Gdy jesteśmy sami... - Epilog cz.II - „Gdy minął jakiś czas...”

     Patrzyła na złocone literki na marmurowym nagrobku i zastanawiała się, jak wyglądałby jej świat, gdyby nie była czarownicą. Często dopadały ją takie myśli i wątpliwości, zwłaszcza, gdy odwiedzała właśnie to miejsce... Grób swojego ojca.
Dzień był słoneczny i ciepły, a na błękitnym niebie nie było ani jednej chmurki. Mimo to jej myśli były dziś ponure i smutne. Czuła, że dzieje się coś niedobrego i nie potrafiła zrozumieć, dlaczego.  Całkiem niedawno minęła trzecia rocznica ich zwycięstwa nad Czarnym Panem. Zwycięstwa okupionego wielkim cierpieniem, ale dającego im szansę na wolność i równość. Nikt nie dzielił już czarodziejów względem pochodzenia. Nikt nie wytykał jej, że jest mugolaczką. Była traktowana na równi z innymi. Dostała dobrą posadę w ministerstwie magii, a jej kariera rozwijała się z zawrotną szybkością. Podobnie było z nim. Co prawda, Draco wolał prowadzić własny biznes. Razem z Severusem otworzyli duże laboratorium z eliksirami. Interes szedł świetnie, bo blondyn miał smykałkę do interesów, a Snape ogromny talent do eliksirów. Jednak nikt nie pamiętał o tym, że obydwaj byli kiedyś Śmierciożercami. Przeciwnie, obecnie darzono ich dużym szacunkiem. Niczego im nie brakowało. Mieli piękny dom, wspaniałych przyjaciół, którzy jakoś pozbierali się po okropieństwach wojny. Luna wyszła za Nevilla i razem wychowywali przesłodkiego Grega Juniora. Harry, choć cierpiał najbardziej, znalazł pocieszenie w ramionach Tary McMagg, która jakoś uporała się z dręczącymi ją koszmarami z pobytu w Umbra Walpurgis i niewoli u Carrowa. Ron wreszcie pozwolił przekonać się Padmie, że to ona jest kobietą jego życia. Nawet Hagrid ostatnio często jeździł do Francji w odwiedziny do pewnej wysokiej wiedźmy. Wszyscy byli tacy szczęśliwi... Dlaczego oni nie mogli? A w zasadzie, dlaczego nagle przestali. Nie potrafiła przestać myśleć o tym, czym to mogło być spowodowane. Po prostu czuła, że Draco z dnia na dzień oddalił się od niej. Znikał na wiele godzin, tłumacząc się nawałem pracy. W domu siedział głęboko zamyślony, jakby w ogóle nie zauważając jej obecności. Przecież była pewna, że wszystko między nimi jest dobrze. Rzadko się kłócili, a jeśli już, to jedynie prowadzili wymianę zdań podniesionym głosem.  Takie sprzeczki zwykle jednak trwały krótko, a ich finał często bywał bardzo przyjemny... Uśmiechnęła się lekko sama do siebie, gdy uświadomiła sobie, że myśli o tych rzeczach nad grobem swojego ojca. Nie chciałaby wiedzieć, co zrobiłby Draconowi, gdyby wiedział, co robi z jego małą córeczką. Pokręciła głową nad własnymi myślami i uznała, że pora wracać. Była pewna, że Dracona nie będzie w domu, mimo, że dziś była sobota. Już nawet nie miała siły pytać go, gdzie ciągle znika, bo w odpowiedzi burczał tylko pod nosem coś o ważnych obowiązkach. Może lepiej wcale nie wiedzieć?
A co jeśli on... jeśli kogoś ma? Zacisnęła zęby i pokręciła głową, by odpędzić od siebie te myśli. Nie chciała sobie nawet wyobrażać, co by to dla niej oznaczało. Przecież go kochała... nieprzyzwoicie wręcz mocno. Każdego dnia, budząc się u jego boku, dziękowała cicho za to, że tamtego okropnego dnia trafiła w jego ręce. To, co przeżyli razem, było straszne, ale na swój sposób piękne i romantyczne. W czasie wojennej zawieruchy, odnaleźli coś tak cennego, jak miłość i czuła, że jest to uczucie tak silne, że nic nie będzie ich w stanie rozdzielić. Ale ostatnie kilka tygodni wzbudziły jej wątpliwości. Draco był młodym, przystojnym, bogatym arystokratą, bohaterem wojennym odznaczonym Orderem Melina I klasy. Nic dziwnego, że na każdym przyjęciu w ministerstwie całe tabuny dziewczyn wręcz mu się narzucały. Zawsze śmieszyły go te sytuacje i obracał wszystko w żart, a ją zapewniał, że nie zamieniłby jej nigdy na żadną inną. Ale co jeśli? Nie potrafiła przestać się tym dręczyć. Uznała, że jednak lepiej będzie odsunąć te wątpliwości na dalszy plan.
Mieli dziś pójść na kolację z jej mamą i Severusem, którzy podobno chcieli im powiedzieć coś ważnego. Hermiona miała nadzieję, że ta dwójka zdecydowała się wreszcie na jakiś krok dalej, bo od trzech lat ich związek opierał się tylko na cotygodniowych randkach i skrzętnym ukrywaniu się z tym, że Severus czasem spędza noce w domu jej matki. Prowadziło to do wielu zabawnych sytuacji, zwłaszcza, gdy Hermiona wpadała do niej z niezapowiedzianą wizytą.

⚡⚡⚡

Weszła do domu i rzuciła naręcze poczty na stolik w holu. Uśmiechnęła się, patrząc na słuchawkę bezprzewodowego telefonu. Draco długo wzbraniał się przed zbliżaniem się do tego urządzenia, aż pewnego dnia, gdy Hermiony nie było w domu, skusił się i odebrał. Od tamtej pory telefon nie był już jego wrogiem i czasem sam dzwonił do Helen, zamiast wysyłać wiadomość patronusem, który niezmiennie przerażał jej matkę. Hermiona uparła się i wprowadziła w domu jeszcze kilka mugolskich urządzeń, a Draco powoli, ale systematycznie uczył się ich obsługi i tak ich wspólne gniazdko było zbieraniną magicznych rzeczy na przemian z mugolskim sprzętem i drobiazgami, a zdjęcia w ramkach stojące na kominku były zarówno ruchome, jak i zwykłe. Hermiona weszła do kuchni i szczerze zdziwiła się, gdy zastała w niej Smoka. Stał przy jednym z blatów i popijał kawę, którą własnoręcznie zaparzył w mugolskim ekspresie, który dostali w prezencie świątecznym od jej mamy.
– Witaj  – uśmiechnął się lekko.
– Cześć. Nie wiedziałam, że będziesz już w domu.
– Wróciłem wcześniej, by zabrać cię dziś na kolację.
– Och! Umówiłam się już z mamą i Sevem – Hermionie zrobiło się naprawdę przykro, bo wspólna kolacja mogłaby być dobrą okazją do rozmowy i wyjaśnienia kilku kwestii.
– Wiem. Pójdziemy razem.
– To fajnie. Pójdę się przebrać.
– Będę czekał w salonie – odpowiedział, odwracając się w stronę okna.
– Ty się nie przebierzesz? - zapytała, zła, że musi mówić do jego pleców.
– Przygotowałem sobie ubrania na dole w łazience.
– Świetnie – skwitowała kwaśno i ruszyła w stronę schodów. Była poirytowana tym, że Draco chyba miał zamiar przestać korzystać z ich wspólnej łazienki. Brakowało jeszcze tylko, żeby wyprowadził się z sypialni.

⚡⚡⚡

Ze wszystkich sił starała się dobrze wyglądać. Dlaczego? Może chciała mu pokazać co straci, jeśli odejdzie. Westchnęła do swojego odbicia w lustrze i poprawiła ramiączko ciemnoczerwonej sukienki. Miała nadzieję, że dzisiejszy wieczór dobrze się skończy. Zeszła na dół, powoli, chcąc zobaczyć czy zrobi na nim wrażenie. Uśmiechnęła się, gdy zobaczyła jego minę. Stał w holu na dole, wyraźnie na nią czekając, a gdy ją zobaczył, na chwilę wstrzymał oddech, po czym uśmiechnął się szeroko.
– Cudownie wyglądasz, skarbie – wymruczał, wyciągając do niej dłoń.
– Dziękuję – odpowiedziała rozpromieniona, czując, że to będzie wyjątkowy wieczór.
– Pozwolisz, że nas aportuję? Chciałbym cię jeszcze gdzieś zabrać, zanim pójdziemy do restauracji – uśmiechnął się, wyciągając do niej dłoń.
Odpowiedziała uśmiechem i z ufnością ją ujęła. Wiedziała, że nic jej przy nim nie grozi. On zawsze dbał o jej bezpieczeństwo i cenił je bardziej niż własne życie.
Wyszli przez tylne drzwi ich domu i na chwilę przystanęli przy padoku, na którym stał jak zwykle dumny Erydan oraz młoda klacz Florencja, która była prezentem na poprzednie urodziny Hermiony.  Wiedziała, że Draco podarował jej ją, by przekonać ją do jazdy konnej i chyba mu się to udało. Często jeździli razem po otaczających ich dom rozległych łąkach i lasach. Uwielbiali te chwile we dwoje, gdy byli sami.
Draco stanął przodem do niej i uśmiechnął się lekko, nim poczuła jak wszystko wokół nich znika, a oni, razem, trzymając się za ręce, przenoszą się w wybrane przez niego miejsce.

⚡⚡⚡

Gdy ich stopy wreszcie dotknęły ziemi, a Hermiona otworzyła oczy, na chwilę zamarła ze zdziwienia. Spodziewała się wszystkiego, ale nie tego, że znajdą się akurat na...
– Stacja Kings Cross. Peron 9 i ¾ – Draco był wyraźnie zadowolony.
– Ale co my tu robimy?
– Wyruszamy w małą podróż. Chodź! - i nie czekając na odpowiedź, pociągnął ją w stronę błyszczącej lokomotywy z napisem „Hogwart Express”, a później dalej, w stronę wejścia do jednego z wagonów.
– Ale Draco! Co z Mamą, Severusem, kolacją! - pytała, ledwie za nim nadążając.
– Dziś zjedzą bez nas. Wskakuj mała! – nie pytając jej o zdanie, Draco praktycznie wniósł ją do wagonu.
Hermiona rozejrzała się zaskoczona dookoła. Nie wyglądał on jak bowiem jak zwyczajny wagon z przedziałami, jakim zwykle podróżowali we wrześniu do Hogwartu. Na samym środku stał bogato nakryty stolik i dwa krzesła. Były to jedyne meble, poza niewielką, stojąca z boku kanapą. Wszystko dookoła było udekorowane kwiatami, a w kącie stał stary gramofon. Hermiona była oczarowana tym co przygotował dla niej ukochany. Odwróciła się do niego i obdarzyła go szczerym uśmiechem, Draco jednak to nie wystarczyło. Szybko przyciągnął ją do siebie i pocałował namiętnie.
– Podoba Ci się niespodzianka? - zapytał, gdy wreszcie oderwali się od siebie. W tym momencie lokomotywa wydała głośny gwizd, a pociąg powoli zaczął ruszać.
– Bardzo! - zaśmiała się, mocno go obejmując, by nie stracić równowagi – Nie wiem tylko, z jakiej to okazji...
– Usiądź skarbie, zaraz Ci wszystko opowiem – Draco pociągnął ją na stojącą z boku kanapę.

⚡⚡⚡

Usiedli razem, wciąż trzymając się za ręce, a krajobraz za oknem zmieniał się coraz szybciej wraz z tym, jak pociąg nabierał rozpędu.
– Wyjaśnisz mi to wszystko? - poprosiła.
– Trochę cierpliwości moja Gryfonko – Draco uśmiechnął się i spojrzał jej głęboko w oczy. - Na początku chciałbym cię przeprosić, za to jaki bywałem w ostatnich dniach, ale bardzo się denerwowałem, no i organizacja tego wszystkiego nie był łatwa i zajęła mi trochę czasu.
– Ale dlaczego zadałeś sobie tyle trudu? Przecież romantyczną kolację mogliśmy zjeść w domu.
– To nie jest zwykła kolacja, a to miejsce też jest niezwykłe... to tu się poznaliśmy. Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie?
– Jasne, że pamiętam! Szukaliśmy żaby Neville'a, a ty powiedziałeś, że jeśli ją znajdziesz to wyrzucisz ją przez okno... Neville tak płakał – zaśmiała się cicho, na samo wspomnienie.
– Jak zwykle jesteś bezbłędna – Draco również się roześmiał – Chciałem jednak, byśmy zaczęli wszystko od nowa. Wtedy zrobiłem na tobie negatywne wrażenie, dlatego uznałem, że powinniśmy wyruszyć w tę podróż jeszcze raz i zacząć wszystko od nowa.
– Draco, ale my już dawno zaczęliśmy naszą relację od nowa.
– Tu chodzi o zupełnie nową drogę... - mówiąc to puścił jej dłoń, a zaraz potem sięgnął do wewnętrznej kieszeni swojej marynarki. Hermiona otworzyła usta ze zdziwienia, widząc, jak blondyn wyjmuje małe, bordowe pudełeczko. Prawdziwy szok przyszedł jednak, gdy Draco bez słowa ukląkł przed nią i złapał jej dłoń.
– Hermiono... Nie jest łatwo mi wyrazić słowami, co do ciebie czuję. Nigdy nie byłem specjalnie dobrym mówcą, dlatego, choć próbowałem, nie potrafiłem ubrać w ładne słowa tego, co chcę ci powiedzieć. Po prostu jesteś dla mnie wszystkim. Celem i jednocześnie sensem mojego życia. Obiecuję ci, że zrobię wszystko, byś już nigdy nie musiała bać się czy cierpieć. Obiecuję kochać cię zawsze, niezależnie od tego, co się wydarzy. Przysięgam zawsze dbać o ciebie i naszą rodzinę, zawszę cię słuchać i liczyć się z Twoim zdaniem. Chcę cię uszczęśliwić. Stworzyć z tobą wymarzoną, kochającą się rodzinę. Chcę, byś była matką moich dzieci i osobą, z którą przyjdzie mi się zestarzeć. Kocham cię jak szaleniec i jedyne, czego pragnę, to usłyszeć twoje „tak”. Dlatego chcę cię zapytać, czy zgodzisz się zostać moją żoną?
Hermiona nie wiedziała, w którym momencie jego przemowy pierwsze łzy potoczyły się po jej policzkach. W myślach wyrzucała sobie, jak mogła w niego zwątpić? Przecież ją kochał i dawał temu dowód każdego dnia. A ona kochała jego, tak jak kocha się tylko raz. Dlatego, mimo ściśniętego ze wzruszenia gardła, zdołała wyszeptać ciche „tak”.
– Kochanie obudź się, zaraz dojeżdżamy – usłyszała cichy szept tuż przy swoim uchu.
Z rozkoszą przeciągnęła się i rozejrzała dookoła. Wciąż byli w pociągu. Za oknami powoli budził się świt.
– Co my będziemy robić w Hogwarcie? - zapytała go, wykopując się z pościeli. Po wspaniałej kolacji i romantycznych tańcach, Draco przetransmutował małą kanapę w wygodne łoże, w którym spędzili namiętną noc - już jako narzeczeni. Z uśmiechem spojrzała na pierścień rodowy Blacków na swoim serdecznym palcu. Był przepiękny i czuła się naprawdę wyróżniona, że to ona go dostała.
– Zobaczysz. Ubieraj się, bo nie możesz wystąpić na naszym pikniku zaręczynowym w negliżu – Draco również wstał z łóżka i posłał swojej narzeczonej naprawdę łobuzerski uśmiech.
– Pikniku? Co ty znów wymyśliłeś?
– Zaraz się przekonasz. Jesteśmy na miejscu.
W ekspresowym tempie dokończyli ubieranie. Na szczęście Draco zabrał dla nich wygodne jeansy, t-shirty i trampki. Dzień znów był ciepły i słoneczny, mimo wczesnego poranka. W doskonałych nastrojach razem wysiedli z pociągu i obydwoje zostali przywitani gromkimi brawami.

⚡⚡⚡

Luna i Neville trzymający na rękach małego, bardzo podobnego do swego ojca Grega Jr., Dyrektor Dumbledore, wszyscy Weasleyowie i Padama Patil, Harry i wsparta na jego ramieniu roześmiana Tara, Adam Pucey ze swoją dziewczyną Susan, Hagrid i Madame Maxime, Remus, Tonks. Koledzy i współpracownicy Hermiony z Ministerstwa Magii, pracownicy z laboratorium Dracona i Severusa oraz jej mama i ściskający jej dłoń, o dziwo, uśmiechnięty Severus Snape – wszyscy oni byli tu dla nich, by pogratulować im zaręczyn i życzyć wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia.
Hermiona praktycznie czuła, jak cała promienieje szczęściem. To był jeden z najszczęśliwszych dni w jej życiu. W tej chwili czuła, że było warto przejść prawdziwe piekło tylko po to, by teraz móc cieszyć się potęgą prawdziwego uczucia, jakie łączyło ją i jej narzeczonego. Spojrzała na szeroko uśmiechniętego Dracona i wiedziała już, że wszystko im się ułoży tak, jak tego zapragną. Najważniejsze, że byli razem i miała nadzieję, że na zawsze tak zostanie. Choć wolałaby, by już wkrótce w ich domu pojawił się ktoś jeszcze. Przecież nie zawsze muszą być sami...