4. Teraz nie mów... nie rób tego!

 Dedykacja: Dla ognistych nerwusek 💥😁



💞💞💞

- A to podła, brudna, wstrętna świnia! – wściekła się Ginny, patrząc na fotografię.

Hermiona podparła się na łokciu i ziewnęła lekko. To był naprawdę długi dzień.

- Co powiedział, gdy zobaczył, że masz te zdjęcia? – zapytała Ruda, dolewając wina do ich kieliszków.

- Że to fotomontaż – Hermiona skrzywiła się, na wspomnienie konfrontacji z byłym narzeczonym.

            Weszła do jego gabinetu, a on przywitał ją szerokim uśmiechem, mówiąc coś o cudownej niespodziance. Wstał i chciał ją pocałować na powitanie. Wtedy rzuciła mu tymi zdjęciami w twarz.
            Długo mocno i gorliwie się wszystkiego wypierał. Dopiero, gdy powiedziała mu, że te zdjęcia osobiście przyniosła jej Marietta Edgecombe, to trochę zmiękł. Później była wściekłość, błyszczące od łez oczy, wyrzucanie jej, że była zbyt zimna i powściągliwa, za mądra i za wymagająca. Następnie przyszła kolej na podkreślanie wszelkich jej wad i wybielanie siebie, a na końcu błaganie jej na kolanach o wybaczenie i zapewnienia o dozgonnej miłości. Prawdziwy festiwal żenady.

- Nie sądziłam, że George będzie do tego zdolny! Zawsze wydawał mi się taki honorowy… - Ginny z dezaprobatą pokręciła głową.

- No cóż… Ja też nie! Sama nie wiem co teraz czuję. Chyba nawet nie umiem tego wszystkiego jakoś nazwać, ani odpowiednio opłakać…– przyznała szczerze Hermiona.

- Bo nie masz za czym rozpaczać! To skończony drań! I jeszcze z kim się prowadzał? Przecież ta mała dziwka nie ma za grosz rozumu!

- Chyba właśnie to mu się w niej podobało. Przy niej nie czuł się głupszy – Hermiona uśmiechnęła się smutno.

- To jest mój brat i poniekąd go kocham, ale od zawsze zastanawiałam się, co was tak właściwie łączy? Ty zawsze tak twardo stąpasz po ziemi, jesteś racjonalna i poukładana, a Geroge kocha chaos, rozrywkę i życie na krawędzi…

- Nie chce mi się teraz nad tym myśleć. Po prostu muszę to przeboleć, przespać i zapomnieć…

- Nie martw się! Wyjaśnię wszystko rodzicom i moim braciom, szczerze i bez ogródek. Nikt nie będzie cię o nic obwiniał!

- A Ron? – zapytała cicho.
Giny skrzywiła się nieco.

- Obawiam się…

- On wiedział, prawda? – Hermiona poczuła, że to być może zabolało ją nawet bardziej, niż zdrada narzeczonego.

- Chyba tak…

- A Harry?

- Podejrzewam, że też… - Ginny opuściła smutno głowę.

- Widać męska solidarność była ważniejsza od naszej przyjaźni – Hermiona zacisnęła powieki, nie chcą się rozpłakać.
To chyba bolało bardziej niż zdrada narzeczonego.

- Tak strasznie mi przykro!

- Dajmy już temu spokój Gin, to ponury temat...

- Masz rację, najlepiej napijmy się jeszcze wina – Ginny z nikłym uśmiechem podała jej kieliszek.

- Dzięki. Harry nie ma nic przeciwko temu, że dziś u mnie zostaniesz? – zapytała.

- Nie. Sam mi poradził, bym to zrobiła.

- Dziękuję. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy! - Hermiona uścisnęła dłoń przyjaciółki.

- Przestań! – w oczach Ginny błysnęły łzy – Wolałabym już wyrzec się wszystkich moich braci, niż zrezygnować z naszej przyjaźni!
Ich uwagę nagle rozproszyło głośne stukanie w szybę.

- To pewnie sowa – stwierdziła Ginny wstając.

- Jeśli to od Georga, to spal list w kominku – nakazała chłodno Hermiona.
Jednak po chwili jej przyjaciółka weszła do salonu, trzymając na ramieniu wielkiego samca puszczyka uralskiego.

- Ale piękne ptaszysko! –  Ginny nie kryła swojego zachwytu.

- Nie muszę zgadywać, do kogo należy… -  powiedziała Hermiona  podchodząc do sowy.
Na kopercie z daleka lśnił wybity na zielono rodowy herb Malfoyów.

- Ty przeczytaj list, a ja dam temu przystojniakowi jakiś przysmak, nim odleci – Ginny zabrała ptaka do kuchni, a Hermiona z zainteresowaniem rozerwała kopertę.

            Od prawie tygodnia czekała na jakąś wiadomość od niego, w sprawie rozwodu. To trochę irytujące, że przysłał ją właśnie dzisiaj, gdy ledwo kilka godzin wcześniej zakończyła swój kolejny związek…
Rozwinęła pergamin i mimowolnie uśmiechnęła się na widok jego pisma. Rozpoznałaby je nawet na końcu świata.

            Najdroższa żono!

 Po przemyśleniu dokładnie całej sprawy i przeanalizowaniu wszystkich opcji, stwierdziłem, że ostatecznie nie jestem jednak skłonny dać ci rozwodu.
Dokładne tło tej sytuacji przedstawi Ci mój prawnik, który skontaktuje się z tobą w ciągu najbliższych dwóch dni.
Ufam, że ten list zastał cię w dobrym zdrowiu.

Twój oddany mąż.
D. L. Malfoy.

- Ginny! – krzyknęła kompletnie zdezorientowana.

Chyba wypiła dziś za dużo wina, bo wprost nie mogła uwierzyć, w to co właśnie przeczytała. To musiał być jakiś niesmaczny żart. Nawet zastanowiła się przez chwilę, czy dziś przypadkiem nie wypadał pierwszy kwietnia, ale nie! Był już przecież siedemnasty czerwca!

- Hej, co tam? – jej przyjaciółka wróciła do salonu i ze zdziwieniem popatrzyła na Hermionę, stojąca na środku pokoju i kurczowo zaciskająca dłonie na papierze.

- Możesz mi to jeszcze raz przeczytać? Bo chyba mam jakieś urojenia… - Hermiona zamknęła oczy i energicznie potrząsnęła głową.

- Jasne… - Ginny odebrała od niej list i jeszcze raz odczytała go na głos.

- Powiedz, że to mi się śni! – poprosiła cicho, ciągle mocno zaciskając powieki.

- O  Merlinie! Hermiona! On odmówił ci rozwodu! Wiesz, co to oznacza? – Ginny wyglądała na bardzo podekscytowaną.

- Że znalazł jednak jakiś sposób, by załatwić anulowanie małżeństwa?

- Nie! To oznacza, że nadal jesteś jego żoną!

- Nie jestem jego żoną! - zawołała, wreszcie otwierając oczy.

- Wiesz, jakie on ma prawa jako twój mąż? – spytała cicho Ginny.

- Żadne! To nie jest mój mąż! – zdenerwowała się Hermiona.

- A nakaz małżeński? Jeśli oficjalnie o to wystąpi, będziesz musiała z nim zamieszkać, pokazywać się publicznie, używać jego nazwiska, a nawet urodzić mu dziedzica… - Ruda zachichotała, wkładając list od Malfoya z powrotem do koperty.

Hermiona ukryła twarz w dłoniach. To był jeden z najgorszych dni w jej życiu. To właśnie dziś dwóch najważniejszych dla niej mężczyzn, tak bardzo ją zawiodło…

- Dlaczego on mi to robi? – jęknęła z rozpaczą i podeszła do kanapy, by móc na nią opaść bezwładnie.

- Na pewno ma dobry powód…

- Nie ma wystarczająco dobrych powodów, by nadal chciał być moim mężem!

- Ha! Sama przed chwilą mówiłaś, że to nie jest twój mąż! – wytknęła jej Ginny.

- Nie łap mnie za słówka! On nie ma prawa mi tego odmówić! – denerwowała się.

- Przykro mi kochanie, ale się mylisz. Ma takie prawo. Co więcej, jeśli on powie przed Wizengamotem, że nie chce rozwodu, to najpewniej go wcale nie dostaniecie…

- To go zabiję i zostanę wdową! – Hermiona znów zerwała się z miejsca, krążąc nerwowo po swoim salonie.
Poprzednie uczucia smutku i rozczarowania, zastąpiła teraz czystej postaci złość.

- Choć zapewne byłabyś najładniejszą wdową w Azkabanie, to radziłabym ci to jeszcze raz przemyśleć… – Ruda nie mogła sobie podarować kpiącego chichotu, ale jedno spojrzenie przyjaciółki, natychmiast ją uciszyło.

- On da mi ten rozwód! – Hermiona uderzyła złożoną pięścią o drugą dłoń.

- A po co ci on teraz? – mruknęła Ginny sama do siebie.

- Jak to po co? Może na przykład po to, by ktoś mi nie wmawiał, że mam używać nazwiska Malfoy! Albo po to, by przypadkiem nie przyszło mu na myśl przejąć połowy udziałów w mojej księgarni, skoro mu się prawnie należą!

- Hermiona… To jeden z najbogatszych ludzi na świecie. To on powinien teraz drżeć o swój majątek, a nie ty - przypomniała jej Ginny.

- Nie chce jego majątku! Nie chcę jego nazwiska! Nie chcę mieć z nim cokolwiek wspólnego! – piekliła się, naprawdę bliska łez.

- Kiedyś chciałaś… - szepnęła Ruda.
Szybko jednak tego pożałowała, dziwiąc się, że spojrzenie przyjaciółki, natychmiast nie przemieniło jej w kamień.

- On da mi ten rozwód, albo zamienię mu życie w piekło! – poprzysięgła.

- Hermiona, usiądź! – Ginny podeszła, złapała ją za dłoń i siłą posadziła na kanapie.

- Dolej mi wina – poprosiła słabo przyjaciółkę, ukrywając twarz w dłoniach.

- Jasne. A teraz mnie posłuchaj przez chwilę, dobrze?

- Dobrze… - zgodziła się bez entuzjazmu.

- Malfoy na pewno nie odmawia ci tego rozwodu bez dobrego powodu. Przecież oficjalnie jest zaręczony! Skoro jednak nie chcę tego jak najszybciej zakończyć i zatuszować tej sprawy, to najwyraźniej wydarzyło się coś, co sprawiło, że doszedł do wniosku, że trwanie waszego małżeństwa bardziej mu się opłaca.

- On robi mi to na złość, albo zemsty, albo z nienawiści do mnie! – Hermiona wiedziała, że długo już nie pohamuje łez.

- Nie sądzę… Malfoy, to świetny biznesmen. Założę się, że ma jakiś interes w tym, żebyście się jednak nie rozwiedli – upierała się Ginny.

- Nic mnie to nie obchodzi! Gdyby nie ten problem z dokumentami przedślubnymi, to nawet byśmy się ponownie nie spotkali! Tak by było dla mnie lepiej…  - Hermiona znów wstała i zaczęła spacerować.

- Wysłuchaj chociaż, co będzie miał ci do powiedzenia. To zapewne rozjaśni ci w głowie!

- Mam jasno w głowie! – warknęła – Chce wziąć rozwód i zapomnieć o nim, jak i o twoim głupim, niewiernym bracie!

Ginny również wstała.
- Gdy mi opowiadałaś o zdradzie Georga, byłaś trochę zła, zawiedziona i rozgoryczona. Gdy mi opowiadasz o małżeństwie z Malfoyem, aż iskrzysz od emocji! Wściekasz się i płaczesz, ledwo po kilku słowach, które skreślił do ciebie na kartce…

- Ginny…

- Jak chcesz o nim zapomnieć, skoro przez sześć lat, to ci się nie udało? – zapytała cicho.

- To nie tak! - Hermiona szybko otarła łzy.

- Właśnie tak! Nie twierdzę, że nie kochałaś Georga, ale sama wiesz, że nie kochałaś go tak bardzo, jak kiedyś...

- Przestań! – syknęła.

- Nie! Nigdy nic nie mówiłam, a nawet więcej… Nie przeszkadzało mi to, że mojego brata nie darzysz tak silnym uczuciem, bo i tak uważałam, że w życiu nie znajdzie lepszej dziewczyny niż ty i powinien się cieszyć z tego co ma! – przyjaciółka patrzyła na nią twardo.

- Ginny… Ja nie…- jęknęła Hermiona, znów zalewając się łzami.

- Wcale ci nie wmawiam, że wciąż kochasz Malfoya! Chcę ci tylko uświadomić, że macie ze sobą nierozliczoną przeszłość i może najwyższy czas, coś z tym zrobić? – Ginny podeszła i położyła jej rękę na ramieniu.

- Niby jak? Mam udawać jego żonę? – otarła łzy wierzchem dłoni.

- Ty jesteś jego żoną! Zrozumiesz to wreszcie? – Ruda zaśmiała się cicho.

- Jestem… Wbrew woli nas obojga! – jęknęła Hermiona, podchodząc do stolika po swoje wino.

- Najwyraźniej nie obojga, skoro on odmawia ci rozwodu – przypomniała jej Ruda.

- Ale nie zatrzymał mnie wtedy, sześć lat temu! Nie powiedział słowa. Nie chciał, bym nią była… - Hermiona poczuła, że głos zaczyna jej się łamać.

- Widocznie teraz jednak tego chce. Musisz pójść do niego i dowiedzieć się, o co chodzi. Jestem pewna, że nie robi tego tylko dlatego, żeby ci dokuczyć! – Ginny uśmiechnęła się do niej ciepło.

- Już ja do niego pójdę! Pójdę i tak mu nagadam, że popamięta! – Hermiona poczuła, jak znów budzi się w niej złość.

- Swoją drogą, ciekawe skąd on już wie o tym, że znów jesteś wolna… – zastanowiła się głośno Ginny.

- Co? – Hermiona popatrzyła na nią jak na ósmy cud świata.

- Wątpię, żeby odmówił ci rozwodu, gdybyś nadal była zajęta. To chyba nie przypadek, że dostałaś tę sowę dopiero po tym, jak już zerwałaś swoje zaręczyny…

- Ty chyba żartujesz! Serio myślisz, że jakoś maczał w tym palce?

Ginny wzruszyła ramionami.
- To jest Malfoy. On szybko usuwa przeszkody, jeśli stają mu na drodze.

- Jeśli naprawdę wtrącił się pomiędzy mnie, a Georga, to przysięgam, że własnoręcznie wyrwę mu z głowy wszystkie te jego blond kłaki…! - warczała z furią, Hermiona

- I to mi się podoba! Taką cię lubię! Działanie, a nie płakanie! – Ginny stuknęła swoją lampką w jej kieliszek i napiła się wina.

- Oj zadziałam Ginny! Słowo daję, że zadziałam od razu jutro, z samego rana! Tak mu dokopię, że osobiście zaniesie mnie na rękach do Wizengamotu! – odgrażała się.

- Chcesz żeby nosił cię na rękach? To słodkie! A przeniósł cię wtedy przez próg, kiedy…

Hermiona znów uciszyła przyjaciółkę samym spojrzeniem.
- Już ja mu pokażę! Chyba zapomniał z kim ma do czynienia! – pomstowała rozwścieczona.

- Tak zrób! – zachęcała Gin – Idź do niego i mu wygrani! – podjudzała, cicho licząc na to, że konfrontacja z Malfoyem sprawi, że Hermiona być może wreszcie coś zrozumie.

            Ginny żałowała trochę swojego brata, wiedząc, że George szczerze kocha byłą narzeczoną. Nie miała jednak zamiaru wstawiać się za nim u przyjaciółki. Hermiona zasługiwała na odnalezienie własnego szczęścia i pani Potter, powoli dochodziła do wniosku, że nadarza się ku temu dobra okazja. Była naprawdę bardzo ciekawa, jak to wszystko się dalej potoczy.


💞💞💞

- Na który z twoich domów, mam wystawić nakaz małżeński? – zapytał Blaise, podsuwając mu jakiś kolejny dokument do podpisu.

- Wciąż nie wierzę, że to robię… - burczał Draco, parafując papier.

- A ja wprost zanoszę się z radości, że to robisz! – zawołał entuzjastycznie Blaise.

- Jesteś pewien, co do ich zerwania? – Malfoy sięgnął po swoją filiżankę kawy.

- Tak. Nasi ludzie potwierdzili, że jego kochanka była u Hermiony wczoraj popołudniu. A wieczorem w barze na Nokturnie, Weasley zalewał się w trupa, bredząc coś o zmarnowanym życiu. I na koniec, zauważono, że żona Pottera przyjechała na noc do mieszkania Granger.

- Ciekawi mnie, czemu ty nigdy nie używasz jej imienia? – zagadnął mimochodem Draco.

- Co za bzdury wygadujesz? Często mówię o niej po prostu, „Hermiona”! – zdziwił się Blaise.

- Chodziło mi o Ginny. Od zawsze określasz ją jako: „tę rudą dziennikarkę z Proroka”, „siostrę Wesleya”, albo ostatnio coraz częściej nazywasz ją właśnie „żoną Pottera…”.

- Głupoty! Wydaje ci się! – sarknął Blaise, wyraźnie zirytowany.

- Tak? Więc to powiedz!

- Co? – Zabini, nerwowym gestem sięgnął po swoją kawę.

- Nie udawaj idioty! – skarcił go Draco.

- A ty nie szukaj tematów zastępczych! Na który dom ma być ten nakaz? – cedził przez zęby Blaise.

- Na rezydencję w Hampstead.

- Serio? Myślałem, że nie lubisz tam mieszkać.

- Nie lubię tam mieszkać samemu. Z nią, będziemy potrzebować chyba nieco więcej miejsca – mruczał Draco.

- A myślałem, że wystarczy wam stara komórka na narzędzia… – szydził Blaise.

- To źle myślałeś! Mam podpisać coś jeszcze? – ironizował Draco.

- W sumie to fajny dom! Masz tam basen i duży park… I mnóstwo sypialni! Nie będziecie się nudzić… - Zabini uśmiechał się z przekorą.

- Jeśli to wszystko, to możesz wreszcie stąd spadać!

- Pozostaje jeszcze kwestia finansów. Założyłem już konto na jej pełne nazwisko, teraz musisz tylko zdecydować ile kasy przeniesiesz do jej skrytki – Blaise popatrzył na niego pytająco.

Draco zamyślił się chwilę, machinalnie bawiąc się swoim wiecznym piórem.

- Sześć milionów galeonów. Po milion za każdy jeden rok małżeństwa – zdecydował.

Zabini uśmiechnął się figlarnie, najwyraźniej zadowolony.
Nagle odezwał się interkom na biurko Dracona.

- Przepraszam panie Malfoy, ale pani Granger właśnie przyszła i domaga się… - mówiła roztrzęsionym głosem sekretarka.

- Wpuść mnie natychmiast! – krzyknęła Hermiona.

Draco uśmiechnął się pod nosem. Nie miał wątpliwości, że zjawi się dziś w jego biurze. Nie mogło być inaczej, po tym jak wysłał jej wczoraj sowę. Dobrze, że nie wiedziała gdzie obecnie mieszkał, bo zapewne przyszłaby do niego z tą awanturą już wczoraj wieczorem.

- Poproś ją do środka – poinformował sekretarkę.

Ledwo zdążył się wyprostować, a drzwi otworzył się z impetem i Hermiona wmaszerowała do gabinetu z dumnie uniesioną głową.
Zabini spojrzał na nią, po czym szybko odwrócił się do przyjaciela i wyszeptał tylko:

- Wow! – Uniósł kciuk w górę i uśmiechnął się rozpromieniony.

Hermiona miała minę pogodną, niczym chmura gradowa, ale wyglądała bardzo ładnie w bordowej sukience przed kolano i czarnym żakiecie. Włosy miała upięte w lekko roztrzepany kok.

- Malfoy! – warknęła, podchodząc do jego biurka.

- Granger… - Draco wstał i posłał jej łagodny uśmiech.

- A ja nazywam się Zabini!  – wtrącił, nie kryjąc rozbawienia Blaise.

Hermiona spojrzała na niego z pogardą i szybkim ruchem sięgnęła do swojej torebki. Wyjęła z niej jego wczoraj list i ostentacyjnie rzuciłam nim na biurko.

- Możesz mi powiedzieć, co to jest? – zapytała, wyraźnie rozeźlona.

- Zdaje się, że list – Draco uśmiechnął się cynicznie.

Hermiona zmierzyła go wściekłym spojrzeniem.
- Naprawdę chcesz w to grać? Już zapomniałeś, jak to jest dostać ode mnie w twarz?

Zabini parsknął śmiechem, a Malfoy zmusił się do utrzymania rozbawienia na twarzy. Szczerze w duchu, musiał przyznać, że doskonale pamiętał te dwa razy, gdy mu przyłożyła. Pierwszy raz w trzeciej klasie, a drugi…

            Korytarz był ciemny, choć dudnienie muzyki docierało nawet tutaj. Był zadowolony, że zgodziła się z nim wyjść… Dobrze się zapowiadało!
Nie zamierzał tracić czasu na zbędne gierki. Był pewien, że szybko ulegnie…
 
Szybkim ruchem przyparł ją do ściany i pochylił się, by skosztować tych pyskatych ust.
Nim jednak zdążył to zrobić, odepchnęła go i wymierzyła mu siarczysty policzek.

- Uważaj Malfoy! – syknęłam przez zęby. – Nie jestem kolejną naiwniarą, która za tobą poleci! Jeden wspólny taniec nie sprawił, że zmieniłam o tobie zdanie, ty wstrętny gadzie!
Po czym trąciła go ramieniem i odeszła z dumnie uniesioną głową, głośno postukując obcasami.

            Draco otrząsnął się ze wspomnień, usiadł w swoim fotelu i wskazał jej drugie krzesło.

- Usiądź. Porozmawiamy na spokojnie… - zaproponował.

Hermiona zignorowała jego propozycję, po czym wyjęła ze swojej torebki plik dokumentów.

- Co to? – zainteresowała się Blaise.

- Papiery potrzebne do złożenia pozwu rozwodowego. Specjalnie pojechałam po nie z samego rana do ministerstwa.
Draco zaśmiał się cicho. Musiał przyznać, że imponowała mu swoim zdecydowaniem.

- To jak domniemam jest ten twój prawnik? – Hermiona znów z niechęcią popatrzyła na Zabiniego.

- Tak, to ja! Blaise Marlon Armando  Zabini, do usług! – Blaise złapał ją za dłoń i złożył na niej pocałunek, nim zdążyła mu się wyrwać.
Hermiona oschłym gestem, wytarła dłoń o sukienkę, krzywiąc się z niesmakiem.

- Wypełnisz te papiery Zabini i popołudniu podrzucisz mi je do podpisu – nakazała, zamykając torebkę.

- Przykro mi, ale tego nie zrobię – Blaise uśmiechnął się do niej przepraszająco.

- To nie była prośba! – fuknęła na niego.

- Jakkolwiek to nie brzmiało, nie mogę tego zrobić. Papiery rozwodowe, zawsze muszą być własnoręcznie wypełnione przez małżonków. Tak stanowi prawo – wyjaśnił jej.

- Świetnie! Żaden problem! – Hermiona ze wściekłością chwyciła pióro leżące na biurku Dracona i sięgnęła po pierwszą kartę.

Draco nagle wstał i złapał ją za nadgarstek, nim zdążyła napisać choć jedną literę.
Spojrzała na niego zaskoczona, na chwilę tracąc swój rozwścieczony wyraz twarz.

- Wyraziłem się chyba jasno, piszą ci w liście, że nie zamierzam dać ci rozwodu? – Draco popatrzył jej prosto w oczy.
Jego wzrok był chłodny i poważny.

Hermiona otworzyła usta, chcąc coś odpowiedzieć, ale nic sensownego nie przyszło jej teraz do głowy. Jego spojrzenie i to, w jaki sposób zaciskał swoje palce na jej przegubie, zupełnie zbiły ją z tropu. Stali i w ciszy patrzyli sobie w oczy tak długo, aż wyraźnie rozbawiony Zabini, odchrząknął głośno, chcąc zwrócić na siebie ich uwagę.
Draco puścił ją i wyrwał pióro z jej ręki, a Hermiona automatycznie zrobiła krok w tył.

- Smok zapewne napisał ci też, że skontaktuje się z tobą, w celu omówienia szczegółów? – zagadnął Blaise, chcąc jakoś przerwać ciszę, która powoli robiła się krępująca.

- Nie będę niczego omawiała. Wypełnimy te papiery teraz! – oznajmiła sztywno Hermiona.

Draco usiadł w swoim fotelu i jak gdyby nigdy nic, sięgnął po dokumenty, które przyniosła.
Wstrzymała na chwilę oddech, wyraźnie zaintrygowana tym, że tak szybko się poddał, ale blondyn płynnym ruchem przedarł cały plik kartek na pół, a później od razu umieścił je w koszu na śmieci, stojącym obok jego biurka.
Hermiona, aż zacisnęła pięści ze wściekłości

- Skoro sprawę dokumentów mamy z głowy, przejdziemy teraz do konkretów – oznajmił cierpko Draco.

- Nie mam pojęcia dlaczego to robisz, ale… - Hermiona czuła, że głos zaczyna jej się łamać.

- Jeśli się na chwilę uspokoisz i posłuchasz, to wtedy się dowiesz, dlaczego! – warknął na nią Malfoy.

- Proponuję, żebyś przeszła do mojego gabinetu, Hermiono. Przedstawię ci najważniejsze sprawy i wyjaśnię, jak to wygląda od strony prawnej, a potem ty i Draco, będziecie mogli swobodnie omówić resztę szczegółów.
Blaise wstał i zebrał do teczki dokumenty, które wcześniej podpisywał Draco.

- I tak nie zmienię zdania! – upierała się przy swoim.

- Zobaczymy… - Draco posłał jej złośliwy uśmieszek.

- Zdecydujesz, gdy usłyszysz co mam ci do przedstawienia, zgoda? – Blaise delikatnym gestem ujął ją za ramię i pociągnął lekko w stronę wyjścia.

- Ja… - Hermiona spojrzała niepewnie na Malfoya, ale on już nie patrzył na nią, tylko w zamyśleniu stukał piórem o blat biurka.

            Nie wiedziała czemu, ale poczuła nagłą chęć, by podejść i go objąć. Oczywiście absolutnie nie mogła tego zrobić. Westchnęła cicho i pozwoliła Zabiniemu wyprowadzić się z gabinetu. Przecież jej nie ubędzie, jeśli przynajmniej pozna powody, dla których Draco tak usilnie odmawiał jej tego rozwodu.


💞💞💞

Cześć

Mam nadzieję, że nerwowa Hermiona Was nie przeraziła 😂 - zapewniam, że ten wybuch był wynikiem szoku, a w reszcie historii będzie nieco bardziej stonowana 😋

Co do Rozejmu - tak, wiem, że chcecie go dziś wieczorem... Pomyślę nad tym jeszcze 😎


Buźki! 💋😘