Rubin i Stal 13. Ja - ...tam Ja ubieram serce w stal...

Betowała: Kite Millie

⁂⁂⁂

Dedykacja: Dla naszego kółka dyskusyjnego (Dannie, Panda oraz Rogaty :))

⁂⁂⁂

Wrócił do domu, z impetem zatrzaskując za sobą drzwi. Miał ochotę krzyczeć. Ot tak, wykrzyczeć z siebie całą złość, napięcie i frustrację. Jego życie od urodzenia przebiegało według ustalonych z góry planów i schematów. Od dziecka słyszał, że jest wierną mini–kopią swego ojca, godnym dziedzicem nazwiska i przyszłością świata czarodziejów. Presja otoczenia była nieodzowną częścią jego codzienności. Zawsze bardzo dokładnie musiał obmyślać każdy swój kolejny ruch w obawie, by nie zawieść pokładanych w nim nadziei. Jednak wiedział, że kiedyś będzie musiał powiedzieć “dość”.

Pora pójść własną drogą. To dziś jest ten dzień.

Nie musiał długo czekać, gdy czterech rosłych Śmierciożerców pojawiło się w jego gabinecie z różdżkami gotowymi do ataku.

– Twój ojciec chce widzieć ciebie i tę twoją szlamę, natychmiast– zakomunikowali chórem, jakby wcześniej specjalnie wyćwiczyli tę kwestię.

Zacisnął zęby, by opanować gniew. Wiedział, że gdyby tylko zechciał, to mógłby ich pokonać. Jedno co zawdzięczał swemu ojcu, to fakt, że zawsze mocno naciskał na jego edukację. Dzięki temu stał się naprawdę niezłym czarodziejem. Teraz nadszedł czas, by stać się nieco lepszym człowiekiem.

– Mojej żony nie ma obecnie w domu – odpowiedział, starając się zachować spokój.

– A gdzie jest? – burknął jeden ze sługusów ojca.

– Poszła do fryzjera. Na razie muszę wystarczyć wam ja. – Draco uśmiechnął się ironicznie i sięgnął po stojąca na biurku butelkę bursztynowego trunku.

Czas zacząć zabawę.

⁂⁂⁂

– Dokąd jedziemy? – zapytała, ocierając łzy.

– W bezpieczne miejsce – odpowiedział spokojnie kierowca.

Hermiona zapatrzyła się w uciekający za oknem krajobraz, nie chcąc teraz myśleć o tym, że zostawiła go tam zupełnie samego z całą górą problemów i zagrożeń. To było do niej niepodobne. Ona nie uciekała. Wrecz przeciwnie, zwykle pierwsza stawała na polu walki, gotowa na wszystko. Teraz jednak nie mogła zostać.

Widziała to w jego oczach.

Widziała, że zależy mu tylko na tym, by ukryła się gdzieś z dala od niebezpieczeństwa. I ona go posłuchała, choć serce krzyczało, by zostać i walczyć razem z nim.

– Potrzebujesz chusteczki? – Padło pytanie.

– Tak, dzięki – odpowiedziała, sięgając po biały skrawek materiału, który podał jej mężczyzna.

– Zaraz będziemy na miejscu.

– Tak szybko? – zdziwiła się szczerze.

Była pewna, że nie odjechali od domu nawet dziesięciu mil.

– To tylko jeden z punktów, ale nie bój się, nic ci się nie stanie – zapewnił ją.

– Wiem i dziękuję...

– Nie dziękuj, Hermiono, nie masz za co – odpowiedział, zatrzymując samochód.

Szybko wysiadł i, nim zdążyła chociaż odpiąć pas, otworzył jej drzwi i wyciągnął do niej rękę. Chwyciła ją i wysiadła z auta, a jej towarzysz od razu pociągnął ją w stronę pobliskich drzew.

Hermiona nie zadawała pytań, ale strach wypełniał każdą komórkę jej ciała. Ciemny, wilgotny las był ponury i budził w niej niepokój, ale wiedziała, że musiała zaufać planowi Draco. On wiedział, komu ma powierzyć w opiekę jej bezpieczeństwo.

Dość szybko spomiędzy drzew wyłoniło się coś, co przy dłuższych oględzinach okazało się starą, drewnianą leśniczówką. Opiekun Hermiony otworzył drzwi za pomocą prostego zaklęcia i pośpiesznie wprowadził ją do środka.

Domek był rozpadającą się ruiną, ale w środku było coś, co podpowiedziało Hermionie, jak będzie wyglądała ich dalsza podróż. Kominek.

– Zapamiętaj dokładnie adres: Cumberland Road 22, Bristol.

– Bristol? – zdziwiła się.

– No już, wskakuj do kominka. – Podał jej woreczek z proszkiem Fiuu.

Wiedziała, że nie ma czasu na wahanie. Wyraźnie wypowiedziała adres i wskoczyła w zielone płomienie.

⁂⁂⁂

Siwy dym zawisł w powietrzu, jakby świadom tego, jak ciężką i ponurą atmosferę będzie miała rozmowa, która odbędzie się w tym pokoju. Lucjusz jednak był spokojny. Znał dobrze wszystkie słabe punkty swojego syna. Szczeniak i jego głupie pomysły nie miały szans na realizację w starciu z geniuszem, za jakiego Malfoy senior się uważał. Wysłał po niego odpowiednio uzbrojony oddział, ale wiedział, że nie będzie potrzeby, by użyli siły. Draco mógł popełniać błędy i sprawiać mu zawód swoją słabością, ale musiał przyznać, że jego syn nie jest głupi. Przyjdzie z własnej woli.

Po chwili ogień w kominku zapłonął, a do gabinetu wpadło pięciu mężczyzn. Czterech od razu skłoniło się z szacunkiem, a jeden tylko uśmiechnął się cynicznie pod nosem.

Draco wiedział, że zaraz się wszystko rozstrzygnie. Wóz albo przewóz. Życie albo wegetacja. Nie było już odwrotu.

⁂⁂⁂

Wylądowali w niewielkim, ale nowocześnie urządzonym mieszkanku w centrum Bristolu. Hermiona rozejrzała się dookoła z zainteresowaniem. Czy to ma być jej kryjówka? Dlaczego akurat tutaj? Jednak jej towarzysz szybko rozwiał wątpliwości.

– Zdążyliśmy w samą porę – stwierdził, spoglądając na zegarek.

Zaraz potem sięgnął po gazetę leżącą na gzymsie kominka. Zdziwiła się trochę, gdy mężczyzna wyciągnął ją w jej kierunku.

– Weź to. Przeniesie cię do bezpiecznego miejsca. Tam już na ciebie czekają.

– Ty nie idziesz ze mną? – spytała zaskoczona.

– Nie mogę. Muszę wrócić i sprawdzić co z Draco.

– Czy coś mu grozi...? – zapytała, choć w głębi serca znała odpowiedź.

– Wszystko będzie dobrze, Hermiono, nie zamartwiaj się – poprosił, uśmiechając się uprzejmie.

– Dziękuje ci Theodorze... za... za wszystko – wyszeptała, ledwo panując nad łzami.

– Drobiazg. – Nott mrugnął do niej porozumiewawczo.

– Gdyby coś się stało...

– Nie martw się. Będziemy w kontakcie.

Hermiona kiwnęła głową, nie bardzo mogąc zdobyć się na powiedzenie czegoś więcej. Strach, ból i smutek łapały ją za gardło... Tak bardzo chciałaby móc być teraz przy ukochanym...

Nagle gazeta, którą trzymała, rozbłysła jasnym światłem, a zaraz potem coś pociągnęło ją w okolicy pępka. Świstoklik zadziałał, zabierając ją w ostatni etap jej podróży do kryjówki, której Lucjusz Malfoy miał nigdy nie odkryć.

⁂⁂⁂

Wylądowała na wilgotnej polanie. Niewielki deszczyk leniwie siąpił się z nieba, a okoliczne pola i niewielkie pagórki pokrywała delikatna warstwa mgły. Hermionie jednak widok ten wydał się dziwnie znajomy. Nim jednak zdążyła skojarzyć, skąd może go znać, ze mgły powoli wyłoniła się jakaś wysoka, szczupła postać. Sięgnęła do kieszeni po różdżkę, nie bardzo wiedząc, co może ją czekać... Jednak po chwili poczuła, jak napięcie opada, a całe jej wnętrze wypełnia ulga.

Znajoma, bliska jej sercu twarz, choć nieco inna od czasu kiedy jej właściciel nie uśmiechał się już tak często, jak kiedyś. Hermiona ruszyła do niego biegiem, rzucając mu się w ramiona, tłumiąc szloch. Już wiedziała, gdzie jest!

– George... – szepnęła cicho.

– Witaj, Hermiono, witaj w Norze – odpowiedział, obejmując ją przyjacielsko.

– W Norze? Naprawdę? Nigdzie jej nie widzę... – wyjąkała, odsuwając się od niego i rozglądając niepewnie dookoła.

– Zaraz zobaczysz. – Brat Rona wyjął z kieszeni niewielki zwitek pergaminu, na którym pismem Artura Wesleya był zapisany adres.

Hermiona głęboko odetchnęła. Teraz naprawdę mogła się poczuć, jakby wracała do domu.

⁂⁂⁂

– Gdzie ona jest? – zapytał Lucjusz, wydmuchując kłąb siwego dymu.

– Kto? – Draco uśmiechnął się ironicznie.

– Nie rób z siebie durnia, tylko natychmiast odpowiadaj. Gdzie jest twoja matka?

– Odwiedza znajomych.

– Nie kłam, na pewno ukryłeś ją razem z tą swoją szlamowatą wywłoką! – drwił.

– Jakie to ma dla ciebie znaczenie, gdzie one są? A tak, byłbym zapomniał. Przecież nie masz teraz żadnej formy nacisku na mnie. Cóż za rozczarowanie...

– Uważaj do kogo mówisz, szczeniaku! – ostrzegł go ostrym tonem.

– Karty na stół ojcze. Nie ma co dłużej ukrywać twoich zamiarów. Sprzeciwiłem ci się, więc pewnie czeka mnie za to kara.

– Dobrze – Lucjusz uśmiechnął się cynicznie – nie sądziłeś chyba, że wykupisz się z winy marną butelką whisky? – zakpił, sięgając po trunek przyniesiony przez Draco.

– Pomyślałem, że łatwiej będzie mi wysłuchać wyroku, jeśli się przy tym napiję.

Draco wstał i podszedł do szafki, w której jego ojciec trzymał cały zapas najlepszych alkoholi i odpowiednie do nich szklanki i kieliszki.

– Dlaczego nie? W końcu może najpierw porozmawiamy, zanim wyduszę z ciebie siłą, gdzie ukryłeś te dwie zdrajczynie krwi – Malfoy senior roześmiał się z własnego, niezbyt dobrego, dowcipu, po czym hojnie nalał whisky do dwóch podanych przez syna szklaneczek.

Nie zauważył, że Draco uśmiecha się lekko pod nosem. Jego plan był prosty, ale wiedział, że będzie też skuteczny. Dlaczego prosty?

Dlatego, że Lucjusz Malfoy nigdy nie odmawiał, gdy ktoś proponował mu drinka.

⁂⁂⁂

Narcyza spojrzała w lustro i ledwo stłumiła jęk grozy. Jej blade, wychudzone oblicze prezentowało się tak mizernie, że miała ochotę zakryć szklaną taflę i nigdy więcej w nią nie spoglądać. Oto, do czego doprowadziło ją życie u boku takiego drania i tyrana, jakim był jej mąż. Mogłaby przeklinać za to los, spróbować uciec, chcieć się zemścić, ale przecież mimo tego wszystkiego, mimo ogromu zła jakiego doświadczyła z rąk Lucjusza, nie potrafiła przestać go kochać. Może to jej serce albo po prostu ona sama były na to zbyt głupie? A może to jej pamięć nie pozwalała jej zapomnieć o tym, jak kiedyś było im razem cudownie. Nie potrafiła powiedzieć, kiedy Lucjusz tak bardzo się zmienił, ale nie mogła też nie obwiniać siebie za to, że wystarczająco wcześnie tego nie zauważyła i go nie powstrzymała. Teraz przyszło jej za to płacić, a co gorsza, przez nią cierpiał również jej ukochany syn.

Odwróciła się od lustra, bojąc się, że gdy zobaczy łzy w swych oczach, rozsypie się doszczętnie nad swym pogruchotanym życiem. Za oknami panował niesamowity upał, a liście tropikalnych roślin nie poruszały się nawet o milimetr z braku wiatru.

Ciche pukanie do pokoju wyrwało ją z depresyjnego zamyślenia, w którym się znajdowała.

– Proszę – odpowiedziała grzecznie, wstając i wygładzając suknię.

– Przyszedłem zobaczyć, czy czegoś ci nie potrzeba. – Na obliczu Emanuella gościł niewielki, ciepły uśmiech.

Narcyza odwzajemniła go i podeszła do przyjaciela.

– Dziękuję ci, że pozwoliłeś mi tu zostać. Draco pewnie zaskoczył cię tą prośbą, zwłaszcza że wiem, jak cenisz swoją prywatność i jak daleko przez to uciekłeś od swojego poprzedniego życia.

– Przestań, Narcyzo, przecież wiesz, że ty i twój syn zawsze możecie na mnie liczyć.

– Dlaczego znów jesteś Emanuellem? Caldarmian gdzieś wyjechał?

– Tak, wybył stąd na kilka dni, a ja przed chwilą musiałem odebrać dostawę nowych składników.

– To wspaniały człowiek, bardzo się cieszę, że zgodził się nam pomóc. Nawet przyjechał do Anglii, by Draco mógł zrealizować swój plan.

– Tak. Panna Granger nie mogła się domyślić, że żyję. Jest na tyle spostrzegawcza, że mogłaby to odkryć.

– Kiedy eliksir przestanie działać? – Narcyza położyła dłonie na jego ramionach i spojrzała mu w oczy.

– Za chwilę...

– To wspaniale, bardzo się cieszę, że znów mam cię blisko. Nikt mnie nie rozumie tak dobrze jak ty. – Narcyza objęła mężczyznę i ułożyła głowę na jego ramieniu.

I już po kilku sekundach nie przytulał jej do siebie Emanuell Caldarmian, tylko jej jedyny i najlepszy przyjaciel. Severus Snape.

⁂⁂⁂

Nora. Wspaniała, kochana, jedyna na świecie Nora. Jedno z jej ulubionych miejsc na ziemi. To tu zawsze odnajdowała spokój i poczucie bezpieczeństwa, a teraz ten dom znów posłuży jej za azyl przed całym tym złem.

– Opowiesz mi, jak to wszystko się stało? Jak uciekliście z Hogwartu? Jak... – Hermiona miała tyle pytań.

– Spokojnie Hermiono, zaraz wszystkiego się dowiesz, – George uśmiechnął się pod nosem, najpewniej ciesząc się z tego, że jego przyjaciółka pomimo wszystkiego, co ją spotkało, nadal pozostała sobą.

– Co z Ronem? – nie mogła się powstrzymać od zadania tego pytania.

– Dobrze. Z tego co mówią magomedycy, nic mu nie będzie.

– To wspaniale, tak się cieszę!

George pchnął stare, drewniane drzwi, a w Hermionę uderzyło ciepło i zapach karmelowych babeczek pani Weasley. Łzy napłynęły jej do oczu. To naprawdę było dla niej, jak powrót do dawnego życia.

– Już jesteśmy! – krzyknął wesoło George, wchodząc do kuchni.

– Miona!

Zanim zdążyła się zorientować, mały chłopczyk z szybkością torpedy przebiegł przez kuchnię i rzucił jej się w ramiona.

– Łobuz... – zaszlochała szczęśliwa, że znów może tulić do siebie malucha.

Była pewna, że Draco wysłał go gdzieś z Rosą i Josephem, ale nie spodziewała się, że zastanie go u Weasleyów.

– Fajnie, że jesteś – wyznał szczerze Oscar, a Hermiona szybko otarła łzy.

Cieszyła się, że będzie miała możliwość mieć go pod swoją opieką, zdążyła bowiem go bardzo polubić.

– Hermionka! – Następna w kolejce do jej uściskania była pani Weasley.

– Na Godryka, Herm. Jesteś prawie tak blada, jak Bezgłowy Nick – przywitała ją Ginny, uśmiechając się przekornie.

Hermiona objęła mocną Rudą, szczęśliwa, że ona też tu jest. Widok przyjaciółki całej i zdrowej był niczym miód na jej serce.

– Dalej, wejdźmy do salonu, reszta też pewnie nie może się ciebie doczekać – ponagliła ją pani Wesley.

Hermiona uśmiechnęła się lekko, czując, jak Oscar łapie ją za rękę. Razem przeszli do salonu Wesleyów, który teraz wyglądał niczym szpitalna sala. Ron leżał najbliżej kominka. Miał zamknięte oczy i oddychał miarowo. Wciąż był wychudzony, ale delikatne rumieńce na jego policzkach świadczyły o tym, że jej przyjaciel dochodził do zdrowia.

Obok Rona stało łóżko, na którym leżał Kingsley. Były minister magii był wciąż bardzo słaby, jednak zdobył się na uśmiech i delikatnie uniósł dłoń w geście powitania na widok Hermiony.

Minerwa McGonagall siedziała na swoim posłaniu. Była bardzo blada i przeraźliwie chuda, jednak oczy jej zabłysnęły, gdy spostrzegła swą dawną uczennicę.

Hermiona nie mogła uwierzyć, że oni tu są. Draco ich uratował. Wszystkich!

– A teraz największa niespodzianka – szepnęła konspiracyjnie Ginny.

Hermiona jakby na komendę spojrzała w stronę schodów, na których najpierw pojawił się pan Weasley, a zaraz za nim...

Poczuła uścisk w gardle, a jej oddech i rytm serca na chwilę zamarły. To było niesamowite i nigdy by się tego nie spodziewała. Jednak nie było wątpliwości, że to, co widzi, nie jest jakimś omamem.

Łzy spłynęły jej po policzkach, a krótki ni to szloch, ni jęk wyrwał się z jej gardła. Nie mogła wprost uwierzyć. Zdołała jednak wyszeptać:

– Mamo... Tato...

⁂⁂⁂

Trzy tygodnie to niezbyt długi okres czasu, jednak dla niej zdawał się wiecznością. Przywykła już do życia w Norze, choć musiała przyznać, że było ono nudne i monotonne. Rano jadła śniadanie, ściśnięta przy jednym stole ze wszystkimi obecnymi mieszkańcami domu Weasleyów.

Łobuz zawsze siadał obok niej, nieustannie zasypując ją lawiną pytań. Odpowiadała mu zawsze cierpliwie, choć serce jej się boleśnie ściskało, gdy padało to jedno, najważniejsze pytanie, to o Draco. A Oscar pytał o niego codziennie, najwyraźniej tęskniąc za nim tak bardzo, jak ona sama.

Jej rodzice niezbyt dobrze znosili życie w domu czarodziejów. Uśmiechali się i zawsze trzymali się w jej pobliżu, ale mimo to Hermiona miała wrażenie, że tak do końca nie wybaczyli jej tego, że za pomocą czarów odebrała im pamięć.

Była wzruszona i zaskoczona, gdy opowiedzieli jej, jak pewnego dnia do ich Australijskiego domu zawitał młody, przystojny blondyn. Dopiero nieco później zrozumiała, że Draco osobiście po nich pojechał, przywrócił im pamięć i szybko ukrył ich w Norze, tak jak wszystkich jej najbliższych przyjaciół, przebywających wcześniej w Hogwarcie, oraz więźniów z lochów Malfoy Manor. Nie wiedziała, jaki blondyn ma plan, ale była mu niewyobrażalnie wdzięczna za to, co dla niej zrobił. Wiedziała dobrze, ile tym zaryzykował.

⁂⁂⁂

Po skończonym śniadaniu, Hermiona odebrała tacę od pani Weasley i przeszła do salonu, by podać posiłek rekonwalescentom. Ron czuł się już całkiem dobrze i nawet zaczął już wstawać z łóżka i przesiadywać na kanapie. Wiedziała, że jej przyjaciel stara się nie pokazywać swego bólu, ale cieszyła się też, że wola walki i odwaga Ronalda nie została złamana przez Lucjusza Malfoya.

– Co tam dziś na śniadanie? Znów peklowana wołowina? – zagadnął ją z uśmiechem, gdy tylko weszła do salonu.

– Specjalnie pilnowałam, by dla ciebie jej nie było – oznajmiła pogodnie, podając mu talerz jajecznicy i kilka tostów.

– Dzięki Miona – odpowiedział, jednocześnie wpychając sobie do ust jedzenie.

Hermiona uśmiechnęła się lekko pod nosem, szczęśliwa że mimo wielu zakrętów i zawirowań w jej życiu pewne rzeczy pozostawały niezmienne.

– Pójdziemy na spacer? – zapytał Ron, gdy podeszła do niego, by dolać mu herbaty.

– A czujesz się na siłach?

– Jasne! Nic mi nie jest! – zapewnił gorliwie. – Zresztą niedaleko, może na tę łączkę obok domu? Powspominamy, jak kiedyś graliśmy na niej w Qudditcha.

– Dobrze, a więc chodźmy. – Hermiona wyciągnęła dłoń do przyjaciela, zadowolona, że znów będą mogli spędzić kilka chwil razem, jak za dawnych, dobrych czasów.

⁂⁂⁂

Pogoda była słoneczna, choć wiatr rozwiewał im włosy. Usiedli na wyczarowanym kocu, blisko siebie, wciąż trzymając się za ręce. Hermiona po raz pierwszy od czasu przybycia do Nory poczuła się choć trochę szczęśliwa. Strach i brak wiadomości sprawiały, że każdy jej uśmiech był wymuszoną parodią tego, czym być powinien. Teraz jednak uśmiechnęła się szczerze. Ron żył, był tuż obok, a wszyscy jej przyjaciele byli bezpieczni. Jeśli wierzyć słowom Zabiniego, który co kilka dni wpadał do Nory na kilka minut z zaopatrzeniem, za parę dni wszystko miało się unormować, a oni mieli wrócić do swojego własnego życia. Dobrze jednak było jej ze świadomością, że Ron zawsze pozostanie jego częścią. Miała też Ginny, cudownie odzyskanych rodziców oraz Oscara. Jednak nierozstrzygniętym pytaniem pozostawało co dalej z Draco... Tak bardzo chciałaby wiedzieć, jaka czeka ich przyszłość.

– Cieszę się, że tu jesteś Miona... – wyznał Ron, mocniej ściskając jej dłoń.

– I ja się cieszę – odpowiedziała, obdarowując przyjaciela uśmiechem.

– Wszystko się ułoży, zobaczysz. Tata i Kingsley już mają jakiś plan. Malfoyowie zapłacą za to, co nam zrobili.

– Malfoyowie? – zapytała nieco zdziwiona. Zgadzała się z tym, że Lucjusz Malfoy i jego zwolennicy muszą ponieść karę za swoje chore plany dotyczące podboju świata, ale przecież Draco i Narcyza im pomogli...

– Spokojnie skarbie, oni już nic ci nie zrobią. – Weasley objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie.

Hermiona pozwoliła mu na ten gest, choć wciąż była lekko rozeźlona poprzednimi słowami rudzielca.

– Zaopiekuję się tobą, obiecuję – wyszeptał, nagle pochylając się i delikatnie łapiąc jej podbródek. Spojrzał jej głęboko w oczy, a zaraz potem złożył na jej ustach zachłanny i pełen pasji pocałunek.

Hermiona w pierwszym odruchu chciała odepchnąć od siebie przyjaciela. W jej pamięci pojawiła się jednak wizja jego wciąż świeżych ran, które mogły się odnowić, gdyby odepchnęła go zbyt gwałtownie. Dlatego postanowiła poczekać, aż Ron sam się zorientuje, że nie powinien jej pocałować. Przecież miała męża...

⁂⁂⁂

Męża, który wybrał właśnie ten dzień, moment, chwilę, by pojawić się w Norze, tylko po to, by móc znów przytulić ukochaną żonę. Męża, który stał tam i patrzył na to, jak jego nieśmiałe plany i marzenia właśnie legły w gruzach. Wiatr targał jego blond włosy i czarny płaszcz, a on odwrócił się na pięcie i zniknął przez nikogo niezauważony.

⁂⁂⁂

Drodzy Czytelnicy!

I tak oto docieramy do końca Rubinu. Zostały nam dwa Epilogi :) Dla osób, które jeszcze o tym nie wiedzą, informuję, że opowiadanie ma dwa alternatywne zakończenia. Jedno w wersji wesołej (happy), a drugie w wersji (sad), każdy może sobie wybrać co woli przeczytać, albo przeczytać obie wersje i wybrać tę, która mu się bardziej podoba :) Oba epilogi już wkrótce. Reszta opowiadań też ma się dobrze, więc spodziewajcie się kolejnych publikacji, bez większych opóźnień :)
Pozdrowionka!

V.