>Rozejm< - ETAP 1

 Dedykacja: Dla Wszystkich miłośników magicznych ceremonii 🙌😊




💢💢💢

                Ciszę, jaka zapadła w pomieszczeniu, można by było pokroić nożem. Lucjusz skupił swój wzrok na kobiecie, o której przed chwilą wspomniał, a Potter otworzył usta, niczym śnięta ryba.

- Wy szumowiny! – Ron zerwał się ze swoje miejsca i sięgnął po różdżkę, zaraz potem ludzie Lucjusza, zrobili to samo, co znów spowodowało, że Kinsgley, Denis i Neville, również zerwali się ze swoich miejsc.

- Spokój! – zarządził Malfoy.

- Schowajcie różdżki! – nakazał Potter.
Niechętnie, ale mężczyźni po kolei posłuchali tego polecenia.

- Możesz mi wyjaśnić, co miałeś na myśli? – poprosił spokojnie Harry.

- Chcemy Hermiony Granger.

- Ale… Dlaczego…? – odważyła się zapytać Hermiona, nerwowo zaciskając dłonie.
Było widać, że to żądanie wprawiło ją w kompletnie osłupienie.

- Tak wyglądają nasze warunki – uciął krótko Lucjusz.

- Chcecie ją zabić? – spytał cicho Potter.

- W żadnym wypadku. Wręcz przeciwnie. Panna Granger zostanie potraktowana z całym należytym jej szacunkiem… - Lucjusz uśmiechnął się uprzejmie do dziewczyny.

- Hermiona nie jest rzeczą, byście mogli ją chcieć! – wypluł z nerwami Ron.

- Tak wygląda rozejm, który wam proponujemy – podkreślił ponownie Lucjusz.

- To jesteście idiotami, jeśli myślicie, że się na to zgodzimy! – oznajmił sucho Harry, wstając ze swojego miejsca.

- Zastanów się Potter. Ta wojna pochłonęła już jedno dziesięciolecie. Chcesz, by trwała w nieskończoność? – spytał cicho Lucjusz, uważnie lustrując Pottera.

- Nie oddamy wam Hermiony, za nic w świecie! – wycedził przez zaciśnięte zęby Wybraniec.

- W takim razie możesz zacząć zbijać już trumny, na kolejne ofiary. A wierz mi, mamy przygotowany dobry plan na to, by was rozbić w pył – Lucjusz również wstał.

- Wasze niedoczekanie! – zawarczał Potter. – Koniec negocjacji! – Zdecydowanym krokiem ruszył do wyjścia.

- Harry, zaczekaj… - poprosiła cicho Hermiona.
Mężczyzna odwrócił się powoli w jej stronę i spojrzał jej prosto w oczy.

- Nie, Hermiono! Mowy nie ma!

- To dobre warunki, Harry. Są dobre… - wyjąkała, najwyraźniej walcząc ze łzami.

- Chyba zwariowałaś?! Nie ma szans! Wstawaj, wychodzimy! – Ron szorstkim gestem złapał ją za ramię i próbował podnieść z miejsca.

- Zostaw! – poprosiła płaczliwie i znów spojrzała na Pottera.

- Nie mogę…- jęknął Harry.

- Ta wojna jest straszna, a cierpienie, które za sobą niesie, jest niewyobrażalne… - wyszeptała cicho.

- Herm…

- Zgódź się Harry. To rozsądne – poprosiła cicho.

- Nie! – krzyknął sfrustrowany Ron.

- Nie – powtórzył o wiele ciszej Harry.

- Proszę cię byś się zgodził. Zrobię wszystko, by ten koszmar się skończył. Nawet to – Hermiona niepewnie popatrzyła na Lucjusza.

- W ramach przysięgi wieczystej, mogę ci obiecać, że nigdy nie zabiję panny Granger. Będziecie się też mogli z nią widywać. Jestem przekonany, że jej wiedza, przyda nam się w odbudowie naszego świata na nowo… – Lucjusz oderwał wzrok od Hermiony i przeniósł go na Pottera.

- Po co wam ona? - spytał zbolałym głosem Potter.

- Zapewniam cię, że nie po to, byśmy mogli ją skrzywdzić. Chcemy tylko, by zamieszkała w naszej siedzibie i robiła to, czego się będzie od niej oczekiwało – Lucjusz odwrócił się i znów spojrzał Hermionie w oczy.

- Ja nie… - Potter wyglądał, jakby ktoś dźgnął go w serce.

- Zgódź się, Harry. Tak powinno być - Hermiona

- Hermiona nie rób tego! – zawołał czerwony na twarzy Ron.

- Przysięgasz, że jeśli z tobą pójdę, to w naszym świecie zapanuje pokój i ani ty, ani żaden z twoich ludzi, nie zaatakuje nas nigdy więcej? – Hermiona popatrzyła uważnie na Lucjusza.
Malfoy powoli wstał i obszedł stół, tak by móc stanąć tuż przed nią.
Ron chyba chciał podbiec i mu przyłożyć, ale Neville, powstrzymał go stanowczo łapiąc rudzielca za bark.

- Przysięgam, że ja i moi żołnierze nie skrzywdzimy już nikogo, jeśli ze mną dobrowolnie pójdziesz i będziesz wykonywała wszystkie polecenia, jakie otrzymasz – Lucjusz patrzył jej prosto w oczy.
Hermiona zawahała się chwilę, wreszcie jednak powoli skinęła głową.

- Czy mogę wrócić po swoje rzeczy i… by… się pożegnać? – zapytała, starając się opanować drżenie głosu.

- Tak, o ile zabierzesz ze sobą Pansy. To ona dostarczy cię potem do kwatery głównej – Lucjusz, ruchem głowy wskazał na Parkinson, która powoli wstała od stołu.
Hermiona również spojrzała przelotnie na dziewczynę, po czym przytaknęła krótko, na znak zgody.

- Zawiążemy jej oczy, by nie odnalazła potem drogi do naszej kryjówki – wtrącił Kingsley.

- Macie takie prawo – przytaknął Lucjusz.

- Hermiona, nie… - Ron wyglądał, jakby się miał zaraz rozpłakać.

- Podpiszmy dekret i złóżcie od razu przysięgę wieczystą – poprosiła cicho, nie mogąc zniwelować dygotania swoich ramion.

- Będziesz jej gwarantem? – zapytał Malfoy.

Pośpiesznie kiwnęła głową. Mogła się na to zdobyć. Nawet jeśli umrze, to i tak przysięga będzie nadal ich obowiązywała.
Nie miała pojęcia co ją czekało, ale zgodziłaby się nawet na śmierć, jeśli tym mogłaby oszczędzić cierpienia tym wszystkim nieszczęśnikom. Oni wszyscy zasługiwali na pokój.
Ostatnie dziesięć lat, było jak jeden, nieustający koszmar. Jeśli jej zgoda na oddanie się w ręce śmierciożerców, mogła położyć temu kres, to była skłonna na to przystać.



💢💢💢



                Żegnanie przyjaciół, z którymi widywała się przez ostatnie dziesięć lat praktycznie dzień w dzień, było jak wyrwanie sobie serca, kawałek po kawałku. Nie mogła przestać płakać przez cały ten czas. To wszystko było tak bardzo bolesne, że oddech wiązł jej w piersi. Wciąż potrafiła zrozumieć dlaczego. Dlaczego właśnie ona?

                Była prawie pewna, że to wszystko ma jakaś głębszą przyczynę. Malfoy nie postawił takiego żądania, bez wyraźnego powodu. Na pewno miał dla niej jakąś misję. Być może, planował przejrzeć jej pamięć, by dowiedzieć się, jak mocno była zaangażowana w strategię Feniksów w ostatnich latach. Nie bała się tego. Podpisali rozejm i złożyli przysięgę. Nikt już nie skrzywdzi jej przyjaciół.
Nie wiedziała, czy nie skrzywdzą jej… Ale nie miała wyjścia. Najwyraźniej musiała się poświęcić.


💢💢💢


- Mój Salazarze… Ale to ckliwe! - komentowała Parkinson, gdy Hermiona po raz ostatni pomachała stojącym przed głównym budynkiem ich kwatery, znajomym i przyjaciołom.

Molly i Ginny przytulały się do siebie, szlochając w swoich ramionach. Fleur opierała się o ramię Billa i ocierała łzy, a Neville ukrył twarz w dłoniach, najwyraźniej nie chcąc, by ktoś widział, że płacze.
Harry miał zaciętą minę, bez wyrazu, bez emocji, ale Hermiona wiedziała, że w głębi serca najpewniej również bardzo cierpiał. Nie powinien się jednak obwiniać. To była jej decyzja. Sama ją podjęła.
Otarła łzy koronkową chusteczką i poszła za Parkinson, która kierowała się poza pole antyteleportacyjne.


💢💢💢

- Widać, że cię tu lubili, Granger – burknęła Pansy, oglądając się przez ramie na tłum, który stał pod domem.

- Ze wzajemnością – odpowiedziała cicho Hermiona.

- Nie rycz już! Przecież Lucek ci mówił, że nie spotka cię u nas nic złego. No chyba… Prawie nic! – Pansy gruchnęła cichym chichotem.

Hermiona poczuła, że ciarki przebiegły jej po krzyżu.
Otarła ostatnią łzę, starając się wyrzucić z głowy fakt, że Ron nawet nie raczył się przyjść z nią pożegnać. Wiedziała, że po siedmiu latach ich związku, tych wszystkich wspólnych nocach i porankach, jej dobrowolne odejście, zapewne go mocno zabolało. Liczyła jednak na to, że zrozumie. Przecież tak dobrze ją znał. Od zawsze wiedział, że jest gotowa się poświecić, w imię większego dobra. Była pewna, że do niej przyjdzie, obejmie, powie, że ją kocha, że będzie czekał…
Niestety, to nadal był cały on – wciąż uciekający, gdy pojawiały się problemy.

- Dobra Granger, złap mnie za bark i trzymaj się mocno – nakazała Parkinson.
Hermiona spełniła jej polecenie, po czym ostatni raz spojrzała za siebie.
Jej dom. Jej rodzina.
Zawirowało jej w oczach, a zaraz potem wszystko zniknęło.



💢💢💢


                To był pałac. Wielki, monumentalny i bardzo wystawny. Hermiona nawet nie chciała zgadywać, ile jest w nim komnat. Strzeliste wieże, setki okien, dobrze utrzymany ogród, a z boku park. Było co podziwiać.

- Witaj w Mirum Pars, Granger – Parkinson uśmiechnęła się kpiąco, widząc, jak Hermiona wpatruje się zamek.

- Wszyscy tu mieszkacie? – zapytała Hermiona.

- Nie. Z tyłu jest jeszcze kilka budynków dla żołnierzy. W zamku mieszkają tylko generałowie z rodzinami.

Hermiona skinęła lekko.
O ile dobrze pamiętała, Malfoy miał dwunastu generałów.
Gdy podeszła z Parkinson do wielkich, drewnianych drzwi, te otworzyły się nieomal natychmiast. Weszły razem do przestronnego holu, wykładanego jasno-różowym marmurem. Bielone ściany, złote kandelabry, wielkie schody obite ciemnozieloną wykładziną…

- Chodź, zaprowadzę cię do twojej komnaty. Masz jeszcze trochę czasu, by przygotować się do ceremonii – poinformowała sucho Pansy.

- Ceremonii? – powtórzyła Hermiona.

- Masz problemy ze słuchem, Granger? – zapytała z kpiną dawna ślizgonka.
Hermiona postanowiła nie odpowiadać. Miała tylko nadzieję, że owa ceremonia, nie będzie oznaczała nadania jej mrocznego znaku. Z tego co głosiły plotki, od śmierci Voldemorta, Śmierciożercy nie praktykowali już tego typy naznaczania, ale i tak trochę się bała.


💢💢💢

                Komnata była duża, a jako, że miała kształt owalu, Hermiona uznała, że musiała znajdować się w jednej z wież. Przetarła oczy i usiadła na wielkim, krytym kremową pościelą łożu. Poza nim, w pomieszczeniu znajdowała się jeszcze toaletka, szafa i komoda, oraz drugie drzwi prowadzące najpewniej do łazienki.

Sama nie wiedziała, co teraz czuła. Jeszcze dziś rano obudziła się w swoim pokoju w Azylu Feniksa – jak zwała się ich kryjówka. Ron chrapał tuż obok, rozwalając się wygodnie tak bardzo, że prawie zrzucił ją z łóżka. To im wystarczało. Jeden pokój, łóżko, biurko, szafa, regał z książkami i niewielka łazienka.

Lubiła swoje życie, choć od prawie dekady trwało ono w pewnym zawieszeniu. Z powodu wojny nie mogli się z Ronem zdecydować na ślub czy dzieci. Pozostawało im trwać w swoim niby-związku, bo ciężko było określić ich relację inaczej, kiedy żadne z nich nie miało prawie żadnego wpływu na to, jak wyglądało ich życie.
Jej rozmyślania, przerwało pukanie do drzwi.

- Proszę – powiedziała, nieco zdziwiona, że ten ktoś po prostu nie wszedł.
Czyżby miano zamiar szanować tu jej prywatność?

- Dzień dobry, Granger.
Do komnaty Hermiony, ku jej sporemu zdziwieniu weszła Milicenta Blustrode.

- Dzień dobry.

- Przyniosłam ci szatę na dzisiejszą ceremonię – poinformowała oficjalnie, kładąc na jej łóżku duży, biały pokrowiec.

- Dziękuję – odpowiedziała automatycznie Hermiona.

- Na godzinę przed, Dafne przyjdzie cię uczesać i umalować – Bulstrode odwróciła się i żwawo ruszyła do drzwi.

- Zaczekaj! – poprosiła Hermiona.

- Na co? – zdziwiła się kobieta.

- Możesz mi powiedzieć, co to ma być za ceremonia? – spytała, czując jak cała się spina.

- Ceremonia wyboru  – oznajmiła spokojnie Bulstrode.

- Wyboru czego? – dopytywała Hermiona.
Ku jej zaskoczeniu Milicenta gruchnęła nagle szyderczym śmiechem.

- Wkrótce się przekonasz, Granger! Sama nie wiem czy ci zazdrościć czy jednak ci współczuć? – zarechotała kobieta, po czym bezzwłocznie wyszła z komnaty.
Hermiona wzięła głębszy oddech. Kompletnie nie miała pojęcia, co powinna o tym wszystkim myśleć.


💢💢💢

               

                Szata była zjawiskowa. Biała i cudnie mieniąca się tysiącami maleńkich kryształków. Miała grube ramiączkach, do których doczepione były dwa długie i szerokie pasy ze zwiewnego, srebrzystego szyfonu. Sięgała jej do kostek i była dopasowana w biuście oraz tali za pomocą gorsetu, ale dół był rozłożysty. Hermiona nigdy nie miała na sobie czegoś tak wytwornego.

Milcząca Dafne Greengrass podpięła część jej loków za pomocą eleganckiej, wysadzanej perłami spinki, zrobiła jej delikatny makijaż i pomogła założyć duże, złote kolczyki i pasującą do nich kolię. Na koniec kobieta przyniosła jej białe szpilki.

- Wyglądasz jak bogini – stwierdziła krótko, najwyraźniej oceniając efekt swojej pracy.

Hermionę zdziwiły jej słowa. Takiego komplementu zupełnie się nie spodziewała.
Rozległo się pukanie do drzwi. Hermiona odwróciła się, akurat w momencie, w którym Lucjusz wszedł do komnaty.

- No, no… - zacmokał z wyraźnym uznaniem. – Kawał dobrej roboty, panno Greengrass! – pochwalił.

- Dziękuję – odpowiedziała spokojnie Dafne. – Jeśli pan pozwoli, chciałabym już pójść, aby zdążyć się przebrać.

- Oczywiście. Zobaczymy się na dole – Lucjusz kurtuazyjnie otworzył drzwi przed dziewczyną, która szybko pozbierała swoje przybory do malowania i opuściła komnatę.

- Dowiem się, po co to wszystko? – zapytała cicho Hermiona.

- Wkrótce! – obiecał, z cynicznym uśmieszkiem.
Hermiona skinęła lekko głową. Wcale nie liczyła na to, że Malfoy jej odpowie.

- Gdy na ciebie teraz patrzę, to myślę sobie, że nawet bym się ucieszył, gdyby się okazało, że to jednak będę ja – Lucjusz zaśmiał się i pokręcił głową, jakby już żałując swoich słów.

- Nie rozumiem – przyznała cicho.

- Zrozumiesz. Gdzie masz różdżkę? – spytał.
Hermiona wskazała na leżąca na łóżku torebkę. Była trochę zdziwiona, że ani Lucjusz, ani Parkinson jej nie odebrali. Czy to oznaczało, że będzie mogła używać tu czarów?

- Zabierz ją ze sobą. Będzie ci potrzebna – powiedział.
Hermiona podeszła i wyjęła różdżkę. Po chwili wahania, wsunęła ją sobie w dekolt, licząc, że sztywny gorset góry sukni, nie pozwoli jej się przesunąć.

- Wyrosłaś na seksowną kobietę, Granger. Nigdy bym się tego nie spodziewał – Lucjusz uśmiechnął się cynicznie.

- Podziękowałabym za komplement, gdyby nie padł z twoich ust – odpowiedziała, nie kryjąc pogardy.
Lucjusz znów parsknął śmiechem, po czym zgiął ramię, pokazując jej tym gestem, że liczy na to, że ona je ujmie.
Wzięła głęboki oddech. Nie miała pojęcia co tu się działo, ale postanowiła się nie zastanawiać, tylko pójść i dowiedzieć o co dokładnie chodziło z tą całą ceremonią.


💢💢💢


               To pomieszczenie wyglądało jak komnata tronowa. Długa, wysoko sklepiona sala, na środku której stał bogato zdobiony, bordowy tron. Hermiona poczuła się dziwnie skrępowana, gdy weszli do środka. Setki oczu skierowały się wprost na nią, patrząc nie tylko z niechęcią, ale i z zainteresowaniem i chyba nawet podziwem.

Pomimo tego, że w komnacie znajdowało się na pewno około trzystu osób, było dziwnie cicho. Zapalone na ścianach pochodnie sprawiały dość mroczne wrażenie, a ubrani na czarno mężczyźni, stojący za bogato zdobionym tronem, przypominali trochę posągi.

Hermiona jednak szybko zrozumiała, że nimi nie są. To byli młodzi Śmierciożercy… Jej dawni koledzy z hogwarckich ław. Od razu zauważyła platynę włosów młodszego Malfoya i czarnoskóre oblicze Zabiniego.
Ress, Higgs, Pucey, Nott, Flint, Goyle… Byli tam wszyscy.

Nagle drzwi z drugiej strony komnaty otworzyły się i do środka weszli Rosier i Carrow, prowadzą pomiędzy sobą śmiesznie małego, pomarszczonego człowieczka.
Hermiona ze sporej odległości nie mogła określić kto to jest, ale szybko zrozumiała, że to na pewno ktoś ważny, bo wszyscy, których mijał, skłaniali przed nim nisko głowy.
Śmierciożercy pomogli zająć jegomościowi miejsce na tronie i w całej komnacie o ile to w ogóle było możliwe, zrobiło się jeszcze ciszej.

- Gotowa? – spytał szeptem Lucjusz.

- Na co? – mruknęła.

- Na spotkanie z mistrzem Sun Zi.

- Sun Zi? Chodzi ci o Sun Tzu? – powtórzyła głucho. – Tego od „Sztuki wojny”?
 
- Tego samego – wyjaśnił spokojnie Lucjusz.
Hermiona miała wrażenie, że jej szczęka dosłownie opadła z łoskotem.
Jakim cudem mugol, Sun Zi, który żył pięćset lat przed naszą erą, mógł teraz siedzieć przed nimi? Chyba, że… Był czarodziejem!

- Mistrzu, oto ona! – oznajmił mu oficjalnie Malfoy, gdy podeszli na tyle blisko, by staruszek mógł ich usłyszeć.
 
- Myślę, że nie popełniłeś omyłki, drogi Lucjuszu – wychrypiał z delikatnym uśmiechem Sun Zi.

- Obym cię nie zawiódł! - Blondyn skłonił się nisko.

- Podejdź do mnie, dziecinko…
Ku jej szczeremu zdziwieniu, starzec wyciągnął do niej swoją pomarszczoną dłoń.
Lucjusz opuścił ramię i spojrzał na nią wymownie. Zrobiła kilka niepewnych kroków i ujęła dłoń wiekowego czarodzieja.

Odniosła dziwne wrażenie, że nikt w całym pomieszczeniu, nie odważył się nawet głębiej odetchnąć. Hermiona poczuła, jak jej serce boleśnie obija się o żebra. Sun Zi, ujął jej dłoń i wbił w nią swój wzrok, wyraźnie skupiając się na czymś. Nagle przez jej ciało przebiegła fala przedziwnego ciepła.
Po chwili starzec podniósł głowę, a jego oblicze rozjaśnił szeroki uśmiech.

- To z całą pewnością ona! – oznajmił głośno.
Od razu w całej sali rozległy się gromkie brawa, a kilka osób nawet zawołało coś na wiwat.
Hermiona rozejrzała się po zebranych. O co tu chodziło?

- Wspaniale mistrzu! Czułem, że tak będzie! – Lucjusz skłonił się nisko, a na jego twarzy również zagościł uśmiech.
Sun Zi puścił dłoń Hermiony i sięgnął po różdżkę.

- Chcesz być pierwszy, Lucjuszu? – zapytał uprzejmie staruszek.

- Z największą przyjemnością! – odpowiedział Malfoy, szorstkim gestem łapiąc dłoń Hermiony i splatając ich palce razem.

- Podejdźcie – nakazał mistrz.
Lucjusz pociągnął ją kilka kroków bliżej i uniósł ich dłonie wyżej.
Sun Zi machnął nad nimi różdżką, a w całej sali znów zrobiło się przerażająco cicho.

- Przykro mi Lucjuszu, ale to nie ty – Sun Zi uśmiechnął się smutno.

- Widać nie było mi dane – Lucjusz ukłonił się ponownie, po czym puścił dłoń Hermiony i odszedł.

- Dołohow, ty będziesz następny – zdecydował mistrz.
Antonin Dołohow bardzo szybko do nich podszedł i nim Hermiona zrozumiała co się dzieje, to jego palce, zakleszczyły się na jej dłoni. Gestem podobnym do Lucjusza, uniósł ich ręce i podsunął je bliżej Sun Zi.

- To też nie ty. Teraz Nott senior – wywołał stary czarodziej.
Hermiona wzdrygnęła się lekko, gdy gruby i niezbyt miło pachnąć Nott złapał ją za dłoń swoimi tłustymi paluchami.

- Nie ty! – oznajmił śpiewnie Sun Zi.
Nott parsknął nieprzyjemnie i odrzucił od siebie jej dłoń, jakby była dla niego czymś odrażającym.

- Panicz Zabini – padło kolejne polecenie.
Hermiona zaczynała się coraz bardziej denerwować. Co stary mistrz sprawdzał, rzucając zaklęcia na jej dłoń splecioną z rękami tych wszystkich mężczyzn? Do czego mu to było?

- Cześć, Granger – burknął Blaise, podchodzą i splatając ich palce.

- Niestety to też nie ty! – Sun Zi uśmiechnął się do Zabiniego.

- Szkoda – Zabini nonszalancko wzruszył ramiona i odszedł.
Hermiona nagle przypadkiem wyłapała w tłumie wzrok Pansy Parkinson. Dziewczyna wyglądała, jakby jej wyraźniej ulżyło.

- Młody pan Flint! – zawołał Sun Zi.
Hermiona spojrzała na Marcusa i prawie skrzywiła się z obrzydzenia. Flint patrzył na nią w tak obleśnie, nieprzyjemny sposób, że ostatnim na co miała ochotę, było złapanie go za dłoń.
Jej obawy się potwierdziły, gdy mężczyzna na powitanie rzucił cicho:

- Cześć suczko.
Obrzydliwiec!
Z całych swoich sił musiała się wzbraniać przed tym, by nie wyrwać ręki z jego uścisku.

- To równie nie jesteś ty – oświadczył Sun Zi, po krótkiej chwili.
Hermiona odetchnęła z ulgą. Cokolwiek miała robić, to na pewno nie chciała tego robić w towarzystwie Marcusa Flinta.

- Draconie, teraz twoja kolej - padło polecenie.
Hermiona ledwo powstrzymała jęk. Ma złapać tę bladą fretkę za rękę? O nie! Tego już za wiele!
Malfoy podszedł do niej pewnym, nieomalże wojskowym korkiem. Ubrany w czarne, gustowne szaty, wyglądał bardzo męsko i poważnie.

                Nie widziała go od czasu Bitwy o Hogwart i z niesmakiem musiała przyznać, że ten czas nie zadziałał na jego niekorzyść. Malfoy wyrósł na przystojnego mężczyznę.
Złapał jej rękę bez chwili zawahania. Jego dłoń była dziwnie zimna, a palce długie i zgrabne. Miał delikatną skórę kogoś, nieskalanego nigdy ciężką pracą, ale jego opuszki były nieco twardsze.
Draco śmiałym gestem podsunął ich złączone dłonie prawie pod sam nos mistrza, a ten ponowił rzucanie zaklęcia. Hermiona sama nie wiedziała czemu, ale wstrzymała oddech…

                Przez dwie, długie sekundy, była pewna, że tak jak w przypadku jego poprzedników, tak i teraz nic się nie wydarzy, gdy nagle od środka ich złączonych rąk zaczęło do niej docierać dziwne ciepło.
Niespodziewanie nie wiadomo skąd, zerwał się silny wiatr, który rozwiał ich włosy i ubrania, a spod ich palców wystrzeliła świetlista, niebieska iskra, która oplotła ich złączone dłonie.
Hermiona spojrzała na Dracona z przestrachem, jednocześnie rejestrując, jego zaciętą minę. Cokolwiek się przed chwilą stało, to mogło oznaczać tylko jedno. Dotyczyło to także i jego.


💢💢💢

Heeej

Padam z nóg :D
Napiszcie co sądzicie! - Będę wdzięczna!
Program kolejnej publikacji: - Sny 24. (Pojawią się od 1 do 4 dni)

Buziaczkuję!