~Rozdział 23~(Sny Wybranych)

Dedykacja: Dla stęsknionych snów 💖 

***

Przeczesała włosy złotą szczotką i niepewnie spojrzała na ów przedmiot. Malfoy naprawdę przesadził.
Z tego co się dowiedziała, to Lavender podała mu zaklęcie dostępu do jej mieszkania.
Nie mógł po prostu zabrać z łazienki jej kosmetyczki? Jeszcze jej nie wypakowała po wycieczce na Maui i miała w niej wszystko, co mogłoby jej być teraz potrzebne.
Jednak Draco, zamiast tego przyniósł jej zupełnie nowy zestaw przyborów kosmetycznych. Niebotycznie drogi zestaw! Wystarczyło wspomnieć, że był tam krem do rąk robiony przez najprawdziwsze, skandynawskie elfy.
Hermiona lekko prychnęła pod nosem. To doprawdy było zbędne. Wystarczyło jej, że mężczyzna troszczył się o nią w zupełnie inny sposób.

Jak mogłaby określić to, co się działo przez ostatnie trzy dni?
Malfoy stał się po prostu niemożliwy!
Spędzał w jej sali codziennie wiele czasu, sprawiedliwie dzieląc go pomiędzy nią, a swoją matkę. Pomagał jej w każdej chwili, gdy tej pomocy potrzebowała, czy to przy wstaniu z łóżka, napiciu się wody, czy poprawieniu poduszki, a robił to wszystko tak naturalnie, że Hermiona z przerażeniem odkryła, że bardzo szybko zaczęła się do tego przyzwyczajać.

Każdego wieczora, przez kilka minut całowali się na pożegnanie, pieszcząc wzajemnie swe usta, namiętnymi i doskonałymi pocałunkami.
Jego sława nie była ani trochę przekłamana. Naprawdę świetnie całował. 

A gdy rano ona otwierała oczy, Draco już siedział przy jej łóżku, czytając gazetę i popijając kawę z jej własnego, ulubionego kubka.
Po tym, jak już odświeżona, wychodziła z łazienki, on prawie od razu znów brał ją w swoje cudnie umięśnione ramiona i bez wahania łączy ich wargi w kolejnym idealnym pocałunku.
 A później się zaczynało…

Śniadanie serwowali jej kelnerzy  z restauracji Favola, która słynęła z najlepszych placków, naleśników i omletów w całym świecie magii.
Nieco później, Malfoy osobiście przynosił jej filiżankę ulubionej, kolumbijskiej kawy (zaznaczając, że nie wolno jej wypić więcej, bo skoczy jej ciśnienie) i dwa świeże croissanty z najdroższej cukierni na Pokątnej.
Skąd wiedział, że je uwielbiała? Nie miała pojęcia!

Zdziwiło ją też to, że najwyraźniej wszyscy magomedycy z jej zespołu, a także cała reszta personelu szpitala, spowiadała się przed Draconem, niczym przed swoim przełożonym.
Hermiona momentami miała wrażenie, że blondyn wie więcej na temat jej obecnego stanu zdrowia, niż ona sama, choć po wielu prośbach, udało jej się wreszcie wydobyć od Chivasa swój raport medyczny.


***

                Odłożyła szczotkę do pięknie haftowanej kosmetyczki i wrzuciła ją do eleganckiej torby z logo znanej marki produktów sportowych w magicznym świecie. Czy mogłaby się kiedyś przyzwyczaić do tego zbędnego luksusu?

- Nie – potrząsnęła głową i westchnęła cicho.
Nie tego oczekiwała. Nie potrzebowała szastania pieniędzmi i zajadania się najlepszymi specjałami, jakie w ogóle istniały. Nie o to chodziło w jej życiu.

Miała udaną karierę i cieszyła się bliskością oddanego grona przyjaciół, dlatego teraz szukała już tylko jednego.
Miłości.
Takiej fascynującej i wprawiającej w zachwyt. Opartej na wzajemnym szacunku i akceptacji. Takiej, która odbierałaby oddech i sprawiała, że serce niespokojnie tłukłoby się o żebra. Miłości pięknej i romantycznej, sprawiającej, że będzie rozkoszowała się jej doświadczaniem każdego dnia. Jednocześnie chciała stabilnej przyszłości i pewności, że związek, który stworzy, przetrwa wszelkie próby, jakie zostaną przed nim postawione.

Czy mogło to być to?
Hermiona nerwowo przegryzła wargę.
Gdy Draco, pochylał się nad nią, by ją pocałować, oddech dosłownie wiązł jej w płucach, a serce łomotało tak mocno, że bała się, że on to usłyszy.
Problem leżał gdzie indziej.

Szacunek? Przez lata, to było ostatnie, czego mogliby wzajemnie po sobie oczekiwać. Akceptacja? Tylko na poziomie rejestrującym fakt, że Malfoy jest nieco mniejszym utrapieniem, niż brzęczący robal… Przyszłość? Nie potrafiła sobie tego kompletnie wyobrazić.
Byli zupełnie inni, niczym wyjęci z dwóch różnych bajek.

Ona była tą dobrą wróżką, która leczyła zaklęciami. On typowym księciem, bogatym i pięknym, jak z zaczarowanego obrazka. Nie spotkała się nigdy z historią, by taka dwójka się pokochała. Odgrywali w swoich światach zupełnie inne role i nie potrafiła sobie wyobrazić, by to nagle mogło się zmienić.
W przeszłości padło pomiędzy nimi wiele gorzkich, zgryźliwych, wrednych i urągających godności słów. Jak mieli na tej postawie zbudować teraz cokolwiek?

Niemniej, nie mogła nic poradzić na reakcje własnej świadomości. Wystarczyło wspomnieć, że co jakiś czas uśmiechała się sama do siebie, gdy tylko przypominała sobie o tym, jak się względem siebie zachowywali przez te ostatnie dni.

Rozmawiali swobodnie, wymieniali plotki i komentowali najnowsze wydarzenia ze świata magii… Nadal sobie dogadywali, ale bez wrogości, raczej bardziej flirtując, niż się spierając. Wszystko było tak proste, jakby niczego innego nie robili od lat.

Dla Hermiony jedynie kwestia bliskości, nadal pozostawała krępująca. Gdy Draco, zbliżał się, by poprawić jej poduszkę, złapać ją za rękę, czy pogładzić po policzku, ona od razu spinała się i czerwieniła.
Nie rozumiała własnych odczuć, ale była już pewna, że gdzieś w tym wszystkim zatraciła swoją całą niechęć do niego. Teraz było to coś innego, jednak bała się na razie nadać temu nazwę.


***

Zeskoczyła z łóżka i sięgnęła do papierowej torby stojącej na krześle obok. Ta też miała na sobie logo, jakiegoś drogiego butiku. Hermiona zajrzała do środka i aż jęknęła ze zgrozy. To była bielizna… Czarny, koronkowy i bardzo drogi komplet, składający się ze stanika i eleganckich fig.
Dlaczego po prostu nie przyniósł czegoś z jej komody?
Nagle zaczerwieniła się ogniście na samą myśl. Malfoy oglądający jej bieliznę? Dotykający jej? O nie!

Otworzyły się drzwi do jej sali i do środka wpadła uśmiechnięta Lavender.
- Cześć! Ubierasz się już?
- Właśnie miałam zamiar – burknęła Hermiona, patrząc nieufnie na trzymany w ręku stanik.
- Nie podoba ci się? Ginny mówiła, że to będzie w twoim guście! – Lav uśmiechnęła się do niej.
- Ginny? – zdziwiła się Hermiona.
- No tak! Draco wysłał wczoraj mnie i ją po ubrania dla ciebie. Chciałyśmy się przenieść do twojego mieszkania, ale zabronił i kazał iść na Pokątną. Ma pootwierane rachunki we wszystkich najlepszych butikach w mieście… – tłumaczyła Lav.

Hermiona odetchnęła lekko. Cieszyła się, że Malfoy jednak sam nie wybrał dla niej tych obłędnych koronek, ale z drugiej strony zastanowiło ją, jakim prawem zabraniał komukolwiek wstępu do jej mieszkania? Za kogo on się w ogóle miał?

- Myślę, że za twojego faceta… - wtrąciła Brown, a Hermiona dopiero w tej chwili uświadomiła sobie, że ostatnie zdanie wymówiła na głos.
- To nieprawda! – oburzyła się Hermiona.
- No nie wiem, ale przypuszczam, że już wszyscy tak uważają… - Lav zaśmiała się pod nosem.
- Na pewno nie! – wykrzyknęła, a zaraz później skrzywiła się z bólu, gdy ten głuchym echem odbił się w jej jeszcze nie do końca zdrowej czaszce.
- Nie denerwuj się, kochana! Jak się gorzej poczujesz, to Malfoy najpewniej zrobi mi tu zaraz Trzecią Bitwę o Hogwart… - Lavender, wciąż się uśmiechała, ale w jej głośnie zabrzmiała szczera nuta obawy.
- Idę się przebrać, a potem możemy się zbierać. Domyślam się, że ten blond despota, nakazał ci mnie odprowadzić pod same drzwi? – sarknęła.
- A gdzie tam! Kazał mi tu tylko przyjść i pilnować, byś się nigdzie bez niego nie ruszyła – oznajmiła z uśmiechem przyjaciółka.
- Nie no, ja chyba zaraz zwariuje! – Hermiona potarła skroń, zabrała torby i skierowała się do łazienki.

Nie miała pojęcia, co ma o tym wszystkim myśleć, ale wiedziała, że dłużej tak być nie może. Już ona sobie z nim o tym pogada!


***

                Gdy wyszła ubrana w elegancką kremową garsonkę i delikatnie umalowana, Lavender nie było już w sali. Za to był on. Siedział nonszalancko rozparty na krześle i przeglądał jakieś papiery. Miał na sobie szarą koszulę oraz czarne spodnie i prezentował się swobodnie, męsko i seksownie. Hermiona złapała krótki oddech.
Co ona ma mu teraz powiedzieć? Jak rozpocząć tę rozmowę?
Draco uniósł głowę, a jego twarz rozświetlił promienny uśmiech.
Hermiona z całej zacisnęła pięść, starając się powstrzymać jęk zachwytu. Wyglądał obłędnie, gdy się tak uśmiechał!

- Gotowa? – zapytał, zamykając teczkę i wstając.
- Jasne, ale nie musisz…
Malfoy bez skrępowania podszedł do niej i położył ręce na jej talii, przyciągając ją bliżej siebie.
- Ślicznie wyglądasz – zamruczał, pochylając się i całując ją bez chwili zawahania.

Hermiona poczuła, jak gorąco uderza jej do głowy, a całe ciało lekko drży. Nie mogła się wprost powstrzymać przed odwzajemnieniem tego pocałunku.
Jego bliskość, zapach i czułość z jaką trzymał ją w swoich ramionach, dosłownie odbierała jej cały zdrowy rozsądek.
Draco oderwał od niej swoje usta i delikatnym gestem odgarnął jej włosy za ucho.

- Jak się dziś czujesz? – zapytał, patrząc jej w oczy.
- Dużo lepiej – Hermiona zmusiła się do niepewnego uśmiechu i subtelnie wyplątała się z jego ramion, tylko po to, by przerwać kontakt wzrokowy.
Jeszcze chwila i jak nic, nogi by się pod nią ugięły. A to by oznaczało, że nie wypuściliby jej ze szpitala przez najbliższy tydzień!
- Odesłałem już twoją torbę, więc możemy ruszać – stwierdził, obejmując ją w talii i prowadząc w stronę drzwi.
- Nie musisz mnie odprowadzać! – zachłysnęła się, chcąc mu to wyjaśnić.
- Nie wygaduj głupot. Oczywiście, że muszę! – stwierdził z cichą nutą zniecierpliwienia.
- Ale…
- Żadne „ale” – stwierdził krótko i nie dodał nic więcej.


***

                Wyszli razem na korytarz, a Draco szedł tuż obok, nadal ją obejmując i nie interesując się mijającymi ich ludźmi. Jej kolegami z pracy, innymi pacjentami, a nawet Lidią Airbrick, którą wyminęli na schodach. Kobieta rzuciła im tylko rozwścieczone spojrzenie, ale nie odezwała się ani słowem, tylko szybko odeszła.
Hermiona miała mętlik w głowie i zupełnie nie wiedziała, co powinna z tym zrobić. Co mu powiedzieć? Jak ustalić jakieś… zasady?

- Dlaczego nie idziemy do mojego gabinetu? – zapytała zdziwiona, gdy zauważyła, ze Draco prowadzi ją do wyjścia na mugolską stronę.
- Podróż kominkiem mogłaby ci zaszkodzić – wyjaśnił krótko.
- Na pewno nic mi nie będzie! – upierała się.
- Tak zdecydowano. Nie kłóć się, skarbie – poprosił, po czym pomógł jej przejść przez zaczarowane wyjście.

Stanęła na chodniku, mrużąc oczy przed intensywnym słońcem. Dopiero po chwili, zorientowała się, że przy ulicy znów stoi długa, czarna limuzyna.
- Serio? Samochodem stąd do mojego mieszkania, pojedziemy ponad godzinę! – burknęła.
- Lepiej dłużej, ale bezpieczniej – Draco wyszczerzył się do niej i szarmancko otworzył jej drzwi.

Hermiona wsiadła do luksusowego wnętrza i oparła się wygodnie. Myśli wciąż krążyły jej po głowie, niczym stado dzikich hien. Naprawdę nie miała pojęcia, co z tym wszystkim począć.
Draco usiadł tuż obok i od razu objął ją ramieniem.

- Chcesz trochę eliksiru przeciwbólowego? – zapytał troskliwie.
- Nie. Chcę żebyś przestał mnie niańczyć! – wybuchła.
Ku jej zaskoczeniu, Malfoy roześmiał się szczerze.
- Zapomnij! – odpowiedział, przyciągając ją bliżej.
Hermiona zacisnęła szczękę, ale po chwili westchnęła z rezygnacją i ułożyła głowę na jego ramieniu. Tak przyjemnie i pociągająco pachniał…
Draco oparł swój policzek o jej skroń i gładził delikatnie jej ramię. Mimowolnie wsłuchała się w cichy rytm jego oddechu.

Zamknęła na chwilę oczy, chcą jeszcze raz dokładnie przemyśleć, co i jak powinna mu powiedzieć, gdy nagle usłyszała delikatny szept w swoim uchu.
- Obudź się, kotku… Jesteśmy na miejscu.
Powoli uniosła głowę, czując jak Malfoy sunie swoimi ustami po jej policzku.
- Już? Przecież dopiero ruszyliśmy – zdziwiła się.
- Chyba na trochę zasnęłaś - stwierdził, uśmiechając się do niej.
- Przepraszam… - Hermiona potarła oczy i ledwo stłumiła ziewnięcie.
- Chcesz żebym cię zaniósł na górę? – zapyta, opuszczając  swoje dłonie na jej talię.
- Nie! – zaprotestowała szybko i od razu sięgnęła do klamki, chcąc natychmiast wysiąść.
Tak naprawdę, to chyba potrzebowała nieco dystansu.

Jednak ledwo wysiadła z limuzyny, Malfoy od razu pojawił się tuż za nią. Znów, bez żadnego skrępowania objął ją i poprowadził w stronę wejścia do budynku.
Już chciała go zapytać, kto go zapraszał na górę, ale się powstrzymała. Był dla niej taki dobry… Nie mogła teraz odwdzięczać się mu obliczem prawdziwej jędzy. Przynajmniej jeszcze nie.


***

                Pierwsze, co ją uderzyło, gdy weszła do mieszkania był słodkawy, kwiatowy zapach. Od progu zauważyła na stole w salonie kolejny, zachwycający bukiet czerwonych tulipanów.
Kto wygadał Malfoyowi, że to jej ulubione kwiaty? Czyżby wiedział to już od czasów ich wspólnego wyjścia na kolację? Wtedy powiedział, że kupił pierwsze-lepsze. Cóż… Być może skłamał?
Hermiona rozejrzała się po salonie i zmrużyła oczy. Było tu podejrzanie czysto.
Nie żeby nie dbała o porządek, ale była pewna, że gdy w dniu wypadku rano wychodziła z domu, jej okna nie były tak lśniące i na pewno nigdy nie miała w nich tak eleganckich zasłon…

- Kazałeś tu komuś posprzątać? – zapytała, czując jak się spina.
- Tylko trochę. Najchętniej kazałbym zrobić tu remont, ale Ginny i Lavender mnie powstrzymały – Draco uśmiechnął się do niej przekornie.
Hermiona niebezpiecznie zwęziła oczy i zacisnęła pięści.
- Spróbuj mi tylko powiedzieć, że sprowadziłeś do mojego mieszkania skrzaty domowe, by…
- Myślisz, że nie mam za grosz instynktu samozachowawczego? – zaśmiał się. – Sprzątała tu ta sama ekipa, którą zatrudnia ministerstwo magii.
- To było niepotrzebne! – denerwowała się.
- Wiem. Mogłem po prostu zabrać cię do siebie. Ale wolę z tym poczekać, aż trochę się do mnie przyzwyczaisz… - Draco podszedł do niej i przytulił ją czule, mimo, że Hermiona założyła ręce na piersi i patrzyła na niego nieprzychylnie.
- W każdym razie… Dzięki - burknęła, przekonana, że tak wypadało.
- Cała przyjemność po mojej stronie. A teraz chodź, przebierzesz się, zanim dostaniesz jakiś lunch.
Draco złapał ją za dłoń i poprowadził w stronę sypialni.



***


                Hermiona westchnęła ciężko i z niedowierzaniem pokręciła głową, na widok wielkiego, luksusowego łóżka, z białym baldachimem. Gdzie się podziało jej proste posłanie rodem z mugolskiej Ikei?

- Czy wszystko, co robisz, zawsze musi być takie spektakularne? Nie potrafisz inaczej? – spytała cicho, gestem wskazując na nowy mebel.
- Naprawdę uważasz, że moje wyczyny są spektakularne? To urocze! – Malfoy, porwał ją w ramiona, pochylając się, by znów ją pocałować.
- Czekaj! – Hermiona położyła mu dłoń na ustach, nim zdążył się za bardzo zbliżyć.
Musiała mu powiedzieć, wszystko co miała w zamiarze, obawiając się, że jeśli ją pocałuje i pozwoli się ponieść chwili, to już nigdy tego nie zrobi.
- Dziękuję ci za pomoc, za troskę i za wszystko… Ale… To niepotrzebne. Oddam ci pieniądze za łóżko i ekipę sprzątającą, oraz za ubrania i…
Malfoy oderwał jej dłoń od swoich ust i głęboko popatrzył jej w oczy.
- Od dawna tego nie powiedziałem, a bardzo lubię to mówić, dlatego… Zamknij się, Granger – wymruczał, po czym jego ramiona objęły ją mocniej, a usta opadły na jej wargi.

Hermiona jęknęła w ramach protestu, co spowodowało, odwrotny skutek od zamierzonego, w postaci pogłębienia przez niego pocałunku.
Czuła, jak napięcie pomiędzy nimi wzrasta z każdą chwilą, a fakt, że sam Draco Malfoy, wywoływał w jej ciele te przyjemne sensacje, był dla niej wprost oszałamiający.
Miała wrażenie, że jej dłoń sama, bez udziału świadomości, powędrowała do jego włosów, by mogła wpleść w nie swoje palce.
Mężczyzna całował ją zachłannie, jakby nie mogąc się nasycić smakiem jej ust, a Hermiona miała wrażenie, że ktoś rzucił na nią czar lewitacji, bowiem nie czuła żadnego związku z podłożem. Jakby dosłownie unosiła się z zachwytu w powietrzu.
Gdy już sądziła, że za chwilę posuną się o krok dalej, Draco oderwał się od niej i znów spojrzał jej w oczy

- Musisz odpocząć… - powiedział dziwnie ochrypłym głosem.
- Nie chcę! – wyznała, licząc, że zrozumie o co jej chodzi.
- I tak musisz.
Malfoy wypuścił ją z objęć i zrobił krok w tył.
Ledwo stłumiła jęk frustracji. Rzuciła mu niechętne spojrzenie, wyminęła go i skierowała się do łazienki. Miała nadzieję, że nim z niej wyjdzie, Malfoy zdąży sobie już pójść.


***


                Zdziwiła się, gdy faktycznie po powrocie nigdzie go nie zastała. Postanowiła jednak zignorować dziwny ciężar, jaki niespodziewanie zaległ w okolicy jej serca. Nie miała powodów, by tak się czuć.
A może pożałował tego pocałunku i dlatego sobie poszedł?
Dość! Nie powinna wcale o tym myśleć!
W swoim szarym dresie i białym podkoszulku, poczuła się wreszcie jak w domu. Wskoczyła do łóżka, czując, że posłanie automatycznie dostosowuje się do kształtów jej ciała. To wyrko było obłędne… I zapewne kosztowało fortunę. Hermiona nawet zaczęła się nieco martwić, czy będzie ją stać, by mu zwrócić za nie pieniądze.
Nagle usłyszała jakiś dźwięk dobiegający z przedpokoju. Szybko sięgnęła po swoją różdżkę i ruszyła w tamtą stronę, w duchu przeklinając, że nieopatrznie nie rzuciła od razu na mieszkanie żadnych barier.


***

Znalazła go w kuchni, akurat w momencie, gdy wypakowywał białe pudełka z jedzeniem.
- Musiałem zejść na dół po lunch – wyjaśnił pokrótce, otwierając jedną z szafek i wyciągając talerze. Hermiona zdziwiła się, że tak swobodnie czuł się w jej mieszkaniu.
- Nie trzeba było…
- Przestań to ciągle powtarzać! Dobrze wiem, co trzeba! – Draco uśmiechnął się do niej przekornie.
Westchnęła ciężko.
Odnosiła wrażenie, że nawet gdyby chciała go teraz wygonić, czy czegoś mu zabronić, to i tak by jej nie posłuchał. Od zawsze wiedziała, że Malfoy to straszny uparciuch, ale nigdy nie przypuszczała, że będzie się upierał akurat na to, by ją rozpieszczać.
To było niepokojąco, fascynujące.


***

                Jedzenie było oczywiście znakomite, a Hermiona nawet nie miała siły go zapytać, skąd je tym razem zamówił. Szybko jednak doszła do wniosku, że Malfoy zawsze wybierał to co najlepsze i że naprawdę się na tym znał. Miał wysublimowany gust, godny arystokraty.

- O czym tak rozmyślasz? – zagadnął.
Hermiona spojrzała na niego. Jego koszula miała podwinięte rękawy, a dwa górne guziki były rozpięte. Siedział wygodnie rozparty na krześle w jej kuchni i zajadał się pysznościami, jednocześnie tłumacząc jej, że w ministerstwie panuje prawdziwy kocioł, od kiedy on jest na urlopie…
Czuł się swobodnie i był tak bardzo pewny siebie. Zupełnie, jakby nigdy nic ich nie poróżniło. Jakby od zawsze byli ze sobą tak blisko. Co ona miała o tym myśleć?

- Zastanawiałam się, kiedy planujesz wrócić do pracy – skłamała gładko.
- Zobaczymy, jak szybko będziecie obie zdrowieć – Draco uśmiechnął się i Hermiona doszła do wniosku, że miał na myśli ją i swoją matkę.
- Jakieś wieści od twojego ojca? – spytała, by zmienić temat.
- Żadnych – odpowiedział cicho, wyraźnie pochmurniejąc.
- Na pewno mu się uda – zapewniła go z pokrzepiającym uśmiechem.
Draco również się uśmiechnął.
- Jak myślisz… Ile jeszcze mamy czasu? – Blondyn uniósł głowę i spojrzał jej głęboko w oczy.
Hermiona zawahała się przez chwilę.
- Mam nadzieję, że nieco więcej niż dwa miesiące… – odpowiedziała cicho.
- A ile matka go dostanie, jeśli zdobędziemy eliksir? – widać było, że pytanie jej o to, nie było dla niego przyjemne.
- Od trzech do dziesięciu lat – wyszeptała, mając nadzieję, że ta informacja go nie zasmuci.
Malfoy powoli kiwnął głową.
- Dobrze. Tyle nam wystarczy – rzucił krótko, po czym wstał od stołu.

Hermiona już miała zamiar go zapytać, na co konkretnie, ale mężczyzna podszedł i wyciągnął do niej swoją dłoń.
Ujęła ją i pozwoliła mu pomóc sobie w podniesieniu się z miejsca.
- A teraz pójdziesz na małą drzemkę – wyjaśnił, delikatnym gestem zakładając jej włosy za ucho.
- Nie jestem dzieckiem! – wściekła się.
- Oczywiście, że nie. Jesteś upartą, waleczną lwicą. No już… - Malfoy uśmiechnął się i poprowadził ją w stronę sypialni.
Hermiona w pierwszej chwili planowała mu się wyrwać i jeszcze raz zaprotestować, ale jakoś nagle zabrakło jej na to siły.


***


Malfoy ułożył ją w łóżku, niczym małą dziewczynkę i nakrył ją kołdrą.
- Wychodzisz? – spytała nieco sennie.
- Nie. Poczytam sobie coś w twoim salonie – blondyn uśmiechnął się do niej.
- Możesz tutaj… - Hermiona poklepała zachęcająco drugą stronę łóżka.
- Jeśli położę się obok ciebie, to ostatnie na co będę miał ochotę, to czytanie raportów Zabiniego – wyznał bez ogródek.
Parsknęła śmiechem.
- Ćwicz silną wolę – zażartowała.
Draco zaśmiał się cicho, usiadł na posłaniu i zdjął swoje buty, po czym przysunął się bliżej niej.
- Krótki odpoczynek, po pysznym jedzeniu nie zaszkodzi – mruknął, od razu przygarniając ją do siebie.
Hermiona ułożyła się w jego ramionach i uśmiechnęła lekko.
Było jej błogo, ciepło i przyjemnie i była skłonna stwierdzić, że chciałaby, by tak było jej już zawsze.

***

Cześć! :)

Wiem, że długo czekaliście na ten rozdział - bardzo za to przepraszam!
Pozostało nam ok. 7 rozdziałów do zakończenia "Snów", więc jak widzicie zbliżamy się do finału 😊

Jak już wspominałam, właśnie zaczynam swój mini-maraton dodawania tekstów. 
Będę dodawała wam naprzemiennie Sny/WOW/Rozejm - i tak do momentu, aż coś mnie zatrzyma 😙
Publikację co 1 do 4 dni - mam nadzieję, że dam radę wytrzymać takie tempo 😁

Zgodnie z zapowiedzią, kolejny będzie 44 rozdział WOW - mam nadzieję, że będziecie go wypatrywać 😋

Wielkie buźki i pozdrowienia! 💓

V.

PS. Jeśli jednak nie będziecie tak super komentować, jak dotychczas, to moja wena może nagle umrzeć 💀i wtedy ten maraton nigdzie nie dobiegnie 😲
Tak tylko sobie dywaguje, bez presji 😛