>Rozejm< ETAP 14

 Dedykacja: Dla wszystkich miłośniczek Draco - wspaniałego przyjaciela 💑




💢💢💢


No jak ja Wam mogę nie dodawać rozdziałów, jak mam tyle radochy z Waszych komentarzy? No nie mogę 😆


💢💢💢

              Poszła do łazienki, by ochlapać twarz zimną wodą.
Merlinie! Czy to możliwe, że wcale nie śniła, tylko naprawdę się z nim całowała? Nie mogła się oszukiwać… Sny nie miewają zapachów!  
Czuła się niewyobrażalnie głupio, gdy przypominała sobie, jak zatapiała palce w owej niesamowitej miękkości, którą mogłyby być jego włosy i pojękiwała cicho przy pocałunkach, zapewne prosto w jego usta…

Za kogo on by ją wziął po takiej akcji?
Za napaloną desperatkę!

Pokręciła głową, woląc nawet o tym nie myśleć… Po porostu uda, że nic nie pamięta! Tak, tak będzie najwłaściwiej. Teraz jeszcze tylko opanować rumieńce na jego widok i nie gapić się na jego usta, a wszystko będzie dokładnie tak, jak trzeba – zapewniała samą siebie.


💢💢💢



Wróciła do salonu i od razu podeszła do kociołka, chcąc zająć czymś swoje ręce.

- I jak? – zapytał cicho, stając po drugiej stronie blatu.

- Wszystko w porządku. Jest gotowy – odpowiedziała, odkładając chochlę.

Czy naprawdę całowała się z nim, w przerwie w czasie gotowania eliksiru aborcyjnego, który miał zabić jego nienarodzone dziecko?
Hermiona poczuła, jak robi jej się niedobrze. Podeszła do kanapy i opadła na nią ciężko.
O cholera! Jakie to wszystko było popieprzone!

- Dobrze się czujesz? Nagle zbladłaś… – zapytał z wyraźnym niepokojem.

- Tak! To nic… - wyjaśniła szybko. – Eliksir jest gotowy, musi tylko ostygnąć i będzie można rozlać go do fiolek.

- Sam nie wiem, co teraz powiedzieć… - wyznał cicho.

- W każdym razie, nie próbuj mi dziękować!  – przypomniała mu dość oschle.

Kiwnął lekko głową i podszedł do barku.
Hermiona widziała jak spięte są jego ramiona i jak ponury ma wyraz twarz. Współczuła mu z serca, wiedząc, że najpewniej nie miał innego wyjścia. Jego ojciec byłyby niewyobrażalnie wściekły, gdyby to się wydało…

- Posłuchaj… - zaczęła, samej się sobie dziwiąc, że to mówi.

- Tak? – spytał dziwnie łagodnie.

- Nie musisz jej go podawać – wypaliła, starając się nie zaczerwienić.

- Co? – Draco spojrzał na nią nie kryjąc zaskoczenia.

- Nie musicie tego robić… Wiem, że sytuacja jest kiepska, ale może jednak zdołamy coś wymyślić? Zawsze jest jakieś wyjście. Nie rób niczego wbrew sobie… – chciała mu to wytłumaczyć na spokojnie.

- To nie jest moja decyzja – odpowiedział twardo.

- Skoro to też twoje dziecko, to masz prawo…

Draco w trzech krokach znalazł się przy niej i silnym pociągnięciem poderwał ją z kanapy, mocno łapiąc jej przedramiona. Wbił w nią swoje stalowe spojrzenie z taką intensywnością, że bała się wziąć następny łyk powietrza.

- Możesz to powtórzyć?! – wycedził przez zaciśnięte zęby.

Hermiona zamarła, patrząc w jego niesamowite oczy. Wiedziała, że w tej chwili oczekiwał od niej szczerości… Tylko tego.

- Podsłuchałam dziś rozmowę Astorii z Dafne… – przyznała.

Draco zacisnął powieki. Wyraźnie słyszała jak wziął naprawdę  głęboki oddech. Otworzył powoli oczy i pochylił się nad nią.

- A teraz mi powiesz, że wcale nie pomyślałaś o tym, że poprosiłem swoją żonę, by ugotowała mi eliksir, który ma za zadanie zabić moje dziecko, które mam z dawną kochanką!

- Ja… - Hermiona musiała przyznać, że czuła się kompletnie zdezorientowana tą sytuacją.

- Za jak bardzo podłego człowieka, ty mnie kurwa uważasz, Granger?! – warknął, gwałtownie odsuwając się od niej.
Hermiona poczuła, że traci czucie w nogach, dlatego niezgrabnie opadła na kanapę.

- Przepraszam! Ja po prostu sądziłam… - wyznała słabo.

- Pansy! Ten jebany eliksir jest dla Pansy! Bo ona i Blaise okazali się tak wielkimi idiotami, że zaliczyli wpadkę! Rozumiesz?! – warczał, porywając z barku butelkę czystej wódki i pociągając z niej prosto z gwinta.

- Naprawdę? Och nie! – Hermiona zmusiła się do wstania na równe nogi.
Czuła się totalnie zaskoczona.

Draco rzucił jej nieprzychylne spojrzenie.

- Myślisz, że czemu wyjechała? Ciągle robiło jej się słabo i co chwilę biegała rzygać! Jeszcze dzień lub dwa i ktoś mógłby nabrać podejrzeń! A gdyby jej ojciec, albo matka Zabba się o tym dowiedzieli, to nowa wojna nie trwałaby dekadę, a następnych sto lat! – złościł się, raz za razem popijając z butelki.

- Naprawdę nie miałam o tym pojęcia! - Hermiona zbliżyła się do niego, nie wiedząc jakim sposobem powinna go przeprosić za swoje nietrafione insynuacje.

- Jasne, że nie! - rzucił z pogardą. – Ocenienie mnie jako najpodlejszego skurwiela, jakiego nosi ten świat, przyszło ci nadzwyczaj łatwo, prawda?  Przecież masz w tym wieloletnią wprawę!

- Przestań! - odważnym gestem położyła mu dłoń na ramieniu, próbując opanować zbliżający się wielkimi krokami płacz.

Zrozumiała, że naprawdę go zraniła, sądząc, że byłby zdolny do czegoś takiego…

Nagle owinął jedno ramię wokół jej tali i przyciągnął ją mocno do siebie. Odruchowo położyła ręce na jego barkach, drżąc lekko od jego bliskości. Oparł swoje czoło o jej, a zapach wódki owionął jej nos i usta. Nie przeszkadzał jej. Był ostry, intensywny, mroczny i cholernie pociągający…

- Jeszcze raz, Granger…. Jeszcze raz zrobisz ze mnie tak podłego drania, a przysięgam, że pokażę ci, że naprawdę mogę nim być… 

- Przepraszam... Naprawdę przepraszam… – wyszeptała z pasją, delikatnie dotykając jego policzka.

Uniósł nieco głowę i spojrzał jej w oczy, a ona słyszała już tylko głuche dudnienie swojego serca. Wiedziała, że to zaraz się stanie…

Nagły trzask teleportacji oderwał ich od siebie.

W tym samym momencie spojrzeli na taras, na którym pojawił się wyraźnie przybity Zabini.

Hermiona odsunęła się od niego i podeszła, by otworzyć.

Cały czas starała się uspokoić oddech, po niedawnym przeżyciu. Jeszcze sekunda i naprawdę zaczęłaby się dobrowolnie całować z zionącym wódką Malfoyem.
Jak nic już zwariowała!

- Hej… - Zabini wszedł do salonu patrząc z niechęcią na stojący na blacie kociołek. – Dzięki, że pozwoliłeś tu to zrobić, Smoku… – wyszeptał z bólem.

- Jak ona się trzyma? – zapytał cicho Draco.

- Kiepsko… Chce już tylko mieć to za sobą… – Blaise potarł twarz dłonią i westchnął ciężko.

- Za pół godziny wszystko będzie gotowe  - powiedziała Hermiona.

-  Ja… Pansy prosiła bym cię zapytał, czy mogłabyś… być wtedy z nią…? Mnie nie chce widzieć – Zabini wyglądał, jakby ktoś rzucił na niego klątwę goryczy.

- Oczywiście, że tak! – zapewniła go z mocą.

- Dziękuję ci. To nie Sun Zi nam cię zesłał, tylko chyba sam Bóg – Blaise uśmiechnął się do niej ponuro.

- Idź po nią. Lepiej tego nie przedłużajmy… – Draco odłożył butelkę na barek, podszedł i uścisnął ramię przyjaciela.

- Dobrze. Masz rację, Smoku. Do zobaczenia za chwilę – Zabini wrócił ciężkim krokiem na taras i teleportował się z głuchym trzaskiem.

- Pójdę przygotować kąpiel. Najlepiej jest podać ten eliksir w ciepłej wodzie  – powiedziała szybko, chcąc wyjść i uniknąć niezręcznej sytuacji pomiędzy nimi.
Na szczęście Malfoy jej nie zatrzymał.


💢💢💢


Przygotowała wszystko i wróciła do salonu, planując rozlać eliksir do fiolek.
Okazało się, że Draco już zdążył to zrobić.

- Eliksir zachowa swoją moc przez rok od dziś – wyjaśniła, chcąc jakąś rozpocząć rozmowę.

- Oby się więcej nie przydał! – Draco ponuro popatrzył na fiolki.

- Też mam taką nadzieję… - Hermiona uśmiechnęła się lekko.

- Lubisz dzieci? – zapytał niespodziewanie.

Hermiona spojrzała na niego, mając nadzieję, że gwałtowne rumieńce nie wyskoczą zaraz na jej obliczę.

- Tak, nawet bardzo. W naszym azylu mieliśmy przedszkole…

- Dlaczego nie chciałaś ich mieć z Weasleyem? – Popatrzył na nią uważnie.

- Wojna to nie był odpowiedni czas na dzieci  – odpowiedziała całkiem szczerze.

Draco uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Też lubię dzieci – oznajmił wstając z krzesła i znów idąc w stronę barku.

- Serio? – miała nadzieję, że udało jej się zamaskować zdziwienie.

Jakoś nie potrafiła go sobie wyobrazić z dzieckiem na ręku…
Błąd.
Potrafiła…
Cholera!
Ta wizja musi natychmiast zostać wymazana z jej wyobraźni raz na zawsze! Na zawsze!

- Chcę mieć kiedyś dużą rodzinę. Przynajmniej z siódemkę słodkich dzieciaczków z blond loczkami… – wyznał  poważnym tonem.

- Ambitne plany… - Hermiona poczuła, że krew szybciej zaczyna krążyć jej w żyłach.

- Nie musze ci mówić, że całą tę gromadkę planuję mieć z żoną, prawda?

- Co? – wypaliła w kompletnym szoku.

Draco roześmiał się naprawdę głośno i szczerze.

- Ale zrobiłaś przerażoną minę, lwico!  

- Spadaj głupku! – odgryzła się po szczeniacku.

- Nie przejmuj się, skarbie! Dwójka nam w zupełności wystarczy – uniósł szklaneczkę w jej stronę, w geście toastu.

Hermiona prychnęła z niesmakiem, mierząc go niechętnym spojrzeniem. Nie miała zamiaru z nim dyskutować na takie tematy. Nigdy!

W tej chwili na tarasie pojawili się Blaise i Pansy.

Parkinson miała mocno zaczerwienione oczy. Najpewniej nie miała nawet siły rzucić na siebie tego zaklęcia, które usuwało ślady łez.
Niepewnie wkroczyli razem salonu.

Hermiona chciała podejść do niej, ale nim zdążyła to zrobić, Draco wyminął ją i od razy zakleszczył Pansy w silnym uścisku.
Czarnowłosa gorzko rozszlochała się w jego ramię, a Blaise stojący nieco z tyłu, ukrył twarz w dłoniach i odwrócił głowę.

Hermiona przygryzła wargę nie chcąc też się rozpłakać.
 To by nikomu nie pomogło.

- Smoku… Przepraszam… Przepraszam… - rozszlochała się Pansy.

- Przestań! Nikogo nie musisz za nic przepraszać! – przerwał jej z mocą Draco.

- Byłam taka głupia… Tak głupia! Tak bardzo zawiodłam…

- Już dobrze moja mała Panno P. Spokojnie, wszystko będzie dobrze, będzie dobrze… - Draco gładził delikatnie przyjaciółkę po kruczoczarnych włosach.

- Znów musisz wyciągać mój chudy tyłek z kłopotów – Pansy oderwała się od niego i uśmiechnęła smutno.

- Dobrze wiesz, że to moja specjalność… - Draco posłał jej uroczy uśmiech.

Hermiona musiała odwrócić wzrok. Nie mogła dłużej patrzeć, na to jak on z czułością przemawiał do przyjaciółki.
Zawsze sądziła, że ma dwójkę najlepszy przyjaciół na świecie…
Teraz zrozumiała, jak bardzo się pomyliła.
Harry w życiu nie zdobył by się na to, by pomóc jej w takich kłopotach w jakie popadła Parkinson. Ron zresztą też nie. Zostawili by ją samą, z góry zakładając, że sama i tak najlepiej sobie poradzi z takim problemem.

- Hermiono… - Pansy zwróciła się do niej.

- Tak? – odpowiedziała, starając się, by głos jej nie zadrżał.

- Przepraszam, że cię w to mieszam! Wybacz mi… - załkała Pansy.

- Przestań wygadywać  głupoty! – Hermiona podeszła do niej i położyła jej dłoń na ramieniu.

Pansy odwróciła się i od razu przytuliła do niej, zalewając się nową falą łez.
Objęła kobietę i ponad jej ramieniem spojrzała na Malfoya.

Wyglądał teraz, jak człowiek dotknięty jakąś życiową katastrofą.
Hermiona ledwo zdusiła szloch. Nie chciała, by on się tak czuł. Naprawdę.

- Wszystko będzie dobrze… - wyszeptała i choć brzmiało to, jakby było skierowane do Pansy, to właśnie jego chciała o tym przekonać.
Chciała mu pokazać, że nie jest z tym sam.

Chyba zrozumiał, bo spojrzał jej w oczy i kiwnął lekko głową.

- Chodź Panss, wszystko jest przygotowane… – objęła ją w pół i powoli zaczęła prowadzić w stronę łazienki.

- Pansy… - głos Zabiniego był przepełniony bólem.

Parkinson uniosła głowę i spojrzała na niego przez ramię.

- Nic nie mów! Nie próbuj niczego teraz wymyślać! Już na to za późno! -  powiedziała z stalową nutą w głosie.
Odwróciła się i pozwoliła się poprowadzić Hermionie do łazienki.


💢💢💢


- Woda nie jest za gorąca, tak będzie odpowiednio…  - Hermiona czuła się źle, z tym, że łamał jej się głos, ale nie mogła nad tym zapanować.

- To… Czy ty… Czy widziałaś to już kiedyś? – spytała zbolałym szeptem Pansy.

- Tak. Spokojnie. Wejdź do wanny. Chcesz się czegoś napić? Jakiegoś alkoholu? – zapytała.

- A mogę? – Pansy spojrzał na nią niepewnie.

- Jasne, że tak – odpowiedziała, siląc się na uśmiech.

- To chcę whisky – Pansy zaczęła się rozbierać, więc Hermiona wyszła z łazienki.


💢💢💢


Draco i Blaise siedzieli obok siebie na kanapie. Każdy z nich trzymał butelkę w dłoni. Malfoy z wódką. Blaise z jakimś ciemnozielonym płynem.

- Pansy potrzebuje drinka – oznajmiła, podchodząc do blatu, by zabrać fiolkę z eliksirem.

- Whisky? – spytał cicho Draco.

Hermiona potwierdziła skinieniem głowy.

Malofy wstał i ruszył do kuchni, po czym wyjął z szafki nieotwartą butelkę i dwie szklaneczki.

- Chcesz coś innego dla siebie? – zapytał, podchodząc do niej.

- Nie. To potrwa z jakieś pół godziny…

- Nie masz pojęcia, jak bardzo jestem ci…

- Nie. Nic nie mów, proszę cię… – wyszeptała, czując napływające łzy.

Skinął lekko.

Hermiona spojrzała na niego, chcąc przekazać mu jakiś skrawek otuchy, choć sama nie miała jej zbyt wiele. Dlatego podeszła i objęła go mocno.
Draco zakleszczył ją w swoim uścisku, mimo, że wciąż trzymał w rękach butelkę i szklanki.

Puściła go i odebrała od niego alkohol oraz szkło, po czym szybko wyszła, bojąc się, że za chwilę się przed nim rozpłacze.


💢💢💢


Pansy leżała już zanurzona w wannie.

Hermiona otworzyła whisky i obficie napełniła obie szklaneczki.

- Dzięki Herm… –  powiedziała i wychyliła pół drinka za jednym razem.

- To wszystko… Potrwa około pół godziny. Po jakiś pięciu minutach od zażycia eliksiru… Zaboli… Mocno… Na jakieś dziesięć minut. Potem ból będzie stopniowo się zmniejszał… - tłumaczyła jej Hermiona.

- Śmierciożerczyni – morderczyni! Dopiero teraz to do mnie dociera – zaśmiała się gorzko Pansy.

- Posłuchaj… - Hermiona przyklęknęła przy brzegu wanny i delikatnie pogłaskała włosy Parkinson.

- Nie… To nie ma sensu. Nie mogę postąpić inaczej. Niestety nie mam twojego szczęścia… - Pansy posłała jej delikatny uśmiech.

Hermiona spojrzała na nią niepewnie, nie do końca rozumiejąc.

- Draco wcześniej sam by się zabił, niż pozwoliłby ci na coś podobnego… Jest inny… Silniejszy. Zabb od razu zapytał mnie o aborcję.

- Bardzo mi przykro – szepnęła Hermiona.

- Mnie też. Uwierz…  I proszę… Nie gardź mną za to…

- Jestem pełna podziwu dla ciebie. To na pewno była bardzo trudna decyzja…- zapewniła Hermiona z mocą.

- Nie wolno nam pić eliksirów antykoncepcyjnych. Dlatego używamy zaklęcia… Raz za dużo wypiliśmy, ja byłam pewna, że Blaise je rzucił, on, że ja… - westchnęła ciężko.

- Dlaczego nie wolno pić eliksirów anty? – zdziwiła się.

- Lucjusz chce mieć stały nabór do armii śmierciożerców – Pansy uśmiechnęła się krzywo pod nosem.

- To okropne! – Hermiona również się skrzywiła.

- Obiecaj mi, że zostanę matką chrzestną dla waszego pierwszego dziecka… - Pansy wyciągnęła dłoń i delikatnie dotknęła policzka Hermiony.

- Nie spodziewaj się…

- Obiecaj, że tak będzie, jeśli kiedyś…

- Obiecuję – powiedziała, dobrze wiedząc, że to obietnica bez kompletnie żadnego pokrycia.

- Proszę cię… Zakochaj się w nim. On zasługuje na ciebie… - Pansy uniosła lekko kąciki warg w słabym uśmiechu.

- Teraz czas na zajęcie się tobą…

- Moja jedyna pociecha w tym całym koszmarze, to fakt, że Smok ma teraz ciebie. Już nie muszę się o niego martwić… – Pansy dokończyła swojego drinka jednym łykiem.

Hermiona nie skomentowała tego, tylko wyjęła z kieszeni swoich jeansów fiolkę.

Pansy spojrzała z obrzydzeniem na jasnoniebieski, przeźroczysty flakonik.

- Daj to. Nie przeciągajmy tematu.

Podała jej fiolkę, a była ślizgonka odkorkowała ją i wychyliła jednym łykiem. Oddała Hermionie puste naczyńko, po czym westchnęła głęboko, oparła głowę o brzeg wanny i zamknęła oczy.

- Gdy zaboli… Krzycz. Nie wahaj się… - powiedziała cicho Hermiona.

- Nie. Po co Draco i ten głupi gnojek mają to usłyszeć? Dostałam kiedyś serią crucio. Zniosę ten ból.

- Jestem tu cały czas – szepnęła Hermiona, znów gładząc włosy Pansy.

- Wreszcie mam przyjaciółkę. A już myślałam, że utknę na zawszę ze Smokiem w roli mojego jedynego psiapsióła – Pansy zachichotała pod nosem.

Hermiona też się uśmiechnęła. Naprawdę, do listy zalet Malfoya mogła śmiało dopisać to, że był naprawdę wspaniałym przyjacielem…

- Mów, jeśli czegoś będziesz potrzebowała… - poprosiła cicho Hermiona.

- I pomyśleć, że byłam wkurzona, że to na niego trafiło wtedy na ceremonii… A tydzień później, leżę tu, a ty mnie wspierasz… Życie jest tak cholernie pokręcone… - westchnęła ciężko Pansy, kręcą z niedowierzaniem głową.

- Dzięki, że wtedy… Że poświadczyłaś… - Hermiona nie umiała do końca ubrać tego w słowa.

- Draco mnie o to poprosił. Powiedział, że jeśli padnie na niego, to mam to zrobić…

- Naprawdę? – zdziwiła się Hermiona, wcześniej sądząc, że to Lucjusz zmusił do tego Parkinson.

- On jest idealny. Może po tygodniu tego jeszcze nie widzisz, ale już wkrótce…

Pansy nie dokończyła, tylko skrzywiła się w grymasie bólu.
Hermiona sięgnęła po jej dłoń, wiedząc, że się zaczęło… Współczuła bardzo byłej ślizgonce, tego co przyjdzie jej przeżyć w najbliższych minutach…


💢💢💢


Weszła do salonu, mając wrażenie, że coś niesamowicie ciężkiego usiadło jej na piersi i już nigdy z niej nie zjedzie. To co przeżyła na jej oczach Pansy, było dla niej cholernie przygnębiające.

Draco i Blaise poderwali głowy na jej widok, patrząc na nią z oczekiwaniem.

- Już po wszystkim – wyszeptała.

- Czy ona… - zapytał cicho Blaise.

- Odpoczywa w sypialni. Nie powinna wstawać przynajmniej do jutra – odpowiedziała Hermiona.

- Zostanie tu z nami – zdecydował od razu Draco.

- Czy mogę…? - Zabini był wyraźnie przybity.

- Nie. Ona nie chcę cię teraz widzieć – wyjaśniła mu Hermiona, mimo wszystko patrząc na niego ze współczuciem.

Zabini zacisnął mocno powieki i znów ukrył twarz w dłoniach.


- Wracaj do zamku – Draco położył dłoń na ramieniu przyjaciela.

- A co z…

- Zaopiekujemy się nią – zapewniła go Hermiona.

Zabini skinął głową, po czym wstał i skierował się w stronę tarasu.

Draco i Hermiona odprowadzili go wzrokiem, do momentu aż zniknął za pomocą teleportacji.

Podeszła i ciężko opadła na kanapę, niezdolna do tego, by dłużej stać.

- Chcesz jakiegoś drinka? – spytał cicho.

- Nie – odpowiedziała krótko.

- To chodź…

I nim się zdążyła zorientować, już tonęła w uścisku jego ramion.
Wciągnął ją na swoje kolana, a ona odruchowo wtuliła twarz w jego szyję i rozszlochała się na dobre.

Draco nic nie mówił, tylko obejmował ją mocno, delikatnie gładząc jej plecy.
Była mu za to wdzięczna.
Potrzebowała tego. Tylko tego.
Wypłakania się.
I jego bliskości.
Cudownej świadomości, że nie jest teraz sama.



💢💢💢

Wiem - też Was kocham 😜

Te Wasze komentarze, to mnie po prostu uskrzydlają 💜

"Sny" - jeszcze dziś o podobnej porze, jak wczoraj! Zapraszam 💋

Wasza.

Zachwycona V.