardziej nad nią pochylił.
Ich usta zbliżały się do siebie i gdy już byli prawie pewni, że to się stanie…
Ktoś głośno zapukał do drzwi gabinetu.

 

💞💞💞

- Co mam dalej robić, mój oprawco? – spytała Ginny, gdy skończyła kopiować jego dokumenty, jak jej nakazał.

- Przyda się masaż, bo trochę jestem spięty – Blaise wyszczerzył się do niej i wskazał na swoje plecy.

Ginny wywróciła oczami i zaśmiała się pod nosem.

- To może zdejmij marynarkę, będzie wygodniej – zaproponowała.

- Mogę się w ogóle rozebrać i położyć na biurku – Zabini mrugnął do niej, wstając by zdjąć marynarkę i poluzować krawat.

- Cokolwiek rozkażesz, panie i władco – mruknęła, podchodząc do niego.

- Salazarze… Nie mów tak skarbie, bo mogę się nie powstrzymać – wymamrotał, łapiąc ją w talii i skradając z jej ust szybkiego buziaka.

- Jak powiedziałam – jestem do twojej dyspozycji – Ginny uśmiechnęła się przebiegle.

- Ruda… - Blaise znów musnął jej usta, a ona delikatnie chwyciła pomiędzy swoje zęby jego dolną wargę.

Szybko obydwoje pogłębili pocałunek. Ginny zaplotła ręce na jego szyi, a Diabeł, złapał za jej ubrane w bordową spódnicę pośladki.

- Czego pan sobie życzy, panie Zabini? – wyszeptała w jego usta, gdy na chwilę oderwali się od siebie.

- Chcę cię położyć na moim biurku i wziąć tak mocno, byś krzyczała moje imię przynajmniej dwa razy – wyznał, delikatnie uciskając jej pośladki.

- Mam się rozebrać, zanim pan to zrobi? – zapytała, oblizując namiętnie wargi.

- Kurwa… Nie prowokuj mnie wiewiórko, bo zaraz naprawdę pęknę – przyznał, a jego ciemne oczy płonęły pożądaniem.

- Twoje życzenie, jest dla mnie rozkazem – zapewniła, uśmiechając się lekko.

- Cholera! – Blaise obrócił ją nagle, popychając tak, by opadła na blat jego biurka, po czym od razu wyjął różdżkę, by rzucić zaklęcia zamykające i wyciszające na swój gabinet. 

Ginny jęknęła, gdy dotarło do niej, że naprawdę zmierzają do uprawiania seksu na jego biurku. Jedna z jej fantazji miała spore szansę na doczekanie się realizacji…

- Jesteś taka gorąca… Nie znam drugiej tak cudownej kobiety – szeptał jej do ucha, podwijając w górę jej spódnicę.

- To dobrze dla ciebie, Diable… - wymruczała, znów łącząc ich usta w słodkim pocałunku.

- Jak chcesz to zrobić? – zapytał, sapiąc głośno, gdy Ginny zaczęła rozpinać jego spodnie.

- To twoje życzenie ma dziś moc sprawczą – zachichotała, wsuwając mu dłoń w bokserki i z przyjemnością patrząc, jak odchyla głowę i jęczy, gdy ona zaciska na nim swoje palce.

- Pochyl się nad biurkiem – rozkazał. – Gdy z tobą skończę, nie będziesz umiała chodzić, maleńka – obiecał, zamykając w dłoniach jej piersi.

- Kurwa… - jęknęła przeciągle Ginny. – Mam cholerną nadzieję, że właśnie tak będzie! – przyznała, kładąc dłonie na biurku i wypinając w jego stronę swój krągły tyłek.
Nigdy nie była tak frywolna i perwersyjna, jak teraz. Widać diabelskie zapędy Zabiniego i na nią jakoś wpłynęły. Uśmiechnęła się zadowolona, a zaraz potem przygryzła wargę i głośno zajęczała, czując jak on za nią przyklęka, by móc lizać i całować jej najintymniejsze sfery. To było po prostu fantastyczne i doskonale wiedziała, że kompletnie już straciła głowę dla Blaise’a Zabiniego.

 

💞💞💞

                Hermiona starała się nie spinać, ani tym bardziej nie panikować. Kolejna wizyta w domu Lucjusza i jego żony, nie była niczym, co chciałaby powtórnie przeżyć, wiedziała jednak, że nie może odmówić, skoro Lucjusz poprosił również o jej obecność.
Wyszli razem z Draconem z kominka w holu, gdzie już czekał na nich skrzat domowy.

- Pani Amandy nie ma w domu, a pan Lucjusz i panienka Józefina, oczekując na panicza i jego żonę na górze – wyjaśnił pośpiesznie.

- Dobrze. Chcesz coś do picia, skarbie? – spytał Hermiony, gdy prowadził ją w stronę schodów.

- Nie, dzięki – odpowiedziała, bowiem kilka chwil przed przyjściem tutaj dopiero co skończyli śniadanie.

Draco wszedł do sypialni ojca bez pukania, wciągając ją tam za sobą.

- Jesteście! Dzięki, że tak szybko zareagowaliście… Twój ojciec, jak tylko się dziś obudził, wziął kartkę i napisał mi, że mam was ściągnąć – wyjaśniła im pośpiesznie Józefina.

- Czy coś się stało? Coś z jego zdrowiem? – zaniepokoił się Draco.

- Nie. Właściwie to ostatnio czuje się lepiej – wyjaśniła opiekunka, prowadząc ich w stronę siedzącego w fotelu pod oknem Lucjusza.

Hermiona spoglądając na niego, sama odniosła wrażenie, że wygląda on nieco lepiej, niż gdy byli u niego dzień po ogłoszeniu ich ślubu w prasie.

- Witaj ojcze – Draco podszedł i złapał go za dłoń, przyklękając przy fotelu.

Hermiona patrzyła, jak Lucjusz ściska jego dłoń, po czym puszcza ją i wyciąga ją do niej. Przełykając nerwowo ślinę, podeszła i ujęła jego rękę.

- Dzień dobry – przywitała się, czując jak dłoń Malfoya seniora zaciska się na jej.

Po chwili puścił ją i wskazał na Józefinę, która od razu podeszła do niego z piórem i pergaminem.

- Będę odczytywać, jeśli pozwolicie – odezwała się opiekunka.

- Oczywiście, że tak – Draco wstał i stanął przy Hermionie, splatając ich palce razem i patrząc uważnie, jak jego ojciec z wysiłkiem skrobie po pergaminie.

- Musisz mieć sposób – odczytała Józefina.

- Sposób na co? – zapytał Draco.

Lucjusz skrobał przez chwilę po pergaminie, a Józefina zmarszczyła brwi.

- Na rozwód – rozszyfrowała.

Hermiona poczuła jak zimny dreszcz przebiega jej po ciele. O  Godryku! Więc jednak Lucjusz nie akceptował ich związku?

- Zapomnij o tym ojcze! – syknął nerwowo Draco. – W życiu się nie rozwiodę z Hermioną!

Lucjusz spojrzał na niego i z dezaprobatą pokręcił głową, po czym znów zaczął pisać.

Hermiona starała się stłumić łzy. To, że Draco powiedział, że mimo woli ojca się z nią nie rozwiedzie, sprawiło, że poczuła się naprawdę wyjątkowo. Wiedziała, że on ją kochał, ale kiedyś myślała, że ich miłość to za mało, by wystarczyło by być razem. Teraz zaczynało do niej dochodzić, jak wielki błąd mogła popełnić te sześć lat temu, uciekając, zamiast dać im szansę choć spróbować…

- Nie ty, idioto – przeczytała Józefina, nie kryjąc rozbawienia. – Ja i ta dziwka – doczytała po chwili.

- Och! – wyrwało się z ust zaskoczonej Hermiony.

- Chcesz się rozwieść z Amandą? – zapytał lekko zszokowany Draco.

Lucjusz energicznie pokiwał głową, po czym znów pochylił się nad pergaminem.

- Tak. Szybko – powiedziała na głos Józefina.

Hermiona spojrzała na Dracona niepewnie. Czy jego ojciec był świadomy tego co chciał zrobić?

- Tato, magiczne rozwody są trudne do przeprowadzenia. Musisz być pewien, że tego chcesz… - Draco znów przyklęknął przy ojcu i popatrzył mu w oczy.
Lucjusz uśmiechnął się lekko, po czym znów zaczął pisać.

- Zabierz mnie stąd. Rozwód!

- Jeśli tego chcesz… - Draco wstał i wyjął swój AurumTel z tylnej kieszeni swoich jeansów i idąc w stronę drzwi.

- Co robisz? – zainteresowała się Hermiona.

- Wezwę tu Zabba, by to omówić – odpowiedział, po czym wyszedł, by móc w spokoju pogadać z przyjacielem.

- Czy jeśli Lucjusz zamieszka z wami, będziecie nadal potrzebować mojej pomocy? Wiem, że macie w domu własną służbę – odezwała się nieco zaniepokojona Józefina.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Czy Lucjusz zamieszka teraz z nimi? W zasadzie pewnie tak… Nie miała w sumie nic przeciwko, bo w końcu to ojciec jej męża, ale jednak nadal niepokoiła się w jego obecności…

- Zapewniam cię, że twoja pomoc będzie nam niezbędna – odpowiedziała opiekunce, siląc się na uśmiech.

Draco wrócił do pokoju, uśmiechając się półgębkiem.

- I co ustaliliście? – spytała.

- Zabb i Ruda zaraz tu będą. Chyba przerwałem im małe co nieco… - zakpił z wrednym uśmieszkiem.

- Mścisz się z nawiązką za to, że też nam kiedyś przerywali – Hermiona nie kryła rozbawienia.

- Fantastyczne uczucie – Draco uśmiechnął się i podszedł ponownie do ojca. – Poinformowałem już skrzaty, by spakowały rzeczy twoje i Józefiny. Zabieramy cię od razu, póki Amanda nie wróci, zgoda?

- Tak – odpisał szybko Lucjusz, a po chwili dopisał – Gdzie?

- Do Białego Lotosa, tam teraz mieszkamy – wyjaśnił mu Draco.

- Nie – odpisał szybko Lucjusz. – Mały dom, ukryty. Spokój – naskrobał na pergaminie.

- Nie chcesz z nami mieszkać? Dlaczego? Zajmiemy się tobą – zapewnił go Draco.

- Nie. Wy razem, spokój. Wnuki – odczytała Józefina, śmiejąc się w głos.

Hermiona zaczerwieniła się ogniście. Dlaczego wszyscy zaraz po ślubie pytają młode małżeństwa o dzieci? Przecież to nie jest żaden przymus!

- Jak chcesz. Wolisz być w mieście, czy chcesz mieszkać nad morzem? Zapewnimy ci służbę i ochronę, a jak się lepiej poczujesz, to zawsze możesz wrócić do Dworu Malfoyów – tłumaczył Draco.

- Mały dom, ja i Józefina – odpisał ponownie Lucjusz.

- Może twój tata na razie zamieszka w domu moich rodziców? – zaproponowała Hermiona. – Jest nieduży i jest blisko, a jedna z sypialni jest na parterze. Mógłby korzystać z ogrodu. No i raczej tam twoja macocha nie będzie go szukać – zaproponowała Hermiona.

- Świetny pomysł! – Draco uśmiechnął się do niej ciepło. – Masz coś przeciwko Józefino?

- Pójdę wszędzie, gdzie Lucjusz będzie tego chciał – zapewniła opiekunka, patrząc ciepło na swojego pacjenta.

Hermiona przyjrzała się jej wyrazowi twarzy i właśnie do niej dotarło, że ta młoda i wcale nie brzydka dziewczyna, była zakochana w jej schorowanym teściu. Cóż za historia!

Nie zdążyła się dłużej nad tym zastanowić, gdy rozległo się pukanie do drzwi, a po chwili w sypialni pojawili się Blaise i Ginny.

- Cześć – przywitała się Ruda, podchodząc do Hermiony i cmokając ją w policzek, po czym odwróciła się w stronę Lucjusza.

- Dzień dobry, panie Malfoy – przywitała się, nie umiejętnie kryjąc swój szok, na widok tego, co obecnie prezentował wielki i niezłomny kiedyś Malfoy senior.

- Witaj Lucjuszu! Wyglądasz lepiej niż ostatnio, jak tu byłem! – skomentował Zabini, przyklękając przy mężczyźnie i poklepując go przyjacielsko po dłoni.
Lucjusz uśmiechnął się do niego, ewidentnie ciesząc się, że Blaise tu jest.

- Jak ci wspominałem, ojciec chce wziąć rozwód z Amandą – wtrącił Draco.

- Bułka z masłem! Mam na nią tyle kwitów, że możemy jeszcze wystąpić, by to ona płaciła twojemu ojcu alimenty. Niemniej, proponuje jakąś ugodę, niech weźmie jakieś ochłapy i znika – zaproponował Zabini.

Lucjusz w odpowiedzi, jedynie kiwnął głową.

- Ojciec zamieszka od dziś w Brent. Na razie podeśle tam Marthę i Olafa, by pomogli jemu i Józefinie, ale musimy jak najszybciej zrekrutować tam jakąś pomoc domową i koniecznie ochronę…

- Zrobi się szefie! – Blaise mrugnął do niego porozumiewawczo.

- Józefino, warunki twojej pracy są niezmienne, podobnie jak pensja, chyba, że masz jakieś obiekcje? – zapytał Draco.

- Nie, wszystko może zostać, jak jest i nie musisz się martwić o pomoc domową. Umiem i lubię gotować, a tutaj nie bardzo miała okazję, ale chętnie będę szykowała posiłki dla mnie i Lucjusza. Gdy ja mu coś ugotuję, zawsze chętnie je, a gdy robią to skrzaty, zwykle źle się potem czuje – tłumaczyła Józefina.

Hermiona i Ginny spojrzały na siebie.

- Jak często pan Malfoy jest badany przez uzdrowicieli? – spytała Ginny, przyglądając się dłonią Lucjusza.

- Raz w tygodniu przychodzi magomedyk z Munga – wyjaśniła Józefina.

- I mówi, że co mu dolega? – dopytywała Ginny.

- Osłabienie organizmu, przez crucio w czasie wojny – wyjaśniła.

- A co mówi o zasinieniu palców? – Ginny wskazała na rękę Malfoya seniora.

- Problemy z krążeniem – tłumaczyła opiekunka.

- Nie objawiają się w taki sposób – Ginny skrzywiła się lekko. – Miałam przeszkolenie magomedyczne po wojnie i jak na moje oko, to efekt trucizny z krwiowca.

- Trucizny?! – ryknęli Blaise i Draco.

- Serio myślisz, że to możliwe? – spytała Hermiona, przyglądając się uważnie przyjaciółce.

- Serio. Nie wiem co za magomedyk go bada, ale to na pewno nie od krążenia – zawyrokowała Ginny.

- Magomedyk jest znajomym pani Amandy… Widziałam, że… - Józefina spojrzała krótko na Lucjusza. – Są dość blisko – dokończyła.

- Zabiję tę dziwkę! – warknął Draco, zaciskając pięści.

- Spokojnie… - Hermiona podeszła i złapała go za ramię.

- Wyjaśnimy to i jak coś powiadomimy aurorów. A teraz zajmijmy się przeniesieniem twojego ojca, Smoku. Czas ucieka – polecił Zabini.

- Dobrze, tak zróbmy – zdecydował Draco.

Hermiona puściła go i podeszła do Ginny.

- Kolejny dramat na horyzoncie – szepnęła do przyjaciółki.

- Ale przynajmniej wciąż jesteśmy wszyscy razem – Ginny mrugnęła do niej pocieszająco i się uśmiechnęła, a Hermiona odwzajemniła jej uśmiech.
Oby to w końcu wszystko przeminęło…



💞💞💞


Resztę swojej kary, Astoria spędziła w sali konferencyjnej w budynku biura, w ogrodach Longbottoma. Dostała kawę i ciasteczka, a Whitney tylko dwa razy weszła do pokoju, by posyczeć trochę na jej widok. Przegrana z nim w zawodach pływacki, naprawdę nie była taka zła.

- To brzmi naprawdę świetnie – Neville nie krył uznania dla planów sprzedaży i dystrybucji ich nowego eliksiru na porost roślin, które zaprezentowała mu Astoria.

- Nie miała za dużo czasu, by zapoznać się ze specyfikacją, ale jeśli coś z tego wykorzystacie, to będzie mi bardzo miło – zapewniła.

- Zapewniam cię, że się na tym oprzemy – Longbottom posłał jej uroczy uśmiech.

- Cieszę się – Astoria nie mogła oderwać od niego wzroku.
Jakim cudem po latach stał się takim przystojniakiem? Wciąż zachodziła w głowę…

- Została ci godzina do końca kary, a ja mam jeszcze jedno zadanie… Jeśli chcesz możesz pójść ze mną, ale nie wiem, czy się nie przedłuży – wyjaśnił.

- Jakie zadanie? – spytała, wstając od stołu w jego sali konferencyjnej.

- Muszę dostarczyć kilka skrzynek roślin do szklarni w Hogwarcie.

- Naprawdę? Jedziesz do Hogwartu? Super! Chętnie się zabiorę z tobą! – zapewniła.

- No to zbierajmy się – Nev posłał jej kolejny uśmiech, a coś w piersi Astori nagle urosło i zalało ją falą ciepła.

I już teraz dobrze wiedziała, że ten facet będzie dla niej kiedyś zgubą.



💞💞💞

Rozdzialik leniwy - niczym ja po świętach 😁 Kolejne publikacje już wkrótce - odwiedzajcie mnie, zaglądajcie, bo na pewno nigdzie Wam nie ucieknę!
Serdecznie Pozdrowienia!

Wasza V.