10. Teraz nie mów... dobrze radzę!

 Dedykacja: Dla trzymających się zasad! 😁


💢💢💢

            Lunch zjedli razem na leżakach przy basenie, swobodnie rozmawiając, a na kolację dzieciaki chciały hamburgery i frytki, na które po długich negocjacjach zgodzili się Tammy i Theo.
Draco, choć cieszył się z towarzystwa przyjaciela i jego rodziny, cicho pośpieszał czas, marząc by ten dzień tortur wreszcie dobiegł końca. Widok Hermiony, pluskającej się w brodziku z dziećmi Theo i zaśmiewającej się w głos, gdy Theo Jr. polewał jej włosy wodą, sprawiał, że jego wyobraźnia podsuwała mu bolesne wizję.

Czy gdyby nie rozstali się sześć lat temu, to bawiłaby się tak teraz z ich własnymi dziećmi? Patrząc na to, jak cały dzień zajmowała się Tobiasem, odciążając wyraźnie szczęśliwą Tammy, szybko doszedł do wniosku, że byłaby wspaniałą matką… Zresztą, w sumie wiedział to od zawsze. Hermiona Granger, którą znał niczego nie robiła połowicznie, we wszystko od razu rzucając się całą sobą i angażując w to całym sercem. Byłaby cudowną matką… I cudowną żoną…
Jego żoną.

Ile razy zastanawiał się nad tym, co stracił?
Ale zastanawiać się, a widzieć to na własne oczy…
To był naprawdę chujowy dzień.


💢💢💢

 
            Marzył tylko o tym, by spić się dziś do nieprzytomności i zapomnieć o tym wszystkim. Nie mógł jednak tego zrobić. Jutro był poniedziałek… Dzień pracy… I na dodatek dzień ukazania się artykułu o ich zaręczynach. Wiedział, że macocha jak nic mu nie odpuści, tylko wpadnie do jego biura z ogromną awanturą.

- Dobra dzieciaki, pora ucałować ciocie Hermione i wujka Dracona na do widzenia! – zarządził Theo, gdy stali razem pod kominkiem, by pożegnać Nottów.

- Ciociu Mionko, a jak przyniosę następnym razem lalki, to się wspólnie pobawimy? – spytała z nadzieją Tilly.

- Oczywiście skarbie, z wielką radością! – Hermiona pochyliła się nad nią i obdarzyła ją cudownym uśmiechem, a Tilly z piskiem rzuciła jej się na szyję.

- Jeśli sam z niej zrezygnujesz, to zabije cię moją pałką do Qudditcha – szepnął Theo prosto do ucha przyjaciela.

Draco uśmiechnął się kwaśno pod nosem. Chciałby móc teraz przekląć samego siebie, za to, że zgodził się na ten poroniony pomysł Zabiniego. Czuł się, jakby ktoś cały dzień mocno kopał go po żebrach, o które tak silnie ciągle łomotało mu serce. Granger nie dawała mu zadnych szans…
Jak miał trzymać dystans, jak jedyne o czym marzył, to żeby zerwać z niej te skąpe bikini, którym go katowała cały dzień, a później oprzeć ją o najbliższą ścianę i pieprzyć do świtu, aż oboje wyraźnie przypomną sobie, jak im to kiedyś świetnie wychodziło…?

- Gdybyście kiedyś potrzebowali opiekunki, to dajcie znać! – powiedziała Hermiona, całując śpiącego w ramionach matki Tobiasa w główkę.

- Nie powtarzaj tego, jeśli nie chcesz bym skorzystała! – Tammy zaśmiała się szczerze i objęła ją ramieniem.

- Ależ ja naprawdę bardzo chętnie pomogę! Wasze dzieciaki są cudowne! – Hermiona uśmiechnęła się promiennie, oddając uścisk pani Nott.

- No wreszcie ktoś w tej rodzinie ma klasę! Bo Draco, jako ojciec chrzestny Tilly, jakoś nigdy się nie deklarował z chęcią pomocy! – zażartował Theo.

- Sam byś ich ze mną nie zostawił! – Draco rzucił przyjacielowi złowrogie spojrzenie.

- Kiedyś nie, ale teraz jak masz w domu taką wspaniałą pomoc, to bardzo chętnie! – Theodore mrugnął do Hermiony.

- W takim razie, po prostu dajcie nam znać! – Hermiona uśmiechnęła się do nich serdecznie.

- Dziękujemy ci bardzo! Draco muszę ci to powtórzyć, ale wreszcie jesteś z kimś, kogo polubiłam! – zaśmiała się Tammy, całując go na pożegnanie.

- Trzymajcie się i wysyłaj mi zdjęcia maluchów na AurumTel – poprosił, uśmiechając się do niej.

- Jak zawsze! – zapewniła go Tammy, po czym pierwsza podeszła do kominka.

- Pa ciociu! Pa wujku! – zawołała Tilly, łapiąc dłoń matki i wskakując razem z nią w zielone płomienie.

- Miłego wieczoru, państwo Malfoy! – Theodore mrugnął do nich i wybuchnął śmiechem, po czym szybko poszedł w ślady żony, trzymając na rękach Theo Jr, który wyraźnie senny tylko lekko do nich pomachał.

- Urocza rodzinka! – zaśmiała się Hermiona.

Draco spojrzał na nią kątem oka. Dlaczego ona mu to robiła? Nie… Nie może jej tego darować!
Podszedł do niej powoli i popatrzył jej prosto w oczy.

- Kiedyś miałem takie powiedzenie, które bardzo lubiłem. Pamiętasz? – spytał cicho, stając tuż przed nią.

Hermiona momentalnie się spięła. Stał bardzo blisko niej, a coś w jego spojrzeniu sprawiło, że po jej kręgosłupie przegalopowało stado dzikich ciarek.

- Miałeś ich wiele… - powiedziała, zła że głos jej lekko drży.

- To jedno, było specjalne… - Draco sięgnął do ramiączka jej bikini.

Nerwowo przełknęła ślinę, gdy poczuła dotyk opuszków jego palców na swojej skórze.

- To pewnie… to, by nigdy nie drażnić Smoka? – spytała niepewnie.

- Dokładnie to – Draco głęboko popatrzył jej w oczy.

- Tak, było zabawne jak…

- Dlaczego się nie stosujesz? – spytał, szarpiąc mocniej za ramiączko i przyciągając ją władczo do siebie, szybko oplatając w talii.

- Draco… - wyszeptała, starając się przybrać ostrzegawczy ton. – Ja…

Nie pozwolił jej dokończyć, praktycznie miażdżąc jej wargi, mocnym, zachłannym i pożądliwym pocałunkiem.

Hermiona jęknęła cicho, a on wykorzystał to, by wtargnąć swoim gorącym językiem do wnętrza jej ust.



💢💢💢

  

            Poczuła jego dłonie na swych półnagich pośladkach i odleciała. Prawie bez udziału świadomości, sama desperacko zakleszczyła ramiona dookoła jego szyi, całą sobą oddając te cudowne pieszczoty i przyciskając się do niego swoim ciałem.
Nie przerywając dzikiego tańca ich ust, pociągnął ją w stronę kanapy, od razu wciągając na swoje kolana. Tuż pod delikatnym materiałem stroju kąpielowego, mogła wyraźnie poczuć, jak jego imponujące przyrodzenie twardnieje z każdą sekundą.
Zajęczała mu prosto w usta, szarpiąc go lekko za włosy palcami.
Jego pocałunki nic się nie zmieniły. Nadal były dominujące, pochłaniające, namiętne i tak cholernie doskonałe, że już tylko od nich, czuła bolesne pulsowanie w dole brzucha.

Wiedziała, że to będzie ogromny błąd, ale nic nie mogła na to poradzić. Chciała go… Chciała go znów poczuć głęboko w sobie, tak jak kiedyś. Każda komórka jej ciała była gotowa na to, co on mógł jej dać… A dobrze wiedziała, że mógł dać naprawdę wiele.

Jego palce mocno zaciskały się na jej pośladkach, a ona mimowolnie poruszyła biodrami, ocierając się o niego i wyrywając im z ust wspólne jęki pożądania…
Draco sięgnął do jej piersi, łapiąc ją w swoją dużą dłoń, a ona znów zajęczała, cudownie świadoma tego, że wilgoć i żar, który się wytworzył pomiędzy jej udami, docierały do jego mocno twardej męskości, odzianej tylko w cieniutki materiał szortów kąpielowych.

Właśnie zastanawiała się, jak powinien wyglądać ich następny krok, gdy w kominku tuż obok buchnęły zielone płomienie.


💢💢💢


            Hermiona była pewna, że zeskakując mu z kolan, pokonała właśnie swój własny rekord szybkości. Od razu owinęła się mocno szlafroczkiem, który wciąż miała na sobie i odeszła na odpowiedni dystans, próbując odzyskać oddech i samokontrolę.

- Cześć – w kominku pojawiła się głowa Zabiniego.

Draco westchnął ciężko i wstał z kanapy.

- Cześć Diable, co tam? – spyta, starając się nie dać ponieść złości.

- Przeszkadzam wam? – Zabini uśmiechnął się nieco prowokacyjnie.

- Ależ nie! Właśnie pożegnaliśmy się z Nottami! – odpowiedziała szybko Hermiona, siląc się na uśmiech.

- Wchodź do środka, nie będę gadał z twoją głową! – Draco nadal starał się poskromić własną irytację.

- Zaraz będę! – powiedział Zabb.

- To ja pójdę już na górę, jestem trochę zmęczona – Hermiona uśmiechnęła się niepewnie.

- W takim razie, dobrej nocy – Draco spojrzał na nią z przekornym uśmieszkiem.

- Wzajemnie! – powiedziała szybko, nie powstrzymując rumieńca, po czym odwróciła się i praktycznie uciekła.

Po chwili z kominka wyszedł Zabini.

- Sorry Smoku, myślałem, że to za wczesna godzina na jakieś akcje… - zaśmiał się pod nosem.

Draco rzucił mu poirytowane spojrzenie.

- Chcesz czegoś ważnego, czy tylko planowałeś mnie wkurwić? – spytał cierpko.

- Naprawdę przepraszam! Nie zioń ogniem! – Diabeł wyszczerzył się do niego, podchodząc do barku po porcję whisky.

- Powiesz mi wreszcie, czemu zawdzięczam twoją wizytę? – zapytał.

I fakt, że to z twojej winy nie kocham się właśnie teraz z Granger na podłodze przed kominkiem, ty cholernie niedomyślny idioto! – dodał wściekle we swoich myślach.

- Chodzi o twój dom nad morzem… Dafne i jej stara robią mi drugą Bitwę o Hogwart, piekląc się o to… - Blaise z frustracją potarł twarz.

- Nie zmienię zdania. Mają stamtąd wypierdalać! – Draco również podszedł do barku po porcję alkoholu.

- Wiem, że Daff cię dziś wkurzyła, ale…

- Przykro mi Zabb, ale nie. Twoja żona chyba do końca pogubiła te resztę klepek, jakie jej jeszcze zostały, sądząc, że może wpadać bez zaproszenia do mojego domu i obrażać przy mnie Hermionę.

- Ona sądziła, że traktujesz ją tak jak Dianę, wiesz tak zupełnie bezuczuciowo…

- To niczego nie zmienia. Za kogo ona się uważa, kwestionując moje wybory? – Draco posłał przyjacielowi twarde spojrzenie.

- Możesz chociaż przedłużyć im termin wyprowadzki? Jeśli wyrzucisz ich jutro, to wprowadzą się do nas… - Zabini opadł na kanapę, zakrywając dłonią oczy i wzdychając ciężko.

- Wciąż nie rozumiem dlaczego to sobie fundujesz…? Przecież Dafne to chodzący koszmar! Wystąp o ten rozwód! Możesz się nawet wyprowadzić do mojego mieszkania w centrum, skoro ja teraz mieszkam tutaj… - Draco usiadł obok przyjaciela i położył mu dłoń na ramieniu.

- Naprawdę bym mógł? – Zabini popatrzył na niego z nadzieją.

- Jasne, że tak! – Draco wstał i podszedł do szuflady w holu, gdzie trzymał zapasowe klucze.

- Tylko na kilka dni, aż sytuacja z Greengrasami się wyjaśni… – Zabini uśmiechnął się blado.

- Nie ma problemu, zostań tam ile zechcesz! – Draco podał mu klucze i uśmiechnął się do niego pocieszająco.

- Jak ci się mieszka z Granger? – Diabeł spojrzał na niego z ciekawością.

- Nie pytaj… - Blondyn jednym łykiem dokończył swojego drinka.

- Tak źle, czy tak dobrze? – Zabini zachichotał.

- Tak cholernie… nierealnie… – odpowiedział cicho.

- Theo z Tammy byli  tu dziś na basenie? – zainteresował się Zabb.

- Uhm… Przez cały dzień! – Draco podszedł do barku, po małą dolewkę, przy okazji uzupełniając szkło Diabła.

- O Smoku… Dobrze widziałem, że ona założyła bikini? – Blaise parsknął śmiechem.

- Najbardziej skąpe, jakie w życiu widziałem! Wypierdol tego jej stylistę! Ona nie powinna mieć takich rzeczy w szafie! – Draco z dezaprobatą pokręcił głową.

- No to miałeś ciężki dzień… – Zabb znów się roześmiał.

- Cholernie! – przyznał szczerze.

- Jak Nott odebrał jej obecność tutaj? – spytał.

- Powiedzieliśmy mu prawdę, ale Tammy i dzieciom kazał skłamać, że Hermiona to moja nowa narzeczona…

- Zapobiegliwie – Blaise uśmiechnął się sam do siebie.

- Cały dzień mi powtarzał, jak cudownie, że znów się zeszliśmy… O mało go nie utopiłem w basenie! – narzekał Draco.

- Dlatego, że to nie cudowne, czy dlatego, że się nie zeszliście? – Zabini wyszczerzył się do przyjaciela.

- Nie zaczynaj, Zabb… Nie jestem dziś wesołym Smokiem – ostrzegł.

- Och nie, zapewne nie! Dziś najpewniej jesteś bardzo sfrustrowanym Smokiem!

Draco rzucił mu niechętne spojrzenie, ale nie skomentował tej jawnej prowokacji.

- A jak Tammy i dzieci zareagowali na Hermionę? – spytał ciekawsko Zabini.

Draco westchnął ciężko i opadł obok przyjaciela na kanapę.

- Tammy jakieś dwanaście razy powtórzyła, że to dotychczas moja najlepsza partnerka. Tilly czesała jej włosy i mówiła do niej „ciocia Mionka”, Junior spytał czy zostanie jego dziewczyną, by mógł mówić w przedszkolu, że taką ma, a Tobias pół dnia przespał na jej piersi słodko i uroczo, jakby był jej własnym dzieckiem. Chcesz jeszcze coś wiedzieć? – sarknął.

- Ooo Smoku, to naprawdę miałeś chujowy dzień! – Blaise zaśmiał się i przyjacielsko klepnął go w ramię.

- Nie tak to sobie wyobrażałem… - przyznał szczerze Draco.

- Nie tak? To znaczy nie jak? – spytał go Blaise.

- Myślałem, że… To będzie łatwiejsze.

- Stary… Czemu nie wykorzystasz tej szansy? – spytał cicho Zabini.

Draco zastanowił się chwilę. Czemu? Odpowiedź była prosta. Ze strachu przed kolejnym odrzuceniem. Nie mógł jednak tego powiedzieć na głos. Nawet przed najlepszym przyjacielem, nie był skłonny okazać, aż takiej słabości.

- Bo nie ma żadnej szansy – odpowiedział, wstając.

Blaise też wstał.

- Nie pozwolę ci tego zepsuć – powiedział cicho.

- Nie próbuj się wtrącać! – ostrzegł go surowo Draco.

- Nigdy nie widziałem na raz dwójki ludzi, która żyłaby w tak cholernym zaprzeczeniu… - Blaise spojrzał mu prosto w oczy.

- A w czym ty żyjesz Zabb, że masz czas troszczyć się o innych? – Draco posłał mu cierpkie spojrzenie.

- W piekle przyjacielu, w piekle… Ale tobie na to nie pozwolę! – Blaise uśmiechnął się do niego, po czym ruszył w stronę kominka.

- Rozwiedź się Diable! Naprawdę z serca ci to radzę – powiedział twardo.

- Nie pozwól jej drugi raz odejść Smoku, też ci to z serca radzę – odpowiedział, patrząc na niego przez ramię.

Zabini złapał trochę proszku Fiuu i zniknął w płomieniach.


💢💢💢


Draco stał jeszcze przez chwilę i patrzył na wygasłe palenisko.

Czy naprawdę mógłby spróbować ją zatrzymać? Czy miał w sobie tę siłę i determinację? A co jeśli znów nie zechce…?
Zamknął oczy i westchnął cicho.

            Leżała na kocu, na łące pośród traw, trzymając go za rękę. Na niebie nad nimi lśniły setki gwiazd, a ona patrzyła na nie cudownie błyszczącymi oczami. Nie mógł wprost oderwać od niej wzroku.
Ten wyjazd był nagły i tak bardzo spontaniczny, ale cieszył się, że spełnił jedno z jej dziecięcych marzeń. Zależało mu na niej, jak na nikim na świecie, a jej uśmiech i radość, rozjaśniały mu każdy dzień…
- To wszystko było takie wspaniałe… Ten festiwal, książki, ta atmosfera prawdziwej sztuki… Coś cudownego! - westchnęła lekko i odwróciła głowę w jego stronę.
- Cieszę się, że ci się podobało – odparł, patrząc na jej prześliczną twarz i czując jak jego puls rośnie.
- Wspaniała niespodzianka! Dziękuję ci za to… - uniosła się i pocałowała go delikatnie.
Chciała się szybko odsunąć, ale przytrzymał jej głowę, pogłębiając ich pocałunek.
- Jesteś szczęśliwa? – spytał, odrywając się od niej i patrząc jej prosto w oczy.
- Jak jeszcze nigdy… - wyznała, również nie odrywając od niego spojrzenia.
- Kocham cię, Granger – sam nie wiedział kiedy te słowa opuściły jego usta.
- Ja ciebie też… - wyszeptała, pochylając się i znów go całując.
- Naprawdę? – spytał, niedowierzając we własne szczęście.
- Naprawdę Malfoy… I wcale nie jest mi z tym źle… - wyznała, uśmiechając się do niego z czułością.
Zaśmiał się pod nosem, po czym znów przyciągnął jej głowę do cudownego, pełnego ciepła  i miłości pocałunku.
A później rozebrał ją i kochał się z nią na kocu na środku łąki, nim zastał ich tam blady świt.


            Westchnął ciężko i dopił swoje whisky. Takie wspomnienia nie przyniosą mu niczego dobrego… Mimowolnie uśmiechnął się lekko do siebie. Jeden pocałunek, a ona już siedziała mu na kolanach, mokra, gorąca i gotowa… Zupełnie jak kiedyś.
Wciąż na nią działał. I to było fajne uczucie. O wiele fajniejsze od świadomości o tym, jak mocno wciąż ona działała na niego...
Nie łudził się, że to tylko pożądanie. Za mocno to nim wstrząsnęło.

            Wtedy, na początku… ich wspólny brak doświadczenia, szybko przekuli w zaletę. Razem uczyli się swoich ciał, bliskości, intymności i namiętności… Razem sprawiali sobie rozkosz największą z możliwych, wszelkimi sposobami, jakie przyszły im wtedy na myśl. Kochali się wszędzie… W lesie, na łące, w starych klasach Hogwartu, w łazience w czasie jakiegoś przyjęcia, na dachu jego kamienicy w świetle gwiazd… Uwielbiali seks w wannie i spontaniczne numerki na kuchennym blacie w jego mieszkaniu w Londynie. W Monako kochali się na prywatnej plaży i w prywatnym basenie, przylegającym do ich apartamentu. W ciągu tych trzech miesięcy uprawiali seks po kilka razy dziennie, prawie zawsze dochodząc wspólnie lub krótko po sobie… Ich ciała praktycznie same rozmawiały ze sobą. Z żadną inną kobieta później, nie było mu tak idealnie. Myślał, że to być może dlatego, że żadnej z nich nie kochał… Ale to chyba jednak było też coś więcej. Kiedyś trzymając Hermionę w ramionach czuł, że jest to coś po prostu doskonale właściwego.

            Najgorsze jednak było, że dziś znów poczuł to samo. I to go przestraszyło… Bo jeśli ona znów odejdzie, to on na pewno ponownie za to gorzko zapłaci. A do tego by nie chciał dopuścić…
Westchnął cicho i postanowił pójść się położyć.
Pomysł, by po drodze wejść do jej sypialni i dokończyć to, co zaczęli, musiał od razu stanowczo wyrzucić ze swojej głowy.

💢💢💢

Hej!

Mówiłam - cały rozdział z perspektywy Draco 😉

Nie martwcie się - kolejna będzie perspektywa Hermiony! 😋

Dziękuję za Wszystkie odwiedziny i komentarze. Mam nadzieję, że zapasy do publikacji, będą się sukcesywnie zwiększać 😆

Buzaki!

Wasza V.