Jego Prawdziwa Twarz - Prolog

Betowała: Addie Della Robbia

_~_~_

dedykacja: Dla Addie - za motywację do pracy :)

_~_~_

Archiwizowanie starych raportów aurorów było pracą mozolną i nudną, ale się nie uskarżała. Zresztą nawet nie miałaby komu. Czasem zastanawiała się, co ją jeszcze trzymało w tym strasznym świecie, gdzie nikt nie szanował ani jej, ani jej inteligencji. Czy powinna wreszcie odejść? Raz na zawsze zniknąć ze świata magii i zapomnieć o tym, że kiedyś do niego należała? Czy naprawdę potrafiłaby to zrobić? Jeśli podjęłaby taką decyzję, to czy znalazłaby się choć jedna osoba, która próbowałaby ją przed tym powstrzymać? Nie miała złudzeń. Od dawna nikogo nie obchodziła. Ron był tak zajęty próbami utrzymania rodzinnego sklepu, że odzywał się do niej raz na dwa miesiące, a Harry dawno wyjechał z kraju. Mieszkał teraz w Kanadzie i pracował tam jako doradca ich premiera. Raz na jakiś czas przysyłał jej sową kartkę z pozdrowieniami. Jedynie Ginny czasem do niej wpadała, jeśli akurat nie była poza krajem na jakimś zgrupowaniu drużyny Qudditcha. Hermiona była samotna i tak naprawdę nie miała już nic poza tą pracą, której szczerze nie znosiła.

Kiedyś wierzyła. Sądziła, że miała do spełnienia pewną misję. Jej inteligencja, determinacja i odwaga miały jej pomóc zrobić coś dobrego dla świata. I początkowo zapowiadało się, że naprawdę będzie miała taką możliwość. Gdy po wojnie wróciła do Hogwartu, miała w głowie cały gotowy plan na swoją przyszłą karierę. Doskonale zdane OWUTemy sprawiały, że drzwi Ministerstwa stanęły przed nią otworem. Szybko awansowała – z sekretarki szefa departamentu na asystentkę, później została sekretarzem działu, dalej wiceszefową departamentu i wreszcie, gdy już się spodziewała, że wkrótce zostanie mianowana szefem, stało się najgorsze, co mogło ją spotkać.  Ministrem Magii został nie kto inny, jak ten przeklęty Lucjusz Malfoy. Arystokrata, który zniknął na dobre kilka lat po wojnie, nagle wrócił i powoli, ale skutecznie, odbudował swoją reputację. Później już raz – dwa, kilka łapówek, dziwnych zniknięć, nagłych śmierci, podejrzanych przetasowań na najwyższych stanowiskach i ku zdziwieniu wszystkich to właśnie Lucjusz został wybrany kolejnym Ministrem Magii, miażdżąc biednego Kingsleya w czasie wyborów.

Początkowo Malfoy sprawiał wrażenie miłego i ugodowego. Nikogo nie zwalniał, nic nie mówił o czystości krwi, ani nie podważał niczyich kompetencji. Wszystko zaczęło się jednak od tego, że nagle przy awansach i premiach dziwnym trafem zawsze pomijano pracowników mugolskiego pochodzenia. Dalej nastąpiło zamykanie departamentów, tak by pozbyć się z wysokich stanowisk wszystkich mugolaków, którzy mogli zaszkodzić nowej władzy. Redukcje etatów, szumnie ogłaszana konieczność oszczędności i oskarżenia o korupcję, które dotyczyły prawie wszystkich niepopierających nowego Ministra. Tym sposobem w ledwie rok po objęciu przez Malfoya urzędu nie było już żadnego szefa departamentów, który nie miałby czystej i szlachetnej krwi. Przy czym o kompetencjach tych ludzi lepiej było w ogóle nie wspominać...

Hermiona po dwóch degradacjach i jednej naganie za napyskowanie przełożonemu, którym był Gregory Goyle, tępak nie potrafiący dobrze trzymać różdżki, została przeniesiona na sam dół. Do archiwum, gdzie teraz z mozołem przerzucała stosy starych, zakurzonych papierzysk, wprowadzając je do nowego systemu ewidencji, którym Lucjusz się tak chełpił. Wiedziała, że było to zadanie zupełnie poniżej jej kwalifikacji i dawno powinna już to rzucić, ale obawiała się, że nie znajdzie innej pracy.

Cały magiczny świat dosłownie trząsł się przed panem Ministrem, a jego kadencja coraz bardziej zaczynała przypominać dyktaturę. Cenzura w prasie, wydawanie pozwoleń tylko po znajomości, ograniczenie możliwości wyjazdu z kraju, kontrola sieci Fiuu i Świstoklików, a także nieustanny nadzór nad Bankiem Gringotta sprawiły, że nie było już nikogo, kto chciałby się przeciwstawić nowej władzy. Jakiekolwiek zalążki opozycji były natychmiast tłumione już w zarodku, a system szpiegostwa i donosicielstwa sprawiał, że spirala zastraszenia zataczała coraz szersze kręgi. Azkaban od kilku miesięcy dosłownie pękał w szwach, a hasłem przewodnim było: ,,Konieczność nowych porządków dla wspólnego dobra”. Gdyby odeszła, była prawie pewna, że Ministerstwo zadbałoby o to, by nie znalazła nowej pracy nawet jako sprzątaczka w jakiejś podrzędnej knajpie na Nokturnie.

W świeci mugoli również nie miała do czego wracać. Jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym ponad sześć lat temu, a innej rodziny nie miała. Ministerstwo kontrolowało wszystkich czarodziei mieszkających po mugolskiej stronie, więc i tak mieliby ją cały czas na oku. Jedynym wyjściem było dobrowolne złamanie różdżki i odejście ze świata magii raz na zawsze. Nie miała wątpliwości, że taka jej decyzja bardzo by ucieszyła Malfoya. I chyba właśnie dlatego nie chciała się jeszcze poddać. Jej upór jej na to nie pozwalał.

Westchnęła cicho, napiła się zimnej już kawy i sięgnęła po kolejną teczkę. Był to raport z 1979 roku dotyczący działań Voldemorta w tamtym czasie. Aurorzy mieli za zadanie monitorować wszystkie jego poczynania. Ziewnęła szeroko i otworzyła teczkę ciekawa, co też sam Rufus Scrimgeour tam napisał. Z raportu wynikało, że Voldemort wraz z czterema oddanymi sługami przebywał w Albańskiej puszczy od końca stycznia 1979 do połowy lutego 1980. Byli tam z nim: Antoni Dołohow, Rudolf Lestrange, Lucjusz Malfoy i Rastabane Lestrange. Z tego, co pisał Scimegeour w swoim raporcie, w tym czasie nie zarejestrowano obecności żadnego z nich na terenie kraju. Biuro Aurorów, które w tamtym okresie nałożyło na wszystkich współpracowników Lorda specjalną wersję namiaru, wyraźnie stwierdzało, że żaden z tych mężczyzn nie pojawił się w przeciągu tych kilku miesięcy w kraju, czy to po magicznej, czy też mugolskiej stronie Zjednoczonego Królestwa. Początkowo trochę zdziwiło ją, że Lucjusz nie usunął tych akt, jednak szybko przypomniała sobie dlaczego. Pan minister szczycił się przynależnością do szeregów Voldemorta, bo jak sam twierdził, był tam tylko szpiegiem, który cały czas  potajemnie współpracował z aurorami. Była to oczywista bzdura, ale nie było nikogo, kto odważyłby się to udowodnić... Za to Malfoy przekupił kilku byłych aurorów, by potwierdzili jego wersję wydarzeń. 

Hermiona zmrużyła oczy i jeszcze raz spojrzała na daty. Jak to możliwe, że Lucjusza nie było w Wielkiej Brytanii przez cały 1979 rok, skoro w 1980 urodził mu się syn? Czy to możliwe, że Narcyza pojechała do Albańskiej puszczy, by tam zajść z mężem w ciążę? 

Przerzuciła kilka następnym teczek i sięgnęła po raport z czerwca 1980 roku. Gawain Robarts pisał w nim, że 20.06.1980 Lucjusz Malfoy pojawił się w Ministerstwie wraz z żoną, by zarejestrować swojego pierworodnego dziedzica. Hermiona chwilę się zamyśliła, po czym szybko przywołała z archiwum kronikę urodzeń z 1980. Była ona tak zaczarowana, że wpis o urodzeniu kolejnego czarodzieja pojawiał się w niej automatycznie, w sekundę po jego przyjściu na świat. Przerzuciła kilka kartek i odkryła, że Dracon Malfoy urodził się 05.06.1980. To dość dziwne, że jego rodzice zwlekali ponad dwa tygodnie z jego oficjalnym zarejestrowaniem. Naprawdę ją to zaintrygowało.

Wstała od biurka i przeszła do archiwum prasowego, które znajdowało się kilka pokoi dalej. Były tam archiwizowane stare wydania każdej gazety w magicznym świecie. To archiwum posiadało już specjalny, magicznym system wyszukiwania, ale Hermiona postanowiła go nie używać. Jeśliby to zrobiła, ktoś mógł o tym donieść Lucjuszowi. A pan Minister pewnie chciałby się dowiedzieć, któż to odważył się grzebać w jego przeszłości. Jego prywatna ochrona LMS (Lucjusz Malfoy Soldiers), działająca na zasadzie policji politycznej, na pewno, by ją za to aresztowała. Jednak jej ciekawość musiała zostać zaspokojona, dlatego postanowiła poszukać ręcznie. Nie było to specjalnie trudne, bowiem gazety były doskonale skatalogowane. Szybko odnalazła wydanie z 05.06.1980. Przekartkowała kilka stron i ze zdziwieniem stwierdziła, że nie ma tam wzmianki o urodzeniu kolejnego dziedzica fortuny Malfoyów. Sięgnęła po egzemplarz z kolejnego dnia... I tak, aż do 20.06.1980, gdzie już na pierwszej stronie zobaczyła zdjęcie niemowlaka, słodko śpiącego w pozłacanej kołysce. Obok kołyski stał wyjątkowo dumny Lucjusz i blada, ale uśmiechnięta Narcyza. Po chwili jednak Hermiona stwierdziła, że w uśmiechu pani Malfoy jest coś nienaturalnego, wymuszonego i sztucznego. Jednak bardziej zaskoczyło ją to, co przeczytała w artykule. Jako datę urodzenia panicza Malfoya podano tam bowiem 20.06. Napisano również, że nosił on imiona Dracon Lucjusz w czasie, gdy w kronice urodzenia nie było wzmianki o drugim imieniu. Dlaczego Malfoyowie umyślnie podali do publicznej wiadomości inną datę urodzenia swojego syna? Czy to mogło mieć jakiś związek z nieobecnością Lucjusza w czasie, gdy jego żona zachodziła w ciążę? A może Draco wcale nie był...

Nie. Wybuchnęła cichym śmiechem i pokręciła głową. Przecież to niemożliwe! Draco był idealnie wierną kopią Lucjusza, praktycznie jego klonem w młodszej wersji. Nie było wątpliwości, że ta dwójka była spokrewniona.

Hermiona odłożyła "Proroka" na miejsce i zamknęła ciężką szufladę, po czym wróciła do swojego biurka. Nie miała pojęcia, dlaczego Lucjusz i Narcyza zwlekali aż piętnaście dni z rejestracją swojego pierworodnego w Ministerstwie ani jak Narcyza zaszła w ciążę, skoro jej męża nie było w kraju, ale postanowiła nie zaprzątać sobie tym dłużej głowy. Być może był to po prostu jakiś błąd.

Zarchiwizowała raporty, które przeglądała, dopiła lodowatą kawę i sięgnęła po swoją torebkę. Pora do domu. I tak została dziś za długo w pracy. Kiedy wkładała różdżkę do swojej torebki, tknęła ją jedna, bardzo dziwna myśl. Zaklęcie adopcyjne aktywowało się przecież dokładnie przez piętnaście dni...

_~_~_

I jest! :)
Ostrzegam, że to najłagodniejsza część. Im dalej, tym gorzej... Muszę chyba odreagować po słodkich "Snach", wesołym "Pogryź mnie" i romantycznych "Syndromach", stąd coś "na ostro". Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu :) Na razie zaplanowałam 7 rozdziałów, ale nie wiem ile naprawdę wyjdzie :) Wszystko zależy od tego, jak mi się to będzie pisało.
Pozdrowionka,

V.

PS. Kolejny rozdział pojawi się w zależności od tego, jak Wam się spodoba prolog :)