6. Teraz nie mów... nie powinnam!

 Dedykacja: Dla całuśnych! 😘

💞💞💞

            Hermiona nuciła pod nosem. Wiedziała, że nie ma kompletnie żadnego talentu muzycznego, ale była w tej części księgarni tylko z Ginny, jako, że zaplanowały zmianę aranżacji regałów. Oczywiście mogłaby lwią część roboty odwalić za pomocą zaklęć, jednak od czasu do czasu, lubiła się  trochę zmęczyć fizycznie i dlatego przenosiła książki ręcznie. Stała na niewysokiej drabince i układała tomiszcza, pewna, że jej przyjaciółce nie przeszkadza to, że śpiewa coraz głośniej. Ginny znała już jej „żabi skrzek” – jak sama go nazywała.

- Hej Gin! – zawołała – Może mi podać karton z „Nieznośną lekkością magicznego bytu?” – poprosiła głośno, sądząc, że przyjaciółka, która pracowała trzy regały dalej, ją jednak usłyszy.

- Czy to ten?

Odwróciła się i o mały włos nie spadła, widząc jak Draco stoi tuż obok z kartonem w rękach.
- Cześć! – przywitała się o wiele za głośno, szybko schodząc.

Co on tu do cholery jasnej robił?! Liczyła, że najpierw wyśle jej sowę, by mogła mieć czas przygotować się do tego spotkania. A tak… Stała teraz przed nim w poprzecieranych jeansach i flanelowej koszuli w czerwoną kratę. Włosy miała spięte w niedbały kucyk, a na twarzy zero makijażu… I jeszcze to jej okropne śpiewanie! A co jeśli usłyszał? Chyba zaraz umrze z zażenowania!

- Witaj. Przepraszam, że przeszkadzam ci w pracy – Draco uśmiechnął się do niej uprzejmie.

- To nic… I tak planowałam zrobić sobie przerwę… - zmyśliła na poczekaniu. – Może przejdziemy do mojego gabinetu? – zaproponowała, siląc się na uśmiech.

- Jasne… – Draco odłożył karton i otrzepał ręce.
Wyglądał niczym wycięty z żurnala w tym jasnym garniturze i czarnej koszuli. Nie miał krawata, a jego jasne-blond włosy były w tak twórczym nieładzie, że to nie mógł być przypadek.

Czy naprawdę ten obłędny facet był jej mężem? To było niemożliwe. Niemożliwe i już!

- Przepraszam cię za ten rozgardiasz – tłumaczyła nieco gorączkowo – Właśnie zmieniamy część regałów, bo postanowiłam dołożyć kilka nowych działów…

- To świetne miejsce – Draco uśmiechnął się idąc tuż obok niej – Muszę się tu kiedyś wybrać na zakupy. Dawno nie kupowałem książek inaczej niż poprzez katalog wysyłkowy.

Hermiona mimowolnie skrzywiła się pod nosem. MagicZone – katalog z magicznymi księgami na zamówienie sową, był jej największą zmorą i konkurencją! Że też nawet jej własny mąż ich wspierał!
Szybko odpędziła od siebie tę myśl i zdobyła się na wymuszony uśmiech, otwierając drzwi do swojego gabinetu. Wiedziała, że był mniejszy od jego jakieś dziesięć razy. Na ścianach nie miała obrazów, tylko plakaty z literackimi bestsellerami, jej biurko było proste, krzesła mniej wygodne, a kominek o połowę mniejszy…

- Napijesz się kawy? – zaproponowała uprzejmie, wskazując na ekspres stojący na blacie obok.
Ona niestety nie miała sekretarki, by mogła im podać kawę…

- Chętnie – Draco znów się uśmiechnął i usiadł przed jej biurkiem, kątem oka patrząc, jak Hermiona podchodzi do ekspresu.

- Biała bez cukru? – upewniła się.

Jego uśmiech mimowolnie się powiększył. Czyli ona również pamiętała…
- Tak, dziękuję – odpowiedział.

Hermiona raz - dwa uporała się z kawą i postawiła na biurku dwa duże, białe kubki z logo jej księgarni.
Kolejny brak – nie miała filiżanek, ani innej eleganckiej porcelany. Nawet nie chciała sobie wyobrażać, co on sobie teraz o niej pomyślał.
Wreszcie usiadła w swoim fotelu, starając się nie okazywać zdenerwowania.

- Blaise zapewne przekazał ci… - chciała zacząć.

- Darujmy sobie rozmowy o niczym – przerwał jej Draco. – Chcę zapytać, dlaczego nie chcesz pieniędzy? Mogłabyś rozszerzyć interes…

Hermiona potrząsnęła głową.
- Od początku ta księgarnia była tylko moja. Start nie były łatwy, ale jakoś udało mi się przetrwać i pociągnąć dalej to wszystko. Wolę, świadomość, że doszłam do tego własną pracą…

- Masz założone konto na oba nazwiska, a na nim sześć milionów galeonów.
 
- Co? – Hermiona popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Jeśli zechcesz, skorzystaj z tych pieniędzy. Otwórz drugą księgarnie i zaplanuj nowe drogi rozwoju – Draco mówił lekkim, nonszalanckim wręcz tonem.

- Mówiłam wyraźnie, że nie chcę twoich pieniędzy! – Hermiona ze wszystkich sił starała się powstrzymać napływające do oczu łzy złości.

Draco patrzył na nią przez chwilę przenikliwie.
- Tu nie chodzi o to, czy ich chcesz. Muszę ci je dać, bo zapewne jakiś dziennikarzyna zechce sprawdzić, czy masz swoją skrytkę u Gringotta na nowe nazwisko… Nie możesz obnosić się z pogardą dla pieniędzy, jako moja żona. To byłoby niedorzeczne.

Hermiona przełknęła łzy i opanowała się trochę. No tak… Pewnie, miał rację. Powinna być bardziej otwarta w tej kwestii.

- Mogę mieć to konto, ale nie zamierzam korzystać z niczego, poza ubraniami od stylisty. Blaise mówił, że należy…

Zapewne Draco patrząc na nią w tych okropnych szmatach, w duchu myślał o tym, że stylista jest jej niezbędny niczym kolejny łyk powietrza.

- Chodzi głównie o ubrania na bale i inne rauty. W domu możesz chodzić w czym chcesz – blondyn  uśmiechnął się do niej i od razu poczuła się nieco lepiej.

- W kwestii domu… To gdzie mam się przenieść?

- Do mojej rezydencji w Hampstead. Odblokuję kominek na połączenie z twoim mieszkaniem i księgarnią.

Hermiona wzięła głębszy oddech.
- Czego konkretnie po mnie oczekujesz? – odważyła się spytać.

- Naprawdę chcesz to traktować w kategoriach spełniania moich oczekiwań? – spytał oschle.

Hermiona otworzyła ust, ale od razu je zamknęła i uśmiechnęła się lekko.
- Nie. Masz rację. Zawsze dobrze nam wychodziła sztuka kompromisu…

Draco zrobił zdziwioną minę, a ona ucieszyła się w duchu. Dobrze! Udało jej się zbić go z tropu!
- Właśnie. Kompromis… Masz jakieś propozycje? – zagadnął.

- Uważam, że dobrze by było, gdyby nikt nie wiedział o naszym układzie, poza Ginny i Zabinim.

- Zgadzam się – odparł natychmiast.

- Blaise mówił, że możemy zrobić tylko zdjęcia ślubne i nie będzie konieczności odgrywania całej ceremonii…

- Rozumiem. To dobry pomysł. Stwierdzimy, że z powodu pośpiechu, woleliście intymną ceremonię.

- Zapewne prasa podchwyci temat niespodziewanej ciąży… - mruknęła pod nosem.

Draco zaśmiał się cicho.
- Tak faktycznie może się stać…

- Nie szkodzi. Pokaże się kilka razy z odkrytym brzuchem, a na przyjęciach nie będę żałowała sobie szampana. To powinno zniwelować plotki – stwierdziła.

- Szampan tak. Odkryty brzuch nie! – oznajmił kategorycznie.
Hermiona uśmiechnęła się do niego przekornie.

- Mogę na przykład biegać w krótkim topie…

- Jeśli zechcesz biegać w takim stroju, to nasz dom ma do tego odpowiednio duży park! – Draco wyglądał na lekko zirytowanego.

- To może wybierzemy się na jakiś magiczny basen…

- Basen też mamy w domu.

 Hermionie zachciało się śmiać. Nie miała pewności, dlaczego Draco tak bardzo upierał się przed tym, by nie pokazywała się za bardzo roznegliżowana, ale to było nawet zabawne.
Zwróciła też uwagę, że nazywał swój dom – „ich” domem. To poniekąd miłe…

- Dobrze, najwyżej zwołasz jakąś konferencje prasową i oświadczysz, że wcale nie jestem w ciąży – Hermiona starła się nie zarumienić.

Rozmawianie z nim o posiadaniu dzieci nie było łatwe. Zwłaszcza, że kiedyś już przeprowadzili podobną rozmowę…

 

Leżała w jego ramionach, zrelaksowana i zaczerwieniona, po dopiero co gasnącym orgazmie. Wciąż zastanawiała się na tym, jak to się stało, że wdała się w ten gorący romans ze swoim dawnym wrogiem…
Draco wciąż delikatnie pieścił jej pierś, a gorąca woda potęgowała jej doznania. Leżeli w wielkiej wannie, w jego mieszkaniu w centrum Londynu.
- Czy to nam się kiedyś znudzi… - zapytała, śmiejąc się cicho.
- Wątpię – odpowiedział, opierając policzek o jej mokre, pachnące limonkowym szamponem włosy.
- Powinniśmy się ubrać i wyjść do ludzi. Od trzech dni nic innego nie robimy…
- Czyżbyś miała dość? – zapytał, łapiąc jej sutek w dwa palce i tarmosząc go z zapamiętaniem.
- Nie! – jęknęła, odwracając się w jego ramionach i od razu całując go namiętnie.
Tulili się i pieścili przez kilka chwil.
- Co będzie dalej? – odważyła się zapytać, gdy wreszcie się od niego oderwała.
Mężczyzna sięgnął poza wannę po dwie lampki szampana.
Podał jej jedną i od razy wypił duszkiem swoją.
- No nie wiem. Chyba ślub, dzieci… - uśmiechnął się do niej łobuzersko.
Hermiona również się uśmiechnęła, powoli kręcąc głową.
- Nie sądziłam, że będziesz chciał mieć kiedyś dzieci! – przyznała.
- Oczywiście, że chcę! – Draco pociągnął ją w górę, sprawiając, że siedziała teraz na nim, obejmując jego uda własnymi.
Hermiona oplotła ramionami jego szyję i pocałowała go krótko.
- A ile?
- Dwójkę. Syna, dziedzica rodowego nazwiska i córkę, którą będę mógł rozpieszczać – wyznał bez zawahania, mocno trzymając ją w swoich ramionach.
Roześmiała się szczerze.
- Dobry plan…
- Więc go realizujmy… - zamruczał, unosząc ją lekko tak, by móc w nią bez przeszkód wejść.
Hermiona jęknęła z rozkoszy, czując go w sobie.
W tamtej chwili naprawdę marzyła o tym, by zostać kiedyś matką jego dzieci i założyć z nim zgodną, szczęśliwą rodzinę…

- Chcesz ustalić coś jeszcze? – Draco, wyrwał ją z objęć wspomnień.

Szybko starała się opanować.
- Co z odwiedzinami? Czy moi znajomi i przyjaciele mogą mnie odwiedzać? – zapytała, próbując zapomnieć o tym, co podsunęła jej wyobraźnia.

- Jasne. Mogą wpadać kiedy chcą. To duża rezydencja, wiec mogą tam również nocować w razie potrzeby. Dopilnuję też połączenia kominka z domem Potterów – odpowiedział bez wahania.

- Byłoby super! – ucieszyła się Hermiona. – A co chcesz powiedzieć swojemu tacie? – zapytała.

- Tylko tyle, że się pobraliśmy. Nie jest już zbyt świadomy… - powiedział to obojętnym tonem, ale coś w jego postawie, sprawiło, że Hermiona poczuła, jak ogarnia ją smutek.

Mimo wszystko, Draco zawsze szanował Lucjusza. Na pewno nie był szczęśliwy z powodu choroby ojca…
- Blaise coś wspomniał, że to twoja macocha nalega na ślub – przypomniała sobie.

- Owszem. Jej siostrzenica jest potomkinią szkockiego rodu Lachlan.

- Coś czytałam – wtrąciła mimochodem.

Wiedziała, że Diana była wziętą modelką, pokazywaną na okładkach magicznych pism w wielu krajach na świecie. Była piękną blondynką o posągowej urodzie, z wielkimi zielonymi oczami, które wprost hipnotyzowały. Jakby tego było mało, jej rodzina była jednym z najstarszych, szkockich rodów czarodziejów czystej krwi. Taka partia idealnie pasowała do Malfoya…

- Amanda od pierwszego dnia, jak jeszcze nawet nie była w związku z moim ojcem, bardzo zabiegała, bym zainteresował się Dianą.

- Aranżowane małżeństwo? – wtrąciła.

- Tak. Choć Diana chyba planowała się zaangażować… – Draco skrzywił się z niesmakiem pod nosem.

- A dlaczego ty nie? – Hermiona pożałowała tego pytania, jak tylko je zadała.
Byłoby lepiej, gdyby ugryzła się w język!

- To piękna kobieta, ale niesamowicie pusta i zapatrzona w siebie… - Draco nie owijał w bawełnę.

- Jak przyjęła zerwanie zaręczyn?

- Ochrona mojego apartamentowca, musiał wezwać patrol aurorów – mruknął, najwyraźniej nieco tym rozbawiony.

- Co na to twoja macocha? – Musiała szczerze przyznać, że była zafascynowana tym tematem.

- Wysłała mi chyba z czterysta sów z żądaniem wyjaśnień – skrzywił się pod nosem.

- Brzmi poważnie…

- Nic mnie to nie interesuje. Masz jeszcze jakieś wątpliwości?

- W zasadzie to nie.

- Świetnie – Draco wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki bordowe, aksamitne pudełeczko.
Hermiona ledwo opanowała jęk.

- Pierścionek zaręczynowy – oświadczył swobodnym tonem.

- Nie trzeba… Przecież już mam… - wyjąkała nieco łamliwym głosem.
Draco parsknął lekko.

- Wtedy to była tandetna błyskotka. Ten należał do mojej matki.

Hermiona niepewnie popatrzyła na pudełeczko. Naprawdę miała nosić pierścień rodowy Narcyzy? O nie!

- Wolałabym tamten. Boje się, że ten zgubię… - wyznała szczerze.

- Nie martw się, jest na nim czar własności. W razie czego, szybko się znajdzie – Draco posłał jej przekorny uśmieszek.

- Nie sądzisz, że to trochę dziwne, że ledwo odebrałeś go byłej narzeczonej, a teraz ja…

- Nie wygaduj bzdur! Diana dostała zwykły pierścionek, kupiony u jubilera. Sama go sobie wybrała, a mnie tylko przysłała rachunek. Nigdy bym jej nie dał czegoś z rodowych klejnotów! – Malfoy wyglądał na szczerze oburzonego jej insynuacją.

- To może ja też…

- Darujmy sobie tę dyskusje! Załóż pierścionek i sprawa będzie zakończona – wyglądał na nieco zniecierpliwionego.

Hermiona sięgnęła powoli po pudełeczko i otworzyła je niepewnie. Piękny pierścień z białego złota, u szczytu którego znajdował się spory, kwadratowy szmaragd, otoczony wieloma brylantami w kształcie delikatnych listków. Już po wadze pudełka, można było poczuć, jak ciężki jest ten klejnot.

- Wspaniały – przyznała szczerze.

- Pomóc ci go założyć? – zapytał prowokacyjnym tonem.

Hermiona szybko potrząsnęła głową. Jeśli by to zrobił, jak nic by się rozryczała. Przy jego pierwszych oświadczynach wyła przez prawie pół godziny… Oczywiście ze szczęścia.
Teraz byłby to zupełnie inne łzy.

Nie chcąc przeciągać sprawy, wyjęła pierścień i wsunęła go na swój serdeczny palec. Był faktycznie ciężki, ale za to pasował wprost idealnie.

- Kolejna sprawa załatwiona. Masz może jeszcze jakieś pytania ? – dopytywał Draco.

- Chcę cię tylko prosić…  - Hermiona popatrzyła na niego niepewnie.

- Tak? – spojrzał na nią wyczekująco.

- Rozumiem, że to układ i że oboje godzimy się na taki stan… Ale chciałabym żebyś nie…
Nie wiedziała, jak ma ubrać to w słowa.

- Powiedź, o co konkretnie ci chodzi – nalegał.

- Nie chcę skandalu. Żadnych zdjęć w prasie z innymi kobietami. Żadnych pomówień o romanse i innych tego typu… - Wiedziała, że jest pewnie czerwona, jak burak, ale musiała mu to powiedzieć.

Nie zniosłaby takiego upokorzenia na łamach prasy.
Draco uśmiechnął się nieco złośliwie.

- To działa w dwie strony. Nie radzę ci, mnie skompromitować, Granger!

Hermiona posłała mu ostre spojrzenie.
- Dobrze wiesz, że tego nie zrobię! – warczała.

- Ale ty nie wiesz tego o mnie? – Draco wstał.

- Nie… Ja tylko proszę… - Hermiona zdenerwowała się, widząc, jak blondyn obchodzi biurko i staje tuż przed nią.

Sama również podniosła się niezgrabnie z krzesła, co Draco od razu wykorzystał, kładąc dłonie na jej talii i pomagając jej stanąć prosto.
Teraz już nie miała żadnych wątpliwości. Jej twarz płonęła ognistym rumieńcem.

- Jeśli się dowiem, że moja żona prowadzasz się z jakimś fagasem, to tak dla zachowania pozorów, osobiście połamie mu obie ręce… - wyszeptał, patrząc jej prosto w oczy.

Jęknęła cicho, czując jak żar rozpala jej wnętrze. Nie mogła się powstrzymać.
Złapała za przód jego marynarki i przyciągnęła go bliżej.
Draco nie zawahał się nawet sekundy, tylko wpił się w jej usta z nieopisanym zapamiętaniem.
Hermiona miał wrażenie, że odlatuje… On wciąż całował tak, że można było od tego oszaleć. Zawsze tak było, a teraz odkrywała to doznanie na nowo…
Malfoy zsunął ręce z jej talii na pośladki i uścisnął je mocno.
Hermiona lekko przygryzła jego dolną wargę, mrucząc cicho z zachwytu.
Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi gabinetu.
Prawie natychmiast gwałtownie odskoczyła od niego, próbując odzyskać resztki świadomości. Co ona najlepszego wyprawiała?

- Proszę! – zawołała, obchodząc biurko, by stanąć jak najdalej.

- Hej… - Ginny wsunęła swoją rudą głowę do środka, uśmiechając się do nich.

- Coś się stało? – Hermiona miała szczerą nadzieję, że jej przyjaciółka niczego nie będzie podejrzewała, choć jej twarz zapewne wyglądała teraz, jak dorodny pomidor.
To nie powinno było się w ogóle wydarzyć!

- Chciałam tylko zapytać, czy zamówić wam jakiś lunch?

- Niestety muszę już iść – odpowiedział Draco.

- Och szkoda! – Ginny uśmiechnęła się do niego przyjacielsko.

- Ale koniecznie zamów coś dla Hermiony. Powinna więcej jeść… - Malfoy miał psotny błysk w oku.

Hermiona spojrzała na niego z oburzeniem, a Ginny parsknęła szczerym śmiechem.
- Racja! Sama jej to ciągle powtarzam! Jest chuda, jak nieśmiałek!

- Nie jestem głodna! – sarknęła.

- I tak powinnaś coś zjeść! – upierał się blondyn, wciąż się uśmiechając.

- Zamówię jej ulubione kanapki! – zdecydowała Ginny.

- Świetnie. Mam nadzieję, że innym razem uda nam się zjeść razem lunch. Może w przyszłym tygodniu? – Draco mówił swobodnie, jakby planowanie takiego wyjścia było czymś zupełnie naturalnym.

- Bardzo chętnie! – Ginny uśmiechnęła się do niego promiennie.

- No to jesteśmy umówieni. A teraz niestety muszę już pożegnać mile panie… Skorzystam z kominka, jeśli mogę – Draco zwrócił się bezpośrednio Hermiony.

- Nie jest podłączony… - burknęła pod nosem.

- Ależ oczywiście, że jest – Draco puścił do niej oko, wyjął różdżkę,  podszedł do paleniska i rozniecił płomienie.

Oczywiście… Na pewno załatwił to już w wydziale sieci Fiuu i to bez jej wiedzy i zgody.
Cały Malfoy!

- Do zobaczenia! – zawołała za nim Ginny.

- Do widzenia Ginevro! Na razie, żoneczko! – cmoknął z lekkim szyderstwem, po czym wkroczył w płomienie i zniknął.


💞💞💞

            Hermiona oparła się o blat biurka, czując, że dłużej nie ustoi. To wszystko było tak pogmatwane, dziwne i niejednoznaczne… Dlaczego pozwoliła się ponieść emocjom i pierwsza go pocałowała? Strasznie teraz żałowała…

- Uuuu! Chyba wam niechcący przerwałam! – Ginny roześmiała się radośnie.

- Wiesz co… Spadaj! – Hermiona ukryła twarz w dłoniach i warknęła cicho.

Była zła na samą siebie za tę bezgraniczną słabość. Tyle lat! Tyle przekonywania samej siebie, że to nie było nic znaczącego! Tyle budowania murów… I co? Rzuciła się na niego, niczym napalona małolata i gdyby nie Ginny, to być może przeleciałaby go na własny biurku.
Była taka miękka… Beznadziejna!

- Herm… Widziałaś go? To cudo chodzące na dwóch nogach! - Ginny zrobiła rozmarzoną minę.

Hermiona spojrzała na nią ze złością.
- Mogę wiedzieć, dlaczego go wpuściłaś, wiedząc, że wyglądam właśnie tak? – wskazała na swoje obszarpane jeansy i flanelową koszulę.

Ruda parsknęła zduszonym śmiechem.
- To twój mąż! Powinien znać wszystkie twoje oblicza…

Granger, aż tupnęła nogą ze złości.
- Nigdy więcej tego nie rób! Ty i Susan macie mnie informować, jeśli tu przyjdzie, a nie pozwalać mu łazić gdzie popadnie!

- O wow! Ale masz pierścień! Pokaż! – Ginny szybko do niej podeszła i złapała ją za dłoń.

- Daj spokój! Widać go chyba nawet z kosmosu! – Hermiona niepewnie popatrzyła na swoją dłoń.

Ledwo dwa tygodnie temu zdjęła pierścionek z rubinem i rzuciła nim w twarz Georgowi. Dziś już miała na palcu ten ogromny szmaragd… Jej życie dosłownie z dnia na dzień stało się tak wybitnie popieprzone!

- Cudowny! To chyba klejnot rodowy…

- Nie mam pojęcia, czemu się na to uparł! Zachowałam przecież ten pierwszy… - wyznała cicho.

- Wtedy nie mógł ci dać niczego ze swojego dziedzictwa. Może dlatego chciał to zrobić teraz? – dywagowała Ginny.

- Nie wiem. On chyba coś kombinuje… - burczała Hermiona.

- Prosił mnie, bym cię nakarmiła! Martwi się o ciebie… Merlinie! Ale z niego za słodziak! – Ginny miała minę, jakby oglądała w wyobraźni jednorożca hasającego po tęczy.

- Przestań! On jest zbyt… Wtrącalski! I… I chyba zaborczy! W ogóle, zbyt… - Hermiona nie wiedziała, jak wyrzucić z siebie, to co teraz czuła.

- Jest super! Naprawdę, zawsze myślałam, że to sztywniak i snob! Wiesz, co mi powiedział, jak spotkałam go dziś w głównej części księgarni?

- No wprost umieram z ciekawości! – sarknęła złośliwie Hermiona.

- Zapytał, czy powiem mu gdzie jest jego żona… Słyszysz? Żona!
Hermiona zmięła w ustach przekleństwo. Drań!

- Robi to wszystko tylko po to, by mnie sprowokować! – denerwowała się.

- Niby do czego? Herm… Proszę cię! Nie oszukuj się! To przeznaczenie…

- Wcale nie! To tylko układ! Zwykła transakcja! – mówiła cała w nerwach.

- Uspokój się, bo aż iskrzysz! – zaśmiała się Ginny.

- Już żałuję, że się zgodziłam… - wyszeptała, opadają na krzesło.
Czuła się słaba i pokonana. Pokonana przez własną słabość.

- Przestań! Jeszcze nawet nie zaczęłaś się w to bawić!

- Bawić? – Hermiona popatrzyła krzywo na przyjaciółkę.

- A cóż to będzie innego, niż zabawa w dom? – zaśmiała się Ruda.

- Zabawa… - powtórzyła głucho Hermiona.

- Hej… - Ginny podeszła i przyklęknęła przy niej, łapiąc ją za ręce. – Nie możesz się załamywać na starcie. Gdzie twoja gryfońska odwaga?

- Masz rację. Muszę się pozbierać – westchnęła Hermiona.

- Chodź, ty dokończysz układanie książek, a ja zamówię nam te kanapki. Draco ma rację, że powinnaś więcej jeść – Ginny uśmiechnęła się do niej promiennie.

Hermiona odpowiedziała nikłym uśmiechem. Wiedziała, że odniosła dziś porażkę, ale miała nadzieję, że to się więcej nie stanie. Musiała się uzbroić, otoczyć nieprzeniknionym murem i trzymać się od niego jak najdalej, by nie pozwolić emocją, by ją poniosły po raz kolejny.


💞💞💞

I jak, dość dramionowato? 😈
Mam nadzieję, że tak!

Reszta opowiadań w toku...

V.