>Rozejm< ETAP 16

 Dedykacja: Dla miłośników przebiegłych ślizgonów 🐉
oraz dla Kini - za piękną poezję o mojej (nie)skromnej osobie 😋



💢💢💢

                W piątek pogoda była paskudna, dlatego Hermiona naprawdę cieszyła się, że udało jej się wykręcić z lunchu z Nevillem i Pansy. Miała nadzieję, że ta dwójka nie będzie się nudziła we własnym towarzystwie.

Popołudniu postanowiła wstąpić do Malfoya, by powiedzieć mu, że idzie w sobotę z dziewczynami na zakupy i upewnić się, czy będzie mogła się przenieść z jego apartamentu do mugolskiego Londynu…

Weszła do gabinetu i zamarła w pół kroku, widząc kto siedzi za biurkiem.

-Ginny? – spytała przez chwilę myśląc, że ma omamy.
Ruda uniosła głowę i posłała jej słaby uśmiech.

- Cześć Hermiono…

- Co ty tu robisz? – Hermiona nie mogła otrząsnąć się z szoku.

- Draco wywalił z pracy Anett Hill i postanowiłam, że na jakiś czas ją zastąpię… - wyjaśniła Ginny, nie patrząc jej w oczy.

- Naprawdę? – Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową i podeszła bliżej.

- To tak tylko na razie…– szepnęła Gin.

- Nie rób sobie tego Ginny, proszę cię… Nie zniosę patrzenia na twoje cierpienie z takiego bliska – wyszeptała z bólem Hermiona.

- Zawsze możesz odejść – Ruda wreszcie spojrzała jej w oczy.

- Nie mogę… - Hermiona poczuła napływające łzy.

- Nie możesz, czy nie chcesz? – spytała kwaśno.

Hermiona szybko przełknęła łzy i gwałtownie, bez pukania wpadła do gabinetu Dracona.

- Kochanie, jak miło cię widzieć! – wyszczerzył się do niej.

Mocno zatrzasnęła za sobą drzwi i wyjęła różdżkę.
Draco zrobił wielkie oczy, a ona rzuciła szybko zaklęcie wyciszające i podeszła do jego biurka, ledwo panując nad nerwami.

- Po co to robisz, ty przeklęty draniu? – wysyczała przez zaciśnięte zęby.

Draco odchylił się lekko na krześle i posłał jej perfidny uśmieszek.

- Mam kilka powodów, a co jeden to lepszy od drugiego! – oznajmił, nadal się uśmiechając.

- Naprawdę będzie cię cieszyć, że łamiesz jej serce? – zapytała z pogarda.

Spojrzał na nią z ukosa.

- Sama to sobie robi! Nie przyciągnąłem jej tutaj przecież siłą!

- Jak już zaczynam myśleć, że masz jednak jakiś honor i zasady, to ty znów odwalasz coś takiego, co niszczy to wrażenie! – Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową i odwróciła się chcąc wyjść.

- Chcesz poznać moje powody? – zapytał cicho.

Popatrzyła na niego przez ramię.

- Tak – odpowiedziała, czując, że jeśli je pozna, to przynajmniej będzie wiedziała, jak z nimi walczyć.

Draco podniósł się i wyjął różdżkę, machną nią, a Hermiona zrozumiała, że cofnął jej zaklęcie wyciszające.
Szybko przeszedł przez gabinet i otworzył drzwi. Ginny od razu skoczyła na równe nogi.

- Podaj nam proszę dwie kawy Ginevro, dla mojej żony biała bez cukru, a dla mnie czarna i gorzka.

- Oczywiście!

Ginny od razu ruszyła do stojącego w kącie ekspresu, a Draco zostawił drzwi otwarte na oścież, odwrócił się i podszedł do Hermiony.
Nim zdążyła coś powiedzieć, złapał ją w talii i przeniósł w powietrzu, sadzając na swoim biurku.
Od razu objął ją mocno i zatopił twarz w jej włosach.

- Co ty wyprawiasz? – wyjąkała totalnie oszołomiona.

- Wyjaśniam ci obrazowo moje powody – szepnął, przesuwając dłońmi po jej plecach.

- Natychmiast mnie puść! – warknęła, szarpiąc się lekko, ale tak by Ginny nic nie usłyszała.

- Uspokój się, albo cię ugryzę – ostrzegł, składając delikatne pocałunki tuż za jej uchem.

Hermiona miała wrażenie, że zaraz zapłonie. Co on jej do cholery robił?

- Będę krzyczeć! – zapowiedziała, ledwo tłumiąc jęk.

- Świetny pomysł. Efekty specjalne dodają realności – zamruczał, wplatając palce w jej włosy i odginając lekko jej głowę, by mieć lepszy dostęp do szyi.

- Kawa… - wyszeptała ledwo słyszalnie Ginny.

Draco odwrócił się do niej i uśmiechnął.

- Dzięki! Postaw na biurku. Wypijemy jak skończymy... 

Hermiona musiała przyznać, że był bardzo zapobiegliwy, bowiem przyciskał ją do siebie tak mocno, że nie mogła go teraz ani kopnąć, ani uderzyć, ani choćby nawet uszczypnąć w ramach zemsty.

Ginny odłożyła kawę i szybko wyszła z gabinetu, mocno zamykając za sobą drzwi.

- Czyli chcesz tego, by mnie znienawidziła, tak? – Hermiona spojrzała mu w oczy, kręcąc głową z niedowierzaniem.

- Poniekąd tak – odpowiedział odsuwając się od niej.

- Jesteś… jesteś… - nawet nie miała słów żeby to określić.

- Chcę jej pozbawić wszystkich złudzeń i chcę by ona pozbawiła ich Pottera i Weasleya. Ma im powtórzyć wszystko, co tu zobaczy. Muszą wreszcie zrozumieć! Nie odzyskają cię. Cud się nie wydarzy. Już nigdy do nich nie wrócisz – powiedział spokojnie.

- I masz zamiar mnie przy niej obmacywać? – Hermiona aż zachłysnęła się z oburzenia.

- To tak na początek… – Draco posłał jej dwuznaczny uśmieszek.

- Naprawdę kiedyś nie wytrzymam i uduszę cię w nocy poduszką! – obiecała wcale nie na żarty i zeskoczyła wreszcie z jego biurka.

- Od dziś śpię z jednym otwartym okiem – zaśmiał się.

- Głupek! – warknęła.

- Gryfonica – zripostował od razu.

Hermiona prychnęła pod nosem i już miała wychodzić, gdy drzwi się otworzyły i do gabinetu weszła Pansy.

- Przeszkadzam wam moje gołąbeczki? Ta desperatka zza biurka coś mówiła, że jesteście zajęci – Parkinson mrugnęła do nich porozumiewawczo, a Hermiona zauważyła, jak Ginny przechyla się przez blat, najpewniej chcąc więcej zobaczyć i usłyszeć.

- To skoro wiedziałaś, że zajmujemy się tu sobą, to po co wpakowałaś się bezceremonialnie do gabinetu, na dodatek bez pukania? – zrugał ją Draco.

- Daj spokój Smoku! Masz ją na całe noce, więc w gmachu tej szacownej instytucji mógłbyś się trochę pohamować!

- Niby jak ma to zrobić, skoro seks na biurku, jest najlepszy? – wyszczerzył się Malfoy.

- Idę, a wy sobie dalej gadajcie o swoich urojeniach – Hermiona popatrzyła na nich z dezaprobatą.

- Zaniosłam ci lunch do gabinetu, twoja asystentka go odebrała – poinformowała Pansy.

- Dzięki wielkie, jesteś kochana! A jak było na spotkaniu z Nevillem? – zapytała szybko.

- Fantastycznie! – Pansy przeczesała palcami włosy, uśmiechając się nerwowo.

- Tylko mi nie mów, że polazłaś gdzieś z Longbottomem! –  Draco nie krył swojej dezaprobaty.

- No tak, zjedliśmy razem lunch. Hermiona miała pójść z nami, ale… Ty małpo! Wystawiłaś nas, żeby przyjść się tu obściskiwać z tym wrednym blondasem? – zawołała z szczerym oburzeniem Pansy.

- Absolutnie nie! Miałam dużo pracy i…

- Ale z ciebie przyjaciółka! – Parkinson roześmiała się i pogroziła jej palcem.

- Żadna dobra przyjaciółka nie umówiłaby cię z Longbottomem! – wtrącił Draco.

- Tak… Faktycznie fatalna ze mnie przyjaciółka… – Hermiona kątem oka spojrzała na drzwi gabinetu.
Ginny zapewne słyszała dokładnie całą tę rozmowę.

- Ale za to świetna żona! – Jego ton zabrzmiał wręcz entuzjastycznie, jakby powiedział to z prawdziwą radością.  

- Uwielbiam, gdy jesteście razem! Zawsze poprawia mi humor, to jak świetnie do siebie pasujecie! – Pansy uśmiechnęła się do nich szeroko.

- W zasadzie to wpadłam tu tylko po to, by powiedzieć, że jutro idę z dziewczynami na zakupy – przypomniała sobie Hermiona.

- Idziemy zamawiać suknie na bal! – dodała Pansy.

- Porzucasz mnie w sobotę? Cóż ja biedny pocznę? – zawołał teatralnie Draco.

- Będziesz mógł coś ugotować, bo wproszę się do was na lunch – Parkinson wyszczerzyła się do niego chytrze.

- Niestety. Spędzamy ten weekend w zamku, bo jutro wieczorem idziemy na urodziny… - przypomniał Draco.

Pansy nagle zbladła i zacisnęła usta w wąską kreskę. Hermiona wiedziała dlaczego. To miały być urodziny Zabiniego.

- Pójdę już. Miłego dnia – Hermiona przeszła szybko przez gabinet i minęła biurko Ginny, nawet na chwilę na nią nie spoglądając.

Nie miała na to siły.

 💢💢💢

Właśnie miała wchodzić do swojego gabinetu, gdy tuż za nią pojawił się Terence Higgs, vice szef Departamentu Sądownictwa.

- Dzień dobry, pani Malfoy – przywitał się z uśmiechem.

- Dzień dobry, ma pan do mnie jakąś sprawę? – spytała.

- Chciałem tylko poinformować, że skończono już przygotowywanie sal sądowych Wizengamotu. Potrzebujemy jednak pani podpisu pod protokołem odbioru – wyjaśnił Higgs.

- Dobrze, zaraz zjadę na dół i wszystko obejrzę, a jeśli faktycznie żadne poprawki już nie będą konieczne, to podpiszę protokół – zapowiedziała Hermiona, odbierając od niego dokumenty.

- Byłoby fantastycznie, dziękuje pani – Higgs uśmiechnął się uprzejmie i odszedł.

Hermiona spojrzała na papiery. Najlepiej było załatwić to teraz. Miała jeszcze godzinę do końca pracy. W sam raz.
Zastanowiła się chwilę, czy nie zawołać Puceya, ale uznała, że zapewne po wspólnym obiedzie z Claudią, odpoczywają teraz i swobodnie rozmawiają. Nie chciała im przerywać.


💢💢💢


                Zjechała windą do podziemi, gdzie znajdować się miał odnowiony Wizengamot. Starała się nie myśleć o Ginny, ale wprost nie mogła. Nie miała pojęcia, jak to się stało, że przez dziesięć lat nie zauważyła, że jej przyjaciółka jest zainteresowana Malfoyem?
Jednak gdy teraz przypomniała sobie, jak Ginny zamierała za każdym razem jak w bitwie ginął jakiś Śmierciożerca… Hermiona myślała, że dzieje się tak, bo ruda brzydzi się śmiercią. Jak widać nie do końca o to chodziło…

                Podziemia były puste. Hermiona uznała, że ekipa personelu technicznego najpewniej skończyła już pracę. Zerknęła tylko do kilku pomieszczeń, zakładając, że ludzie pana Botta zrobili wszystko, jak należy. To właśnie dzięki nim, nowe ministerstwo funkcjonowało już prawie pełną parą.

Nagle usłyszała jakiś dźwięk. Coś jakby kroki.
Odwróciła się i rozejrzała, ale nikogo nie zobaczyła.
Nagle jednak coś poczuła. Ogromny żar skumulowany na samym środku jej pleców. Wiedziała co to. Bardzo silna klątwa obezwładniająca.



💢💢💢


                Widziała światło… Coś wysoko nad nią jaśniało coraz mocniej. Wiedziała też, że dookoła niej są jacyś ludzie. Leżała na podłodze, a ktoś trzymał jej głowę na swoich kolanach. To chyba było atrium…

- Hermiona… Skarbie… - usłyszała szept.

- Draco? – spytała, nie będąc pewną czy to on.

- Nie! To ja… Ron. Trzymaj się kochanie, pomoc zaraz nadejdzie… - jego głos wyraźnie drżał.

Czuła jak mocno ściskał jej dłoń.
Miała zamiar mu powiedzieć, żeby odszedł. Nie chciała by spotkało go coś złego, za to że przy niej był.

- Gdzie ci uzdrowiciele? – warknęła osoba, która trzymała jej głowę i Hermiona domyśliła się, że to Padma Patil.
Miała zawsze bardziej wyrazisty głos od Parvati.

Gdzieś obok zapanowało jakieś zamieszanie.

- Idzie pan Malfoy – wyszeptał ktoś konspiracyjnie.

Hermiona otworzyła oczy i zobaczyła jego wypastowane buty, zbliżające się do niej prawie biegiem. Zaraz za nim podążały czerwone szpilki.
To Pansy. Była pewna.

- Co jej się stało? – zapytała z paniką Parkinson.

- Przesuń się Weasley! – warknął Draco, po czym Hermiona poczuła, jak bierze ją na ręce i wstaje.

- To chyba była jakaś klątwa obezwładniająca. Ja i Ron znaleźliśmy ją na korytarzu pod główną salą Wizengamotu – tłumaczyła szybko Padma.

- Odsunąć się! Z drogi! – krzyczał Sebastian Pucey, a ona czuła, że Draco gdzieś ją niesie.

- Kominek? Może lepiej… - to znowu odezwała się Pansy.

- Idź przodem i sprowadź Jevonsa! – nakazał twardo Draco.

- Za chwilę zjawią się uzdrowiciele! Zostaw ją Malfoy, bo jej jeszcze zaszkodzisz! - Ton Rona był złowrogi i natarczywy.

- Hej lwico, słyszysz mnie? – spytał delikatnie.

- Tak – odpowiedziała słabo.

- Musisz mnie objąć bardzo mocno, dobrze? – Draco odstawił ją na chwilę i od razu złapał za biodra.

- Dobrze…

Uniósł ją, a ona oplotła go nogami w pasie, obejmując go za mocno kark i od razu wtuliła twarz w jego cudownie pachnącą szyję.
Draco trzymał ją pewnie, jakby nie ważyła dla niego więcej od przeciętnej miotły.

- Trzymaj się mała. Lecimy – szepnął, robiąc krok do kominka.

Hermiona na chwilę uniosła głowę i otworzyła oczy.

Pełen niedowierzania i bólu wzrok Rona był ostatnim, co zarejestrowała, nim na nowo straciła przytomność.



💢💢💢


            Obudziła się dopiero następnego poranka. Całe jej ciało było lekko obolałe, a w ustach wciąż czuła gorzki posmak eliksirów.
Odwróciła się i dostrzegła, że Draco nie ma obok niej. Czyżby już wstał? Usłyszała szum wody z łazienki i domyśliła się, że brał prysznic.
Też go potrzebowała. Jak nic w nocy miała gorączkę, bo była cała klejąca i spocona.

Leżał przez chwilę, wpatrując się w bladozłoty baldachim, aż wreszcie usłyszała, że drzwi się otwierając.
Draco miał na sobie jasne jeansy i biały t-shirt.


- Jak się czujesz? – zapytał, podchodząc do szafki i zakładając zegarek.

- Bywało lepiej – przyznała szczerze Hermiona.

- Zdrowiej szybciej, bo czeka cię jeszcze porządne lanie – Draco posłał jej złowrogi uśmieszek.

- Lanie? – powtórzyła głucho.

- Kto ci pozwolił ruszyć się gdziekolwiek bez ochrony? – patrzył na nią karcąco.

- To ministerstwo… Nie sądziłam…

- Myślisz, że za co płacę temu idiocie, Puceyowi? Ma cię nie spuszczać z oka!

- Och! Tylko go nie zwalniaj! Claudia by się załamała! – zawołała Hermiona.

Draco zaśmiał się i pokręcił głową.

- Ktoś cię atakuje ciosem w plecy, a ty pierwsze o co się martwisz, to jakiś biurowy romansik? Kobiety!

- Wiadomo już kto to był?

- Nie, ale biuro aurorów Kingsleya już się tym zajmuje. Przeprowadzą kontrole różdżek.

- Naprawdę? To poważne…

- Gdy nasi dwaj ministrowie magii się dowiedzieli, że ktoś cię zaatakował, to prześcigali się w wymyślaniu sposobu na złapanie i ukaranie sprawcy. Potter domagał się nawet, by go do ciebie przyprowadzić.

- Był tu? – spytała z niedowierzaniem.

- Wcześniej go ucałuje, niż pozwolę mu przekroczyć próg naszych komnat!

- Chciałabym to zobaczyć – roześmiała się Hermiona.

- Serio przez tyle lat nie zauważyłaś, że jest w tobie tak kompletnie zakochany? – spytał Draco, podchodząc i siadając na skraju łóżka obok niej.

- Nie jest. Myślę, że jest tylko wściekły o to, że już nie może na mnie polegać. Dużo razem współpracowaliśmy w czasie wojny i pewnie teraz mu poniekąd tego brakuje. Nie ma się kogo poradzić…

Draco odwrócił się w jej stronę.

- Potter, jest aż chory z zazdrości o ciebie. Ostatnio prawie mnie uderzył, jak wychodziłem z gabinetu od ojca. Patil znów go powstrzymała.

Hermiona otworzyła lekko usta.

- Nie wiedziałam…

- Przynajmniej Weasleyowi już powoli mija – Draco popatrzył na nią uważnie.

- Tak myślisz? – spytała, czując się dziwnie nierealnie, bo ta informacja w żaden sposób jej nie dotknęła.

- A jak sądzisz, co robił z Padmą Patil w ciemnych zakamarkach Wizengamotu?

Mimowolnie parsknęła śmiechem.

- Ron i takie coś? Niemożliwe! On jest na to za bardzo staroświe… - w ostatnim momencie ugryzła się w język.

- Naprawdę? To musiałaś się strasznie wynudzić przez te dziesięć lat! – Malfoy uśmiechnął się do niej złośliwie.

- Umiem sobie sama zorganizować rozrywkę – zapewniła przekornie.

- No proszę, jakie nowiny… W każdym razie dobrze, że nie dostajesz depresji od tego, że on już się pocieszył inną.

- Prawdę mówiąc, cieszy mnie to. Życzę mu jak najlepiej. Teraz martwi mnie ta sprawa z  Ginny... – przyznała bez ogródek.

Draco westchnął ciężko i przejechał palcami po swoich wciąż wilgotnych włosach, a Hermiona znów poczuła jak robi jej się nienaturalnie gorąco. Cholera!

- Dobrze. Nie mam ochoty się o to spierać. W poniedziałek odeśle ją do eksperymentalnej, a sam zatrudnię jako sekretarkę jakąś starą, brzydką nudziarę.

Hermiona uśmiechnęła się do niego szeroko.

- Dziękuję!

- Masz u mnie za to dług wdzięczności, lwico – Draco mrugnął do niej i wstał.

- Niech ci będzie. Która godzina? Dziewczyny umówiły się ze mną o dziesiątej.

- Chyba nie sądzisz, że pozwolę ci gdzieś się ruszyć? Masz leżeć przynajmniej do jutra! 

- Ale sukienka…

- Pansy coś dla ciebie zamówi. Mam tylko nadzieję, że wyraźnie zrozumiała moje polecenie dotyczące długości i dekoltu…

Hermiona zaśmiała się pod nosem. Parkinson, jak nic go nie posłucha, mogła się o to założyć.
Nagle uświadomiła sobie coś dziwnego.

- Skąd wiedziałeś, że dostałam zaklęciem w plecy?

- Unum et anima una.

- Serio? Myślałam, że daje znać tylko o zranieniach, które wiążą się z upływem krwi.

- Najwidoczniej nie tylko. Przez chwilę poczułem się, jakby ktoś mi przystawił gorący kociołek na sam środek kręgosłupa – wyznał.

- Twój zastępca wiedział, że jadę do Wizengamotu – przypomniała sobie.

Draco zacisnął szczękę i westchnął ciężko.

- Wiedziałem, że to był ten pierdolony Flint!

- Naprawdę tak myślisz? – zdziwiła się.

- On i Terence są dla siebie jak bracia. To dlatego mianowałem go na mojego vice przewodniczącego. Flint wie, że jeśli mi podskoczy, to najpierw oberwie Higgs.

- Ministerialne intrygi… - Hermiona uśmiechnęła się do niego słabo.

- Kiedyś ci opowiem o wszystkich, a teraz możesz wziąć prysznic, nim skrzaty dostarczą nam śniadanie.


💢💢💢


                Faktycznie nie pozwalał jej ruszyć się z sypialni, więc dzień mijał jej na leżeniu i czytaniu. Pansy wpadła opowiedzieć jej o projekcie sukni i Hermiona już wiedziała, że Malfoy nie będzie z niej zadowolony.
Natomiast po obiedzie odwiedził ją Lucjusz, przynosząc ogromne pudełko eleganckich czekoladek, w ramach poprawy nastroju.


Zdziwiła się widząc, że Draco wieczorem kładzie się na łóżku obok niej, z własną książką w rękach.

- Nie idziesz na urodziny?

- Nie zostawię cię tu samej. Jutro dam Zabiniemu prezent – odpowiedział.

- Nie wygłupiaj się, tylko idź! Przecież nic mnie tu nie zje! – Hermiona uśmiechnęła się do niego.

- Naprawdę nie muszę… - Draco wzruszył ramionami i wrócił do czytania.

Hermiona westchnęła ciężko, odłożyła własną książkę i wyrwała mu z dłoni jakieś opasłe tomiszcze traktujące o magicznym sądownictwie.

- Ubieraj się, idź i baw się dobrze! – nakazała, nie chcąc słyszeć ponownego sprzeciwu.

Draco zaśmiał się pod nosem i wstał.

- Żona, która wygania mnie na imprezę. Prawdziwy skarb! 

- Idź już i życz Zabiniemu, żeby był mniej nieogarniętym palantem!

Malfoy znów się roześmiał, ale nic już nie powiedział tylko zabrał ubrania z szafy i poszedł do łazienki.


💢💢💢


             Wykąpała się i przebrała w satynową koszulkę nocną. Uwielbiała dotyk chłodnej satyny na skórze. Wydawało jej się, że nawet na chwilę zasnęła, gdy obudziło ją gwałtowne ciepło na skroni i dolnej wardze. Usiadła przestraszona, czując jak głucho wali jej serce.
Wiedziała, że to mogło oznaczać tylko jedno… Draco został zraniony.


💢💢💢

Czeeeeść 😴

Coś dziś nie umiem się obudzić... 

Może Wasze komentarze mnie rozruszają? 
Nie wiem co wymyślić żeby jutro Wam nie dodawać Rozejmu... Muszę uknuć jakiś iście ślizgoński plan! 😋

A tak serio - dziękuję bardzo za wszystkie komentarze i aktywny udział we wszelkich szalonych pomysłach, na jakie wpadam! 😁

Widzimy się oczywiście jeszcze raz przy maratonie "Snów". 

Wielki Buź!

V.

PS. A mówiłam, że będzie Ginny? To jeszcze nie koniec 😀