68. Teraz nie mów... czuje się z tym źle!

 Dedykacja: Dla niecierpliwie czekających na finałowy rozdział "Pijackiej Eskapady" - EGS już dziś podzieli się z nami tym cudownym dziełem 😍
Start o 21:00 pod postem: PIJACKA ESKAPADA 💕

💞💞💞

                Nie powinien się tym denerwować, bo przecież jeszcze nie raz tu przyjdzie. Mimo wszystko jednak był nieco spięty. To śmieszne… Miał wystarczająco dużo problemów, by przestać się  przejmować takimi bzdurami, jak konieczność rozmowy sam na sam z Luną Lovegood.

Wyszedł z kominka i rozejrzał się dookoła. W atrium było pełno ludzi, matek i ojców, który przyszli odebrać swoje dzieci.

- Dzień dobry, a pan po kogo? – urocza niska blondynka w różowym uniformie uśmiechnęła się do niego uprzejmie.

- Tilly Nott i Theodore Nott – odpowiedział z uśmiechem.

- Aaaa tak! Nasze dwa nowe skarby. Grupa chochlików i grupa hipogryfów. Już je proszę!

- Theodore Nott? – usłyszał za swoimi plecami, odwrócił się i spojrzał na ładną, młodą kobietę o czarnych, długich włosach i mocno pomalowanych na czerwono ustach.

- Dzień dobry… - przywitał się, nie rozpoznając w niej nikogo znajomego.

- Och! Chyba mnie nie poznałeś… Jestem Romilda Vane! Chodziliśmy razem do szkoły… – zaszczebiotała i obdarzyła go uwodzicielskim uśmieszkiem.

- Ach tak! Teraz sobie przypominam – Theo zmusił się do uniesienia kącików ust. – Miło cię spotkać. Twoje dziecko też chodzi do tego przedszkola? – zapytał.

- Tak. Mam czteroletnią córkę… Choć wychowuje ją samotnie, bo jej ojciec zmarł przed jej urodzeniem – wytłumaczyła szybko.

- Przykro mi… - Theodore, nie bardzo wiedział, co ma jeszcze powiedzieć.

- A ty, też przyszedłeś odebrać tu swoje dziecko?

- Dwójkę. Mój syn i córka chodzą tu do przedszkola – wyjaśnił.

- Pomyślałby kto, że ta stuknięta Lovegood otworzy kiedyś tak dobrze prosperujący interes! – zaszydziła z wrednym chichotem Romilda.

Theodore natychmiast się najeżył.

- Prawda, że jest świetna? Wiele pustych idiotek może jej tylko pozazdrościć tego, jak doskonale poradziła sobie w życiu! – wyrzucił wrogo.

Romilda, otworzyła usta z niedowierzaniem, najpewniej zdziwiona tym, że były ślizgon zaciekle broni kobiety, z której kiedyś z przyjemnością kpił wraz z całą resztą swojego domu.

- Nie widziałam cię tu wcześniej… - zauważyła Romilda, najpewniej chcąc szybko zmienić temat.

- Moje dzieci chodzą tu dopiero od niedawna.

- Och! To super, że się w ogóle dostaliście, bo tu naprawdę trudno o miejsce. Nas przyjęto, bo moja kuzynka jest tutaj jedną z wychowawczyń…

- Luna Lovegood przyjaźni się z moimi przyjaciółmi, Draco i Hermioną Malfoyami – wyjaśnił pokrótce.

- A no tak! Przecież Malfoy ożenił się z Hermioną Granger! To było wielki szok dla wszystkich…

- Można tak powiedzieć – zgodził się kurtuazyjnie Theo.

- Dziś ty odbierasz dzieci, a nie żona? – Romilda chyba koniecznie chciała kontynuować rozmowę.

- Jestem w trakcie rozwodu – przyznał, dopiero pierwszy raz wypowiadając to na głos przed kimś obcym.
Dziwne uczucie.

- Och! Przykro mi… - powiedziała Vane, ale jej oczy rozbłysły niczym dwie latarnie. – Skoro nasze dzieci chodzą tu razem, to może…

- Tata! – Tilly wystrzeliła z końca korytarza i pobiegła prosto do niego.

Theo zdążył przyklęknąć, tak by córka mogła mu wpaść prosto w ramiona.

- Cześć łobuziaczku, jak było dziś w przedszkolu? – spytał, cmokając ją w czoło.

- Super! Bawiłam się i tańczyłam!

Nott uniósł głowę, akurat w monecie, gdy na końcu korytarza pojawiła się Luna, niosąca na rękach mocno przytulonego do niej Juniora.
Na chwilę zaschło mu w gardle na ten widok.

- Hej… - przywitała się i uśmiechnęła do niego.

- Cześć. Coś nie tak, kolego? – spytał Theodore, gdy syn spojrzał na niego ze smutną miną.

- Derek zabrał mi zabawkę i nie dał się pobawić! – pomarudził.

- To była jego zabawka, którą przyniósł z domu. Latająca rakieta – wyszeptała Luna, gładząc Juniora po pleckach uspokajającym gestem.

- Rozumiem. Chcesz dostać podobną? – zapytał Theo uśmiechając się pocieszająco do syna.

Junior tylko pokiwał głową i wyciągnął do ojca jedno ramię. Theodore podszedł, by go przejąć, ale ten nie bardzo kwapił się z puszczeniem Luny i przez chwilę stanęli w trójkę w nieco dziwnym uścisku.

- Chodź byku, pojedziemy teraz kupić tę zabawkę. I tak musimy wybrać coś fajnego dla twojej siostry na  urodziny – Theodore starał się zignorować to, jak przedramiona Luny i jego stykały się ze sobą, zanim zdołał wreszcie oderwał od niej swojego syna.

- Och tak, to wypada w najbliższą sobotę, prawda? – Luna zaplotła ręce na piersi i uśmiechnęła się delikatnie.

Theodore spojrzał na nią nieco zdziwiony.

- Tak. Skąd wiesz? – spytał.

- Przepisywałam wczoraj wasze dokumenty i to zauważyłam – wyjaśniła.

- Będziemy robić dla Tilly przyjęcie u Malfoyów… Na basenie albo w ogrodzie jeśli pogoda dopisze – wymyślił na poczekaniu. – Byłoby miło gdybyś przyszła… Oczywiście, jeśli ci to nie pokomplikuje planów! – dodał szybko, nie chcąc by myślała, że namawia ją do odwołania randki.

- Jasne. Bardzo dziękuję za zaproszenie. Na pewno wpadnę chociaż na chwilę – Luna uśmiechnęła się szerzej, a Theodore automatycznie odwzajemnił jej uśmiech.

Nagłe chrząknięcie odwróciło ich uwagę i dopiero teraz uświadomił sobie, że Romilda Vane wciąż stoi tuż obok nich.

- Dzień dobry, Romildo – przywitała się Luna, nagle tracąc swój uśmiech.

- Twoja córka ma wkrótce urodziny, Theodorze? – zagadała do niego, praktycznie ignorując blondynkę.

- Tak, w najbliższą sobotę… - wyjaśnił.

 - Widzę, że zna się z Megan – Romilda wskazała na dwie pogrążone w rozmowie dziewczynki. – Może chciałaby ją też zaprosić? Akurat sobotę mamy wolną.

Nott nerwowo przełknął ślinę. Miał nadzieję, że Draco i Hermiona nie będą mieli nic przeciwko temu…

- Oczywiście! Tilly chce zaprosić wszystkie dzieci ze swojej grupy, wraz z rodzicami. To będzie dość duże przyjęcie… Mogę przynieść jutro zaproszenia? Trochę z tym zaspałem… –  przyznał.

- Nie ma problemu, przekaże je wszystkim rodzicom – zapewniła Luna. – Jestem pewna, że wiele osób chętnie przyjdzie. Tilly jest bardzo lubiana – wyjaśniła Luna.

- Super! My też na pewno przyjdziemy! Do zobaczenia! – Romilda uraczyła go szerokim uśmiechem, po czym pożegnała się i odeszła, wlokąc za sobą córkę.

- To my też będziemy się zbierać… - Theodore odstawił Juniora na ziemi.

- W razie jakiś problemów, daj znać. Mogę zawsze odebrać dzieciaki od was, albo je odprowadzić – powiedziała Luna.

- Dzięki. Od jutra zaczynam pracę u Malfoya, więc powinienem to ogarnąć – wyjaśnił z uśmiechem.

- Ty, Draco i Zabini razem? Zupełnie jak za dawnych lat – zaśmiała się.

- Tak, Ginny i Hermiona całe rano się z nas wyśmiewały – przyznał.

- Fajnie powspominać zabawne historie.

- Nie chciałabyś widzieć miny Dracona, jak wspomina się o epizodzie z fretką – roześmiał się Theodore, a Luna szybko do niego dołączyła.

- Tak, to go na pewno nie cieszy – skomentowała.

- Pora ruszać. Dzieciaki pożegnajcie się z ciocią… - zwrócił się do maluchów.

- Pa ciociu! Do jutra! – zawołała Tilly.

- Będzie mi smutno bez ciebie – wydukał Junior.

Luna uśmiechnęła się i przyklęknęła, a mały Theo oderwał się od ojca i przytulił do blondynki.

- Mnie bez ciebie też, skarbie, ale zobaczymy się jutro, dobrze? – Luna pogłaskała malucha po ciemnych włoskach.

Theodore musiał odwrócić wzrok. To było zbyt irracjonalne i za mocno na niego działało.

- Chodźmy już po te zabawki – powiedział głośno, mając nadzieję, że dzieci chętnie na to przystaną.

Na szczęście po chwili Junior oderwał się od nowej, ulubione cioci i ponownie złapał dłoń ojca.

- Do zobaczenia – pożegnała się Luna z ciepłym uśmiechem.

- Tak, do jutra – Theodore również lekko się uśmiechnął, po czym zaprowadził dzieci w stronę kominka, w duchu obiecując sobie, że nie będzie oponował, jeśli Hermiona albo Ginny będą chciały go wyręczać w wizytach w przedszkolu.

Było mu za trudno, nie przypominać sobie, że kiedyś marzył o tym, by to ona i tylko ona była matką jego dzieci.


💞💞💞


- Ale przystojniak! Słyszałam, że mówił tej harpi Vane, coś o swoim rozwodzie… Prawie ośliniła nam podłogę, gdy to usłyszała. Ale nie ma się co dziwić. Taki facet na pewno nie będzie zbyt długo sam - plotkowała Sandra, podchodząc do Luny, gdy tylko Nott i dzieci zniknęli w zielonych płomieniach.

Luna rzuciła jej krótkie spojrzenie. Wiedziała, że do jej przedszkola chodziło kilkoro dzieci wychowywanych przez samotne matki. Jak nic, parę z nich zaczai się na wkrótce wolnego, przystojnego arystokratę z dużym majątkiem. Mogła się o to założyć.
Zacisnęła szczęki. To było głupie i dziecinne, ale wcale jej się to nie podobało. Nott oczywiście miał sobie prawo ułożyć sobie na nowo życie, jak zechciał, ale jakaś część niej nie chciała, by skończył w ramionach jakiejś wyposzczonej mamuśki… Ani nawet wolnej kobiety, kochającej dzieci, jak na przykłada Sandra, która wciąż stała obok niej z nieco rozmarzonym wyrazem twarzy…
Miała ochotę warknąć sama na siebie, gdy uświadomiła sobie, że to z jej strony zwykła, pospolita zazdrość… A nie miała żadnego prawa do niej. Na własne życzenie, choć nie do końca świadomie, odrzuciła kiedyś Theodora Notta. Mogła już teraz tylko żałować i spróbować o tym zapomnieć.
Westchnęła ciężko i potarła twarz. Musiała wymyślić co fajnego kupić Tilly na urodziny. I w sobotę trzymać się na dystans. Tak – tak powinna zrobić.


💞💞💞

- Hermiona! To brzmi, jak bajka! – ekscytowała się Ginny, gdy siedząc wspólnie na kanapie, ona opowiadała jej o lokalu Kennyego w Hogsmeade, który miały obejrzeć jutro.

- Też mi się podoba. Myślę, że się idealnie nadaje… Remont załatwimy dość szybko, a potem możesz zacząć się urządzać – mówiła z uśmiechem.

- Moje marzenie… Naprawdę nie wiem, co powiedzieć! Dzięki wielkie, że to dla mnie robisz!

- Też zawsze o tym marzyłam, więc to nasze wspólne marzenie – Hermiona złapała przyjaciółkę za dłoń i uścisnęła ją lekko.

- Po tych wszystkich okropieństwach jakie się ostatnio wydarzyły, wreszcie jakieś dobre wieści – Ginny uśmiechnęła się lekko.

- Jak się trzymasz? – Hermiona mocniej uścisnęła jej rękę.

- Ja… Wewnątrz siebie, czuje, że jestem okropnym człowiekiem – wyznała szczerze Ginny.

- Gin! Nie wygadaj bzdur! Skąd takie bezsensowne myśli?

- Ulżyło ci? Choć przez sekundę… Gdy sobie uświadomiłaś, że przecież nie byliście już razem, gdy to ci się przydarzyło… - zapytała szczerze Ginny, patrząc przyjaciółce w oczy.

Hermiona od razu zrozumiała, o co jej chodziło.

- Tylko w takim aspekcie, że nie musiałam mu o tym powiedzieć. Sama myśl, że miałabym przed nim stanąć i powiedzieć, że tak zawaliłam, że zaszłam… Ulżyło mi, że nie będę musiała tego robić, ale… Pamiętam, że czułam się nic niewarta, sądziłam, że bardzo zawiodłam i zastanawiałam się, jak mogę tak rozpaczać za tą stratą, choć nawet nie wiedziałam, że byłam w ciąży… – tłumaczyła, a łzy napłynęły jej do oczu.

- A ja, gdy o tym dłużej pomyślałam, poczułam ulgę, że jednak nie będę musiała być z nim dalej związana. To dziecko… sprawiłoby, że bym musiała wciąż go widywać, a nie chcę. Nienawidzę go za to, jaki się stał i za to, co zrobił Zabiniemu… – po twarzy Ginny spłynęły łzy.

- Kochanie! To nic złego, że o tym rozmyślasz i zastanawiasz się co by było gdyby. To nie czyni z ciebie złego człowieka! – zapewniła ją z mocą Hermiona.

- Sama nie wiem… No i nie pogadałam o tym wszystkim jeszcze z Blaisem, a muszę przyznać, że trochę boje się tej rozmowy  – westchnęła i ukryła twarz w dłoniach.

- Jeszcze pogadacie, macie na to czas – zapewniła Hermiona, właśnie uświadamiając sobie, że ona i Draco też nie obgadali jeszcze tak wielu spraw…

Życie ich przyjaciół tak ich ostatnio pochłaniało, że zupełnie nie znajdowali czasu na rozmowę o ich sprawach, a problemy zaczynały się nawarstwiać. Sama nie wiedziała, jak do tego podejść.

Jej rozważania przerwał zielony błysk w kominku i po chwili w salonie znalazł się Theodore wraz dzieciakami.

- Cześć ciociu Mionko, cześć ciociu Ginny! – zawołała mała.

- Cześć szkrabiku! Jak było w przedszkolu? – zapytała Hermiona z uśmiechem, gdy Tilly wskoczyła jej na kolana.

- Super, bawiłam się i tańczyłam, a tata powiedział, że w sobotę przyjdą koleżanki!

Hermiona uniosła głowę i spojrzała na Theodora, który wyjął z kieszeni kilkanaście małych pakunków, które zaczął powiększać.

- Przepraszam, że nie zapytałem o to wcześniej Hermiono, ale czy zgodzicie się z Draco, by mała miała imprezę u was w domu? Zrobiłbym to w Szkocji, ale Tilly upiera się na basen…

- Dobrze, że mówisz to mnie, a nie Draconowi, bo jak nic by cię ostro ochrzanił. Dobrze wiesz, że to też wasz dom i absolutnie nie musisz o takie rzeczy pytać! – powiedziała z naciskiem Hermiona. – Przyznaję, że sama od rana rozmyślałam już o tym, jak uczcić urodziny naszej gwiazdeczki… - powiedziała, całując Tilly w policzek.

- Ja też! Wpadłam nawet już na kilka pomysłów! – wtrąciła się Ginny.

- Wybrała sobie motyw o syrenkach i wodnym świecie – westchnął Theodore.

- Tak ciociu! Będziemy syrenkami i będziemy pływać! Ja i moje ulubione koleżanki! – chwaliła się Tilly.

- Brzmi wspaniale! – Hermiona uśmiechnęła się do niej z czułością.

- Genialnie! Zrobimy pierwszą część imprezy na basenie, a później grilla w ogrodzie. Zaufajcie mi, dzieciaki kochają grilla. Burgery, hot-dogi… - Ginny ekscytowała się nie mniej niż Tilly.

- Till, Junior, idźcie umyć ręce. Pomożesz im Robercie? – Theo zwrócił się do kamerdynera, który właśnie wszedł do salonu.

- Oczywiście, z największą przyjemnością – Robert uśmiechnął się do dzieciaków, które chętnie z nim poszły do łazienki, opowiadając o swoim dniu w przedszkolu.

- Dziękuję wam za chęć pomocy. Tilly może być smutno, że Tammy nie będzie i… - Nottie westchnął nerwowo, obawiając się jak jego córka zniesie tak ważny dzień bez obecności matki.

Hermiona wstała i podeszła do niego, kładąc mu przyjacielsko dłoń na ramieniu.

- Niczym się nie martw! Zrobimy wszystko, by to były jej najlepsze urodziny i by jak najmniej myślała o tym, że czegoś jej brakuje…

- Dokładnie tak! Hermiona, my też musimy się przebrać za syreny! A faceci za jakieś morskie stwory. Zabini może być całkiem wesołą foką – zaśmiewała się z własnego pomysłu Ginny.

- Panowie będą ratownikami. Myślę, że małe dziewczynki będą tym zachwycone – Hermiona mrugnęła do Theodora.

- Albo ich mamusie… Spotkałem w przedszkolu Romildę Vane. Już po dwóch minutach się tu wprosiła – zaśmiał się Nott.

- O Godryku! Na pewno te wygłodniałe harpie rzucą się na ciebie, jak się dowiedzą, że wkrótce wracasz do obiegu – zaśmiała się Ginny.

- Nigdzie nie wracam. Mam dość związków na długi czas – przyznał Theo.

- Nie ma się co dziwić – Hermiona uśmiechnęła się do niego pocieszająco.

- Luna też musi być syreną! Zaraz do niej zadzwonię w tej sprawie – zdecydował Ginny.

- Ona w sobotę jest zajęta, Gin… - przypomniała jej szybko Hermiona, rzucając Theo krótkie spojrzenie.

- Powiedziała, że na chwilę tu wpadnie, gdy ją zaprosiliśmy – poinformował Theodore.

Ginny uśmiechnęła się szeroko i już miała otworzyć usta, by coś powiedzieć, gdy błysnęło w kominku, a w salonie pojawili się Blaise i Draco.

- Dzień dobry rodzinko! – zawołał wesoło Zabini.

- Cześć! Jak tam wam minął dzień? – spytała Hermiona, patrząc z dwuznacznym uśmieszkiem na Malfoya.

- Nie miałem dziś przerwy na lunch, tak bardzo byłem… zajęty – Draco odpowiedział jej przekornym uśmiechem.

- Też jej dziś nie miałam, ale nasyciłam się w zupełnie inny sposób… - Hermiona nie pozwoliła zbić się z tropu.

- W jaki? – Draco widać był zdziwiony jej bezpośredniością.

- A w taki, że poczytałam dokumentację lokalu, który możemy kupić w Hogsmeade, by otworzyć tam drugą księgarnię. Coś fantastycznego! Najlepsze wydarzenie tego dnia… - prowokowała go dalej, z wrednymi błyskami w oczach.

- Fantastycznie, skarbie – warknął Draco, nieco zaciskając szczęki.

- A tobie, jak minął dzień? – Ginny zwróciła się do Zabiniego.

- Nijak. Odpisywałem na milion pozwów i pilnowałem, by skończyli urządzać biuro, dla tego tu obiboka – wskazał na Notta.

- Oby było porządne stary, bo inaczej przejmuje twoje! – ostrzegł Theodore.

- Jest lepsze niż moje, bo dalej od niego! – Blaise wskazał na Dracona.

- Jak dla mnie, możesz iść urzędować nawet do piwnicy! Nikt cię nie trzyma na moim piętrze! – odgryzł się Draco.

- Tęskniłbyś… - Blaise błysnął zębami w uśmiechu.

Draco właśnie miał zamiar coś mu odpowiedzieć, gdy do salonu wpadła Tilly z głośnym okrzykiem:

- Wujek Smooook!

- Cześć rozrabiaro! – Draco porwał małą na ręce i zaśmiał się, gdy wycisnęła na jego policzku mokrego całusa.

- Wujku, a ja będę syreną! I moje koleżanki! Będziemy się bawić w twoim basenie! – opowiadała z entuzjazmem.

- Naprawdę? Brzmi super! – Draco spojrzał pytająco na Hermionę i Theodora.

- W sobotę urządzamy tu Tilly urodziny. Wodny świat… - wyjaśniła Hermiona.

- Jeśli nie masz nic… - zaczął Theodore.

- Nawet tego nie kończ, Nott! Skontaktowaliście się już z firmą od imprez? Zdążą do soboty? – zapytał.

- Nie, my damy radę same – wtrąciła Ginny.

- A wy nam pomożecie. Najpierw będziecie ratownikami na basenie, a potem obsłużycie grilla w ogrodzie – zdecydował Hermiona.

- Od tego wynajmuje się ludzi… - marudził Draco.

- Od tego Tilly ma swoich ulubionych wujków! – zarządziła tonem nieznoszącym sprzeciwu Hermiona.

- Dla Tillci wszystko! – zawołał Zabini, a mała zeszła z rąk Dracona i pobiegła go przytulić.

- No skoro tak stawiacie sprawę – Draco wzruszył ramionami, w geście mającym wyrażać akceptację i poddanie.

- Chodźmy na kolację, jestem wściekle głodny – Blaise wstał, wraz z małą na rękach i skierował się w stronę jadalni.

Ginny i Theo ruszyli za nim, a Hermiona chciała pójść w ich ślady, ale gdy mijała blondyna, on złapał ją za dłoń i przyciągnął do siebie.

- A gdzie jakieś: „Cześć skarbie, miło cię widzieć, dziękuję za cudowny seks na twoim biurku, który to naprawdę był najlepszym wydarzeniem mojego dnia”? – wyszeptał jej do ucha, zamykając ją w ramionach.

- Cześć skarbie, miło cię widzieć, dzięki za przerwę na lunch, dzięki, której jestem teraz tak głodna, że zaraz wgryzę się w ciebie, jeśli mnie szybko nie nakarmisz – zażartowała, obejmując go za kark i cmokając w szyję.

- Mogę cię nakarmić czymś innym – wyszeptał w jej usta, nim ją pocałował.

- Ty nie jesteś głodny? – zdziwiła się, wplatając mu palce we włosy i szarpiąc za nie delikatnie.

- Jestem, ale inny głód też mi doskwiera – zamruczał, nim ponownie złączył ich usta.

- Pomyślimy o tym później – obiecała, wyplątując się z jego ramion i łapiąc go za dłoń. – Co tam jeszcze słychać? – zapytała, ciągnąć go w stronę jadalni.

- W poniedziałek na dwa dni musimy znów przenieść się do Australii.

- Poważnie? Chciałam zrobić wtedy otwarcie księgarni…

- To będziesz musiała to niestety przesunąć. Musimy być na rozprawie Gettyego, bo sędziowie będą chcieli cię jeszcze raz przesłuchać…

- Ale beznadzieja! – westchnęła.

- Przynajmniej będziemy mieli okazję, by pojechać po figurki do twoich rodziców – Draco uśmiechnął się pocieszająco.

- No tak! To mnie akurat cieszy – odwzajemniła jego uśmiech.  

- Dopiero dziś się dowiedziałem, co odwaliła Ferson na naszym przyjęciu… Dlaczego nic nie powiedziałaś? – spytał dość chłodno.

- Szczerze mówiąc, przez wypadek Ginny wypadło mi to całkiem z głowy. Co z nią?

- Dostała dwa tygodnie aresztu za złamanie zakazu. Tylko patrzeć, co odwali, jak ją wreszcie wypuszczą – Draco westchnął zniechęcony.

- Poradzimy sobie z tym – Hermiona uścisnęła jego dłoń i posłała mu pokrzepiający uśmiech.

- Mam nadzieję, promyczku – Draco przyciągnął ją do siebie i cmoknął w czoło, na progu jadalni, w której już czekała na nich reszta.


💞💞💞


                Wyszła na taras, by zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. Smaczna kolacja i rodzinna atmosfera tego domu, wprawiły ją w dobry nastrój. Cieszyła się, że nie musi siedzieć samotnie i roztrząsać na nowo swojego pokiereszowanego życia, tylko może zająć myśli czymś tak trywialnym, jak planowanie ozdób z wodorostów. Chyba tylko dzięki temu, jakoś się trzymała.
Od razu rozpoznała jego sylwetkę. Stał przy balustradzie w białym t-shircie i spodniach z czarnego dresu, z przedramionami opartymi o marmurowe poręcze. Z daleka widziała, że spowija go niewielka chmura dymu, a z bliska zauważyła, że trzymał pomiędzy palcami cygaro.

- Nie wiedziałam, że palisz – zwróciła się do niego, stając tuż obok.

- Rzadko to robię, ale ostatnio tyle się podziało, że uznałem, że trochę relaksu nie zaszkodzi – Blaise uśmiechnął się do niej i wsunął cygaro w usta.

- Dasz mi się sztachnąć? Tylko raz tego próbowałam – uśmiechnęła się.

- Jasne, tylko się nie zaciągaj. To nie papieros – powiedział, podsuwając jej cygaro.

Gdy po chwili wypuściła z ust kilka kłębów niebiesko-szarego dymu, poczuła, że rozumie o co mu chodziło. To naprawdę odprężało.

- Dzięki. O czym tak tu rozmyślasz? – spytała, przyglądając mu się uważnie.

- O wszystkim. Złożyłem dziś pozew Theodora. Zawsze uważałem, że z naszej trójki tylko on jeden miał szczęście, a tu proszę… - Zabini uśmiechnął się smutno.

- Jeszcze będzie szczęśliwy, zobaczysz – Ginny posłała mu pokrzepiający uśmiech.

- Tak, też mam taką nadzieję. Cieszę się, że Hermiona i Draco mają się dobrze. Nie zrozumieliście pewnie za wiele z ich wymiany zdań w salonie, ale Kenny Cheers, zdradził mi, że Hermiona była dziś w firmie i Draco zabrał ją do swojego gabinetu – Blaise zachichotał. – Można się łatwo domyślić, co tam się działo…

- To dlatego ta mała wydra cały dzień się uśmiechała! Oni są doprawdy niemożliwy! – Ginny również się roześmiała.

- To prawda. Wspaniale mieć w nich przyjaciół. Pozwolą nawet zdemolować sobie dom bandzie rozpieszczonych smarków, byle zadowolić Tilly i pomóc Nottiemu w tym trudnym czasie.

- Właśnie rozmyślałam o tym, że dzięki temu, że w domu ciągle coś się dziej, nie muszę tyle rozmyślać o tym wszystkim – przyznała.

- Tak, też mi się udaje nie myśleć – Blaise uśmiechnął się słabo.

Ginny spojrzała mu w oczy i delikatnie dotknęła jego ramienia.

- Naprawdę chciałeś uciec z kraju, po tym co stało się na przyjęciu poślubnym? – spytała cicho.

- Naprawdę nie chciałem, byś musiała mnie oglądać, jeśli mój widok miałby sprawić ci ból – przyznał, patrząc jej prosto w oczy.

- Głupek z ciebie, wiesz? – uśmiechnęła się lekko.

- Raczej wariat. Ale to twoja wina – Zabini zgasił niedopałek cygara i odrzucił go, po czym położył jej dłoń w talii i przysunął się bliżej.

- Nie zwalaj na mnie swojego szaleństwa – Ginny położyła drugą dłoń na jego ramieniu, a on objął ją mocniej.
Ich nosy delikatnie się ze sobą zetknęły.

- To ty jesteś moim szaleństwem – wyszeptał w jej usta.

- Nigdy więcej nie waż się nawet myśleć o ucieczce, bo będę bardzo zła…

- Chciałbym cię trzymać już zawsze tak, jak właśnie teraz – przyznał, jeszcze mocniej wciągając ją w swoje ramiona.

- Więc trzymaj – szepnęła, nim jako pierwsza złączyła ich usta w długim, gorącym i bardzo czułym pocałunku.


💞💞💞

Zapraszam jeszcze raz dziś na 21:00 na Pijacką oraz o później na nowy już 3 rozdział OPC - ROS. 
Pamiętajcie też o publikacjach na blogu hot - dziś dwie mojego autorstwa - również zapraszam po godzinie 20:00 💋😉

Serdeczne Pozdrowionka! 

Wasza V. N.