Przyrzeczona - Rozdział XLVI

 Dedykacja: Dla Liliany za odgadniecie na czyje przyjęcie zaręczynowe wybrała się nasza para 💕
Betowała Neska 💚

Specjalna dedykacja dla Kasi P. bo czekała od dziewiątej 😜

💍💍💍

Już z oddali widzieli przewrócone sanie. Jeden z aetonanów również leżał na boku. Draco gwałtownie zahamował ich pojazd i wyskoczył z niego, nim Hermiona zdołała się chociaż podnieść.

Tracey klęczała na ziemi obok wyraźnie cierpiącego zwierzęcia, a Blaise opierał się o przewrócone sanie, trzymając się za bark. Graham właśnie wysyłał patronusa z prośbą o pomoc. Patronusa w kształcie małego smoka…

- Zabb, stary co się stało? – Draco - prawie od razu - znalazł się przy przyjacielu.

- Gdy lądowaliśmy, nasz koń chyba uszkodził staw pęcinowy. Przewrócił się i pociągnął sanie za sobą.

- Nic wam nie jest? – Hermiona szybko dobiegła do nich, mocno trzymając różdżkę.

- Blaise w ostatniej chwili mnie złapał i przyjął na siebie siłę uderzenia, gdy wypadliśmy z sań – wyjaśniła Tracey. – Trochę boli mnie nadgarstek… - Ledwo skończyła, a Hermiona już machała nad nią różdżką.

- To tylko stłuczenie – odpowiedziała od razu. – Draco chodź tu! – popędziła, mocno łapiąc go za przedramię. Widziała, że dziś również miał na sobie bransoletkę od niej.

Stuknęła w oczy węża i wypowiedziała „Slytherin”, ale skrytka pod srebrnym smokiem się nie otworzyła.

- Zmieniłem hasło – Draco uśmiechnął się do niej krzywo.

- Byle nie na jakieś głupie o śmierdzących Gryffindorze – mruknęła, patrząc na niego wyczekująco.

Draco odwrócił się i szepnął coś do nadgarstka, tak by nikt nie mógł go usłyszeć. Skrytka wreszcie się otworzyła.

- Ale to zmyślne! – zauważył Blaise. – Zrobione na zamówienie?

- Sama to zrobiłam – wyjaśniła oględnie Hermiona, szybko przywołując do siebie dwie fiolki. – Wypij, zanim nastawię ci bark – powiedziała, rzucając do Zabiniego jedną.

- Skąd wiesz, że należy to zrobić ? – Blaise wyglądał na zdziwionego.

- Widzę to po sposobie, w jaki trzymasz rękę. To eliksir przeciwbólowy, trochę to złagodzi. A ty Try daj nadgarstek – Hermiona sięgnęła delikatnie po dłoń przyjaciółki, nim polała jej uraz dyptamem.

- Dzięki Herm, jesteś najlepsza.

- Gotowy? – Hermiona skierowała swoją różdżkę na Blaise’a.

- Kurwa Smoku, weź mnie przytul! – poprosił płaczliwie Zabini i choć najwyraźniej żartował, Draco i tak od razu złapał za jego zdrową dłoń i mocno ją uścisnął.

- Na trzy – powiedziała Hermiona, po czym rzuciła zaklęcie, gdy ledwo doszła do dwóch.

Blaise krzyknął krótko, ale już po chwili poruszył ręką z wyraźną ulgą.

- Wetrzyj resztę eliksiru w bark, jak tylko znajdziemy się w domu – Hermiona podała mu na wpół opróżnioną fiolkę dyptamu. – I żadnych forsownych ćwiczeń przez kolejny miesiąc.

- Poważnie? – Blaise zrobił przerażoną minę. – Czternastego są pierwsze próby…

- Próby? – Hermiona spojrzała pytająco na Draco.

- Przeniesiono je z wiosny na styczeń z powodu szybszego ukończenia szkoły przez prawie cały ostatni rocznik – wyjaśnił jej Malfoy. – Chodzi o nabory do drużyn Quidditcha.

- Do czternastego stycznia powinno być już w porządku, ale i tak uważaj na siebie – Hermiona uśmiechnęła się pocieszająco do Zabiniego.

- Oczywiście pani magomedyk – Blaise zagarnął ją zdrowym ramieniem i przycisnął do siebie. – Jesteś genialna, wiedziałaś o tym?

- Jasne – Hermiona poklepała go przyjacielsko po plecach. – Cieszę się, że nic poważnego wam się nie stało.

Ich uwagę odwrócił odgłos nadjeżdżających sań.  Terence, a także jego ojciec wyskoczyli z nich szybko, w przeciwieństwie do Pansy i lorda Parkinsona, którzy wyglądali jakby czekali, aż ktoś rozwinie przed nimi czerwony dywan.

Hermiona ze smutkiem patrzyła, jak Terence prawie się potknął, biegnąć by natychmiast sprawdzić co z Tracey.

- Nic ci nie jest? – wyszeptał, oddychając spazmatycznie, gdy tylko znalazł się przy nich, patrząc na pannę Davies z troską i niepokojem.

- Wszystko w porządku – zapewniła go, rumieniąc się lekko.

- Czy wszyscy są cali? – zapytał lord Higgs dołączając do nich.

- Tak. Hermiona już nas naprawiła – Blaise nadal obejmował ją ramieniem z czułym uśmiechem.

- Słyszałem od Lucjusza, że twoja narzeczona ma zamiar zostać magomedykiem Draconie? – Ojciec Terenca uśmiechnął się do niej, a Hermiona odwzajemniła ten uśmiech. Był jednym z niewielu czystokrwistych, którego z łatwością tolerowała.

- Owszem, to prawda – odpowiedział Draco, a Hermiona miała wrażenie, że w jego głosie słychać nutkę dumy.

- Co takiego się wydarzyło? – Edmund Parkinson podszedł do nich z miną godną króla, a Pansy wspierała się na ramieniu ojca niczym księżniczka, zmuszona do odwiedzenia poddanych wbrew swojej woli. Ten wypadek zapewne psuł jakiś plan w jej zaręczynowym scenariuszu.

Hermiona spojrzała krótko na Terenca, który nadal nie spuszczał Tracey z oczu. Co ci ludzie wyprawiali? Dlaczego zaręczali się, skoro żadne z nich, tego tak naprawdę nie chciało? Przeniosła swoje spojrzenie na Dracona. On przynajmniej wymienił jej racjonalne powody swojej decyzji. Nie sądziła jednak, by Parkinson, siostry Greengrass czy inni potomkowie Nienaruszalnej Dwudziestki Ósemki też takie mieli.

- Ktoś musi skrócić cierpienie tego brudnego zwierzęcia – zarządziła Pansy, patrząc z niesmakiem na wciąż leżącego na boku aetonana.

- Wystarczy wezwać magiczoologa – stwierdziła Hermiona. – Mogę spróbować wykonać zaklęcie diagnostyczne…

- Koń z uszkodzoną pęciną nigdy już nie będzie w pełni wartościowy – stwierdził sucho Edmund Parkinson i od razu wyjął swoją różdżkę.

- Co? Nie! To nie jest przecież groźny uraz! – Hermiona wyrwała się do przodu, ale Draco szybko złapał ją za nadgarstek i powstrzymał.

- Widać, że nic nie wiesz o hodowli rasowych koni, Granger – zakpiła Pansy. – Teraz więcej wart będzie jako martwy. Jego skóra i kopyta są cenne.

- Bzdura! Można go łatwo wyleczyć – kłóciła się, czując jak łzy napływają jej do oczu. – Może jeszcze dobrze służyć!

- Pansy ma rację. To ocalenie go, nie będzie opłacalne – burknął Edmund, celując różdżką w cicho rżące zwierzę.

- Nie! Nie pozwól mu! – Hermiona odwróciła się do Draco i złapała go za przód kurtki, z desperacją patrząc mu w oczy. 

- Mogę go od ciebie odkupić lordzie Parkinson. Za podwójną cenę – zaproponował szybko Draco, gładząc delikatnie plecy zdenerwowanej Hermiony w uspokajającym geście.

Edmund uniósł głowę, a jego oczy chciwie się zaświeciły.

- Nie! – warknęła wściekle Pansy. – Chcę, żebyś go zabił tatusiu! Ten koń zepsuł mi mój bankiet powitalny! Chcę jego głowy nad kominkiem w naszej sali myśliwskiej!

- Co? To niewiarygodne! – Hermiona znów chciała się wyrwać, by podbiec i uderzyć Pansy naprawdę mocno, ale Draco jej na to nie pozwolił, przytrzymując ją za ramiona.

- Jak sobie życzysz klejnociku – zanucił Edmund i ponownie skierował różdżkę na niespokojnego aetonana.

Draco szybko odwrócił Hermionę znów przodem do siebie i wplatając palce w jej loki, przyciągnął jej głowę do swojej piersi. Mimo to krzyknęła cicho, gdy padło suche:

- Avada Kedavra!

Pół sekundy później rżenie konia ucichło na zawsze.

Gorzki szloch wyrwał jej się z gardła. Nie mogła uwierzyć w okrucieństwo tych ludzi. Zabijanie dla kaprysu rozpieszczonej damulki było nieludzkie i tak złe, że Hermiona miała wrażenie, że uginają się pod nią nogi od obrzydzenia tym wszystkim.

- Już ok… - Draco tulił ją mocno i szeptał w jej włosy. – Już dobrze...

- Wrażliwa ta twoja pannica, Malfoy – zakpił Edmund.

- Hermiona ma po prostu dobre serce – warknęła Tracey w jej obronie, a w jej głosie również słychać było łzy.

- Zabierzmy ją lepiej do dworu – zaproponował Blaise, a Hermiona poczuła jego dłoń na swoich plecach, gdy razem z Draco zaczęli prowadzić ją w stronę sań, pilnując by nawet przez chwilę nie zobaczyła końskiego truchła.

- Trzymaj ją Zabb. Nie powinieneś jeszcze powozić po tym urazie – Draco dość niechętnie przekazał Hermionę w ramiona przyjaciela.

Usiedli razem na drewnianej ławce, a łzy Hermiony wciąż moczyły kurtkę Zabiniego, gdy trzymała głowę opartą na jego ramieniu. Tracey usiadła po jej drugiej stronie i złapała za jej dłoń.

- Pansy to okrutna suka – skomentowała Davies, gdy odjeżdżali z miejsca.

- Wyładowała wściekłość na tym biednym zwierzęciu za to, że Terence prawie zwariował z niepokoju o ciebie – burknął Blaise.

- Nie prosiłam go o to – odpowiedziała szybko Try.

Hermiona uniosła głowę z ramienia Blaise’a.

- Nie możesz pozwolić mu jej poślubić, Tracey. Ona zniszczy mu życie – powiedziała poważnie.

- Terence nie jest taki zły – dodał Draco. – Zasłużył na coś więcej niż ta mała, rozpieszczona żmija.

Wszyscy wydali zgodny pomruk zgody, a Hermiona kątem oka zauważyła, jak Tracey nerwowo przygryza wargę, widocznie się nad czymś zastanawiając.

Gdy nadjechali do dworu, prawie wszyscy wciąż czekali na nich na zewnątrz.

- Co się stało? – zapytała z troską Gianna, widząc łzy na twarzy Hermiony.

- Padł jeden z koni – wyjaśnił lakonicznie Blaise, pomagając jej wstać.

Draco wyskoczył z sań jako pierwszy i czekał, by móc podać Hermionie dłoń, gdy wysiadała. Przelotnie spojrzała mu w oczy i zauważyła, że wciąż był zaniepokojony. Posłała mu więc mały uśmiech. Była mu wdzięczna za to, że chociaż spróbował uratować to biedne zwierzę przed strasznym końcem. Wiedziała, że stary Parkinson był lojalnym śmierciożercą, więc Draco nie mógł mu się bezpośrednio przeciwstawić. Rozumiała całą sytuację i blondyn nie musiał się martwić, że o coś go teraz obwinia. Jeśli ktoś tu był czemuś winien, to była to tylko i wyłącznie ta pieprzona Mopsica.

💍💍💍

Bankiet powitalny był cichy i raczej ponury, co sprawiało, że Parkinson piekliła się jeszcze bardziej. O mały włos, a oskarżyłaby wprost Tracey, że specjalnie wraz z Zabinim spowodowali wypadek, by zwrócić na siebie uwagę wszystkich. Popołudniu zaplanowano wyjazd na stok narciarski, bowiem młodzi czarodzieje kilka sezonów temu odkryli mugoli jeżdżących na nartach i szybko podłapali pomysł, by też tego spróbować. Okazało się, że bardzo im się to spodobało, choć oczywiście dodali kilka magicznych urozmaiceń i zaklęć amortyzujących.

- Jeździsz? – zapytał Draco, gdy wreszcie weszli do tej cudownej komnaty, którą wygrali w wyścigu sań.

- Od dziecka – przyznała. – Mój tata mnie nauczył. To była jego pasja – wspomniała z czułym uśmiechem. – A ty?

- Trzy lata temu spróbowałem pierwszy raz i to nawet niezłe. Mama miała zadbać by przysłano nam tu nasz własny sprzęt, choć Parkinsonowie wypożyczyli go dla wszystkich.

- Nie jestem specjalnie w nastroju na narty – Hermiona westchnęła.

- Możemy zostać we dworze, jeśli wolisz – zaproponował od razu.

- Nie. Nie dam tej małej małpie satysfakcji – Hermiona za pomocą różdżki rozpakowała swoją walizkę. – Ale dziś wyraźnie przypomniałam sobie, dlaczego od zawsze jej nienawidzę.

Draco uśmiechnął się lekko.

- Mogę ci powiedzieć, dlaczego ona nienawidzi ciebie – stwierdził.

- Przez moje pochodzenie – odpowiedziała krótko, spoglądając na niego przez ramię.

- Gdy to się stało, jeszcze nie wiedziała nic o tobie – Draco zaśmiał się pod nosem. To miało miejsce na naszej pierwszej lekcji zaklęć, tej na której popisałaś się swoją wiedzą. Od wtedy Pansy zapałała do ciebie nieposkromioną nienawiścią, bo profesor nazwał cię wtedy najmądrzejszą czarownicą w tym wieku, jaką dotychczas spotkał. A ona od zawsze była nauczona, że jest we wszystkim najlepsza.  Niestety mądrość akurat nigdy nie była jej atutem…

Hermiona prychnęła pogardliwie.

- Oczywiście, że nie. Nie wiem, jak ona została prefektem. Pewnie jej tatuś też jej to kupił…

- Mówisz, jakby gryfoni byli tacy święci – Draco zabrał się za rozpakowywanie swojego kufra. – Weasley na pewno nie został prefektem za wyniki w nauce, a tylko dlatego, że jego rodzice znali się z… - Draco odchrząknął, a Hermiona zrozumiała, że nazwisko Dumbledore’a wciąż nie chciało przejść mu przez gardło.

- Nie sądzę, by to był prawdziwy powód – próbowała bronić Rona, choć dobrze wiedziała, że został prefektem tylko dlatego, że Dumbledore nie chciał obciążać tym dodatkowo Harry’ego.

- Jak on przyjął twój list? – zapytał cicho Draco, jednocześnie wydając się bardzo zajętym układaniem swoich szat w garderobie.

- Słyszałeś chyba, że Kingsley był we dworze? – Hermiona usiadła na łóżku i zrzuciła z nóg swe skórzane kozaki. – Myślał, że czymś mnie przeklęto.

Draco parsknął pod nosem.

- Idiota – mruknął, odkładając kufer i podchodząc do niezbyt dużej, aksamitnej sofy. – Chcesz trochę odpocząć, nim będziemy musieli pojechać na stok?

- Chwilkę – zdecydowała, wspinając się z jękiem satysfakcji na wielkie łoże.

- Nastawię alarm na różdżce – zdecydował, zrzucając buty i marynarkę i układając się na niedużym meblu, tak by nie spadały mu z niego stopy.

- Co robisz? – Hermiona spojrzała ściśniętego na sofie blondyna.

Draco uniósł głowę i spojrzał na nią ze zmarszczonymi brwiami.

- Też mam zamiar odpocząć? – zabrzmiało to jak pytanie.

Hermiona wywróciła oczami.

- Chodź tu Malfoy – poklepała wymownie drugą stronę olbrzymiego łoża. – Obiecuję, że nic ci nie zrobię – zachichotała, jednocześnie usiłując się nie zaczerwienić. – To łóżko jest większe niż pokój Rona w Norze. Zmieścimy się oboje.

Blondyn prychnął, ale szybko podniósł się z kanapy.

- Dzięki Granger. Na samą myśl o spaniu dwóch nocy na tej kanapie już bolały mnie wszystkie kości – powiedział i z oddechem ulgi, rzucił się na wygodny materac.

- Nie sądziłam, że jesteś takim dżentelmenem, by oddać mi dobrowolnie przywilej spania w łóżku – Hermiona zachichotała.

- Nie jestem, ale moja matka by mnie powiesiła na szczycie naszej dworskiej wieży, gdybym to tobie kazał spać na tej śmiesznej kanapie – Draco położył ramię na twarzy, wyraźnie zmęczony.

- Przez większą część zeszłego roku, dzieliłam z kimś łóżko – przyznała cicho. – Nie mam z tym problemów.

Draco odsunął rękę i spojrzał na nią z ukosa.

- To znaczy dzieliłam je tylko do snu… - Hermiona poczuła, że robi jej się coraz bardziej gorąco pod wpływem jego spojrzenia.

- Zdołałem to pojąć – Blondyn uśmiechnął się do niej cynicznie. – Odpocznij Granger, bo na stoku nie dam ci forów.

Teraz to ona prychnęła.

- Żebyś się nie zdziwił Malfoy! – ostrzegła, ale Draco chyba już zdążył zasnąć.

Uśmiechnęła się do siebie i zamknęła oczy. Leżał daleko od niej, ale i tak czuła jego ciepło i zapach. To było miłe… I to właśnie ta myśl ukołysała ją do snu.

💍💍💍

Gdy różdżka Malfoya zadzwoniła, by wybudzić ich z drzemki, spali twarzami do siebie w odległości ledwo kilku centymetrów, a ich ręce były splecione ze sobą, jakby jedno bało się, że to drugie gdzieś mu ucieknie. Hermiona ocknęła się pierwsza i rejestrując ich pozycje, szybko wyskoczyła z łóżka, nim Draco zdołał na dobre się przebudzić. Nie była jeszcze w pełni gotowa, by dzielić z nim tak intymne chwile. Wspólne spanie było w porządku, ale dotykanie się w łóżku...? Sama nie wiedziała, co o tym myśleć. 

Poszła prosto do łazienki, by ochlapać twarz chłodną wodą i usiłować nie analizować tego, że spanie z Draco tak blisko, było jednak tak bardzo inne od tego, jak dzielnie posłania z Ronem czy Harrym w ich starym namiocie. Opanowanie takich myśli, okazało się jednak nie być proste.

Z każdym dnie, wszystkie uczucia jakie zaczynała do niego żywić, udowadniały jej, że powoli już nic nie bywało proste.

 
💍💍💍

Gdy zeszli na dół, małe grupy gości Pansy i Terenca, zbierały się już na zewnątrz. Okazało się, że na stok mają dotrzeć za pomocą kolejnych świstoklików. Hermiona stanęła szybko obok Tracy i Zabiniego, a Draco był tuż za nią, mocno trzymając ją jednym ramieniem w pasie, gdy się przenosili. Chyba dzięki temu nie potknęła się i nie przewróciła, kiedy zdołali wylądować.

Wiedziała z zasłyszanych słów innych, że Parkinsonowie wynajęli cały stok i oczarowali go tak, by mugole nie mieli wstępu, jednak na ich zaproszenie mieli być tam również ich znajomi i przyjaciele, którzy nie nocowali we dworze, bowiem na stałe mieszkali we Francji. Hermiona miała tylko nadzieję, że nie będzie musiała ponownie oglądać tej całej pieprzonej Fressange. Naprawdę nie miała na to dziś nastroju.

Blaise z powodu barku, postanowił nie jeździć z nimi i zostać w uroczej karczmie u podnóża stoku, w której serwowano podgrzewaną ognistą whisky i inne, zimowe smakołyki. Wyciąg składał się z kolejki krzesełkowej prowadzącej na szczyt. Każda gondola była przeznaczona dla dwóch osób.
Draco, Hermiona i Tracey ustawili się w kolejce, gawędząc o pięknie gór i pogodzie, gdy nagle za nimi rozległ się głośny pisk.

- Draco! To naprawdę ty? – Prześliczna, wysoka blondynka podbiegła do nich i rzuciła się na szyję Malfoya, prawie ścinając go przy tym z nóg.

- Rea? Co ty tu robisz? – zapytał dość oszołomiony, ale i szczerze uśmiechnięty, gdy odwzajemniał uściski i pocałunki w policzek tej ślicznotki.

Hermiona musiała przypomnieć sobie, że nie może tak mocno zaciskać szczęki, jeśli nie chce uszkodzić sobie zębów. Kolejna piękność wisząca na jej narzeczonym, była dokładnie tym, czego potrzebowała by do reszty znienawidzić przyjazd tutaj.

- Pansy mi mówiła, że tu będziesz, a jestem na przerwie zimowej w domu, więc postanowiłam przyjść i cię spotkać! – szczebiotała dziewczyna, a jej akcent był wyraźnie francuski.

- To wspaniale! Tak się cieszę, że cię widzę! – Draco uśmiechał się serdecznie do dziewczyny, cały czas obejmując ją ramieniem.

- Och! A ty musisz być Hermiona! – dziewczyna uśmiechnęła się do niej promiennie. – Widziałam wasze zdjęcia z zaręczyn.

- Tak, to ja – odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem.

- Jestem Rebecca! Ale możesz mi mówić Rea lub Becca!

- Bardzo mi miło – Hermiona potrząsnęła dłonią blondynki, która nie odwracała od niej wzroku.

- Draco, Herm to wasza kolej – Tracey wskazała im, że czas wsiąść na wyciąg.

Hermiona zmierzyła wciąż uśmiechającego się głupio do dziewczyny Malfoya zimnym spojrzeniem.

- Pojadę z tobą Try, a Draco niech nacieszy się towarzystwem. Chyba macie wiele do nadrobienia – posłała mu protekcjonalny uśmiech, po czym nie czekając na jego odpowiedź, chwyciła Tracy pod rękę i ruszyła w stronę krzesełek.

- Co ty robisz? Dobrowolnie zostawiasz go sam na sam z tą modelką? – wyszeptała do niej konspiracyjnie Davies, gdy usiadły i zaczęły wjeżdżać na szczyt.

- On dobrze wie, że jeśli zrobi jakiś fałszywy ruch, przeklnę go stąd do Londynu – Hermiona uśmiechnęła się cierpko, w duchu mając nadzieję, że Malfoy naprawdę o tym wiedział.

Bo ona naprawdę byłaby skłonna to zrobić.

Jakieś pięćset metrów od szczytu znajdowała się niewielka chatka, obok której mogli jeszcze raz sprawdzić sprzęt i zdecydować, którą z trzech tras będą zjeżdżać.

Hermiona starała się nie denerwować tym, że Draco nadal stał jakieś trzydzieści metrów od niej i oparty o swoje narty z szerokim uśmiechem, wciąż gawędził z Beccą. Mimowolnie poczuła, jak zaczynają szczypać ją oczy. Czemu to się z nią działo? Czemu czuła się tak cholernie o niego zazdrosna? I czy nie widział, że takim zachowaniem wystawia ją na spojrzenia innych?

Co za głupek!

Rozejrzała się dookoła i spostrzegła, że Nott ją obserwuje, jednocześnie zakładając swoje narciarskie rękawice. Wyglądał, jakby miał zamiar do niej podejść i o coś zagadać. Hermiona szybko odwróciła od niego wzrok, by nie dać mu wymówki do rozpoczęcia jakiejkolwiek interakcji. Miała dość na głowie, by znosić jeszcze i to.

Tracey właśnie wyszła z chatki i zaczęła przygotowywać swoje narty, a Hermiona sprawdzała czy jej buty są odpowiednio zapięte, gdy to się stało. Pansy stojąca jakieś sto metrów od nich, przez cały czas kłóciła się gwałtownie o coś z Terencem, aż wreszcie krzyknęła głośno, sięgnęła po różdżkę i chyba miała zamiar rzucić na niego jakąś klątwę. Higgs uchylił się szybko, a zaklęcie pomknęła prosto w szczyt góry.

To były sekundy. Najpierw zapadła martwa cisza, a później rozległ się przerażający huk. Hermiona patrzyła na to jak w zwolnionym tempie, gdy zwały śniegu zaczęły osuwać się prosto w jej stronę. To było straszne, ale i piękne zjawisko, więc stała niczym sparaliżowana, gdy dookoła zapanowała panika. Tracey krzyknęła głośno i to sprawiło, że Hermiona zareagowała. Stała przy północnej ścianie chatki. Gdyby tylko dostała się do środka…. Odwróciła się i spostrzegła jak Draco biegnie prosto w jej stronę, a śnieg za nim załamuje się i spiętrza, niczym potężna fala.

Nagle zrobiło jej się ciemno przed oczami i poczuła, jak jej plecy mocno się w coś wbijają.

- Pochyl się! Protego! – usłyszała zdławiony okrzyk.

Huk był obezwładniający, ale trwał tylko chwilę. Zaraz potem nastąpiło jedynie nieprzyjemnych kilka zgrzytów i znów głucha, martwa cisza, przerywana jedynie dwoma ciężkimi oddechami.

💍💍💍

Było tak ciemno, że pomimo otwartych oczu nie widziała nawet zarysu ich ciał. Jednak czuła wyraźnie jego zapach i silne ramiona, owinięte mocno dookoła niej. Mogła też wyczuć, że znajdują się w czymś przypominająca bańkę i zrozumiała, że to zaklęcie tarczy tak zadziałało, chroniąc ich przed śmiercią pod zwałami śniegu.

- Jesteś cała? – wyszeptał w jej włosy.

- Tak, a ty? – zapytała przez ściśnięte gardło.

- Tak. Możesz dosięgnąć po swoją różdżkę? – zapytał, a Hermiona przypomniała sobie, że wciąż ściska ją w ręce. Wydobyła ją automatycznie, gdy Tracey krzyknęła.

Tracey! Marcus! Gianna! I jakieś trzydzieści innych osób… Co się z nimi wszystkimi stało? Czy wszyscy byli cali? Hermiona poczuła dreszcz strachu.

- Co z innymi?

- Widziałem, jak kilka osób zdołało rzucić zaklęcie tarczy – Draco delikatnie pogładził ją po ramionach, choć ledwo czuła jego dotyk przez grubą kurtkę.

Hermiona zapaliła światło i rozejrzała się niepewnie dookoła. Ich bańka nie była specjalnie duża, ale wystarczająca, by mogli usiąść. Rzuciła zaklęcie roztapiające śnieg na ziemię i szybko odwinęła szalik z szyi, by zaczarować go w izolowany koc.

- Najpierw wyślij patronusa – poradził. – Niech pobiegnie do Zabba i powie mu, co się stało i gdzie jesteśmy. Minie pewnie kilka godzin, nim tu dotrą.

Hermiona skinęła głową i skoncentrowała się na tym, co jej powiedział. Wydra wyskoczyła z jej różdżki dopiero za drugim podejściem, gdy trochę uspokoiła nerwy. Przekazała jej wiadomość i niezgrabnie próbowała zdjąć kurtkę, gdy Draco wciąż był do niej blisko przyciśnięty.

- Spróbujmy się odwrócić tak, bym to ja opierał się o ścianę – zaproponował Draco.

Znów zrobili jak powiedział i po chwili, obydwoje siedzieli na ziemi. Malfoy oparty o drewnianą ścianę chatki z nogami zgiętymi w kolanach, a Hermiona usiadła pomiędzy nimi, przyciśnięta do jego klatki piersiowej i z głową schowaną wygodnie pod jego podbródek. Zdjęła swoją kurtkę i transmutowała ją w gruby, ciepły koc, którym okryła ich oboje, a Draco rozpiął swoją puchówkę, tak by dodatkowo mogła wtulić się w jej poły, czując bliżej i wyraźniej temperaturę jego ciała. Oparła policzek na jego miękkim, kaszmirowym swetrze i pozwoliła, by kilka łez uciekło jej spod powiek. 

Uratował ją. Znowu!

- Gdy tylko stąd wyjdziemy, osobiście uduszę pieprzoną Pansy Parkinson – mruknął, przesuwając swoimi wielkimi dłońmi po jej plecach, by dodatkowo ją rozgrzać. 

- Musiałbyś ustawić się w kolejce – Hermiona otarła łzy. – Na pewno nie możemy jakoś sami się stąd uwolnić? – spytała, patrząc na otaczającą ich ciemność.

- Nie, bo gdyby coś poszło nie tak, śnieg mógłby nas pogrzebać – Draco westchnął w jej włosy. – Muszą nas odkopać od góry. Całe szczęście, że mamy różdżki i możemy rzucić zaklęcia oczyszczające powietrze albo wyczarować wodę.

- Całe szczęście, że nie straciłeś głowy. Ja stanęłam jak ta głupia, w kompletnym szoku…

- Wszyscy byli w szoku – Draco nie przestawał jej uspokajająco głaskać. – Tego nikt się nie spodziewał. Jaką trzeba być idiotką, by rzucać zaklęciami prosto w zamarznięty śnieg i to w sezonie lawinowym? – warczał.

- Pansy kłóciła się o coś z Terencem – przypomniała sobie Hermiona. Nagle uderzyła ją jeszcze jedna myśl.

- Wiesz, co z Rebbecką? Rozmawiałeś z nią, gdy to się stało…

Draco na chwilę zesztywniał pod nią.

- Nie wiem – wyszeptał. – Ale mam nadzieję, że zdążyła rzucić zaklęcie.

Hermiona uświadomiła sobie, że gdy lawina zaczęła schodzić, Draco bez chwili zastanowienia porzucił dziewczynę, z którą rozmawiał, by przybiec ją ratować. To nie mogło być bez znaczenia… Wiedziała, że przysięgał ją chronić, ale całą sobą czuła, że to musiało być coś więcej.

Chciała żeby to było coś więcej.

- Ona jest bardzo miła – powiedziała cicho.

- Nie mów tego przy moim ojcu – Draco zaśmiał się cicho. – Unika jej jak szatańskiej pożogi.

- Co? – Hermiona lekko uniosła głowę z jego piersi. – Dlaczego?

- Rebbecka to córka jego nieco szalonego kuzyna, Orlanda. Ojciec niespecjalnie przyznaje się do tej części swojej rodziny. To dlatego nie byli zaproszeni na nasze przyjęcie zaręczynowe.

- Więc to była twoja kuzynka? – zapytała nieco zbyt piskliwie.

- Dalsza, ale tak – wyjaśnił. – A myślałaś, że kto?

Hermiona cieszyła się, że jedynym źródłem światła jakie mieli, była jej różdżka, bowiem dzięki temu nie mógł zobaczyć jej rumieńców.

- Jakaś twoja przyjaciółka – przyznała.

Draco zaśmiał się cicho.

- Przyjaźniliśmy się w dzieciństwie, ale od wielu lat nasz kontakt jest osłabiony. Rebbecka odziedziczyła kilka szalonych cech swego ojca. No i warto wspomnieć, że od dziś mnie przez ciebie nie lubi.

- Co? – Hermiona nie bardzo zrozumiała.

Wyraźnie zdławił kolejną chęć na roześmianie się.

- Rebbecka woli dziewczyny. Powiedziała, że jesteś absolutnie śliczna i że gdybym nie był jej ulubionym kuzynem, zapewne spróbowałaby cię odbić.

Hermiona nie mogła się nie roześmiać. Nagle wszystkie jej wizje, jak Malfoy odchodzi w towarzystwie tego blond cuda, umknęły jakby rozwiał je wiatr.

- Nie jestem zainteresowana, ale to miłe.

Milczeli przez kilka chwil.

- Spróbuj nie zasnąć – poprosił. – Jest nam w miarę ciepło, ale i tak…

- Nie zamierzam spać – zapewniła. – Ale porozmawiajmy o czymś, a wtedy na pewno czas szybciej minie – zaproponowała.

- Jak myślisz, o co Pansy kłóciła się z Terencem? – zagadnął.

- Ja… Myślę, że może chodzić o Tracey  – dywagowała. – Zauważyłam, jak ciągle zerkał w jej stronę.

- Higgs może nie jest specjalnie mądry czy nie ma jakiegoś oszałamiającego wyglądu, ale to porządny gość. Na pewno Davies byłoby lepiej z nim niż z Nottem – stwierdził Draco.

- Też tak sądzę – przytaknęła. – Theodore wyglądał, jakby chciał do mnie podejść, na chwilę przed tym, zanim zeszła lawina.

- Dupek – burknął Malfoy. – Przeklnę go, jeśli nie przestanie robić tych swoich głupich podchodów.

- Dobrze, że rzadko go ostatnio widujemy – przyznała.

- Ma teraz dużo na głowie – poczuła jak Draco uśmiecha się złośliwie. – Rodzina Greengrass wpadła w panikę z powodu zerwanych zaręczyn Daphne i próbują wymusić na Nottach lepszy kontrakt na jego umowę z Astorią.

- Zauważyłam, że nawet tu nie przyjechała. Naprawdę robią z tego taką tragedię? Przecież ona nawet nie kochała Grahama.

- Jego nie, ale pieniądze jego rodziny już tak. Montague udowodnił, że była nielojalna, dlatego nie dostała nic w ramach rekompensaty. A teraz żaden inny kawaler nie jest nią zainteresowany, gdy pojawiła się informacja, że tak bardzo zawiodła poprzedniego narzeczonego.

- To smutne – Hermiona pokręciła lekko głową. – Czy naprawdę nikt wśród twoich znajomych nie zaręczył się z miłości?

Malfoy milczał przez kilka długich sekund.

- Nie. Nikt – powiedział to dość gorzko. - A wśród twoich?

- Harry i Ginny oczywiście – Hermiona uśmiechnęła się lekko na myśl o swoich przyjaciołach.

- Czy to naprawdę jest miłość? – zapytał cicho. – Bo chwilami wydawało mi się, że to tylko obsesja i potrzeba bycia kochanym. 

Hermiona poruszyła się niespokojnie w jego ramionach.

- Co masz na myśli?

- Nic. Po prostu ludzie mówią, że Weasley od dziecka miała wręcz obsesje na punkcie zdobycia Pottera, a on ewidentnie ma niezaspokojoną potrzebę miłości. Stąd ich związek, to być może bardziej spełnianie wzajemnych pragnień…

- Ja… Chyba… - Nie przyznała tego nigdy i nikomu, ale czasem sama żywiła podobne obawy. Od kiedy tylko pierwszy raz odwiedziła w wakacje Norę, Ginny opowiedziała jej o swojej głębokiej miłości do Harry’ego. Miała wtedy dopiero dwanaście lat. A Harry’emu od zawsze brakowało ciepła i miłości, nic dziwnego, że rzucił się w to całym sobą, gdy wreszcie zrozumiał, że Ginny może mu to zaofiarować.

- Nie musimy o tym rozmawiać – urwał, widząc, że wprawił ją w dziwny nastrój swoimi dywagacjami.

- Nie, w porządku. Po prostu ciągle martwię się o wszystkich – burknęła. – Ostatnio co chwilę zdarzają się jakieś niebezpieczne sytuacje. Boje się, że może w końcu dojść do tragedii.

- Mam nadzieję, że po tym wydarzeniu, to przyjęcie zostanie odwołane – westchnął ponuro Draco. – Chciałbym najlepiej jeszcze dziś wrócić do domu.

- Wątpię. Pansy widać ma zaplanowane wszystko bardzo dokładnie. Odwołanie tego wprawi ją w furię – Hermiona uśmiechnęła się delikatnie.

- Ona od dziecka opowiadała o swoich planach na przyjęcie zaręczynowe – Draco zaśmiał się krótko. -  Skoro jednak już nie zgadza jej się pan młody i jego fortuna, zapewne dopracowała wszystko inne do perfekcji.

- Ciekawe kogo oskarży o spowodowanie lawiny, skoro tym razem to była jej wina – zastanawiała się Hermiona.

- Zapewne śnieg – Draco zaczął się śmiać, a ona chętnie do niego dołączyła.

Nigdy nie sądziła, że kiedykolwiek w jego ramionach będzie się czuła tak dobrze, bezpiecznie i naturalnie. Nawet w obliczu zagrożenia, pogrzebana pod tonami śniegu, była teraz zadowolona.

Przez niego. Dzięki niemu. Przy nim.

Znów przez dłuższy czas milczeli, ale żadne z nich nie było zakłopotane tą ciszą. Nie było wątpliwości, że w ostatnich tygodniach zbliżyli się do siebie i wytworzyli już pewien rodzaj więzi. Hermiona wiedziała, że nikt już tego pomiędzy nimi w żaden sposób nie cofnie.

Czuła, że to wszystko może się jeszcze pogłębić. I naprawdę nie wiedziała, czy bardziej tego pragnie, czy bardziej się tego obawia.

💍💍💍

Hej 😊

Rozdział chwilę wcześniej, bo boję się, że nie dotrwam do północy, a jutro mam inne plany i będę dostępna dopiero popołudniu 😜

Musze przyznać, że scena pogrzebania pod lawiną, pojawiła się u mnie jeszcze zanim w ogóle wymyśliłam "Przyrzeczoną". Bardzo chciałam ją wykorzystać - i oto wreszcie jest! 💕
Wiem, że dla niektórych z Was irytujący jest wciąż slow burn, ale powoli wkraczamy już w rozdziały, gdzie będzie coraz więcej ich bardziej bliskich interakcji - jak możecie zauważyć, Hermiona zaczyna już rozumieć, czego by tak naprawdę chciała. 

Pojawił się jeden zarzut, że nie kończę swoich projektów, a zaczynam już następne - co jest po prostu śmieszne, bo prowadzę obecnie tylko trzy projekty (o wiele mniej od wielu innych autorek) - z czego jeden - "TNMŻ...!" - zostanie zakończony w przyszłym tygodniu.
Drugi projekt - "Przyrzeczona" - jest prowadzony z dokładnością, co do jednego, obiecanego dnia publikacji - na razie bez żadnych opóźnień - więc nie ma tu mowy o niekończeniu czegokolwiek. 
"Rozejm oczami Smoka"- jest obecnie zawieszony (co ogłaszałam), ale nie dlatego, że nie mam weny na to opowiadanie, albo gdzieś mnie zablokowało jego pisanie - po prostu odtwarzanie scen, które już kiedyś pisałam, nie inspiruje mnie tak jak pisanie czegoś nowego. Wolę nowe projekty od ROS i nic na to nie poradzę. Nie oznacza to jednak, że skasuję to opowiadanie lub na zawsze o nim zapomnę - absolutnie nie -  jestem pewna, że gdy nadejdzie dla niego właściwy czas, zostanie dokończone 😉

Jestem osobą, która bardzo lubi dzielić się do przodu swoimi pomysłami, stąd można zauważyć mnogość moich kolejnych planów i projektów, ale piszę Wam o nich - chcąc byście mogli też wyrazić opinię w tym temacie, co chcecie czytać - bo tworzę te historie dla Was w takim samym stopniu - jak dla własnej rozrywki.
Jednak ostateczna decyzja co, kiedy, gdzie, jak i w jakim czasie napiszę - niepodzielnie należy do mnie, jako autora i kto ma trochę logiki w głowie, a nie roszczeń w pupie powinien to łatwo uszanować bez pretensji 😉

W waszym głosowaniu wygrało opowiadanie "W Twoim Świecie" i będzie ono publikowane gdzieś od marca. Więcej informacji pojawi się gdzieś po drodze tutaj i na grupie, więc obserwujcie, jeśli na to czekacie 😋

Wielkie Buźki i uściski! 

Venetiia

PS. Jeśli ktoś ma do mnie jakąś sprawę poza fb, można mnie znaleźć na discordzie: Venetiia Noks #7661, wattpadzie: VenetiiaNoks, oraz pod adresem mailowym: venetiia.noks@gmail.com 😘