[WOW] Rozdział 44 - "To właśnie przez to"

 Dedykacja: Dla Kamili Sztuk i Ady Skowrońskiej - za Wasze miejsce w rankingu 😊
oraz dla Agnieszki Gołygowskiej - dziękuję za Twoje zaangażowanie 💓


◈◈◈

No i jeszcze 6! 😮

◈◈◈

                Hermiona zadrżała, patrząc jak pędzący z olbrzymią prędkością tłuczek, minął głowę Dracona dosłownie o kilka cali.
Nienawidziła tej głupiej, niebezpiecznej gry.
Pogoda była paskudna. Przez cały czas siąpił lodowaty deszcz, a zawodnicy mokli coraz bardziej, gdyż przy prędkości ich mioteł, nie działały żadne czary chroniące.
Westchnęła ciężko i z niepokojem obserwowała, jak Draco ostro nurkuje w dół za złotą piłeczką. Miała nadzieje, że wreszcie złapie tego cholernego znicza i ten przeklęty mecz wreszcie się skończy.

- Malfoy, dziś świetnie gra – zauważyła, siedząc obok niej Parvati.
- To prawda – zgodziła się Hermiona, mimo wszystko ciesząc się, że jej chłopak robił to co lubił.
Skoro Qudditch był jego pasją i hobby, to nie miała innego wyboru, jak się z tym pogodzić.
- Dean strasznie się wścieka. Spójrz tylko na niego – Patil z niesmakiem pokręciła głową, widząc jak kapitan drużyny Gyrffindoru, opieprza ostro swoich przemokniętych zawodników.
- Pogadałaś z nim? – Hermiona spojrzała kątem oka na przyjaciółkę.
- Codziennie próbuje do mnie zagadać, ale nie mam na to ochoty. Niech spada! – denerwowała się Parvati.
- Dlaczego masz do niego żal o coś, co zrobił, nim zorientował się, że być może coś się będzie działo pomiędzy wami? – zapytała spokojnie Hermiona.
Parvati spojrzała na nią z ukosa.
- Niech nie zgrywa idioty! Na pewno wiedział!
- A jeśli nie? To tak, jakby ja nigdy nie dała szansy… Wiesz komu – Granger rozejrzała się dookoła, ale na szczęście wszyscy byli mocno zaaferowani meczem. – Dobrze wiesz, jak wyglądała kiedyś nasza relacja. Ba! Jak to wszystko wyglądało jeszcze ledwo kilka miesięcy temu… – tłumaczyła jej spokojnie Hermiona.
- Chcesz mi powiedzieć, że przesadzam, odsyłając Thomasa na drzewo? – dopytywała Parvati.
- Nie… A w zasadzie to tak! Właśnie to ci chcę powiedzieć! – Hermiona uśmiechnęła się przekornie do przyjaciółki.
Parvati odwróciła głowę w stronę boiska i zaczęła śledzić wzrokiem lecącego z kaflem pod pachą, Deana.
- Może masz rację…? - przyznała niechętnie.
Hermiona poklepała ją po ramieniu.
- Pogadaj z nim. A jeśli potem nadal będzie cię wkurzał, to zamkniemy go w starym składziku na miotły razem z Irytkiem – zażartowała.
Patil, parsknęła śmiechem, ale po chwili obie podniosły się z miejsc, patrząc jak Draco i Seamus ramie w ramie ruszają w pogoń za złotą piłeczką.
Jeszcze chwila…
Hermionie na kilka sekund zamarło serce.
Tak! – chciałaby móc wykrzyknąć, ale nie powinna tego robić, siedząc pomiędzy wyjącymi z zawodu gryfonami.
Draco złapał znicz. Slytherin wygrał mecz.

- Będziesz mu musiała mocno pogratulować – wyszeptała jej do ucha wyraźnie rozbawiona Parvati.
- Zapewne dopiero jutro, bo dziś będzie opijał zwycięstwo razem z drużyną – parsknęła Hermiona, ale mimo wszystko też się uśmiechnęła.
Cieszyła się z jego sukcesu. Pomimo padającego deszczu, widziała prawdziwe szczęście wypisane na jego twarzy, gdy unosił dłoń, w której trzepotała się złota piłeczka.
Jej serce zalała fala gorąca. I wtedy zrozumiała, że jest szczęśliwa razem z nim.

 
◈◈◈

                Tak, jak przypuszczała, drużyna Slytherinu nawet nie pojawiła się tego dnia na kolacji. Hermiony wcale to nie zdziwiło. Zapewne, bardzo uroczyście, z pomocą kilku galonów whisky, świętowali swoje pierwsze miejsce w rankingu o puchar Qudditcha. Jeśli wygrają swój ostatni mecz z Krukonami, to Draco zapiszę się w historii Hogwartu, jako jeden z tych kapitanów, którzy poprowadzili swoich zawodników do zwycięstwa. Miała nadzieję, że właśnie tak się stanie. Szczerze mu tego życzyła.


◈◈◈

                Po kolacji, Hermiona wróciła do swojego dormitorium, wykąpała się i przebrała w zwiewną, satynową koszulkę nocną.
Biorąc pod uwagę, że była sobota, zdecydowała się nalać sobie lampkę tego wspaniałego wina. Sięgnęła po książkę, chcąc powtórzy rozdział o zaklęciach przywracających pamięć. Miała zamiar pogadać jutro z Draco, o tym, kiedy najlepiej będzie załatwić tę sprawę z Nottem. Nie chciała dłużej tracić czasu.
- Panno Granger! Mamy jakiś problem na korytarzu! – zawołała nagle Violet.
Hermiona szybko sięgnęła po swoją różdżkę i przywołała swój szlafrok, a zaraz później wsunęła stopy w kapcie i zbiegła po schodach.


◈◈◈

                Otworzyła przejście i od razu zasłoniła oczy. Na całym korytarzu ktoś rozrzucił peruwiański proszek natychmiastowej ciemności. Hermiona zakasłała i machnęła różdżką, chcąc usnąć zadymienie, ale wiedziała, że to chwilę potrwa.
Nie miała pojęcia, co za żartowniś to zrobił, ale szczerze się wkurzyła. Będzie musiała teraz z dziesięć minut stać tutaj i machać różdżką, by pozbyć się tego całego dymu.
Gdy skończyła, okazało się, że oczywiście na korytarzu nikogo nie było. Zmięła w ustach przekleństwo, przekonana, że to zapewne jakieś dzieciaki z młodszych roczników, postanowiły się zabawić w sobotni wieczór.

- Daj mi proszę znać Violeto, jeśli ktoś się tu jeszcze dziś pojawi. Zaczęła się już cisza nocna – poprosiła Hermiona i wróciła do swojego dormitorium, zamykając za sobą przejście.

Nie miała ochoty dłużej czytać i zdecydowała się, że pójdzie dziś wcześnie spać, a rano wstanie i jeszcze raz ogranie sprawę z zaklęciami zapomnienia.
Jednym łykiem skończyła swoje wino i w całkiem przyjemnym humorze, udała się do swojej sypialni.

◈◈◈  

                Zdjęła kapcie i szlafrok, rzucając go niedbale na krzesło obok łóżka, po czym ułożyła się wygodnie w bordowej pościeli i schowała różdżkę pod poduszkę. Zawsze sypiała w ten sposób. Była to pozostałość z ich wyprawy po horkrusy, gdy co wieczór, kładąc się spać, nie była pewna, czy w nocy nikt ich nie zaatakuje.
Odetchnęła lekko i zamknęła oczy. Ciekawe, czy Draco będzie miał jutro ochotę, żeby się z nią spotkać? A może cały dzień będzie leczył kaca, po całonocnej popijawie?
Nagle jej uwagę coś rozproszyło. Uniosła się lekko i spojrzała w kąt pokoju. Zdawało jej się, czy szlafrok na krześle sam się przesunął?
Już miała sięgać po różdżkę, gdy nagle łóżko tuż obok niej się ugięło, a zaraz później czyjąś dłoń zakryła jej usta i popchnęła ją z powrotem na posłanie.


◈◈◈

Przeszył ją dreszcz przerażenia. Ktoś tu był! Ktoś niewidzialny właśnie przygważdżał ją swoim ciałem do materaca!
Ponowiła próbkę, sięgnięcia po różdżkę, gdy kątem oka, w ciemności zauważyła, jak jej magiczny atrybut wyfruwa z pod poduszki i ląduje w drugim końcu pokoju.
I wtedy to poczuła.

Prawdziwa ulga spłynęła na jej serce, gdy jej nos wyłapał znajome nuty. Jego woda kolońska.
- Jak myślisz, co ci teraz zrobię? – wyszeptał jej zmysłowo do ucha.
Hermiona rozluźniła się, gdy wreszcie zdjął palce z jej ust.
- Chcesz żebym dostała zawału, ty wariacie? – sapnęła.
- Chcę żebyś dostała czegoś zupełnie innego... – wymruczał dwuznacznie.
- Ten peruwiański proszek ciemności to twoja sprawka? Ty mały, podstępny…
Nie dał jej dokończyć, delikatnie łapiąc jej dolną wargę pomiędzy swoje zęby.
Hermiona jęknęła i na oślep sięgnęła dłonią, chcąc ją wpleść w jego włosy.
Draco pogłębił pocałunek, a ona poczuła, jak jej ciało znów zalewa się żarem, przygotowując się na to, co on mu zaoferuje.
- Nie świętujesz z drużyną? – zapytała, odrywając się na chwilę.
- Bez ciebie to żadne święto – wyznał, przenosząc swoje usta na jej szyję.
- Gratuluję ci… Byłeś dziś wspaniały!
- Zaraz pokażę ci, jak bardzo jestem – obiecał.
- Zdejmij zaklęcie. Chcę cię widzieć – poprosiła.
- Nic z tego!

(Scena 18+)

Hermiona uświadomiła sobie, że Draco odsuwa się od niej i fuknęła z irytacją pod nosem. Właśnie zrozumiała, że to miała być jego zemsta za tę akcję w szatni pod prysznicem.
Poczuła jego chłodne palce na swoich udach. Sunął nimi powoli w górę. Nie miała pojęcia w jakiej znajdował się teraz pozycji, ale chyba siedział gdzieś tuż obok jej lewego biodra i…

- Och! – wyrwało się jej, gdy doświadczyła jego dotyku w swoim najwrażliwszym miejscu.
A więc o to mu chodziło, tak? Planował ją torturować tym, że nie będzie widziała, jaki będzie jego następny krok? Mściwa bestia!
Mimowolny jęk, wydobył się z jej gardła, gdy przeniósł obie dłonie na jej biodra, a następnie szybkim pociągnięciem pozbawił ją majtek.
Co on kombinował?

- Dra… - chciała coś powiedzieć, o coś go zapytać, jednak to stało się zupełnie niemożliwe, gdy zdecydowanym ruchem rozsunął jej bardziej nogi.
Po krótkiej chwili jego oddech owioną najintymniejszą części jej ciała.
Zadrżała z emocji i jęknęła przeciągle, a zaraz potem krzyknęła i szarpnęła się, gdy przejechał językiem po jej kobiecości.
Nie miała wątpliwości, że jej chłopak, zjawił się tej nocy w jej sypialni, tylko i wyłącznie po to, by ją wykończyć.
Jej ciało wiło się, a jęki narastały z każdą sekundą. Nie mogła wprost uwierzyć, że może odczuwać coś, aż tak intensywnie. To wykraczało poza granice jej wyobraźni.
To co jej robił było idealne. Doskonale wiedział, gdzie nacisnąć silniej językiem, tak by posłać ją na skraj obłędu. Perfekcyjnie odgadywał, gdzie w danej chwili najbardziej go potrzebowała.
- Ja zaraz… Zaraz! - wychrypiała, chcąc go ostrzec, że jeśli za sekundę nie przestanie, to ona rozpadnie się pod nim na miliardy skrawków czystej rozkoszy.
Draco jednak nie zamierzał jej tego odmawiać.
Jeszcze kilka ruchów zwinnego języka, a Hermiona doszła, wykrzykując jego imię w najsilniejszym orgazmie, jakiego w życiu doświadczyła.
Wiła się pod nim i szlochała w uniesieniu, nie potrafiąc myśleć o niczym innym, jak tylko o tym, że to było coś wspaniałego. Najwspanialszego!

Zorientowała się, że jego ręce opuszczają jej biodra i jak przypuszczała, Draco usiadł gdzieś obok.
Rzuciła się na oślep, próbując go zlokalizować. Na szczęście się udało, bo już po chwili zakleszczyła ręce na jego barkach i pchnęła go gwałtownie, chcąc mieć pewność, że opadnie na materac.
- Jesteś dzika… - szepnął, gdy jej dłonie zaczęły gorączkowo błądzić po jego ciele, chcąc sprawdzić, co musi zrobić, by móc go posiąść i doprowadzić do stanu, w który on przed chwilą ją wprawił.
 
                Dosłownie zerwała z niego koszulkę, odrzucając ją gdzieś w kąt pokoju, a zaraz potem sięgnęła do jeansów. Była zła, że nie założył czegoś mniej problematycznego, ale i tak nie miała zamiaru przestać.
Musiała coś zrobić, by pokazać mu, że wyprawianie z nią takich czarów, nie może obejść się bez konsekwencji. Już ona zaraz sprawi, że on też będzie szlochał przed nią z rozkoszy!
Trzema szybkimi pociągnięciami, pozbawiła go spodni, razem z bielizną. Przez krótką chwilę, przez jej myśli przebiegło pytanie, czy jego bokserki znów były dziś czarne? Uznała jednak, że to i tak nie ma kompletnie żadnego znaczenia.
Poszukała swoją dłonią jego penisa, od razu łapiąc go mocno w swoją dłoń. 
Głośne syknięcie, pozwoliło jej stwierdzić, że Draconowi spodobało się to, co zrobiła.
Przejechała po całej jego długości kilka razy, pieszcząc go zapamiętale. Zmieniła pozycję, chcąc się pochylić i wziąć go w usta, ale on jej na to nie pozwolił.
Pociągnął ją wyżej, trzymając mocno jej ramiona, a zaraz później, znów przeniósł swoje ręce na jej biodra, sprawiając, że znalazła się tuż nad nim.
Hermiona pochyliła się, a Draco sam ułatwił jej dostęp swoich ust, całując ją gorąco.
Wstrząsnął nią dreszcz, gdy poczuła na jego wargach swój własnych smak, ale ani trochę jej to nie przeszkadzało.
Zmusił ją, by zdjęła wreszcie koszulkę nocną, a jego duże dłonie od razu zamknęły się na jej jędrnych piersiach. Masował je przez chwilę, a ona znów sięgnęła pomiędzy ich ciała, by pieścić jego nabrzmiałą męskość. 
Ustawiła go u swego wejścia, gotowa na więcej, a Malfoy gwałtownym ruchem pociągnął ją w dół, wchodząc płynnie do jej rozgrzanego wnętrza.
Hermiona doświadczyła dreszczu ekstazy, czując jak obłędnie twardy penis wślizguje się w nią bez żadnych oporów. 
Zajęczała głośno i od razu, kierowana jakąś wewnętrzną siłą, zaczęła go przyjmować w sobie centymetr po centymetrze, synchronizując ruchy swoich ud, z delikatnymi podrzutami jego bioder.
Skupiona na wsłuchiwaniu się w jego pojękiwanie i odgłosy wydawane przez ich połączone z sobą ciała, nagle poczuła coś twardego pod swoim kolanem.
Szybko zrozumiała, że to najpewniej jego różdżka, o której chyba zapomniał. Sięgnęła po nią i krótkim machnięciem zdjęła z niego zaklęcie kameleona.
- Wiedźma… - bardziej stęknął niż powiedział.
Hermiona westchnęła z zachwytu, widząc jego wykrzywioną rozkoszą twarz, na którą padała z okna księżycowa poświata. To ona mu to robiła. To ona wprawiała go w ten stan.

                Odrzuciła różdżkę i skoncentrowała się na przyśpieszeniu rytmu. Chciała, jak najszybciej doprowadzić go do spełnienia. On jednak miał w zanadrzu kolejny, iście ślizgoński plan, bowiem sięgnął do jej obrzmiałej po miłości oralnej łechtaczki i zaczął pieścić ją intensywnie w takt ich wspólnego rytmu.
Przygryzła wargę, wiedząc co to oznaczało…
Poruszali się w szalonym tempie, pędząc wspólnie ku jednemu celowi – rozkoszy największej z możliwych.
Ona doszła pierwsza – zamroczona siłą drugiego orgazmu, wygięła się, a później opadła na niego całą sobą.
Draco wbił palce w jej łopatki i poruszył się jeszcze kilka razy nim wyjęczał chrapliwe „Hermiona!”, prosto w jej włosy.

Stoczyła się z niego, opadając na posłanie, próbując złapać oddech. Dwa orgazmy dosłownie ścięły ją z nóg, dlatego cieszyła się, że może teraz leżeć.
Draco bez skrępowania, zgarnął ją w swoje ramiona, przytulając swój podbródek do jej skroni. Westchnęła w jego szyję, pogodzona z myślą, że kompletnie oszalała na jego punkcie. Momentami nie poznawała samej siebie.
Byli spoceni i rozgrzani, a ich oddechy mieszały się ze sobą.

(Koniec sceny 18+)


◈◈◈

- Planujesz mnie wykończyć? – zipał, a jego serce waliło niczym oszalałe.
- I kto to mówi? – zaśmiała się cicho.
- Czyżbyś miała mi coś do zarzucenia? – spytał, przeplatając delikatnie jej włosy swoimi palcami.
- Absolutnie nic! - Odetchnęła głęboko, ze szczerym uśmiechem. 
- Przepraszam za ten numer z proszkiem, ale musiałem cię jakoś skłonić do otwarcia przejścia – zaśmiał się, a jego śmiech przepłynął przez nią całą. 
- Nie bałeś się, że ustawiłam jakąś pułapkę na intruzów?
- Zaprosiłaś mnie już tutaj. Domyśliłem się, że dodałaś mnie do swoich zaklęć ochronnych…
Teraz to Hermiona się zaśmiała. Ten mały spryciarz, przejrzał ją na wylot!

- Zostaniesz do rana? – zapytała.
- Jeśli chcesz…
- Bardzo! – uniosła się i musnęła delikatnie jego usta.
- Ale tylko pod warunkiem, że obiecasz mnie nie wykończyć!
- Niczego nie obiecuję! – znów się roześmiała i z powrotem ułożyła wygodnie na jego ramieniu.

Leżeli chwilę w ciszy, rozkoszując się swoim ciepłem, bliskością i subtelnym dotykiem swoich nagich ciał.
- Masz taką gładką skórę… - wymruczał, sunąc palcami wzdłuż jej kręgosłupa.
- A ty boskie mięśnie – odbiła komplement, dotykając delikatnie jego brzucha.
- Nie mogę się tobą nasycić – wyznał bez skrępowania. – Jesteś niczym jakaś ulubiona używka! 
- A masz taką? Ulubioną używkę? – spytała, czując, że to dobry moment na taką rozmowę.

Naprawdę nie chciała, by Parkinson miała rację, mówiąc, że nie łączy ich nic poza świetnym pieprzeniem. Chciała dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Poznać go choć trochę lepiej.
- Poza seksem? – zażartował.
Hermiona parsknęła i uszczypnęła go w ramię.
- Chodziło mi o to, co najbardziej lubisz. Na przykład, co najbardziej lubisz pić?
Draco zamilkł na chwilę.
- Kawę. Czarną i gorzką. No i oczywiście whisky…
- Zdziwiłabym się, gdybyś wymienił mleko! – docięła mu.
- A ty? Jaki jest twój ulubiony napój?
- Też kawa. Czarna z łyżeczką cukru. I ostatnio bardzo lubię wino, zwłaszcza to od ciebie… - przyznała.
- Zdziwiłbym się gdybyś wymieniła sok z dyni! – zripostował.
Znów go uszczypnęła, ale też roześmiała się szczerze.
- A co lubisz jeść? – spytała.
- Jak każdy, prawilny Smok, oczywiście świeże dziewice – odparł nonszalancko.
Hermiona nie mogła nie zachichotać. Cudownie było leżeć w jego ramionach i tak żartować.
- A poza tym mocno niedostępnym rarytasem, to co? – drążyła.
- Jestem dość mięsożerny. Dobry stek, zawsze mnie cieszy – przyznał.
- Prawdziwy z ciebie twardziel. Whisky i steki…
- I dziewice. Nie zapominaj o najważniejszym! 
- A ze słodyczy?
- Nie przepadam, ale jak już, to czekolada… Taka z wielkimi orzechami.
- Masz dobry gust – przyznała.
- No co ty nie powiesz… - Draco połaskotał ją po żebrach, a ona pisnęła cicho, próbując powstrzymać jego dłoń.
- Co planujesz robić po szkole? – odważyła się zapytać.
Miała wrażenie, że nieco się spiął tym pytaniem.
- Jeszcze nie wiem. Chyba… Założę jakąś własną firmę. Nie chcę pracować w ministerstwie – przyznał.
Hermiona to zrozumiała. Na Malfoyu wciąż ciążył wyrok Wizengamotu. Nie mógł liczyć na dobrą posadę, chyba, że zdołałby sobie ją kupić za porządną łapówkę.  

- A dlaczego postanowiłeś zapuszczać włosy? 
To nurtowało ją od momentu, gdy Pansy o tym wspomniała.
- Skąd to pytanie? – zdziwił się.
- Pansy wspomniała, że był ku temu jakiś powód… - wyjaśniła.
- Parkinson myśli, że zrobiłem to, bo to taka tradycja rodu Malfoyów. Mój ojciec i dziadek, nosili długie włosy.
- Jej myślenie jest błędne? – Uniosła głowę, chcąc spojrzeć mu w oczy, co okazało się trudne, bowiem księżycowa poświata niestety ich nie obejmowała.
Draco milczał przez chwilę, a Hermiona odniosła wrażenie, że był dziwnie spięty.

- Jeśli nie chcesz… - zaczęła mówić.
Malfoy westchnął cicho, po czym podciągnął się i odwrócił w stronę jej nocnej lampki.
Zapalił ją i usiadł.
Hermiona spojrzała na niego niepewnie i również podniosła się do siadu.
- Daj dłoń – poprosił dziwnie miękko, jednocześnie zgarniając swoje blond pióra na jedno ramie.
Ku jej zaskoczeniu, położył ją na swoim karku, tuż przy dolnej linii włosów.
Hermiona w pierwszej chwili nie zrozumiała o co chodzi, sunąć palcami po gładkiej skórze. Nagle jednak coś jakby delikatnie uszczypnęło ją w opuszkę palca wskazującego.
- To zaklęcie – stwierdziła w lekkim szoku.
- Owszem. Zaklęcie maskujące – wyznał dziwnie ochryple.
- Ale… Dlaczego? – Jeszcze raz dotknęła tego miejsca, a Draco wzdrygnął się lekko.

Wyszeptał coś cicho, a Hermiona z niemym przerażeniem zaczęła obserwować, jak na jego karku pojawiają się czerwone linie, układające się w regularny wzór.
Zauważyła czaszkę, różdżkę trzymaną przez dłoń w stalowej rękawicy, ptaki… I już wiedziała. Widziała już ten wzór kilka lat temu… W domu Syriusza.

- To herb… - jęknęła, czując jak coś ściska jej gardło.
- Herb rodowy Blacków - sprecyzował. - Prezent na szesnaste urodziny od ciotki Belli.
- Och nie! – wyrwało jej się i nim zorientowała się co robi, już mocno tuliła go do siebie, a słone łzy spłynęły jej po policzkach.

Ta przebrzydła suka nie tylko naznaczyła ją jako szlamę. Napiętnowała też własnego siostrzeńca, wypalając mu herb rodzinny jego matki na karku. Cieszyła się, że ta przeklęta dziwka już nie żyła, bo jak nic zrobiłaby teraz wszystko, by ją osobiście dopaść.

- Zaklęcia maskujące są dobre, ale jest wielu czarodziei, którzy potrafią je rozpoznać. No i nie zawsze mogę ich użyć… Długie włosy czasem pomagają – tłumaczył niskim, przepełnionym goryczą głosem.
Hermiona otarła łzy i przesunęła się tak, by móc spojrzeć mu w oczy.
- Nie można go usunąć? Przecież moja blizna…
Draco przecząco pokręcił głową.
- Próbowałem wszystkiego. Rodzinna księga klątw nie pomogła.
Uniosła się i znów objęła go mocno.
- Znajdę sposób! Przysięgam! – zapewniła gorliwie, z czułością całując go w skroń.
- Czyżbym ci się nie podobał z długimi włosami? – zaśmiał się, ale Hermiona wiedziała, że zrobił to tylko dla zachowania pozorów.
- Bardzo mi się podobasz! – Niezbyt delikatnie pchnęła go na materac i przerzuciła nad nim swoje biodro, chcąc znaleźć się bliżej.
Usiadła na nim i pochyliła się, by móc pocałować go z uczuciem.
- Szczerze mówiąc, to chyba właśnie w nich się zakochałam… 

◈◈◈

Kolejny dzień maratonu! :)

Ale mam frajdę, że mi się udaje to pociągnąć dalej - no i oczywiście, że ze mną jesteście! 
Przypominam, że to 3 publikacja w 3 dni - mój rekord :D

Jeśli ktoś nie wiem co dalej - oświadczam - od 1 do 4 dni pojawi się pierwszy rozdział mini-opowiadania "Rozejm" :) Już Was Zapraszam!

Pytania: venetiia.noks@gmail.com

I do zobaczenia wkrótce! :)

V. 

PS.
Przypominam: Jeśli nie będziecie tak super komentować, jak dotychczas, to moja wena może nagle umrzeć 💀i wtedy ten maraton nigdzie nie dobiegnie 😲
Tak tylko sobie dywaguje, bez presji 😛