"Od pierwszej chwili... - czyli Rozejm oczami Smoka" - ETAP AD 1.

 Życzenie 2: Odnajdźcie w tym krztynę nowości! 😋💗

🐉🐉🐉

W całej sali zaległa ciężka cisza.

- Ta szlama? Prawa ręka Pottera? – spytał cicho Theodore Nott senior.

- Ta sama. Sun Zi twierdzi, że jej krew nie ma tu nic do rzeczy… Jeśli to ona jest wybraną, jest również przyszłością nas wszystkich – Lucjusz skrzywił się nieco pod nosem.

- Mówisz poważnie, Lucjuszu? Któryś z nas będzie zmuszony poślubić szlamę? – zapytał z niedowierzaniem Dołohowo.

- Dość! – Lucjusz walnął pięścią w stół. – Nikt więcej nie użyje wobec niej tego określenia na głos, dopóki się nie dowiemy czy to ona czy nie!

- A jeśli to ona…

- To będziecie ją szanować i jej się kłaniać, dopóki nie wypełni przepowiedni! – zaznaczył dobitnie Lucjusz.

Nikt nie odważył się zaprotestować.
Draco miał wrażenie, że coś gorzkiego napłynęło mu do ust. Czy naprawdę miałby zostać skazany na poślubienie Hermiony Granger? Merlinie… Nawet ponowne jej spotkanie, byłoby nieprzyjemne i odpychające, ale ślub? Za żadne skarby świata!

- Wszyscy tu obecni, są wolni i czystej krwi. Jak tylko uda nam się przekonać Feniksy, by przekazały nam Granger, Sun Zi zjawi się tu i przeprowadzi odpowiednią ceremonię. Wybraniec, którego wskaże, pojmie ją za żonę i będzie czekał na wypełnienie przepowiedni – oznajmił surowym tonem Malfoy senior.

- Czyli, że poślubienie jej to ma być dla nas chluba i chwała? – spytał z zainteresowaniem Marcus Flint.

Draco ledwo się powstrzymał przed rzuceniem w jego stronę jakiejś kąśliwej uwagi. Chluba i chwała… Taaa, Flint… Na pewno byś tego chciał, ty chory pojebie…!

- Dokładnie tak! Ten, kto zostanie wybrany mężem Hermiony Granger, zostanie też nazwany najszlachetniejszym synem rodów czystej krwi. Wszystkich rodów! To zaszczyt największy z możliwych!

Draco znów zagryzł szczękę. Zaszczyt na papierze i brzydka szlama w sypialni, no doprawdy układ marzeń.
Mimo jego gorzkich przemyśleń, wśród arystokratów zapanowała ponowna konsternacja. Draco wiedział, że choć żadnemu z nich, nie w smak było poślubienie czarownicy nieczystej krwi, a do tego prawej ręki przywódcy ich wrogów, tak każdy z nich, chętnie zostałby nazwany najszlachetniejszym synem rodów czystej krwi. Sam splendor.
Jemu to zwisało. W weekendy nie był żadnych arystokratą szlachetnego rodu, tylko zwykłym facetem – mugolem Dylanem  Whitem, maklerem giełdowym, który lubił gotowanie i szybkie samochody.

Jeśli każą mu poślubić Granger, ucieknie stąd raz na zawsze – zapewne z krzykiem, na widok jej brzydoty. Dziesięć lat w Zakonie Feniksa, w okopach wojny, jak nic zmieniło ją w krzywą, jeszcze bardziej napuszoną, przemądrzałą i nieatrakcyjną wiedźmę. Mógł się o to założyć.

- Jak tylko uda nam się zawrzeć ten rozejm, poinformuje was o dalszych krokach – zaznaczył Lucjusz, wstając.

Wszyscy posłusznie skinęli mu głowami i powoli zaczęli opuszczać pokój. Draco się lekko uśmiechnął. Dobrze przynajmniej, że nie trwało to za długo.


🐉🐉🐉


- Synu, zostań chwilę – nakazał Lucjusz, gdy Draco akurat miał już wychodzić. 

Skrzywił się pod nosem. Skoro stary zwracał się do niego per „synu”, to zapewne zaraz wygłosi jakąś kolejną tyradę o honorze rodziny, lub powinności wobec przodków…

Obaj czekali, aż za ostatnim generałem zamkną się drzwi.

- Wiesz dobrze, że twoje papiery też tu są… - Lucjusz wskazał na stos teczek.

- Tak jak i twoje – Draco popatrzył ojcu prosto w oczy.

Usta Malfoya seniora wykrzywił lekki uśmieszek.

- Szczerzę mówiąc, liczę na to, że to będę ja. Dużo by mi to ułatwiło…

- Z serca ci tego życzę! – zakpił Draco.

­- Niemniej, wiesz, że może też paść na ciebie? Masz najszlachetniejszą krew, spośród nich wszystkich…

- Nie martw się ojcze, jestem pewien, że z nas dwóch, moce wyższe wybiorą ciebie! – zaśmiał się Draco.

- Zapewne tak. Chcę jednak, byś dobrze zrozumiał, co mam ci do przekazania. Jeśli jednak padnie na ciebie, to masz to zrobić. Bez scen i dyskusji, rozumiesz? – Lucjusz posłał mu ostre spojrzenie.

- Najpierw, spraw by Feniksy zechciały oddać ci Granger, bo to chyba najsłabszy punkt twojego planu.

- Porwę ją, jeśli zajdzie taka potrzeba – odpowiedział spokojnie Lucjusz.

- Lepiej uderz w jej gryfońskie poczucie lojalności. Wmów jej, że zabijesz jej przyjaciół, jeśli się nie zgodzi. Na to Granger na pewno pójdzie – poradził Draco.

Lucjusz zaśmiał się cicho pod nosem.

- Widzę, że jednak ją nieźle pamiętasz… Będziesz mówił do niej mamo? – zaśmiał się znowu.

- Z największą przyjemnością! – zadrwił Draco, kierując się w stronę drzwi.

- To jedna z tych spraw, w których nie próbuj mi się stawiać, rozumiesz? – Lucjusz przybrał surowy ton.

- Znasz mnie ojcze. Zawszę równoważę zyski i straty. Tutaj sytuacja nie wygląda za ciekawie, w kwestii zysków…

- Pozwolę ci poślubić Astorię Greengrass, gdy szlama już nie będzie nam potrzebna – Lucjusz uśmiechnął się zachęcająco.

- Przemyślę to – odparł nonszalancko Draco, po czym wyszedł z sali zebrań.


🐉🐉🐉

                W dupie miał pozwolenie na ślub z Astorią, bo gdyby go chciał, to ojciec i tak, by go nie powstrzymał. Musiał jednak to dobrze przemyśleć. Może Granger pod ręką w sumie nie byłaby taka zła? Miała dostęp do ludzi z Zakonu Feniksa, a to poniekąd mogło być kiedyś przydatne… 

Zmierzał właśnie w kierunku komnat Greengrass, gdy uświadomił sobie, że absolutnie nie jest teraz w nastroju na seks. Odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę pokojów Zabiniego. Whisky była mu teraz dużo bardziej potrzebna.


🐉🐉🐉


- Pamiętam, że miała niezłe cycki – zaśmiał się Zabb, przechylając butelkę i wlewając do szklanki resztkę ognistej.

- Zawsze można zamkną oczy i macać po omacku – przyłączył się Nott.

- Najpierw jednak, trzeba jej będzie zamknąć usta zaklęciem, żeby w trakcie przypadkiem nic nie gadała! – zaśmiał się Adrian Pucey.

- I kupić dużo porządnego mydła, by zmyć potem z siebie zapach jej szlamu! – dodał Draco, a cała reszta mężczyzn zawyła ze śmiechu.

- Jak w ogóle zmusić się do seksu z nią…? Kompletnie nie mam pojęcia! – David Ress wzdrygnął się z obrzydzenia.

- Zamknąć oczy i wyobrażać sobie inną, albo kazać jej wypić eliksir wielosokowy… - zastanawiał się na głos, wyraźnie już wstawiony Malfoy.

- Niezła myśl! Może wtedy nawet by mi stanął! – ryknął Zabb, zalewając się łzami.

- Chyba, tylko jakbyś wcześniej łyknął nieco eliksiru pożądania! – dodał Ress.

- Raczej całą fiolkę, a potem trzeba będzie zatkać nos, żeby nie jechało błotem! – Draco ryknął śmiechem, a kumple znów mu zawtórowali.

- Jak myślicie, zmieniła się coś? – zapytał Theodore.

- Jeśli już, to na pewno na gorsze! – Draco wstał i zachwiał się nieco.

- A ty Smoku gdzie? – zdziwił się Blaise.

- A jak myślisz? – Draco zaśmiał się i mrugnął okiem.

- Serio, w takim stanie idziesz pieprzyć Greengrass? – niedowierzał Ress.

- Sądzisz, że jej to przeszkadza? – Draco parsknął śmiechem, po czym założył na siebie pelerynę, zatoczył się lekko  i ruszył do drzwi.

- Tylko żeby ci się nie popierdoliło i byś sobie przypadkiem nie wyobraził, że to Granger! – rzucił zanim, płaczący ze śmiechu Pucey.

- Wcześniej sobie wyobrażę, że to troll górski, niż ta zębata kujonica! – blondyn czknął, po czym pomachał wszystkim na pożegnanie i wyszedł.


🐉🐉🐉



             Gdy się czeka na coś nieprzyjemnego, czas mija nadspodziewanie szybko. Był sobotni poranek… Sobota. Dzień ceremonii wyboru, o ile Granger się zgodzi.

- Dzień dobry ranny ptaszku! – zaćwierkał mu ktoś nad głową, a pod jego zamkniętymi powiekami wybuchły fajerwerki bólu.

- Kurwa… - jęknął.

- Gdzie? Może masz jakąś pod łóżkiem? – zaśmiała się Pansy, a ten śmiech odbił się bolesnym echem w jego obolałej czaszce.

- Pansy… Czy tobie zbrzydło życie? Po chuj mnie budzisz tak wcześnie i do tego, jak wiesz, że jestem na jebanym kacu? – klął ze złością, trzymając zbolałą głowę miedzy rękami.
Parkinson usiadła obok niego na łóżku i zaśmiała się znowu.

- Pewnie mnie słodko ukochasz, jak zobaczysz co dla ciebie mam… - pomachała mu czymś przed nosem, a Draco lekko rozchylił powieki, rejestrując, że to eliksir na kaca.

- Mogę cię nawet przelecieć w nagrodę, jeśli masz ochotę, skarbie – zaśmiał się i zaraz ponownie jęknął.

- Dziękuję bardzo! Nie chcę chwycić jakiegoś syfa od Greengrass! – Pansy skrzywiła się z niesmakiem i włożyła mu w dłoń fiolkę.

- Niechaj ci Merlin, dziećmi wynagrodzi! – zażartował, bo wiedział, że tego nie cierpiała, a skoro miał już eliksir…

- Ja rozumiem, że żaden z was nie chce się hajtać z Granger, ale żeby się najebać jak stado dzikich świń i obrzygać połowę zamku, to już doprawdy przesada! – sarkała, gdy on przełykał gorzki płyn.

- Stary mi gadał, że ten chiński mistrz dziś przyjeżdża. Jak nic już przewidział, że ta podła szlama jednak zgodzi się tu przyjść.

- Zobaczymy! Jeśli tak, to ja mam ją tutaj dostarczyć – Pansy zaśmiała się cicho.

- Poważnie, Lucjusz wyznaczył ciebie? – zdziwił się Draco, powoli zaczynając odczuwać zbawienne działanie eliksiru.

- Ja jedna, nie zabije jej z marszu za samą próbę ukradnięcia mi narzeczonego – zażartowała.

- Serio? Nie boisz się o Diabła? – Draco spojrzał na nią zaciekawiony.

Pansy zmierzyła go niechętnym spojrzeniem.

- A co to za różnica, czy hajtnie się z szlamą, tą dziwką Tracey, czy tą wyniosłą niunią Dafne?

- Najwyraźniej żadna – Draco przyjrzał się uważnie przyjaciółce.

- Dobra, zbieram się bo zaraz śniadanie. A ty ogarnij jakoś swoją bladą dupę, bo jeśli dziś na ceremonii, będzie wyglądał jak rzygi goblina, to stary cię powiesi na wieży północnej – dogadała mu, wstając i idąc do drzwi.

- To i tak dobrze, bo na południowej mocniej wieje – zażartował.

- Ogarnij się menelu! Panu młodemu nie przystoi tak wyglądać w dniu ślubu! – zakpiła.

- Panss… - warknął ostrzegawczo.

- Dalej chcesz, bym za nią poświadczyła w razie czego? – spytała cicho.

- Tak. Jeśli to się stanie, najlepiej będzie załatwić to jak najszybciej i bez zbędnych dramatów – burknął.

- To gdzie masz tę obrączkę, bo jak domniemam, nie masz zamiaru teraz sam wstać i mi ją dać?

- Jest gdzieś w kieszeni moich spodni, poszukaj sobie jak chcesz – Draco machnął ręką w stronę salonu.

- Świadczysz też za kogoś, w razie czego? – spytała go cicho.

- Za Zabba – odpowiedział, pocierając oczy.

- To ułóż jakieś ładne słowa o tym, że będzie chujowym mężem i notorycznym zdradzaczem! – fuknęła pod nosem.

- Kazał mi powiedzieć, że będzie doskonałym kochankiem… - Draco parsknął śmiechem.

- Idiota! Jak na niego trafi, to będzie niezły cyrk.

- Cyrk będzie tak, czy siak… - Draco westchnął pod nosem.

- Boisz się? – Pansy spojrzała na niego z troską.

- Że dziś zniszczą mi życie? Ależ skąd! – odparł sucho.

- Dobra. Znajdę tę obrączkę i idę. Do zobaczenia na ceremonii!  

- Wprost nie mogę się doczekać! – burknął chowając głowę pod poduszkę.

Potrzebował zasnąć jeszcze na chwilę, nim eliksir na dobre postawi go na nogi.


🐉🐉🐉


           Wykąpał się i przebrał w jeansy i t-shrit, dobrze wiedząc, że ceremonia jeśli w ogóle się odbędzie, to zaplanowana jest dopiero pod wieczór.

Pukanie do jego komnat wybiło go z czytanej właśnie treści.

- Proszę! – warknął w stronę drzwi.

- Cześć Smoku – Theodore Nott wszedł do jego salonu.

- Co tam, Nottie? – Draco spojrzał na niego uważnie.

- Zgodziła się – westchnął Theo i potarł twarz dłonią.

- No jasne… Szlachetna, świętoszkowata, pieprzona gryfonka! – burczał pod nosem.

- Twój ojciec prosi cię do gabinetu.

- A po jakiego chuja? – marudził, wstając i odkładając książkę.

- Nie wiem, ale twój stary jest w jakiejś euforii. Wyobraź sobie, że cały czas gwiżdże i nuci marsza weselnego!

- Może feniksy czymś go przeklęły? – zaśmiał się Draco.

- Wątpię. Chyba się cieszy, że przepowiednia się wypełni. Coś mi się wydaje, że planuje jednak wkrótce zostać kolejnym wujkiem Voldziem Mordziem.

- Planuje? Nott, on to zaplanował w trzydzieści sekund po śmierci  Lordka Voldka! – Draco sięgnął po czarny sweter i ruszył do drzwi.

- Stresujesz się? – spytał cicho Nott, gdy wyszli z jego komnat.

- Nie – skłamał Draco, doskonale wiedząc, że Nott tego nie rozpozna.

- Zazdroszczę ci! Pół nocy dziś nie spałem, próbując sobie wyobrazić, jak to będzie musieć zgwałcić Granger…

Draco przystanął i spojrzał na Notta.

- Musieć zgwałcić? – powtórzył głucho.

- No… Magiczne małżeństwo, musi zostać zawiązane stosunkiem w noc poślubną… - wyjaśnił Nott.

- Kurwa. Zapomniałem o tym! – Draco wykrzywił się w grymasie.

- To przynajmniej pospałeś dziś w spokoju – zaśmiał się Theo.

- Po wczorajszym kawalerskim u Zabba, nawet nie wiem jak trafiłem do moich komnat – Draco potarł twarz.

- Astoria cię odprowadziła, wkurwiona na całego, bo mieliście spędzić tę noc razem – Nott wyszczerzył się do niego w uśmiechu.

- Spokojnie, zdążę jej to jeszcze wynagrodzić – Draco uśmiechnął się cwaniacko, czym rozbawił kumpla.

- To do zobaczenia na ceremonii, Smoku! – Theo klepnął go w ramię i odszedł, a Draco zapukał dwa razy i wszedł do gabinetu ojca.


🐉🐉🐉



- Jesteś wreszcie, siadaj! – Lucjusz uśmiechnął się do niego.

- Jak widzę, humorek dopisuje – zauważył Draco, zajmując miejsce przed biurkiem.

- Nawet nie masz pojęcia jak! Zgodziła się bez problemów. Musiałem tylko przysiądź, że jej nie skrzywdzimy i że ja jej nie zabiję.

- Tylko ty… Ktoś inny może, prawda? – Draco zaśmiał się cicho.

- Mówiła, że godzi się nawet na śmierć w imię pokoju.

- Idiotka. Dalej szlachetna do szpiku kości. Nie wiem, jakim cudem wyobrażasz sobie, by ona mogła poślubić jakiegoś śmierciożercę… Przecież jej gryfońskie serduszko tego nie zniesie i sama się wkrótce przez to zabije – dywagował Draco.

- Wątpię. Jest dzielna i odważna, a poza tym… - Lucjusz uśmiechnął się lekko. – Sądzę, że ten, który ją dziś poślubi, będzie bardzo pilnował, by nic sobie nie zrobiła…

- Zobaczymy – burknął Draco, myśląc o tym, że gdyby to jemu przyszło ją poślubić, nie miałby nic przeciwko temu, gdyby zechciała się sama sprzątnąć.
Mógłby jej nawet pozwolić skoczyć ze swojego tarasu w apartamencie z dwudziestego piętra…

- Zobaczyć, to ja chcę twoją minę na ceremonii – parsknął Lucjusz.

- Będzie obojętna, jak zawsze.

- Och, zapewne masz rację – Lucjusz zarechotał, a Draco zaczął się zastanawiać, o co tak naprawdę mu chodziło?

- Poprosiłem cię tu, by się upewnić czy masz wszystko przygotowane, jeśli padnie na ciebie? – ojciec przyjrzał mu się uważnie.

- Mam. A ty? – spytał sucho Draco.

- Oczywiście, że tak. Wydałem setki galeonów na jej suknie ślubną, ma też już zapewnioną nową garderobę i oczywiście własną komnatę, tuż obok mojej…

- Ale jeśli trafi na kogoś innego, to będzie musiała z nim zamieszkać w jego komnatach? – upewnił się.

- To byłoby dobrze widziane, ale zawsze możemy coś wymyślić… - Lucjusz znów uśmiechnął się cwaniacko.

- Jeśli padnie na mnie, to na weekend przenoszę się do apartamentu – powiedział cierpko Draco.

- Oczywiście razem z żoną…

- Oczywiście – wycedził przez zęby, patrząc z niechęcią na ojca.

- Druga sprawa. Noc poślubna… - Lucjusz znów się roześmiał, a Draco poczuł, że coraz mocniej irytuje go ten wesoły ton ojca.

- Co z nią? – spytał z niechęcią.

- W razie czego… Nie chciałbyś mnie wkurzyć i nie dopełnić tego obowiązku… - Lucjusz posłał mu chłodne spojrzenie.

- Zawsze wypełniam swoje obowiązki, przecież wiesz – Draco posłał mu złośliwy uśmieszek.

- Jeśli padnie dziś na mnie, to jutro zabiorę ją w podroż i wrócimy tu dopiero w poniedziałek. Masz wtedy osobiście dopilnować, by mistrz Sun Zi czuł się u nas dobrze.

- Nie ma sprawy – Draco nagle pojął, że jego ojciec naprawdę sądzi, że zostanie tym wybranym.

- Weź ze sobą jakiś klejnot rodowy na ceremonię. Podarujesz jej go, jeśli zostanie moją żoną. Masz ją powitać w rodzinie i zapewnić, że będziesz jej oddany…

- Nie za dużo wymagasz? Może mam jej jeszcze powiedzieć, by mówiła do mnie „syneczku”? – warczał.

- Masz być dla niej miły! Nie chciałbyś spotkać się z moim gniewem, jeśli w jakiś sposób obrazisz moją nową żonę…

- Spokojnie ojcze, nie martw się. Będę grzeczny, tak długo, jak długo będziesz chciał ją zatrzymać przy sobie.

- Jak dobrze pójdzie to tylko dziewięć miesięcy, choć kto wie… - Lucjusz parsknął śmiechem.

- Dziewięć? Chcesz mieć z nią dziecko? – Draco niedowierzał.

- Nie chcę, ale to właśnie jest ta przepowiednia… Wymaga ona spłodzenia potomka.

- Ale z Granger? – Draco poczuł, jak opada mu szczęka.

- Tak. Sun Zi zapowiedział, że dziecko zrodzone z niej i czarodzieja rodu czystej krwi, stanie się nowym władcą świata. Nie musze ci chyba tłumaczyć, jakie to ważne, by było ono po naszej stronie? – Lucjusz spojrzał na niego uważnie.

- I serio myślisz, że któryś z nas z ochotą zrobi dziecko, Granger? – Draco zastanawiał się, czy ojciec przypadkiem nie robi sobie tylko z niego jaj.

- Tak właśnie myślę… Zresztą, nic mnie nie obchodzi, czy któryś tego chce. Ma to być zrobione, by przepowiednia mogła się wypełnić. Rozumiesz? – Lucjusz posłał mu ostre spojrzenie.

- Dobrze, że nie zjadłem dziś śniadania… To… obrzydliwe!

- Co? Dziecko z Granger? – zarechotał Lucjusz.

- Fakt, że ktoś zrobi jej to siłą! – warknął Draco.

- Zapomniałeś, że jesteś czarodziejem? Są eliksiry, zaklęcia… No i rytuał jedności, Sun Zi, który pewnie ułatwi sprawę…

Draco z niedowierzaniem pokręcił głową. Naprawdę? Zgwałcenie kobiety w celu zrobienia jej dziecka, choćby i pod wpływem jakiś miłosnych eliksirów, to miał być ten cel do osiągniecia pokoju na świecie? Czy jego ojciec postradał zmysły, wierząc w te banialuki?

- To jest chore! – podsumował Draco, wstając.

Lucjusz też wstał.

- To jest konieczne! – popatrzył na niego ostro.

- Jeśli na mnie padnie, nie licz na to, że zrobię jej dziecko! Wcześniej wolałbym ją zabić! – syknął przez zęby.

- Jeśli na ciebie padnie, zrobisz jej dziecko i będziesz jego ojcem do końca swoich dni, rozumiesz? Ją możesz zabić w dziesięć minut po porodzie, nie dbam o to! – Lucjusz machnął ręką.

- Zobaczymy… - Draco ruszył do drzwi.

- To sprawa ostateczna, synu. Tu nie waż się mi sprzeciwiać, albo gorzko, naprawdę gorzko tego pożałujesz. A Greengrass, Parkinson, Zabini i Nott razem z tobą… - Lucjusz spojrzał na niego naprawdę cierpko.

Draco ledwo pohamował chęć sięgnięcia po różdżkę. A więc to tak? Zobaczymy! Jak dobrze pójdzie, jutro może go już nawet nie być w kraju…!

- Do zobaczenia na ceremonii – warknął pod nosem.

- Do zobaczenia.


🐉🐉🐉


                Leżała na jego klacie łapiąc krótkie oddechy. Jej ciałem wciąż wstrząsały delikatne dreszcze orgazmu. Machinalnie bawił się jej włosami, błądząc myślami gdzieś daleko. O własnym spełnieniu zapomniał prawie od razu, bo było krótkie i nerwowe. Nie potrafił dziś czerpać z tego maksimum przyjemności, wciąż ciężko wkurwiony po rozmowie z ojcem.

- Tak bardzo się boję, że to będziesz ty… - wyszeptała cicho.

- Jest nas dwudziestu pięciu, każdy ma taką samą szansę – odpowiedział niemal automatycznie.

- A co jeśli…? Co się z nami wtedy stanie? – Astoria uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Nic się nie zmieni. Nadal będziemy się spotykać…

- Naprawdę? – zapytała z nadzieją.

- Jeśli będziesz chciała – Draco uśmiechnął się z przymusem.

- Oczywiście, że tak! – westchnęła z ulgą i przytuliła się do niego.

- Wszystko dobrze się skończy – zapewnił cicho.

- Dafne… Ona coś słyszała… - wyszeptała cicho Astoria.

- Tak?

- Podobno, ten kto ją poślubi… Musi mieć z nią dziecko… - Greengrass skrzywiła się z niesmakiem pod nosem.

- Podobno tak – przyznał niechętnie Draco.

- I co wtedy? – Astoria znów uniosła głowę i spojrzała na niego.

- Chyba nie sądzisz, że pozwoliłbym ten szlamie wychowywać swoje dziecko? Mowy nie ma!

Astoria zaśmiała się perliście.

- Wiedziałam, że tak powiesz! – pochyliła się i pocałowała go delikatnie w usta, a Draco ucieszył się, że dziś zrezygnowała z tej pieprzonej szminki.

- Jeśli na mnie padnie, to pozbędę się jej, najszybciej jak się da – zapewnił ją.

- Chętnie wychowam z tobą to dziecko… - powiedziała, ze łzami w swoich ślicznych, zielonych oczach.

- Wiem koteczku… - mruknął, całując ją krótko.

- Powiesz jej o nas? O tym, że się widujemy? – spytała.

- To nie będzie jej sprawa. Będę ją trzymał od siebie tak daleko, jak tylko zdołam – warczał pod nosem.

- Cieszę się! – Astoria zaśmiała się perliście.

- A ty pamiętaj, że masz nadal trzymać się z daleka od Marcusa Flinta! Myślę, że może próbować się do ciebie zbliżyć, gdybym ja musiał pokazywać się oficjalnie z nią…

- Wiem skarbie! Nie jestem taka głupia jak ta cała Bianca…

- Nie wspominaj o niej! – zirytował się.
Nienawidził, jak ktoś wspominał o Biance Cost. To zawsze wprawiało go w cholernie podły nastrój.

- Przepraszam Smoczku… - Astoria zrobiła pokorną minkę, po czym od razu sięgnęła dłonią pomiędzy jego uda, najwyraźniej chcąc dać mu jeszcze trochę przyjemności, nim będzie musiał się zbierać.

Ułożył się wygodnie z rękami za głową i zamknął oczy. Usta Astorii pieściły go wprawnie, wyrywając mu z piersi ciche jęki.
Jeszcze tylko chwila satysfakcji, nim być może przyjdzie mu się zmierzyć, z największym wyzwaniem w jego życiu.


         
🐉🐉🐉

Oto początek tej nowej przygody - na którą same mnie namówiłyście. 
OPC - ROS - podtytuł - "odgrzewany kotlet"    😂   

Następny AD. ETAP to już dobrze Wam znana ceremonia wyboru, wraz z już publikowaną: "sceną pierwszego wrażenia". Mam nadzieję, że mimo wszystko odnajdziecie w tym jakąś radość 😊

Buziaki i miłego dnia!

Venetiia.