>Rozejm< ETAP 31

 Dedykacja: Dla wszystkich, których tak ja mnie męczy dziś katar 😪😭😷


💢💢💢

                Ubrała się w brązową spódnicę z zamszu i kremową bluzkę bez rękawów. Był początek maja i pogoda robiła się coraz przyjemniejsza. Niemniej, by teleportować się do apartamentu, zapewne będzie musiała zabrać ze sobą jakiś żakiet…

Nie zastała Dracona w sypialni, dlatego przeszła do salonu. Theo Nott wciąż w nim był. Gdy tylko tam weszła, od razu zlustrował ją od stóp do głów.

- Kochanie mamy problem – powiedział Draco, jak tylko ją zobaczył.

On i Theo siedzieli w fotelach i popijali kawę z białych filiżanek.

- Jaki? – spytała, podchodząc bliżej.

- Ojciec chce, żebyśmy zostali dziś w pałacu… Nie możemy się przenieść przed wieczorem do apartamentu – wytłumaczył.

- W takim razie, wcale nie ma sensu tego robić, bo jutro przecież poniedziałek – stwierdziła.

Draco wyciągnął do niej dłoń, a ona podeszła i ujęła ją. Od razu umieścił ją na swoich kolanach, nie zważając na kwaśny grymas na twarzy Notta.

- No trudno, zostaniemy tu, skoro trzeba – westchnął Draco, całując ją lekko w ramię.

- Twój ojciec zapewne chce, żeby Hermiona zabawiała Kruma – odpowiedział cierpko Theodore.

Hermiona automatycznie zdrętwiała. „Zabawiała”? Co to w ogóle było za określenie…?

- Po co zmyślasz, Nott? – spytał spokojnie Draco. – Ojciec zaprosił tu Kruma, tylko po to, by się pochwalić, że Hermiona za mnie wyszła. Ma w dupie tranzyty przez Bułgarię, bo mamy lepszą drogę przerzutową przez Polskę. Zrobił to tylko i wyłącznie po to, by pokazać siłę naszej dyplomacji. Podnosimy się z kolan po latach wojny i nadal jesteśmy silniejsi, niż te wszystkie małe kraiki gdzieś w głębi Europy.

- Poważnie? – Nott, wyglądał na skonsternowanego,

- Tak. Ojciec chce tylko zaznaczyć, że nadal się liczymy. Że mimo rozdzierającej wojny, nie skończyliśmy na dnie. Krum ma nieść tę wieść dalej przez kontynent. Nie jesteśmy słabi. Wciąż mamy pałace pełne luksusu i możliwość poślubiania ślicznych czarownic… - Draco zaśmiał się lekko, po czym znów musnął ustami jej ramię.

- Sprytne – burknął pod nosem Theo.

- Cały Lucjusz – skwitował kwaśno Draco.

- Krum chyba dał się podejść. Nie odrywał wczoraj wzroku od twojej żony – sarknął Theodore, podnosząc się z fotela.

- Nie tylko on – Draco spojrzał zimno na Notta. – Trudno! Nie zamknę jej przecież w lochu za to, że jest piękna… - zaśmiał się cynicznie, po czym przyciągnął ją bliżej, sunąć nosem po jej szyi.

- Przestań! - skarciła go Hermiona.

- Nie wstydź się skarbie, Nott też tak uważa. Prawda? – Draco rzucił mu prowokacyjne spojrzenie.

- Oczywiście. Tylko ślepy by nie zauważył – powiedział spokojnie Theo.

- No właśnie! Ale tylko wyjątkowo głupi, odważyłby się czegoś ze mną próbować… 

- Nie sądziłem, że aż tak się zaangażujesz – wytknął mu Theo.

- A ja, że będę musiał mieć na ciebie oko, bo za bardzo się interesujesz tym, co jest poza twoim zasięgiem! – zripostował od razu Draco.

Hermiona czuła, że policzki palą ją ze wstydu i zażenowania. Naprawdę nie musiała oglądać tej walki kogutów…

- Nie martw się. Nie jestem głupi – Theo uśmiechnął się smutno, po czym odwrócił się i ruszył w stronę drzwi.

- To dobrze dla ciebie, Nott! – powiedział głośno Malfoy.

Theodore nic nie odpowiedział, tylko po prostu wyszedł z ich komnat, mocno zatrzaskując za sobą drzwi. 

- Chodźmy do sypialni… - mruknął Draco, obejmując ją i umieszczając swoje ramię pod jej kolanami.

- Oszalałeś? Za pół godziny jest śniadanie! – przypomniała mu.

- Wystarczy – stwierdził krótko, wstając z nią na rękach bez żadnego problemu.

Hermiona zamierzała stanowczo zaprotestować, jednak jego smakujące kawą usta, szybko ją uciszyły.



💢💢💢


                Była wciąż rozgrzana po intensywnym orgazmie i wyraźnie czuła na sobie jego zapach, gdy siadali razem przy wielkim stole w jadalni, wśród wszystkich członków Zakony Rycerzy Walpurgii i z Krumem dokładnie naprzeciwko nich...
O dziwo wciąż nie było jeszcze Lucjusza.

- Witaj Hermiono… - rzucił od razu na jej widok Wiktor.

- Dzień dobry – odpowiedziała, uśmiechając się lekko.

- Dobrze spałaś? – zapytał.

- Za krótko! – wtrącił Draco, uśmiechając się dwuznacznie.

Co za kłamczuch!  On przecież przespał całą noc zalany w trupa…
Hermiona rzuciła mu ukradkowe spojrzenie. Po co mu to było?

Wiktor uśmiechnął się nieznacznie pod nosem, po czym zmierzył Dracona uważnym spojrzeniem.

- Cieszę się, że się układa. Małżeństwo bez miłości, to ogród bez kwiatów. Bez sensu – uniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy.

Hermiona spięła się nieco. Czyżby Krum, chciał im coś zasugerować?

- To całe szczęście, że nasz ogród jest tak intensywnie podlewany! – warknął Draco, patrząc wrogo na Bułgara.

Hermiona zmusiła się do uśmiechu.

- To prawda. Mamy to szczęście… – powiedziała, łapiąc Dracona mocno za rękę i patrząc mu prosto w oczy.

Nie chciała, by Wiktor nabrał wątpliwości i czegoś próbował. Nie miała ochoty musieć przeżywać z nim równie nieprzyjemnych scysji, jak tych z Harrym i Ronem.
Jeśli naprawdę czegoś jeszcze od niej chciał, to lepiej, by jak najszybciej z tego zrezygnował.

- Jak ją zdobyłeś? – spytał Wiktor, nieco cierpko.

Hermiona spojrzał na Dracona, ciekawa co teraz wymyśli.

- To ona zdobyła mnie, dosłownie w mgnieniu oka – odpowiedział wyjątkowo spokojnie.

Krum roześmiał się lekko.

- Naprawdę, Hermiono? Opowiesz mi, jak to było…? – dociekał.

I co ona miała teraz wymyślić?
Zmusiła się do głupiutkiego chichotu.

- Nie mam pojęcia, kiedy to się stało! Wszystko wydarzyło się takie nagłe i niespodziewane… - mówiła z udawanym entuzjazmem. - Ale w ogóle nie opowiadasz nam nic o sobie! Co u ciebie? Masz kogoś? Fanki pewnie nadal ci się naprzykrzają…? - zgrabnie zmieniła temat.

- Nie jestem zaangażowany – odpowiedział chłodno.

- Szkoda. Polecamy zaangażowanie! Jest fantastyczne, prawda kochanie? – Draco uniósł ich splecione dłonie i złożył na wierzchu jej krótki pocałunek.

- Oczywiście, że tak! – odpowiedziała szybko.

- Przegrana sprawa – mruknął pod nosem Wiktor, ale na tyle głośno, że go usłyszeli.

- Zupełnie przegrana! Nie oddałbym ci jej nawet za cały twój pieprzony kraj! – odpowiedział cierpko Draco, mocniej zaciskając palce na jej dłoni.

Krum wyraźnie sposępniał.

- Szkoda, że bardziej się nie postarałem, gdy była moja szansa…. - wyszeptał.

Hermiona uśmiechnęła się do niego delikatnie.

- Życzę ci dużo szczęścia, Wiktorze, ale teraz może wreszcie zajmijmy się śniadaniem... – zaproponowała, widząc, że Lucjusz zbliża się do stołu.

Wiktor nie odezwał się więcej, a Hermiona kątem oka spojrzała na Dracona.
Czy naprawdę nie oddałby jej w zamian za całą Bułgarię? W takim razie, za co by oddał…?


💢💢💢


                Po skończonym śniadaniu, Lucjusz wpadł na mocno poroniony pomysł, by rozegrać dziś mecz Qudditcha. Okazało się, że Mirum Pars miało nawet własne, pełnowymiarowe boisko.
Draco i Wiktor natychmiast zostali okrzyknięci kapitanami.

- Naprawdę musisz…? – spytała cicho, patrząc, jak zakłada szatę do gry.

- Pewnie! Złapię znicz przed Krumem – zapewnił, mrugając do niej łobuzersko.

- Mam złe przeczucia…

- Bo jeszcze pomyślę, że się o mnie martwisz… - zażartował, podchodząc do niej.

Hermiona uniosła głowę i spojrzała w oczy.

- A czemu sądzisz, że się nie martwię? – wyszeptała.

Draco przyłożył dłoń do jej policzka, po czym pochylił się i pocałował ją lekko.

- Nic mi nie będzie.

- Dobrze, ale uważaj! – nalegała.

- Co dostanę, jeśli wygram? – zapytał, uśmiechając się dwuznacznie.

- A co chcesz? – zapytała z uwodzicielskim uśmieszkiem.

- Byś jutro poszła do pracy bez majtek – zaśmiał się. 

- Eliksir uspokajający do porannej kawy, poważnie – zaburczała.

- Tylko żartowałem, Lwico! Tak możesz chodzić tylko, gdy jesteśmy sami!  - mrugnął łobuzersko.

Wyjął ze schowka swoją miotłę i wyciągnął do niej dłoń.
Ujęła ją z delikatnym uśmiechem, po czym pozwoliła się mu przyciągnąć bliżej i obdarzyła go buziakiem na szczęście. Naprawdę miała nadzieję, że dziś nie wydarzy się nic złego…  


💢💢💢


                 Usiadła obok Pansy na trybunach, mocno zaciskając kciuki.

- Draco jest świetny w tym sporcie, nie musisz się o niego bać.

- No nie wiem… Widziałaś, że gra przeciwko Flintowi, Krumowi, Higgsowi i Nottowi? – spytała cierpko.

- Ale ma w swoim zespole Adriana Puceya, Davida Ressa, Milicentę, Grahama Montague, Urquharta i Vaiseya. Prawdziwa drużyna marzeń. Dają radę! – zapewniła ją Pansy, ściskając jej dłoń.

- Martwię się… - wyznała Hermiona.

- Będzie dobrze! Zobacz, jak super wygląda na miotle! – Pansy zapiszczała i pomachała do niego, a Hermiona w duchu przyznała jej rację.
Draco naprawdę wyglądał świetnie na miotle…

Przeleciał nad nimi i pomachał do nich, a Hermiona odmachała, siląc się na uśmiech. W myślach wciąż jednak powtarzała: „Niech nic mu się nie stanie, niech nic mu się nie stanie…”

Mecz był zacięty. Drużyna Dracona prowadziła 120 do 90, ale Hermiona i tak nie umiała się z tego cieszyć, zwłaszcza, że Flint dziwnie celował kaflem bardziej w blondyna, niż w obręcze.

Wiktor wyglądał na zupełnie opanowanego, gdy krążył spokojnie nad boiskiem. Draco był o wiele bardziej skupiony.

Nagle wszyscy na trybunach zamarli, gdy Malfoy ewidentnie ruszył w pościg za zniczem. Wiktor oczywiście od razu poleciał za nim.

Hermiona wstrzymała oddech. Krum szybko zrównał tor lotu z Draconem, a jakieś pięć metrów przed nimi leciała złota, uskrzydlona piłeczka.

Nagle jednak Wiktor zrobił mocny zwrot i uderzył z całej siły w lecącego obok blondyna.
Hermiona zamarła czując przejmujące ciepło w barku.
Draco najpierw się przechylił, a potem osunął z miotły, a Wiktor poleciał dalej.

Zerwała się ze swojego miejsca, pewna, że jej mąż za chwilę z impetem gruchnie o glebę. Draco jednak w ostatnim momencie uchwycił się miotły. Wyglądał dramatycznie, zwisając tak w powietrzu, z jedną dłonią zaciśniętą na trzonku miotły…
Hermiona poczuła łzy na policzkach. Chciała coś zrobić… Musiała!  Natychmiast!

- Spokojnie! On da sobie radę, zobacz… - wyszeptała Pansy, obejmując ją ramieniem.

Malfoy podciągnął się w górę i po chwili znów siedział na swojej miotle, mimo wyraźnego grymasu bólu na twarzy.
Trybuny biły brawo.

Wiktor w tym czasie stracił znicza z oczu, po tym, jak Millicenta bardzo celnie posłała w jego stronę tłuczek.

Otarła łzy i westchnęła cicho. Nie mogła się oszukiwać. On znaczył dla niej naprawdę o wiele więcej, niż powinien. Przepadła…

Kilka chwil później, Draco znów zauważył złotą piłeczkę. Szybko ruszył w tamtą stronę, a Krum oczywiście ponownie pognał zaraz za nim.
Hermiona zamarła. A co jeśli drugi raz spróbuje go skrzywdzić?

Widziała to wyraźnie. Wiktor znów zrównał z nim lot, a potem ponowił manewr, z próbą strącenia go z miotły. Draco jednak był na to wyraźnie gotowy, bo w ostatniej chwili poderwał się w górę, a Wiktor skręcił ostro i nie wyhamował, uderzając w podstawę jednej z trybun.
Malfoy w tym czasie sprytnie lawirował pomiędzy tłuczkami przeciwników.

Hermiona znów wstrzymała oddech, patrząc jak wyciąga rękę w stronę złotej piłeczki.
Sekunda… Uniósł dłoń, w triumfującym geście, wskazując wszystkim złotego znicza. Mecz był skończony.

- Herm… ty się, aż cała trzęsiesz! – zauważyła Pansy, pocierając jej ramiona.

- Nigdy więcej nie pozwolę mu w to grać – wyszeptała, wstając i oddychając głębiej.

- Nie żartuj! Draco to kocha! – zaśmiała się Parkinson, łapiąc ją pod ramię i sprowadzając z trybun w stronę murawy boiska.


💢💢💢


                Podeszły do odbierającej gratulacje drużyny, akurat w momencie, gdy Lorena pojawiła się przed Malfoyem, z wyraźnym zamiarem uściskania go.
Draco szybko się odsunął i powiedział jej coś ostro, marszcząc przy tym czoło. Hermiona zauważyła wyraźny szok na twarzy kobiety.
Cóż… Niech się odpieprzy!

Szybko utorowała sobie drogę do niego, a gdy tylko on ją zobaczył, od razu wciągnął ją w swoje ramiona.

- Ładnie grałem? – spytał, zgarniając jej włosy na jedno ramię, gdy wtuliła się w jego klatę.

- Nigdy więcej tego nie rób! – westchnęła z ulgą, obejmując go w pół.

- Nic mi się nie stało.

Hermiona uniosła głowę.

- Twój bark…

- To nic – Draco uśmiechnął się lekko.

- Pozwól mi… - sięgnęła dłonią i od razu skrzywiła się z bólu, lecząc jego kontuzję.

- Dzięki, lwico – szepnął w jej włosy, przygarniając ją ramieniem.

- To było straszne… - wyznała bez ogródek.

- Płakałaś? – spytał, odrywając się i patrząc jej w oczy.

Hermiona nie odpowiedziała, tylko uniosła się lekko i sięgnęła jego warg, całując go krótko.

Draco uśmiechnął się przy jej ustach, a ona wiedziała dlaczego. Cieszył się, że tak mocno się o niego martwiła…

- To dla ciebie – powiedział, odsuwając się nieco.

Hermiona zamrugała nie bardzo rozumiejąc. Dopiero po chwili zorientowała się, że podaje jej znicza, którego złapał.

- Naprawdę? – zdziwiła się.

- Symbol mojego zwycięstwa, które chce dzielić tylko z tobą – powiedział szeptem do jej ucha, delikatnie gładząc jej policzek.

- Dziękuję… - odszepnęła, biorąc złotką kuleczkę w dłoń i czując prawdziwe wzruszenie.
Nikt, nigdy nie podarował jej czegoś tak wspaniałego…

- Gratuluję synu! – Lucjusz wreszcie się do nich dopchał z szerokim uśmiechem na twarzy.

Tuż za nim szedł Krum, który już się nieco ogarnął po zderzeniu z trybuną.

Hermiona zmrużyła oczy i oderwała się od ramienia Dracona. Podeszła do Wiktora, a on uśmiechnął się do niej niepewnie..

- Przez lata miałam po tobie, tylko dobre wspomnienia – szepnęła. – Po tym co dziś zrobiłeś, będę cię wspominać już tylko źle! Nie spodziewałam się po tobie czegoś podobnego! - z dezaprobatą pokręciła głową.

- Hermiona…

- Żegnaj Wiktorze! – powiedziała wrogo, po czym odwróciła się i odeszła, pewna tego, że dobrze postąpiła.

 

💢💢💢


                 W poniedziałkowy poranek, tuż przed wyjściem do pracy, Hermionę spotkała niemiła niespodzianka.
Wizyta uzdrowiciela Jevonsa, na comiesięczne badanie. Usiadła w fotelu i patrzyłam chmurnie na to, jak staruszek macha jej nad głową różdżką. Draco stał nieopodal i uważnie obserwował całą scenę.

- Wszystko w porządku. Eliksir zadziałał. Panienka wciąż silna i zdrowa – oświadczył spokojnie staruszek.
Draco drgnął i spojrzał na niego niepewnie.

- Tylko tyle? – spytał cicho.

- Tyle, drogi panie – odpowiedział Jevons, pakując swoją torbę.

                Hermiona odetchnęła lekko i założyła swój żakiet. Cieszyła się, że nie musiała znów pić żadnych paskudnych mikstur. No i z tego, że zaklęcie antykoncepcyjne dobrze działało… Nie miała pojęcia, co by zrobiła, gdyby się nagle okazało, że jest w ciąży. Dzieci to był temat tabu, którego na razie nie miała zamiaru z nim poruszać i liczyła na to, że i Draco przez dłuższy czas do niego nie nawiąże.


💢💢💢

                 Poniedziałek zastał ją nad całym stosem faktur. Westchnęła ciężko i potarła kark. Zamoczyła pióro w kałamarzu, uważając by nie poplamić rękawa swojego białego, kaszmirowego sweterka. Musiała skupić się na pracy, a nie myśleć o swoim popieprzonym życiu uczuciowym.

- Twoja kawa – jej asystentka weszła do gabinetu z dużym kubkiem.
Nie miała czasu na bawienie się w picie z filiżanki. Dziś potrzebowała ogromnego zastrzyku kofeiny.

- Dziękuję Anett. Są do mnie jakieś wiadomości? – spytała, próbując nie robić sobie zbytnich nadziei.

- Jeszcze nie – odpowiedziała śpiewnie panna Hill, po czym wyszła, zamykając za sobą duże, dębowe drzwi.

- Czyli, że koniec… - westchnęła, czując bolesny uścisk w piersi.

Nie powinna się w ogóle łudzić, że po tym co Neville usłyszał w piątek w apartamencie Malfoyów, będzie chciał mieć z nią cokolwiek wspólnego.
Nie mogła mu mieć tego za złe. Kto chciałby się wiązać z kobietą, która zabiła własne dziecko?
Była potworem…

Jedyną jej radością było to, że Draco i Hermiona byli szczęśliwi. Gdy widziała, jak całują się w sobotę na oczach wszystkich, dotarło do niej, że stało się to co przewidziała. Zakochali się w sobie… Pewnie nawet nie byli tego jeszcze do końca świadomi, ale ona już wiedziała.
To była wspaniała wiadomość.
Westchnęła cicho pod nosem i napiła się kawy. Właśnie odkładała kubek, gdy po trzech stuknięciach w drzwi, Anett wsunęła głowę do gabinetu.

- Pan Longbottom do ciebie – oświadczyła z uśmieszkiem.

Pansy ledwo powstrzymała się przed podskoczeniem na swoim krześle.

- Poproś do środka – odpowiedziała, wstając i poprawiając nerwowym ruchem sweterek.

Pierwszym, co zauważyła był olbrzymi bukiet, przecudnie kolorowych kwiatów, a dopiero później pojawił się Neville.

- Witaj… - błysnął zębami w szerokim uśmiechu.

- Cześć… Ale piękne… - Pansy poczuła dziwną suchość w gardle.

- Piękne kwiaty, dla pięknej kobiety! – Nev, wręczył jej bukiet i ucałował ją w kurtuazyjnie w dłoń.

- Dziękuję! – odwzajemniła jego uśmiech, czując jak szybko bije jej serce.

- Przyszedłem przeprosić, że nie odpisałem ci przez cały weekend, ale na zaproszenie profesor McGonagall pojechałem pomagać stawiać nowe szklarnie w Hogwracie, a akurat na szkołę są nakładane nowe bariery, by wszystko było gotowe od września i żadne sowy nie mogły do nas przylecieć, ani od nas wylecieć – tłumaczył.

- Nic się nie stało… Pomyślałam tylko… - westchnęła, wkładając kwiaty do wazonu, który wcześniej napełniła wodą za pomocą zaklęcia.

- Pomyślałaś, że nie chcę z tobą rozmawiać, prawda? – zapytał stając tuż za nią.

Odwróciła się do niego i spojrzała mu w oczy.

- Nie miałabym o to pretensji, masz prawo… - westchnęła.

- Pansy! Twój jedyny błąd to taki, że zadałaś się z niewłaściwym mężczyzną! – powiedział, kładąc jedną dłoń na jej tali, a drugą głaszcząc jej zarumieniony policzek.

- Nie wymaże przeszłości… - wyszeptała z bólem.

- Więc skupmy się na przyszłości – powiedział, pochylając się nad nią.

Posłała mu czuły uśmiech, po czym pozwoliła się pocałować i sama odwzajemniła ten pocałunek.

- Dziękuję… - powiedziała, tuląc się do jego piersi.

- Chcę tylko byś mi coś powiedziała…

Pansy uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Czy Malfoy naprawdę tylko wykorzystuje Hermionę? – spytał, patrząc na nią przenikliwie.

- Ależ skąd! On się w niej zakochał, Nev. Jak jeszcze w nikim i nigdy w całym swoim życiu… Pierwszy raz widzę go w takim stanie – Pansy uśmiechnęła się delikatnie.

- Też odniosłem takie wrażenie, ale nie znam go na tyle, by mieć pewność… – Longbottom, również się uśmiechnął.

- Myślę, że i ona czuje do niego coś poważnego…

- Na pewno. Nigdy nie zauważyłem, by była tak blisko z Ronem. Malfoy chyba skradł jej serce… – dywagował.

- Cieszę się! – Pansy odetchnęła i przytuliła się do niego ponownie.

- O dziwo, ja też – Neville ukrył twarz w włosach Pansy, rozumiejąc, że nie tylko Hermiona i Malfoy przepadli w tym całym pokręconym świecie.


💢💢💢

Brzmię dziś mega zabawnie, mówiąc przez nos, więc za dużo Wam nie powiem.
Miłego weekendu dla Wszystkich i dużo zdrówka! 😆😘