1. Teraz nie mów... tak wyszło!

 Dedykacja: Dla wytrwałych! 😋




💞💞💞

6 lat później…

Poranna gazeta leżała na skraju jej biurka. Przejrzała artykuł z pierwszej strony, ale mimo wszystko nie mogła się zmusić do czytania dalej. To było śmieszne! Nie powinno ją to w ogóle obchodzić! Westchnęła cicho i wstała, zabierając pusty kubek po kawie. Przechodząc obok, zgarnęła gazetę i celnym rzutem umieściła ją w koszu. Dziś daruje sobie nowinki ze świata magii. A zwłaszcza tą najciekawszą. O mirażu dwóch olbrzymich fortun, za sprawą małżeństwa ich dziedziców. Mało ciekawy temat, gdyby ktoś chciał akurat ją zapytać o zdanie.


💞💞💞

            Wyszła z zaplecza i rozejrzała się po swoim małym królestwie. Esy i Floresy… Jej raj na ziemi! Uśmiechnęła się ciepło na widok wypełnionych po brzegi książkami półek. Nie sądziła, że gdziekolwiek mogłaby poczuć się lepiej niż tutaj.

            Wiele osób bardzo się zdziwiło, gdy dwa lata temu zrezygnowała z lukratywnej posady w Ministerstwie Magii i za wszystkie oszczędności, oraz za pieniądze ze sprzedaży domu rodziców, kupiła tę starą księgarnię. Interes szedł dobrze, a Hermiona coraz częściej myślała o otworzeniu drugiej fili swojej firmy w Hogsmeade. Bała się jeszcze jednak podjąć takie ryzyko. Musiałaby wziąć olbrzymi kredyt i mocno liczyć na to, że interes się obroni. George szczerze jej to odradzał. Znał się dobrze na biznesie. Miał już w końcu, aż cztery sklepy z zabawnymi gadżetami.

            Teraz i tak nie mogła się na tym skupić. Ślub. Tylko o tym powinna teraz myśleć! Spojrzała na swój palec serdeczny, na którym błyszczał pierścionek zaręczynowy z okrągłym rubinem. To jeszcze tylko dwa miesiące… Miała jeszcze tyle na głowie! Tyle spraw do załatwienia!

💞💞💞

            Zabrzęczał dzwonek nad drzwiami wejściowymi i Hermiona odruchowo spojrzała w tamtą stronę.

- Hejka, stara! – przywitała ją Ginny,  stawiając na ladzie dużą torbę.

- Cześć! Myślałam, że masz dziś dopiero na popołudniową zmianę? – zdziwiła się, podchodząc do przyjaciółki.

- Wzięłam kilka dni wolnego, by trochę ukoić nerwy. Gdy widzę tę skończoną idiotkę, moją nową naczelną, to krew się we mnie gotuje! Harry mówi, że powinnam odpuścić i się przystosować, ale co on tam wie! – narzekała Ruda.

- Rita od zawsze była bździągwą! Nawet sobie nie wyobrażam, jak się teraz musi puszyć tym, że awansowała – Hermiona skrzywiła się lekko i sięgnęła do torby przyniesionej przez Ginny, wiedząc, że znajdzie tam kolejną kawę i najpewniej również jakiegoś pączka.
Ginny prychnęła rozjuszona.

- Nienawidzę tej szmatławej zdziry! Ciekawe komu wskoczyła do łóżka, żeby wreszcie się wybić! – ironizowała.

- Nie przejmuj się! Jak otworzymy drugą księgarnię, będziesz mogła zupełnie zrezygnować z pracy w redakcji i przejść na pełen etat – Hermiona uśmiechnęła się do niej ciepło.

- O niczym innym nie marzę! – zapewniła gorliwie Ruda i również sięgnęła po swój kubek kawy.

- W sumie, to dobrze, że jesteś!

- Coś się stało? Znowu przysłali jakąś koszmarną księgę, która pluje jadem, jeśli nie otworzysz jej na właściwiej stronie? – zapytała.

- Nie. Tylko już od przeszło tygodnia, próbuje się wyrwać do Ministerstwa Magii. Muszę odebrać swoje pozwolenie na zawarcie małżeństwa. Wiesz ile z tym zachodu…?

- Wiem. Mieliśmy szczęście, że Harry załatwił to wtedy przez Kingsleya – westchnęła Ginny.

- Też tak planowałam, ale Kingsley jest teraz na urlopie. A nie mogę czekać, aż wróci z konkursu ujeżdżania Kelpii.

- Nie ma problemu, możesz się tam dzisiaj wybrać. Chętnie wszystkim się zajmę. Na pewno przed ślubem masz jeszcze mnóstwo spraw?

- Cały ogrom! Świetnie, że twoja mama wzięła na siebie część zadań, a Fleur tak chętnie jej pomaga.
Ginny skrzywiła się lekko pod nosem.

- Przepraszam, Herm! Chciałabym też się w to jakoś zaangażować, ale po zeszłym roku mam serdecznie dość. Jeszcze nie przetrawiłam własnego, dość nieudanego wesela…

- Przestań! To nie miały być wyrzuty w stosunku do ciebie! Po prostu trochę mnie to wszystko męczy, a George kompletnie się niczym nie interesuje.

- Wiem. Mój brat to straszny ignorant. Ciągle się dziwię, co ty w nim właściwie widzisz? – Ginny uśmiechnęła się przekornie, a Hermiona również zmusiła się do uśmiechu.

- Chciałabym, żeby było już po ślubie! – westchnęła.

- A w temacie ślubów, widziałaś już dzisiejszą gazetę? – zagadnęła Ginny.

- Widziałam – odburknęła pod nosem, wchodząc za ladę i przeglądając korespondencję.

- W redakcji prawie się posikali. Najbardziej pożądany kawaler magicznego świata, wreszcie się zaobrączkuje! – Ginny zaśmiała się złośliwie.

- I krzyż mu na drogę! – warknęła Hermiona, rozrywając za mocno, jedną z kopert.

- I to cię w ogóle nie rusza? – Ruda przyjrzała jej się uważnie.

- A niby dlaczego, by miało? – Hermiona uniosła głowę i spojrzała wrogo na przyjaciółkę.

- Tak tylko pytam. Jak Dean Thomas brał ślub z Lavender, to nie ukrywam, że trochę zakuło. Przecież byliśmy kiedyś parą.

- Ale my nią oficjalnie nie byliśmy i koniec tego tematu!  Niech Malfoy się żeni z kim zechce!

- Nie uważasz, że to dziwne, że przez tyle lat nikogo nie miał, a teraz nagle ogłasza swoje zaręczyny, w ledwo tydzień po tym, jak ty podajesz w rubryce towarzyskiej datę swojego ślubu? – prowokowała Ginny.

- Uważam, że Malfoy jest tak zajęty, że nawet nie czyta takich bzdur, jak ogłoszenia w rubrykach towarzyskich! A teraz po raz drugi proszę – skończmy ten głupi temat! – uniosła się Hermiona.

- Jasne! Przepraszam! Nie chciałam cię zezłościć.

- Nie jestem zła, tylko przemęczona – broniła się nieudolnie.

- W takim razie szkoda, że mój głupi brat nie zaplanował dla was żadnej podróży poślubnej.
 
- Wiesz, że jest zapracowany. Sklepy, interesy i jeszcze wyjazdy z drużyną Rona. Po powrocie do domu pada na twarz ze zmęczenia i nawet nie ma czasu do mnie przyjechać – tłumaczyła go Hermiona.

- I właśnie dlatego powinien sobie na trochę odpuścić i zabrać cię w jakieś fajne miejsce, po tym całym cyrku ze ślubem.

- Może za kilka miesięcy, gdy sytuacja się uspokoi – Hermiona potarła kark i westchnęła, nim znów napiła się swojej kawy.

            Naprawdę nie miała dziś ochoty iść do Ministerstwa Magii, ale nie miała też wyboru. Do piątku musiała dostarczyć to zaświadczenie do mistrza ceremonii, wybranego przez Molly Weasley. Miała tylko nadzieję, że George się nie zapomniał i załatwił już swoje.

 💞💞💞

Witała się z dawnymi kolegami z pracy ze szczerym uśmiechem. Naprawdę lubiła kiedyś to miejsce, ale teraz lepiej czuła się na swoim. Księgarnia była dla niej niczym jej dziecko i była zadowolona z tego, że dwa lata temu zdecydowała się przewrócić swoje życie do góry nogami i ją kupić.

Zjechała widną do Resortu Do Spraw Zawierania Małżeństw, który znajdował się w podziemiach ministerstwa, tuż obok archiwum.

Pobrała odpowiednie formularze w informacji, zapłaciła opłatę wpisową, wypełniła tonę dokumentów i oddała je posępnej, starej czarownicy, której nie kojarzyła z nazwiska. Miała nadzieję, że uda jej się załatwić tę sprawę w miarę szybko, choć w poczekalni znajdowało się około piętnastu innych osób.

Hermiona właśnie miała zamiar sięgnąć do swojej torebki po książkę, gdy nagle drzwi w końcu korytarza otworzyły się i inna czarownica, grubawa i ponura, której Hermiona również nie znała zawołała głośno:

- Czy jest tutaj pani Granger?
Hermiona podniosła się nieco skonsternowana.

- To ja.

- Mamy pewien problem. Zapraszam! – burknęła nieuprzejmie.

Hermiona głośno przełknęła ślinę i niepewnie ruszyła w stronę gabinetu. Jaki problem? Przecież na pewno dobrze wypełniła wszystkie formularze. A może jednak nie?
Weszła do ponurego, zawalonego metalowymi szafkami pokoju i spojrzała na kobietę, która na powrót usiadła za biurkiem.

- Proszę siadać! – nakazała jej sucho.

- Czy coś nie tak z dokumentami?

- Chciała się pani starać o zgodę na zawarcie małżeństwa, czy tak?

- Tak – odpowiedziała szybko.

- A proszę mi powiedzieć, jakim cudem chce pani ponownie wyjść za mąż, skoro jest już pani mężatką?
Hermiona odniosła wrażenie jakby coś wybuchło w jej głowie. Nie! Nie! Nie! To musiała być jakaś pomyłka!

- To niemożliwe, musiało zajść jakieś nieporozumienie – wyjaśniła naprędce.

- Nieporozumienie? – kobieta spojrzała na nią przenikliwie.

- Zapewne tak… - Hermiona poczuła, że zimny pot wypływa jej na czoło.

- Czyli, że nie wyszła pani za mąż, siódmego września 1998 roku, za Dracona Lucjusza Malfoya, w magicznej kaplicy Marie Bosse w Hotelu Cape De’Amour w Monako? – zapytała.
Przez chwilę naprawdę zrobiło jej się słabo. Jakim cudem wzmianka o tym incydencie znalazła się w jej papierach?!

- Ja nie… To znaczy tak… Ale… - zaczęła się jąkać, próbują odzyskać pełnie zmysłów

- To tak, czy nie? – warknęła zniecierpliwiona czarownica.

- Tak… Ale małżeństwo zostało anulowane, zaraz następnego dnia! Złożyliśmy odpowiednie dokumenty u prawnika i sprawa miała zostać załatwiona! – Hermiona rozpięła górny guzik swojej bluzki, czując, że nie potrafi złapać głębszego oddechu.
To był jakiś koszmar!

- Nie ma nic w papierach o anulacji. Oficjalnie nosi pani nazwisko Granger - Malfoy, wiec proszę sobie wyrobić nowe dokumenty, bo posługiwanie się obecnymi jest nielegalne! Jest pani mężatką od sześciu lat, więc jeśli do przyszłego roku nie spłodzą państwo potomka, ministerstwo skieruje was na odpowiednie badania do św. Munga…

- Co? Nie! To niemożliwe! To małżeństwo nie istniej! A ja na pewno nie nazywam się Malfoy! – krzyknęła, zrywając się z miejsca.

- Pani dokumenty mówią inaczej – babsko uśmiechnęło się do niej złośliwie.

- W takim wypadku proszę mi powiedzieć, gdzie mam teraz pójść to załatwić. Ta anulacja na pewno gdzieś się odnajdzie!

- Wątpię. Gdyby prawnik jej dokonał, to automatycznie pojawiłoby się to w naszych dokumentach, ponieważ mamy podpisane z Monako i wszystkimi francuskimi kancelariami prawnymi odpowiednie umowy.

- To co teraz? – Hermiona nie wiedziała, czy pyta o to ją, czy samą siebie.

- Możecie państwo oczywiście wystąpić o oficjalny rozwód. Jednak jako, że małżeństwo trwa ponad pięć lat, będziecie musieli przejść specjalnie konsultacje z pracownikami ministerstwa oraz oczywiście zaświadczyć przez Wizengamotem, że nastąpił trwały i całkowity rozpad pożycia…

- Nie było żadnego pożycia! Byliśmy młodzi, lekkomyślni, straumatyzowani po wojnie i kompletnie pijani! – wydarła się Hermiona.

- To nie mój problem. W sprawie zgody na zawarcie małżeństwa zapada decyzja odmowna! – Czarownica wzięła wielką, metalową pieczątkę i z prawdziwą satysfakcją przybiła na formularzy duży czerwony napis „ODMOWA”, po czym z wrednym chichotem przesunęła kartkę w jej stronę.

💞💞💞


            Hermiona złapała za świstek, gniotąc go w dłoni i szybkim krokiem ruszyła do drzwi. To całe Ministerstwo Magii to jeden, wielki burdel! Jak śmieli zgubić jej papiery? To było niedopuszczalne! Już ona zrobi tu porządek! Musiała tylko szybko dostać się do swojego mieszkania i odszukać gdzieś w czeluściach szafy kopię dokumentów z Monako. O ile dobrze pamiętała, wciąż trzymała je razem z pierścionkiem zaręczynowym i ich ślubnym zdjęciem, zrobionym im w tej głupiej kaplicy, przez niezbyt trzeźwego kolesia przebranego za Elfa Legolasa. Miała tylko nadzieję, że uda jej się to szybko załatwić i najlepiej tak, by nikt, nigdy się o tym nie dowiedział!

💞💞💞
 

Potarł zmęczone oczy, próbując się wsłuchać w raport Roberta Skavinga, na temat zysków ich firmy w ostatnim kwartale. Na początku zebrania, zdążył zanotować, że dochody stale rosną, co niewątpliwie go ucieszyło. Nie miał jednak głowy do głębszej analizy tego tematu. Był dziś ospały i zmęczony. Najpewniej spowodował to brak dobrej kawy. Zdecydował, że wywali swoją sekretarkę, jeśli nie nauczy się odpowiednio jej parzyć. Sam nie wiedział, co go tak męczyło. Czyżby poranny trening Qudditcha? Fakt, że jego narzeczona przewróciła mu całe mieszkanie do góry nogami, w poszukiwaniu dowodów zdrady, jakby w ogóle coś ich łączyło? A może też to, że jego macocha zsypała go deszczem sów, dotyczących planów związanych ze ślubem i weselem?
Miał tego wszystkiego dość!

Nagle poczuł dość mocne kopnięcie w okolicy kostki. Syknął cicho i spojrzał złowrogo na swojego przyjaciela, po ustach którego błąkał się szyderczy uśmieszek.
Dopiero teraz dostrzegł, że leży przed nim niewielka, zagięta na pół, biała karteczka.

Zacznij się interesować zebraniem, bo masz minę jak upośledzony Ghul! – głosił napis.

Draco spojrzał z chęcią mordu na Zabiniego, ale Blaise jak zwykle nic sobie z tego nie zrobił.

- Dość Bob! – Malfoy wstał ze swojego miejsca. – Dziękujemy ci bardzo za prezentację. Jak zwykle wszystko było doskonałe! Dziękuję wszystkim za uwagę. Zobaczymy się na następnym zebraniu. A teraz życzę wam miłego popołudnia! – Draco, mimo swoich dość łagodnych słów, poczęstował ich wszystkich takim spojrzeniem, że natychmiast uciekli z sali konferencyjnej, niczym stado spłoszonych kurczaków.

- To, że ty jesteś znudzony i sfrustrowany, nie oznacza, że musisz wyżywać się na innych – Blaise zaśmiała się uszczypliwie i wreszcie podniósł się ze swojego miejsca.

- Na nikim się nie wyżywam! Po prostu mam dziś dość kiepski dzień. Amanda pisała, że stan ojca znów się pogarsza… – burczał.

- I zapewne dlatego, ty i Diana powinniście się pobrać najdalej pojutrze, jak sądzę? – Zabini uśmiechnął się dość cierpko.

- Coś ty! Obie chcą ogromnego wesela, więc najpierw muszą je sobie jakoś zorganizować – Draco skrzywił się pod nosem, zabierając swoje papiery ze stołu.

- Ogromne wesele, to coś zupełnie nie w twoim stylu, co nie Smoku? Ty wolisz zapewne coś skromniejszego! Mała kapliczka w jakimś hotelu, wynajęci świadkowie, kapłan w szatach Merlina… – kpił Blaise.
Draco rzucił mu niechętnie spojrzenie. Nie miał zamiaru odpowiadać na tę jawną prowokacje.

- Nie rozumiem, po co sam to sobie robisz? Przecież wcale nie chcesz się ożenić, a już na pewno nie z tą pustą, głupią lalą! Oświadcz się Lindzie, Pansy, albo Tracey i wszyscy będą zadowoleni! One cię znają i lubią. Takie aranżowane małżeństwo ma szansę się udać, bez zamęczenia ciebie i niszczenia ci życia towarzystwem kobiety o intelekcie rogatego ślimaka! – Blaise podszedł i poklepał go przyjacielsko po ramieniu.

- Czy to ma znaczenie, kto to będzie? To tylko kolejny etap – Draco potarł swoją skroń i westchnął zniechęcony.

- Jeszcze się przekonasz, że to ma duże znaczenie – Blaise smutno pokręcił głową.

- Jest, aż tak źle? – Draco spojrzał na niego ze współczuciem.

- Nie chcę tego mówić… Ale tak. Nienawidzę jej! – mężczyzna zwiesił ramiona i zaczął zbierać własne papiery ze stołu.

- Przykro mi.

- Właśnie dlatego dobrze ci radzę! Nie popełnij mojego błędu i nie daj się zmusić starym do ślubu z kobietą, której nie znosisz – Blaise uśmiechnął się do niego smutno.
Obaj mężczyźni powoli skierowali się do drzwi.

- Wydawało mi się, że Dafne cię kocha…

- Być może nawet tak jest. I to jest chyba jeszcze gorsze. Nie potrafi się pogodzić z tym, że ja nie odwzajemniam jej uczuć. To właśnie dlatego funduje mi piekło na ziemi! – Zabini zacisnął dłoń w pięść, mnąc papiery, które w niej trzymał.

- Może wpadniesz wieczorem na mecz? Diana podobno wyjeżdża do swojej babki do Szkocji. Nie powinna nas dziś na szczęście nachodzić.

- Chętnie! – Blaise uśmiechnął się z zadowoleniem.

- To do zobaczenia! – rozstali się przy gabinecie Zabiniego, a Draco szybkim krokiem ruszył w stronę swojego biura.
Oby sekretarka tym razem nie dała ciała z jego kawą!


💞💞💞

- Dzień dobry panu! – Luisa podskoczyła na jego widok, stając praktycznie na baczność.

- Witaliśmy się już dziś rano – sarknął nieuprzejmie – Są do mnie jakieś nowe wiadomości?
 
- Dwie sowy od pana matki…

- Macochy – poprawił ją automatycznie.

- Jedna od pana narzeczonej i dwie z ministerstwa.
Draco skrzywił się pod nosem, odbierając od niej kilka pergaminów. Nie miał ochoty na czytanie tych wszystkich bzdur, ale Amanda i Diana nie dają mu spokoju, dopóki im nie odpisze.

- To wszystko? – spytał.

- Jest jeszcze… - kobieta wyraźnie się zawahała.
Draco spojrzał na nią pytająco.

- Wiem, że kazał mi pan wyrzucać wszystkie takie listy, ale ta pani napisała już czwarty raz w tym tygodniu, pilnie prosząc o spotkanie…
Westchnął ciężko. Najpewniej to jakaś kolejna dziennikarka, albo inna nawiedzona czarownica, która ma mu do sprzedania swój cudowny wynalazek, który jego firma koniecznie powinna kupić i wprowadzić na rynek.

- Jak się nazywa? – zapytał niechętnie.

- Hermiona Granger – odpowiedziała szybko Luiza.
Draco podniósł głowę i spojrzał na nią zaskoczony. Miał wrażenie, że coś mu się przesłyszało…

- Możesz powtórzyć? – poprosił, czując jak spinają mu się mięśnie karku.

- Nazywa się Hermiona Granger. Prosi o pilne spotkanie w jakiejś sprawie, która dotyczy też pana… Tak przynajmniej napisała – poinformowała go sekretarka.

- I dopiero teraz mi o tym mówisz?! – huknął na nią, aż przestraszona podskoczyła w miejscu.

- Ja nie wiedziałam! Przepraszam! - wyjąkała Luisa, a do jej oczu napłynęły łzy.

- Wyślij jej pilną sowę z propozycją spotkania jutro z samego rana – nakazał.

- Ale rano przyjeżdżają kontrahenci…

- To ich odwołaj! – warknął rozwścieczony.

- Oczywiście! Zaraz to załatwię! – sekretarka rzuciła się w stronę swojego biurka, w panice sięgając po pióro i pergamin.


💞💞💞


            Draco wszedł do swojego biura i mocno zatrzasnął za sobą drzwi. Oparł się o nie i potrząsnął głową. Co takiego mogło się stać, że nagle po tylu latach, ona zechciała się z nim zobaczyć?
To wspomnienie pojawiło się nagle, doprawdy nieproszone.

- To nie mogło się udać… - wyszeptała cicho, nie patrząc mu w oczy.
- Nie mogło… - potwierdził, choć wcale nie chciał tego powiedzieć.
- W każdym razie, dziękuję. Dzięki tobie jakoś poradziłam sobie z tym całym życiowym bałaganem… – uniosła głowę i na krótko ich oczy znów się spotkały.
- Tak, ja też – przyznał cicho.
- Powodzenia… - wyciągnęła do niego dłoń.
- Hermiono… - ujął jej rękę, niezdolny do powiedzenia niczego więcej.

            I tyle. Krótki uścisk dłoni, a później odeszła. To było sześć lat temu. Od tamtej pory, widywał ją tylko czasem, gdy przechodził przez Pokątną, a ona akurat stała za ladą w swojej księgarni.

Nigdy nie odważył się wejść do środka.
To nie mogło się udać. Tak to sobie tłumaczył i wiedział, że ona najpewniej też dochodziła do podobnych wniosków. Ciekawe dlaczego akurat teraz coś się zmieniło i postanowiła do niego przyjść? Czyżby to miało jakiś związek z jej zbliżającym się ślubem z Weasleyem? Ale jaki? To było zastanawiające…

Był bardzo zmęczony, ale czuł, że dzisiejszej nocy też specjalnie nie pośpi. Wspomnienia i pytania wirujące w jego głowie, zapewne mu na to nie pozwolą.

 
💞💞💞


I jaaaak? 😨
Koniecznie zostawicie swoje komentarze, bo umrę z emocji! 
Kolejny rozdział zgodnie z planem.
Rozejm - niedługo, przecież mnie znacie!

Dziękuję za każde słowo wsparcia! 💗

Jesteście najlepsze! 😋