>Rozejm< ETAP 24

 Dedykacja: Dla Joanny i Pacieji - quizowych mistrzyń Dramione by V.N 👍💓⏳


💢💢💢

                Wzięła kilka głębokich oddechów. Nie mogła pokazać, jaka rozpacz opanowała teraz jej umysł i serce.
Nie rezygnując z wymuszonego uśmiechu popatrzyła mu w oczy.

- Jest tutaj. Czeka na korytarzu. Poproszę ją do ciebie… - miała zamiar odejść, gdy poczuła jak łapie ją za nadgarstek i lekko zaciska na nim swoje palce.

- Hermiona… Nie… Astoria… - chrypiał z trudem.

- Spokojnie, już po nią idę – odpowiedziała zdławionym głosem.

- Nie… - pokręcił głową i mocniej zacisnął swoją dłoń na jej nadgarstku.

- Draco…

- Astoria… ta… przeklęta… suka – mówił krzywiąc się z bólem.

Hermiona zmarszczyła brwi, nie bardzo rozumiejąc.

- Musisz… mi… uwierzyć…

- Och! – wyrwało jej się z ust.

Naprawdę? On dalej chciał się jej tłumaczyć, pomimo tego w jakim był teraz stanie?
Przysiadła na brzegu jego łóżka i delikatnie pogładziła go po policzku.

- Nic nie mów. To teraz nie ważne…

- Zostań… - poprosił cicho.

- Nigdzie się nie wybieram – zapewniła, nadal go głaszcząc i patrząc, jak na nowo zapada w niespokojny sen.


💢💢💢


                Pansy przyniosła jej ubrania na przebranie i coś do jedzenie, czego Hermiona nawet nie tknęła. Przebrała się i napiła kawy, choć i tak to nie wystarczyło, by nie zasnęła.
Obudził ją cichy stuk.

Rozejrzała się i zauważyła, jak Parkinson stawia na stoliku pod oknem kolejny bukiet kwiatów.

- Hej, obudziłam cię? Przepraszam…

- Nie, to dobrze. Nie chce już spać – Hermiona przeciągnęła się i ziewnęła.

- Kolejna przesyłka od zrozpaczonej fanki – prychnęła Parkinson, patrząc na jakąś magiczną odmianę goździków.

- To miłe… - Hermiona skrzywiła się lekko pod nosem.

- Draco się uśmieje, jak zobaczy jak wielu ludziom zależy na jego zdrowiu – Pansy krytycznie rozejrzała się po całej sali zastawionej wazonami i koszami, a także stoliczkami z kartkami, balonikami, misiami i czekoladkami. Sala Malfoya wyglądała, jak dobrze zaopatrzona kwiaciarnia.

- Przebudził się, gdy spałam? – spytała wstając i podchodząc do szafki, na której stał dzbanek z wodą.

- Nie, ale mamrotał trochę przez sen…

Hermiona spojrzała na nią.

- Coś wyraźnego? – spytała nieco zaniepokojona.

Pansy powoli kiwnęła głową.

Hermiona podeszła bliżej niej, nie chcąc przypadkiem obudzić Malfoya tą rozmową.

- Powiesz mi co?

- Sama nie wiem, co o tym myśleć…– przyznała Pansy.

Hermiona spojrzała na nią pytająco.

- Najpierw powiedział coś, co brzmiało: „Lwico, to nie tak”

Hermiona uśmiechnęła się mimowolnie pod nosem. Cóż… Widać bardzo chciał jej wyjaśnić, jak to było. Może jednak powinna mu na to pozwolić? Może kolejna wymówka albo bajeczka będzie ciekawsza od poprzedniej?

- To nie koniec – dodała Pansy.

- Nie? Powiedział coś jeszcze?

- Tak. Wymamrotał też: „Asti ty suko, nie zniszczysz mi życia”

Hermiona ledwo powstrzymała parskniecie śmiechem. Czyli, że wczoraj wcale jej się nie przesłyszało, że nazwał Greengrass suką?

- Powiesz mi o co chodzi? – Parkinson popatrzyła na nią przenikliwie.

- Nie wiem… Ale na balu… - Hermiona westchnęła cicho i uścisnęła nasadę nosa, czując zbliżającą się migrenę.  
Nie była pewna, czy powinna o tym powiedzieć Pansy.

- Herm… Mówże, bo zaraz umrę z ciekawości! – nakazała jej Pansy.

- Przyłapałam ich, jak cię całowali – powiedziała.
Dopiero po chwili dotarło do niej, jak to zabrzmiało. „Przyłapałam ich” – jakby faktycznie była, żoną, która ma prawo być zazdrosna…
Może go nie miała, ale była. Od wczoraj nienawidziła Greengrass ze wszystkich sił.

- Nie wierzę… To niemożliwe! – Pansy pokręciła głową.

- No cóż… - Hermiona wzruszyła lekko ramionami, starając się nie okazywać emocji.

- Zanim ten żyrandol spadł, kłóciliście się o to?

- Poniekąd. Zaproponowałam mu rozwód – powiedziała cicho.

- Co?! – wykrzyknęła Pansy.

- Wiem, że Lucjusz i tak by się na to nie zgodził… Ale nie radzę sobie najlepiej z tym, że on ją… - Hermiona przyłożyła dłoń do czoła i westchnęła ciężko.

- Że kiedyś ją pieprzył? – doprecyzowała Pansy.

Hermiona rzuciła jej krzywe spojrzenie.

- Nie! Z tym, że on ją kocha. Czuje się, jakbym wciąż stała pomiędzy nimi… Była jego klątwą, którą akceptuje i stara się z nią żyć, ale w głębi…

- Zamknij się Herm, natychmiast! Nie waż się umniejszać jego uczuć względem ciebie! – przerwała jej ostro.

Hermiona spojrzała na nią zdziwiona, w ogóle nie spodziewając się takiego wybuchu złości. 

- Przyjaźnię się z nim od piątego roku życia! Przez całe osiem lat szkoły, byłam pewna, że to ja i tylko ja mogę zostać kiedyś panią Malfoy! Miał w życiu wiele kobiet, bo z takim wyglądem same wskakiwały mu do łóżka, jednak nigdy, przenigdy nie widziałam, żeby na jakąś patrzył tak, jak na ciebie! – powiedziała, mocno łapiąc ją za ramię.

- Pansy…

- Masz prawo być o niego zazdrosna! Każda by była na twoim miejscu, ale nigdy nie wątp w to, że jesteś dla niego kimś ważnym! On nie myśli o nikim inny, od kiedy się pojawiłaś! Astoria Greengrass nie ma z tobą żadnych szans! – zapewniła ją, patrząc jej prosto w oczy.

- Naprawdę tak sądzisz? – spytała cicho, czując przejmujący dreszcz.

- Nie wiem, co ta mała dziwka wymyśliła, ale na pewno Draco nie poszedł się z nią całować z własnej woli. Znam go… Smok nauczony tym, co wyprawiał za życia Narcyzy jego ojciec, brzydzi się zdradą, jak mało czym. Jak przyłapał mnie kiedyś na tym, że zdradzam Notta z Zabinim… Nie odzywał się do mnie miesiąc! Dopiero, jak prawie wylądowałam w szpitalu z depresją, zlitował się i mi wybaczył – Pansy uśmiechnęła się smutno.

Hermiona spontanicznie objęła przyjaciółkę. Pansy od razu odwzajemniła jej uścisk.

- Mówiłam ci już… Zakochacie się w sobie i będziecie szczęśliwi, jestem tego po prostu pewna. A ja przysięgam, że własnoręcznie zabiję każdego, kto choć pomyśli o tym, by was rozdzielić – wyszeptała z napięciem Pansy.

Hermiona oderwała się od niej i otarła łzy.

- Jesteś wspaniałą przyjaciółką i bardzo doceniam, że cię mam, ale jeśli to ty kiedyś go zdradzisz, skrzywdzisz lub zranisz, to przysięgam, że zabiję nawet ciebie – Pansy zaśmiała się i objęła ją jeszcze raz.

- Nie zrobię tego. Nigdy…

- Wiem. Nie ratowałabyś go tak desperacko, gdyby ci na nim nie zależało – szepnęła w jej włosy Pansy.

- Boje się Panss… Ktoś umyślnie chciał zrobić mu krzywdę… - powiedziała, odsuwając się od przyjaciółki i z niepokojem patrząc w stronę jego łóżka.

- Znajdę tę szumowinę, choćbym miała zajrzeć pod każdy jeden kamień na świecie! – poprzysięgła mściwie Parkinson.

- Daj mi znać, jak to zrobisz. Sama chcę być tą, która wdepcze te kreaturę w ziemię! – Hermiona uśmiechnęła się lekko i podeszła, do stolika by wreszcie coś zjeść. Musiała mieć siłę na opiekę nad chorym mężem.


💢💢💢


Draco obudził się pod wieczór. Hermiona siedziała w fotelu i właśnie czytała, gdy usłyszała ciche:

- Lwico…

Od razu zerwała się na równe nogi i do niego podeszła.

- Hej… Jak się czujesz? – zapytała, odkładając książkę na nocną szafkę.

- Pić – mruknął, a ona od razu napełniła szklankę wodą i pomogła mu się napić.

- Boli cię coś? Wezwać uzdrowiciela, by podał ci eliksir? – zapytała, gdy Draco z cichym jękiem opadł na poduszki.

- Nie. Długo spałem? – zapytał wyciągając do niej swoją dłoń.

- Patrząc na obrażenia, które prawdopodobnie miałeś, to wcale nie długo. Jakieś osiemnaście godzin – odpowiedziała, siadając na skraju jego łóżku i splatając ich palce razem.

- Niewiele pamiętam – wyszeptał.

- Oboje mieliśmy dużo szczęścia – uśmiechnęła się delikatnie.

- Tobie nic nie jest?

- Nie, wystarczył eliksir energii. Muszę trochę mniej czarować, bo przez kilka dni moja magia będzie nieco niestabilna – wyjaśniła.

- Uleczyłaś mnie przez Unum et anima una?

Przytaknęła krótkim skinieniem głowy.

Draco przez chwilę patrzył na nią uważnie, po czym uśmiechnął się lekko.

- I zrobiłaś to po tym, jak pół minuty wcześniej zaproponowałaś mi rozwód?

Hermiona zdrętwiała. A więc jednak pamiętał…

- Nie mówmy o tym teraz – poprosiła.

- Jak chcesz. Zapamiętaj jednak, co ci wtedy powiedziałem. Nigdy ci go nie dam.

Hermiona już otwierała usta, by mu odpowiedzieć, gdy drzwi do pokoju się otworzyły i do środka wszedł młody uzdrowiciel.

- Dobry wieczór. Nazywam się Aron Falina i jestem państwa magomedykiem – przedstawił się z uśmiechem, jednocześnie kątem oka zerkając na Hermionę.

- Dobry wieczór. Proszę robić co trzeba – burknął Draco, mierząc go nieprzychylnym spojrzeniem.

Falina zbadał szybko Dracona i zalecił kolejne dawki eliksirów. Pomachał też różdżką nad Hermioną i stwierdził, że jej magia wraca do normy. Ledwo skończył, a w sali pojawili się Blaise, Nott i Lucjusz, którzy przyszli zobaczyć jak się miewa Draco.

- Jeśli nic się nie zmieni, to pojutrze pana wypiszemy – zdecydował uzdrowiciel.

- Chyba pan żartuje! Chcę iść do domu natychmiast! – oznajmił twardo Draco.

- Synu, masz się słuchać wszystkich zaleceń uzdrowicieli! – upomniał go Lucjusz.

- Mogę się zgodzić wypisać pana jutro wieczorem, jeśli będzie pan miał w domu odpowiednią opiekę – magomedyk, krzywił się pod nosem.

- Mamy w zamku własnego uzdrowiciela – wtrącił Nott.

- Myślę, że to żona najlepiej się nim zajmie – Zabini zaśmiał się cicho i mrugnął okiem.

- W czasie wojny pracowałam w ambulatorium, więc wiem jak odpowiednio dawkować eliksiry – wtrąciła Hermiona.

- Ach tak! Panna Granger, prawda? – Aron uśmiechnął się do niej promiennie.

- Nie. Teraz to pani Malfoy, ale kiedyś nią była… – odpowiedział oschle Draco.

- Pani dyrektor Pomfrey, wiele mi o pani opowiadała! – wyjaśnił szybko medyk.

- Współpracowałyśmy razem przez cały czas trwania wojny. Proszę ją ode mnie serdecznie pozdrowić, jak wróci, bo zdaje się, że jest teraz za granicą… - poprosiła Hermiona.

- Oczywiście! Bardzo chętnie. A skoro jest pani skłonna osobiście zająć się… panem Malfoyem, to mogę wypisać go jutro wieczorem – Aron nadal nie wyglądał na zachwyconego tym pomysłem.

- Niech będzie – sarknął Draco. – Mogę wziąć teraz prysznic? Zaklęcia czyszczące to jednak trochę za mało… - skarżył się.

- Jest pan wciąż osłabiony, więc przyślę pielęgniarza, by panu pomógł – zaproponował Falina.

- Mowy nie ma! Hermiona mi pomoże, prawda skarbie? – Draco uśmiechnął się pod nosem, nieco dwuznacznie.

Lucjusz i Zabini też wyszczerzyli się w podobny sposób, a Nott i Falina skrzywili się, jakby ktoś ich przed chwilą poczęstował kwaśnym cukierkiem.

- Jasne – odpowiedziała szybko, starając się gwałtownie nie zarumienić.

Akurat nikt z nich nie musiał wiedzieć, że widywała go już nago…


💢💢💢


- Chodź tu do mnie… - mruczał, stojąc pod gorącą wodą.

- Masz mniej siły, niż mały nieśmiałek – zaśmiała się, dając mu delikatnie po wyciągniętych w jej stronę łapach.

- Nieprawda… Jak możesz odmawiać choremu? – marudził, powoli namydlając swój tors.

Hermiona starała się nie gapić na niego ostentacyjnie, ale to było trudne. Miał naprawdę imponujące ciało. Sama musiała się powstrzymywać przed tym, by go nie zacząć obsesyjnie dotykać.

Chciała móc wierzyć Pansy, że Draco wcale nie kochał Astorii, ale skoro już trzy razy przyłapała go na tym, że ta kobieta gościła w jego ramionach, nie mogła wciąż tak do końca pozbyć się tej wątpliwości…

- Odbijemy to sobie, jak już znajdziemy się w naszych komnatach – westchnął Draco, myjąc włosy.

- Na razie skup się na zdrowieniu! – poradziła.

- Skupić, to się muszę na pozbyciu się Flinta z naszego życia.

- Myślisz, że to był on? – zapytała zaintrygowana.

Draco spojrzał na nią przez ramię.

- A komu innemu mogłoby zależeć na śmierci nas obojga? Myślisz, że Potter i Weasley mogliby zaryzykować tym, że nie zdążę cię odepchnąć?

Hermiona zagryzła wargę i zastanowiła się chwilę. Była w tym jakaś racja. Również żadna z zakochanych w nim kobiet, nie zaryzykowałaby, że przypadkiem go zabije zrzucając na nich oboje ten żyrandol…

- Musimy coś wymyślić… – westchnęła, zgadzając się z nim.

Nie mogła pozwolić, by Flint coś mu zrobił. Nie chciała drugi raz poczuć, jak jego serce przestaje bić…

Draco wysuszył się ręcznikiem, a Hermiona pomogła mu się ubrać. Ledwo skończyła zakładać na niego biały t-shirt, gdy przyciągnął ją do siebie władczo i mocno pocałował.

- Oszczędzaj siły… - prosiła, obejmując go w pasie, by przypadkiem nie stracił równowagi.

- Nigdy więcej nawet nie myśl o tym, żeby ode mnie odejść… – wyszeptał tuż przy jej ustach.

- To nie jest dobry czas na takie rozmowy – mruknęła, chcąc się odsunąć.

Przytrzymał ją blisko siebie i znów pocałował.

- Nigdy, lwico, zapamiętaj… - powtórzył, po czym puścił ją i pierwszy wyszedł z łazienki.


💢💢💢


             Zjedli razem kolację, którą przyniosła im Pansy, żartując i przypominając sobie historie wszystkich urazów i wypadków, jakie ich spotkały. Od petryfikacji przez bazyliszka, po jelenie poroże Pansy, aż po białą, skoczną fretkę, za co do Draco chciał wyrzucić je obie z sali.

- Zdrowiej potworze, bo nudno bez ciebie w pobliżu! – zaśmiała się Pansy, pochylając się i całując go w policzek.

- Dzięki, szyszmorko! – odpowiedział z kpiącym uśmieszkiem.

-  Wpadnij jutro wieczorem do nas. Napijemy się wina, a jemu damy tylko eliksir regenerujący – zażartowała Hermiona.

- Fantastyczna sprawa! Tak zrobimy! – Pansy klasnęła w dłonie.

- Wredne wiedźmy! – burknął, zakładając ręce na piersi.

- Ale za to twoje ulubione! – przypomniała mu Pansy.

Draco wywrócił oczami i westchnął

- Podrzucić ci tu rano jakieś ciuchy, Herm? – spytała Pansy.

- Gdybyś mogła, byłoby super…

- Nie wracasz na noc do zamku? Właśnie chciałem poprosić Pansy, by z tobą została… – zdziwił się Draco.

- Jako, że to prywatna sala, to mogą mi tu wstawić drugie łóżko – wyjaśniła.

- Nie musisz… Idź i porządnie wypocznij! – Draco złapał ją za dłoń i uśmiechnął się lekko.

- Czyżbyś miał już jakieś plany na noc, że mnie wyganiasz? – dogryzła mu z psotnym uśmiechem.

Tak naprawdę nie miała zamiaru spuszczać go z oka. Za bardzo się bała, że ktoś mógł tu wejść i zrobić mu krzywdę, zwłaszcza, że wciąż był tak bardzo osłabiony…

- Planowałem całą noc łkać z tęsknoty w poduszkę, ale skoro zostajesz, to na pewno razem wymyślimy coś bardziej produktywnego – zadrwił.

Pansy wywróciła oczami i westchnęła ciężko.

- Ty to się nigdy nie poprawisz, Malfoy! Skończ deprawować tę grzeczną gryfonkę i dorośnij wreszcie!

- I kto tu kogo deprawuje? – spytał z sarkazmem, wskazując na czarną, dość krótką spódnicę Hermiony.

- Poczekaj, jak zobaczysz, jaką piżamę jej spakowałam! – parsknęła Pansy, po czym cmoknęła Hermionę, pomachała im na pożegnanie i szybko wyszła.

- Jesteście naprawdę świetnymi przyjaciółmi – stwierdziła całkiem szczerze, patrząc na zamknięte za czarnowłosą drzwi.

- Gdy mieliśmy po osiemnaście lat, stwierdziliśmy, że przyjaźń lepiej nam wychodzi, niż próby bycia w jakimś pseudo związku.

- Słuszna decyzja – Hermiona uśmiechnęła się, podchodząc do torby po swoje rzeczy.

- Nigdy jej nie żałowaliśmy – Draco uśmiechnął się delikatnie pod nosem.

Drzwi się otworzyły i do środka wjechało drugie łóżko.

Personel techniczny Munga ustawił je po drugiej stronie pokoju.

- Chyba żartujecie! To łóżko ma stać zaraz obok mojego! – nakazał surowo Draco.

- Proszę go nie słuchać, tylko zostawić tak jak jest. Dziękuję bardzo – Hermiona podeszła i wręczyła mężczyznom napiwek, po czym zamknęła za nimi drzwi.

Blondyn posłał jej oburzone spojrzenie.

- Jeśli myślisz, że pozwolę ci spać tak daleko… - burczał.

- Nie będziesz miał wyboru. Zostaje tu tylko po to, by pilnować byś ładnie brał leki i dużo odpoczywał – zapewniła.

- A mogę chociaż iść popatrzeć, jak bierzesz prysznic? – zapytał z zalotnym uśmieszkiem.

Hermiona roześmiała się i pokręciła głową. On naprawdę był niepoprawny.


💢💢💢


             Gdy wróciła do pokoju, ucieszyła się, bo Draco najwyraźniej już spał. Nie spodziewała się, że na nią nie zaczeka, ale w sumie nie miała nic przeciwko temu. Szybko przygasiła światła, tak, że wytworzył się przyjemny półmrok, asekuracyjnie włożyła różdżkę pod poduszkę i ułożyła się w swoim łóżku, które choć szpitalne, okazało się dość wygodne.

Zamknęła oczy, chcąc spróbować zasnąć, gdy poczuła ramię oplatające się wokół jej talii i ciepły oddech w swoich włosach.

- Jesteś jak dziecko, któremu zabrania się słodyczy, a ono i tak zakrada się do spiżarni. Nieposłuszny bachor – mruknęła przesuwając się nieco, by zrobić mu trochę więcej miejsca.

- Nie chcesz ze mną spać, przez to co zobaczyłaś na balu…? - spytał cicho, wsuwając swoją nogę pomiędzy jej.

Hermiona westchnęła cicho.

- Nie. Po prostu chcę byś dobrze się wyspał, a na tym wąskim łóżku to może być trudne. A co do tamtego… To nie chce o tym więcej rozmawiać. Zostawmy ten temat, dobrze? – poprosiła cicho.

- Hermiona… Musisz wiedzieć…

- Nie – odpowiedziała, wtulając się w niego plecami. – Wszystko jest w porządku. Nie wracajmy już do tego.

Przesunął swoją ręką po jej ciele, a nosem po szyi.

- Zachowuj się, bo cię wyproszę! – upomniała go, zatrzymując jego dłoń tuż pod swoim biustem.

- Jeśli obiecam być grzeczny, to mogę zostać? – zapytał całując ją lekko w kark.

- Tak.

- Dobranoc kochanie – mruknął, wtulając swoją twarz w jej włosy.

- Słodkich snów – odpowiedziała, delikatnie gładząc kciukiem wierzch jego dłoni, spoczywającej na jej żebrach.

Była już bardzo senna, dlatego nie była pewna, czy cichy szept:

Nigdy nie pozwolę ci odejść…

Był jeszcze jawą, czy już tylko pięknym snem.


💢💢💢

I jak? Słodko wam? Na pewno... Mam nadzieję, że będziecie spać spokojniej! 😜

Dziękuję za udział w Quizie - seryjnie, wybierałam najtrudniejsze co mi wpadło w łapy i zapewniam, że sama nie odpowiedziałabym chyba ani na połowę. 
Jesteście mistrzyniami - chylę czoła i pękam z dumy!

Widzimy się jeszcze przy epilogu Snów.

Jutro mnie nie ma bo tańczę na weselu, więc do zobaczenia w okolicach weekendu 👰😍😘

V.