>Rozejm< ETAP 12

 Dedykacja: Dla wszystkich miłośniczek porywczych akcji 😈



💢💢💢

- Kto śmiał rzucił na mnie zaklęcie?! – zawołał z oburzeniem Potter.

Wszystkie głowy odwróciły się automatycznie w stronę Dracona, który choć stał kilka metrów dalej, o dziwo nie trzymał w dłoni różdżki.

- Ja to zrobiłam! – odezwała się Parvati podchodząc do swojego chłopaka.

Nim ktoś zdążył się choć zdziwić, Patil zamachnęła się i wymierzyła wybrańcowi siarczysty policzek, tak mocny, że głowa odskoczyła mu na bok.

- Jeszcze raz zobaczę, że tak traktujesz Hermionę, a mnie popamiętasz! Ona oddała wszystko za pokój w naszym świecie! Poświęciła się dla dobra nas wszystkich, a ty śmiesz jeszcze mieć do niej jakieś pretensje?! Ty skończony głąbie! – krzyczała, bez opamiętania okładając otwartymi dłońmi swojego chłopaka po głowie i ramionach.

Śmierciożercy zaczęli coraz głośniej chichotać, a Lucjusz Malfoy zakrył usta, najwyraźniej również próbując zdusić szyderczy śmiech.

Hermiona akurat ocierała łzy z twarzy, gdy poczuła jego ramie na swojej talii. Odruchowo oparła się o mocniej o Dracona, czując, że nogi wciąż ma jak z waty.

- Zaraz go poszatkuję na kawałki, przysięgam... – wyszeptał Malfoy z napięciem w głosie.

- Nie! Wszystko w porządku. To nic takiego! Nie róbmy z tego afery! – poprosiła, próbując się uspokoić i nabrać nieco pewniejszego tonu.

Parvati właśnie zakończyła swój atak, na wyraźnie skołowanego Pottera, po czym odwróciła się w stronę Hermiony.

- Bardzo cię przepraszam za niego Herm, to się więcej nie powtórzy, obiecuję ci… - powiedziała pewnie.

Harry stał pod ścianą, z opuszczoną głową, chyba dopiero dochodząc do siebie.

- Zabierz go do domu Parv, musi się uspokoić i ogarnąć – poradziła Hermiona, starając się opanować płacz.

Malfoy wciąż trzymał jedno ramię owinięte w jej talii, a prawą dłoń miał wciśniętą w kieszeń spodni. Hermiona była pewna, że zaciskał ją na różdżce.

- Przepraszam Hermiono, poniosło mnie… – Harry oderwał się od ściany i zrobił kilka niepewnych kroków w jej stronę.

- Chcesz zobaczyć Potter, co się stanie, jak mnie za chwilę poniesie? – spytał chłodno Draco.

- Nie – odpowiedział pewnie wybraniec. – Nie chcę, Malfoy. Ale liczę na to, że podamy sobie ręce na zgodę i obaj obiecamy sobie, że Hermiona nie będzie więcej lała przez nas łez – dodał, podchodząc z wyciągniętą dłonią.

Hermiona wyraźnie wyczuła, jak Draco zesztywniał. Chyba prośba Harry’ego mocno go zaskoczyła. Wyjął jednak dłoń z kieszeni i uścisnął rękę Pottera.
Wyglądało to tak, jakby mężczyźni mieli zamiar nawzajem połamać sobie palce.

- Gwarantuje ci, że przeze mnie nie zapłacze. A jeśli już… To na pewno nie ze smutku… – Draco hardo uniósł podbródek i uśmiechnął się do Pottera wręcz bezczelnie.

Harry zmrużył oczy, najwyraźniej czując nowy przypływ irytacji. Opanował się jednak i kiwnął krótko głową.

- Ja też nie dam jej więcej powodów do łez. Hermiona jest naszą wspólną siłą. Musimy o nią zadbać.

- Dzięki, Harry – powiedziała cicho, mimo wszystko mocniej opierając się o blondyna.

Nie mogła wprost uwierzyć, że po tak krótkim czasie, to przy nim poczuje się bezpieczniej, niż przy swoim wieloletnim, najlepszym przyjacielu. To było jak naprawdę okropny, nierealny, najkoszmarniejszy sen.

- Dbaj o nią, Malfoy – Harry rzucił mu ostatnie pełne nienawiści spojrzenie, po czym skierował się do wyjścia, unosząc dłoń w geście pożegnania względem pozostałych.

- Zamierzam – odpowiedział szorstko Draco, odprowadzając równie nienawistnym wzrokiem Wybrańca.


💢💢💢


                Oblicze stojącego niedaleko nich Lucjusza rozjaśnił perfidny uśmieszek. Hermiona starała się go zignorować i opanować nieco. Atak Pottera był dla niej totalnym szokiem i doprawdy nie mogła przejść nad tym do porządku. Przecież on nigdy się tak nie zachowywał. Co mu odbiło? Wciąż miała wrażenie, że być może to jej się tylko przyśniło…

Czy przyjaciel naprawdę miał do niej pretensje o to, że wypełniała swoje zobowiązania podjęte w rozejmie?
Gdy się na niego godziła, to oczywiście nie zakładała, że będą obejmował on konieczność wyjścia za mąż za Malfoya, mieszkania z nim w jednych komnatach, używania jego nazwiska i nawiązywania relacji z jego przyjaciółmi.
Niemniej to chyba mimo wszystko było lepsze, niż gdyby zafundowano jej tortury, gwałty, klątwy i na koniec śmierć?
Była bezpieczna, cała i zdrowa. Pracowała w ministerstwie, pomagając im odzyskać równowagę w świecie magii. Dlaczego więc Harry uważał, że zrobiła coś nieodpowiedniego?
Zresztą nie tylko on.
Ginny, Ron… Zapewne inne Feniksy też.

                Pewnie nie potrafili zrozumieć, czemu Malfoyowie ustawili ją na piedestale, a co więcej, uczynili ją jedną z nich. Ona sama też tego nie rozumiała, ale naprawdę nie chciała wpadać w rozpacz z powodu tego, że tak się właśnie stało.
Chciała tylko pomóc! Przydać się na coś i wziąć udział w czymś wzniosłym. Po latach beznadziei w okopach strasznej wojny, chciała znów przez chwilę poczuć, że żyje. I że istnieje w jej życiu jeszcze jakiś cel.
 
Czy ktoś mógł mieć do niej pretensje o to, że poślubiono jej przystojnego, bogatego i przesadnie dominującego mężczyznę? Przecież nie wiedziała, że tak się stanie! Nie zaplanowała tego, do cholery! Czy jej winą było to, że nie rozpaczała teraz z tego powodu, tylko próbowała się przystosować do sytuacji?

Oczywiście, że Śmierciożercy mogli robić to wszystko tylko po to, by ją w jakiś sposób wykorzystać. Była tego w pełni świadoma. Dopuszczała do siebie myśl, że Malfoy próbuje ją ugłaskać i do siebie przekonać, by potem szybko się jej pozbyć, gdy już nie będzie mu potrzebna.
Nie widziała jednak żadnej szansy na przeciwstawienie się temu, a przynajmniej jeszcze nic nie wpadło jej do głowy. Wiedziała jednak, że bunt i opór byłyby daremne. Zwykła strata czasu.
Zawsze była harda, waleczna i pełna pasji… Ale z czym miała teraz walczyć? I co by jej ta walka dała? Sama tego jeszcze nie rozgryzła.


💢💢💢
 

Wzdychała spazmatycznie, choć już nie płakała. Bardziej czuła, niż widziała, że Malfoy prowadzi ją w stronę kominka w atrium. Próbowała się jakoś opanować, ale nie było to łatwe. To co zrobił Harry z każdą chwilą wydawało jej się coraz gorsze. W ogóle go nie rozumiała.
Draco obejmował ją mocno ramieniem, a idąca obok Pansy ściskała jej dłoń.

- Puść ją na chwilę Panss – poprosił cicho Draco.

Szybko odwrócił ją przodem do siebie, objął mocno i wskoczył do kominka. Hermiona wtuliła głowę w jego ramię, próbując przetrwać podróż bez nowego potoku łez.

Pansy wylądowała w holu zaraz za nimi.

- Pójdę z wami i pomogę jej się przebrać – zaproponowała.

Hermiona nie usłyszała odpowiedzi Malfoya, ale musiała być twierdząca, bo kobieta weszła z nimi do komnat.

Pansy przygotowała jej kąpiel i wyszła z łazienki, gdy Hermiona leżała w wannie. Po jakimś czasie zapukała, wnosząc do środka dwuczęściową, satynową piżamę. Zaproponowała jej swoją pomoc przy ubraniu się, ale Hermiona odmówiła. Dała sobie radę sama, nawet nie rejestrując tego, co na siebie zakłada.

Pansy wysuszyła jej włosy zaklęciem i odprowadziła ją do łóżka.

- Chcesz bym poczekała, aż zaśniesz? – spytała z troską, przyklękając obok i łapiąc ją za dłoń.

- Nie, dziękuję. I tak bardzo mi pomogłaś. To był długi dzień – Hermiona uśmiechnęła się do niej słabo.

- Śpij dobrze, zobaczymy się jutro – Parkinson odwzajemniła jej uśmiech i delikatnie pogładziła ją po policzku, po czym wstała i wyszła

Hermiona westchnęła, czując napływ nowego potoku łez. Po ledwie czterech dniach od rozstania, przyjaciel, którego znała przez większą część swojego życia, prawie ją uderzył, choć nie dała mu do tego żadnego powodu. Natomiast podła ślizgonka, której nienawidziła prawie tak samo długo, układała ją teraz do snu z czułym uśmiechem. Świat wywrócił się do góry nogami i nic już nie miało sensu.


💢💢💢

Zamknęła oczy, ale otworzyła je słysząc delikatny trzask drzwi. Rozejrzała się po pokoju, ale nikogo nie zauważyła. Dopiero po chwili usłyszała szum prysznica w łazience.
Nagle dotarło do niej, że ledwo za tymi drzwiami stoi teraz nagi Draco Malfoy. Zachciało jej się nagle histerycznie śmiać. Uspokoiła się i odetchnęła lekko. Chyba naprawdę powoli zaczynała od tego wariować.

Słyszała jak wyszedł z łazienki i z cichym westchnieniem przechodził przez pokój.

- Nie śpisz? – najpewniej zauważył, że uniosła głowę, a zrobiła to tylko dlatego, bo kątem oka zarejestrowała, że Draco ubrany był tylko w same spodnie od piżamy.
Jego tors był nagi.
Cholera.

- Jeszcze nie – odpowiedziała cicho, ciesząc się, że głos jej nie zadrżał.

- Chcesz eliksir nasenny?

- Jeśli masz, to chętnie skorzystam – odparła, unosząc się na łokciu.

Draco przywołał za pomocą zaklęcia fiolkę i podszedł, by jej ją podać. Gdy się zbliżył, wyraźnie poczuła przyjemną woń jego szamponu.
By ukryć swoje zmieszanie, łyknęła szybko miksturę i oddała mu fiolkę. Malfoy w tym czasie wyczarował jej szklankę wody do popicia.

- Dzięki – westchnęła, odkładając wodę na nocną szafkę i opadając na poduszki. Zamknęła oczy, by dłużej przypadkiem nie zagapić się na jego wyraźnie zarysowane mięśnie.

- Nie ma za co. Jeśli chcesz, to pójdę do… - zaczął niepewnie.

- Nie. Pora spać – powiedziała, starając się nie zarumienić.

- Dobrze – mruknął.

Poczuła, jak wsuwa się na drugą stronę łóżka, ale wyraźnie było widać, że zachował tak duży dystans od niej, jak tylko było to możliwe.
Była mu za to poniekąd wdzięczna. A z drugiej strony żałowała. Bardzo potrzebowała teraz, by ktoś ją przytulił w tej jej całej gorzkiej rozpaczy.


💢💢💢

 

                Zaklęcie obudziło ją o czasie, bo pomimo kiepskiego nastroju wczoraj, pamiętała o tym, by je rzucić. Odwróciła się i spojrzała na śpiącego obok Malfoya.
Wyglądał na kompletnie odprężonego. Jedną rękę trzymał ugiętą za głową, a druga leżała przerzucona przez nagi, umięśniony brzuch.

Hermiona natychmiast poczuła, jak ogarnia ją suchość w ustach. Pośpiesznie odwróciła wzrok i wyskoczyła z łóżka.

I on się dziwił, że dostał dwadzieścia dwie butelki whisky od fanek? Gdyby mogły zobaczyć, to co ona teraz, to jak nic dostałby dwieście!

Właśnie kończyła robić makijaż, gdy ktoś zapukał do łazienki.
- Wejdź, już skończyłam – zawała wstając od toaletki.

- Cześć – Draco wszedł do środka i potarł zaspane oczy.

- Cześć. Widać, że nie jesteś rannym ptaszkiem – dokuczyła mu z rozmysłem.

- Nie bardzo – przyznał, ziewając szeroko.

Hermiona uśmiechnęła się i podeszła, chcąc go wyminąć w drzwiach.

- Lepiej się czujesz? – spytał, patrząc na nią z uwagą.

- Tak, dzięki. I ogólnie dziękuje za wczoraj. To był dość słaby wieczór… – przyznała, starając się unikać jego wzroku.

- Przypominam, że masz się trzymać z daleka od Pottera, jasne? – w jego głosie brzmiała stalowa nuta.

- Nie martw się. Po wczorajszym nie mam ochoty go widzieć – przyznała ciężko.

- Nie martwię się, tylko sprawdzam czy pamiętasz o zasadach? – burknął, szerzej otwierając drzwi i czekając aż wyjdzie.

- No tak, jasne – speszyła się nieco.
No faktycznie, zarzucenie mu, że się o nią martwi było wysoce nie na miejscu.

Hermiona wyszła z łazienki i westchnęła cicho. Liczyła, że dzisiejszy dzień będzie lepszy od poprzedniego.


💢💢💢

W czasie wspólnego śniadania w salonie, spokojnie omówili kilka kwestii dotyczących współpracy ich departamentów, po czym znów razem przenieśli się kominkiem do ministerstwa, na odchodne życząc sobie wzajemnie miłego dnia.

Gdy Hermiona weszła do swojego biura, Sebastian Pucey już tam był, a Claudia właśnie stawiała na komodzie w jej gabinecie nowy bukiet kwiatów. Hermiona przywitała się z nimi i podeszła sprawdzić od kogo był.
Skrzywiła się nieco pod nosem, gdy się okazało, że to przeprosinowy bukiet od Harryego. Nie ucieszył jej ani trochę, dlatego kazała Claudii go zabrać i postawić gdzieś na korytarzu.

Całe przedpołudnie spędziła na omawianiu wszystkich, najbliższych planów ze Stevenem Bletchleyem.
Na krótko przed porą obiadową, dostała krótką notkę od Pansy z informacją, że musiała ona pilnie wyjechać, ale odezwie się jak wróci. Ginny o dziwo również się nie pokazała.
Gdy nadeszła godzina przerwy, Hermiona postanowiła wstąpić do Malfoya i zapytać go, czy idzie na lunch, lub czy ma mu znowu coś przynieść.


💢💢💢


Okazało się, że w biurze nie było jego sekretarki, dlatego bez zbędnej zwłoki podeszła do drzwi i wkroczyła do jego gabinetu.

- Hej, chciałbyś może… - zaczęła mówić, ale zatrzymała się w pół kroku, widząc coś czego się w zupełności nie spodziewała.

Zapłakana Astoria Greengrass wtulała się w jego ramiona, a Draco obejmował ją, opierając swój podbródek na jej głowie.
Chyba dopiero po chwili zarejestrowali wejście Hermiony, bo obydwoje odwrócili się w jej stronę.

- Przepraszam! – powiedziała pośpiesznie, po czym natychmiast zamknęła drzwi i praktycznie wybiegła z jego biura.

Wyminęła szybko Sebastiana Puceya, który miał mały problem, by za nią nadążyć i bezzwłocznie przywołała windę. Czuła się dziwnie rozemocjonowana, tym co zobaczyła, a myśli galopowały jej w głowie.
Winda na szczęście nadjechała prawie od razu, a jej kraty właśnie się rozsunęły. Hermiona zrobiła pierwszy krok do środka, gdy usłyszała gdzieś w oddali:

- Stój Granger!

Nie musiała się odwracać, by wiedzieć, że to on. Mimowolnie pomyślała o tym, że już chyba zawsze, gdy będą ponosiły go nerwy, mimowolnie będzie wracał do używania jej panieńskiego nazwiska.

- To chyba pan Malfoy… - zaczął mówić Pucey, przytrzymując karty.

- Pan Malfoy pojedzie następną! – warknęła Hermiona, odciągają rękę ochroniarza i pozwalając, by winda się zamknęła nim Draco do nich dobiegnie.

Po chwili poczuła się trochę głupio, uciekając przed nim w ten sposób. Jeszcze nie daj Merlinie sobie pomyśli, że zrobiła to z zazdrości! Nie była przecież zazdrosna. Tylko zdzwiona. Zaskoczona. Tylko tyle.

Musiała sama przed sobą przyznać, że go nie rozumiała. Sam z premedytacją ranił w jej obecności Astorię, a przecież wczoraj powiedział, że nie chce… I Pansy też mówiła… A może to sobie przemyślał i jednak chce?
No przecież nie miała nic przeciwko temu! Nie miała! Nic, absolutnie nic! Wręcz sama go namawiała!

Pucey patrzył na nią kątem oka, najpewniej nieco zdziwiony jej zachowaniem. Hermiona jednak nie miała mu zamiaru niczego wyjaśniać.


💢💢💢



Wysiadła z windy w atrium i przez chwilę zastanowiła się co zrobić. Mogła pójść do stołówki dla pracowników, która podobno już działała, ale ni jak nie miała na to ochoty. Postanowiła jednak wyjść trochę na powietrze.

- Idę na mugolski Londyn – zdecydowała.

- Powiadomię zewnętrzną ochronę – od razu wtrącił Pucey.

- Nie ma takiej potrzeby! – odwarknęła, zmierzając w stronę budki telefonicznej.

- To potrwa sekundę! – zapewnił Sebastian.

- Wychodzisz sama? – usłyszała gdzieś z boku.

Serce na chwilę jej się zatrzymało, gdy powoli odwróciła się w stronę Rona.

- Ja…

- Może mógłbym pójść z tobą? – zapytał cicho, zbliżając się do niej, najpewniej z zamiarem wzięcia jej w ramiona.

- Proszę się natychmiast odsunąć panie Weasley! – ostrzegł go Pucey, celując w niego różdżką.

- A kim ty niby jesteś, by mi rozkazywać? – zawarczał Ron.

- Kimś, kto ma pilnować, by nie zbliżał się pan do pani Malfoy – powiedział spokojnie Sebastian.

Hermiona już miała coś wtrącić, gdy z windy właśnie wyszedł Draco. Zdążył zrobić kilka kroków, gdy dotarło do niego, co się dzieje. Jego wzrok pociemniał, a szczęka się zacisnęła.

Ron stał ledwo metr od niej, ale widok różdżki Puceya jednak powstrzymał go przed tym, by jej dotknąć.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę. Naprawdę nie miała ochoty na żadne kolejne afery…
 I tak już kilkoro gapiów stanęło dookoła nich.

- Już jestem, skarbie! Przepraszam, że musiałaś na mnie czekać! – Draco podszedł do niej szybko i bez chwili zawahania, przyciągnął ją do siebie, całując z czułością w policzek.  

- Drań! – warknęła pod nosem, próbując mu się wyszarpać.

Wiedziała, że Ron zaraz wybuchnie.
 
Faktycznie, pół sekundy później rudzielec ryknął wściekle i ruszył na Dracona z pięściami.
Ale nim zrobił choć pół kroku w jego stronę, Pucey powalił go zaklęciem.

- Ron! – krzyknęła, chcąc się rzucić mu na pomoc, ale Malfoy jej na to nie pozwolił, mocno trzymając ją w pasie.

Z tłumu wyłoniły się Fleur Weasley i Romilda Vane, obie natychmiast podbiegły do nieprzytomnego rudzielca.

Hermiona zamknęła oczy, czując jak łzy wymykają jej się z pod powiek. To był kolejny koszmarny sen! Dopiero po chwili zorientowała się, że Malfoy zaprowadził ją do budki telefonicznej. Przez łzy widziała, jak Ron odzyskuje przytomność i patrzy z niedowierzaniem, jak ona odjeżdża z innym...  

- Nienawidzę cię! Nienawidzę! – krzyknęła, odwracając się i uderzając pięściami w tors Dracona.

Malfoy wciąż trzymał dłonie na jej talii i w ciszy znosił jej histerię, szloch i uderzenia. 

- Im szybciej on z ciebie zrezygnuje, tym będzie łatwiej… Tobie też… - wyszeptał, gdy budka zatrzymała się na londyńskiej ulicy.

- Zamknij się! Zamknij się ty cholerny palancie!

- Musisz się z tym pogodzić…

- To samo powiedziałeś Astorii, że znów tak rozpaczliwie płakała? – wytknęła mu, uwalniając się obcesowo z jego uścisku i szybko ścierając łzy.

Draco westchnął ciężko i nerwowym gestem przeczesał palcami włosy.

- To nie było to, co myślisz, że widziałaś… - zaczął mówić.

Hermiona na chwilę zapomniała o łzach i otworzyła usta w szczerym szoku.

- O mój Boże! Ty naprawdę masz zamiar mi się tłumaczyć, niczym niewierny mąż przyłapany na zdradzie? Oszalałeś?! – wrzasnęła, znów uderzając obiema dłońmi w jego klatę.

- Uspokój się do cholery! – Draco najwyraźniej wreszcie stracił cierpliwość i mocno złapał ją za oba nadgarstki.

- Nie uspokajaj mnie, Malfoy! Masz szczęście, że nie mogę cię zranić zaklęciem, bo jakbym z tobą skończyła, to nie nadawałbyś się nawet na składniki do eliksirów! – syczała wściekle.

- Waleczna lwica. Moja ulubiona wersja ciebie – zakpił, przyciągając ją bliżej.

- Puść mnie, albo zaraz kopnę cię naprawdę boleśnie! – ostrzegła, mierząc go nienawistnym spojrzeniem.

- Uroki małżeństwa. Żona, która grozi mi średnio co pół minuty!

Malfoy nie puścił jej, ale poluzował swój uścisk.

- Złóż wniosek o rozwód, a podpiszę go własną krwią! – obiecała, wyrywając mu się po raz drugi i schylając się po swoją torebkę, która upadła w czasie szarpaniny.

Podniosła ją i szybko wyszła z budki, nie oglądając się za siebie.
 Prychnęła pod nosem, widząc, że zrównuje z nią swój krok.

Przystanęła i ledwo powstrzymała się od tupnięcia nogą ze złości.

- Mam zamiar iść coś zjeść, a jeśli poleziesz za mną, to jak nic stracę apetyt! – ofuknęła go.

Draco zaśmiał się i podszedł bliżej, stając tuż przed nią.

- Wiesz, że cały czas się zastanawiam, jak tyle złości może się kumulować w tak małym człowieczku?

- Malfoy! Na litość… Nie doprowadzaj mnie do skraju! – warczała.

- Do skraju czego? – zapytał dwuznacznie, sięgając dłonią po jeden z jej loków i przeplatając go delikatnie w palcach.

Hermiona wstrzymała oddech i sama już nie wiedziała, czy to z powodu kumulacji swojego oburzenia, czy z powodu tego jak blisko niej stał.
Miała ochotę jednocześnie mocno go spoliczkować, a zaraz potem przyciągnąć do siebie i…
Draco podniósł wzrok i popatrzył jej w oczy.
Merlinie, on miał naprawdę piękne oczy…
Co? Nie!

- Dość! – warknęła sama na siebie, robiąc gwałtowny krok w tył. 

Niestety nie przewidziała, że płytka chodnikowa za nią jest trochę skrzywiona. Jej obcas zaczepił o nią i poleciałaby do tylu, gdyby jej nie złapał.
Który to już raz ratował ją przed upadkiem?

Przyciągnął ją blisko siebie i objął mocno, zatapiając twarz w jej włosach, wzdychając cicho.
Hermiona oparła czoło o jego bark, spazmatycznie łapiąc powietrze.
Czuła się wewnętrznie poszarpana, nieszczęśliwa, złamana i rozbita.
Nie miała nic. Nie było już niczego.
Tylko ten ciepły uścisk. Choć maleńka chwila ukojenia w tym popieprzeniu.
Musiała to uczciwie przyznać przed samą sobą.
Nienawidziła go i potrzebowała go teraz, bo nie miała już nikogo poza nim.
Była na niego skazana. Na zawsze.
To było na swój sposób chore.

- Wszystko się ułoży lwico, zobaczysz… - wyszeptał jej do ucha.

- Chyba sam w to nie wierzysz… - odszepnęła z bólem.

W odpowiedzi uścisnął ją mocniej i cmoknął w czoło, jakby była tylko małą, zagubioną dziewczynką.

Uniosła lekko kąciki ust i odsunęła od niego. Coraz mocniej przyzwyczajała się do jego ciepła i zapachu i czuła, że to zaczyna robić się poniekąd niebezpieczne…

- Zjedzmy coś wreszcie, zanim przerwa nam się skończy – zaproponował, zdobywając się na nikły uśmiech.

- No to chodź wstrętny despoto… Postawię ci lunch i zapłacę za niego twoją kartą! – zakpiła, czując że poniekąd jest im potrzebne coś, na całkowite rozładowanie tej cholernie ciężkiej atmosfery.

Draco parsknął śmiechem, po czym od razu znów splótł ich dłonie razem i powoli ruszyli w stronę restauracji znajdującej się po drugiej stronie ulicy.

Nagle Hermiona poczuła wcale nie słabe uszczypnięcie w ramię.

- Aua! – oburzyła się, piorunując go wzrokiem.

- To za wstrętnego despotę, wredna gryfonico! – wyszczerzył się do niej.

- Kretyn! – odpowiedziała, chcąc zabrzmieć poważnie, ale już po chwili po prostu się roześmiała.

Dopiero, gdy weszli do restauracji i w ciszy przeglądali menu, Hermiona uświadomiła sobie, że tak bardzo skupiła się na całej tej konfrontacji z Malfoyem, że ani raz nie zastanowiła się nad tym, jak może się teraz czuć Ron…


💢💢💢


Cześć..

A nie mówiłam, że popieprzone? 😆

Nie pytajcie dlaczego - tak wyszło 😉

Rozdział - ostatni przed maratonem "Snów", dzięki Chiarze - bo taką mi wysłała wiadomość, że stwierdziłam, że no nie mogę Was zostawić na 8 dni bez wiedzy, któż to przeklął Pottera! 😛

"Sny" - jutro/dziś pod wieczór 😝

Buźki jak zwykle! 


V.

PS. Jak dobrze, że mam już gotowe rozdziały do maratonu... 🙈
Vera Verto... Ty wiesz o czym mowa, prawda? 💖