Rubin i Stal - 3. B - Bunt

Betowała: Kite Millie

Uderzenie było tak silne, że Hermiona na chwilę straciła równowagę. Na szczęście idący zaraz za nią Draco wykazał się znakomitym refleksem dawnego szukającego i złapał ją, gdy przechyliła się do tyłu.

– Co ty wypra... – chciał zapytać, ale nie zdążył dokończyć, bowiem jej powód dziwnego zachowania właśnie podniósł się z ziemi.

Hermiona, która znów nagle znalazła się w ramionach Malfoya, szybko się wyprostowała i postanowiła sprawdzić, czy jej żebra zostały mocno poturbowane w kontakcie z kimś przypominającym żywą torpedę. Tym kimś był mały, bardzo uroczy chłopczyk z jasno brązowymi włosami i dużymi, niebieskimi oczami, które teraz patrzyły na nią ze skruchą.

– Oskar! Co ty tu robisz? – zdenerwował się Draco, zabierając wreszcie swoje dłonie z talii Hermiony.

– Gonię Merlina – wyjaśnił prostolinijnie chłopczyk, uśmiechając się łobuzersko.

Hermiona przyglądała mu się zaintrygowana. Urwis w żadnym wypadku nie zdradzał strachu przed nieznoszącym sprzeciwu tonem Dracona.

– Merlina? – zapytała zaintrygowana Hermiona.

– To jego głupi kot. – Draco wywrócił oczami i westchnął zniecierpliwiony.

– To pana nowa dziewczyna? – wypalił Oscar, a Hermionę po raz kolejny zadziwiła jego odwaga.

– Zgadza się. Skąd o tym wiesz? – Draco był wyraźnie rozbawiony.

– W kuchni wszyscy mówili, że znalazł pan nową! – wyjaśnił z rozbrajającym uśmiechem.

– Cześć, jestem Hermiona – uśmiechnęła się i podała mu dłoń.

Ku jej radości chłopczyk odwzajemnił ten gest.

– Jestem Oscar, ale wszyscy wołają na mnie Łobuz.

– Bo naprawdę jesteś strasznym Łobuziakiem! Łap tego brzydkiego sierściucha i uciekaj stąd, najlepiej przez ogród. Mamy dziś gości. Idź do Rosy, niech da Ci kolację i położy spać – Draco mówił rozkazującym tonem, lecz mimo to Hermiona wyczuwała w jego głosie nutkę rozbawienia.

– Dobrze proszę pana! – chłopczyk zasalutował i najwyraźniej miał zamiar znów pobiec co sił w nogach.

– Hej! O czymś zapomniałeś kolego! – Draco złapał chłopaka za ramię, a mały wybałuszył oczy ze zdziwienia.

– Niby o czym? – zapytał butnie.

– Przeproś panią Hermionę za to, że na nią wpadłeś – nakazał poważnym tonem.

Oscar spojrzał na nią z miną niewinnego anioła i wyjąkał:

– Przepraszam, proszę pani.

Hermiona uśmiechnęła się zupełnie rozbrojona i uspokajająco pokręciła głową.

– Nic mi się nie stało kochanie, nie martw się.

Oscar uśmiechnął się szeroko i ku zdziwieniu Hermiony skinął palcem na Dracona, jakby chcąc, by ten się do niego przybliżył. Jeszcze bardziej zdziwiło ją to, że Draco pochylił się, najwyraźniej chcąc usłyszeć, co mały ma mu do powiedzenia.

– Ona jest całkiem fajna – wyszeptał konspiracyjne, po czym, nie czekając na reakcję blondyna, czmychnął czym prędzej do gabinetu.

Draco wyprostował się i uśmiechnął się cynicznie.

– No proszę, święta Granger od skrzatów... i sierot – zakpił.

Hermiona gniewnie zacisnęła usta, ale postanowiła się nie odgryzać. Nie było sensu się z nim kłócić, zwłaszcza że z holu dobiegły ich odgłosy powitania gości.

– Chodźmy, nie wypada kazać im czekać – burknęła, starając się jakoś przezwyciężyć niechęć do blondyna.

– Chwileczkę – Draco przybliżył się do niej z cwaniackim uśmieszkiem. – Ramiączko ci się przekręciło – wyjaśnił, po czym jego chłodne palce znalazły się na jej skórze, delikatnie poprawiając cieniutką szelkę sukienki.

– Dziękuję – wyjąkała i odsunęła się szybko od niego, przeklinając w duchu fakt, że jego zwykły dotyk wywołał w niej falę ciepła i wykwit rumieńców.

Dlaczego tak się działo? Czy nie powinna raczej wzdrygać się z obrzydzenia i pałać chęcią spoliczkowania tego nadętego dupka w tę pyszałkowatą twarz? Pewnie powinna... i naprawdę chciała przekonać samą siebie, że absolutnie nie czuje dziwnego spięcia i uścisku w żołądku.

Nagle ręka Dracona znalazła się na jej plecach, powodując kolejne spięcie mięśni.

– Pora zaczynać skarbie. Bądź dla nich... czarująca.

Hermiona odetchnęła głęboko, starając się ignorować myśl o tym, że w tej chwili wyglądają razem jak prawdziwa para narzeczonych. Musiała dobrze wypaść. Nie miała wyjścia...

⁂⁂⁂

Gdy weszli do holu, Theodore kończył właśnie przedstawiać państwu McAven resztę zgromadzonych. Pansy i Dafne miały udawać kuzynki Dracona, a Goyle występował tu w roli jego wspólnika. Theodore jako asystent Malfoya znał już wcześniej Przewodniczącego Rady okolicznego hrabstwa, którego Draco dla uproszczenia lub z braku odpowiedniej wiedzy nazywał burmistrzem. Hermiona nie chciała go poprawiać, a poza tym pan Birk McAven od razu wydał jej się człowiekiem, który wprost kocha pochlebstwa i komplementy. Mały, łysiejący jegomość, z dość wydatnym brzuszkiem i rozbieganym spojrzeniem. Hermiona ledwie powstrzymała się od grymasu, widząc, jak Birk na powitanie z lubieżnym błyskiem w oku, wgapia się w jej dekolt. Za to jego żona prezentowała się zupełnie inaczej. Sporo wyższa od swojego męża, szczupła i jednym słowem – piękna. Ognisto-rude loki spływały kaskadą na jej plecy, a bystre zielone oczy z uznaniem lustrowały wystrój domu Malfoya. Pansy i Dafne patrzyły na nią z ledwie skrywaną niechęcią, za to Draco i Theo uśmiechali się przyjaźnie, zapewne doceniając jej urodę.

Kobieta odwróciła się w stronę Hermiony i uśmiechnęła się uprzejmie, bez krzty ukrytej pychy czy pogardy. Anastasia McAven była po prostu miłą osobą i Hermiona od razu zaczęła zastanawiać się, co ta piękna, pełna klasy kobieta robi u boku kogoś takiego, jak ten łysy lubieżnik.

– Draconie! Masz piękny dom! – zawołał z wielkim entuzjazmem Birk.

– Dziękuje bardzo panie burmistrzu, pozwoli pan, że wreszcie panu przedstawię swoją narzeczoną...

– Ależ tak! Wprost nie mogłem się doczekać, by ją poznać! Ty i Theo mówiliście o niej wiele dobrego! – Birk uśmiechnął się szeroko i podszedł do Hermiony, by zamknąć jej dłoń we własnych spoconych łapskach oraz, najpewniej po to, by móc bliżej przyjrzeć się jej biustowi.

Dziewczyna ledwie się powstrzymała przed zrobieniem kroku w tyłu. Zamiast tego zmusiła się do przywołania uprzejmego uśmiechu.

– Bardzo miło mi pana poznać, Draco wiele o panu opowiadał...

– Na pewno same kłamstewka! Pani narzeczony to straszny pochlebca! – mężczyzna zmrużył oko i pogroził palcem, jakby chcąc skarcić ich niczym niesforne dzieci, po czym wybuchnął grubym, rubasznym śmiechem.

– Zapewniam pana, że to była sama prawda – Draco uśmiechnął się do burmistrza, po czym poprowadził Hermionę w stronę Anastasi.

– Pozwól kochanie...

Słysząc te słowa, Pansy zachłysnęła się powietrzem, a całe jej oblicze wprost zapłonęło z oburzenia. Na szczęście stojący obok niej Goyle złapał ją za rękę i wyszeptał jej coś do ucha. Draco odchrząknął znacząco, najwyraźniej dając swojej dziewczynie do zrozumienia, że ma się natychmiast uspokoić i dokończył prezentację.

– Pozwól kochanie, że ci przedstawię panią McAven.

– Jestem Anastasia. Miło mi panią poznać... – kobieta pierwsza wyciągnęła do niej dłoń.

– Hermiona Granger, bardzo proszę mówić mi po imieniu – Miona uśmiechnęła się uprzejmie, przekonana, że byłaby skłonna polubić panią McAven.

– Tak, tak. Wszyscy mówmy sobie po imieniu – zaproponował Birk i położył swoją rękę na plecach Hermiony ledwie centymetr od miejsca, gdzie trzymał ją Draco.

Kątem oka Hermiona zauważyła, jak brew blondyna z zainteresowaniem podjeżdża do góry, a po chwili zabrał on swoją dłoń i podszedł do Anastasi, kurtuazyjnie oferując jej swoje ramię.

Rudowłosa roześmiała się perliście, zupełnie ignorując pełne nienawiści spojrzenie Pansy i ujęła blondyna pod ramię z gracją modelki.

– No to dalej Hermiono, prowadź, chętnie zwiedzę resztę waszego domu – Birk zachęcająco przesunął dłonią po jej plecach, by zmusić ją do ruszenia się z miejsca.

Hermiona poczuła, jak zaczyna paraliżować ją strach. Poza starą komórką skrzata, kuchnią i własną sypialnią znała drogę tylko do gabinetu blondyna... Niby co z tego miała im pokazać?

– Pozwól Birk, że ja Was oprowadzę. Hermiona jako dobra gospodyni musi dopilnować kolacji – Draco ledwie widocznie kiwnął głową w stronę Notta, który zrozumiał go bez słów.

– Pójdę z tobą Hermiono. Sprawdzę, czy dostarczono odpowiednie wino – zaproponował Theo.

– Wspaniale, w takim wypadku spotkamy się za chwilę. – Hermiona uśmiechnęła się z przymusem do wyraźnie zawiedzionego McAvena, który chyba liczył, że w czasie zwiedzania będzie mógł się o nią bezkarnie poocierać.

Draco ruszył w stronę korytarza, opowiadając Anastasi co nieco o wiszących na ścianach arcydziełach. Birk, Pansy i Goyle chcąc nie chcąc powlekli się za nimi. Jedynie Dafne postanowiła zostać w holu, by móc przeglądać się w jednym z dużych luster.

– Chodź, jadalnia jest w tamtą stronę – szepnął Theo, a Hermiona niezwłocznie ruszyła za nim, mając nadzieję, że jak na razie wszystko wypadło na tyle zadowalająco, by Draco nie miał do niej o to pretensji.

⁂⁂⁂

Gdy tylko weszli do jadalni, Hermiona szybko rozejrzała się dookoła, chcąc jak najszybciej poczuć się w tym wnętrzu naturalnie, jak gdyby jadała tu już wiele razy. Jednakże wyraźnie eleganckie wyposażenie wydawało jej się tak nieprzystępne i przesadzone, że czuła się tu naprawdę nie na miejscu. Stylowo wyściełane krzesła miały pięknie rzeźbione oparcia, a stół był tak wielki, że spokojnie mogło zasiąść za nim ze trzydzieści osób. Obrazy na ścianach pyszniły się w złotych ramach, a kryształowy żyrandol był ogromny i kosztował pewnie więcej niż cały dobytek Weasleyów. Cztery podłużne okna stanowiły praktycznie jedną ze ścian, a tuż za nimi prezentował się widok na wytworny i zadbany ogród. Wszystko w tym pomieszczeniu wręcz krzyczało na całe gardło, jak bardzo bogatym człowiekiem jest Draco M.

– Obleśny dupek z tego McAvena, ale Draco potrzebuje jego rekomendacji... – mruknął Theodor, jednocześnie sprawdzając, czy zastawa na stole jest odpowiednio poustawiana.

– Mam nadzieję, że wszystko się uda... – szepnęła Hermiona, odwracając wzrok od złotych sztućców i kryształowych kieliszków. – Byle jakoś przetrwać tę kolację... – dodała.

– Spokojnie, wszystko wypadnie wspaniale, zobaczysz – próbował pocieszyć ją Nott.

– A co to Theo? Wspierasz małą szlamę, żeby nie posikała się ze strachu, że się skompromituje? – zakpiła Dafne, wchodząc do jadalni.

Jej ciemnoczerwona suknia była bardzo ładna, ale spory dekolt i rozcięcie na udzie wciąż wyraźnie pokazywało, jaki styl preferuje panna Grengrass.

– Nie twoja sprawa Daf – burknął Nott z niechęcią.

– Myślałam, że skoro kiedyś regularnie odwiedzałeś moją sypialnię, to twoje sprawy są – jakby to powiedzieć – Trochę moje?

– Zamknij się natychmiast kretynko! – warknął Nott, czerwony jak tło godła Gryffindoru.

Hermiona udała, że skupia całą swoją uwagę na jednym z obrazów. Sytuacja była bardzo niezręczna i bardzo żałowała, że usłyszała to wszystko. Tym bardziej, że Theodore wyglądał na kompletnie wyprowadzonego z równowagi, a zaraz przecież mieli zasiąść do stołu. I tak była cała spięta, a ta sytuacja na pewno nie poprawi atmosfery.

Po chwili w jadalni pojawili się Albert i Zelda. Na widok Hermiony skrzywiła się, jakby widząc paskudną plamę nie do wywabienia. Albert za to jak zwykle zachował klasę i powagę wzorowego kamerdynera.

– Panienko, chcę poinformować, że kolacja jest gotowa do podania – zameldował.

– Dziękuje Albercie, zaraz wszyscy przyjdą – Dafne uśmiechnęła się z wyższością do Hermiony.

– Nie rób z siebie niedomyślnej idiotki Greengrass, Albert mówił do Granger. Draco popołudniu zwołał wszystkich i wyjaśnił im, jaka jest teraz jej rola w tym domu. Ty jesteś tu tylko dodatkiem do Pansy, ale już niedługo... Możesz się powoli pakować – wygarnął jej Nott, najwyraźniej wciąż wściekły, że wywlekła ich sprawy osobiste przy Hermionie.

– Nie groź mi! Ty mały, podstępny, bezczelny... – Dafnę najwyraźniej wpadła w furię i najpewniej miała właśnie zamiar rozpętać okropną awanturę, ale z korytarza dobiegły ich głosy reszty towarzystwa.

Hermiona odetchnęła głęboko i ponownie spróbowała się odprężyć. Gdy była małą dziewczynką, uwielbiała odgrywać różne role, po ciuchu marząc sobie, że kiedyś zostanie aktorką. Teraz miała okazję się wykazać. Musi zagrać narzeczoną Malfoya. Trudne zadanie, ale radziła już sobie z o wiele gorszymi...

– Macie naprawdę wspaniały dom, Hermiono – stwierdziła Anastasia, gdy tylko przekroczyła próg jadalni.

– Bardzo się cieszę, że ci się podoba. Zapraszam do stołu... – Hermiona uśmiechnęła się i gestem wskazała gościom krzesła.

– Mam nadzieję, że macie dobrą kucharkę. Jestem strasznie głodny! – Brik zaśmiał się głośno, po czym z ciężkim sapnięciem klapnął na jedno z krzeseł.

Jego żona, odprowadzona przez Dracona na swoje miejsce, uczyniła to z o wiele większą gracją. Hermiona niezbyt pewna, gdzie powinna usiąść, postanowiła poczekać, aż Draco wskaże jej miejsce. Dafne i Theo usiedli obok siebie, ale żadne z nich nawet nie spojrzało w stronę drugiego. Na przeciwko nich usiadła wyraźnie poirytowana Pansy i wciąż znudzony Gregory.

– Proszę kotku – Malfoy odsunął jedno z krzeseł i wskazał jej miejsce, naprzeciwko pani McAven; sam usiadł zaraz obok niej i uśmiechnął się, na pozór szczerze.

Hermiona ze wszystkich sił postarała się odwzajemnić ten uśmiech, choć najchętniej walnęłaby go w głowę srebrną paterą z owocami, która stała na środku stołu.

– Śliczna z was para – Anastasia patrzyła na nich oczyma pełnymi aprobaty.

– Dziękujemy ci moja droga – Draco ku rozpaczy Hermiony, objął ją ramieniem i przyciągnął bliżej siebie, tak, że ich uda zetknęły się pod stołem.

Dziewczyna ledwie opanowała dreszcz, który przebiegł po całym jej ciele i miała nadzieję, że nie zauważył go nikt poza Draconem, który na pewno wyczuł, jak się spięła pod jego dotykiem.

– Macie już wyznaczoną datę ślubu? – zapytała Ana, wciąż się uśmiechając.

Hermiona spięła się jeszcze bardziej, czując powoli, że jej wymuszony uśmiech, jest tak nieszczery, że nikt się nie nabierze. Mogła się przecież spodziewać takiego pytania, lecz mimo to nie była na nie przygotowana.

– Tak, myślimy już o tym, ale to na razie nasz mały sekrecik, prawda skarbie? – Draco odwrócił swoją twarz w stronę Hermiony tak, że ich nosy znalazły się zaledwie kilka centymetrów od siebie.

Dziewczyna zaczęła gorączkowo szukać w swej głowie jakiejś odpowiedniej odpowiedzi, ale na szczęście dźwięk tłuczonego szkła skutecznie odwrócił od niej uwagę wszystkich.

Pansy Parkinson z impetem zerwała się ze swojego miejsca i rozbiła jeden z talerzy o podłogę.

– Mam tego dość! Nie pozwolę Ci tak się poniżać! Ta brudna szlama ma natychmiast stąd zniknąć! I wyrzuć też tych głupich mugoli! Nie obchodzi mnie, co musisz zrobić! Twój ojciec może sobie mówić, co chce, ale to ja tu jestem najważniejsza... – Pansy darła się z całych sił, łapiąc kolejny talerzy, by cisnąć nim tym razem prosto w Hermionę.

W tym momencie kilka rzeczy wydarzyło się jednocześnie. Theo błyskawicznie wyjął swoją różdżkę i szybkim zaklęciem rozbił talerz, a zaraz potem spetryfikował rozhisteryzowaną Parkinson. Razem z Goylem stanęli na baczność, z różdżkami w dłoniach, gotowi na rozkazy. Draco również poderwał się z krzesła i wyjął różdżkę. Ku przerażeniu Hermiony skierował ją w stronę mugoli i rzucił w nich jakimś zaklęciem niewerbalnym. Dopiero po chwili zorientowała się, że blondyn ich uśpił.

– Mówiłem ci, że ona musi stąd zniknąć! – warknął Nott, wskazując na spetryfikowaną dziewczynę blondyna.

Dafne podbiegła do swej przyjaciółki, nieprzytomnej i leżącej na ziemi nieruchomo niczym kłoda.

– Masz rację. Muszę to załatwić i to najlepiej jeszcze dziś. Zanieś ją do mojego gabinetu i ocuć. Później idź do mojego ojca i zdaj mu raport, ja nie mam na to siły... Ty Goyle odstaw mugoli do domu i zmodyfikuj im pamięć. Mają w ogóle nie wiedzieć, że tu byli. Zaprosimy ich na kolację w przyszłym tygodniu... – Draco wyglądał na kompletnie wyprowadzonego z równowagi.

Nott i Goyle bez słowa jęku czy sprzeciwu ruszyli do wypełniania swoich obowiązków. Obaj użyli zaklęcia lewitacji i wyszli z pokoju w asyście nieprzytomnych gości Dracona.

Hermiona siedziała lekko zszokowana tym, co właśnie miało miejsce. Było jej przykro, że spotkanie się nie udało i całą tę farsę trzeba będzie powtórzyć. Miała jednak nadzieję, że Malfoy nie będzie jej za to obwiniał. Nie zrobiła przecież niczego złego. Nie jej wina, że Parkinson ma problemy z głową...

– Mówiłam jej, że musi wyluzować. Przepraszam cię Draco, ale naprawdę nie mam na nią wpływu. Jest czasem taka nierozważna i dziecinna. – Dafne podeszła do blondyna i położyła mu dłoń na ramieniu, jednocześnie uśmiechając się powabnie.

Hermiona przyglądała się temu wszystkiemu z mieszanymi uczuciami. Właśnie dotarło do niej, że panna Grengrass wcale nie była tak głupia, na jaką wyglądała albo... starała się wyglądać.

– W porządku Dafne, nie winię cię, ale lepiej idź z Theo. Będzie lepiej, jak przy niej będziesz, gdy już się ocknie.

– Jak sobie życzysz, mój drogi... – Dafne zalotnie mrugnęła okiem i delikatnie przesunęła po ramieniu blondyna w ramach pożegnania.

– Paniczu, a co z kolacją? – wtrącił ciche pytanie Albert.

– Podajcie ją – warknął blondyn, opadając na krzesło i chowając twarz w dłoniach.

Hermiona poderwała się ze swojego miejsca, chcąc jak najszybciej czmychnąć do swojej sypialni, bardzo zadowolona, że ma taką możliwość.

– A ty dokąd Granger? – zapytał.

– Do swojego pokoju – odpowiedziała zgodnie z prawdą.

– Nigdzie nie idziesz. Nie będę jadł sam – warknął, łapiąc ją za łokieć i ciągnąc w dół, by z powrotem usiadła.

Hermiona ledwie powstrzymała się od zaklęcia pod nosem i posłusznie na powrót zajęła swoje miejsce. Jedzenie kolacji, jednocześnie udając narzeczoną Malfoya, było nie lada wyzwaniem, ale jedzeniem z nim sam na sam było o wiele gorsze. Teraz nie mogła się nie odzywać i maskować wszystkich emocji wymuszonym uśmiechem. Nie było drogi ucieczki...

Draco machnął różdżką, a wielki stół zamienił się w mały, kameralny stolik, nakryty dla dwóch osób, co bardzo zdziwiło Hermionę.

– To, że ograniczam magię ze względu na kontakty z mugolami, nie oznacza, ze zapomniałem, jak się czaruje Granger, więc daruj sobie to zdziwione spojrzenie. Nie jestem jakimś Weasleyem, jeśli chodzi o magię... – Draco uśmiechnął się cynicznie i machnął na służbę, która od razu zaczęła podawać do stołu różne smakołyki.

Albert napełnił ich kieliszki winem, a Zelda podała wykwintną kolację. Mimo to Hermiona czuła, że niczego nie jest w stanie przełknąć. Malfoy co prawda odsunął trochę swoje krzesło tak, by można było swobodnie posługiwać się sztućcami, lecz mimo to dla niej i tak był o wiele za blisko, a cała ta sytuacja była dla niej po prostu krępująca.

– Rozluźnij się, bo jesteś sztywna, jak wykrochmalony kołnierzyk McGonagall – mruknął Draco, nakładając sobie pieczeni.

Hermiona poczuła, jak na jej usta mimowolnie wkrada się uśmiech. Wspomnienie zawsze zapiętej pod samą szyję nauczycielki transmutacji było przyjemne. Szkoda, że nikt nie wiedział, gdzie nagle pani profesor zniknęła... Chociaż nie. Malfoyowie pewnie wiedzieli. Mogłaby się założyć, że to oni za to odpowiadali.

– Nie znoszę, jak Nott albo mój sta... ojciec mają rację. – Hermiona w pierwszej chwili nie wiedziała, czy Malfoy mówi do niej, czy raczej sam do siebie.

– W czym? – zapytała, chcąc choć trochę poprawić atmosferę.

Powinna się przecież przyzwyczajać do towarzystwa Malfoya. Ta kolacja mogła być dobrą do tego okazją. Przynajmniej nie było tu kilkunastu par oczu śledzących każdy jej ruch. Był tylko on...

– Pansy – burknął, atakując swój posiłek z taką zawziętością, jakby ten co najmniej śmiał obrazić jego rodzinę.

– To na pewno dla niej trudne, przecież mnie nienawidzi... – mruknęła, opuszczając głowę.

– Na Slazara, Granger! Przestań grać postawę zawsze szlachetnej Gryfonki! Ona z premedytacją potraktowała cię, niczym jakiegoś skrzata domowego, a ty jej jeszcze współczujesz?

– Nie współczuję, tylko rozumiem, dlaczego tak się zachowuje – zaczęła się bronić, urażona, że on kpi z jej szlachetności.

– Oczywiście. Świeta Granger od skrzatów, sierot i niezrównoważonych psychicznie histeryczek – Draco kpił nadal.

– Przypomnę ci, że ta histeryczka to twoja ukochana narzeczona – docięła mu z satysfakcją.

– W tej chwili mam tylko jedną narzeczoną, zapamiętaj to sobie Granger i zacznij się zachowywać stosownie do sytuacji. Nie możesz za każdym razem wzdrygać się, gdy cię dotykam – pouczył ją z kpiącym uśmieszkiem, jednocześnie sięgając po kieliszek wina.

– Postaram się opanować – odburknęła, czując, jak znów zaczyna się rumienić.

– Aż tak na ciebie działam? – zapytał, wbijając w nią badawcze spojrzenie i na chwilę rezygnując z kpiącego tonu.

Hermiona poczuła przemożną ochotę, by w tej chwili uciec stąd jak najdalej. Co on sobie wyobrażał, zadając jej takie pytania? Czy już zapomniał, że oni się nienawidzą?

– To tylko obrzydzenie – odpowiedziała, dumnie unosząc głowę.

Wiedziała, że być może przyjdzie jej za to zapłacić, ale poprzysięgła sobie, że nie da mu satysfakcji. Niech sobie nie myśli, że wolno mu ją poniżać i wciąż próbować zawstydzić.

Draco przez chwilę przyglądał jej się z zainteresowaniem. Popatrzył na jej usta, jakby zastanawiając się nad sensem słów, które niedawno wypowiedziały, a później spojrzał jej w oczy, a siła jego spojrzenia był tak intensywna, że Hermiona szybko odwróciła głowę. Przegrała.

– Kłamiesz Granger, ale nie dziwi mnie to. Każda ulega... – na jego usta powrócił jego firmowy, kpiący uśmieszek.

– Mogę już wrócić do swojego pokoju? – zapytała z nadzieją.

– Jeszcze moment Granger. Chcę cię o coś zapytać: znasz eliksir Oblivionis?

– Pewnie, że znam. To najsilniejszy eliksir zapomnienia – odpowiedziała.

– A słyszałaś o eliksirze Oblivedesuvida?

Hermiona spojrzała na niego szczerze zdziwiona. Dlaczego pytał ją akurat o te bardzo rzadkie i trudne do stworzenia eliksiry?

– Słyszałam... choć nigdy go nie widziałam, podobno składniki są nie do zdobycia...

– Podobno... – mruknął Draco, przyglądając jej się bez kpiny, za to ze szczerym zainteresowaniem.

– Dlaczego o to wszystko pytasz?

– Ponieważ mam...

Niestety Draco nie zdążył dokończyć, ponieważ do jadalni wkroczył jak zwykle dumny i wyniosły Lucjusz Malfoy.

– Tchórzostwem jest przysyłać Notta, by odpowiadał za twoje porażki synu – zaczął bez pardonu.

Ku zdziwieniu Hermiony, Draco w ogóle się tym nie przejął, tylko napił się wina i sięgnął po kolejną porcję pieczeni.

– Nie widzisz ojcze, że właśnie jemy kolację? – zapytał, nawet nie patrząc w stronę Lucjusza.

– Wspaniale. Chętnie się przysiądę i zobaczę, jak obłaskawiasz pannę Granger. – Malfoy senior wyczarował sobie krzesło i bez pytania przystawił je do stołu.

Nie wiadomo skąd, nagle w jadalni pojawił się Albert z dodatkowym nakryciem i kolejną butelką wina.

– Nie zapytałeś Hermiony, czy ma ochotę na twoje towarzystwo – zakpił Draco.

Lucjusz uśmiechnął się cynicznie pod nosem i skupił swoją uwagę na Hermionie, która marzyła tylko o tym, by móc gdzieś uciec. Nie miała ochoty spędzić chociaż minuty dłużej w ich obecności, tym bardziej, że czuła, iż szykuje się poważna rozmowa.

– Chyba pannie Granger nie służy twoje towarzystwo, nic nie zjadła – zauważył Lucjusz.

– Dba o linę, by dobrze wyglądać w noc poślubną – Draco utrzymywał poważny ton.

Jednak po chwili Lucjusz wybuchnął tak obrzydliwym rechotem, że Hermiona poczuła się, jakby ją właśnie poniżono.

– Dobry żart synu, ale nie pora na to. Wytłumacz mi, dlaczego nie odesłałeś tej nierozważnej dziewuchy z domu, jak ci kazałem...

– Bo to mój dom i tu nie obowiązują twoje rozkazy – Draco mówił swobodnie, ale Hermiona kątem oka zauważyła, jak mocno zaciska dłonie na swoich sztućcach. Był wyraźnie zdenerwowany.

– Chyba zapomniałeś już, kto...

– Wystarczy ojcze. Dokończymy tę rozmowę w gabinecie – zdecydował Draco, nagle wstając od stołu.

Hermiona przysłuchiwała się temu wszystkiemu z obojętną miną, choć tak naprawdę była tym bardzo zainteresowana. Obydwaj mężczyźni mieli silne charaktery, a na dodatek ich dialog pełen był zagadek i niedomówień. Jej analityczny umysł stawiał coraz to nowe pytania, a Malfoyowie zapewne znali na nie odpowiedzi...

– Hermiono, idź do kuchni i wydaj dyspozycje służbie, dotyczące jutrzejszego dnia – Draco zwrócił się do niej, wyrywając ją tym samym z zamyślenia.

– Dys – po – zycje...? – wyjąkała, skonsternowana.

– Tak. Jako pani domu masz ich informować, czego od nich oczekujemy – wyjaśnił jej, jakby była to najbardziej oczywista rzecz na świecie.

– Macie jutro gości na śniadaniu. Carrow i Zabini chcą pojeździć na swoich koniach – wtrącił się Lucjusz.

– Doskonale. Śniadanie zjemy w męskim gronie, by przy okazji przedyskutować kilka spraw. Ty, Pansy i Dafne zjecie w swoich sypialniach. Resztę popołudnia spędzimy poza domem, a wieczorem zjemy kolację z rodzicami. To masz przekazać Albertowi i Rosie, jasne? – upewnił się Draco.

– Widzę, że zabawa w dom coraz bardziej ci się podoba. Nie sądziłem, że podejdziesz do tego tak odpowiedzialnie i poważnie – zaśmiał się Lucjusz.

– Zawsze mi zarzucasz, że jestem nieodpowiedzialny i niedokładny ojcze. Pora na zmiany – Draco uśmiechnął się pod nosem i podszedł do Hermiony, by pomóc jej podnieść się z krzesła.

Dziewczyna czuła się zawstydzona tym gestem, ale przede wszystkim cieszyła się, że mogła wreszcie uwolnić się od ich towarzystwa. Czuła się niezręcznie, nieswojo i nie na miejscu, a wiedziała, że to niestety dopiero początek jej udręki.

⁂⁂⁂

W kuchni wszyscy siedzieli przy stole. Josef czyścił swoje ogrodnicze narzędzia, Albert zapisywał coś na zwoju pergaminu, a Rosa psioczyła na Oscara, który nie chciał jeść kolacji. Zelda natomiast zajęta była podziwianiem swego odbicia w małym lusterku.

Gdy Hermiona weszła do kuchni, wszystkie głowy skierowały się w jej stronę, a zaraz potem Albert, Josef i Rosa zerwali się ze swoich miejsc, mamrocząc przeprosiny i kłaniając się jej uprzejmie.

Mimo że wiele rzeczy dzisiejszego dnia było dla niej dziwnych i niezrozumiałych, to ta sytuacja sprawiła, że poczuła się najbardziej dziwnie. Jeszcze kilka godzin temu swobodnie rozmawiała z tymi ludźmi o ich życiu i pracy, a teraz oni stali przed nią na baczność niczym w wojsku.

Zelda również wstała, choć uczyniła to z ogromną niechęcią, którą ze wszystkich sił starała się okazać swoją zdegustowaną miną i pogardliwym spojrzeniem wbitym w Hermionę. Jedynie Oscar nie przejął się całą sytuacją i zamiast postawionych przed nim ziemniaków, szybko porwał słodką bułeczkę ze stojącej na stole patery i czym prędzej czmychnął gdzieś, gdzie Rosa nie będzie mogła mu jej odebrać.

– W czym możemy służyć panience? – zapytał uprzejmie Albert.

– Mam przekazać dyspozycje na jutro – powiedzenie tego, wydało jej się nienaturalnie trudne.

Ku jej zdziwieniu wszyscy wyjęli skądś małe, czarne notesy i pióra, jakby przygotowując się, by zanotować każde jej słowo, po czym spojrzeli na nią wyczekująco. Hermiona otwarła usta, niezbyt pewna co ma im powiedzieć. Przecież nie wiedziała, jak wygląda wydawanie dyspozycji służącym. I naprawdę wolałaby tego nie robić.

– Zawsze zaczynamy ustalenia od prac, które wykonujemy przed śniadaniem. To znaczy, Rosa musi wiedzieć, jakie produkty ma zamówić do menu, a Josef ustala z panią listę zadań na ten dzień w ogrodzie. Zelda zajmuje się sprzątaniem sypialni, a resztę pomieszczeń sprzątają w nocy skrzaty – wytłumaczył jej dobrodusznie Albert.

– Na śniadaniu mają być jacyś goście – wypaliła Hermiona, starając sobie przypomnieć, co jeszcze Malfoy mówił jej o tych dyspozycjach.

– Co mamy podać? – zapytała uprzejmie Rosa.

– To co zwykle jadają goście Mal... pana Malfoya – odpowiedziała Hermiona.

Ku jej uldze Rosa uśmiechnęła się i posłusznie kiwnęła głową, notując coś w swoim notesiku.

– Przy śniadaniu będą sami mężczyźni. Reszta ma zjeść w swoich sypialniach – dopowiedziała.

– O której panią obudzić na śniadanie? – zapytał Zelda, krzywiąc się strasznie przy słowie „pani”.

– Nie trzeba, zejdę do kuchni. Wystarczy jeśli dostarczycie śniadanie dla pozostałych... pań... – wyjaśniła im.

– Panicz Draco wyraźnie powiedział nam, jak mamy panienkę traktować, myślę, że nie będzie zadowolony, jeśli zje pani w kuchni... – wtrącił Albert.

– Nie szkodzi. Sama mu to wyjaśnię. I proszę was, nie traktujcie mnie inaczej niż dziś popołudniu. Nie jestem odpowiednią osobą, by wami rządzić i nie chcę tego robić. Przekazuje wam tylko to, co Malfoy mi kazał...

– Niech się panienka nie martwi. Początki zawsze są trudne. My panience pomożemy. Będziemy robić to co zwykle i panicz Malfoy będzie zadowolony. A panienka wkrótce się przyzwyczai – próbował wesprzeć ją Josef.

– No pewnie! Albert pracuje tu od lat, jest bardzo zorganizowany, wszystko będzie na cacy – zapewniła ją Rosa, a kamerdyner uprzejmie skinął głową.

– A ja tam nie wiem, nie godziłam się na pracę w takich warunkach! Przecież ona nawet nie zna zasad etykiety! – rozzłościła się Zelda.

– Zamilcz natychmiast, jeśli nie chcesz, by panicz dowiedział się o twojej niesubordynacji – skarcił ją Albert.

– Co mam podać na lunch i kolację? – zapytała Rosa, najpewniej chcąc odwrócić uwagę Hermiony od przykrych słów Zeldy.

– Nie wiem... w zasadzie, to Malfoy mówił, że na lunch wyjdziemy z domu, a na kolację mamy pójść do jego rodziców...

Służba spojrzała po sobie, wymieniając zdziwione spojrzenia, co szczerze zaskoczyło Hermionę, wreszcie jednak Albert z powrotem odwrócił się w jej stronę.

– W takim razie zapytam pana Notta, co podać w domu dla reszty gości. Proszę się nie przejmować. Wszystko będzie jak należy.

– Dziękuje wam bardzo i... dobranoc – Hermiona uśmiechnęła się i pomachała im krótko na pożegnanie.

Miała nadzieję, że Malfoy nie postawi ją więcej w takiej żenującej sytuacji. W ogóle nie rozumiała, dlaczego to robił? Po co ta cała szopka? Przecież wszyscy w domu wiedzieli, ze tylko udaje jego narzeczoną. Co chciał osiągnąć, próbując dać jej poczucie, że jest ważna czy szanowana? Przecież to on sam, był głównym sprawcą jej upokorzenia. Czy próbował w jakiś sposób na nią wpłynąć lub nią manipulować? Nie miała pojęcia, ale wiedziała, że musi być naprawdę czujna.

⁂⁂⁂

Weszła na piętro, szczęśliwa, że zaraz znajdzie się w swojej sypialni. Pokój był za duży i zbyt bogato urządzony, bo mogła się w nim czuć swobodnie, ale przynajmniej dawał jej minimalne poczucie bezpieczeństwa i komfortu. Bardzo tego teraz potrzebowała. Stała już prawie pod drzwiami, gdy zauważyła, że drzwi do sypialni Parkinson są otwarte. Zajrzała tam zaciekawiona. Na środku sypialni stała złączona w namiętnym uścisku para... Pansy mocno obejmowała ukochanego, jednocześnie głaszcząc go po blond – roztrzepanych włosach. Zauważyła stojącą na środku korytarza Hermionę i uśmiechnęła się do niej złośliwie. Tak. Wszystko wróciło do normy i to ona wciąż była tu górą. Draco najwyraźniej wybaczył jej dzisiejszy wybryk przy stole. Hermiona złapała za klamkę i szybko weszła do swojej sypialni. Nie wiele obeszło ją to, co Malfoy robił ze swoją dziewczyną, jednak... gdzieś tam pod siódmą skórą nawiedziła ją myśl, że on musi ją naprawdę kochać, skoro jest w stanie wytrzymać w jej towarzystwie.

⁂⁂⁂

Hermionę obudziły promienie słońca wpadające do jej sypialni. Przeciągnęła się i odruchowo przygładziła rozczochrane włosy. Cieszyła się, że służba uszanowała jej prośbę, by nie przynosić jej śniadania. Naprawdę wolała zjeść z nimi w kuchni. Spojrzała na zegarek, który wskazywał za kwadrans dziewiątą i stwierdziła, że najwyższy czas wstawać. Pora rozpocząć nowy i oby lepszy od poprzedniego dzień.

Schodząc do holu, zastanawiała się, czy jej stare jeansy i czerwona bluzka z długim rękawem są odpowiednim strojem do chodzenia po domu. Przypomniała jej się wczorajsza kreacja, w której przywitała ją Parkinson. Miała nadzieję, że Malfoy nie każe jej się tak ubierać...

Już miała skręcić w korytarz prowadzący do kuchni, gdy zauważyła, że drzwi wejściowe do domu są szeroko otwarte. Podeszła i wyjrzała przez nie, akurat w momencie gdy Amycus Carrow z całej siły szarpnął przerażonego Oscara.

– No i co zrobiłeś mały gnojku? Mój koń jest źle wyczyszczony! Ile razy mam ci powtarzać, że masz się przykładać! – krzyczał były Śmierciożerca, potrząsając zapłakanym chłopcem, niczym szmacianą kukiełką.

– Puść go! – Hermiona z całej siły odepchnęła Carrowa, który zdziwiony jej nagłym pojawieniem się, wypuścił Łobuza ze swych łap.

Szybko przyklękła przy chłopczyku i spojrzała w jego zapłakane, wciąż pełne strachu oczy.

– Nic ci nie zrobił skarbie? Czy coś cię boli? Powiedz... – mówiła uspokajającym tonem.

– Jak śmiesz się wtrącać, ty brudna szlamo! – wrzasnął Carrow.

Hermiona go zignorowała, wciąż zajmując się Oscarem. Wyjęła z kieszeni chusteczkę i otarła łzy chłopca, w ogóle nie zwracając uwagi na stojącego za jej plecami mężczyznę.

Nagle jednak spostrzegła, jak w oczach Łobuza znów wzrasta przerażenie. Zaraz potem rozległ się cichy świt powietrza i suchy odgłos uderzenia batem...

Witajcie,
Mam nadzieję, że ucieszy Was rozdział nr.3 :) Najdalej w czwartek będzie kolejna część "Pogryź mnie", a w następny weekend zapraszam na kolejny rozdział "Snów..."
Ponawiam prośbę o odzew osób, które potrafiłby wykonać dla mnie nowy, ładniejszy szablon. Jeśli jest ktoś, kto się tym zajmuje i ma ochotę spróbować niech napisze : venetiia.noks@gmail.com. 
Chciałam Was również zapytać o kwestię Sevmione. Lubicie takie opowiadania? Mam moje stare opowiadanie o Severusie Snape i postaci niekanonicznej, którą sama wymyśliłam. Nosze się z zamiarem przerobienia go na Sevmione, bo przypuszczam, że to ciekawsze, niż zupełnie nowa postać. Dajcie znać, jak się na to zapatrujecie. Opowiadanie ma 100 rozdziałów i zostało ukończone 4 lata temu. Publikowałam je jeszcze na bloxie :) Trochę mi żal, że leży smutno na dysku. Jeśli będzie zainteresowanie to być może je dodam.
Pozdrowionka,

Venetiia