11. Teraz nie mów... nigdy ci nie powiem!

 Dedykacja: Dla pandzich - słodkich oczu i niebieskich gałek Chiary! 👀🐼



💞💞💞

            Znów przez pół nocy przewracała się w pościeli, pochłonięta myślami o nim i o tym, co się wydarzyło. Jej własna słabość powoli ją przerażała. Nie wiedziała, co ma z tym dalej zrobić… Nie powinna tak łatwo mu ulegać. To się dobrze dla nich nie skończy.
Pomimo tego, że od razy bardzo polubiła rodzinę Theo, a i jego samego chętnie znów spotkała, to ten dzień był dla niej cholernie bolesny.
Widok Dracona w towarzystwie dzieciaków… To, jak się na niego wspinały, a on się śmiał.  To jak uczył małego Theo pływać i nurkować, a Tilly nosił na baranach…

Łzy same spłynęły po jej policzkach.
Nie wracała do tego wspomnienia nigdy. Bo było ono zbyt nierealne. Zbyt bolesne. Zbyt przytłaczające.
Nie sądziła, że mogłoby jej się przydarzyć coś podobnego… Ale się stało.
Mimo wszystko… Żałowała. A w takie dni jak dziś, żałowała bardzo mocno.
To zapewne totalnie skomplikowałoby jej życie, ale i tak… Rozpaczała w sercu za utraconą szansą.
Przewróciła się w pościeli.
Tym bardziej nie powinna się do niego ponownie zbliżyć. Nie zamierzała mu nigdy o tym powiedzieć.

- Sama nie wiem co się dzieje, ból zaczął się wczoraj wieczorem, a dziś rano pojawiło się krwawienie, ale bardziej obfite niż zwykle, no i ból nie mija nawet po eliksirach… – wyjaśniała pośpiesznie magomedykowi, krzywiąc się lekko pod nosem.
- Czy jest pani aktywna seksualnie? – zapytał, patrząc na nią przenikliwie.
Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Od prawie trzech tygodni z nikim nie spała, niemniej…
- Tak, jestem – odparła.
- Ostatnia miesiączka? – zapytał, zapisując coś w jej karcie.
Szybko policzyła to w swojej głowie. To było jeszcze przed Monako…
- Jakieś pięć tygodni temu… - wyszeptała, czując narastającą panikę.
- Proszę się położyć, muszę panią zbadać – uzdrowiciel wskazał jej kozetkę, po czym sięgnął po różdżkę i stanął nad nią.
Hermiona zagryzła wargę, czując jak siła zaklęcia diagnostycznego penetruje jej ciało.
- Tego się obawiałem… - mruczał młody mężczyzna w okularach, dość podobny do Harry’ego.
- Czego? – zapytała, czując jak łzy napływają jej do oczu.
- To poronienie na wczesnym etapie ciąży, góra czwarty tydzień.
- Poronienie? – wyszeptała, niedowierzając. – Przecież piłam eliksir!
- Chorowała pani ostatnio? – zapytał.
- Tak, jakoś dwa miesiące temu na anginę…
- Brała pani jakiś eliksir?
- Magomedyk zapisał mi Fortis Relevium…
- Zażywała pani Vetitum? – upewnił się.
- Tak.
- Fortis zaburza działanie tego eliksiru.
- Ale Magomedyk nic nie mówił! – zawołała przez łzy.
- Przykro mi. Musi pani wypić eliksir oczyszczający i zostać tu na noc. Proszę się jednak nie martwić, jest pani jeszcze bardzo młoda, będzie pani mogła mieć jeszcze dzieci – mężczyzna uśmiechnął się pocieszająco, a z jej piersi wyrwał się gorzki szloch.
Czy nie dość tragedii w jej życiu? Rodzice nie odzyskali pamięci, mężczyzna, którego kochała, bez słowa pozwolił jej odejść, jej najlepszy przyjaciel prawie zabił swoją dziewczynę, a na dodatek teraz straciła dziecko… Jego dziecko… Ich dziecko…
- Chce pani byśmy kogoś powiadomili? Może ojca dziecka? – zapytał ją.
- Nie – pokręciła przecząco głową. – Chcę zostać sama.
Uzdrowiciel skinął lekko, po czym wyszedł, a ona rozpłakała się gorzko.


            Do dziś nikt o tym nie wiedział. Nie powiedziała nawet Ginny. Wyparła to ze swojej pamięci i świadomości, ze wszystkich sił. Jednak dziś… wróciło i bolało, cholernie mocno. Przez sześć lat próbowała sobie wmówić, że to wszystko to był tylko sen. Momentami piękny, innymi chwilami koszmarny.  Ale teraz… Kiedy on znów był tak blisko… Jak mogła udawać, że tylko śniła?


💞💞💞


            Zasnęła dopiero nad ranem, a gdy wstała okazało się, że z tego wszystkiego trochę zaspała. Całe szczęście, że to Ginny i Susan otwierały dziś księgarnie. Wykąpała się i szybko przejrzała swoją nową szafę. Wszystkie ubrania były drogie i gustowne… Cóż, jako udawanej narzeczonej Malfoya, nie wypadało jej chodzić dalej w starych flanelach. Wybrała eleganckie, beżowe spodnie i kremową bluzkę. Dobrała czarne szpilki, żakiet i torebkę. Upięła włosy i szybko zrobiła delikatny makijaż, po czym wyszła ze swojej sypialni.

- Dzień dobry pani! Zaraz podamy śniadanie w jadalni… – przywitał ją kamerdyner, ledwo zeszła ze schodów.

- Dziękuję, ale nie jadam śniadań – uśmiechnęła się do niego.

- Pan Malfoy już wyszedł, ale przed wyjściem zaznaczył, że nie mogę pani wypuścić z domu bez śniadania – odpowiedział spokojnie Robert.

Hermiona wywróciła oczami. Ten Malfoy, to naprawdę…

- A mogę zabrać coś na wynos? Trochę się śpieszę – poprosiła.

- Oczywiście! Adelajda zaraz coś przygotuje. Pan Malfoy zostawił też dla pani jakąś przesyłkę – Robert wskazał jej na leżącą na stoliku paczkę.

- Dziękuję.


💞💞💞

            Hermiona usiadła na sofie i otworzyła pudełko. Zdziwiła się, widząc, że jest w nim podłużna, złota płytka. Gdy ją wyjęła, ta rozżarzyła się jasnym światłem i zalśnił na niej czarny napis:

Dzień dobry, Hermiono Granger – Malfoy!


- O wow… - Hermiona była szczerze zaintrygowana, widząc wyryte na płytce słowa.
 Po chwili pojawił się kolejny napis:

AurumTel – twój kontakt ze światem!
Wybór opcji:
@zadzwoń
@napisz wiadomość
@prześlij zdjęcie
@przeprowadź konwersację grupową.

- Napisz wiadomość? – powiedziała niepewnie.

Określ odbiorcę. Lista kontaktów:
@ Biuro Draco
@ Blaise Zabini
@ Dom
@ Mąż
@Tammy Nott
@Theo Nott.

- Mąż? – zdziwiła się trochę tym zapisem.

Podyktuj wiadomość do: @Mąż.

- Co to jest, Malfoy? – powiedziała na głos.

Te słowa prawie natychmiast wyryły się na złotej powierzchni.

Zapisywanie wiadomości do @Mąż…
Wiadomość zapisana.
Wysłać wiadomość do @Mąż?

- Tak – odpowiedziała i litery od razu zniknęły, a płytka na chwile zrobiła się pusta.
Po chwili jednak delikatnie zawibrowała i pojawił się napis: Wiadomość do @Mąż dostarczona.

Kilka sekund później płytka rozjarzyła się światłem, ponownie zawibrowała i zadzwoniła przyjemną melodyjką.

Połącznie przychodzące od: @Mąż… – Głosił się napis.

- Odbierz – powiedziała na głos.

Prawie pisnęła ze strachu, gdy ze złotej płytki wystrzeliła jasnoniebieska poświata, a tuż przed nią pojawiła się holograficzna twarz Malfoya.

- Wstałaś wreszcie, śpiąca królewno? – zaśmiał się.

- Cześć… Powiesz mi co to za cuda się tu dzieją? – zapytała, wciąż trochę niedowierzając.

- To AurumTel, jeden z naszych najnowszych wynalazków. Ma za zadanie zastąpić kiedyś w przyszłości sowy… - Draco wyszczerzył się do niej.

- To coś, jak mugolskie telefony komórkowe? – spytała niepewnie.

- Owszem, bardzo podobne, ale odpowiednio podrasowane magią, tak by przekonać każdy target czarodziejów – uśmiechnął się do niej wesoło.

- Naprawdę fantastyczne! – przyznała z podziwem.

- Dzięki! Ten egzemplarz jest dla ciebie, a jeszcze dziś dostarczę taki stacjonarny do twojego biura i drugi dla Ginny, byście się mogły kontaktować ze sobą kiedy zechcecie. Jak tylko go dostanie, od razu pojawi się w twojej liście kontaktów.

- Dziękuje! To bardzo miłe, że o tym pomyślałeś… - Hermiona mimowolnie posłała mu szczery uśmiech.

- Nie ma za co. Wyjdziemy się gdzieś dziś na kolację? Zabini sugeruje, że to powinno zaspokoić apetyt dziennikarzy na jakiś czas – zaproponował.

- Och! Taak, jasne… - odpowiedziała niepewnie, w ogóle nie spodziewając się takiego zaproszenia.

- Świetnie! To miłego dnia, żoneczko! – Draco mrugnął do niej.

- Wzajemnie – rzuciła mu karcące spojrzenie, na co zaśmiał się cicho i po chwili zniknął.

Hermiona odetchnęła lekko. Ciekawe kto wpadł na pomysł, by zapisać w jej AurumTelu kontakt do niego, jako @Mąż… Musiała to zmienić, jak tylko trochę opanuje obsługę tej dziwnej rzeczy.

- Śniadanie gotowe – oznajmił Robert, wchodząc do salonu z dużą papierową torbą.

- Ja nie idę karmić bezdomnych, tylko do pracy! – zaśmiała się. – Wystarczyłaby jedna kanapka!

- Adelajda wspaniale gotuje, będzie pani zadowolona! – Bob uśmiechnął się do niej uprzejmie.

- Dziękuję bardzo i podziękuj jej proszę też ode mnie, a ja sama wpadnę po pracy zapoznać się z całą służbą! - przyobiecała, czując się głupio z tym, że przez cały weekend nie znalazła na to czasu.

- Miłego dnia, pani Malfoy – Robert skłonił się lekko.

Hermiona zacisnęła usta. I co ona miała mu powiedzieć? By jednak mówił do niej Granger? Beznadziejna sprawa.

- Dziękuję, wzajemnie i do zobaczenia.

Wrzuciła do kominka garść Fiuu i przeniosła się prosto do swojego gabinetu.


💞💞💞


Ginny siedziała za jej biurkiem i popijała kawę.

- O! Jesteś! Cześć! – ucieszyła się na jej widok, wstając.

- Cześć! Głodna? Służący Malfoya spakowali mi chyba pół spiżarni – zaśmiała się, wskazując na torbę.

- Ale świetnie! Chętnie coś zjem! – Ginny odebrała od niej pakunek i postawiła go na komodzie obok ekspresu do kawy.

- Susan stoi za ladą? – upewniła się Hermiona.

- Tak. Na razie jest jeszcze spokój, ale to dopiero pół godziny… - Ginny uśmiechnęła się do niej.

- Pół godziny? – Hermiona nie zrozumiała.

- Pół godziny od ukazania się artykułu. Chyba nie sądzisz, że nie będzie tu dziś dzikich tłumów, chcących obejrzeć na własne oczy przyszłą panią Malfoy? – Ginny podeszła do biurka i podniosła najnowsze wydanie Proroka, pachnące jeszcze świeżo tuszem drukarskim.

- Cholera… - zaklęła i potarła skroń.

- Fotograf wybrał obłędne zdjęcia… - Ginny uśmiechnęła się promiennie.

Hermiona podeszła i odebrała od niej gazetę.

„Niespodziewane zaręczyny dwójki dawnych wrogów! Niesamowita historia wielkiej miłości Draco Malfoya i Hermiony Granger!”

- Zabiję tego Zabiniego za ten tytuł… - westchnęła, siadając za biurkiem.

            Pierwszą stronę zdobiły trzy ich zdjęcia. Na pierwszym Hermiona stała oparta o Malfoya, a na pierwszym froncie było widać jej dłoń na jego klacie, z tym ostentacyjnie wielkim pierścieniem. Na drugim stykali się ze sobą nosami, a Draco gładził jej policzek. Na trzecim po prostu patrzyli sobie w oczy. Hermiona wiedziała, że to co widnieje na ich twarzach to rozbawienie tą sytuacją, ale ktoś niewtajemniczony, mógł śmiało pomyśleć, że to po prostu szczęście…

- Herm… Albo obydwoje jesteście świetnymi aktorami, albo… - Ginny wymownie postukała w zdjęcie palcem.

- Albo co? – burknęła pod nosem Hermiona.

- Weź nie żartuj! W życiu nie widziałam bardziej zakochanej w sobie pary, niż ta dwójka na tych zdjęciach! – Ginny uśmiechnęła się przekornie.

- Byłaś na tej sesji Gin! Widziałaś, że to tylko wymuszone pozy! – warknęła.

- Jaaaasne! Serio widziałam wiele, ale akurat nie to. Zresztą mniejsza z tym. Masz może coś dla mnie? – Ginny oczekującym gestem wyciągnęła do niej dłoń.

- Przyniosłam ci śniadanie, czego jeszcze ode mnie chcesz? – zdziwiła się, wstając i podchodząc do ekspresu do kawy.

- No nie wiem… Może twoją księgę „Tajemniczych nocnych mocy….”? – Ruda posłała jej złośliwego smirka.

Hermiona rzuciła jej oburzone spojrzenie.

- Zapomnij, ty mała małpo! – warknęła.

Ginevra roześmiała się szczerze.

- I przez weekend nie wydarzyła się żadna sytuacja, która przybliżyłaby mnie do wygrania tego zakładu? – spytała, patrząc na nią przenikliwie.

- Nie… - Hermiona chciała skłamać, ale głos jej zadrżał. – Cholera… - burknęła pod nosem, gdy kawa się jej przelała przez brzeg kubka.

Ginny znów gruchnęła głośnym śmiechem.

- Nie ściemniaj Granger, tylko mów! Natychmiast! – pogoniła przyjaciółkę.

- Chyba mi odbiło. Wariuje już z tego wszystkiego – westchnęła Hermiona.

- Jak daleko się posunęliście? – Ginny przysiadła przed biurkiem i spojrzała na nią ciekawsko.

- Gdyby nie Zabini, to najpewniej byśmy to zrobili… – przyznała, czując jak krwiste rumieńce parzą jej policzki.

- Ale macie pecha, że ciągle wam przerywamy, choć pierwsi byśmy temu przyklasnęli! – zarechotała.

- Daj spokój Ginny! To się nie może stać, naprawdę… - Hermiona odstawiła kawę i sięgnęła do torby przygotowaną przez kucharkę Malfoya.

Znalazła w niej wielki pojemnik z omletami, grzanki, smażone kiełbaski i bekon, sałatkę owocową, wielki kawał szarlotki, dużą butelkę soku pomarańczowego i dwa jogurty.

- Czy ona oszalała? W życiu tego nie zjem – zaśmiała się, wyciągając wszystko na komodę.

- Ja i Susan ci chętnie pomożemy! – zapewniła z uśmiechem Ginny, stając obok niej. – I przestań sobie wmawiać, że czegoś ci nie wolno, Herm. Jesteś dorosła, a Malfoy i ty iskrzycie do siebie taką chemią, że aż ziemia drży pod stopami. Nie opieraj się temu, bo to i tak na nic… Polegniesz. Wcześniej czy później! - Ginny poklepała ją przyjacielsko po ramieniu i uśmiechnęła się.

- Przestań… - poprosiła, czując napływające do oczu łzy.
To wszystko zaczynało ja nieco przytłaczać.

- Wiem co mówię! – Ginny uśmiechnęła się do niej przyjacielsko, po czym porwała pudełko z sałatką i wyjęła z szuflady widelec.

- Lepiej opowiedz, jak tobie minęła reszta weekendu – poprosiła Hermiona, otwierając pojemniki z omletem i bekonem.

- Zwyczajnie – Ginny mimo to skrzywiła się pod nosem.

- Byłaś w Norze? – spytała cicho.

- Uhm… Była trochę kiepska atmosfera, ale potem przyjechali też Bill i Fleur, więc dzieciaki robiły pozytywne zamieszanie.

- A… George? – odważyła się zapytać.

Ginny zawahała się przez chwilę.

- Szczerze mówiąc, wygląda trochę, jak sponiewierany ghul… Nigdy nie widziałam go w takim stanie, nawet po śmierci Freda. Chyba naprawdę to przeżywa. Na dodatek matka dała mu do wiwatu, robiąc wyrzuty o ten romans i zaprzepaszczenie jego najlepszej szansy… No i miała pretensje o to, że nie przyszedł cię błagać na kolanach o wybaczenie - Ginny westchnęła.

- Beznadzieja! - Hermiona ukryła twarz w dłoniach.

- Mama sama chciała do ciebie przyjść i namawiać cię, byś dała mu drugą szansę… Dlatego powiedziałam im, że już kogoś poznałaś… – wyjawiła Ginny.

- Super! Ledwo miesiąc po zerwaniu zaręczyn, dziś przeczytają o nowych… I to z kim… - Hermiona poczuła, jak gorycz napływa jej do ust.
Ta sytuacja była totalnie pochrzaniona.

- George się prawie popłakał, jak usłyszał, że już kogoś masz… A potem znów się upił i zasnął na kanapie – opowiadała spokojnie Gin.

- Nie wiem co powiedzieć. Cholernie mi przykro… - Hermiona poczuła wzbierający w piersi szloch.

- Od dziś już wszyscy będą wiedzieć, że znów jesteś zaręczona – Ginny wymownie spojrzała na gazetę.

- Teraz się dopiero zacznie… - westchnęła ciężko.

Nagle z jej torebki rozległ się głośny dzwonek. Hermiona szybko wyjęła AurumTel i zobaczyła, że to Zabini.

- Odbierz! – powiedziała głośno.

- Siema pani Malfoy! – zawołał wesoło Zabini, wykrzywiając w uśmiechu swoją holograficzną twarz.

- Hej – Hermiona zmierzyła go uważnym spojrzeniem.

- Cześć  Zabini! – Ruda uśmiechnęła się do niego, stając tuż za plecami Hermiony.

- O! Cześć Weasley!  – Zabini pomachał jej, a Hermiona odniosła wrażenie, że mimowolnie nieco się spiął na jej widok.

- Masz do mnie jakąś sprawę? – spytała Hermiona.

- Jak tam? Zmasowany atak dziennikarzy już nastąpił? – spytał, chyba tym rozbawiony.

- Nie wiem, na razie chowam się w swoim gabinecie – przyznała.

- Lepiej tam zostań do końca dnia – poradził. – Pod naszym biurowcem koczują prawdziwe tłumy… Ale to nieważne. Dzwonię do ciebie, bo mam pilną sprawę. W niecałą godzinę od ukazania się artykułu dostałem już z czterdzieści sów z prośbą o wywiad z tobą i Smokowatym. Nawet szkolna gazetka Hogwartu chciałaby go mieć… – zaśmiał się.

- Wywiad? – Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz.

- Pomyślałem, że jeden wywiad nie zaszkodzi. Może Weasley podeśle ci z redakcji jakiegoś ogarniętego kolegę, który zrobi to szybko i profesjonalnie? To powinno trochę uspokoić resztę tych hien. Co ty na to? – zapytał.

- Sama nie wiem…

- David Ress jest niezły. Malfoy też go zna, więc na pewno nie zrobi wam żadnego numeru. Pogadam z nim, jak chcesz? – zaproponowała Ginny.

- Też już myślałem o Ressie – zgodził się Blaise. – To jak Malfoy? Pójdziesz na to? – Zabini uśmiechnął się zachęcająco.

- Zgoda, o ile nigdy więcej tak mnie nie nazwiesz! – wycedziła przez zęby.

- Mogę cię nazywać żoną Smoka, jak wolisz – Zabb wyszczerzył się do niej przekornie.

- Weź mnie nie drażnij od rana! – nakazała.

- Widzę, że masz dziś podobny humorek do swojego mężulka! Dobrana z was para! – zacmokał drwiąco.

- Zabini, ty nie znasz jej na tyle, by wiedzieć, że jak przekroczysz pewne granice, to Szatańska Pożoga wyda ci się miłymi płomyczkami, przy skali jej gniewu – przekazała mu ze śmiechem Ginny.

- O cholercia! Dzięki za ostrzeżenie, Weasley! – Zabb zaśmiał się pod nosem. – Pozwólcie mile panie, że was już pożegnam!

- Do widzenia, Zabini! – burknęła kwaśno Hermiona.

- Aaa, zapomniałbym! Jeszcze jedno. Zrobiłem dla was rezerwację na dziś wieczór w Błękitnym Lotosie. Stylistka i fryzjer wpadną do ciebie około szóstej.

- Stylistka i fryzjer? – Hermiona nie zrozumiała.

- Media dostaną cynk, że idziecie tam na kolację, więc musicie wyglądać szałowo, skoro jutro znów będziecie na wszystkich pierwszych stronach gazet – zachichotał.

- Ja się chyba zabiję… - jęknęła boleśnie Hermiona.

- Nie pękaj, mała! Smoki mają twardą skórę! – zażartował.

- Ale ja nie jestem żadnym Smokiem! – zawarczała.

- Trochę jednak jesteś! – Zabini mrugnął do niej dwuznacznie, po czym pomachał i wciąż chichocząc się rozłączył.

- Masz AurumTel? Czytałam o tym! To prawdziwe cudo! Mogę zobaczyć? – spytała podekscytowana Ginny.

- Też dostaniesz. Malfoy powiedział, że dziś go tu dostarczą – Hermiona podała jej złotą płytkę i potarła skronie bojąc się nadchodzącej migreny.

- Nie żartuj! – Ginnt gruchnęła śmiechem. – Wiesz ile to cacko kosztuje? W rok bym na to nie zarobiła…

- Nikt ci nie każe za to płacić. Malfoy mówił, że chce byś miała ze mną stały kontakt – Hermiona uśmiechnęła się do niej słabo.

- No i jak go tu nie kochać, co? – Ginny wykrzywiła usta w prowokującym uśmieszku.

- Normalnie! – zaburczała Hermiona.

- Normalnie, to niemożliwe, prawda? – prowokowała dalej Ginny.

- Szatańska pożoga, miłe płomyczki… - wycedziła ostrzegawczo Hermiona.

- Faktycznie pasujesz do Malfoya, skoro umiesz tak zionąć ogniem! – zaśmiała się.

Rozległo się pukanie do drzwi.

- Hej – Susan Bones wsunęła głowę do gabinetu.

- Cześć Su, co tam? – spytała Hermiona.

- Nie wiem co się dzieje, ale jacyś mężczyźni stoją przed księgarnią i legitymują naszych klientów…

- Co?! – Hermiona zerwała się na równe nogi i szybko wypadła z gabinetu.


💞💞💞



- Patrzcie! To ona! – zawołało na jej widok kilku kupujących, którzy byli już w środku księgarni.

Hermiona zignorowała ich, pośpiesznie przechodząc przez cały lokal w kierunku drzwi.

Susan miała rację. Przed księgarnią stało czterech mężczyzn w czarnych uniformach, którzy oglądali dokumenty klientów…

- Co tu się dzieje? – spytała ostro Hermiona, podchodząc do nich.

- Dzień dobry – najwyższy z nich ukłonił jej się. – Jestem Milton Setern z firmy ochroniarskiej Parasidium. Mamy dziś za zadanie zapewnić pani i pani klientom ochronę przed nieproszonymi gośćmi! – mężczyzna potrząsnął jakimś pergaminem.

- To jakiś żart? – zapytała w szoku, łapiąc za ten papier.

Była to lista osób, którym zabroniono wstępu do jej księgarni. Pierwszym nazwiskiem na niej była Diana Lachlan, a dalej lista zawierała chyba ze sto nazwisk, między innymi Georga i jego braci, macochy Malfoya, Lindy Ferson, Dafne Greengrass… Rozpoznała też kilka nazwisk dziennikarz. To było… sama nie wiedziała, jakich słów użyć.

- Kto wam to zlecił? – spytała cicho.

- Malfoy Invention Magic Inc. – wyrecytował.

- No jasne! – warknęła pod nosem, odwracając się na pięcie.

Już ona sobie zaraz porozmawia z panem Malfoyem! Wrrr!
Zawsze najbardziej w swoim życiu ceniła swoją niezależność. Do wszystkiego dochodziła sama, nigdy nie żebrząc o niczyją pomoc! Jeśli on myślał, że teraz pozwoli mu się zdominować i kierować jej życiem, to cholernie się pomylił.
Już ona zaraz mu powie co o tym wszystkim myśli!

💞💞💞

Zgodnie z obietnicą - jest wtorek, jest TNMŻ 😋

Mam nadzieję, że Wam się podoba - i że nie jesteście zszokowane początkiem. Ten wątek się będzie przewijał w opowiadaniu - obiecuję. 

Co do kolejnych publikacji - mówicie, że czekacie na wszystko, co ogromnie mnie cieszy, więc z przyjemnością wpadajcie do mnie kiedy tylko Was najdzie ochota - obiecuję, że dopóki wena dopisze, coś się tu będzie działo 😛

Wielkie buziaki!

Venetiia.