62. Teraz nie mów... wszystko się sypie!

 Dedykacja: Dla J. bo się biedna dużo naklikała odświeżając stronę 😂💋

I dla Ann - za wiersz - Ty wiesz do której sceny 😍💗


💞💞💞

                Siedzieli w ich salonie, zastanawiając się co zrobić. Luna do nich dołączyła i właśnie rozlewała dla wszystkich kawę do filiżanek.

- Ona na pewno nie poszła z nimi dobrowolnie – wyszeptała Hermiona zbolałym głosem.

- Trudno powiedzieć. Była taka załamana, że Molly mogła ją jakoś przekonać – stwierdził Draco.

- Oni ją oddają Potterowi – westchnął z bólem Blaise.

- Ale przecież, on ma zakaz zbliżania się – zauważył Theo, patrząc jak Luna nalewa kawy do jego filiżanki.

- Ktoś z nas powinien pójść do Nory i sprawdzić, czy ona w ogóle tam jest – odezwała się blondynka, lekko zarumieniona po tym, jak Theo się do niej uśmiechnął, gdy podała mu kawę.

- Myślę, że nikogo z nas tam nie wpuszczą, nawet ciebie Kicaku – westchnęła ciężko Hermiona.

- Musimy coś zrobić! – Blaise ukrył twarz w dłoniach, załamany tym wszystkim.

- Przecież są jej rodziną, nie skrzywdzą jej – wtrącił Draco.

- Chyba, że oddają ją tej bliznowatej mendzie… Wtedy nie zobaczymy jej już nigdy więcej – Blaise wyglądał na kompletnie załamanego.

- Wprost nie mogę uwierzyć, że stało się coś podobnego… Przecież jest dorosła, ma prawo do swoich decyzji! Nie mogli jej od tak zmusić by u nich została! – denerwował się Draco.

- Wystarczy, że znów podają jej jakiś eliksir – stwierdził Theodore.

- Albo zabiorą jej różdżkę. Bez różdżki stamtąd nie ucieknie, to dom na odludziu… - wyszeptała Hermiona.

- Mam nadzieję, że Ron szybko nam odpisze – Luna usiadła na kanapie, pomiędzy Zabinim i Theodorem, starając się nie okazywać skrępowania.

- Jest od dziś na jakimś zgrupowaniu. Coś wczoraj wspominał – Hermiona przysiadła na podłokietniku fotela, w którym siedział Draco, a on od razu położył dłoń na jej plecach, głaskając ją uspokajająco.

- Muszę rozdać wszystkim twoim znajomym AurumTele. Dopiero teraz zaczyna mnie naprawdę irytować powolność sów – burczał Malfoy.

- Nie podziękowałam ci jeszcze, Draco… AurumTel jest faktycznie świetny, dzięki – Luna uśmiechnęła się do niego słabo.

- Nie ma za co. Dzięki temu, że go miałaś udało nam się szybko dowiedzieć o zniknięciu Ginny.

- Kurwa! Nienawidzę takiej bezsilności! – zirytował się Zabini.

- Wiem przyjacielu, ja też – westchnął Theo. – Pójdę pogadać  z rodzicami i poprosić, by dzieci mogły tam zostać jeszcze do jutra. Rano je podrzucę do przedszkola – zdecydował, wstając.

- Jeśli chcesz, to mogę jutro dodać kominek twoich rodziców do podłączenia z przedszkolem – zaproponowała Luna.

- To by mi wiele ułatwiło tak na przyszłość, dzięki – Theodore uśmiechnął się do niej, po czym poszedł do gabinetu.

- Musimy coś zrobić… - Hermiona ukryła twarz w dłoniach, drżąc na samą myśl o tym, co mogło się teraz dziać z Ginny.

A co jeśli Harry znów usunie jej pamięć, albo napoi ją amortencją? Była przerażona, snując te wizję...

- To moja wina. To ja zaproponowałem, żebyśmy ją z nimi zostawili – westchnął ponuro Draco.

- Przez myśl mi nawet nie przeszło, że mogą zrobić coś podobnego – przyznała Hermiona.

- Przecież tam byli też jej bracia. Nie wierzę, że aż tak bezwzględnie słuchają się matki – wariatki – niedowierzał Malfoy.

- Tak? A przyszli na wasze przyjęcie, chociaż bardzo chcieli? – sarknął Blaise patrząc na nich z lekką pretensją.

Hermiona i Draco spojrzeli na siebie. Nawet nie zauważyli wczoraj braku reszty Weasleyów…

- Bardzo was przepraszam, ale muszę na trochę zniknąć – powiedział wyraźnie zdenerwowany Theo, wchodząc do salonu.

- Co się stało? – Draco z niepokojem popatrzył na przyjaciela.

- Tammy dziś rano zabrała Tobiasa od rodziców, zostawiając tam Tilly i Juniora… Powiedziała im, że ja będę wiedział dlaczego to zrobiła…

- Cholera! – Malfoy podniósł się z fotela. – Chodźmy do waszego apartamentu! – zaproponował.

- Zostań, poradzę sobie… - Theodore podszedł do kominka.

- Idź z nim, Draco – poprosiła Hermiona, łapiąc się za skronie, czując wyraźnie, że głowa jej zaraz eksploduje.

Po chwili obaj mężczyźni zniknęli w płomieniach.

- Ten dzień na pewno nie mógłby być gorszy – westchnęła Hermiona.

- Przykro mi, że tyle się podziało – odezwała się Luna.

- Dzięki, że tu jesteś z nami – Hermiona uśmiechnęła się do niej słabo.

- Pomogę wam w czym tylko będę mogła – obiecała i odwzajemniła uśmiech.

Hermiona spojrzała na Zabba, który trzymał twarz ukrytą w dłoniach. Był ewidentnie załamany… Poczuła, że i ją powoli dopada ta dławiąca rozpacz. Wiedziała jednak, że nie może się temu poddać. Nie czas na to. Musiała coś wymyślić…


💞💞💞


                Apartament był cichy i pusty. Wszystko było wysprzątane, zabawki dzieci pochowane, a światła pogaszone.

- Tammy? – zawołał Theo, ale nikt mu nie odpowiedział.

- Chyba jej tu nie ma – stwierdził Draco, rozglądając się dookoła.

- Co ona odpierdoliła…? - Nott był bardzo zdenerwowany.

- Spokojnie. Może tylko pojechała na trochę do rodziców?

- Wątpię. Gdyby przyjechałam tam tylko z Tobiasem, na pewno jej rodzice nabraliby podejrzeń.

- Dzwoniłeś na jej AurumTel? – spytał Draco.

- Nie. Dobry pomysł – Theo wyjął własną płytkę i wykonał połączenie.

Gdzieś z okolic sypialni rozległ się dzwonek. Theodore poszedł w tamtą stronę.

Na łóżku leżał AurumTel, obrączka, pierścionek zaręczynowy i biała koperta.

Theo nerwowo przełknął ślinę, gdy po nią sięgnął.

Kochany Theodorze!

Jeśli pojechałeś do moich rodziców i powiedziałeś im prawdę o mnie i Martinie, to nie mam już czego szukać w magicznym świecie. 

Zostawiam ci wszystko, co w naszym życiu było magiczne. Domy, galeony i nasze magiczne dzieci. Ufam, że ty i twoja ukochana, wychowacie ja razem na porządnych czarodziejów. 

Zabieram Tobiasa. Odnajdzie się razem ze mną w mugolskim świecie, jako, że to część jego dziedzictwa. Nie pasowałby do twojej nowej rodziny, choć jak cię znam, to zapewne będziesz za nim tęsknił. To ci kiedyś minie.

Chciałam o ciebie walczyć, ale gdy wczoraj zobaczyłam, twoją złość, gdy tylko pomyślałeś, że jakoś ją skrzywdziłam, zrozumiałam, że byłaby to walka z góry skazana na porażkę. 

Kocham cię. Jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało i dziękuję ci za wszystko.

Przepraszam, że okazałam się być ciebie niegodna. 

Powiedź dzieciom, że je kocham, ale nie mogłam zostać… Albo, że umarłam i mają teraz nową mamusię. Sam zdecyduj. 

Nie zobaczymy się nigdy więcej, obiecuję. 

Proszę też – nie próbuj mnie szukać. 

Twoja na zawsze.

Tammy kiedyś Nott.

PS. Dołączam podpisane papiery rozwodowe i zrzeczenie majątkowe. 

List wypadł mu z ręki, gdy zrozumiał jego dokładny sens. Czy ona naprawdę porzuciła dzieci i odeszła na zawsze z ich życia? Ale… To niemożliwe! To były jej dzieci… Ich dzieci! Ich skarby… Cały ich świat! I zabrała Tobiasa? Miałby go już nigdy więcej nie zobaczyć? Nie!

- Theo? – Draco spojrzał na niego niepewnie.

Otrząsnął się i podniósł kartkę, po czym podał ją blondynowi, licząc chyba, że Draco odkryje w tym liście jakiś ukryty sens, którego on nie mógł pojąć…
Malfoy przeleciał szybko list wzrokiem.

- Stary… Tak bardzo mi przykro! – złapał go za ramię i uścisnął je lekko.

- Co ja mam teraz zrobić? –  Nott usiadł na łóżku, kompletnie tym wszystkim zdruzgotany.

- Nie możesz jej posłuchać. Musisz ją odnaleźć i przemówić jej do rozsądku! – powiedział cicho Draco.

- Racja. Nie może porzucić dzieci! – Theodore wstał, czują napływ irytacji.

- Powinniście pogadać.

- Musze to jakoś zorganizować…

- Weź świstoklik z mojej firmy i jedź tam jutro z samego rana. A my z Hermioną zajmiemy się Tilly i Juniorem – zaproponował Draco.

- Nie mogę was z tym zostawić. Rodzice jutro popołudniu wyjeżdżają, ale są przecież nianie i…

- Wybij to sobie z głowy! Z przyjemnością się nimi zajmiemy! Jutro rano Hermiona podskoczy po dzieciaki do twoich rodziców i zaprowadzi je do przedszkola, a potem je odbierze i zostaną u nas. A ty załatwiaj wszystko w Stanach tak długo, jak będzie trzeba – Draco znów uścisnął mu ramię.

- Dzięki Smoku… Nie mam pojęcia co bym bez was zrobił – Theo potarł nerwowo twarz.

- Nie masz za co dziękować, bo to przyjemność, a nie przysługa – zapewnił go z mocą Malfoy.

- Pozbieram trochę rzeczy dzieciaków i ubrań na zmianę… - zdecydował.

- Jasne. Wrócę już do domu. Spotkamy się na miejscu, ok?

- Tak, jeszcze raz dzięki…

Draco skinął mu tylko głową i zdobył się na blady uśmiech. Wiedział, że przyjaciel musi zostać na trochę sam. Zwłaszcza po to, by wejść do pokoju najmłodszego dziecka… Syna, którego ta pokopana suka mu zabrała… już drugi raz. Najpierw, gdy uświadomił sobie, że nie jest jego ojcem, a teraz uciekając z nim i pisząc, że nigdy więcej go nie zobaczy. Draco był dziś w takim stanie, że gdyby Tammy – kiedyś – Nott, stanęła mu na drodze, to udusiłby ją gołymi rękami bez chwili zawahania!

💞💞💞


- Hej! I co? – spytała Hermiona, gdy tylko pojawił się w salonie.

Ona i Luna popijały wino, a Blaise znów trzymał w dłoniach szklaneczkę z whisky.

- Uciekła, pisząc, że zabiera Tobiasa, a zostawia mu Tilly i Theo Juniora. Na zawsze – powiedział.

- Co?! – Hermiona, aż zerwała się z fotela.

- To co słyszysz… Radziła mu, by założył nową rodzinę – Draco nie mógł się powstrzymać, by nie zerknąć ukradkiem na Lunę, która natychmiast zrobiła się czerwona.

- Co za pojebana pinda! – warknął Blaise wstając. – A co z rozwodem?

- Zostawiła podpisane papiery.

- No i super! W taki razie załatwimy rozwód bez niej – Blaise podszedł do barku po dolewkę whisky.

- Zabini! Ona porzuciła dwójkę kochających ją dzieci, a jedno mu zabrała! Rozwód to teraz jego ostatni problem! – zawołał Draco.

- Racja Smoku, przepraszam… - Blaise potarł oczy. – Nie mogę przestać myśleć o Gin…

- Ogarniemy to wszystko, na spokojnie – powiedziała zdecydowanym tonem Hermiona.

- Nott musi jutro jechać do Stanów, bo to najpewniej tam Tammy uciekła. Jego rodzice gdzieś wyjeżdżają, więc obiecałem, że to my zajmiemy się dziećmi – wtrącił Draco.

- Jasne! Z największą radością! – zapewniła go Hermiona.

- Zabini, ty jutro z rana pojedziesz do ministerstwa. Jako, że Hermiona jest upoważniona do decydowania w ważnych sprawach medycznych Ginny, to wniesiesz w jej imieniu o ubezwłasnowolnienie Rudej. W ten sposób będą musieli nam podać jej lokalizację, albo przyprowadzić ją do ministerstwa na przesłuchanie.

- Ale to potrwa jakieś dwa-trzy dni. Wiesz, co Potter może jej zrobić w tym czasie? – denerwował się Blaise.

- To jedyne na co wpadłem! – przyznał Draco.

- Dobre i to – westchnęła Hermiona.

- Spróbuję kogoś podpłacić, by to przyśpieszyć – zdecydował Zabini.

- Dobrze. Nott skorzysta jutro z rana, z któregoś z naszych awaryjnych świstoklików do Stanów – poinformował.

- Nie ma problemu, zawsze są aktywne – wyjaśnił Zabb.

- Chcesz pojechać z nim? – Hermiona spojrzała pytająco na Dracona.

- Nie mogę… Dzieci, Ginny, no i firma stoi już za długo odłogiem…

- Poradzę sobie z dziećmi! On nie może być tam sam… – przekonywała go Hermiona.

- Ja jej pomogę! Mogę je od was odbierać i popołudniu odprowadzać, skoro mamy połączenie kominkiem – zaproponowała Luna.

- Dzięki Kicaku, jesteś kochana – Hermiona uśmiechnęła się z wdzięcznością do przyjaciółki.

- W takim razie ogarnę zastępstwo w firmie i pojadę z nim – zdecydował Draco, doskonale wiedząc, że Theo go teraz potrzebował.

- Chodźmy coś zjeść – Hermiona podniosła się z fotela.

- To ja już pójdę – Luna też wstała.

-  Dokąd? – spojrzała pytająco na przyjaciółkę.

- Do domu…

- Chyba oszalałaś! Nigdzie cię nie puszczę, póki z nami nie zjesz – Hermiona podeszła i złapała ją pod ramię, ciągnąc w stronę jadalni.

- Hermiona jest jak skała, taka twarda i opanowana w obliczu problemów. Nie jak te inne histeryczki – Blaise uśmiechnął się pod nosem, patrząc jak kobiety znikają w korytarzu.

- Też mi nie zamierzałeś powiedzieć, że poroniła? – Draco spojrzał pytająco na przyjaciela.

Blaise potarł nerwowo twarz.

- Więc już wiesz…

- Tak. I cholernie mi z tym źle – przyznał blondyn.

- Dowiedziałeś się dzisiaj? Ten dzień to katastrofa!

- Powiedź mi coś, czego nie wiem – Draco zdobył się na blady uśmiech.

- Zaszantażowałem Hermionę, by zgodziła się na ten cały układ z tobą.

- Co?! – Malfoy nie krył szoku.

- Nie chciała zemsty na Weasleyu. W dupie go miała, zresztą sam słyszałeś, że nawet mu nigdy nie powiedziała, że go kocha, bo nigdy tego do niego nie czuła. Nie chciała się zgodzić na żadne warunki, które jej proponowałem… Więc powiedziałem jej, że opowiem Ginny prawdę o utracie pamięci i dodam,  że to ona kryła Pottera. Bała się, że ją przez to straci.

- Zabini… - Draco zrobił krok w jego stronę z zaciśniętymi pięściami.

- Uderz mnie, jeśli uważasz, że na to zasłużyłem, ale zrobiłem to, bo czułem, że marnowaliście czas będąc osobno. Chciałem dobrze…

Draco podszedł do niego i mocno uścisnął jego ramię.

- Wiem. I… dziękuję, ale nie rób tego nigdy więcej! Nie możesz kierować moim życiem za mnie! – posłał mu słaby uśmiech.

Blaise objął go i przyjacielsko poklepał w ramię.

- Cieszę się, że jest wam razem dobrze.

- Dzisiaj opowiedziała mi, co się u niej działo po naszym rozstaniu – Draco z bólem pokręcił głową.

- Kiedy ty jej opowiesz, co się działo u ciebie? – spytał cicho Blaise.

- Nie wiem, ale na pewno nie dziś. Za dużo na nas spadło, by dokładać jeszcze i to – westchnął.

- Coś wymyślimy. Jesteśmy ślizgonami… Ogarniemy, to stary – Zabini chyba sam chciał uwierzyć w swoje słowa.

- Musimy. Chodź, pora coś zjeść. Nie samą whisky człowiek żyje.

- Szkoda, że się tak nie da – Diabeł odstawił swoją szklaneczkę i poszedł do jadalni za przyjacielem.


💞💞💞


                Płakała pod prysznicem. Był tego bardziej niż pewien. Nie poszedł tam jednak za nią, w obawie, że tylko wszystko pogorszy. Leżał w łóżku, czekając, aż też przyjdzie się położyć, licząc na to, że będzie mógł ją przytulić i powiedzieć coś pocieszającego, po dniu pełnym bólu, katastrof i strachu.
Hermiona wreszcie wyszła z łazienki, ubrana w krótkie satynowe spodenki i koszulkę na ramiączkach. Za pomocą zaklęcia wysuszyła włosy i wsunęła się pod kołdrę obok niego.

- Jak się czujesz? – spytał cicho.

- Fatalnie – wyszeptała, a w jej oczach znów błysnęły łzy. – Staram się byś twarda, ale…

- Przede mną nie musisz taka być – powiedział, obejmując ją i przytulając do siebie.

- Boje się o Ginny… I żałuję, że musiałeś się dowiedzieć w taki sposób… I boję się, że Tammy zrobi coś głupiego, po czym Theo się nam nie pozbiera… - szlochała.

- Wszystko będzie dobrze.

- Ciągle to potarzamy i wiesz co? Nic nie jest dobrze! To chyba ja sprowadzam na wszystkich katastrofy…

- To nieprawda! – powiedział z mocą.

- Prawda. To przeze mnie twojej byłej przyjaciółce odbiło do tego stopnia, że próbowała się zabić. A mojemu eksnarzeczonemu tak bardzo, że próbował cię wsadzić do więzienia. Blaise postanowił się rozwieść, bo spotkał znów Ginny, a i na nią chyba jakoś wpłynęło to wszystko, bo też dopiero wtedy zaczęła rozważać odejście od Harry’ego. A między Tammy i Theo zepsuło się, jak po latach on spotkał na naszym przyjęciu Lunę… - wyszeptała.

- Hermiona… Blaise myślał o rozwiedzie w dwa miesiące po ślubie. Nienawidzi Dafne, on dosłownie nie może znieść jej widoku. Wcześniej czy później i tak, by się z nią rozwiódł. Ginny i Potter też nie byliby razem, bo widziałaś, jak on ją traktował… Jeszcze trochę i zacząłby ją bić. Dobrze, że się od niego uwolniła. A Theo od początku miał podejrzenia, co do tego, czy Tobias jest jego synem. Tammy dziwnie się zachowywała… Czy to widok Lovegood, popchnął go do tego, by wreszcie to sprawdzić, nie wiem, ale jeśli tak, to dobrze, że to się stało. Byłoby o wiele gorzej, gdyby dowiedział się dopiero za kilka lat. Co do Lindy… Nasza przyjaźń była od początku toksyczna. Wiedziała, że nie wchodzę w poważne związki, dlatego od początku postawiła na przyjaźń, co mnie cieszyło, bo fajnie było mieć kogoś do pogadania, kto nie był Zabinim… Ale szybko odkryłem, że gdybym chciał, mógłbym liczyć na więcej. Jednak wolałem udawać, że o tym nie wiem i dalej traktować ją jak przyjaciółkę.

- Zwierzałeś jej się ze swoich romansów, wiedząc, że ją to może ranić? – spytała cicho.

- Nie. Sama czasem wypytywała, gdy spotkała mnie na przyjęciu z jakąś kobietą, ale zawsze zdawała się traktować to z dystansem. Bo była stale obecna w moim życiu, a one zwykle przemijały po jednym spotkaniu.

- Nigdy nie zaangażowałeś się w coś poważniejszego? Nawet z Evą? Jest naprawdę sympatyczna…

- Ja… Przez dwa lata widywałem się tylko z jedną kobietą – przyznał. – Eva była jedynym wyjątkiem. No i Linda, ten jeden raz.

Hermiona uniosła się na łokciu i spojrzała na niego.

- Dwa lata? Bez zobowiązań? Bez głębszej relacji?

Draco zacisnął usta.

- Bez.

Położyła się z powrotem na jego klacie i westchnęła cicho. Jakkolwiek ich związek zawsze był mocno oparty na fantastycznym seksie, tak zawsze też czuła z nim więź i relację. Nawet teraz. Wypłakiwała się w jego ramionach, czując całą sobą jego wsparcie, bliskość…

- Nie potrafię tego robić z innymi kobietami – powiedział cicho.

Zadrżała w jego ramionach, po czym uniosła się znowu i ponownie spojrzała mu w oczy.

- Nawiązywać relacji innych niż przyjaźń – powiedział cicho.

- Ale…

- Tak. Tylko z tobą to potrafię – przyznał.

To było lepsze niż wyznanie miłości.  Bez udziału świadomości, rzuciła się na niego, mocno go całując, chcąc mu w ten sposób przekazać, że jest teraz najszczęśliwsza na świecie. Bo wie, że on nadal jest tylko jej i że nigdy nie było dla niego innej. Chciała, by zrozumiał, że ona też jest tylko jego i nigdy żaden mu nie dorówna.
Szybko odwrócił ją na plecy i wsunął dłoń w jej spodenki, a ona jęczała mu do ucha, gdy pieścił jej kobiecość, jednocześnie ssąc jej sutek, przez śliską satynę. I mimo, że to był cholernie parszywy dzień, cieszyła się z tego, co usłyszała na sam jego koniec od swojego męża, którego kochała ponad wszystko.


💞💞💞


                Był zdenerwowany. Sowa od Hermiony, zastała go akurat jak wrócił z treningu do hotelu. Aż się wstrząsnął, czytając rewelacje, jakie przekazała mu przyjaciółka.
Dowiedział się, że jego siostra miał wypadek, wczoraj, późną nocą, gdy dotarł na miejsce zgrupowania. Po udanym sam na sam z Parkinson, chciał tylko się wykąpać, położyć i wypić przed snem jeszcze szklaneczkę ognistej. Nie spodziewał się, że coś takiego mogłoby się wydarzyć… Gdyby wiedział, zostałby dłużej na przyjęciu. Teraz żałował. Wiedział, że matka jest na niego wściekła, za to, że w ogóle tam poszedł. Billy i Percy, musieli zrezygnować, bo groziła, że nigdy więcej nie zaopiekuje się ich dziećmi i zaprzestanie organizowania coniedzielnych obiadków. Miała na nich mocną formę nacisku. Ron pokazywał się w domu kilka razy w roku, bardziej z obowiązku, niż z tęsknoty. Jego życie toczyło się na boisku, a jego rodziną była teraz drużyna, z którą spędzał większość czasu. Takie życie wybrał… Stracił przez to Harry’ego… I na jakiś czas również Hermionę. Teraz zrozumiał, że ona zawsze była po jego stronie. Godryku! Nawet nie wkurzyła się o to, że nie powiedział jej o zdradzie Georga… Pewnie dlatego, że nigdy jej nie zależało na jego bracie. To, jak patrzyła na Malfoya… W ogóle się tego nie spodziewał, ale też cieszył się, że była wreszcie szczęśliwa.
Jego mama, od zawsze rządziła ich rodziną, co uległy ojciec w pełni akceptował. Nikomu to nie przeszkadzało. Wszyscy ją kochali i szanowali… Ale to w jaki sposób wymusiła na Ginny poślubienie Harry’ego, przeszkadzało mu od samego początku. Nie chciał jednak się wtrącać, a zwłaszcza występować przeciwko przyjacielowi. Teraz żałował. Powinien był ochronić siostrę. On i Ginny jako najmłodsi z licznego rodzeństwa, zawsze byli sobie najbliżsi.
To dlatego, musiał się teraz zdobyć na wyżyny cierpliwości, by nie wtargnąć do rodzinnego domu z różdżką w dłoni. Musiał to rozegrać na chłodno… Był już późny wieczór, gdy dotarł do Nory.

- Halo! Jest tu ktoś? Ukochany syn wrócił! – rzucił od progu.

Po chwili z salonu wybiegła jego matka.

- Ron! Jak miło – rozpłynęła się w uśmiechu, ale już dobrze wiedział, że nie jest on szczery.

- Wpadłem, bo podobno Ginny wróciła do domu. Chciałem zapytać, jak się czuje? – Ron uśmiechnął się, obejmując i cmokając matkę na powitanie.

- Och to miło z twojej strony, ale ona ciągle śpi… - Molly uśmiechnęła się zdawkowo

- Naprawdę? To dlaczego nie została w szpitalu? – Ron rzucił matce uważne spojrzenie.

- Chciała być w domu, razem z rodziną! – powiedziała twardo Molly.

- Nawet nie informując o tym Hermiony?

Ron z uwagą patrzył, jak jego mama gwałtownie wciąga powietrze, aż jej nozdrza bieleją.

- Ona nie ma nic wspólnego z tymi ludźmi! To nie jest towarzystwo dla niej! – warczała.

- To są jej najlepsi przyjaciele!

- To przez nich spadła ze schodów i straciła ciążę!

Ron zacisnął zęby. Współczuł Ginny tego co ją spotkało, ale to dziecko od urodzenia wychowywałoby się w rozbitej rodzinie, z ojcem, któremu zaczęło konkretnie odbijać…

- Mamo, Ginny jest dorosła i ma prawo decydować o sobie!

- I zdecydowała, że chce z nami zostać, a do nich nie wracać! – mówiła hardo Molly.

- Tak? Uwierzę, jak mi sama o tym opowie! – Ron nie zważając na matkę, ruszył dziarskim krokiem na górę.

Jako zawodnik Qudditcha miał świetną kondycję, dlatego szybko znalazł się w pokoju siostry, nim matka zdążyła go dogonić.

Ginny leżała w swoim łóżku, wyraźnie nieprzytomna. Woń jakiś ziół i eliksirów, powiedział mu, że to nie jest naturalny, zdrowy sen…

- Ginny! – Ron podszedł do niej i potrząsnął jej ramieniem. – Gin! Obudź się!

Zamrugała lekko, ale jej powieki były ciężkie, niczym z ołowiu.

- Ron… Mama… Chcę… do… domu… - wyszeptała ledwo słyszalnie.

- Ty jesteś w domu! – zawołała jej matka od progu pokoju.

- Blaise… - jęknęła cicho Ginny.

- Żaden Blaise! Harry ma tu wkrótce się pojawić! Twój mąż przyjdzie i zabierze cię do domu i razem…

- Mamo! Ty oszalałaś! – zawołał Ron, nie kryjąc szoku.

- Twoja siostra została omamiona przez Hermionę, tego jej męża i ich przyjaciela. Nie pozwolę, by zmarnowali moje dziecko!

- Jesteś naprawdę chora mamo. Pomogę ci, ale teraz zabieram stąd Ginny – Ron zrzucił kołdrę z siostry i sięgnął po koc, by móc ją nim owinąć.

- Nie zabierzesz jej! Harry zaraz po nią przyjdzie i znów będą razem!

- Naprawdę chcesz ją oddać w łapy człowieka, który ją ranił, zdradzał, poniżał i tyranizował? – syczał wściekle.

Molly zamrugała, jakby nie rozumiejąc o czym do niej mówił.

- Ale… Harry ją kocha!

- Harry kocha tylko siebie, a Ginny była do niego tylko ładnym dodatkiem!

Ron owinął siostrę kocem i sprawnym podrzutem wziął ją na ręce. Molly jednak stanęła w drzwiach, nie chcąc ich przepuścić.

- Odsuń się mamo, proszę cię! – warknął.

- Nie! Nie zabierzesz jej stąd! – zaszlochała.

- Molly… 

Ojciec Rona pojawił się tuż za żoną i położył jej ręce na ramionach.

- Arturze zrób coś!

- Niech Ron zabierze Ginny do jej przyjaciół. To tam jest szczęśliwa. Pozwólmy jej na to…

- Nie! Nie oddam im mojej córki! – rozpaczała.

- Stracisz ją na zawsze, jeśli nie pozwolisz mi jej do nich teraz zabrać, mamo – ostrzegł Ron.

- On ma rację, Molly. Ginny ci nie wybaczy, że podałaś jej eliksir uległości w herbacie i wbrew jej woli zabrałaś ją do domu. Pozwól im odejść, bo to się źle skończy… - prosił Artur.

Pani Weasley rozszlochała się na dobre, ale mimo to pozwoliła mężowi się przesunąć i przepuścić Rona w drzwiach.

Czym prędzej zniósł Ginny ze schodów i wybiegł z domu, nie chcąc się przypadkiem natknąć na Pottera. Nie była mu potrzebna konfrontacja jeszcze i z nim.
Czas odstawić Ginny do jej prawdziwego domu. Nie wątpił, że wszyscy najpewniej odchodzili tam już od zmysłów, a zwłaszcza ten… cały Zabini. Którego chciał, czy nie, najwidoczniej będzie musiał zaakceptować w rodzinie.

💞💞💞

Wiem... Dramy! Ostrzegałam, że trochę ich teraz będzie - ale będą też jeszcze wesołe rozdziały - obiecuję 😘
W razie pytań: venetiia.noks@gmail.com!

Pozdrowionka dla Wszystkich! 

V.