Dwa Światy - Rozdział czterdziesty pierwszy (dodatkowy)

Betowała: Addie Della Robbia

***

Dedykacja: Dla Pandy - za słodkie oczka :) i dla Wszystkich czytelników, którzy tak długo czekali na ten rozdział :)

***

Uwaga!

         Rozdział zawiera niebotyczną wręcz ilość lukru i słodyczy, dlatego ludzi  na to nieuodpornionych proszę o ominięcie go szerokim łukiem i pozostaniu przy swojej własnej , podyktowanej przez wyobraźnię wersji wydarzeń :)

***

Jak na październik pogoda była całkiem przyjemna. Świeciło słońce, nie było wiatru, a trawa wciąż jeszcze nie straciła swej zielonej barwy. Idealny dzień na mecz Quidditcha.

Smuga szkarłatu świsnęła nad głową Hermiony, która z irytacją zmrużyła oczy. Wciąż nie darzyła sympatią tej głupiej gry, ale wiedziała, że jeśli nie przyszłaby na ten mecz, nowe trio Hogwartu byłoby tym bardzo zawiedzione.

– Czy on nie jest cudowny? – spytała ładna, ciemnowłosa dziewczyna, wzdychając głośno.

Hermiona spojrzała na nią z zainteresowaniem.

– Idealny! I tak mu do twarzy w zielonym! – zapewniła gorliwie siedząca obok niej blondynka.

Obie miały na sobie szaliki Gryffindoru i z uwagą śledziły grę toczącą się na boisku.

– Pamiętasz, jak się do mnie odezwał? Boże! Jaka to była wspaniała chwila! – Brunetka najwyraźniej pogrążyła się w sferze marzeń, ale głośne chrząknięcie koleżanki przywróciło ją do świadomości.

– Amanda, on do ciebie powiedział ,,Cześć, Amelia.’’ Chyba nie o to ci chodziło, co?

– No, niby nie o to, ale to nie zmienia faktu, że jest boski! – zirytowała się Amanda.

Hermiona uśmiechnęła się pod nosem. Wydawało jej się, że ledwie wczoraj słuchała bardzo podobnej rozmowy swoich koleżanek. Mimo upływu lat, tak niewiele się zmieniało w tych sprawach...

– Nie mogę oderwać od niego wzroku – wzdychała Amanda.

– Aulus Malfoy jest zdecydowanie najprzystojniejszym ciachem w tej szkole – zgodziła się druga dziewczyna.

Hermiona parsknęła krótko śmiechem. No cóż,  jej zdaniem dziewczęta miały absolutną rację.

Wysoki, niebywale przystojny siedemnastoletni blondyn właśnie szybował na swojej najnowszej miotle w pogoni za złotym zniczem.

Jednak ciemnoskóra piękność z drużyny Gryffindoru siedziała mu na ogonie, nie mając zamiaru pozwolić na odebranie jej zwycięstwa .

– Dalej, Georgiana, pokaż mu! – szeptała siedząca obok niej Ginny zaciskająca ze wszystkich sił kciuki.

– Aulus, nie daj się! – zawołała głośno Hermiona, patrząc, jak jej syn robił wspaniały zwrot. Nie lubiła Quidditcha i nie była zadowolona, gdy Draco od najmłodszych lat uczył syna latania na miotle, ale nie mogła zaprzeczyć, że Al, jak zwykli go wszyscy nazywać, był naprawdę świetnym zawodnikiem.

– Hej! Po co chciałaś siedzieć na trybunach Gryffindoru, skoro kibicujesz Slytherinowi? – zganiła ją Ginny z kpiącym uśmieszkiem.

– Myślisz, że miałam wybór? Miałabym siedzieć tam razem z nimi? – Wskazała jej przeciwległą trybunę, na której Draco i Blaise darli się jak nienormalni, jednocześnie podskakując niczym dwa ping-pongi. A zaraz obok nich dziesięcioletnia szatynka stała na ławce i ze wszystkich sił wymachiwała zieloną chorągiewką, wykrzykując imię brata.

– Yasmine jak nic zedrze sobie gardło – stwierdziła z rezygnacją Hermiona.

– Tak! Świetne zagranie, Frida! Jeszcze raz tym tłuczkiem, no! – dopingowała dalej Ginny.

Jej dwie siedemnastoletnie córki bliźniaczki były podporą i dumą drużyny z domu lwa.

– Blaise wykupi dla nich pół Londynu, jak dalej będą tak dobrze grać – zaśmiała się Hermiona.

– Rozpieszcza je do granic zdrowego rozsądku – narzekała Ginny.

– Dlaczego by nie, są takie kochane! – Hermiona z czułością popatrzyła na dziewczęta. Były dla niej jak rodzone córki.

– Nie żartuj. To Fred i George w żeńskim wydaniu. Mam na nie więcej sów ze skargami, niż moja mama zebrała za całą naszą siódemkę.

Hermiona wybuchnęła śmiechem i znów spojrzała na swojego syna. Aulus był wierną kopią swojego ojca i dziadka. Stąd też jego imię *. Od kiedy zaraz po porodzie wzięła go na ręce, wiedziała, że będzie podobny do Malfoyów. Jednak syn nie sprawiał jej kłopotów, dobrze się uczył, miał oddane grono przyjaciół i nigdy nie przyniósł jej powodu do wstydu. Co innego Yasmine. To dziesięcioletnie stworzenie, choć z urody podobne do matki, w pełni odziedziczyło ślizgoński charakterek swojego ojca. Mała była przekorną psotnicą, nad której dziwnymi pomysłami nie sposób było zapanować.

Hermiona uśmiechnęła się sama do siebie. Miała wspaniałą rodzinę, którą bardzo kochała.

***

Mecz zakończył się remisem. Aulus zdobył złotego znicza, ale dzięki doskonałym zagraniom Fridy drużyna domu węża nie miała zbyt wielu okazji do zdobycia punktów. Taki wynik jednak satysfakcjonował obydwie strony i ledwo zawodnicy wylądowali na murawie, Al od razu rzucił się uściskać swoje obydwie kuzynki.

– Mamo, widziałaś? Al złapał znicza! – krzyknęła Yasmine, gdy Hermiona i Ginny dołączyły do wszystkich na murawie.

– Tak, skarbie, naprawdę świetnie mu poszło. – Hermiona pogłaskała córkę po głowie, na co mała prychnęła z oburzeniem, odtrąciła jej rękę i szybko pobiegła uściskać brata.

– Był wspaniały, prawda? – Draco podszedł do żony, objął ją w pasie i pocałował w policzek.

– Prawda –zgodziła się z uśmiechem.

– Wasze córki też bardzo dobrze grały – zwrócił się do Ginny i Zabiniego. – Szkoda, że Diabeł nie był taki dobry w czasach szkoły. – Draco uśmiechnął się złośliwie do kumpla.

– Już nie pamiętasz, Malfoy, jak Potter skopał ci tyłek w drugiej klasie? – dociął mu Blaise.

– Serio, tato, przegrałeś z wujkiem Harrym? Nigdy nie mówiłeś! – Yasmine, która właśnie do nich wróciła, wyglądała na zaintrygowaną tą wiadomością.

– Wcale nie, nie słuchaj wujka Zabba, on zawsze kłamie. – Draco się naburmuszył.

– Teraz to ty bezczelnie ją okłamujesz – pouczyła go z uśmiechem Hermiona.

– Skarbie, idź się pobawić z Snevilliusem, jest tam. – Draco wskazał jej czarnowłosego, szczupłego chłopca z wydatnym nosem, a mała od razu pobiegła się przywitać ze swoim ulubionym kuzynem. Snevillius był rówieśnikiem Yasmine oraz jedynym dzieckiem Severusa i Maury Snape'ów.

– My tylko pogratulujemy dziewczętom i będziemy się zbierać. Mama nie może za długo pozostawać sama z Myronem, bo przewróci jej cały dom – zaśmiała się Ginny.

– Prawdziwy diabełek, po tatusiu. – Hermiona uśmiechnęła się do Zabiniego.

– A jak! Nie umie jeszcze powiedzieć swojego imienia, ale już potrafi urwać głowę pluszowemu Smokowi, którego dostał od Draco – szczycił się Blaise.

– Mały potwór – mruknął Malfoy, jednak uśmiechnął się czule na samą myśl o swoim chrześniaku.

– To do zobaczenia w piątek. Tym razem na pewno to my wygramy, co nie, Ginny? – stwierdziła pewnie Hermiona.

– Jasne, że tak! Zwycięstwo jest nasze!

– Możecie pomarzyć, drogie panie. – Zabini uśmiechnął się bezczelnie.

– Wciąż nie umiecie grać w kręgle, więc logiczne, że nie możecie wygrać. – Draco również wrednie się wyszczerzył.

– Zobaczymy w piątek! – Ginny pogroziła im palcem, jakby byli małymi dziećmi.

– Chodźmy, rudzielcu, zanim znów pokażesz nam, że wciąż jesteś mistrzynią w rzucaniu upiorogacków. – Blaise objął żonę ramieniem i razem ruszyli w stronę świętującej drużyny Gryffindoru.

– I jak było? – zapytał uśmiechnięty Al, podchodząc do rodziców.

– Wspaniale! – zapewniła Hermiona, ściskając go z czułością.

– Musisz jeszcze popracować nad zwodem przez lewą stronę, ale i tak było nieźle. – Draco klepnął syna przyjacielsko w ramię.

Aulus uśmiechnął się pod nosem, doskonale wiedząc, że takie słowa z ust ojca to prawdziwy komplement.

– Potrenujemy, jak przyjadę do domu na święta. A teraz trzymaj, zgodnie z umową. – Al podał ojcu miotłę, szybko uściskał matkę, po czym ruszył z powrotem w stronę swojej drużyny.

– Po co ci ta miotła? – zdziwiła się szczerze Hermiona.

– Przelecimy się trochę – oznajmił jej Draco z rozbrajającym uśmiechem.

– O, nie! Dziękuję bardzo! – Spojrzała na miotłę ze szczerą niechęcią. Wciąż nie znosiła latać.

– Znów tchórzysz, Granger? – zakpił, a ona przypomniała sobie, że kiedyś już się tak do niej zwrócił. Wtedy pierwszy raz dała mu się namówić na latanie na miotle.

– Mam dużo pracy, musimy już wracać – próbowała się wykręcić.

– Jesteś szefem departamentu, więc masz tyle pracy, ile sama sobie zadasz. – Draco przerzucił nogę nad miotłą i wyciągnął do niej wyczekująco dłoń.

– Nie chcę, by moi podwładni gadali, że skoro jestem żoną wiceministra, to się obijam – mruknęła, niechętnie podchodząc do męża.

– Tylko na chwilę. Obiecuję, że tym razem znów cię nie pogryzę... No, może trochę, po szyi, ale to przecież uwielbiasz. – Draco uśmiechnął się triumfująco, a Hermiona spojrzała na niego z przyganą.

Wiedziała jednak, że nie było sensu mu się dłużej opierać. Przez osiemnaście lat ich małżeństwa nauczyła się, że jeśli Draco naprawdę się na coś uparł, to bardzo trudno było go od tego odwieść.

– Skąd mam wiedzieć, że tym razem, to faktycznie nie jest jakiś podstęp mający pozbawić mnie życia? Może zamarzyła ci się młodsza żona? – zażartowała, mocno łapiąc za trzonek mioty i pozwalając mu objąć się ramionami.

– Będziesz musiała znów mi zaufać, skarbie. – Draco odgarnął jej włosy na ramię, po czym czule cmoknął ją w kark.

– Spróbuję... – mruknęła z delikatnym uśmiechem.

– Nic ci się nie stanie.

– Obie...

– Tak, obiecuję, kotku – skończył, zanim ona zdążyła zadać pytanie.

Wzbili się dość wysoko, ale Draco wiedząc, jak Hermiona zdecydowanie bała się latania, nie wykonał tego manewru ani za szybko, ani za gwałtownie. Polecieli nad błonia i szkolne jezioro. Hermiona poczuła, jak zaparło jej dech w piersi. Pamiętała dokładnie, kiedy Draco pierwszy raz pokazał jej ten wspaniały widok. Tym razem znów była nim zachwycona.

– Kocham ten widok – wyznał Draco.

– Ja też. Zapomniałam już, jaki jest piękny...

– Pamiętam, jaki byłem szczęśliwy, gdy przyleciałaś tu ze mną po raz pierwszy. To właśnie wtedy zrozumiałem, że chyba nie wygram z tym uczuciem do ciebie.

Hermiona uśmiechnęła się i mocniej wtuliła swoje plecy w tors męża. Uwielbiała, gdy Draco opowiadał o tym, jak się w niej zakochał i jak długo ukrywał to uczucie. To sprawiało, że zapomniała o wszystkich złych chwilach, jakie wydarzyły się w ich przeszłości. A teraz byli rodzicami dwójki wspaniałych dzieciaków, mieli oddanych przyjaciół i rodzinę, z którą świetnie się dogadywali. Malfoyowie kochali Hermionę jak córkę, a ona robiła wszystko, co w jej mocy, by ich nazwisko nadal kojarzyło się z klasą i szacunkiem w magicznym świecie. Za to jej rodzice ubóstwiali swojego zięcia, a Draco za każdym razem starał się ich zaskoczyć znajomością jakiejś kolejnej nowinki ze świata mugoli. Ojciec Hermiony i Lucjusz stali się prawdziwymi przyjaciółmi, a ich matki wspólnie umawiały się, co tym razem wymyślą, by znów rozpieścić swoje ukochane wnuki. Ron i Harry również w końcu polubili Dracona i dzięki temu przyjaźń ich sławnego trio mogła na nowo odżyć i przetrwać przez te wszystkie lata. Utrzymywali kontakt z wieloma kolegami z czasów Hogwartu, a mugolscy znajomi Hermiony byli częstymi gośćmi w ich pięknym domu na obrzeżach Londynu.

Czasem się kłócili, jak każda para, jednak ich miłość zawsze przezwyciężała wszystkie konflikty i problemy. Było im dobrze i naprawdę liczyli na to, że będzie to trwać do końca ich dni.

– Pora wracać do rzeczywistości – mruknął jej do ucha Draco.

– Tak... Czasem rzeczywistość jest nawet lepsza niż marzenia – zaśmiała się cicho.

– Zrobisz coś dobrego na kolację? – zapytał, zawracając miotłę z powrotem w kierunku boiska do Quidditcha.

– Co tylko zechcesz, kochany... – odpowiedziała mu z czułością.

Słońce powoli zachodziło i tak kończył się kolejny, piękny dzień w ich wspólnym, jednym i jedynym świecie.

Definitywny Koniec :)

* Aulus łac. "dziecko podobne do dziadka".