>Rozejm< ETAP 20

 Dedykacja: Dla wszystkich miłośniczek Draco - rycerza w lśniącej zbroi 💪



💢💢💢

                Wyszła ze swojego gabinetu do poczekalni, nadal rozdrażniona i niechętna stawieniu się na wyzwanie jednego z dwóch ministrów magii. Nie miała jednak wyjścia. Lepiej było to załatwić od razu.

- Proszę pani… - Pucey na jej widok poderwał się z kanapy.

- Idę do ministra Pottera, Sebastianie. Nie ma potrzeby byś szedł tam ze mną – zapewniła go z uśmiechem.

- Absolutnie muszę pani towarzyszyć! – zaakcentował z mocą Pucey.

Hermiona westchnęła ciężko.

- No to chodź, skoro musisz.


💢💢💢


            Wjechali windą na dziesiąte piętro, a Hermiona mimowolnie poczuła nieprzyjemny dreszcz na szyi. Coś nadal jej mówiło, że spotkanie z Harrym nie będzie wcale miłe.

Razem z Sebastianem weszła do biura Pottera, a Cho Chang od razu zerwała się z miejsca.

- Minister prosi cię do siebie na osobności – powiedziała od razu.

Hermiona spojrzała przez ramię na Sebastiana.

- Poczekaj tu na mnie, Pucey.

- Ale…

- Usiądź i czekaj – powiedziała, pukając do drzwi gabinetu i wchodząc.



💢💢💢



- Cześć – przywitała się z siedzącym za biurkiem Harrym.

- Witaj Hermiono! – Potter uśmiechnął się, po czym wstał.

- Co to za sprawa wagi państwowej? – spytała, zakładając ręce na piersi i przyglądając mu się cierpko.

- Zaraz się dowiesz.

Ku jej zdziwieniu, Harry podszedł i wsypał do kominka dwie garści proszku Fiuu, a płomienie zabarwiły się na zielono. Wiedziała, że tylko dwaj nowi ministrowie mieli w swoich gabinetach kominki, połączone z Fiuu na stałe z ich domami.

- Co ty…

- Łap ją Ron! – zawołał Harry.

Nie zdążyła się odwrócić, by zobaczyć, jak Weasley zdejmuje z siebie zaklęcie kameleona, gdy poczuła na swoich ramionach jego silne ręce. Chciała sięgnąć do kieszeni żakietu, ale nim zdążyła to zrobić, Potter przywołał jej różdżkę za pomocą zaklęcia.

- Co wy wyprawiacie?! – krzyknęła, kompletnie zaskoczona.

Drzwi do gabinetu otworzyły się z hukiem i do środka wpadł uzbrojony w różdżkę Pucey. Nim jednak zrobił dwa pełne kroki, wybraniec powalił go klątwą oszałamiającą.

- Dawaj Ron, lecimy! Nie ma na co czekać! – Potter chwycił Hermionę za przedramię, a Ron wciąż trzymał ją za barki.

- Puszczajcie! Co wy robicie?! Postradaliście zmysły?!

Żaden z nich nie odpowiedział, tylko razem wciągnęli ją do kominka i zniknęli w zielonych płomieniach.


💢💢💢

                 Wylądowali w dobrze jej znanym miejscu. W gabinecie Pottera w Azylu Feniksa.
Hermiona upadła na puszysty, bordowy dywan, który na szczęście pozwolił jej oszczędzić zranienia się w kolana. Dyszała wściekle, wprost nie dowierzając, że to zrobili. Czy oni naprawdę właśnie przed chwilą uprowadzili ją siłą z ministerstwa magii…?

- Oszaleliście do reszty?! Co to wszystko ma znaczyć?! – spytała groźnie, podnosząc się wreszcie.

- Spokojnie Hermiono… - Harry zrobił krok w jej stronę.

- Spokojnie? Porywacie mnie jak dwójka bandziorów, a ja mam być spokojna?! – warczała.

- To dla twojego dobra Mio, naprawdę… - Ron również zaczął się do niej zbliżać.

- Pierwszy, który do mnie podejdzie, będzie miał przeoraną twarz moimi paznokciami! – ostrzegła nie na żarty.

- Wszystko będzie dobrze, Herm… Pomożemy ci. Za późno dotarło do nas co się dzieje, ale już będzie dobrze. Jesteś znów w domu… - Harry uśmiechnął się do niej łagodnie.

- Jeśli sprowadzając mnie tutaj, rozwalisz ten rozejm Harry, to przysięgam ci, że ci tego nie wybaczę! A w nowej wojnie będę walczyła po ich stronie! I daje słowo, że pomogę im ją wygrać! – wygarnęła mu z odraza.

- Gdzie ta Ginny? Trzeba to załatwić szybko, bo ona nie może dłużej tak się zachowywać! – Ron ze smutkiem pokręcił głową, patrząc z niepokojem na Hermionę.

- Odblokuj kominek i odeślij mnie do swojego gabinetu Harry, dobrze ci radzę! Jeśli zniszczysz to kruche porozumienie, które zawiązaliśmy, to nie zostanie nam już nic… - wyszeptała, czując jak pętla strachu oplata jej serce.

- Zaraz będzie po wszystkim… - Harry uśmiechnął się do niej delikatnie.

Hermiona chciała coś jeszcze powiedzieć, gdy drzwi do gabinetu otworzyły się i do środka wsunęła się Ginny.

- Masz to? – spytał od razu Ron.

- Mam. Slughorn mówił, że jedna fiolka starczy - Ginny uśmiechnęła wrednie pod nosem.

- Świetnie! Dawaj! – Ron podszedł do siostry i wyciągnął do niej dłoń.

- Nie mogę uwierzyć, że też bierzesz w tym udział, Ginny! – Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową.

- My tylko chcemy ci pomóc! – zapewniła ją Ruda, jednocześnie podając Ronaldowi jakąś fiolkę.

- Wy musicie pomóc sobie! Bo chyba wam odbiło! – prychnęła ze złością Hermiona.

- Chodź Mio, wypijesz to i wszystko będzie jak dawniej – Ron podszedł do niej z fiolką w dłoni.

- Nie! Nie podawaj jej tego do ręki, bo jeszcze specjalnie to stłucze! Wlej jej to prosto do ust! – nakazała Ginny.

- Cokolwiek to jest, nie zamierzam tego pić! – oznajmiła zimno Hermiona.

- Skarbie… To ci naprawdę pomoże… - Ron podszedł bliżej.

- Nie mów do mnie skarbie, Ron! Nie mam pojęcia, jak mogłam zmarnować siedem lat na kogoś takiego jak ty! – wysyczała jadowicie.

- Dość gadania! Harry przytrzymaj jej głowę, a ty wlewaj Ron! – nakazała bezdyskusyjnie Ginny.

- Nie ważcie się! Cokolwiek próbujecie mi zrobić, przysięgam, że gorzko tego pożałujecie! – krzyczała Hermiona, coraz bliższa kompletnej paniki.

- Proszę cię… My naprawdę próbujemy ci pomóc… - wyszeptał z bólem w głosie Harry.

- Jak? Pojąc mnie jakąś podejrzaną miksturą? – spytała cała rozedrgana.

- To tylko eliksir… Zobacz, znasz go! – Ron podszedł bliżej i odkorkował flakonik.

Hermiona przyjrzała się żółtawej barwie płynu i poczuła charakterystyczny zapach popiołu.

- Nie wierzę… - wyszeptała. – Antidotum na amortencję? Czy wyście na głowy poupadali z tych swoich mioteł, jak graliście ostatnio w Qudditcha? – niedowierzała.

- Hermiona… Malfoy najpewniej napoił cię tym eliksirem i zmusił byś się w nim zakochała. To dlatego pozwalasz mu się dotykać i całować bez oporów… - wyjaśnił spokojnie Harry.

- Naprawdę tak myślicie? – Hermiona nadal była w szoku.

- Tak. Jesteśmy pewni. Uważnie cię obserwowaliśmy przez kilka dni, a Ginny nawet chciała pracować w jego biurze, by rozpoznać temat… - tłumaczył jej Ron.

- Ginny chciała pracować w jego biurze, bo sama się w nim zakochała i liczyła, że ją wreszcie zauważy! – wysyczała z pogardą Hermiona, mierząc dawną przyjaciółkę szyderczym spojrzeniem.

- Co?! Ginny! – Ron, aż się opluł z emocji.

- Ona nie wie co mówi, Ron. No dalej! Niech to wreszcie wypije! – wściekała się Ginny.

- Nie wiem co mówię, tak? – Hermiona zaśmiała się gorzko. – Dawaj to! – wyrwała mu z zaskoczenia fiolkę z ręki i wychyliła ją jednym łykiem.

Eliksir spłynął jej do gardła, pozostawiając w ustach gorzkich posmak.

Oddała flakonik zdezorientowanemu Weasleyowi i spojrzała na nich po kolei.

- No… Herm… Jak się teraz czujesz? – spytał cicho Harry.

- Normalnie – odpowiedziała spokojnie.

- Po jakim czasie to ma działać? – dociekał z niepewną miną, Ron.

- Powinno od razu – odpowiedziała Ginny.

- Hermiono, wiesz gdzie jesteśmy? – spytał Potter.

- W twoim gabinecie, w Azylu Feniksa – Hermiona poczuła nagłą ochotę, by trochę się zabawić ich kosztem.

- Kim jest dla ciebie Draco Malfoy? – spytała Ginny.

Hermiona zmarszczyła brwi, udając że zastanawia się przez chwilę.

- Draco Malfoy jest synem Lucjusza Malfoya. Jest generałem śmierciożerców. W Hogwarcie należał do Slytherinu.

- Och! Herm! Cudownie! – Ron rozpłynął się w uśmiechu.

- Wiedziałem, że zadziała! – Potter też się uśmiechnął.

- Ale pytanie Ginny brzmiało, kim jest dla mnie Draco Malfoy, prawda?

- Tak… - Ginny, od razu wyraźnie się spięła.

- Wrogiem! – rzucił od razu Ron.

- Śmierciożercą! – wycedził przez zęby Harry.

- Tak. On jest śmierciożercą… - zaczęła powoli. – Najbardziej męskim, przystojnym, seksownym i namiętnym śmierciożercą na świecie! – odpowiedziała, a z każdym słowem jej bezczelny uśmieszek się powiększał. .

Harry, Ron i Ginny spojrzeli po sobie, nie kryjąc zaskoczenia.

- Draco Malfoy, to jest właśnie ten mężczyzna, przy którym mam spędzić całą resztę swojego życia. To obok niego kładę się co wieczór i w jego ramionach budzę się każdego, kolejnego poranka. To on nalewa mi kawy do śniadania i on podaje mi dłoń, gdy potrzebuje jego wsparcia. Jest moim mężem!   – Chcecie wiedzieć o nim coś jeszcze? Może macie ochotę poznać więcej szczegóły? – spytała prowokująco.

- Ty podła zdziro! – ryknęła bez opamiętania Ruda.

Ron popatrzył z niedowierzaniem na siostrę, a Harry miał usta zaciśnięte w wąską kreskę.

Hermiona pokręciła głową z dezaprobatą.

- Widzieliście go kiedyś na oczy? On nie potrzebuje żadnych pieprzonych eliksirów miłosnych, by kobiety chciały by ich dotykał i je całował! Zresztą spytajcie Ginny, ona doskonale wie o czym mówię! – Hermiona zmusiła się do drwiącego śmiechu. 

- Harry, musisz ją gdzieś odesłać! Ukryć ją gdzieś z daleka od niego! Ona konspiruje z wrogiem! – zaczęła wyrzucać z siebie Ginny.

- Musisz, to mnie szybko odesłać do ministerstwa, zanim Malfoyowie się dowiedzą, że mnie porwaliście! Nie pozwolę  rozpieprzyć naszego świata w pył, przez wasze chore urojenia! - rugała ich ostro.

- Czyli, że ty z nim… naprawdę? – jęknął Ron.

- Czy do was wciąż nie dociera, że to jest teraz mój mąż? Mąż do cholery! Związano nas ze sobą za pomocą silnej, magicznej przysięgi. Jesteśmy skazani na siebie do końca życia! Musicie zrozumieć, że już mnie nie odzyskacie! W ramach tego rozejmu oddałam im całą siebie, na zawsze! Dawnej Hermiony już nie ma! I nigdy nie wróci! –  tłumaczyła czując, jak mimo wszystko zbiera jej się na płacz.

- My nie… - zaczął Potter.

- Harry… - Hermiona odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy. – Wiesz, że dla dobra naszego świata, byłam gotowa na wszystko. Nawet na tortury. Nawet na poniżenie. Nawet na śmierć! Dlaczego nie możesz zaakceptować tego, co się stało? Dlaczego nie możesz przyjąć, że to nieodwołalne, a potem zająć się najważniejszymi sprawami, jakie trapią teraz  naszą społeczność? – mówiła przepełnionym emocjami głosem.

- Hermiona… Nie mogę. Nie pogodzę się z tym, że to on cię teraz ma! - wyszeptał Harry.

- Musisz! Musisz, bo inaczej nie zostanie nam już nic… Nie zmarnuj tej szansy, błagam cię! – powtórzyła.

- Nie rozumiem, jak ty możesz się z tym ot tak godzić i to przyjmować! – wytknął jej Ron.

- Bo też muszę. Już następnego dnia zrozumiałam, że nie mam innego wyjścia, jak tylko to zaakceptować i spróbować żyć dalej! Już wam to powiedziałam. Nie ma takiej mocy na świecie, która rozdzieliłaby mnie z Draconem Malfoyem!

- Kłamiesz! Na pewno jest! – syknęła Ginny.

- Przykro mi, Gin… On nigdy nie będzie twój i nic nie możesz na to poradzić – powiedziała spokojnie Hermiona.

- Więc go zabijmy! To was na pewno rozdzieli! – zawołał Ron.

- Jeśli go zabijecie, to wtedy ja też umrę – oznajmiła, siląc się na spokój.

To akurat było kłamstwo, bo Unum et anima una, tak nie działała, ale Hermiona uznała, że tym sposobem może zapewnić Malfoyowi bezpieczeństwo ze strony zakonu.

- Tak nie działa przysięga małżeńska! – cedziła przez zęby Ruda.

- Nie związano nas zwykłą przysięgą, tylko starożytnym skomplikowanym rytuałem jedności. Nie ma sposobu, by go cofnąć – wyjaśniła.

- Hermiono… Tak bardzo mi przykro… - Harry popatrzył na nią z bólem w oczach.

- Tak, mnie też. A już zwłaszcza z powodu tego, jak mnie dzisiaj potraktowaliście...

- My? A oni?! Też cię zmusili…

- Nie. Oni dali mi wybór. Sama z nimi dobrowolnie poszłam. Wy mnie porwaliście, jak worek galeonów. Tak nie robią prawdziwi przyjaciele… - wyszeptała, ocierając łzy.

- Co teraz? Odeślemy ją? – spytała sucho Ginny.

- Nie wiem… - Harry wyglądał na zdołowanego.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi, a Seamus Finnigan wsunął głowę do środka.

- Harry przepraszam cię, ale nie wiem co się dzieje. Draco Malfoy i dziesięciu jego ludzi właśnie aportowało się pod Azylem. Powiedział, że jak za pięć minut jego żona do niego nie wróci, to wejdzie tu po nią siłą, nie biorąc po drodze jeńców… - wyjaśnił drżącym głosem.

Hermiona poczuła, jak serce zadudniło jej głucho, a panika zalała całe jej ciało. Nie mogła dopuścić do tego, by z jej winy spłynęła choć kropla krwi.

- Jakim cudem on tu trafił? To niemożliwe! – zawołał Ron.

- Proszę cię Harry… Nie rozpieprz tego, co ledwo zaczęliśmy tworzyć. Pozwól mi odejść – wyszeptała do przyjaciela.

- Hermiono… Jestem skłonny walczyć od nowa, jeśli to sprawi, że będziesz bezpieczna i szczęśliwa – wyjąkał cicho Potter.

- Jeśli chcesz mojego szczęścia, to pozwól mi iść do niego.

- Naprawdę? To jest to czego chcesz? – w jego oczach wciąż błyszczał ból.

- Niczego nie chcę bardziej od tego! – zapewniła Hermiona bez zawahania.

Harry przyglądał jej się jeszcze przez kilka sekund, po czym delikatnie skinął głową i powoli podszedł do niej z jej różdżką.

Hermiona szybko odebrała swój magiczny atrybut i od razu ruszyła do drzwi, nim jednak wyszła, przystanęła na chwilę  i spojrzała na Ginny.

- To, że oni są narwani i najpierw coś robią, a potem dopiero o tym myślą, to wiedziałam nie od dziś – powiedziała. – Ale ty, Ginny? Jak daleko posunęła się twoja obsesja na punkcie Malfoya, że do tego dopuściłaś? – Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową.

- Pieprz się, Granger – warknęła cicho Ruda.

- Dokładnie to zamierzam dziś robić. Z moim mężem – wyszeptała tak cicho, by tylko ona mogła ją usłyszeć, po czym uśmiechnęła się pod nosem, otworzyła drzwi i wyszła.



💢💢💢


                Na polanie nieopodal stała grupa ubranych na czarno mężczyzn z różdżkami w dłoniach. Hermiona naprawdę odetchnęła z ulgą, gdy dostrzegła wśród nich jasne włosy Dracona.
Szybko ruszyła w ich stronę, starając się nie rozpłakać. Nie chciała pogarszać i tak fatalnej sytuacji.
Draco widząc ją, zrobił kilka kroków do przodu. Hermiona nie odwracała się za siebie, ale widziała, że blondyn najwyraźniej morduje wzrokiem coś za jej plecami, domyśliła się więc, że to Harry, Ron, Ginny i inni członkowie zakonu wyszli przed budynek.

- Nic ci nie jest? – zapytał, gdy tylko trochę się do niego zbliżyła.

Hermiona nie zapanowała nad sobą dłużej, tylko kilka ostatnich metrów podbiegła i wpadła prosto w jego ramiona.

- Zabierz mnie stąd… - poprosiła płaczliwe

- Zrobili ci coś? Powiedź, bo zaraz każę ich wszystkich wymordować… - mówił z napięciem, obejmując ją mocno.

- Nie. Wszystko jest w porządku. Chodźmy już… - złapała go za dłoń i pociągnęła kilka metrów, chcąc znaleźć się poza polem antyteleportacyjnym.

Dopiero gdy tam dotarli odwróciła się w stronę budynku. Miała rację sądząc, że wszyscy tam byli. Stali i patrzyli prosto na nich.

- Dziękuję, możecie wracać do swoich zajęć! – powiedział głośno Draco, a mężczyźni, którzy z nim tu przybyli, jeden po drugim ukłonili mu się nisko i zaraz zaczęli znikać.

- Gotowa? – zapytał kładąc dłonie na jej talii.

Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Tak – wyszeptała, po czym złapała za przód jego szaty i przyciągnęła go do siebie, łącząc ich usta w namiętnym pocałunku.
Miała nadzieje, że wszyscy zainteresowani wyraźnie to zobaczyli.

Nie przerwała go, nawet gdy Draco ich wreszcie teleportował.


💢💢💢

          Gdy jej stopy dotknęły wykafelkowanego tarasu w ich apartamencie, Hermiona poczuła pierwsze łzy na twarzy. Po chwili jej usta opuścił delikatny szloch.
Draco objął ją mocno, zatapiając twarz w jej włosach.

- Powiedź mi co się stało… - wyszeptał z napięciem.

- Oni mnie porwali! Jak jakąś rzecz! Uprowadzili… - wyszlochała w jego ramię.

Draco odsunął się od niej, a zaraz później poczuła jego przedramię pod zagięciem kolan. Bez zawahania wziął ją na ręce i wniósł do apartamentu.

Wtuliła twarz w jego szyję, wciąż szlochając. Usiadł na kanapie, z nią na kolanach, a ona przytuliła się  jeszcze mocniej.

- Uderzyli cię? Skrzywdzili jakoś? – zapytał łagodnie.

- Nie. Kazali mi tylko wypić eliksir… - wyszeptała, uspokajając się nieco.

- Eliksir? Jaki eliksir? – zaniepokoił się.

Hermiona mimo łez, parsknęła pod nosem cichym śmiechem.

- Antidotum na amortencję… – wyznała po chwili.

- Co? – Draco, też zadygotał ze śmiechu.

- No właśnie… Uznali, że mnie nią poisz od samego początku.

- Salazarze… Co za debile! – westchnął, wciąż rozbawiony.

- Nie mogę uwierzyć, że to zrobili. Wciąż nie dociera do mnie, że zaplanowali z premedytacją, jak mnie uprowadzić… – wyszeptała z bólem.

- Lwico… Nie zrozum mnie źle, bo nadal mam ochotę tam wrócić i po kolei wypatroszyć ich wszystkich swoją różdżką, ale… Oni zapewne myśleli, że robią to dla twojego dobra… – tłumaczył łagodnie.

- Wiem. I to jest najgorsze, bo jestem jednocześnie skrajnie wściekła i mocno tym poruszona. Jestem pewna, że Harry i Ron zrobili to raczej na pewno z troski o mnie, ale Ginny… Ona zrobiła to z miłości…

- Co masz na myśli? – zdziwił się.

- To nie jest tylko jedna z wielu twoich fanek. Ona cię kocha. Obsesyjnie i chyba od bardzo wielu lat...

- O Salazarze… Za co? Przecież nienawidzę jej rodziny, od kiedy mój ojciec pierwszy raz powiedział nad moją kołyską: „Wszyscy Weasleyowie, to rude szczury!”.

Hermiona roześmiała się lekko. Wiedziała, że próbował ją z premedytacją rozbawić.
 
- Może pomyślała, że będziecie takimi magicznymi Romeem i Julią? To taka mugolska…

- Wiem, co to za historia. Strasznie głupia i naiwna, swoją drogą. Chciałem pozwolić Weasley u mnie pracować, tylko po to, by trochę pograć na nosie jej bratu. Myślałem, że z jej strony to tylko taka adoracja z jaką zwykle się stykam. Jednak jeśli ona serio czuje do mnie coś poważnego, to muszę dopilnować, by się nigdy więcej do nas nie zbliżała... – Draco westchnął i pogłaskał ją delikatnie po policzku.

- Lista ludzi, których trzeba będzie unikać rośnie z każdym dniem – powiedziała smutno.

- Nie martw się. Moje towarzystwo jest tak absorbujące, że nie będziesz miała czasu dla innych – zapewnił.

Hermiona znów się zaśmiała.

- Pójdę wziąć prysznic. Co dobrego dziś na kolację?

- Po pierwsze, pójdziemy. A po drugie, co zechcesz skarbie – musnął ustami jej czoło i pomógł jej się podnieść ze swoich kolan.

- Nie jestem w nastroju… - mruknęła, widząc, że idzie za nią do łazienki.

- Nie szkodzi. Zaraz jakoś temu zaradzimy, lwico – zapewnił, szybko rozpinając jej spódnicę.

Mimowolnie znów się roześmiała. Zaczynała nawet lubić te jego słodką dominację.



💢💢💢


           Gdy późnym wieczorem, leżeli nago w swych ramionach, a Hermiona ułożyła głowę na jego klatce piersiowej, przypomniała sobie o czymś ważnym.

- Jakim cudem wiedziałeś, gdzie mnie szukać? – spytała.

- Takim – Draco delikatnie trącił palcem pierścień rodowy Malfoyów.

- Serio? – Hermiona niepewnie spojrzała na klejnot.

- Ma na sobie zaklęcie własności. Póki będziesz go nosić, zawsze cię znajdę – wymruczał, całując ją delikatnie w skroń.

- Ale Azyl ma przecież bariery…

- Zaklęcie własności, to bardzo stara i bardzo silna, rodowa magia. Nie działa jedynie na Fideliusa, a tak to dezaktywuje wszystkie bariery. Trochę głupio było teleportować się tam w dziesięciu chłopa, trzymając się za ręce, no ale cóż… - poczuła, że się uśmiecha.

- Naprawdę byś ich zaatakował, gdy nie chcieli mnie wypuścić? – spytała cicho.

- Oczywiście, że tak. Nikt nie będzie sobie przywłaszczał mojej żony! – zaśmiał się, delikatnie łaskocząc jej łopatkę.

Uśmiechnęła się i zamknęła oczy. Było jej z nim naprawdę cudownie.



💢💢💢


To taki...
Gorzko-słodki rozdział 😊
Zapewniam, że będzie takich jeszcze kilka. 
Wiem, że może Was dziwić wszystko - te pokręcone relacje - wrogość w dialogach, albo znów zbyt wiele romantyczności, ale jak mówiłam - to nie ja piszę to opowiadanie, ono pisze się samo.

Doskonale wiem, że jest mega nie wiem jakie - to najdziwniejsze, co stworzyłam (a pamiętajcie, że współpisałam też Diabelską Wpadkę 😄).
Nic na to nie poradzę... Kto chce, niech czyta, komu za dużo lub za dziwnie - przepraszam, nie moja wina 😎

"Sny" - dziś późnym wieczorem. 

WOW - oby do końca przyszłego tygodnia.

Całuski!

V. 

PS. Brawa dla dziewczyn za quiz! Weronika G., Pacieja, Lepciak, Ann, Kasia, Martini, Camille - moje wyrazy uznania! 👏👏👏💋