~Rozdział 6~ (Sny Wybranych)

Betowała: Addie Della Robbia

Śniła, a jej sny były bardzo przyjemne. Nie było w nich ani krzty tego zła, które przeżyła w czasie wojny. Nie, wręcz przeciwnie – w swoich snach była najszczęśliwszą i najbezpieczniejszą osobą na ziemi. Było tak cicho, spokojnie, błogo...

– Dziś rano prezydent USA...!!! – ryknęło, a Hermiona podskoczyła na równe nogi, nie mogąc w panice sobie przypomnieć, gdzie podziała swoją różdżkę. Jej oddech przyśpieszył, na czoło wystąpił zimny pot, a ręce drżały ze strachu. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, gdzie była i skąd dobiegł ją ten okropny hałas. Zaklęła cicho pod nosem, chwyciła swój szlafrok i z miną pod tytułem "zabiję cię na tysiąc sposobów, Malfoy!" ruszyła w stronę salonu.

Tak, jak się spodziewała, blondyn trzymał w dłoni magiczny dla mugoli przedmiot, a mianowicie pilota od telewizora, którym oczywiście nie umiał się posługiwać, więc naciskał wszystkie przyciski, jakie wpadły pod jego blade palce, a sprzęt, który znajdował się w ich apartamencie dosłownie wariował.

– Czyś ty już do reszty zdurniał?! – warknęła na niego, wyrywając mu pilota i wyłączając wyjący telewizor oraz sprzęt stereo.

– Salazarze! Granger, wiedziałaś, że z rana wyglądasz, jakbyś wypiła eliksir elektryzujący? – zaśmiał się, palcem wskazując jej włosy.

– Zamknij się! – ofuknęła go wściekle, rzucając pilot na kanapę, po czym negatywnie nastawiona do całego świata udała się do łazienki, a zadowolony z siebie arystokrata znów dorwał pilota w swoje ciekawskie łapki, by móc nabroić jeszcze bardziej.

☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★

Po niezbyt udanym początku dnia Hermiona z westchnieniem ulgi ułożyła się na leżaku przy basenie. Całe śniadanie zeszło jej na próbach pozbycia się cudownych myśli o wypatroszeniu Malfoya nożem do masła. Czemu wkurzanie jej sprawiało mu aż taką przyjemność?

– Dzień dobry. Czy leżak obok pani jest wolny? – zapytała głośno i wyraźnie Lavender ubrana w jednoczęściowy, czarny kostium, który ładnie podkreślał jej zaokrąglenia.

– Proszę bardzo – odpowiedziała jej Hermiona, usiłując ukryć swoje rozbawienie.

– Cześć, Mionko. Jak się bawisz? – wyszeptała Lav, rozkładając na leżaku ręcznik.

– Fatalnie, blada fretka doprowadza mnie do szału – burknęła Hermiona, sięgając po swój olejek do opalania.

– Ale popatrz, jak on imponująco wygląda w tych kąpielówkach. – Lavender westchnęła tęsknie, patrząc na Dracona, który właśnie wspinał się na trampolinę, by oddać kolejny popisowy skok.

– Niech się utopi! – Rozmarzyła się Hermiona z mściwym uśmieszkiem.

– Już ci się marzy, by zostać wdową? – zapytał cicho Blaise, kładąc się na leżaku po drugiej stronie Lavender.

– Już? Ja o niczym innym nie marzę od chwili, gdy wyszliśmy z narady w Ministerstwie – prychnęła Hermiona, kończąc smarowanie olejkiem, wycierając dłonie i sięgając do swojej torby po książkę.

– Witam wszystkich! Nazywam się Draco Malfoy, a ta rozczochrana pani to moja żona! – Draco stanął tuż nad Hermioną i potrząsnął swoją głową tak, że opryskały ją zimne krople chlorowanej wody. Lav i Diabeł parsknęli cichym śmiechem.

– Malfoy, debilu! – warknęła, ale głośne chrząknięcie Blaisa i jego usta układające się w słowa "miesiąc dłużej" sprawiły, że szybko przywołała się do porządku.

– Draco, skarbie, nie chlap na mnie wodą, proszę. – Wymusiła na swojej twarzy uśmiech.

– Kochanie, woda jest fantastyczna, powinnaś koniecznie sama do niej wskoczyć i się u... ochłodzić! – zawołał z entuzjazmem.

– Nie, dziękuję ci, ty irytujący pal... znaczy palące słońce jest takie irytujące, że postanowiłam się nasmarować olejkiem i teraz nie chcę się moczyć – dokończyła, znów sztucznie się uśmiechając.

– Spokojnie, najdroższa, zaraz ci w tym pomogę. – Draco, jak gdyby nigdy nic, położył się na niej całym swym mokrym ciałem, przytulając ją, jakby była pluszowym misiem.

– Do reszty cię pogrzało? Złaź ze mnie! – warknęła, szarpiąc się lekko, gdyż kontakt z jego mokrym, zimnym, ale też i bardzo umięśnionym ciałem, był dla niej czymś, co budziło bardzo dziwne emocje.

– Ale kiedy mnie tu wygodnie. – Draco, ignorując jej złość, ułożył swoją mokrą głowę, na jej piersiach ubranych w czerwony stanik od dwuczęściowego kostiumu kąpielowego.

– Fajne masz poduszki, Smoku. – Blaise praktycznie krztusił się od tłumionego śmiechu.

– A wiesz, jakie mięciutkie? Chcesz dotknąć? – zapytał Draco z cwanym uśmieszkiem, nie odrywając głowy od biustu czerwonej jak jej kostium Hermiony.

– Zejdź ze mnie, zanim zrobię taką awanturę, że cała wyspa ją usłyszy – rozkazała mu, delikatnie próbując go z siebie zepchnąć.

– Nie złość się, kotku, bo będę musiał cię pocałować na zgodę – zagroził jej, parskając śmiechem.

– Złaź, do cholery! – syknęła przez zaciśnięte zęby, wbijając mu swoje długie paznokcie w plecy.

– Nie tak ostro, kochanie, a przynajmniej nie przy ludziach. – Draco nadal leżał wygodnie na niej ułożony.

– Dobra, Blaise, weź aparat i zrób nam zdjęcie. Będzie miła pamiątka – poprosiła Hermiona, przenosząc swoją dłoń na głowę Malfoya i głaszcząc go po włosach.

– W ogóle się nie umiesz bawić! – obraził się Smok, wstając wreszcie z jej biustu, nim Blaise zdążył spełnić prośbę Hermiony.

– Widzę, że misja dobrze wam idzie – zaśmiała się Lavender.

– To źle widzisz. Już chyba wolę wylecieć z pracy, niż to znosić! – warknęła Hermiona, wstając i zabierając swoje rzeczy.

– Nie złość się, najdroższa, bo nawet mój spory majątek może okazać się niewystarczający do walki z twoimi zmarszczkami – zawołał teatralnie Draco.

Hermiona zignorowała go i zakładając na nos okulary przeciwsłoneczne, ostentacyjnie odmaszerowała w stronę plaży.

– Ona nie może zwolnić się z Munga, bez niej ten szpital nie istnieje – wtrącił mimochodem Diabeł.

– Jej to powiedz! Ja tam odgrywam swoją rolę tak dobrze, że powinienem dostać Osrama!

– Chyba Oscara – parsknął śmiechem Blaise.

– Lepiej idź za nią, nim znajdzie sposób, by stąd jakoś uciec – poradziła mu Lavender.

– Nie jestem jej tatusiem, by wszędzie za nią łazić! – Draco z rozkoszą rzucił się na zwolniony przez Hermionę leżak.

– Tatusiem nie, ale mężem tak, a o ile pamiętam, to niedawno widziałem na plaży tego kolesia, który rwał ją wczoraj w barze. Chyba miał iść nurkować...

Draco ledwie stłumił przekleństwo. Czy naprawdę całe dwa tygodnie wakacji będzie musiał spędzać bez możliwości flirtowania, w czasie, gdy taka Granger będzie chciała mu przyprawiać rogi z jakimś mugolskim cieciem? Mowy nie było! Zerwał się z leżaka i ignorując kpiące uśmieszki Zabiniego oraz Brown, ruszył w stronę plaży. Skoro on nie może nic wyrwać na tych wakacjach, to Granger też nie! Sprawiedliwość musi być!

☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★☼☁☽★

I jest - już rozdział 6 :) Kolejna publikacja "Rubin i Stal" - z początkiem następnego tygodnia. Pojawią się również Syndromy cz. III, a dalej zobaczymy :)
Pozdrowienia i udanego weekendu!

Venetiia.