Jego Prawdziwa Twarz - rozdział trzeci

 Betowała: Addie Della Robbia

_~_~_

Dedykacja: Dla Martwiały :)

_~_~_

Była zmarznięta i poraniona, ale mimo to hardo patrzyła na niego spod półprzymkniętych, opuchniętych powiek. Było widać, że wcale się go nie bała.

Draco uśmiechnął się kpiąco. Ta gryfońska buta niczego dobrego na nią nie sprowadzi, ale o tym już dawno powinna wiedzieć. Zdziwiło go też, że nawet nie zerknęła z obawą na jego różdżkę. Przeciwnie, ona patrzyła mu prosto w oczy, jakby z zainteresowaniem czekając na to, co dalej z nią zrobi. Draco wstał, w trzech długich krokach znalazł się przy niej i brutalnie złapał ją za włosy, odginając jej głowę.

– Zacznij mówić, Granger! – syknął, bezlitośnie wbijając różdżkę w jej krtań.

– Na jaki temat, Malfoy? – wychrypiała.

– Dobrze wiesz, głupia szlamo! – warknął, szarpiąc ją jeszcze mocniej.

– Nie mam pojęcia... – szydziła, wciąż patrząc mu prosto w oczy.

Draco zaklął, po czym uniósł różdżkę i przyłożył ją do jej nosa. Hermiona zamknęła oczy, przekonana że zaraz ją zabije, jednak on nie odezwał się nawet słowem. Nagle usłyszała jak kości w jej nosie chrupnęły i wróciły na swoje miejsce. To samo stało się z jej kością skroniową, później zniknęła opuchlizna z oka, a na koniec odrosły jej paznokcie. Draco uleczył wszystkie jej zadrapania i zranienia oraz wyczyścił jej odzież z krwi. Hermiona nadal odczuwała ból, ale jej ciało było teraz nieuszkodzone.

Mężczyzna wrócił na swoje krzesło i rzucił jej spojrzenie pełne pogardy.

– Jeśli nie zaczniesz mówić, podam ci eliksir wiggenowy, szkiele-wzro i eliksir energii. Będziesz się czuła jak nowo narodzona. Odzyskasz pełnię sił i chęć do życia. A później z wielką przyjemnością znów doprowadzę cię na skraj śmierci. I tak kilka razy. Może wtedy powiesz mi, co tak właściwie pojawiło się w twoich myślach w windzie?

Mówił chłodnym tonem, jakby opowiadał jej jakąś nudną historię, zupełnie nie przejmując się tym, że chodziło tu o jej życie... i śmierć.

– Jesteś zdziwiony? – Hermiona lekko uniosła kąciki ust.

– Niby czym, Granger? – sarknął.

– Tym, że moja krew nie miała koloru szlamu, jak się tego spodziewałeś...

Draco parsknął krótkim, szyderczym śmiechem, jakby jej słowa na krótko go rozbawiły, zaraz jednak na jego twarz powróciła maska opanowania i wyższości.

– Nie, twoja krew być może ma taki sam kolor, jak u wszystkich, jednak jej zapach doskonale oddaje to, kim jesteś. Długo trzeba będzie wietrzyć ten loch, by pozbyć się odoru starego błota, fetoru zgnilizny i strachu. Zresztą wszystkie szlamy cuchną tak samo. A teraz zacznij wreszcie opowiadać, co odkryłaś w Ministerstwie, zanim do końca wyczerpiesz moją cierpliwość!

Hermiona spróbowała uśmiechnąć się kpiąco, jednak była na to zdecydowanie za słaba.

– A jeśli ci powiem, co odkryłam, to po prostu mnie zabijesz? – spytała cicho.

– Nie wiem, co zrobię, Granger. Wszystko zależy od ciebie. Wyjaw mi, co o mnie wiesz, a wtedy ja podejmę decyzję, co z tobą zrobić.

– Nie darujesz mi życia, nawet jeśli teraz mi to obiecasz, nie możesz sobie na to pozwolić... – To było stwierdzenie faktu.

Draco uśmiechnął się cynicznie i lekko skinął głową. Granger miała całkowitą rację. Nie mógł puścić wolno kogoś, kto wiedział o nim cokolwiek, co mogłoby mu zaszkodzić.

– Nikt mnie nie będzie więcej torturował, jeśli ci zdradzę, co odkryłam? – wyszeptała, dopiero po chwili uświadamiając sobie, co robiła. Właśnie targowała się z Malfoyem o to, w jaki sposób umrze.

– Daję ci moje słowo, Granger. Opowiedz mi wszystko, a zamiast tortur czy klątwy dostaniesz truciznę, którą będziesz mogła samodzielnie wypić – zaproponował.

Tym razem znów udało jej się lekko uśmiechnąć. To wszystko było takie groteskowe, prawie jak jakiś nierealny sen, a w zasadzie koszmar, z którego tak bardzo chciałaby móc się obudzić...

– Wrzucicie moje ciało do bagna? – Z emocji lekko łamał jej się głos.

Draco chciał jej od razu odpowiedzieć, jednak zawahał się chwilę. Westchnął ciężko i nonszalancko wzruszył ramionami.

– Niechętnie, ale jeśli chcesz, to mogę załatwić, Granger, by zostało podrzucone do tej całej Jamy. Tam mogą odprawić ten cały cyrk z pogrzebem.

– Nory...

– Nudzą mnie już te śmieszne negocjacje! Zacznij wreszcie mówić, bo nie mam czasu na pogawędki o twoich zwłokach. Moja cierpliwość naprawdę jest na wyczerpaniu! To twoja ostatnia szansa! – Wiedziała, że mężczyzna nie żartuje.

– Dobrze... Powiem ci, Malfoy, co takiego ciekawego odkryłam w raportach aurorów. Twoja mina, gdy to usłyszysz, będzie mi ostatnią pociechą...

– Nie prowokuj mnie, Granger! – ostrzegł ją ostro.

– Kiedy masz urodziny? – zapytała, usiłując mówić głośno i wyraźnie, mimo bólu gardła.

Nawet jeśli to pytanie go zaskoczyło, to tego nie okazał.

– Dlaczego o to pytasz? – Spojrzał na nią podejrzliwie.

– Odpowiedz, a się dowiesz.

– Dwudziestego czerwca.

– Nieprawda. – Hermiona poczuła prawdziwą satysfakcję, widząc, że tym razem go zaskoczyła.

– Wyjaśnij mi to natychmiast! – zażądał.

– Wiesz, co to kronika urodzeń?

– Coś ci się chyba popieprzyło, Granger! – fuknął. – To ja tu przesłuchuję ciebie, a nie ty mnie!

– To kronika, w której... – zaczęła wyjaśniać niezrażona jego wcześniejszym wybuchem.

– Wiem, co to kronika urodzeń! Nawet największy głąb to wie!

– To pewnie słyszałeś też, że nie można jej w żaden sposób zaczarować.

Draco prychnął zirytowany, jednak skinął potakująco, by rozwiać jej wątpliwości.

– W kronice z 1980 roku widnieje Draco Malfoy bez drugiego imienia.

– Mam drugie imię po ojcu... – burknął.

– Według kroniki nie nadano ci go od razu po urodzeniu. A urodziłeś się piątego czerwca, nie dwudziestego.

– Co to za bzdury?! – warczał.

– Z niewiadomych powodów twoi rodzice czekali aż piętnaście dni, by pojawić się z tobą w Ministerstwie w celu wyrobienia ci dokumentów... – wychrypiała, czując, że miała kompletnie zdarte gardło.

– Kłamiesz! – Draco zerwał się z miejsca i wycelował w nią różdżką.

– Nie. Zresztą możesz to sprawdzić. Teoretycznie do tej kroniki wgląd mają tylko pracownicy archiwum, ale co to dla ciebie...

Draco zacisnął pięści, a jego oddech był przyśpieszony. Było widać, że roznosiła go wściekłość. Uspokoił się jednak i z powrotem usiadł na krześle.

– Wiesz coś więcej?

Hermiona kiwnęła głową.

– Jest jeszcze raport aurorów... – Wydawało jej się, że za chwilę zupełnie straci głos.

Draco znów zaklął, po czym wstał i szybko do niej podszedł. Nawet nie spostrzegła, kiedy wyczarował szklankę wody, którą podetknął jej pod nos. Hermiona rzuciła się na napój niczym na najlepszy smakołyk, przełykając tak łapczywie, że aż się zakrztusiła. Malfoy dla otrzeźwienia chlusnął jej resztką wody prosto w twarz.

Mokra i zamroczona oddychała ciężko, próbując opanować silny atak kaszlu.

– Dalej, Granger! – Spoliczkował ją z całej siły. – Gadaj, co wiesz o tym raporcie!

Wreszcie udało jej się złapać oddech i wrócić do pełnej świadomości, a Malfoy znów usiadł na krześle, by móc wysłuchać dalszej części jej zeznań.

– Raport z 1979 o działalności Śmierciożerców w Albanii – wyjęczała, wciąż ciężko oddychając i ignorując piekący ból policzka.

– I co?

– Twój ojciec tam był.

– W Albanii? – zdziwił się.

– Przez prawie cały 1979 rok, aż do lutego 1980. Aurorzy go szpiegowali...

Draco uniósł głowę i popatrzył jej prosto w oczy, jakby chcąc się upewnić, że go nie okłamywała. Hermiona była na to gotowa. Otworzyła swój umysł i pozwoliła mu przejrzeć wszystkie swoje wspomnienia. Od pierwszych słów raportu Rufusa Scrimgeoura, po raport Robartsa o pojawieniu się Malfoyów w Ministerstwie dwudziestego czerwca. Dalej mógł zobaczyć, jak przywołała kronikę urodzeń, w której przy jego nazwisku naprawdę widniała inna data, aż po artykuł z „Proroka Codziennego”, w którym pojawił się razem z rodzicami, na pierwszej stronie. Była tak słaba, że nie była w stanie się mu oprzeć, dlatego Draco przebrnął dalej i zobaczył jej myśl dotyczącą aktywacji zaklęcia adopcyjnego.

Opuścił jej umysł tak gwałtownie, że to aż zabolało. Hermiona zamknęła oczy i jęknęła cicho, gdy je otwarła, drzwi do lochu właśnie zatrzaskiwały się z hukiem.

Malfoy wyszedł. Dowiedział się już wszystkiego, czego chciał. Westchnęła cicho i poczuła, jak na jej policzki wypływają łzy. To już koniec. Wkrótce przyjdą ją zabić. Strach i rozpacz mieszały się w niej z poczuciem ulgi. To się zaraz stanie. To dziś Hermiona Granger przestanie żyć.

_~_~_

Stał w salonie i patrzył na rzęsiście padający za oknem deszcz. Więc to była prawda. Te wszystkie sygnały, drobne nieścisłości, jakieś nieporozumienia. To wszystko było po to, by ukryć, że tak naprawdę nie był ich synem... To kim właściwie był? Ta niewiedza wprawiała go we wściekłość. Musiał się tego dowiedzieć. Jego życie od dawna nie miało celu, ale teraz to się zmieniło. Wiedział, że zrobi wszystko, co trzeba, by poznać prawdę.

– Dowiedziałeś się czegoś? – Cichy głos Astorii wyrwał go z zadumy.

– Owszem – odburknął, nawet nie patrząc w jej stronę.

– Powiedziała ci wszystko?

– Pokazała.

Astoria uniosła kąciki ust w lekkim uśmiechu. Wiedziała, że tak będzie.

– Potwierdziła twoje przypuszczenia?

– Istotnie. I jeszcze dołożyła kilka kolejnych.

– Co teraz z nią zrobisz?

– To, co należy – odpowiedział lakonicznie.

– Chyba nie...

– Ivan! – krzyknął Draco, a Astoria syknęła wściekle i szybko założyła na głowę kaptur, odwracając się plecami do drzwi.

– Panicz mnie wołał? – Rosjanin pojawił się w pokoju zadziwiająco szybko.

– Weź jakąś bezboleśnie działającą truciznę i zanieś do lochu szlamy. Możecie ją rozwiązać, ale macie dopilnować, by ją wypiła – rozkazał bez cienia emocji.

– Nie możesz tego zrobić! – krzyknęła Astoria.

– Taki był układ. Ciesz się, że dotrzymuję słowa, zamiast oddać ją naszym ludziom do zabawy. Będą bardzo rozczarowani... – Draco uśmiechnął się sarkastycznie.

– Co mamy zrobić z ciałem? – wtrącił Ivan.

– Draco, co ty wyprawiasz?! A co, jeśli to jedyna osoba, która może ci pomóc?! Przecież to najzdolniejsza czarownica jaką znamy! Może ci się jeszcze przydać!

– Niby do czego miałaby mi służyć taka głupia mugolaczka? – prychnął.

– Jestem pewna, że ona wie już wszystko na temat twojej sprawy, czego tylko była się w stanie dowiedzieć w tak krótkim czasie! – przekonywała go.

Draco spojrzał na Astorię wyraźnie zaskoczony. Widać było, że analizował jej słowa. Przypomniało mu się, jak poczuł w myślach Granger tę niezaspokojoną ciekawość, te pokłady irytacji, że nie znała odpowiedzi na jakieś pytanie... Czyż nie czuł teraz dokładnie tego samego?

Kiedyś naprawdę marzył o tym, by wreszcie pozbyć się tej głupiej szlamy z tego świata. Jednak od dawna miał na głowie tyle problemów, że fakt, iż Granger wciąż istniała, był mu zupełnie obojętny. Teraz było podobnie. Musiał kazać ją zabić, bo za dużo wiedziała, ale wcale nie czuł z tego powodu jakiejś wielkiej radości. To czy Granger będzie żyła, było dla niego tak samo ważne, jak ten padający za oknem deszcz.

Jednak Astoria mogła mieć rację. Granger miała ogromną wiedzę, a on nie mógł wzbudzić podejrzeń swojego ojca. A właściwie człowieka, który za niego uchodził. Musiał dociec prawdy bez zwracania na siebie uwagi. Będzie zmuszony poszukać kogoś innego, kto mógłby znać odpowiedzi na nurtujące go pytania. Jednak zachodziła obawa, że Lucjusz na pewno chciałby się dowiedzieć dlaczego Draco szukał uzdolnionych czarodziei. Zniknięcia Granger nikt nawet nie skomentuje. Wszyscy założą, że uciekła wreszcie z powrotem do świata mugoli. A on miał jej różdżkę, mógł skłamać, że jego ludzie znaleźli Granger, odebrali jej różdżkę, którą przełamali i oddali do Ministerstwa. Na tym ta sprawa najpewniej by się zakończyła...

– Paniczu? – Jego rozmyślania przerwał Ivan najwyraźniej oczekujący na ostateczny rozkaz.

Draco odetchnął głęboko i odwrócił się w stronę swojego ochroniarza.

– Odwiąż ją i zaprowadź do jednego z pokoi na poddaszu. Niech ktoś ją nakarmi i wyleczy, do jutra ma być w pełnej formie. Dwoje ludzi ma zawsze stać pod jej drzwiami. Nie wolno jej z nikim rozmawiać i nigdzie wychodzić, a Greengrass nie wolno jej odwiedzać. – Draco kątem oka spojrzał na stojącą obok Astorię. Wiedział doskonale, że w cieniu kaptura kobieta właśnie się uśmiechała.

– Tak jest! – Ivan skłonił się i pośpiesznie wyszedł z pokoju.

Astoria zsunęła z głowy kaptur, prezentując swój uśmiech satysfakcji.

– Nie powiedziałem, że jej nie zabiję... – burknął Draco, odwracając się od niej i znów spoglądając w okno.

– I nie musiałeś. Wiem swoje. – Astoria na chwilę położyła mu dłoń na ramieniu, po czym wyszła z pokoju, prawie podskakując z radości.

Zirytowany Draco prychnął pod nosem. Kto by przypuszczał, że kiedyś jakaś Ślizgonka będzie ratowała przed śmiercią najpospolitszą szlamę Gryffindoru?

_~_~_

Kochani...
Nie mogłam Was zostawić przez cały weekend bez żadnego postu :) Trzecia część za nami, zobaczymy co będzie dalej :)
Pozdrawiam,

V.