>Rozejm< ETAP 30

 Dedykacja: Dla patologicznych zazdrośników 😈



💢💢💢

                Draco zdecydowanie za dużo dziś wypił. Najwidoczniej pokazanie wszystkim zainteresowanym, jak całują się bez skrępowania, nie wystarczyło mu dostatecznie na poprawę humoru.
Hermiona zerkała na niego z coraz większym niepokojem.
Był opryskliwy i niemiły. Zwłaszcza ciągle wyżywał się na biednym Theo Nottcie.

- Pansy… - wyszeptała do przyjaciółki.

Parkinson kątem oka spojrzała na Draco, który właśnie kończył kolejną szklaneczkę whisky.

- Masz rację. Lepiej go już zabierzmy… - zaproponowała szybko.

- Chodź! Wracamy do komnat – powiedziała Hermiona, oplatając go ramieniem w pasie.

- Skoro chcesz, lwico… – burknął, uwieszając się na jej barkach swoją ręką.

Pansy szybko objęła go podobnie, jak Hermiona i razem wyszli z sali, mając nadzieję, że wywołali jak najmniejsze zainteresowanie tą sytuacją.  

Draco się nie opierał, tylko pozwolił im się zaprowadzić do sypialni, rozebrać do bielizny i położyć do łóżka.
Był kompletnie zalany…


💢💢💢


- Co się stało, że tak się spił? – spytała Pansy.

- Dlaczego myślisz, że coś się stało? – zagadnęła Hermiona, gdy weszły do salonu i obie podeszły do barku po kolejnego drinka.

- Draco nigdy nie upija się bez przyczyny. Coś go musiało zezłościć, zirytować albo zasmucić – doprecyzowała Pansy, nalewając sobie whisky.

- Wiedziałaś, kto jest specjalnym gościem Lucjusza? – spytała, siadając w fotelu i z ulgą zdejmując szpilki ze stóp.

- Aaaa no tak! Krum! – Pansy roześmiała się szczerze.

- Powiedział jakiś żart o tym, że chce mnie zabrać ze sobą do Bułgarii, a Draco się zapienił jak wściekły wilkołak – westchnęła Hermiona.

- Zazdrość! Mogłam się domyślić… - Pansy uśmiechnęła się i zajęła drugi fotel.

- No naprawdę, robi z igły widły! – narzekała Hermiona.

- To dlatego cię przy wszystkich pocałował? Astoria na ten widok wybiegła z płaczem, a Lorena chyba zmiażdżyła w dłoni kieliszek z szampanem… Głupia zdzira! – podkreśliła Pansy, ze śmiechem.

- Serio? Zrobiliśmy z siebie, aż takie widowisko? – Hermiona ukryła twarz w dłoniach.

- To było naprawdę słodkie! Lucjusz nieomal nie unosił się nad ziemią z wyższością, a Flint był naprawdę wkurwiony. Nott wyglądał jakby właśnie pił Szkiele-Wzro, a Krum zamówił od razu potrójną whisky i wypił ją w dwóch łykach.  

- Widzę, że zdążyłaś wszystkich dobrze poobserwować – wytknęła jej Hermiona.

- Widziałam już jak się całujecie, dlatego reakcje innych były dla mnie ciekawsze – zaśmiała się.

- Jak myślisz, dlaczego Flint był wkurzony?

- Nienawidzi się z Draco od zawsze. Każdy sukces Malfoya, to avada prosto w jego ego. To, że to Draco został twoim mężem cholernie go ubodło. Znów z nim przegrał. Jak zawsze…

- Za co oni, aż tak się nienawidzą? – spytała z zainteresowaniem.

- W sumie za wszystko. Przez lata nazbierało się tego cholernie dużo. Jednak chyba zaczęło się od Qudditcha. Jak Lucek kupił miotły dla drużyny, Flint jako kapitan musiał zacząć słuchać się Draco… A przypomnę ci, że był on wtedy małym, wrednym smarkaczem z nosem w chmurach… - Pansy uśmiechnęła się do własnych wspomnień.

- Poważnie? Nienawidzą się przez coś tak głupiego? – Hermiona niedowierzała.

- To był początek. Flint zawsze robił co mógł, by uwalić Dracona. W szkole nawet kilka razy zadbał o to, by spalić mu eseje do oddania na już, żeby popsuć mu oceny – wspominała Pansy.

- I ta szczeniacka nienawiść, przeniosła się w dorosłe życie? – zdziwiła się Hermiona.

- Pewnie! To Dracona wybrał Czarny pan, na swój wielki plan w sprawie Dumbledorea. Flint nawet nie ma Mrocznego Znaku, bo tak mało znaczył. Wszyscy go dostaliśmy, a jego lord pominął, totalnie niezainteresowany jego osobą…

- Akurat to mu na złe nie wyszło… - stwierdziła z prostotą Hermiona.

- On umierał z zazdrości! Dzień po moim naznaczeniu, nazwał mnie małą kurwą śmierciożerców. Draco przeklął go za to jakąś klątwą, po której tydzień zrastały mu się kości w dłoniach.

- Ten człowiek mnie niesamowicie irytuje. Sama mam ochotę go czymś przekląć, ilekroć go widzę – stwierdziła Hermiona.

- Największa afera była jednak chyba o Biance Cost. Co wtedy się działo… - Pansy z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Jaką Biance Cost? – zapytała Hermiona niepewnie.

- To była Włoszka. Jedna z córek jakiegoś włoskiego milionera, który popierał w wojnie Lucjusza i naszą stronę – wytłumaczyła Pansy.

- Tak? – Hermiona miała nadzieję, że Parkinson będzie kontynuowała tę historię.

- To było pięć… Albo może nawet już nawet sześć lat temu. Bianca przyjechała na wakacje do Mirum Pars. Oczywiście od pierwszego wejrzenia zakochała się w Draconie. A że była śliczna, to Smok nie oponował przed randkowaniem z nią. Nie wiem na ile poważne to było, ale raz po jakiejś wygranej bitwie z wami, była huczna impreza. Bianca się upiła i poszła do łóżka z Flintem… Oczywiście Draco od razu powiedział jej, że ma spierdalać. Nie tknąłby niczego, co miał w swoich łapach ten skurwiel… Cost bardzo się załamała. Pamiętam, jak klęczała pod jego komnatą, wyjąc jak ranne zwierzę i błagając go o rozmowę. Wkrótce potem wróciła do Włoch i w miesiąc później zaćpała się tam jakimś mugolskim świństwem z rozpaczy.

- Naprawdę? To straszne! – Hermiona przytknęła dłoń do ust.

- Nie powiedzieliśmy tego Draco, w obawie, że zabije za to Flinta, ale ja, Tracey i Millie zawsze sądziłyśmy, że ten śmieć musiał podać jej jakiś eliksir uległości w drinku, że w ogóle zgodziła się z nim pójść. Była tak strasznie zakochana w Smoku, że nie wierzę, że świadomie chciała go zdradzić – Pansy westchnęła ciężko.

- Jak Draco to zniósł? – spytała cicho Hermiona.

- Dość słabo. Dwa miesiące był bardzo zamknięty w sobie. Wiem na pewno, że jej nie kochał, ale obwiniał się o to co się z nią stało, jak to on. Wiesz, że nie lubi robić nikomu krzywdy. Doprawdy nie wiem, jak on może być spokrewniony z Lucjuszem… - Pansy pokręciła głową.

- Chcę żeby Flint zniknął! – powiedziała z mocą Hermiona.

- Od lat rozmyślamy nad tym, jak się go pozbyć, ale Lucjusz nie chce się zgodzić. Chyba lubi mieć takie małe narzędzie tortur, by w razie potrzeby ukłuć nim Draco – Pansy znów westchnęła i wstała po dolewkę whisky.

- Nie umiem rozgryźć ich relacji… - stwierdziła Hermiona.

- Bo jej praktycznie nie ma. Lucjusz dawno się zorientował, że próby ustawiania Draco, zwykle kończą się katastrofą, dlatego częściej pozwala mu na swobodę, a w zamian Smok w miarę się słucha, jeśli chodzi o jakieś ważne sprawy.

- Zauważyłam… że on w ogóle nie wspomina o Narcyzie… Lucjusz zarzuca zakonowi, że ją zabiliśmy, ale słowo daję, że nie… - Hermiona od dawna zastanawiała się nad tą sprawą.

- Narcyza sama się zabiła. Lucjusz oczywiście nie chce przyjąć tego do wiadomości, ale Draco o tym doskonale wie.

- Sama? – Hermiona była naprawdę zaskoczona.

- Znów wracamy do Flinta. Ktoś napadł na nią w ogrodzie i próbował ją zgwałcić… Na szczęście Nott i Blaise wracali wtedy z wieczornego patrolu i przepędzili napastnika nim to zrobił… Ale i tak mocno nią to wstrząsnęło.

- Myślicie, że to był Flint?

- Draco jest o tym przekonany, choć Marcus podobno miał dobre alibi.

- I przez to się zabiła? – niedowierzała Hermiona.

- Myślę, że to był ostatni impuls. Bardzo cierpiała przez liczne zdrady Lucjusza. Niektóre z jego zagranicznych kochanek nawet tutaj mieszkały, tak na oczach wszystkich… - Pansy z niesmakiem pokręciła głową.

- Biedna kobieta…

- Draco nie był z nią specjalnie blisko, ale też przeżył jej śmierć. To właśnie wtedy zaczął dużo więcej czasu spędzać w swoim apartamencie.

- To dlatego tak się wciąż piekli o romansowanie i zdradzanie – uznała Hermiona.

- Tak. Choć w twoim przypadku, pewnie go irytuje, że ktoś chciałby mu cię zabrać. Miewał już przy swoim boku piękne kobiety, których inni mu zazdrościli, jednak one zawsze były w niego wpatrzone jak w jakieś bóstwo. Ty nie jesteś jego fanką, a przynajmniej nie w takim sensie jak były one – roześmiała się Pansy.

- Jest zły o to, że za nim nie szaleję? – Hermionie opadła szczęka.

- Na ile go znam, to na pewno tak. Uwielbia mieć pełnie kontroli. Z tobą nie ma na to szans. Nie jesteś grzeczna ani uległa – wytknęła jej ze śmiechem.

- I nigdy nie będę, więc albo się przyzwyczai, albo zacznie pić eliksir na nerwy – Hermiona uśmiechnęła się lekko pod nosem.

- Dogadacie się, wiem, że tak – Pansy dopiła swoją whisky i wstała.

- Idziesz już? – spytała Hermiona.

- Tak, to był długi wieczór. Zobaczymy się jutro…

- Draco chce się przenieść do apartamentu, póki Krum mieszka w zamku – przypomniała sobie Hermiona.

Pansy roześmiała się szczerze.

- Zazdrosny pacan! Ale cieszę się. Wcale nie musisz za nim szaleć, skoro on szaleje za tobą – Pansy mrugnęła do niej, po czym pomachała jej na do widzenia i wyszła.

Hermiona skończyła swojego drinka i postanowiła, że czas się wykąpać i położyć. To faktycznie był długi wieczór.


💢💢💢


           Zapaliła różdżkę, nie chcąc go przypadkiem obudzić za mocnym światłem i podeszła do szafy, by wyjąć piżamę.

- Gdzie byłaś? – rozległ się złowrogi syk.

Odwróciła się i dostrzegła, że Draco siedzi na łóżku.

- W salonie z Pansy. Wypiłyśmy jeszcze po drinku – wyjaśniła, zaklęciem zapalając lampki na nocnych stolikach.

Draco wstał i powoli podszedł do niej, nieco chwiejnym krokiem.

- A może byłaś u niego, co? – zapytał, stając tuż przed nią.
Jego oddech zionął whisky tak mocno, że Hermiona odruchowo się cofnęła.

- Byłam w salonie z Pansy, a ty lepiej się połóż, zanim się przewrócisz!

Wyciągnęła rękę, chcąc złapać go za ramię, ale wcześniej to on złapał ją za nadgarstek, mocno zaciskając na nim swoje palce. 

- Jak było? Dogodził… ci? Lepiej niż ja? – szeptał rozgoryczony.

Hermiona zbliżyła się i położyła mu dłoń na karku.

- Po co wymyślasz podobne bzdury? To bez sensu…

- Bez... sensu? Bez sensu jest to, że każdy facet, który cię widzi, ma… ochotę byś rozłożyła mu nogi! – warczał, rozeźlony.

- Wygadujesz głupoty! – zirytowała się.

- A tobie… to pasuje! – chrypiał. - Uśmiechasz się do tych i… i…idiotów, zamiast odganiać ich… od siebie miotłą! Masz męża! Zapamiętasz to wreszcie? – wściekał się.

- Przestań się tak zachowywać… - poprosiła. – Tylko dlatego, że jesteś pijany, nie dostaniesz teraz ode mnie w twarz za te chore pomówienia.

Draco westchnął cicho i oparł swoje czoło o jej.

- Zabiję każdego z kim mnie zdradzisz…

- Draco… w ciągu tygodnia uprawiałam z tobą więcej seksu, niż przez ostatnie pół roku. Naprawdę myślisz, że mam jeszcze siły na jakieś romanse? – zaśmiała się cicho.

- Jesteś moja, nie wolno ci…

- Wiem o tym. Nie zamierzam cię zdradzać – zapewniła go z mocą.

- Rozbierz się i chodź… - powiedział, szarpiąc za ramiączko jej sukienki.

- Chyba oszalałeś! Nie zamierzam teraz…

- Nie. Chcę cię tylko przytulić i posłuchać, jak piszczysz przez sen… - mruknął, obejmując ją i kładąc głowę na jej ramieniu.
Był słodko, totalnie zalany. Hermiona pogładziła go delikatnie po włosach.

- Połóż się. Zaraz przyjdę – obiecała.

Skinął krótko i oderwał się od niej, chwiejnym krokiem wracając do łóżka.
Mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem. Właśnie zrozumiała, że naprawdę nie chciał jej stracić.


💢💢💢


             Obudził ją głośny jęk. Uniosła się i rozejrzała. Draco leżał z obiema rękami przyciśniętymi do głowy, blady i wyraźnie zmarnowany.

- Dzień dobry promyczku! – zaśmiała się w głos.

- Lwico… Ciszej… Błagam… Ciszej… - wyszeptał.

- Ależ piękny widok! Należało ci się! – wytknęła mu z pięknym uśmiechem.

- Jeśli dziś umrę, pochowaj mnie w ogrodzie pod starym dębem. Trumnę lewitujcie, nie chcę, by w ostatniej drodze nieśli mnie śmierciożercy… – planował z bólem.

- Jak myślisz…? Duże miałabym powodzenie, jako młoda wdówka? – pastwiła się nad nim bez litości.

Draco oderwał rękę od czoła i spojrzał na nią nieprzychylnie.

- Jędza! – mruknął i znów zamknął oczy.

- Okażę ci łaskę. Gdzie masz eliksiry na kaca? Przyniosę ci… - zdecydowała wstając.

- W salonie w szufladzie pod regałem ze zbiorem Kronik Goblinów – uściślił.

Hermiona wstała i wyszła, szybko odnalazła rzeczony eliksir, zabrała też z barku szklankę wody.
Draco naprawdę marnie wyglądał.

Uniósł się z jękiem i szybko wypił eliksir, popił wodą i z kolejnym jękiem opadł na poduszki.

- Dziękuję ci lwico… - szepnął, znów przykładając dłoń do czoła.

Roześmiała się, obchodząc łóżko i wskakując pod kołdrę.

- Przepraszam jeśli wczoraj narobiłem ci wstydu… - powiedział, odwracając się w jej stronę.

- Nie było źle. Gdyby nie fakt, że pomyślałeś, że poszłam się pieprzyć z Krumem, to w sumie nie byłby to taki zły wieczór… - wytknęła mu.

- Salazarze… Zrobiłem ci żenująca scenę zazdrości? – spytał słabo.

- Owszem. Dobrze, że sam na sam w komnatach – zaśmiała się.

- Przepraszam. Muszę przestać pić… - marudził.

- Zdecydowanie! – oznajmiła przekornie.

- Nie jesteś zła? – upewnił się.

- Nie… o ile naprawdę nie myślisz o tym, że mogłabym pójść do innego faceta, zostawiając cię zalanego w sypialni – powiedziała z urazą.

- Przepraszam – powtórzył, sięgając dłonią by dotknąć jej przedramienia.

- Wybaczam ci, ale z wielką łaską – zażartowała.

- Przytuliłbym cię, ale zapewne pachnę jak destylarnia whisky. Wykąpie się i możemy się przenieść do apartamentu – zdecydował.

- Zabierzemy Pansy? Może mieć kiepski humor, bo Nev chyba jej nie odpisał…

- Jeśli chcesz, to ją zaproś – odpowiedział wstając z kolejnym cichym jękiem.

Nie mogła powstrzymać uśmiechu, widząc jak kuśtykał w stronę łazienki. Dobrze mu tak! Miała nadzieję, że więcej się tak nie załatwi.


💢💢💢


            Hermiona wyciągała ubrania z szafy, akurat w momencie, gdy usłyszała głośne pukanie do drzwi apartamentu. Przeszła szybko przez sypialnie i salon.

Zdziwiła się widząc za progiem Theo Notta.
Mężczyzna mimowolnie przesunął wzrokiem po jej ciele, ubranym w białą satynową koszulkę i szlafroczek do kompletu.

- Cześć – przywitała go Hermiona.

- Cześć. Jest może Smok? – zapytał.

- Kończy brać prysznic. Wejdź – powiedziała, wpuszczając go do salonu.

- Dzięki – burknął, po czym wszedł do środka i podszedł do jednego z foteli.

- Powiem mu, że przyszedłeś – powiedziała, wracając do sypialni.
Odniosła wrażenie, że Nott nieprzerwalnie gapił jej się na nogi. Obleśny typek i już.

Weszła do łazienki.
Draco stał oparty o kafelki, a gorąca, parująca woda spływała po jego ciele. Pobłysk czystej rządzy przebiegł przez nią. Gdyby nie Nott…

- Draco! – zawołała.

Zaskoczony odwrócił się do niej, a Hermiona z całej siły starała się skupić wzrok na jego twarzy i nie przesunąć go niżej.

- Theo Nott przyszedł.

Draco wyłączył wodę i rozsunął drzwi prysznica.

- Co? – spytał.

- Nott przyszedł, ma do ciebie jakąś sprawę – powtórzyła.

- I widział cię w takim stroju? – zapytał cierpko.

- To tylko piżama… - burknęła.

- Jasne… Czego chce? – mruknął oschle.

- Nie wiem, czeka w salonie.

- Dobra – Draco wyszedł spod prysznica i sięgnął po ręcznik.

Hermiona naprawdę starała się nie gapić, ale to było trudne. Miał takie ładne ciało…

- Ślinisz się – zadrwił, patrząc na jej minę.

- Co?! – zreflektowała się. – Wcale nie! Jesteś bezczelny i… i…

Podszedł do niej nagi i przyciągnął ją do siebie.

- Nie martw się, wynagrodzę ci tę jedną noc posuchy… - wyszeptał jej do ucha, a ona wyraźnie czuła jego gorącą erekcję na swoim udzie.

- Już brakuje mi słów na to, żeby cię karcić – wymruczała, wbijając paznokcie w jego ramiona.

- Więc tego nie rób, tylko mi pozwól… - złapał ją za pierś i uścisnął lekko.

- Idź już – wskazała mu drzwi łazienki.

- Idę. Ubierz coś zakrywającego, jeśli masz zamiar wejść do salonu, jak Nott tu będzie. Jestem pewien, że bardzo intensywnie myśli o tobie każdej, samotnej nocy – Draco odsunął się i skrzywił, jakby ktoś przeklął go klątwą kwaśnej miny.

- Godryku! Przestań gadać o takich bzdurach! – zrugała go.

- To przestań być taka cholernie pociągająca – odpowiedział, łapiąc za pasek jej szlafroka.

- Miałeś iść… - przypomniała mu, czując gorąco w lędźwiach.

- Może jednak pomogę ci się umyć? – zaproponował, wsuwając dłonie pod rozwiązany materiał.

- Idź, bo nie wiadomo, co Nott sobie pomyśli! – powiedziała, odtrącając jego ręce.

- Niech myśli, co chce. Mam to gdzieś! – Draco przetarł ręcznikiem włosy.

- Już po wczorajszym pocałunku w jadalni jesteśmy na ustach wszystkich – przypomniała.

- Świetnie. Może kilka osób przestanie sobie robić nadzieję – Draco uśmiechnął się cwaniacko.

- Idź do salonu, jeśli nie chcesz spać przez resztę weekendu na kanapie w apartamencie – zagroziła.

Draco roześmiał się szczerze.

Zrobił krok w przód i pochylił się nad nią.

- Nic z tego… Nie licz na to, że dam ci spokój. To niemożliwe… - wyszeptał jej do ucha.

- Idź zobaczyć czego on chce, a potem pogadamy… - powiedziała, zdziwiona tym, jak chrapliwie brzmiał jej głos.

- Załatwię to szybko – obiecał, po czym odwrócił się i wyszedł z łazienki.

              Hermiona wzięła trzy głębokie wdechy. Merlinie… Żądza, jaka ją ogarniała była niesamowita. Uzależniła się już od jego smaku, zapachu, dotyku, od tego jakie cudowne orgazmy jej fundował… To było słabe, że poddała mi się tak zupełnie, kompletnie bezwolnie… Niestety nic już nie mogła na to poradzić. Była jego – w każdym tego słowa znaczeniu.

💢💢💢

No i proszę!

Rozdział troszeńkie przejściowy, ale przynajmniej Wiecie już, że nienawiść Draco i Flinta, ma wiele oblicz 😊

Dzięki za entuzjastyczne powitanie nowego opowiadania - miód na moje serce, bo marzę by było dobre. 

Co do WOW - zawiesiłam i odwiesiłam, bo podobno rozdział wcale nie jest tragiczny. Jak nic nie stanie na przeszkodzie, zobaczycie się wkrótce! 💛

Buziaki!

 Venetiia.