>Rozejm< ETAP 17

Nie ma dedykacji - jest oskarżenie - ten rozdział jest dodany z winy tych oto zbrodniarek:
Kinga M. - szef gangu - organizator zbrodni. ☝
M.i - najaktywniejszy przestępca.🐾
Vera Verto - główny wykonawca masakry na moich żebrach! 💣

oraz pozostałe członkinie zorganizowanej grupy przestępczej:

 Nicolett
Ania&Madziusa
Ewelka 
Blanka 
Camille 
Joanna 
luolei 
Strzyga

Oskarżam Was o zmuszenie mnie groźbą uduszenia się ze śmiechu do dodania ETAPU nr 17 opowiadania "Rozejm".
Niech blogsfera wybaczy Wam tę zbrodnię! 😑 🙈


💢💢💢

Założyła szlafroczek do kompletu z koszulką oraz kapcie i weszła do salonu, zapalając po drodze wszystkie światła.

Przechadzała się nerwowo, cały czas łapiąc się na tym, że obgryza paznokcie. Nie robiła tak od czasów szkoły. Nie miała pojęcia, co mogło się stać Malfoyowi. Uczucie  gorąca nie były zbyt silne, więc pewnie nie było to nic poważnego, ale jednak…

Gdy klamka się poruszyła, Hermiona dosłownie wstrzymała oddech.

- Czyli nie śpisz… - przywitał się ponuro, wchodząc do pokoju.

Nie miał na twarzy żadnych skaleczeń, ale na jego białej koszuli widniała mała plamka krwi. Najpewniej nawet jej nie zauważył.

- Co się stało? – spytała od razu.

- Mała sprzeczka – Draco westchnął ciężko, zrzucił marynarkę i podszedł do barku, by napełnić sobie szklaneczkę whisky.

- O co? I z kim? – wypaliła.

- Musisz być zawsze taka wścibska? – skrzywił się pod nosem, a Hermiona zorientowała się, że był już lekko wstawiony.

- Muszę. Odpowiedz na pytanie! – zażądała.

- Z Zabinim – przyznał, łykając mocno alkoholu.

- Naprawdę? Ale…

- Nazwał Pansy dziwką, za to, że dziś też poszła na lunch z Longbottomem.

Hermiona przytknęła dłoń do ust, kompletnie oszołomiona. Widziała, że Draco jest wyraźnie przybity tym, co się stało. Chciała do niego podejść i położyć mu dłoń na ramieniu, a potem powiedzieć coś pocieszającego, ale gdy zobaczył, że idzie w jego stronę uniósł rękę, by ją powstrzymać.

- Nie, nie podchodź… – poprosił cicho.

- Ale…

- Nie kiedy jestem wstawiony, a ty jesteś tak ubrana. Dobrze ci radzę – odpowiedział z napięciem w głosie, po czym odwrócił się do niej plecami i znów łyknął ze szklaneczki.

- Och! – powiedziała nim zdążyła się powstrzymać. – Naprawdę? Naprawdę działała na niego w ten sposób?

- Idź się położyć – zabrzmiało to jak kolejny nakaz.

- Dobrze… Dobranoc… - Hermiona odwróciła się i szybko pomaszerowała do sypialni, pewna, że zauważył jej mocne rumieńce.

- Dobranoc, lwico – usłyszała jeszcze, nim zamknęła za sobą drzwi.

💢💢💢


            W niedziele czuła się już lepiej, więc znaczną cześć dnia spędziła w salonie, przeglądając dokumenty na poniedziałek. Draco też zajmował się pracą, siedząc czy wielkim stole i raz za razem wstając do półki po jakaś książkę.
Zjedli razem obiad, wymieniając kilka zdawkowych uwag, a Hermiona dopiero wieczorem uświadomiła sobie, jak zupełnie naturalnie czuli się w swoim towarzystwie. Nie było wrogości, niechęci czy złości. Chyba poniekąd… dojrzeli.


💢💢💢

                W poniedziałek poczuła się już zupełnie zdrowa. Pożegnała się z Draco w windzie, bo ona wysiadała na ich piętrze, a on jechał do gabinetu ojca na dziesiąte.
Poranek rozpoczął się całkiem znośnie, a lista sprawa do załatwienia, pozwoliła jej mieć nadzieję, że da radę dziś wyrwać się na lunch.
Skupiła się na czytaniu dokumentów, gdy nagle pod drzwiami jej gabinetu zapanował jakiś chaos.

- Nie powstrzymacie mnie! Hermiona! – usłyszała wściekły ryk i nim zdążyła podnieść się z krzesła, do środka wpadła czerwona ze złości Ginny.

Hermiona wstrzymała oddech, kompletnie zdezorientowana, ale już po sekundzie zrozumiała…

- Ty wstrętna intrygantko! – wydarła się na nią ruda.

Odetchnęła lekko i spojrzała w stronę poczekalni.

- Usiądź Sebastianie, a ty zamknij drzwi Claudio, dziękuje – poprosiła cicho, siląc się na opanowanie.

Ginny podeszła do jej biurka i walnęła w nie zwiniętym pergaminem.

- Masz to odwołać! Nie obchodzi mnie, co kombinujesz, ale nie wrócę do eksperymentalnej! Zostanę w jego biurze! – wysyczała Ruda.

- Nie będziesz z nim pracowała – oznajmiła jej spokojnie Hermiona.

- A co? Boisz się, że ci go ukradnę?!

- Nie. O to akurat nie muszę się martwić… – Hermiona miała małą satysfakcję widząc złość na twarzy Ginny.

- Harry ma rację… Jesteś jego dziwką! – wypluła z pogardą.

- Jestem jego żoną. I pozostanę nią na zawsze, rozumiesz? – Dziwiła się samej sobie, skąd się w niej wzięło to opanowanie.
Ani wściekłość, ani łzy, tylko ten chłód…

- Dziesięć lat! Dziesięć pieprzonych, zmarnowanych lat, a teraz gdy mam szansę, ty… Jak możesz mi to robić? – w oczach Rudej błysnęły łzy

- Przykro mi Ginny, naprawdę...

- Jeśli liczysz, że taki arystokratyczny książę kiedyś pokocha szlamę, to chyba zwariowałaś! On jest z tobą bo go zmusili do tego! Pewnie cierpi za każdym razem, jak cię widzi i wciąż wywołujesz w nim tylko obrzydzenie! – krzyczała.

- Nie sięgnę teraz po różdżkę i nie wyrzucę cię z mojego gabinetu, tylko przez wzgląd na dawne czasy. A teraz odwróć się, wyjdź i trzymaj się z daleka od siódmego piętra, jeśli nie chcesz żebym ci przypomniała, jak bardzo niefajna potrafię być, kiedy ktoś zajdzie mi za skórę.

- To się tak nie skończy! – obiecała jej Ginny.

- Właśnie dokładnie tak się skończy. I wiem, że możesz mi nie wierzyć, ale odsuwam go od ciebie tylko i wyłącznie dla twojego dobra. Musisz o nim zapomnieć, Gin…

- Jeszcze zobaczymy!

- Co zobaczymy? – spytała Pansy, która właśnie weszła do gabinetu bez pukania i od razu rzuciła Ginny niechętne spojrzenie.

- Nic takiego. Ginny właśnie wychodziła – Hermiona usiadła za biurkiem, dopiero teraz czując jak drżą jej nogi.
Nigdy by się nie spodziewała, że Ruda naskoczy na nią z taką agresją.

- To nie koniec, Granger! – zapowiedziała, ruszając do wyjścia.

Pansy złapała ją za ramię i zmierzyła zimnym wzrokiem.

- Nigdy nie waż się grozić Hermionie! Tylko największy idiota, groziłby Malfoyom. I radzę ci jak najszybciej się oddalić, jeśli nie chcesz bym ci wyrwała wszystkie te ryże kudły…

- Odpieprz się, Parkinson! – warknęła Ginny, wyrywając swoje ramię z uścisku byłej ślizgonki.

- Draco nienawidzi rudzielców, więc naprawdę nie rób sobie nawet odrobiny nadziei… – Pansy posłała jej cyniczny uśmieszek, a Weasley prychnęła pod nosem, po czym z dumnie uniesioną głową wymaszerowała z gabinetu.

- Ona zwariowała na jego punkcie – Pansy westchnęła z pogardą, po czym usiadła na krześle przy biurku Hermiony i eleganckim gestem wyjęła z torebki paczkę papierosów.

- Dlaczego akurat on… - Hermiona potarła skroń, czując nadchodzący ból głowy.

- Bo to ideał, już ci mówiłam. Pozwolisz? – wskazała na papierosy.

- Jasne – Hermiona wyjęła różdżkę i rzuciła zaklęcie na powietrze, by nie było czuć dymu, po czym przywołała z komody popielniczkę.

- Jak Draco się trzyma? – spytała Parkinson zaciągając się po raz pierwszy.

- Nic nie mówił, ale…

- Miał naprawdę kiepski wieczór. Najpierw wszyscy go zasypali pytaniami o ciebie, potem przylazł ten gnojek Flint i powiedział mu coś, od czego Draco zrobił się cały czerwony, a przy jego bladej cerze, to wygląda naprawdę strasznie… A potem Nott, pijany w trupa, spytał go za ile mógłby cię od niego odkupić na jedną noc.

Hermiona otworzyła usta ze zdziwienia. Nott serio był obleśny!

- Miał szczęście, że Davis i Blustrode zdążyły chwycić Draco, nim zdołał go dosięgnąć. Jak nic zabiłby go jednym ciosem – Pansy uśmiechnęła się lekko i znów zaciągnęła się papierosem.

- Ale tam się działo!

- Nott spieprzał, aż by giry połamał. Dobrze zrobił. Radzę mu unikać Smoka z dobre dwa tygodnie, jeśli chce zachować nogi w tyłku…

- A jak to się stało, że on i Blaise…

- Zabini uchlał się jak świnia i zaczął mnie nagabywać, z pytaniem czy z nim zostanę i dlaczego ostatnio nie przychodzę, a wtedy ta pieprzona Tracey powiedziała mu, że nie mam czasu bo spotykam się teraz z Longbottomem… - Pansy westchnęła ciężko i zgasiła niedopałek.

- To przecież były tylko dwa spotkania…

- Zabini dostał szału, zaczął mnie szarpać i wyzywać. Spytał, jak mogę się znów puszczać, skoro dopiero co zabiłam… - głos Pansy załamał się, a w jej oczach błysnęły łzy.

- Co za skończony palant! – Hermiona zerwała się z krzesła i podeszła, by przytulić przyjaciółkę.

- Draco usłyszał, że nazwał mnie dziwką i mu przyłożył. Blaise choć narąbany, to nadal świetnie się bije, wiec mu oddał.

- Współczuję, że musiałaś to przeżyć… - wyszeptała, gładząc ją delikatnie po włosach.

- Astoria wpadła w prawdziwą histerię. Draco chyba zamierzał ją nawet spetryfikować, by dała mu spokój. Na szczęście do akcji wkroczyła Milicenta.
Jednym ciosem posłała Zabba z powrotem na ziemię, a później złapała Astorię w pół i praktycznie wyniosła ją z pokoju. A ja i Draco postanowiliśmy wyjść. Smok na odchodne powiedział Zabiniemu, że to koniec ich przyjaźni…

Pansy otarła łzy i sięgnęła do torebki po chusteczkę.

- Słusznie zrobił. Zabini to dupek! Dobrze, że z nim skończyłaś! - Hermiona objęła ją mocniej, kładąc swój podbródek na jej głowie.

Rozległo się pukanie do drzwi.
- Proszę!

- Pan Longbottom do ciebie – oświadczyła jej Claudia.

Hermiona poczuła, jak Pansy podskakuje na krześle, a potem od razu sięga do torebki po różdżkę.

-Neville, wejdź! – ucieszyła się, podchodząc do przyjaciela.

- Cześć. Pomyślałem, że wreszcie cię odwiedzę i przyniosę ci to… - Neville wręczył jej doniczkę, z jakąś fantazyjną odmianą paproci.

- Och! Śliczna! Co to za roślina? – zapytała Hermiona.

- Impar Polypody, zwana też dziwną paprotką  – wyjaśnił z uśmiechem.

- Dziękuje ci bardzo, jest zachwycająca – Hermiona ustawiła kwiat na komodzie.

- Cześć, świetnie cię widzieć – przywitał Neville, Pansy.

- Hej, dzięki, ciebie również – Parkinson uśmiechnęła się promiennie.

- Napijecie się kawy? – zapytała uprzejmie Hermiona.

- W zasadzie to chciałem cię zaprosić na kawę do bufetu – Longbottom zwrócił się do Hermiony.

- Och! Chętnie!

- To ja… - Pansy zabrała swoją torebkę.

- Ty koniecznie musisz pójść z nami! – mężczyzna uśmiechnął się uroczo do Pansy, a Hermiona musiała się odwrócić, by opanować nagłą chęć na głośny śmiech.
Między tą dwójką naprawdę iskrzyło…

Hermiona zabrała swoją torebkę i razem z przyjaciółmi wyszła na korytarz. Nim jednak dotarli do windy ich oczom ukazał się Draco i Zabini, stojący pod gabinetem blondyna.

- Cholera… - zaklęła cicho Pansy.

Hermiona przyznała jej w duchu rację. Blaise właśnie w tym momencie odwrócił się w ich stronę. Jego wzrok gwałtownie pociemniał, a potem ruszył  do nich prawie biegiem.
Draco od razu poszedł za nim, wyraźnie spięty.

- Trzymaj się z daleka od mojej dziewczyny, Longbottom! – warknął, stając przed nimi.

- Nie jestem twoją dziewczyną! – zawołała Pansy.

- Słyszałeś, co pani powiedziała, Zabini? Zarejestrowałeś to w swoim małym rozumku? – Neville uśmiechnął się prowokująco.

Hermiona spojrzała kątem oka na przyjaciela. Od dawna wiedziała, że wojna bardzo zmieniła Neva. Wyrósł na prawdziwego wojownika, jednego z najlepszych generałów i najodważniejszych ludzi w Zakonie Feniksa. Był wysoki, umięśniony i przystojny. Zawsze wiedział jak się zachować i nigdy nie okazywał lęku. Jego jedyną słabością wciąż była miłość do roślin. Tylko przy nich zmieniał się znów na trochę w tego nieporadnego chłopca, który ciągle gubił swoją żabę.
Pansy zasługiwała na takiego mężczyznę…

- Przywalę ci Longbottom! – ostrzegł Blaise.

- Zapewnia, że ci oddam – odpowiedział spokojnie Neville.

- Dość tego! Przepraszam was, ale nie pójdziemy teraz na kawę. A ty Zabini chodź do mojego gabinetu. Chyba muszę ci jasno wyjaśnić, że między nami wszystko jest skończone! – denerwowała się Pansy.

- Jeśli myślisz, że możesz mnie zostawić dla niego… - syczał wściekle Zabb.

- Uspokójcie się, bo powoli robi się z tego przedstawienie – poprosiła ich Hermiona, widząc jak pracownicy obu departamentów wystawiają swoje głowy z biur na korytarz.

- Zamknij się, Hermiona! To ty ją do tego namawiasz! – ofuknął ją Blaise.

- Hamuj się Blaise! Mówisz do mojej żony – upomniał go Draco, odzywając się po raz pierwszy.

- Twoja żona, powinna się wreszcie określić, po czyjej jest teraz stronie! – warczał Zabini.

- Jestem tylko i wyłącznie po stronie Pansy! – powiedziała hardo Hermiona.

Słysząc jej deklarację, Draco uśmiechnął się do niej w taki sposób, że coś w jej wnętrzu zacisnęło się gwałtownie, a serce zabiło jej mocniej.

- Przepraszam was, ale wypijemy kawę innym razem – Pansy ucałowała Hermionę w policzek, a później podobnym gestem uraczyła Draco, po czym odwróciła się i ruszyła do windy.

- Panss, poczekaj! – poprosił Blaise, ale Malfoy chwycił go za ramię i powoli pokręcił głową.

- Tak, to chyba nie najlepszy czas… – odezwał się Neville, patrząc jak za Pansy zamykają się kraty.

- Może spotkamy się jutro? – spytała Hermiona, kątem oka obserwując jak Draco i Blaise odchodzą w stronę gabinetu Malfoya.

- Chętnie. I jeśli możesz, to przeproś ją ode mnie. Nie chcę by przeze mnie miała kłopoty – Neville uśmiechnął się delikatnie.

- Ona nie ma ich przez ciebie, tylko przez swojego niepoważnego eks… Jest świetną dziewczyną, naprawdę… Jeśli dobrze ci się z nią rozmawia, to nie rezygnuj – poprosiła go z pokrzepiającym uśmiechem.

- Żartujesz? Dawno wyrosłem z etapu ucieczki. Lubię trudne wyzwania – Longbottom mrugnął do niej łobuzersko.

Hermiona roześmiała się i odprowadziła przyjaciela do windy. Miała nadzieję, że ten dzień nie okaże się już gorszy.


💢💢💢


                Draco był dziwnie spięty i milczący. Hermiona była pewna, że to z powodu jego konfrontacji z Zabinim. Nie chciała się jednak odzywać, bojąc się, że to mogłoby wywołać niepotrzebne napięcie.
Zjedli razem kolacje, a Malfoy zaproponował, by napili się do niej wina, na co Hermiona chętnie przystała. Była jej potrzebna lampka lub dwie, na rozluźnienie po tak trudnym dniu.

Skończyła przeglądać swoje papiery i poszła pod prysznic. Wykąpała się i przebrała w kolejną ładną, satynową koszulkę, po czym wróciła do sypialni. Draco leżał na łóżku z jakimiś dokumentami. Nagle dostrzegła lampkę z winem na jej nocnej szafce.

- Pomyślałem, że jeszcze się napijemy przed snem – powiedział cicho, uśmiechając się do niej delikatnie.

- Tylko trochę – zgodziła się, siadając i łapiąc za wino.
Wino było cudownie słodkie, lekko truskawkowe i nieco gęste.

- To jest inne, niż to które piliśmy do kolacji – zauważyła, biorąc drugi łyk.

- Tak, to jest… specjalne… z kolekcji z naszej piwniczki – odpowiedział Draco, nie odrywając oczu od papierów.

- Dobre – odpowiedziała zdejmując szlafrok i wchodząc pod kołdrę.

- Napij się jeszcze – Draco wzniósł swój kieliszek w geście toastu, więc zrobiła to samo i przełknęła jeszcze kilka łyków.

Położyła się, zgarniając włosy na jedno ramię. Było jej przyjemnie i błogo. Dziwne ciepło zaczęło się kumulować w jej brzuchu. To było dziwne, obezwładniające uczucie…
Oddech jej nagle przyśpieszył, a na czoło wystąpił pot. Jęknęła cicho, kompletnie nie rozumiejąc, co się z nią dzieje.

Poczuła delikatny dotyk palców na swoim ramieniu, zaraz później coś, jak muśnięcie piórka. Uświadomiła sobie, że to były jego usta. Jęknęła głośniej, czując jak zaczyna ją ogarniać fala pożądania.
Gdy położył rękę na wysokości jej żeber, sama od razu wyciągnęła ramiona do niego, przyciągając go bliżej.
Oddychała spazmatycznie, czując jak zaczyna całować jej szyję. Oszalała z pragnienia, a fakt, że on zdawał się to rozumieć, prawie odbierał jej zmysły.
Pociągnęła za jego koszulkę, chcą się jej pozbyć i go dotknąć.
Merlinie! Chciała go poczuć głęboko w sobie, zaraz, natychmiast… Pieprzyć się z nim całą noc, do utraty tchu! Musiał jej to dać… Musiał!
Krzyknęła głośno, gdy poczuła jego dłoń na swojej piersi. Jego kciuk musnął delikatnie jej sutkę przez materiał koszulki.
Nie mogła czekać. Była taka gotowa… Tak bardzo na niego gotowa! Jak na nikogo nigdy w całym swoim życiu...
Ta myśl sprawiła, że otworzyła szerzej oczy.

To nie była ona! To co się działo to nie były jej reakcje!

Położyła ręce na jego ramionach i odepchnęła go od siebie.
- Nie!

- Hermiono, nie walcz z tym, proszę… Nie opieraj się… - wyszeptał zbolałym głosem do jej ucha.

- Nie chcę! Coś ty mi zrobił…? Co… ?! -  zaszlochała, odpychając go mocniej od siebie.

Draco zaklął i wstał, a po chwili usłyszała trzask zamykanych drzwi.


💢💢💢


Wciąż czując tę pochłaniające gorąco na chwiejnych nogach ruszyła do łazienki.
Zmusiła się do wymiotów, chcąc jak najszybciej pozbyć się resztek eliksiru z organizmu, po czym drżąc na całym ciele weszła pod prysznic.

Eliksir pożądania…

Rozpłakała się, gdy uświadomiła sobie, co próbował jej zrobić. To było gorsze niż gwałt. Chciał, by przespała się z nim, nie świadoma tego, co w ogóle się z nią dzieje. Jak on mógł? Prawdziwy potwór!

Wciąż drżała, gdy wycierała się ręcznikiem, na szczęście działanie eliksiru już mijało, bo ciepło znacząco osłabło.
Ubrała się w inną piżamę i gruby, biały szlafrok. Malfoya nie było w sypialni, więc odważnie weszła do salonu. To on powinien się tu wstydzić i uciekać…

Draco siedział za stołem, tempo wpatrując się w jego blat. Przed nim stała na w wpół pusta butelka whisky i kryształowa szklanka.

Hermiona przeszła przez pokój i stanęła nad nim.
Uniósł głowę, najpewniej gotowy…
Nie zawiodła go, tylko zamachnęła się i spoliczkowała go z całej siły.

- Ty przeklęty draniu… - wysyczała przez zaciśnięte zęby.

- Zasłużyłem – odpowiedział spokojnie, odkręcając butelkę i nalewając whisky do szklanki.

- Coś ty sobie myślał?! – zapytała z niedowierzaniem.

Nie odpowiedział tylko się napił.

- Powiesz mi, dlaczego próbowałeś mi to zrobić? – starała się opanować zbliżający się szloch.
Draco gwałtownie wstał, a Hermiona zrobiła krok w tył, nieco przestraszona.

- Bo musiałem, do kurwy! Rozumiesz? Myślisz, że zostałaś moją żoną tylko po to, by ludzie ci się kłaniali i nazywali cię panią Malfoy? – szeptał z goryczą.

- I to, że jestem twoją żoną daje ci prawo, by poić mnie eliksirem pożądania? – zapytała zimno.

- Serio wolisz, bym robił ci to siłą? – zapytał, robiąc krok w jej stronę.

- Nie wiem o czym mówisz! Żeby zawiązać małżeństwo wystarczy raz… - wyjąkała.

- Nie rób z siebie idiotki! Serio myślałaś, że to będzie tylko raz? – Draco prychnął z pogardą.

- Ty mi chyba nie chcesz powiedzieć…?

- Pierdolone zaklęcie łoża, Granger! Dociera? – Draco znów porwał szklankę i napił się whisky.

- Ale ono tylko rejestruje ile…

Draco spojrzał na nią z ukosa.

- A wiesz kto ma wgląd w ten papierek? No dalej! Pomyśl…!

Hermiona przegryzła wargę.

- Kierownik departamentu do spraw cywilnych – odpowiedziała czując suchość w ustach.

- Jebany Marcus Flint! – Draco odstawił szklaneczkę z głuchym trzaskiem na stół.

- On nie może…

- Nie? Wczoraj mnie zapytał, czy moja żona od trzech tygodni ma okres, skoro ze mną nie sypia! – zawarczał, wymijając ją i idąc w stronę sypialni.

- Mogłeś mi powiedzieć… - wyszeptała.

Draco zatrzymał się z dłonią na klamce i spojrzał na nią przez ramię.

- Żebyś się zachowała, tak jak w noc poślubną? Przysięgam, że wcześniej wolałbym się sam przekląć avadą, niż przeżyć to jeszcze raz!

- Draco posłuchaj… - sama nie miała pojęcia co ma mu teraz powiedzieć.

- Zastanawiam się tylko, jak bardzo musisz mnie nienawidzić, że oparłaś się działaniu eliksiru – Malfoy pokręcił głową, po czym wszedł do sypialni i zatrzasnął za sobą drzwi.


💢💢💢


Hermiona poczuła, że nogi ma jak z waty. Podeszła do stołu i usiadła na krześle, które wcześniej zajmował Draco. Wzięła do ręki jego szklankę i napiła się whisky.
Czy on naprawdę wolał ją upoić eliksirem, niż po prostu poprosić… Tak, wiedziała, że ten jeden jedyny raz nie był dla nich przyjemny, ale przecież…
Poczuła gorycz w ustach.
Nie. Ten popieprzony Flint nie będzie ich zmuszał do czegoś takiego. Nigdy. Już ona tego dopilnuje.

 💢💢💢

Siedziała na łóżku, gdy Draco wrócił wykąpany do sypialni.

- Jeśli chcesz się dalej kłócić, to wiedz, że jestem na to zbyt zmęczony – rzucił w jej stronę.

Hermiona wstała i podeszła do niego powoli, patrząc mu w oczy.

- To nie przez nienawiść. Ten eliksir, który dał mi twój uzdrowiciel, to był neutralizator. Jego efekt utrzymuje się w krwi przez trzy tygodnie. Żaden eliksir tego typu nie zadziałałby teraz na mnie w pełni – wyjaśniła mu spokojnie.

Draco popatrzył jeszcze chwilę, po czym kiwnął głową i odwrócił swój wzrok.

- Ale jeśli jeszcze raz spróbujesz mnie potraktować jakimś eliksirem lub zaklęciem, to jak z tobą skończę, to twój ojciec będzie mógł ci zamówić piękny, marmurowy nagrobek, rozumiesz? – ostrzegła, wwiercając się w niego wzrokiem.

- Straszna, waleczna lwica – zakpił Draco, po czym odłożył ręcznik, którym wycierał włosy na oparcie krzesła i podszedł do łóżka.

- Powinieneś już przywyknąć. A Flintem się nie przejmuj. Załatwię to jutro – obiecała, również wracając do łóżka.

- Nie! Nie mieszaj się, bo ten gnojek…

- Powiedziałam, że to załatwię, więc przyjmij to do wiadomości i już.

- Granger…

- Kładź się. Podobno jesteś zbyt zmęczony na kłótnie – posłała mu złośliwy uśmieszek, po czym owinęła się kołdrą i zamknęła oczy.

Nie miała wątpliwości, że był zły o to, że się stawiała, ale miała to w nosie. To ona miała prawo tu być zła. Bo jeśli kiedyś zdecyduje mu się oddać, to chce by było to coś, czego nie zapomnij do końca życia.

💢💢💢

Nic już Wam nie powiem. Nic. Bo dalej płakam... Vera, ja sobie to wydrukuje i oprawie! Słowo! 
Zupa&Kiełbasa Team 😂😂😂😂