>Rozejm< ETAP 11

 Dedykacja: Dla wszystkich miłośników prowokującego Malfoya 🙀


💢💢💢

- Ta głupia wiewióra leci na Dracona! – skwitowała kwaśno Pansy, gdy Ginny wysiadła z windy na drugim piętrze, a one zostały same.

- Serio tak myślisz? – zapytała Hermiona, wciąż nie dowierzając.

- Jestem tego pewna. A ty lepiej przyzwyczaj się do tego. Poznasz jeszcze wiele jego fanek – Pansy uśmiechnęła się do niej przekornie.

- Powiedziałam mu dziś, że może się spotykać potajemnie z Greengrass, jeśli chce… – wypaliła, nim zdołała przemyśleć, czy dobrze robi, mówiąc o tym Parkinson.

- Co? – Pansy ryknęła dzikim śmiechem, zginając się w pół.

- Myślałam, że będzie z tego zadowolony… - burknęła Hermiona.

- Co ci na to odpowiedział? – Pansy wciąż chichotała.

- Nazwał mnie głupią, a potem przysłał mi ogromny kosz kwiatów i podpisał się jako wierny mąż – odpowiedziała, uśmiechając się lekko, bo nagle to wszystko wydało jej się naprawdę zabawne.

- Mój Salazarze! Kocham go! Jest bezbłędny! – Pansy otarła łzy.

- Sadziłam, że jest zakochany w Astorii…

- Chyba oszalałaś! Nie łączyło ich nic, poza okazjonalnym seksem.

- Greengrass powiedziała mi, że on ją kocha – Hermiona spojrzała na Parkinson.

- Chyba w jej urojeniach. Draco dobrze się z nią bawił i może nawet by mu pasowała jako żona, ale skoro stało się inaczej, to gwarantuję ci, że za nią nie rozpacza.

Hermiona chciała jeszcze wspomnieć Pansy o tym, jak Draco reaguje na widok Astorii, ale nie zdążyła, bo kraty rozsunęły się na piętrze, gdzie mieścił się departament dawnej ślizgonki.

- Buźki Herm, widzimy się wieczorem! – Pansy pomachała do niej i wysiadła.

- Jasne! Na razie! – zawołała za nią i spokojnie czekała, aż winda dojedzie na siódme piętro.


💢💢💢

 

Na identycznych drzwiach, jak te prowadzące do jej biura, widniał złocony napis.

Przewodniczący departamentu sądownictwa Dracon Lucjusz Malfoy.

Sama nie wiedziała, czemu postanowiła osobiście zanieść mu te jedzenie, zamiast kogoś z tym do niego wysłać. Może po prostu miała ochotę sprawdzić, czy jest zły o te konfrontację w windzie?

Zapukała i weszła do środka, a ładna, młoda szatynka natychmiast podskoczyła na jej widok na równe nogi.

- Dzień dobry! Pan Malfoy kazał, by nikt mu nie przeszkadzał! – wyrecytowała na jednym wydechu.

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem.

- Jak się nazywasz? – spytała.

- Anett Hill, jestem asys… znaczy sekretarką pana Malfoya – dziewczyna spłoniła się lekko.
Czyżby Draco już zdążył ją zdegradować z posady asystentki?

- Kazał sobie nie przeszkadzać, tak? – Hermiona spojrzała na drzwi gabinetu.

- Tak. Mogę wpuścić tam tylko jego ojca lub żonę! – wyjaśniła naprędce Anett.

- To dobrze się składa, bo akurat to ja jestem jego żoną – Hermiona uśmiechnęła się, w duchu zastanawiając się, jakim cudem nie udławiła się całym tym zdaniem.

- Och! Pani Malfoy! Przepraszam! Nie poznałam pani! – Anett ruszyła do drzwi niczym rozszalały Hipogryf i bardziej wpadła niż weszła do gabinetu Dracona.

- Czego znowu?! – warknął na nią obcesowo blondyn.

- Pana żona przyszła! – wydyszała Hill.

Draco podniósł głowę z nad papierów i uśmiechnął się nieco drwiąco. Hermiona weszła do gabinetu.

- Nie chcę ci przeszkadzać, przyniosłam tylko twój lunch – powiedziała, ledwo tłumiąc śmiech na widok rozedrgania panny Hill. 

Malfoy musiał ją już nieźle styranizować. Dziewczyna wprost kuliła się w sobie od samej jego obecności.

- Witaj kochanie, jak miło! – rzucił, wstając od biurka.

- Czy mogę coś pani podać, pani Malfoy? – zapytała z zadyszką Anett.

- Nie, dziękuję – Hermiona z niedowierzaniem patrzyła, jak dziewczyna pośpiesznie wybiega z gabinetu. – Chociaż w sumie mogłam poprosić o eliksir uspokajający i kazać jej go wypić. Coś zrobił temu biednemu dziewczątku? – zapytała, podchodząc do jego biurka i kładąc na nim pudełka z jedzeniem.

- Musi od początku znać swoje miejsce w szeregu. Nie potrzebuję tu jakiejś smarkuli, wzdychającej do mnie z wypiekami na twarzy – odpowiedział, obchodząc biurko.

- Cóż za potwarz, że młoda, ładna dziewczyna się do ciebie wdzięczy  – wytknęła mu, uważnie obserwując, jak się do niej zbliża.

- Zapomniałaś, że jestem już żonaty? – rzucił z irytującym uśmieszkiem.

Hermiona prychnęła pod nosem i założyła ręce na piersi.

Draco podszedł bliżej i stanął tuż przed nią.

- Zjedz lunch, póki jest jeszcze ciepły – powiedziała, starając się pokonać nagłą, dziwną suchość w gardle.

- Dzięki. To miłe, że tak o mnie dbasz! – zaśmiał się i odwrócił się w stronę pudełek z jedzeniem, zaglądając do środka.

- Mały rewanż w podziękowaniu za prezent i kwiaty. Pójdę już, mam dużo pracy. Do zobaczenia! – rzuciła, odwracając się w stronę drzwi.

Nim jednak zrobiła dwa kroki, poczuła jego dłoń na swoim łokciu. Szybkim ruchem odwrócił ją twarz do siebie, a Hermiona odniosła wrażenie, że oddech więźnie jej gdzieś w klatce piersiowej.

- Jeszcze jedno, lwico. Nigdy więcej nie wspominaj o mnie i Astorii Greengrass, zrozumiałaś? – powiedział twardo, patrząc jej w oczy.

- Kolejna zasada? – spytała z lekką chrypką, czując jak jego spojrzenie prawie ją paraliżuje.
Znów odczuwała to nieznośne gorąco, a jej wzrok na chwilę zatrzymał się na jego ustach. Były piękne…

- Prośba – odpowiedział, a jego oczy pociemniały i Hermionie wydawało się,  że nagle  nieco się spiął.

- Dobrze… – odpowiedziała, robiąc krok w tył i wyrywając pośpiesznie ramię z jego uścisku. – Do zobaczenia później!

Starała się iść normalnie, ale wiedziała, że to i tak wyglądało, jakby praktycznie uciekła z jego gabinetu.
Musiała to zrobić. Musiała, bo emocje, które poczuła pod wpływem jego spojrzenia były naprawdę wysoce niewłaściwe i ze wszystkich sił musiała wmówić sobie, że wcale się nie pojawiły.


💢💢💢


Na korytarzu pod gabinetem Dracona, znów natknęła się na Sebastiana Puceya.

- Bardzo przepraszam pani Malfoy, ale ochrona zewnętrzna za późno dała mi znać, że pani wraca z lunchu i nie zdążyłem odebrać pani z atrium! – pośpieszył z wyjaśnieniami.

- Nic się nie stało. Chodź Pucey, skoro musisz – uśmiechnęła się do niego z przymusem i ruszyła w stronę swojego biura.

Gdy podeszli do drzwi, Sebastian najwyraźniej chciał znów zając swoje krzesełko, ale Hermiona zaprosiła go gestem do środka.

Claudia, która siedziała już za biurkiem, natychmiast podniosła się na równe nogi.

- Claudio, to jest Sebastian Pucey, Sebastianie, to moja asystentka Claudia Stopler – przedstawiła ich sobie.

- Cześć – wypaliła Claudia, rumieniąc się lekko.

- Witam panią – ukłonił się Sebastian.

Hermiona mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem. W powietrzu aż zaiskrzyło. Pierwszy biurowy romans chyba właśnie się zaczynał.

- Usiądź sobie na kanapie Sebastianie, to od dziś będzie twoje nowe miejsce pracy – Hermiona wskazała mu rzeczony mebel.

- Ale ja mogę na korytarzu… - zaczął mówić.

- Nie. Masz siedzieć tutaj. A jak się ładnie uśmiechniesz, to może nawet Claudia poda ci kawę – Hermiona mrugnęła do asystentki i weszła do swojego gabinetu.

Nim zamknęła drzwi, usłyszała jeszcze, jak Claudia z przejęciem w glosie pytała:

- A jaką kawę pan pija?


💢💢💢


                Zatopiła się na nowo w dokumentach, w głowie powoli układając sobie plan działania na najbliższe dni. Cieszyła się, że będzie miała możliwość zaplanowania wszystkiego od podstaw, bo wpadła już na kilka pomysłów, które powinny usprawnić cały proces formowania nowego prawa karnego…

Pukanie do drzwi, wyrwało ją z potoku własnych myśli.

- Przyszedł twój mąż – Claudia wsunęła głowę do gabinetu i uśmiechnęła się rozpromieniona.

- Myślę, że nawet gdybyś nie chciała go wpuścić, to i tak by cię nie posłuchał – uśmiechnęła się złośliwie Hermiona, wstając.

- Jak ty mnie dobrze znasz, najdroższa! – zadrwił, wchodząc do pokoju.

- Napije się pan czegoś, panie Malfoy? – zapytała pośpiesznie jej asystentka.

- Nie, dziękuję. Zaraz wychodzimy więc i wy możecie iść do domu. Tak, Pucey ty też – odpowiedział, patrząc krzywo na ochroniarza.

- Dziękuję panu! – odpowiedział pośpiesznie Sebastian.

- Masz jeszcze do mnie jakieś sprawy, Hermiono? – spytała Claudia.

- Nie, na dziś to koniec. Możesz śmiało wyjść, dzięki – odpowiedziała, sięgając po swój żakiet.

- Dużo kwiatów – zauważył Draco, patrząc na komodę.

- Tak, narcyzy są od twojego ojca, te polne od Harry’ego, a te ostatnie od…

- Weasleya? – zapytał, nim zdążyła skończyć.

- Nie. Od Flinta – burknęła.

- Naprawdę? – Draco spojrzał na nią z ukosa.

Potwierdziła skinieniem głowy.

- Przebrzydły gnojek! – warknął, po czym wyjął różdżkę i jednym machnięciem sprawił, że kwiaty zmieniły się w pył.

- Dzięki. Przez chwilę sama miałam ochotę to zrobić – Hermiona wzięła torebkę i podeszła do niego.

- Masz mnie informować za każdym razem, gdy choć na ciebie spojrzy, rozumiesz? – ton Draco był zimny i szorstki.

- Mogę wiedzieć, co za problem jest pomiędzy wami? – spytała.

- Nienawidzimy się. Od zawsze. Bezgranicznie.

- To zdążyłam zauważyć. Pytam o podstawy tej nienawiści – wyjaśniła.

- Przyjmij tylko, że tak jest i już. Masz go unikać, jak śmiertelnej choroby! – powiedział z naciskiem.

- To nie będzie trudne. Irytuje mnie. Wtedy na ceremonii nazwał mnie suczką, bezczelny buc!

- Naprawdę tak powiedział? Przyłożę mu za to w zęby – obiecał z uśmiechem Draco.

- Szkoda energii na takiego palanta. To jak, idziemy? – Hermiona marzyła już tylko o znalezieniu się w tej wielkiej wannie.

- Niestety. Ojciec zaprasza wszystkich szefów departamentów do sali konferencyjnej, żeby uczcić szampanem pierwszy dzień. Zostaw torebkę i żakiet w gabinecie, wrócimy po to później – powiedział.

Hermiona nie powstrzymała głośnego jęku, na co Draco roześmiał się chyba szczerze.

- Chodź lwico, może bąbelki poprawią ci nastrój – wyciągnął do niej dłoń.

Hermiona spojrzała na nią niepewnie.

- Naprawdę musimy to praktykować? – burknęła.

- Musimy! – powiedział z naciskiem.

Hermiona ujęła jego rękę, wiedząc, że nie ma co dłużej protestować. Powoli zaczynała się przyzwyczajać już do jego dotyku i znosić to w milczeniu. Dobrze wiedziała, że bunt byłby tylko niepotrzebną stratą energii.


💢💢💢


Wjechali windą na dziesiąte piętro, gdzie mieściły się teraz oba gabinety ministrów magii.
W sali konferencyjnej zebrał się już mały tłumek szefów wszystkich departamentów.
Hermiona w duchu podziękowała, że nie będzie tam ani Astorii, ani Ginny, ale za to z nie małą paniką obawiała się, że przyjdzie też i Ron…
Okazało się, że się nie pomyliła. Był tam. Od progu popatrzył na nią z nieskrywaną wściekłością, skupiając swój wzrok na połączonych dłoniach jej i Malfoya.

- Och! Są już i moje dzieci! – zawołał Lucjusz na ich widok, po czym przeprosił swoich rozmówców i dumnym krokiem podszedł do nich.

Z kurtuazją ucałował Hermionę w policzek, pytając jak minął jej pierwszy dzień.
Nie mogła, nie wzdrygnąć się od tego z obrzydzeniem, gdy odpowiadała mu, że dobrze.
Następnie Lucjusz uścisnął oficjalnie rękę Dracona i poprowadził ich w stronę swoich współpracowników.
 
Hermiona zauważyła, jak wszyscy szefowie departamentów z ramienia Feniksów, wbijają w nią swój zaciekawiony wzrok. Harry stał w towarzystwie Parvati i Denisa Creveey, a Ron nieopodal nich, z Nevillem i Kingsleyem.

- Dzień dobry panie Malfoy, dzień dobry pani Malfoy! – witali ich ludzie Lucjusza, a Hermiona miała wrażenie, że mięśnie jej twarzy buntują się na skutek wymuszonego uśmiechu.

Na szczęście zobaczyła stojących pod jednym z okiem Pansy, Zabiniego i Notta, który został asystentem samego Lucjusza.
Draco puścił jej dłoń, ale zaraz przeniósł ją na jej plecy i poprowadził ją w stronę swoich znajomych.

- Napijcie się, szampan jest świetny -  Zabini, podał im kieliszki.

- Dzięki – mruknęła Hermiona, od razu mocząc usta w alkoholu.

Czuła się koszmarnie, doskonale wiedząc, że wszyscy z Zakonu Feniksa nie spuszczają z niej oka.

Dłoń Malfoya błądziła gdzieś w okolicach jej łopatki, a jego kciuk sunął leniwie po jedwabnym materiale jej bluzki, zahaczając lekko o ramiączko stanika. Jednocześnie Draco swobodnie rozmawiał z Zabinim o organizacji departamentu transportu i raz na jakiś czas popijał ze swojego kieliszka.
Hermiona modliła się, by rumieńce nie nadeszły, ale z każdą chwilą czuła, jak gorąco opanowuje ją coraz bardziej.

- Jak ci minął pierwszy dzień? – zagadnęła ją Pansy.

- Znośnie. A tobie? – odpowiedziała, wdzięczna, że Parkinson próbuje wciągnąć ją w rozmowę.

Pansy rzuciła krótkie, złowrogie spojrzenie na Blaise’a.

- Bywało lepiej – odpowiedziała, unosząc kieliszek do ust.

Hermiona mimowolnie spojrzała w bok. Ron torpedował ją wzrokiem, patrząc na nią z prawdziwą pogardą i nienawiścią. Przełknęła lekko ślinę i spróbowała się odsunąć nieco od Malfoya. Nie tylko po to, by jej były chłopak się uspokoił, ale również po to, by przestało jej się robić gorąco.

Nim jednak zdołała zrobić pół kroku, Draco przeniósł rękę na jej bok i mocniej przyciągnął ją do siebie tak, że ich biodra się zderzyły.

- Przestań! – warknęła mu prosto do ucha.

Rzucił krótkie spojrzenie na swoich znajomych. Pansy poszła właśnie po dolewkę szampana, a Nott zajął Zabinego pytaniem o dekret na latające dywany.
Blondyn powoli pochylił się nad nią, tak, że ich nosy prawie się zetknęły.

- Jeszcze raz spróbuj się ode mnie odsunąć, a przywołam cię za pomocą accio!

- Po co to robisz? – jęknęła, starając się odchylić nieco głowę, bo jego bliskość była dla niej przytłaczająca.

- Bo mogę! Spójrz tylko na Weasleya – Draco lekko skinął w stronę Rona. – Wygląda jak kociołek, na chwilę przed wybuchem. A Potter? – Podniósł wzrok, a Hermiona podążyła za jego spojrzeniem.

Harry faktycznie również nie spuszczał z nich oka, najeżony i złowrogi.

- Potter marzy tylko o tym, by złamać mi rękę, którą cię teraz obejmuje... – wyszeptał jej do ucha, wyraźnie rozbawiony.

- Nie tylko on o tym marzy! Puść mnie, albo wywołam zaraz niezły skandal! – ostrzegła go.

- Jeszcze słowo, a pocałuje cię przy tych wszystkich ludziach – zagroził, muskając delikatnie swoim nosem jej policzek.

- Nie ośmielisz się! – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

- Nie? To patrz! Nott potrzymaj to chwilę! – Draco odwrócił się i wyciągnął swój kieliszek w stronę zdziwionego Theodora.

- Nie! – zawołała głośno, przytrzymując jego nadgarstek. – Nie trzeba, Theo, dzięki!

Sama objęła go drżącą rękę w pół, tak że teraz stała do niego ciasno przytulona.
Draco poprawił ułożenie swojego ramienia na jej plecach, spojrzał na nią z góry i uśmiechnął się zwycięsko.

- Nienawidzę cię! – wyszeptała z goryczą.

- Nieprawda. To dlatego tak się złościsz. Bo to uczucie ci mija, a pojawiają się nowe, zupełnie inne… – zaśmiał się bezczelnie.

- W twoich snach! – wypluła, patrząc na jego krawat i walcząc z ochotą, by go nim udusić.

- To dlaczego się rumienisz i spinasz, gdy cię dotykam?

- Już ci mówiłam! To z obrzydzenia! – warczała pod nosem, kątem oka patrząc na zajętych na nowo rozmową Notta i Zabiniego.

- Słodka jesteś, gdy próbujesz kłamać, lwico – uśmiechnął się nieco kwaśno, po czym wychylił swojego szampana jednym łykiem.

- Co tam gołąbeczki? – zapytała Pansy, wracając do nich.

- Nic ciekawego – odburknęła Hermiona, starając się nie patrzeć na stojącego na jej linii wzroku Harry’ego, któremu Parvati właśnie tłumaczyła coś gorączkowo.

- Smoku, wiesz, że gdyby wzrok mógł zabijać, to już leżałbyś martwy? – zaśmiała się Pansy, patrząc wymownie w stronę Rona.

- Pewnie już od kilku dni – odpowiedział Draco, drżąc od śmiechu.

- Chyba od kilku lat! – docięła mu od razu Hermiona.

- Serio Malfoy, weź na wstrzymanie, bo zaraz cały ten rozejm pierdyknie jak domek z kart – poradził mu Theo, patrząc na niego z niechęcia.

- Mówisz tak, bo naprawdę tak myślisz, czy dlatego, że też jesteś zazdrosny o Hermionę? – zapytał Draco lodowatym tonem.

- Ja nie… Nie… No co ty…- Theo zająknęła się i zaczerwienił ogniście.

Zabini gruchnął śmiechem, prawie się przy tym opluwając.

- Ale masz przekichane! Pół ministerstwa się czai na twoją żonę! – zaśmiewał się Blaise.

- A żeńskie pół na niego samego. Powiedziałaś mu już o Weasley? – wtrąciła Pansy, uśmiechając się do Malfoya.

- O jakiej znowu Weasley? – Draco zmarszczył brwi w geście niezrozumienia.

- Pansy ma jakieś swoje teorie, nie ma o czym gadać – ucięła krótko Hermiona, popijając szampana.

- Tylko nie jakaś kolejna idiotka! Mam tego po dziurek w nosie. Dostałem dziś dwadzieścia dwie butelki whisky! – westchnął ciężko Draco, jakby ta adoracja naprawdę mu przeszkadzała.

- Przynajmniej wiesz za kogo cię tu mają – Pansy wyszczerzyła się do niego szeroko.

- Niby za kogo? – spytał podejrzliwie.

- Za alkoholika! – zawołała Parkinson, a Hermiona, Zabini i Nott zaśmiali się na głos, widząc jego zaskoczoną minę.

Nagle było słychać głośny trzask. Hermiona nie obejrzała się za siebie, bojąc się co może zobaczyć.

- To Ron Weasley wyszedł, trzaskając z całej siły za sobą drzwiami – poinformował ich Zabini.

Hermiona odetchnęła płytko. Ron… Pewnie zobaczył, jak znów śmieje się w towarzystwie Śmierciożerców. Merlinie… Co też on musiał o niej teraz myśleć…?

- Muszę do łazienki – stwierdziła nagle Pansy, podając Hermionie swój kieliszek i szybko wychodząc.

Hermiona cieszyła się, że to zrobiła. Mając obie dłonie zajęte przez szampana, nie musiała dłużej obejmować Malfoya.

Nagle tuż przed nimi zmaterializował się Harry. Widać było, że nadal jest bardzo zły. Hermiona znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że taka złość nie wróży niczego dobrego.

- Malfoy – wycedził przez zęby.

- Potter – odpowiedział Draco, lekkim tonem.

- Mogę zamienić kilka słów z Hermioną? – zapytał.

- Nie możesz. Właśnie jesteśmy w trakcie rozmowy z naszymi przyjaciółmi – odpowiedział cierpko Draco.

- To ważne! – Harry wyglądał, jakby zaraz miał wybuchnąć.

Hermiona spojrzała na blondyna z niemą prośbą w oczach. Miała nadzieję, że ulegnie, bo naprawdę nie chciała pogorszenia i tak już nieprzyjemnej sytuacji.

- Tylko na chwilę, bo zaraz wychodzimy! – Teraz to Draco nieco zacisnął szczękę.

Harry poszedł przodem, a Hermiona zbliżyła się do stołu, by odłożyć kieliszki. Właśnie odwróciła się, chcąc pójść za przyjacielem, gdy prawie wpadła na Dracona.

- Jeden fałszywy ruch, a go przeklnę, więc lepiej ostrzeż go o tym na wstępie! – poinformował ją chłodno, po czym nie czekając na odpowiedź, wrócił do Zabiniego i Notta.

Z każdym krokiem, który robiła w stronę przyjaciela, Hermiona czuła się coraz gorzej. Harry stanął w kącie pokoju, nieopodal dużego okna.

- Hej – przywitała się.

- Cześć –zrobił ruch, jakby chciał podejść, więc uniosła rękę i go powstrzymała.

- Lepiej nie – powiedziała cicho.

- Nie? Nie mogę cię objąć na powitanie, a ten pierdolony Śmierciożerca może cię ściskać, jak swoją własność? – warknął, a Hermiona zrozumiała, że Potter znacząco przesadził dziś z szampanem.

- Harry, uspokój się, proszę cię…

- Nie uspokoję się! W dupie mam ten cały rozejm, kiedy to ma tak wyglądać! – wyszeptał z goryczą.

- Zgodziłam się na to. Poświeciłam się w imię tego. Nie możesz tego teraz zaprzepaścić! – powiedziała z mocą.

- Och! Poświeciłaś się? Jak? Zostając dziwką Malfoya? Tego wymaga twoje poświęcenie? – mówił do niej z jawną wrogością. 

Hermiona poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. To co powiedział Harry było naprawdę okrutne. Wiedziała, że próbował ją z premedytacją zranić i upokorzyć. Nie rozumiała tylko dlaczego…

- Jeśli o tym chciałeś rozmawiać, to ta rozmowa jest skończona – odpowiedziała, robiąc krok w tył.

- Hermiona! Rozejm nie jest warty tego byś zaprzedała siebie i swoją duszę temu diabłu! On cię zniszczy! Wykorzysta cię, skrzywdzi i na koniec zabije! – Harry miał w oczach prawdziwą desperację.

- Trudno. Godzę się nawet na śmierć w imię tego, by innym żyło się kiedyś lepiej, w świecie bez wojny.

- To niemożliwe, byś nagle stała się taka głupia! To się tak nie skończy! Nie pozwolę ci na to! – Harry doskoczył do niej, nim zdążyła zrobić unik i zakleszczył mocno swoje ręce na jej ramionach.

- Harry puść mnie! To boli… - jęknęła w szoku.

- Zerwijmy ten rozejm! Teraz! Wróć ze mną do Feniksa! Słyszysz? Musimy to przerwać! – potrząsał nią niczym szmacianą kukiełką.

Chyba chciał coś jeszcze powiedzieć, ale nagle błysnęło jasne światło, które oderwało go od niej i pchnęło na ścianę.

W całej sali zapanowała cisza, a Hermiona wstrzymała oddech, mimo łez samowolnie spływających po jej policzkach.

Harry podniósł się niezgrabnie i nieprzytomnie rozejrzał się po sali.
Widać było, że z każdą sekundą na nowo opanowuje go wściekłość. Zanosiło się na prawdziwą katastrofę.

💢💢💢

Hejka!

Dla solidnych komentujących - zgodnie z obietnicą, kolejny rozdział kolejnego dnia 😙

To ostatni rozdział, przed maratonem "Snów". 

Ale możecie spać spokojnie - "Rozejm" szybko wróci, bo ma już 22 rozdziały.
Nadal jest totalnie pochrzaniony, ale i tak nic nie zamierzam zmieniać 😋

Uprzedzając teksty o toksycznej relacji i dominującej postawie Malfoya - tak relacja jest toksyczna, tak postawa jest dominująca, tak ma być - jak komuś nie pasuje, przykro mi, ale taki jest mój zamysł postaci 😉

venetiia.noks@gmail.com 

Buziaki i do zobaczenia 01.09 w 24 rozdziale "Snów wybranych" 💕

Venetiia.