Dysfunkcja - Część Pierwsza

Dedykacja: Dla Polci91 - za jej bezcenne uwagi 😊
Betowała Neska 💚

❤❤❤

                Zdziwiła się, gdy dowiedziała się, że obecny dom Malfoya to wcale nie Malfoy Manor, a jakaś cudowna willa, gdzieś w magicznej części Birmingham. Pansy nie zdradziła jej żadnych szczegółów, poza tym, że to Astoria nienawidziła rodowej rezydencji Draco, dlatego zaraz po ślubie się przeprowadzili. Stojąc przed kominkiem we własnym mieszkaniu z torbą, w której była ognista i kilka innych rzeczy na nowe miejsce pobytu Pansy, Hermiona zastanawiała się, co tak właściwie słyszała o Malfoyu przez te wszystkie lata, kiedy go nie widywała.

Wiedziała, że kierował własną, bardzo dobrze prosperującą firmą, zajmującą się wieloma dziedzinami magii, między innymi eliksirami oraz zapewnianiem magicznej ochrony dla czarodziejskich domów. Wiedziała też, że Draco nie był oficjalnie z nikim związany, choć raz na jakiś czas plotkowano o nim i kolejnej dziedziczce czystej krwi, która wreszcie miała zastąpić jego tragicznie zmarłą żonę. Pamiętała, że Ron wspomniał raz o tym, co przeczytał w gazecie na ten temat, a Pansy tylko roześmiała się i powiedziała, że to absolutne bzdury, bowiem jej przyjaciel wciąż powtarzał, że nie miał zamiaru nigdy więcej się ożenić.

Malfoy bardzo cenił swoją prywatność, dlatego w prasie bardzo rzadko pojawiały się jego aktualne zdjęcia. Był też niesamowicie zajęty i dużo podróżował po całym świecie – co wiedziała tylko dlatego, że Pansy otrzymywała od niego wiele pamiątek z podróży – takich jak na przykład butelka świetnego wina z Argentyny czy zestaw drogich olejków do kąpieli z Indii.

Hermiona wydedukowała, że blondyn najpewniej rzucił się w wir pracy po śmierci swojej żony i syna, by jakoś łatwiej było mu się z tym wszystkim uporać. Poniekąd go rozumiała, bowiem ona sama od czasu rozwodu wracała do domu, tylko po to by się przebrać i przespać, a tak całe dnie spędzała w swoim gabinecie w Departamencie Przestrzegania Magicznego Prawa.

Wiedziała, że Malfoy - podobnie jak Pansy - od lat nie podziela już idei segregacji na podstawie krwi i pochodzenia, jakiej wciąż hołdowała Nienaruszalna Dwudziestka Ósemka, ale jednak nie była pewna jaki będzie jego stosunek do niej, gdy ponownie się spotkają. Przez całą szkołę szczerze się nienawidzili, a później przy tych nielicznych interakcjach, byli dla siebie uprzejmi tylko ze względu na Pansy. Nie była pewna, jak będzie to teraz wyglądało…

 
❤❤❤

Hermiona westchnęła i wreszcie złapała nieco proszku Fiuu, po czym wrzuciła go w płomienie i zawołała adres. Pansy zapewniła, że połączenie będzie dla niej otwarte.

Wyszła w pięknym, nowocześnie urządzonym holu dużego, przestronnego domu. Wszystkie schody i podłogi były marmurowe, a ściany i rzeźbiony kominek tuż za jej plecami miały kremowy kolor. Eleganckie kanapy w barwach bogatego brązu oraz stoliki z ciemnego drewna, dopełniały obrazu wnętrza, urządzonego niczym z katalogu o magicznym wystroju. Hermiona od razu wyczuła w tym rękę Pansy. Rozglądając się dookoła, dostrzegła, że tuż nad kominkiem wisiało ogromne zdjęcie.

Astoria Malfoy w pięknej, okazałej sukni ślubnej, siedziała na eleganckim krześle, a w dłoni trzymała bukiet ślicznych narcyzów. Uśmiechała się i mrugała uroczo do obiektywu, wyraźnie szczęśliwa. Wyglądała niczym prawdziwa księżniczka. Hermiona zastanawiała się, co Malfoy musiał czuć, gdy codziennie oglądał to ruchome zdjęcie swojej zmarłej żony. 

- Proszę, proszę… Akurat ciebie to się tu nie spodziewałam – rozległ się szyderczy głos.

Hermiona odwróciła się, dopiero teraz dostrzegając, że na jednej z kanap, odwróconej tyłem do kominka, siedziała elegancka blondynka o wielkich niebieskich oczach i małym zadziornym nosku. Chwilę zajęło jej zorientowanie się, kto to był.

- Dzień dobry Daphne – przywitała się, lekko unosząc głowę.

Kobieta zmierzyła Hermionę pogardliwym spojrzeniem, uśmiechając się kpiąco na widok jej jeansów i zwykłej różowej koszulki z logo Fatalnych Jędz. Hermiona wiedziała, że to mało odpowiedni strój, jak na pojawienie się w domu tej klasy, jednak przyszła tu pomóc Pansy z rozpakowywaniem i nie chciała zniszczyć lepszych ciuchów.

- Witaj pani Weasley, dawno się nie widziałyśmy – Daphne uśmiechnęła się do niej protekcjonalnie.

- To prawda. I musisz wiedzieć, że po rozwodzie wróciłam do używania panieńskiego nazwiska – Hermiona podejrzewała, że starsza siostra Astorii najpewniej doskonale o tym wiedziała i tylko specjalnie wspomniała o jej nazwisku byłego męża, by ją tym zdenerwować.

- Rozwód… Tak, coś słyszałam. Czy to ty zaraziłaś tym pomysłem, tą małą zdrajczynię krwi, która panoszy się obecnie na górze? – zapytała z drwiną.

Hermiona na końcu języka miała odpowiednio ciętą ripostę, gdy drzwi po prawej stronie się otworzyły i pojawił się w nich wysoki blondyn.

Miał na sobie jasnoniebieską koszulę i ciemne spodnie. Był bez oficjalnych szat, co sprawiło, że jego dobrze rozwinięta sylwetka była doskonale widoczna. Hermiona zamrugała szybko, próbując się powstrzymać przed otwarciem ust z zaskoczenia. Szpiczasta i wychudzona postać jaką znała ze szkoły, nie miała już prawie nic wspólnego z tym dorosłym i przystojnym mężczyzną, który właśnie wszedł do pokoju.

- Dzień dobry – przywitała się, odrywając tym samym Malfoya od dokumentów, które właśnie pilnie przeglądał.

Draco uniósł głowę i spojrzał wprost na nią. Odniosła wrażenie, że na chwilę zamarł, rejestrując jej obecność w swoim własnym salonie. Jednak, gdy tylko oprzytomniał, pozwolił sobie, uważnie przesunąć wzrokiem po całym jej ciele.

- Witaj Granger – odezwał się wreszcie, a na jego ustach wykwitł mały, nieco ironiczny uśmiech.

- Przyszłam zobaczyć się z Pansy – wyjaśniła szybko.

Daphne w tym samym czasie, przeszła przez pokój, rozpływając się w uwodzicielskim uśmieszku.

- Kończysz już pracę na dziś Smoku? Miałam nadzieję, że uda nam się wyrwać na kolację do tego nowego miejsca, o którym ostatnio wspomniała mi Tracey – Blondynka wymownie położyła dłoń na ramieniu Malfoya i pochyliła się, chyba chcąc go cmoknąć w policzek.

Hermiona ledwo opanowała się na tyle, by nie okazać swojego zaskoczenia. Czy Malfoy naprawdę był teraz w związku ze swoją dawną szwagierką? Nie żeby to było niedozwolone, ale jednak…

- Co ty tu robisz Daph? Nie ostrzegałaś, że dziś wpadniesz – Draco szybko odsunął się od Greengrass, nim ta zdążyła położyć na nim swe usta.

Daphne skrzywiła się pod nosem.

- Wysłałam sowę, ale najpewniej ta twoja niekompetentna asystentka, znów zapomniała ci o tym powiedzieć.

- Sprawdzę to – obiecał Malfoy, ciągle patrząc na Hermionę z zainteresowaniem, które powoli zaczynało ją nieco peszyć.

- Czy mogłabym się dowiedzieć, gdzie znajdę Pansy? – zapytała, czując nagłą potrzebę ucieczki od tej sytuacji.

- Oczywiście. Zaraz zaprowadzę cię do jej pokojów – Draco niedbale rzucił papiery na kanapę i gestem wskazał w stronę schodów.

- Ja ją mogę zaprowadzić, a ty skończ swoje dzisiejsze zobowiązania i wtedy możemy wcześniej wyjść… - zaczęła mówić Daphne.

- Nie. Dziś zjem kolację w domu razem z Pansy i jej najlepszą przyjaciółką – Draco znów lustrował Hermionę, a ona nie powstrzymała dłużej swoich rumieńców. Dlaczego gapił na nią w tak wymowny sposób? Czyżby przeszkadzało mu, że w ogóle tu przyszła?

- To będzie nudne – burknęła Daphne, zakładając ręce na piersi.

- Nie musisz zostawać, jeśli nie chcesz – Draco rzucił Daphne krótkie spojrzenie,  po czym podszedł do schodów, czekając aż Hermiona do niego dołączy.

Hermiona niepewnie zaczęła wchodzić po schodach jako pierwsza, czując się dziwnie z tym, że Draco szedł dwa kroki za nią. Nie miała pewności, ale pozostawało jej mieć nadzieję, że nie zrobił tego tylko dlatego, by móc pogapić się na jej tyłek, w tych obcisłych jeansach.

- Jak ona się dziś czuje? – zapytał blondyn, gdy znaleźli się na rozległym korytarzu.

- Po orzeczeniu rozwodu bardzo płakała – przyznała szczerze Hermiona, teraz idąc z nim ramie w ramię.

- Chciałem móc tam dziś z nią być, ale miałem ważne spotkanie. Pansy zapewniła mnie, że ty jej w zupełności wystarczysz – Draco spojrzał jej w oczy, a Hermiona ledwo zdusiła jęk.

Merlinie! Ależ on wyprzystojniał przez te wszystkie lata. Nie żeby kiedykolwiek był brzydki czy odpychający, ale teraz serio wydawał się jej niesamowicie pociągający.

- Staram się wspierać w tym wszystkim ich oboje, choć to trudne – westchnęła, poprawiając na ramieniu swoją torbę.

- Potter spieprzył to na całej linii – Draco z dezaprobatą pokręcił głową.

- To niestety prawda.

- Choć moim zdaniem, jeśli nadal się kochają, powinni jakoś spróbować przez to przebrnąć. Prawdziwa miłość podobno trafia się raz w życiu – Malfoy nagle się zatrzymał przed dużymi, białymi drzwiami.

- Sugerowałam to, ale Pansy nie chciała nawet o tym słyszeć – przyznała ze smutkiem.

Malfoy zmrużył oczy, przyglądając jej się uważnie.

- A ty jak się miewasz Granger, po tym jak pozbyłaś się tego rudego idioty ze swojego życia? – zapytał nagle.

Hermiona wciągnęła gwałtownie powietrze. Skąd się wzięło to pytanie?

- Mam się świetnie – wypaliła na jednym wydechu.

Malfoy uśmiechnął się do niej z zadowoleniem, co na chwilę rozjaśniło jego niesamowicie śliczne oczy. 

- Dobrze to słyszeć – odpowiedział cicho, po czym odwrócił się i zapukał. Pansy szybko odkrzyknęła, że mogą wejść, a Hermiona spróbowała trochę opanować emocje, które ją ogarnęły. Nie mogła zdradzić się z niczym przed Pansy, dobrze wiedząc, jak jej przyjaciółka ciągle nalegała, by Hermiona wreszcie zaczęła się z kimś umawiać. Mogłaby, ale na pewno nie z takim mężczyzną jak Malfoy. Był zdecydowanie poza jej ligą.

W całym swoim życiu była tylko z Ronem, a od rozwodu odrzucała wszystkie propozycje randek jakie otrzymywała. Może oto nadszedł czas, żeby wreszcie spróbować? Skoro potrafiła tak mocno zareagować na mężczyznę, najwidoczniej przebolała już do reszty nieudane małżeństwo. Musiała to wkrótce przemyśleć. 

 
❤❤❤

Pansy najwyraźniej wypiła już drinka nim Hermiona do niej dotarła, a zanim wszystko rozpakowały i nastąpiła pora kolacji była już nieźle wstawiona. Niemniej zdecydowała się zejść razem z Hermioną na posiłek, na który Malfoy wcześniej grzecznie je obie zaprosił, nadal dość ostentacyjnie nie odrywając wzroku od Hermiony tak długo, że w końcu uciekła przed nim speszona do łazienki. To nawet dobrze się złożyło, że Pansy nie była na tyle trzeźwa, by cokolwiek z tego zauważyć.

Hermiona ochlapała twarz zimną wodą i doszła do wniosku, że naprawdę musiała zacząć na nowo spotykać się z mężczyznami i jakoś się z tym oswajać, jeśli nie miała zamiaru zachowywać się przy nich niczym młodociany, niedoświadczony podlotek.
Dziesięć lat w związku z jednym facetem, odebrało jej całkowitą zdolność do flirtowania i łapania męskich aluzji i podtekstów. Chyba nawet nigdy się tego nie nauczyła, całą swoją młodość i uwagę, poświęcając tylko dla Rona.

Jadalnia również była obrazem nowoczesności. Piękny szklany stół miał dookoła siebie dwanaście wygodnych krzeseł, a dekoracje na ścianach i kompozycje kwiatowe w wazonach, były doprawdy imponujące.

Pansy wkroczyła do pokoju ze szklaneczką pełną bursztynowego płynu w jednej ręce i papierosem w drugiej, nagle jednak zatrzymała się w pół kroku, widząc, że Daphne zajmuje już jedno z miejsc przy stole.

- A ty co tu robisz, obłudna suko? – zapytała warkliwie.

Hermiona zagryzła wargę, mając nadzieję, że jej podchmielona przyjaciółka nie wywoła zaraz żadnej poważnej awantury.

- Czyż to nie pani Potter? A może powinnam powiedzieć znów Parkinson? Ups! Chyba twoja dawna rodzina nie będzie zbyt zadowolona, że znów nosisz to nazwisko…? - Daphne uśmiechnęła się do Pansy z triumfem.

- Ty…! – Pansy ewidentnie chciała ruszyć w stronę kobiety i jej przyłożyć, ale Hermiona zdołała na czas złapać ją za ramię.

- Daphne, chyba nie jesteś niemiła dla moich gości, prawda? – zapytał Draco, wchodząc do jadalni.

Przebrał się w koszulę o mocniejszym odcieniu niebieskiego, a jego włosy wyglądały na wciąż wilgotne po niedawnym prysznicu. Hermiona poczuła, jak ciepło uderza w jej policzki. Godryku! Gdzie się chowają tacy mężczyźni, skoro ona nigdy się na takich nie natknęła?

- Przepraszam, ale to ona zaczęła! – poskarżyła się panna Greengrass z miną nadąsanego dziecka.

- Po co wciąż jej pozwalasz tu przychodzić, Smoku? Przecież te bzdury o tym, że ona nadal jest twoją rodziną są wyssane z palca. Nie łączą was żadne więzy – Pansy wyrwała się spod uścisku Hermiony i przeszła na drugą stronę stołu, po drodze wrzucając niedopałek papierosa do kominka i kończąc swojego drinka.

- Teraz to ty bądź miła, Panss. Dzisiejszy dzień był wystarczająco trudny, by psuć go sobie jakąś mało istotną sprzeczką – Draco posłał przyjaciółce wymowne spojrzenie, na co Pansy jedynie skrzywiła się w odpowiedzi.

- Ja bardzo przepraszam… - prześliczna szatynka o drobnej budowie wpadła do jadalni, trzymając w rękach jakiś pergamin.

- Świetnie! Jeszcze i ona! – warknęła pod nosem Daphne, patrząc z nienawiścią na uroczą kobietkę.

- Właśnie przyszła do ciebie pilna sowa od Martiss&Krevull, postanowiłam ci to pokazać, nim wyjdę do domu… – wyjaśniła, szybko podchodząc do Dracona.

- Dziękuję Lynette, ale to nie jest na tyle pilne, by nie mogło poczekać. Zostaw to na moim biurku w gabinecie – odpowiedział Draco, znów przenosząc swój wzrok na stojącą bezradnie na środku pokoju Hermionie.

- Jak sobie życzysz. Przepraszam za wtargnięcie, gdy najwidoczniej masz gości – szatynka uśmiechnęła się niepewnie do Malfoya.

- Jakby ci to kiedyś przeszkadzało! – prychnęła złowrogo Daphne.

- Jest różnica między gościem, a namolnym intruzem – odgryzła się asystentka, patrząc z nienawiścią na Greengrass.

- Wystarczy Lynette. To wszystko na dziś – Draco odprawił kobietę, która skinęła mu głową po czym od razu wyszła. 

- Trzymasz je obie tu, tylko po to, by podbudowywały ci ego? – zapytała Pansy, przechodząc obok Draco i bez skrępowania siadając na miejscu u samego szczytu stołu.

- Właśnie dlatego zaprosiłem tu też ciebie. Liczę, że wkrótce znów się we mnie zakochasz, Parks – Draco uśmiechnął się półgębkiem do przyjaciółki.

- Jasne! Już zaczynam czuć nawrót pożądania. Przy tobie szybko zapomnę o tym idiocie, moim eksmężu! – Pansy zachichotała, ale Hermiona widziała, że w jej oczach znów błysnął ból. To był dla niej naprawdę ciężki czas.

Daphne wyglądała na szczerze poirytowaną i raz za razem rzucała Pansy nienawistne spojrzenia.

- Usiądziesz, Hermiono? – zapytał Draco, wysuwając dla niej jedno z krzeseł.

Zignorowała dreszcz, który przeciął jej ciało. Czy on naprawdę świadomie wymówił jej imię? To było przejmujące… Ale z drugiej strony, to był też tylko Malfoy. Przyjaciel Pansy. Dawniej – wredna Fretka. Nikt znaczący w całej historii jej życia. Dlaczego więc dziś, tak mocno na niego zareagowała?

Merlinie! Zadrżała, gdy po zajęciu miejsca, jego palce musnęły delikatnie jej ramię. Ten maleńki gest wprawił jej ciało w przedziwną falę gorąca. Właśnie zrozumiała, że najpewniej była po prostu napalona. Od prawie półtora roku – licząc od czasu, gdy Ron przestał z nią sypiać – szukając wymówki w ciężkiej pracy i dokładając do tego czas od rozwodu, nie była blisko z żadnym mężczyzną. Tak, to zapewne, dlatego dotyk Malfoya tak na nią wpłynął.

Dopiero, gdy sięgnęła po swoją serwetkę, by móc rozłożyć ją na kolanach, zauważyła, jak Daphne teraz to ją sztyletuje jadowitym spojrzeniem. Malfoy w tym czasie zajął miejsce tuż obok niej, zupełnie zrelaksowany, jak gdyby jedzenie kolacji z trzema nerwowymi kobietami było dla niego prawdziwą przyjemnością.

- Więc, co tu znowu robisz Greengrass? – zapytała Pansy, wciąż popijając swoją whisky.

- To samo co ty. Po prostu jestem przyjaciółką Dracona! – zawarczała Daph.

Pansy roześmiała się drwiąco.

- I ta przyjaźń nie ma nic wspólnego z tym, że jesteś małą, interesowną suką, która wciąż próbuje znaleźć sposób, by wreszcie zaciągnąć go do łóżka? Naprawdę po tylu latach nieudanych prób, powinnaś już była sobie odpuścić! – wygarnęła z pogardą, patrząc wymownie na Daphne.

- Pansy, ostrzegam cię. Nie przeginaj! – Draco rzucił jej ostre spojrzenie, a Daphne płonęła.

- Najpewniej sama po to tu jesteś! Chodzą plotki, że nie masz grosza przy duszy po rozwodzie z Potterem! Zapewne już kalkulujesz, jak się dobrać do galeonów Draco i spróbować zająć miejsce mojej zmarłej siostry! – krzyczała Greengrass.

- Nie rozśmieszaj mnie! To ty od lat próbujesz zająć jej miejsce, robiąc z siebie pośmiewisko…

- Dość tego! – Malfoy trzasnął dłonią w stół, a obie kobiety natychmiast zamknęły usta i spojrzały na niego z lekkim przestrachem. 

Hermiona czuła się wysoce niekomfortowo przy całej tej scenie. Nie miała pojęcia, jakie relacje łączyły Daphne i Dracona. Nie było wątpliwości, że ona wyraźnie leciała na swojego byłego szwagra, ale najwyraźniej nie było to odwzajemnione, jeśli wierzyć słowom wypowiedzianym przed chwilą przez Pansy. 

- Jeśli obie macie ochotę pozagryzać się ze sobą, niczym dwa wściekłe Matagoty, to zapraszam gdzieś poza ten pokój. Chcemy po ciężkim dniu wraz z Hermioną w spokoju zjeść kolację, bez słuchania tych wszystkich bzdur! – oznajmił lodowatym tonem.

- Ale… - zaczęła Daphne.

- Czy nie jasno się wyraziłem? – Malfoy spojrzał zimno na Daphne.

- Tak – odburknęła, rzucając Pansy kąśliwe spojrzenie, na co ta wydęła drwiąco usta, patrząc z pogardą na swoją dawną współlokatorkę ze Slytherinu.

Pansy przywołała skrzata, by ten uzupełnił jej szkoło. Widać nie planowała, zachować dziś umiaru w piciu.

- Ja też chcę drinka – burknęła Daphne, wciąż wyraźnie poirytowana.

- A ty na co masz ochotę, Hermiono? – Draco spojrzał na nią, uśmiechając się przyjaźnie.

- Może być lampka wina, dziękuję – odpowiedziała cicho, zastanawiając się czy to może pomóc jej poczuć się swobodnie w tym dziwnym towarzystwie.

- Mippy! – zawołał, a inny skrzat niż ten, który pojawił się na wezwanie Pansy, pojawił się u jego boku.

- Tak paniczu? – zapytała usłużnie skrzatka.

- Podaj nam wino. Niech to będzie Cheval Blanc 1947.

- Żartujesz? – wypluła z siebie zszokowana Daphne, nim skrzatka zdążyła zniknąć. – Podajesz tak obłędnie drogie wino bez żadnej okazji, do zwykłej kolacji?

Draco spokojnie przeniósł swoje spojrzenie na byłą szwagierkę.

- A kto powiedział, że to zwykła kolacja? Chyba zdążyłaś już zauważyć, że mam dziś przy stole specjalnych gości?

Daphne prychnęła nieelegancko w odpowiedzi.

- Zawsze się zastanawiałam, dlaczego Astoria tak głęboko nienawidziła Granger. Teraz widzę, że chyba miała ku temu jakieś powody, skoro jest dla ciebie taka specjalna! – stwierdziła kwaśno, znów przecinając Hermionę swym nienawistnym wzrokiem.

- Co? – Hermiona otworzyła oczy w szoku. Nigdy nie sądziła, że tragicznie zmarła żona Malfoya, mogłaby żywić do niej jakąkolwiek niechęć. Gdy spotkała ją kilka razy przed ślubem Pansy i Harry’ego, panna Greengrass była zawsze dla niej bardzo miła i przyjazna.

Pansy roześmiała się odrzucając głowę w tył.

- Astoria wcale nie nienawidziła Hermiony, tylko po prostu jej zazdrościła. Jak zresztą wiele innych – Pansy uniosła szklankę z bursztynowym płynem w geście toastu. – Któż kiedyś nie zazdrościł Złotej Dziewczynie, tego że wszyscy ją kochają i podziwiają?

- Wystarczy! – znów przerwał Draco. – Jeszcze jedna nieodpowiednia uwaga Daph, a poproszę cię o wyjście. Zostałaś na kolacji, pomimo mojego ostrzeżenia, że masz się zachowywać. Nie chcesz chyba, żebym pożałował, że ci na to pozwoliłem, prawda? – zapytał z naciskiem.

Usta Greengrass zacisnęły się w wąską kreskę, ale kobieta w odpowiedzi jedynie lekko skinęła głową.

- Pansy może nam opowiesz, jak wyglądają plany stworzenia twojego kolejnego katalogu z projektami? – zachęciła Hermiona, gdy skrzaty zaczęły wreszcie podawać kolację.

Odetchnęła płytko,  słuchając jak Pansy z nieco wymuszonym entuzjazmem opowiada o swoim nowym projekcie. A naprawdę przecudowne wino, które pomimo wciąż kwaśnej minie Daphne, podano im do kolacji, naprawdę wreszcie jakoś rozluźniło atmosferę.

Niestety, pomimo zaangażowania w rozmowę, Pansy nie zaprzestała raczenia się whisky i tuż po padaniu deseru,  wyglądała już na naprawdę całkowicie wstawioną.

- Chodź, lepiej zabiorę cię na górę – zaproponowała Hermiona.

- Jakie to żałosne… - burknęła Daphne, która od czasu ostrzeżenia Malfoya siedziała cicho.

- Zamknij się głupia suko! – Pansy wstała i niezgrabnie się zatoczyła.

- Wcale się nie dziwie, że Potter cię zostawił. Jesteś po prostu beznadziejna…

- Naprawdę powinnaś się zamknąć! – Hermiona nie mogła dłużej milczeć. – Nie masz pojęcia, co się wydarzyło, więc lepiej trzymaj swoje usta razem Greengrass, jeśli nie chcesz bym ci je raz na zawsze skleiła za pomocą zaklęcia! – ostrzegła.

Daphne dosłownie opadła szczęka. Hermiona podeszła do Pansy, by pomóc jej utrzymać się na nogach. Kątem oka spojrzała na Malfoya, który o dziwo uśmiechnął się pod nosem.

- Oto i jest. A już myślałem, że gdzieś straciłaś ten swój słynny ogień, Granger – zachichotał, mrugając do niej.

Hermiona uśmiechnęła się lekko w odpowiedzi. Draco nawet nie miał pojęcia, jak wiele żaru poczuła w sobie w tej chwili… A już na pewno nie mógł się dowiedzieć, jak wiele z tego było zasługą jego osoby. To tak jakby spotkanie go po latach, obudziło w niej instynkty, o których myślała, że już ich w sobie nie ma. To było przyjemne uczucie.

❤❤❤

Odprowadziła Pansy do jej sypialni i pomogła jej się położyć.

- Dlaczego mnie to wszystko spotkało? – zapłakała jej przyjaciółka, ledwo przytomna.

- Tak mi przykro kochanie – Hermiona pogładziła ją czule po włosach.

- Wiesz… Ty i Weasley to od początku była porażka – Pansy pijacko zarechotała. – On nie był ciebie wart! Głupi, niedojrzały głupek!

Hermiona uśmiechnęła się lekko. Wiedziała, że Pansy i jej były mąż nigdy nie zapałali do siebie prawdziwą sympatią, choć oboje starali się być dla siebie uprzejmi dla dobra Harry’ego.

- Ale my… On i ja… - Przepełniony bólem szloch, znów wyrwał się z gardła kobiety.

- Wiem, że nie można go w żaden sposób usprawiedliwiać, ale jestem pewna, że Harry nigdy nie chciał zrobić ci krzywdy.

- Wiem o tym! – krzyknęła. – Wiem! Ale i tak nie mogę… Nie mogę mu wybaczyć. - Pansy jęknęła z rozpaczy, zwijając się mocniej w ciasny kłębek.

- Wszystko jakoś się ułoży – Hermiona nadal ją głaskała, mając nadzieję , że jej słowa okażą się prawdą.

Wreszcie jej przyjaciółka, zmęczona płaczem i alkoholem w końcu zasnęła. Hermiona zostawiła jej eliksir na kaca i szklankę wody przy łóżku. Ze smutnym westchnieniem opuściła nową sypialnie Pansy. Miała tylko nadzieję, że z każdym dniem będzie się u niej polepszało. Z własnego doświadczenia wiedziała, że potrzeba na to wszystko czasu.

 Zeszła do salonu, by móc skorzystać z kominka. Była naprawdę zniechęcona i nieco zdezorientowana po całym tym dniu. Ku jej zaskoczeniu, Malfoy siedział na jednej z kanap i znów przeglądał jakieś dokumenty. Pansy najwyraźniej miała rację, nazywając go skończonym pracoholikiem.

- Hej… - Hermiona postanowiła jakoś zwrócić jego uwagę.

- Jak ona się ma? – zapytał, odkładając dokumenty i podnosząc się z miejsca.

- Raczej nie za dobrze – Hermiona uśmiechnęła się smutno. – Wreszcie zasnęła, ale jutro na pewno obudzi się z potwornym bólem głowy.

Draco westchnął ciężko i przeczesał palcami swe platynowe włosy, a Hermiona ledwo zdusiła jęk. Ten gest wydał jej się niesamowicie seksowny!

- Nigdy bym nie zgadł, że to akurat ty zostaniesz jej najbliższą przyjaciółką – Draco uśmiechnął się do niej delikatnie.

- Sama bym tego nigdy nie odgadła – przyznała, odwzajemniając jego uśmiech.

- Cieszę się jednak, że cię ma – przyznał szczerze. – Raczej słabo radzę sobie z takimi dramatami.

- Rzeczywiście to dramat, gdy dwójka kochających się ludzi, musi się rozstać – Hermiona ze znużeniem potarła skroń.

Naprawdę całą sobą czuła, że ten rozwód był tragedią, do której wcale nie musiało dojść. Ona i Ron rozpadali się na długo przed tym, gdy jego zdrada dobiła ten związek. Ale Harry kochał Pansy, a ona wciąż obłędnie kochała jego. Jeden pijacki wybryk, który to przekreślił, był tak naprawdę spektakularną pomyłką.

- Myślisz, że ona się po tym pozbiera? – spytał cicho Draco, spoglądając z zamyśleniem w płonący w kominku ogień.

Hermiona jeszcze nigdy nie widziała na jego twarzy takich emocji. Kim był ten mężczyzna? I dlaczego wydał jej się tak niesamowicie intrygujący?

- Mam nadzieję – przyznała szczerze. – Ale nie będzie jej łatwo.

- Wiesz to z własnych doświadczeń? – zapytał cicho, odwracając głowę i patrząc jej prosto w oczy. 

- Poniekąd – przyznała, ignorując delikatny dreszcz wywołany jego spojrzeniem. – Myślę jednak, że tu jest gorzej. Pansy naprawdę, wciąż bardzo kocha Harry’ego i wiedziała o tym, gdy podpisywała dziś dokumenty rozwodowe. Ja w dniu swojego rozwodu czułam już tylko gorycz porażki – Hermiona uśmiechnęła się smutno do swoich własnych wspomnień.

- Słyszałem plotki, że Weasley wciąż walczy o to, byś do niego wróciła – Draco nawet nie chwilę nie odrywał od niej wzroku. 

- Musiałabym zupełnie postradać rozum – Hermiona parsknęła gorzkim śmiechem. – Zresztą udowadnia swoją chęć powrotu do mnie w zabawny sposób, wciąż pozując do zdjęć na pierwsze strony plotkarskich szmatławców z tą głupią, puszczalską zdzirą, uwieszoną na jego ramieniu.

- Czy wspominałem już dzisiaj może, że to idiota? – Malfoy uśmiechnął się do niej, a Hermiona prawie automatycznie odwzajemniła jego uśmiech.

- Dziękuję ci za to, że przygarnąłeś Pansy do siebie. Myślę, że potrzebowała tego, by znaleźć się w nowym otoczeniu i nieco odetchnąć.

- Potter przysłał mi wyjca, nazywając mnie w nim draniem, który ukradł mu żonę. – Teraz to blondyn parsknął śmiechem.

- Naprawdę? – Hermiona nie powstrzymała swojego rozbawienia. – Porozmawiam z nim o tym… Musisz jednak wiedzieć, że jest zdesperowany. Poniekąd dobrze się stało, że Pansy jest teraz tutaj, bo jak nic spałby na wycieraczce pod jej nowym mieszkaniem, gdyby potrafił się tam dostać.

- Kolejny idiota – Malfoy pokręcił głową z wyraźną dezaprobatą.

- Harry to tylko człowiek, który popełnił straszny błąd – westchnęła smutno, poprawiając swoją torbę na ramieniu i podchodząc wreszcie do kominka.

- Zawsze będziesz go bronić, prawda? – Draco uśmiechnął się złośliwie.

- Patrząc na to, że byłam dziś na rozprawie prawnikiem reprezentującym Pansy, to nie, nie zawsze – Hermiona poczuła, jak zaczynają piec ją oczy. – Jednak to nie zmienia faktu, że wciąż jest dla mnie jak rodzony brat. Głupio postąpił i jestem na niego wściekła, ale to nie sprawi, że przestanę go kochać i wspierać.

- Miłosierne serce Gryffindoru – powiedział cicho, mimo wszystko patrząc na nią z dość dziwnym wyrazem twarzy. Gdyby nie wiedziała, że to niemożliwe, mogłaby to pomylić z czułością. 

- Na tym froncie bez zmian – odpowiedziała, uśmiechając się. – Opiekuj się nią, dobrze?

- Kiedy tylko będę mógł. A ty możesz ją odwiedzać, kiedy zechcesz. Czuj się tu zawsze mile widziana – Draco podszedł i sięgnął po stojący na kominku kryształowy wazon. Stanął tak blisko, że Hermiona poczuła zapach jego doskonałej wody kolońskiej i wyciągnął naczynie w jej stronę.

Przez chwilę tylko znów popatrzyli sobie w oczy.

- Dziękuje… Draco. Dobrej nocy – pożegnała się wreszcie, czując się szczerze zafascynowana każdą ich dzisiejszą interakcją.

- Słodkich snów Hermiono – odpowiedział dziwnie delikatnie. – I do zobaczenia następnym razem.

Uniosła dłoń w geście pożegnanie, po czym zanurzyła ją w proszku Fiuu, wsypała garść w płomienie,  odwróciła się i w skoczyła do środka.

To był trudny i dziwny dzień, ale mimo wszystko nie była wcale w strasznie ponurym nastroju. Odkrycie tego, że są na świecie mężczyźni, którzy wciąż potrafią na nią działa w ten przyjemny, magnetyzujący i podszyty ekscytacją sposób, naprawdę poprawiło jej nastrój.

No cóż… Na razie był to w sumie tylko jeden mężczyzna. Ale to dało jej nadzieję, że jej życie wcale nie będzie musiało już zawsze pozostać samotne i puste. 

 
❤❤❤

Wyszła z kominka, do swojego ciemnego salonu, czując dziwną miękkość w swoich nogach. Draco Malfoy naprawdę dorósł przez te lata kiedy się nie widzieli i to było doprawdy intrygujące. Rzuciła torbę obok kanapy i opadła na nią, chcąc dopiero sięgnąć, by zapalić stojącą na bocznym stoliku lampkę.

Ledwo jednak usiadła, gdy natychmiast zerwała się z krzykiem, gdy kanapa pod nią poruszyła się i wydała z siebie cichy jęk.

Bezzwłocznie sięgnęła po różdżkę i za jej pomocą zapaliła światła w całym mieszkaniu.

Mężczyzna na jej kanapie jęknął po raz drugi i zakrył twarz ramieniem, wyraźnie zirytowany na taką jasność.

- Harry! Zwariowałeś? Prawie dostałam przez ciebie zawału! – krzyknęła, kładąc dłoń na wciąż unoszącej się w urwanym oddechu piersi.

- Dlaczego krzyczysz Mionka? – wyjęczał. – I zgaś to światło. Ono mnie boli.

Hermiona z dezaprobatą pokręciła głową. Nie było wątpliwości, że szanowny pan Potter dziś wieczorem popłynął w podobny sposób, co jego od dziś była żona. On najwyraźniej również kompletnie się spił z rozpaczy, za zakończonym małżeństwem.

W geście altruizmu, Hermiona ponownie machnęła różdżką, a światła przygasły. Przywołała też z apteczki solidną dawkę eliksiru otrzeźwiającego, wiedząc, że Harry nie upijał się zbyt często, dlatego skutki tego były dla niego zwykle bardziej bolesne niż dla innych.

- Masz, wypij – przyklęknęła przy kanapie i odkorkowała fiolkę.

- Nie wiem czy chce trzeźwieć – przyznał. – Na trzeźwo ten koszmar jest jeszcze gorszy!

- Wypij, a ja przyniosę nam butelkę wina. Pogadamy i może poczujesz się trochę lepiej – zaproponowała.

Harry wreszcie lekko skinął głową i przyjął od niej fiolkę. Widać było wyraźnie, jak okropnie rozbity był tym wszystkim.

Hermiona ze współczuciem poklepała przyjaciela po ramieniu, po czym poszła do kuchni po obiecane wino.

Gdy wróciła, Harry choć już trzeźwy, siedział z dłońmi zaciśniętymi w swoich włosach, kompletnie załamany.

Usiadła obok i napełniła mu kieliszek.

- Jak ona się czuje? – zapytał cicho, odbierając od niej wino.

Hermiona rzuciła krótkie spojrzenie w stronę przyjaciela.

- Nie sądzę, by chciała bym ci o tym opowiadała.

- Błagam cię Hermiono – w oczach Pottera błysnęły szczere łzy. – Ja muszę wiedzieć…

Hermiona również zamoczyła usta w winie. To był naprawdę taki długi i pokręcony dzień.

- Powiedzmy, że jest w podobnym stanie, jak ty.

Ku jej zaskoczeniu z ust jej przyjaciela wyrwał się nieco gorzki śmiech.

- Rano będzie na siebie zła. Bardzo nie lubi mieć kaca – Harry przechylił lampkę i wlał połowę jej zawartości do swojego gardła.

- Obydwoje musicie przez to przejść – Hermiona położyła dłoń na jego ramieniu i uścisnęła je mocno.

- Uderzyłem dziś Rona – przyznał cicho, wpatrując się ponuro w jej dywan.

- Naprawdę? Za co? – Hermiona poczuła dreszcz niepokoju. Harry nie uderzył Rona nawet wtedy, gdy ten nazwał przy nim Pansy zarozumiałą suką. Wyjął różdżkę i użądlił go zaklęciem, ale pięści nigdy nie poszły w ruch.

- Umówił się ze mną w pubie w mugolskim Londynie. Myślałem, że chce wypić drinka i jakoś mnie pocieszyć, tak jak ja pocieszałem jego w dniu waszego rozwodu, gdy wył niczym ranne zwierzę, a on… - Harry zacisnął mocno usta.

- Cóż takiego znowu ten bałwan odwalił? – zapytała czując, że zaczyna się denerwować.

- Urządził mi imprezę, jakbym miał co świętować – Harry z dezaprobatą pokręcił głową. – Zaprosił tam Deana, Seamusa, Nevilla…

- Ron nigdy nie był znany ze swojego taktu, ale to już naprawdę kompletne przegięcie! – Hermiona miała ochotę poczęstować swojego byłego męża paskudnym wyjcem z samego rana.

- Wiedziałem, że nie lubił Panss, ale przecież wiedział, jak bardzo ją kocham. A na dodatek zaprosił tam też ją… - Harry zacisnął usta i opuścił głowę.

- Żartujesz?! – Hermiona, aż podskoczyła na swoim miejscu. – Zaprosił tam kobietę, która przyczyniła się do twojego rozwodu? Czy on postradał zmysły?

- Stała tam razem z Padmą i uśmiechały się do mnie z drinkami w rękach, a ja miałem ochotę rozpieprzyć cały ten pub w pył – Harry wyglądał na bliskiego łez.

- Nic dziwnego – Hermiona znów pogładziła go po ramieniu.

- Pokłóciliśmy się, a on powiedział mi, że muszę ruszyć dalej, skoro Pansy jeszcze w dniu rozwodu zamieszkała ze swoim nowym fagasem. I właśnie za to go uderzyłem…

- Zasługiwał na to, byś przeklął jego bezwartościowy tyłek stąd do Australii i z powrotem! – Hermiona nie kryła swojego oburzenia.

- To prawda? Ona i Malfoy…? Czy…? – Harry spojrzał na nią z rozpaczą.

- Pansy i Malfoya łączy dokładnie to samo, co ciebie i mnie Harry. Też zamieszkałam u ciebie po swoim rozwodzie, pamiętasz? – Hermiona przez cały czas patrzyła mu w oczy, by nie miał wątpliwości, że go nie okłamuje.

- Tak, ale mieszkała tam wtedy z nami moja żona! A oni, sami…

- Harry, dom Dracona ma chyba około dwudziestu sypialni. Oni nie mieszkają nawet w tym samym skrzydle, a poza tym Malfoy ciągle podróżuje. Nie sądzę, by był w domu częściej niż dwa razy w miesiącu – pocieszała go.

- Jesteś pewna, że nic ich nie łączy? – drążył, błagalnym tonem.

- Tak jak tego, że mój były mąż jest skończonym idiotą, który w pełni zasłużył na to, że mu dziś przyłożyłeś – Hermiona uśmiechnęła się do przyjaciela.

- Dzięki… Wiem, że też musisz mną pogardzać, za to, że okazałem się tak słaby, jak Ron. Naprawdę do teraz nie wiem, jak mogło do tego dojść – Harry załkał i schował twarz w dłoniach.

- Ty popełniłeś jeden błąd. Ron z premedytacją zdradzał mnie miesiącami. Nie porównuj was, bo to nie to samo.

- Ale zraniłem kobietę, którą kocham ponad własne życie, tak samo jak on zranił ciebie.

- Nie usprawiedliwiam cię i nie rozgrzeszam – zaznaczyła Hermiona. – Ale nie oszukiwałeś Pansy przez wiele dni i nigdy nie próbowałeś zwalić winy za rozpad waszego małżeństwa na nią.

- Ron mówił mi, jak bardzo tego żałuje. Tego, że przy waszym rozstaniu, wykrzyczał ci… - Harry zająkał się trochę.

- Że nigdy nie mogłam dać mu dziecka – odpowiedziała za niego, czując ból w piersi.

Wiedziała, że Ron mógł żałować tych słów, bowiem to one były tymi, które ostatecznie przekreśliły go w jej oczach. Gdy sześć lat temu, po czterech latach związku i rok po ślubie, zaczęli starać się o dziecko, Hermiona była wtedy taka pełna wspaniałych wyobrażeń i marzeń związanych z macierzyństwem.

Musiał minąć kolejny rok, by uzdrowiciel ostatecznie zdeptał ich nadzieje. Nie było do końca wiadomo dlaczego, ale klątwa Cruciatus, jaką oberwała od Bellatrix Lestrange na podłodze w salonie we dworze Malfoyów, uczyniła ją bezpłodną.

Nigdy nie zostanie matką… Nigdy nie będzie jej dane utulić w ramionach swojego własnego dziecka. Do dziś dnia nie udało jej się z tym tak do końca pogodzić. Czuła się wybrakowana. Dysfunkcyjna. Tak bezwartościowa, jako kobieta.

Ron od początku zapewniał ją, że to nic takiego i że gdy przyjdzie odpowiedni czas, a oni dojrzeją do tej decyzji, po prostu adoptują dziecko, które pokochają jak własne. Czekała na to, aż powie jej, że nadszedł właściwy moment za każdym razem, gdy ktoś z jego licznej rodziny spodziewał się kolejnego potomka. Ale Ron nigdy więcej nie wspomniał o adopcji, a Hermiona nie była pewna, czy są na to gotowi, widząc jak jej mąż lubi trwonić swój czas na piciu piwa i chodzeniu na mecze Quidditcha.

Gdy po odkryciu jego zdrady, krzyczała na Rona, jak bardzo był nieodpowiednim mężem, w ferworze emocji, wykrzyczał jej, że nie była dla niego odpowiednią żoną… Ponieważ nawet nie była w stanie dać mu dziecka. I choć minął już ponad rok, Hermiona nadal czuła tępy ból w piersi, gdy sobie o tym przypomniała.

Nigdy nie byłaby mu w stanie wybaczyć tych słów. Tego, że w takim momencie rzucił jej w twarz tym, nad czym najbardziej bolała w całym swoim życiu.

- Myślisz, że gdybyśmy z Pansy mieli dziecko, ona by teraz ze mną została? – cichy głos Harry’ego, przerwał jej rozmyślania.

- Nie wiem – odpowiedziała szczerze. – Ale Pansy nie rozstała się z tobą z powodu braku pomiędzy wami więzi czy uczuć, ale dlatego, że na razie nie potrafi ci ponownie zaufać. Nie sądzę, by posiadanie dziecka coś zmieniło w tej kwestii.

Harry westchnął, wyraźnie rozgoryczony i sięgnął po butelkę, by uraczyć się kolejną porcją wina. Hermiona postanowiła go nie powstrzymywać. Wiedziała, że sam Kingsley, jako Minister Magii nakazał, by szef Biura Aurorów wziął sobie wolne i odpowiednio przeżył żałobę po swoim rozwodzie. Dlatego też nie protestowała, gdy Harry za pomocą różdżki przywołał kolejną butelkę wina.

Wiedziała, że choć jej przyjaciel wiele przeszedł, to na pewno to właśnie dzisiejszy dzień, określiłby jako ten najgorszy w całym swoim życiu.

❤❤❤

Widziała się z Pansy kilka razy na lunchu. Jej przyjaciółka na zewnątrz, zawsze wyglądała nienagannie – doskonale ubrana, umalowana i z uśmiechem przyklejonym do ust, gdy zauważyła, że ktoś się na nią gapił, gdy czekała na Hermionę w ich ulubionej restauracji na Pokątnej.

Hermionie jednak wystarczyło tylko kilka minut rozmowy, by wiedzieć, że Pansy nadal ma doszczętnie rozbite serce, a każda, nawet najmniejsza wzmianka o Harrym, wywołuje u niej gwałtowny napływ łez. Bardzo jej współczuła tego przez co musiała przechodzić i szczerze miała nadzieję, że czas jak najszybciej uleczy te głębokie rany.

❤❤❤

W czasie piątkowej przerwy obiadowej Pansy i Hermiona korzystając z pięknej, choć wrześniowej pogody, złożyły zamówienie, siedząc na tarasie przed restauracją, pomimo więcej niż jednego spojrzenia, skierowanego na ich stolik.

- Pieprzeni plotkarze – burknęła Pansy. – Najchętniej spytaliby mnie czy nie dawałam mu odpowiednio w sypialni, skoro skoczył w bok.

- Nie przejmuj się tym Panss – Hermiona uśmiechnęła się do niej pocieszająco. – Przechodziłam to samo w zeszłym roku. W końcu im się znudzi.

- Albo w końcu nie wytrzymam i przeklnę ich pieprzone dupy w zapomnienie – Pansy uśmiechnęła się cynicznie i sięgnęła po lampkę wina, jaką zamówiła do posiłku, pomimo dość wczesnej pory.

- Masz ochotę wyjść gdzieś dziś wieczorem, żeby się zrelaksować? – zapytała Hermiona, z niepokojem patrząc na czerwony płyn znikający w ustach przyjaciółki.

- Chciałabym, ale nie mogę. Draco idzie na imprezę firmową do jakiegoś ważnego klienta, więc idę tam razem z nim.

Hermiona poczuła dziwnie nieprzyjemny dreszcz.

- W dwa tygodnie po rozwodzie? Nie obawiasz się…?

- To zamknięta impreza dla zagranicznych kontrahentów – przerwała jej Pansy. – A poza tym praktycznie go zmusiłam, by mnie zabrał tam ze sobą jako osobę towarzyszącą. Liczę, że poznam jakiegoś ślicznego żabojada, albo namiętnego makaroniarza, zakocham się i wyjadę z tej pieprzonej krainy wiecznego deszczu i bliznowatych, zdradzających dupków.

- Tęskniłabym, gdybyś wyjechała – Hermiona uśmiechnęła się do niej smutno.

- Nie martw się – Pansy uniosła resztę wina w kieliszku w jej stronę w geście toastu. – Zadbam o to, by mój nowy facet miał brata, albo przynajmniej przystojnego kuzyna, w sam raz dla ciebie.

- Dzięki Pansy, jesteś najlepsza – Hermiona zachichotała, jednak jej dobry humor szybko się ulotnił, gdy zauważyła, że kobieta wzywa kelnera, by zamówić kolejną lampkę wina.

To nie mogło skończyć się dobrze.

 
❤❤❤

O tym, jak bardzo źle to mogło pójść, przekonała się już kilka godzin później, gdy siedząc w swoim salonie, ubrana w wygodny dres, w kapciach króliczkach i z włosami związanymi w niechlujny kok, oglądała w telewizji kolejny odcinek jej ulubionego mugolskiego teleturnieju „Łowcy funtów”.

Zajadała popcorn, a jej szaro-biały kuguchar Arichbald leżał u jej stóp, cicho pomrukując przez swój koci sen. Idealny, piątkowy wieczór… Aż do czasu, gdy w jej kominku nie pojawiła się nagle znajomo wyglądająca głowa.

- Granger, jesteś gdzieś tam? – zawołał wyraźnie zdenerwowany Draco Malfoy.

- Och! – Hermiona zeskoczyła z kanapy, przy okazji strącając miskę z prażoną kukurydzą i strasząc tym swojego kota, który odskoczył na bok z głośnym sykiem.

- Eee cześć, Malfoy – przywitała się podchodząc do kominka i niezgrabnie wygładzając swój dres.

- Przepraszam, że bez zapowiedzi naruszam w ten sposób twoją przestrzeń, ale mamy tu pewien poważny problem. Możesz na chwilę do nas przejść? Kominek jest podłączony bezpośrednio do sypialni Pansy.

- Jasne – odpowiedziała, wracając się tylko po to, by zabrać ze stolika swoją różdżkę.

Przechodząc przez płomienie, zastanawiała się, czy nie powinna jednak poprosić o kilka minut dodatkowego czasu, by móc się przebrać w coś bardziej odpowiedniego na wizytę w domu tej klasy. Jednak Malfoy wyraźnie powiedział, że problem jest poważny. Najprawdopodobniej to nie mogło czekać.

Starała się zdusić napływ niepokoju. Coś jej mówiło, że ten wieczór wcale nie skończy się tak spokojnie, jak wcześniej tego oczekiwała. 

❤❤❤

Tak, tak - rozdziały w tym opowiadaniu będą raczej długaśne 😋
To dopiero pierwszy z pięciu 😉 
Do zobaczenia, jak zwykle jutro i buziaki! 

V.N