Dysfunkcja - Część Czwarta

Dedykacja: Dla Ewelki007 💟
Betowała Neska 💚

❤❤❤

Nie mogła mieć wątpliwości, że to miało z nią jakiś związek. Pod jej domem stał czarny minivan na jakichś dziwnych rejestracjach. Stał tam od wczorajszego wieczora, ustawiony prosto, naprzeciwko jej okien. Zauważyła go jakieś dwie godziny po odejściu Malfoya, teraz minął już prawie cały dzień, a samochód nigdzie się nie ruszył. Hermiona poczuła uścisk paniki w gardle. Może powinna wysłać Fiuu do Harry’ego i jakoś poprosić go o pomoc? Lub po prostu ukryć się u niego na Grimmauld Place i nigdzie nie wyściubiać nosa? Tak, to nie był zły plan.

Złapała swoją wyszywaną koralikami torebkę, do której spakowała, co tylko miała pod ręką i ruszyła w stronę kominka. Wrzuciła proszek Fiuu w rozniecone płomienie i zawołała adres Harry’ego, lecz gdy tylko wstawiła nogę do kominka płomienie zgasły.

Wpadła w kolejny dławiący uścisk paniki. Dla pewności spróbowała jeszcze przenieść się do ministerstwa, tak jak robiła to przez pięć dni w tygodniu - rano z tego miejsca, ale to też nie zadziałało. Ktoś odciął jej kominek od możliwości podróży.

Doskonale wiedziała kto.

Patronus wysłany z takiej odległości, mógł nie dotrzeć do Harry’ego. Nie miała innego wyjścia, jak po prostu spróbować uciec. Rzuciła na siebie silne zaklęcia rozpraszające oraz kamelona i najciszej jak mogła, wyszła z domu. Za oknami było już ciemno, co znacząco zwiększało jej szanse. Nie wiedziała jeszcze czy rozsądniej będzie pojechać do Harry’ego, czy prosto na lotnisko, ale musiała podjąć szybko jakąś decyzję, bowiem Malfoy najpewniej już nasłał na nią jakichś zbirów, którzy mieli gdzieś ją wywieźć i zapewne… Na samą myśl łzy pchały jej się do oczu. Dlaczego po prostu nie mógł zostawić jej w spokoju?

Skorzystała z tylnego wyjścia z jej kamienicy, mając nadzieję, że najemnicy Malfoya nie mieli o nim pojęcia. Wiedziała, że będzie musiała przejść kilka ulic nim złapie jakąś taksówkę. Było ciemno, zimno i deszczowo, a ona była przerażona, ale musiała to zrobić.

❤❤❤

Na szczęście nikt nie stanął jej na drodze ani za nią nie podążył, więc po przejściu trzech przecznic, zdjęła z siebie zaklęcia i odetchnęła lekko. Musiała pojechać do Harry’ego, jeśli chciała mieć pewność, że Malfoy w żaden sposób jej nie dopadnie.

Na szczęście nie musiała długo czekać, aż jej oczom ukazała się klasyczna, czarna taksówka. Odetchnęła z ulgą, gdy kierowca się zatrzymał, gdy na niego pomachała.

- Dobry wieczór – przywitała się wsiadając.

- Dobry wieczór – odpowiedział kierowca, nawet nie odwracając się w jej stronę, po czym od razu włączył się do ruchu.

Hermiona dopiero po minucie lub dwóch zorientowała się, że mężczyzna nawet nie zapytał, gdzie ma ją zawieźć. Poczuła nawrót paniki i szybko sięgnęła do kieszeni płaszcza po różdżkę, ale okazało się że jej tam nie ma. Jak to możliwe?

- Proszę się nie denerwować panno Granger – poprosił taksówkarz. – Nic złego się pani nie stanie.

- Natychmiast proszę oddać moją różdżkę i zatrzymać samochód! – krzyknęła, rzucając się do drzwi, które oczywiście okazały się zablokowane.

- Zatrzymam się, gdy dojedziemy na miejsce. To jednak chwilę potrwa. Proszę się zrelaksować. Może ma ochotę pani posłuchać muzyki? – Taksówkarz włączył radio.

- Nie! Poczekaj! – poprosiła płaczliwie. – Nie wiem ile ci zapłacił, ale potroję tę sumę, jeśli mnie stąd natychmiast wypuścisz – błagała.

W odpowiedzi mężczyzna tylko zgłośnił radio, całkowicie ignorując jej słowa.

Opadła na siedzenie, ocierając łzy z twarzy i zastanawiając się, jak i gdzie ma teraz uciec. Nawet jeśli w czeluściach swojej torebki znalazłaby coś, co nadawałoby się do obrony, zbir Malfoya najwyraźniej miał za zadanie wywieść ją gdzieś, gdzie o ucieczkę łatwo nie będzie. To było jak ziszczenie się jej najgorszego koszmaru.

Po ponad godzinie jazdy, znaleźli się gdzieś na przedmieściach Londynu. Dzielnica była jednak elegancka, a mijane domy okazałe i luksusowe. Wreszcie taksówka wjechała na podjazd jednego z nich. Nie był w żadnym wypadku mały, ale nie przypominał też wielkością znanej jej rezydencji Malfoya.

Drzwi od jej strony otworzyły się i pojawił się w nich wysoki, barczysty mężczyzna o wyrazie twarzy kogoś, z kim się dobrowolnie nie zadziera.

- Dobry wieczór panno Granger – przywitał się uprzejmie. – Nazywam się Marco Dawson i jestem do pani dyspozycji. Pani pokój już czeka, zapraszam za mną. – Wielkolud dobrodusznie wyciągnął do niej dłoń, chyba chcąc pomóc jej wysiąść z auta.

Zignorowała to i wysiadła sama, starając się powstrzymać drżenie nóg. To wyglądało jak zwyczajny dom, a nie jakaś klinika aborcyjna, ale jednak… Malfoy kazał ją przywieźć tu wbrew jej woli. Jak mogła mu zaufać, że nie zrobi krzywdy jej ani dziecku?

Dawson poprowadził ją w stronę marmurowych schodów, a później dalej – wprowadził ją najpierw do niedużego holu, a zaraz później do przytulnego salonu z dużymi, białymi kanapami i płonącym miło kominkiem. Wnętrze było oczywiście bardzo luksusowe, ale też nie tak pełne zbędnego przepychu i zimne, jak większość rezydencji czystej krwi, jakie dotychczas widziała.

Ledwo weszła wraz za Dawsonem do salonu, gdy rozległ się trzask, a tuż przed nią pojawił się uśmiechnięty, znajomo wyglądający skrzat domowy.

- Mippy tak się cieszy, że znów widzi panienkę! – zapiszczała na jej widok.

Hermiona zmusiła się do nikłego uśmiechu, nadal rozglądając się nerwowo. Po co Malfoy kazał ją tu przywieźć? Co to wszystko miało znaczyć?

- Mippy pokaże panience jej pokój, a później poda kolację!

- Proszę odpocząć panno Granger. Na jutro rano ma pani zaplanowanych kilka spotkań – Dawson uśmiechnął się do niej. – Gdyby pani czegoś ode mnie potrzebowała, proszę przysłać po mnie Mippy.

Hermiona postanowiła go zignorować, nadal próbując zarejestrować jak najwięcej dookoła siebie. Jak mogłaby stąd niepostrzeżenie uciec? Czy ten kominek był podłączony do Fiuu? Czy okna można było jakoś wybić, czy też były zabezpieczone zaklęciami?

- Jeśli to wszystko… - Dawson zaczął się wycofywać w stronę drzwi.

- Chcę odzyskać moją różdżkę! – warknęła za nim.

- Bardzo mi przykro, ale dla pani bezpieczeństwa zatrzymamy ją do jutra. Polecenie pana Malfoya…

- Pan Malfoy słono mi za to zapłaci! – zawołała ze łzami w oczach.

- Nie mam śmiałości wnikać w państwa sprawy – Dawson znów się do niej uśmiechnął. – A teraz naprawdę proszę się przestać denerwować i po prostu odpocząć – poradził dobrodusznie.

Prychnęła pogardliwie i odwróciła się do niego plecami. Pieprzony sługus Malfoya! Jeśli coś się stanie… Zapłaci jej za to. On, Malfoy, wszyscy! – Rozmyślała, dusząc w piersi kolejny szloch. Miała nadzieję, że jakoś się obroni, ucieknie albo Harry jakimś cudem po nią przyjdzie… Musiało się jej udać, to nie mogło tak źle się skończyć!

❤❤❤

Czuła się trochę jak duch, gdy Mippy zaprowadziła ją do eleganckiej sypialni na piętrze. Skrzatka przyniosła jej obfita kolację, ale Hermiona nie zamierzała niczego jeść. Zwinęła się w kłębek na wielkim, miękkim łóżku, nawet nie kłopocząc się założeniem piżamy.

Wpakowała się w naprawdę tragiczną sytuację i nie bardzo wiedziała, jak ma się z tego teraz uratować. Dlaczego to wszystko musiało wydarzyć się w jej życiu, właśnie teraz, gdy powoli odzyskiwała samą siebie po latach nieudanego małżeństwa i zdradzie, która ostatecznie je rozdarła? Czy nie mogła zaznać odrobiny szczęścia? Choć namiastki spokoju?

Takie gorzkie myśli, wreszcie jakimś cudem, ukołysały ją do snu.

Gdy rano się obudziła, okazało się że w nocy ktoś naciągnął na nią kołdrę, więc było jej ciepło i wygodnie. Rozejrzała się po pokoju i spostrzegła, że Mippy właśnie przyniosła dla niej śniadanie. Uderzyła ją fala mdłości, najpewniej spowodowana głodem, więc biegiem udała się do łazienki. Gdy to się skończyło, postanowiła wziąć prysznic i się przebrać. Cały czas myślała tylko o tym, by nie tracić nadziei na to, że to naprawdę nie będzie najgorszy dzień w jej życiu.

Miała zamiar pominąć również śniadanie, ale widok obfitości jedzenia i jego zapach boleśnie skręciły jej wnętrzności.

- Panienka musi zjeść! – zawołała na jej widok skrzatka. – Mippy przysięga na własne życie, że jedzenie nie jest zatrute! Mippy może zjeść trochę, jeśli panienka chce zobaczyć…

- Nie trzeba – Hermiona uśmiechnęła się blado do stworzonka, po czym usiadła i sięgnęła po sok pomarańczowy. I tak nie mogła uniknąć niczego, co Malfoy dla niej zaplanował. Nie było sensu się oszukiwać.

Gdy skończyła jeść, a Mippy posprzątała brudne naczynia, rozległo się pukanie do drzwi jej pokoju.

- Proszę – odpowiedziała, czując jak jej serce przyśpiesza swój rytm.

- Dzień dobry panno Granger, jak się pani spało? – Dawson wszedł do pokoju i uśmiechnął się do niej uprzejmie.

- W porządku – odpowiedziała, starając się opanować drżenie rąk.

- Pani magomedyk już czeka na panią na dole.

- Magomedyk? – Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz.

- Wedle zaleceń – Dawson nie przestawał się uśmiechać. – Proszę za mną.

Hermiona wzięła głęboki oddech. Magomedyk… Czy Malfoy jednak miał zamiar zmusić ją do aborcji, skoro wezwał kogoś ukradkiem do tego podmiejskiego domu?

Przełknęła łzy i wstała. Nie wiedziała, co innego jej pozostało poza błaganiem. Gdyby tylko Malfoy zechciał się pokazać, może mogłaby chociaż spróbować…

Zeszła po schodach do czekającej na dole, nieco pulchnej, niskiej brunetki o wesołym uśmiechu, przypominającej trochę pocieszną ciotkę. Ta kobieta wcale nie wyglądała na szemranego uzdrowiciela, który dokonywał ukradkiem nielegalnych aborcji…

- Mój Kaduceuszu! Tego się nie spodziewałam! – kobieta jeszcze bardziej rozpromieniła się na jej widok, a Hermiona zdołała dodać do swoich obserwacji, że była też elegancko ubrana i nosiła dużo złotej biżuterii.

- Przepraszam, ale chyba się nie znamy… - odezwała się ochryple Hermiona.

- Jestem Magomedykiem Pierwszego Stopnia. Nazywam się Karen House-Abbey i specjalizuję się w ciążach czarownic – wyrecytowała, wyciągając do niej dłoń.

- Och! Kupiłam niedawno pani książkę! – zawołała Hermiona, pamiętając, że wydawca ogłaszał na okładce, że jej autorka była jednym z najbardziej uznanych na świecie specjalistów od magicznego okresu prenatalnego.

- Naprawdę? Bardzo się cieszę. Moi asystenci już szykują na górze odpowiedni sprzęt i za chwilę będziemy mogli zaczynać, jeśli jest pani gotowa?

Hermiona otworzyła usta, chcąc zapytać co takiego miały zaczynać, gdy uzdrowiciel House-Abbey uśmiechnęła się do czegoś za jej plecami.

- Jest i szczęśliwy ojciec, jak rozumiem? – zapytała, ponownie wyciągając swoją dłoń.

Hermiona na moment zdrętwiała, ale nim zdążyła się obrócić, wysoki blondyn nagle pojawił się u jej boku.

- Dzień dobry i przepraszam za spóźnienie, nazywam się Draco Malfoy i bardzo dziękuję za tak szybkie przybycie i zgodę na prywatną wizytę – przywitał się.

- Cała przyjemność po mojej stronie, panie Malfoy – zapewniła kobieta z wesołym uśmiechem. – Muszę przyznać, że to będzie prawdziwa przyjemność, móc zająć się ciążą tak uznanej bohaterki wojennej.

Hermiona znowu chciała coś powiedzieć, ale nie bardzo wiedziała co. Czy Malfoy naprawdę wezwałby do swojego domu najlepszą specjalistkę od prowadzenia ciąży, gdyby miał zamiar zrobić jej jakąś krzywdę?

- To my dziękujemy, że się pani zgodziła – Draco położył delikatnie dłoń na plecach Hermiony.

- Myślę, że możemy przejść na górę, zapewne wszystko jest już gotowe – zanuciła wesoło Karen, po czym ruszyła żwawo w stronę schodów.

- Malfoy… - Hermiona spojrzała na niego, gdy jego dłoń zwiększyła nacisk na jej plecy, by zmusić ją, aby poszła za uzdrowicielką. – Co…

- Porozmawiamy o tym później - odpowiedział cierpko, nawet na nią nie patrząc. 

Hermiona nie wiedziała czy jest sens się z nim szarpać lub kłócić, więc nie opierając się dłużej, weszła wraz z nim po schodach, cały czas czując jak serce ciężko wali jej w piersi.

 

❤❤❤

W pokoju znajdowało się dwóch, ubranych na biało ludzi. Na samym jego środku stała duża, wyglądająca na wygodną, szpitalna leżanka oraz jakieś dziwne ekrany, które jednak nie były podpięte do żadnego źródła zasilania. Uzdrowicielka Abbey przebierała się właśnie w jasno-różowy fartuch i wydawała ostatnie polecenia swoim asystentom.

- A jak w ogóle twoje samopoczucie, złociutka? – zagruchała do Hermiony. – Czy poranne nudności wciąż ci dokuczają?

- Trochę – odpowiedziała niepewnie Hermiona.

- Jakoś temu zaradzimy. A teraz proszę, ułóż się wygodnie, a pan panie Malfoy może usiąść tutaj – Karen wskazała Hermionie kozetkę, a Draco krzesło stojące tuż obok niej, tak blisko, że jego szerokie ramię zetknęło, się z ręką Hermiony, gdy z wahaniem położyła się na leżance.

- To nie będzie w żaden sposób bolesne, prawda? – upewnił się Draco, a Hermiona mogła łatwo wyczuć, jak bardzo był teraz spięty.

- Absolutnie nie. Proszę się nie martwić, pańska żona jest w dobrych rękach.

- Ale my nie… - chciała natychmiast zaprzeczyć Hermiona.

- Nie mam wątpliwości, że tak właśnie jest – przerwał jej Malfoy, mówiąc to zdecydowanie głośniej niż należało.

Hermiona spojrzała na niego zaskoczona. Czyżby nakłamał magomedyczce, że jest jego żoną? To był przecież absurd! Ta kobieta doskonale wiedziała, kim ona jest, a także zapewne to, że w żadnej gazecie dotychczas nawet nie wspomniano o jej randkach z Malfoyem, nie mówiąc już o jakimś ślubie.

- Proszę odsłonić brzuch – nakazała uzdrowicielka, a Hermiona posłusznie to zrobiła.

Wiedźma machnęła nad nią kilka razy różdżką, a później postukała nią w monitor, a ich oczom ukazało się coś, przypominającego mugolskie USG. House-Abbey stuknęła w ekran jeszcze raz, a obraz powiększył się i wyostrzył.

- Oto i jest! Śliczne maleństwo – pochwaliła medyczna wiedźma, znów kierując różdżką na brzuch Hermiony, by złapać lepszy kąt widzenia.

Hermiona patrzyła, jak urzeczona. To już nie była maleńka kuleczka, tylko malutki człowiek. Widać było już zarys główki i rączek. Dziecko przez cały czas lekko się poruszało.

Słyszała, jak siedzący obok niej Malfoy gwałtownie wciągnął powietrze. Spojrzała na niego kątem oka i nie miała już wątpliwości, że nie miał najmniejszego zamiaru skrzywdzić jej dziecka. Był wyraźnie zafascynowany i chyba trochę skonsternowany tym, co zobaczył.

Hermiona miała przelotną myśl o tym, że to pewnie nie jego pierwszy raz. Przecież Astoria zmarła dopiero w czasie porodu.

Jednak Draco nawet na chwilę nie odrywał wzroku od widoku na ekranie, jakby nigdy w swoim życiu, nie widział niczego ciekawszego.

- Wszystko wygląda dobrze, dziecko rozwija się prawidłowo i zgodnie z harmonogramem. Widzę też już wyraźnie jego magiczny podpis, co rzadko rejestruje się na tak wczesnym etapie ciąży, a więc gratuluje – wasz potomek z pewnością nie będzie charłakiem – Karen uśmiechnęła się do nich.

- Naprawdę to można orzec tak wcześnie? – zdziwiła się Hermiona, która była pewna, że pierwsza rejestracja magii objawiała się dużo później.

- Najnowsze badania nam na to pozwalają – odpowiedziała uzdrowicielka. – A teraz uwaga… - Kobieta ponownie machnęła różdżką, a w pokoju rozległ się miarowy i silny dźwięk pukania.

Hermiona poczuła łzy płynące jej po policzkach. Doskonale wiedziała, co właśnie usłyszała.

- Czy to jest… Bicie jego serca? – zapytał Draco, najwyraźniej również tym poruszony.

- Dokładnie tak – Abbey uśmiechała się do nich promiennie. – Zawsze lubię widzieć miny młodych rodziców, gdy pierwszy raz słyszą bicie serca swojego dziecka. To taka wzruszająca chwila – świergotała, znów sprawdzając coś na monitorze.

Hermiona ponownie spojrzała kątem oka na blondyna i zarejestrowała, że on w tej chwili także patrzył prosto na nią. Z jego twarzy nie dało się jednak niczego wyczytać.

- Z tego co widzę, jest pani wciąż trochę odwodniona pani Malfoy, ale mogę zalecić na to specjalny koktajl witaminowy. Pomoże również na poranne nudności.

- Ja nie jestem…

- Proszę zapisać wszystko, co jest niezbędne – znów przerwał jej Draco.

- Kolejny mąż przewrażliwiony na punkcie ciąży, prawda? – Uzdrowiciel Abbey zachichotała, uśmiechając się porozumiewawczo do Hermiona, a ta postanowiła nawet nie próbować znów wyprowadzać jej z błędu. Zresztą najpewniej Malfoy i tak by jej przerwał.

- Życzą sobie państwo zachować kopię zdjęcia? – zapytała magomedyczka.

- Tak, poproszę – odpowiedziała od razu Hermiona.

- Poprosimy o dwa – wtrącił Draco.

Hermiona spojrzała na niego nieco zaskoczona, ale blondyn nie dopowiedział do tego nic więcej, a ona nie zamierzała go teraz pytać.

Abbey podała im małe kopie zdjęcia USG, opatrzonego napisem: Hermiona Malfoy – 10 tydzień, 3 dzień ciąży. Draco natychmiast schował swoją do kieszeni marynarki.

- A co z pracą? Czy to może być w jakiś sposób niebezpieczne? – spytał Malfoy, a Hermiona poczuła przypływ irytacji. To nie była jego sprawa!

- Z tego co widziałam w dokumentacji, jest pani prawnikiem Wizengamotu, czy tak?

- Tak – potwierdziła Hermiona.

- Czy ma pani jakieś bardzo ważne rozprawy w najbliższych tygodniach? Stres nie jest zalecany, więc radziłabym go unikać…

- Minister Shacklebolt zgodził się, by Gr… Hermiona pracowała przy biurku, jako opiekun stażystów działu prawnego, aż do czasu rozwiązania – odpowiedział Draco.

Hermiona dosłownie zapłonęła z oburzenia. Jak on śmiał za jej plecami rozmawiać z Kinsgleyem i podejmować za nią jakiekolwiek decyzje? Co więcej, jak i kiedy mógł załatwić to tak szybko?

- Doskonały pomysł. Jeśli jednak omdlenie, by się powtórzyło, radzę wtedy skorzystać z opcji pozostania w domu, dla dobra dziecka.

Hermiona przełknęła nerwowo. Nie wyobrażała sobie swojego życia bez pracy, którą kochała, ale z drugiej strony przysięgała, że zrobi wszystko dla ochrony tego maleństwa. Naprawdę musiała na siebie uważać.

- Oczywiście – dopowiedziała uzdrowicielce.

- Życzą sobie państwo, by kolejne wizyty odbywały się również w domu czy wolicie odwiedzać mnie w moim prywatnym gabinecie? – zapytała House-Abbey, wstając i za pomocą różdżki, zwijając pliki dokumentów i wydruków.

- Jak wolisz? – Draco spojrzał na Hermionę, a ona w zamian rzuciła mu ostre spojrzenie. Wreszcie postanowił zaczerpnąć jej zdania na jakiś temat? Głupi dupek! Nie chciała się z nim jednak teraz kłócić.

- Gabinet będzie w porządku, dziękuje – odpowiedziała, siląc się na słaby uśmiech.

- Doskonale! W takim razie do zobaczenia za trzy tygodnie – Karen wstała, więc Draco i Hermiona zrobili to samo.

- Proszę przysłać rachunek na adres mojego biura – poinformował ją Malfoy, gdy medyczna wiedźma podeszła, by uściskać ich dłonie.

- Jasna sprawa – Abbey się rozpromieniła, a Hermiona postanowiła sobie nawet nie wyobrażać, ile galeonów Malfoy będzie jej musiał zapłacić za tę wizytę.

- Dziękuję bardzo – powiedziała, gdy ściskała dłoń uzdrowicielki.

- Proszę być spokojną, pani Malfoy – zaszczebiotała kobieta. – Dopilnuję, by państwa dziecko dotarło na świat bezpiecznie. Proszę tylko na siebie uważać i przestrzegać zaleceń.

- Oczywiście, że tak – Hermiona znów uśmiechnęła się blado, a zaraz później spięła, ponownie czując dużą dłoń Malfoya opartą o jej plecy, gdy poprowadził ją do drzwi.

❤❤❤

Gdy tylko znaleźli się na korytarzu, Hermiona syknęła gniewnie i strzepnęła z siebie jego rękę.

- Możesz mi do cholery jasnej powiedzieć…?

- Nie tutaj – przerwał jej Draco, łapiąc ją mocno za łokieć i stanowczo prowadząc ją do końca korytarza.

- Co ty sobie do diabła wyobrażasz?! – zirytowała się, gdy blondyn wprowadził ją do pomieszczenia wyglądającego na gabinet, po czym zatrzasnął za nimi drzwi i szybko rzucił zaklęcie wyciszające.

- Usiądź i postaraj się nie denerwować – pouczył ją, podchodząc do biurka i sięgając po stojący tam dzbanek wody i szklanki.

- Blokujesz mój kominek, a później porywasz mnie późnym wieczorem z samego środka ulicy i wywozisz nie wiadomo gdzie, a na koniec mi mówisz, że mam się tym nie denerwować?! – wykrzyczała.

Malfoy spojrzał na nią drwiąco.

- Nie musiałbym tego robić, gdybyś nie próbowała uciec późnym wieczorem, samym środkiem ulicy, nie wiadomo gdzie. Gratuluję ci cierpliwości i odwagi, mały, dzielny lwie… Oczywistym było, że znów spanikujesz, zanim poczekasz, aż załatwię wszystko, tak jak się umawialiśmy.

Hermiona prychnęła i założyła ręce na piersi.

- Na co miałam czekać? – warknęła. – Aż mi załatwisz spotkanie z magomedykiem? Potrafię to zorganizować sobie sama, bardzo dziękuję!

- Zalecono ci dziś wizytę kontrolną i dlatego ją zorganizowałem. Nie możesz tak ryzykować, Granger! Tu nie chodzi tylko o ciebie! - zaznaczył twardo.

Hermiona miała ochotę się z tym spierać, ale w zasadzie nie mogła. Malfoy miał rację. 

- Wyjaśnisz mi, co tu się tak właściwie dzieje? - poprosiła, czując się już tym zmęczona, choć nawet nie zaczęli.

- Powiedziałem ci wyraźnie, że potrzebuję czasu, by poukładać pewne sprawy, a ty się zgodziłaś poczekać, czy tak? - Malfoy posłał jej wściekłe spojrzenie, po czym napełnił jedną ze szklanek wodą i podszedł, by jej ją wręczyć. Ostatnim wysiłkiem, Hermiona powstrzymała się przed tym, by nie chlusnąć mu nią w twarz.

- Gdy zobaczyłam ten czarny samochód pod moimi oknami, prawie umarłam ze strachu! – wyrzuciła mu.

- A mówią, że Gryfoni niczego się nie boją – zakpił.

Hermiona zdusiła warknięcie i potarła dłonią skroń.

- W porządku. Najwyraźniej przywiozłeś mnie tu i przetrzymywałeś siłą, bo chcesz ze mną o czymś porozmawiać, mam rację? – siliła się na spokojny ton.

- Kazałem cię tu przywieźć i dopilnowałem, żebyś została, bo inaczej znów zaplanowałabyś ucieczkę, a to naprawdę nie jest rozsądne, zważywszy na twój stan! – odwarknął, nie próbując hamować złości.

- Nic ci do mojego stanu! – wykrzyczała.

Draco zamknął oczy i wziął głęboki oddech, jakby potrzebował chwili, by się uspokoić, zamiast podejść do niej i ją udusić.

- Mylisz się, Granger – powiedział wreszcie. – Chcesz czy nie, to dziecko jest również moje i nie zamierzam z niego zrezygnować, czy ci się to podoba czy nie.

Hermiona zamrugała kilka razy, nim sens jego słów do niej dotarł. Naprawdę nie zamierzał zrezygnować z posiadania z nią dziecka? Jak to sobie wyobrażał? I czy naprawdę mogła mu na to pozwolić? Ale skoro już wiedział, to może i tak nie miałaby wyjścia…?

Opadła z powrotem na kanapę i napiła się wody, by móc się przez chwilę uspokoić i zastanowić.

- W porządku – zaczęła mówić. – Możemy o tym porozmawiać…

- Dziękuję za tę łaskę, o droga pani! – szydził.

- Przecież musisz zrozumieć, dlaczego chciałam uciec! – jęknęła.

- Bo ani trochę mi nie ufasz. – To nie było pytanie.

- Jak mam ci zaufać, skoro prawie wcale cię nie znam? – spytała bliska płaczu.

- Skoro mnie nie znasz, to jak możesz z góry zakładać, że będę chciał się pozbyć własnego dziecka? – Malfoy spojrzał na nią poważnie, a ona mogła dostrzec w jego oczach przebłysk czegoś, co wyglądało na ból i rozczarowanie.

Poczuła się nagle strasznie winna. Przypomniała sobie, że przecież on już doskonale wiedział, czym była utrata dziecka. Jak mogła od razu założyć, że będzie chciał tego doświadczyć po raz drugi, nawet jeśli nie zależało mu na tym czego ona chciała? To naprawdę było z jej strony bezduszne. Była okropną osobą. 

- Przepraszam – wyszeptała. – Nie powinnam była tego z góry zakładać, ale pomyślałam tylko o tym, by niczego ci nie utrudniać. To moja wina, że to się wydarzyło… Pytałeś przecież wtedy o zaklęcie – przypomniała mu.

- Nie mam wątpliwości, że żadne z nas sobie tego nie zaplanowało, Granger – powiedział dość cierpko. – Ale nie masz też żadnego prawa mnie z tego wykluczać. To dziecko nie jest tylko twoje. Ono jest nasze.

Hermiona poczuła mały dreszcz słysząc jego słowa. Nasze… Tak. To prawda, że ono było ich. Wspólnie doprowadzili do jego poczęcia.

- Jeśli chcesz możesz się włączyć do jego życia, nie będę ci tego zabraniać – zdecydowała, czując dziwne ciepło w okolicy serca, na samą myśl o tym, że jej maleństwo będzie miało również ojca, który będzie go chciał i na którym będzie mogło polegać.

- Świetnie – skwitował dość kwaśno Draco. – W takim razie przeczytaj to i podpisz – sięgnął po plik białych kartek, które leżały na biurku i podszedł do Hermiony, by jej go podać.

Odstawiła szklankę z wodą i wzięła dokumenty od niego, zainteresowana, co to może być. Czyżby jakiś plan podziału obowiązków rodzicielskich? Nie była jeszcze pewna, jakby chciała, żeby to miało wyglądać…

Zamarła jednak, czytając nagłówek na pierwszej stronie.

- Kontrakt małżeński? – powtórzyła głucho. – Nie możesz myśleć o tym na poważnie! – zawołała, patrząc na niego w szoku.

- Zapewniam cię Granger, że jestem teraz śmiertelnie poważny – Draco założy ręce na piersi, patrząc na nią z góry.

- Chyba oszalałeś, Malfoy! Nie wyjdę za ciebie za mąż tylko z powodu ciąży! – Hermiona wyciągnęła kartki z powrotem w jego stronę, nie mając zamiaru tego nawet czytać. – To nie te czasy, gdy takie rzeczy były konieczne!

- Wyjaśnijmy sobie jedno – Draco nie odrywał od niej swojego przeszywającego spojrzenia. – Jak sama raczyłaś zauważyć, sprawdziłaś już jak to działa w moim świecie. I zapewne wiesz, że nie ma w nim miejsca dla bękartów, a już na pewno nie będzie nim mój pierworodny syn.

- Syn? – powtórzyła z przekąsem. – Skąd przekonanie, że to chłopiec?

- Zaklęcie na linii krwi to gwarantuje – Malfoy uśmiechnął się cynicznie. – Podpisz to i przejdźmy dalej, bo czas ucieka.

- Niczego nie podpiszę. Nie interesują mnie twoje głupie zasady czystej krwi! – Hermiona wstała i podeszła, chcąc wcisnąć mu te kartki prosto w tę jego cholernie przystojną twarz.

- Powiedziałaś, że dla dobra tego dziecka jesteś gotowa zrobić wszystko – Malfoy nie ruszył się z miejsca, choć Hermiona stanęła tuż przed nim.

- I myślisz, że wejście z tobą w wymuszone małżeństwo będzie dla niego dobre? – spytała kpiąco.

- A co będzie w tym złego? Urodzi się w pełnej rodzinie, otrzyma rodowe nazwisko i jak zaznaczono w kontrakcie, minimum przez pierwsze trzy lata jego życia, będziemy się nim razem opiekować – Draco mówił cicho, ale jego głos brzmiał nad wyraz dosadnie.

- A później co? Będzie miał dwa domy? Rozbitą rodzinę i ojca na weekendy, i wakacje? – Hermiona nie mogła uwierzyć, że blondyn nie widział absurdu tego całego pomysłu.

- Tak. To i tak więcej niż ja miałem w swoim dzieciństwie – Blondyn westchnął i zmęczonym gestem potarł twarz. – Nie mam lepszego rozwiązania, Granger. Wiem jednak, że nie mogę dopuścić by urodził się poza małżeństwem. Byłby za to od początku napiętnowany, a ty wraz z nim. Nie tego chcę dla swojego dziecka i powinnaś to bez problemu zrozumieć.

Hermiona poczuła, jak ciepło rozprzestrzenia się od jej piersi, aż do żołądka. Malfoy chciał zrobić to dla dobra dziecka. Zawsze to lepiej być z rozbitej rodziny, niż dowiedzieć się, że jego rodzice nigdy nawet nie spróbowali takiej stworzyć dla jego dobra… Ale jednak, nie mogła przecież…? Przecież oni naprawdę prawie wcale się nie znali!

- Będziemy je kochać – wyszeptała. – A jeśli będzie kochane, to fakt że urodziło się poza małżeństwem, nie będzie miał żadnego znaczenia. Nie ograniczę cię w niczym. Będziesz mógł chodzić ze mną na badania i być obecny przy porodzie, ale małżeństwo w tej sytuacji nie jest dobrym rozwiązaniem. Praktycznie się nie znamy, więc życie razem pod jednym dachem przez trzy lata, mogłoby okazać się udręką…

- Jesteś mądrą czarownicą, Granger – Draco uśmiechnął się lekko. – Ale nawiną jeśli sądzisz, że znajdziesz z tego wyjście inne, niż te które zaproponowałem. Nie zgodzę się na nic mniej, niż zaproponowałem ci w tym kontrakcie – Malfoy stuknął palcem w kartki. – Przeczytaj go i podpisz – polecił.

- To ty jesteś naiwny, jeśli myślisz że to zrobię! – warknęła, zaciskając dokumenty w pięści.

Draco westchnął ciężko, po czym odwrócił się i podszedł do swojego biurka.

- W takim wypadku nie zostaje mi nic innego, jak dać ci również i to – Draco wyciągnął kolejny dokument w jej stronę.

Musiała wziąć trzy głębokie oddechy, zanim sięgnęła po te papiery.

- Pozew o pozbawienie praw rodzicielskich? – przeczytała, czując jak coś ciężkiego opada jej na dno żołądka. – Kpisz sobie? To dziecko się przecież nawet jeszcze nie urodziło!

- Owszem, ale istnieje prawo, mówiące o tym, że jako jego ojciec mogę pozbawić cię praw do niego już teraz. Oznacza to, że przez całą resztę ciąży będziesz musiała pozostać pod moim nadzorem, a tuż po urodzeniu małego, wyjdziesz z mojego domu i nigdy więcej go nie zobaczysz.

- To jest absurdalne! – krzyknęła odrzucając od siebie dokument, jakby ten sparzył ją w palce.

- Być może, ale jest też całkowicie legalne. Wierz mi, dokładnie to sprawdziłem – Malfoy wyglądał na bardzo poważnego.

- Nie masz żadnego prawa! – Hermiona czuła, jak panika zaczyna do niej powracać.

- Ośmielę się nie zgodzić – Draco spokojnie usiadł za swoim biurkiem. – To sąd może ostatecznie rozstrzygnąć czy je mam, czy nie, ale możesz mieć pewność, że użyję wszelkich środków, by z tobą wygrać. Chcę tylko byś postąpiła rozsądnie Granger, ale jeśli nie chcesz tego zrobić dobrowolnie, będę musiał cię zmusić.

- Czy ty właśnie próbujesz szantażem wymusić na mnie małżeństwo? – zapytała cicho, czując jak drżą jej ręce.

- Chcesz dobra tego dziecka, tak samo jak ja. Możemy mu to łatwo zapewnić – Draco wyciągnął z biurka coś, co wyglądało na nową kopię kontraktu – taką, której jeszcze nie zmiażdżyła w swoich rękach.

- I przez trzy lata mam być twoją żoną? Mieszkać z tobą i co…? Udawać przed wszystkimi, że jesteśmy razem szczęśliwi? – wyszeptała, czując napływ łez.

- Tak – odpowiedział bez ogródek, jednak nawet nie patrząc w jej stronę. – A po latach, gdy nasz syn cię o to zapyta, będziesz mu mówiła, że był chcianym i zaplanowanym owocem naszej wspaniałej miłości. Wszyscy inni, poza naszymi najbliższymi przyjaciółmi, również będą myśleli o tym dokładnie tak samo.

Hermiona opadła na krzesło po drugiej stronie jego biurka, czując, że nogi dłużej jej nie utrzymają.

- I myślisz, że to wytrzymamy? Siebie nawzajem, razem przez trzy lata? – zapytała, czując jak wszystko w niej dosłownie drży.

- Dlaczego, by nie? – odpowiedział gładko. – To nie tak, że nie mamy wspólnych tematów czy zainteresowań. Opieka nad dzieckiem, zapewne również dostarczy nam sporo okazji do poznania się lepiej. Kto wie, Granger – uśmiechnął się lekko. – Może nawet mnie jeszcze kiedyś polubisz?

Hermiona przełknęła nerwowo. Tego się właśnie zaczynała obawiać  najbardziej… Tego, że przez te trzy lata polubi go za mocno, a być może nawet pokocha, a później będzie musiała od niego odejść.

- Zgoda. Przeczytam ten kontrakt – zdecydowała.

- Możemy negocjować, jeśli coś bardzo rażąco ci się w nim nie spodoba. Wierz mi jednak, że to będzie najlepsze wyjście. Dla nas wszystkich.

Hermiona skinęła mu lekko, po czym zabrała nową kopię dokumentów i wyszła z pokoju.

Musiała to przemyśleć, nim podejmie decyzję, ale spotkanie się z nim na sali sądowej w batalii o ich nienarodzone dziecko, nie było czymś czego naprawdę by chciała. Przecież obiecywała, że dla dobra swojego maleństwa zrobi wszystko. Jeśli to miałoby oznaczać trzyletni kontrakt z Malfoyem, może jednak mogłaby to zrobić? Może jednak było warto?

Musiała teraz to wszystko dobrze przemyśleć.

❤❤❤

Czytała to trzy razy i nadal nie bardzo mogła w to uwierzyć. To był typowy kontrakt małżeński, w aranżowanych związkach czystej krwi. Pierwszy jego punkt mówił o tym, że obie strony muszą się zgadzać z wszelkimi zapisami i konsekwencjami, gdy już złożą swoje podpisy pod tym dokumentem. To było praktycznie, jak wieczysta przysięga, tyle, że trwało tylko do czasu rozwodu. 

Hermiona z ciekawości od razu spojrzała na koniec dokumentu i odkryła, że magicznie potwierdzony podpis Malfoya już tam widniał.

Kolejny zapis mówił o tym, że musiała go poślubić do 48h po złożeniu własnego podpisu. Dwa dni… Chciał, żeby najdalej za dwa dni była już jego żoną. Następnie dokument wymieniał, że obie strony zgadzają się skłamać, że zostali małżeństwem tak naprawdę już dziesięć tygodni wcześniej.

Hermiona nie była do końca pewna, ale sądziła, że Draco naprawdę w jakiś sposób miał zamiar przekonać cały magiczny świat, że ich dziecko było chciane i zaplanowane, bowiem zakochali się w sobie i pobrali, jeszcze przed jego poczęciem.

Sfałszowanie daty ich ślubu, musiało kosztować wiele tysięcy galeonów przeznaczonych na łapówki, ale wiedziała, że to było całkowicie możliwe. Ministerstwo Magii nigdy nie słynęło z nieposzlakowanej opinii przy załatwianiu takich spraw. Wychodziło na to, że wszyscy mieli uwierzyć, że wyszła za Draco Malfoya z własnej, nieprzymuszonej woli, bo się w nim zakochała i sama chciała dać mu potomka – godnego następcę i dziedzica jego nazwiska. Brzmiało to niczym piękna bajka.

Kolejnym zapis jaki ją zdziwił dotyczył nazwiska. Klauzula wyraźnie podkreślała, że nie wolno jej podzielić nazwisk, łącząc ich z jej panieńskim. A więc od dnia ślubu miała zostać Hermioną Malfoy, bez żadnych niedomówień. Wszyscy wiedzieli, że dzieliła wcześniej nazwisko swoje i Rona, zwykle będąc bardziej znana jako Granger, a Weasley dodając tylko w przypadku niezbędnych formalności.

Była ciekawa skąd u niego taki nacisk, by przyjęła jego pełne nazwisko? Czy to była jedna z tradycji rodów czystej krwi? Nie wydawało jej się, by była to prawda, bowiem Milicenta Bulstrode dodała do swojego nazwiska drugie – Goyle, a Sarah Safiq, która również pracowała jako prawnik w Wizengamocie, po ślubie nazywała się Safiq-Travers. Hermiona podkreśliła ten podpunkt, mając zamiar go z nim negocjować.

Dalej były zapisy dotyczące pieniędzy. Wyglądało na to, że trzy lata życia jako pani Malfoy, miały przyzwyczaić ją do ich posiadania, bowiem po rozwodzie miała otrzymać cztery miliony galeonów na własny użytek i bardzo hojne, comiesięczne alimenty na utrzymanie dziecka.

W kwestii samego dziecka – była klauzula mówiąca o tym, że w ramach premii za urodzenie chłopca otrzyma dodatkowy milion galeonów, a za urodzenie dziewczynki osiemset tysięcy… Chyba, że urodzi się ona jako drugie dziecko, wtedy też będzie warta miliona złotych monet. Gdyby nie wiedziała lepiej, to pomyślałaby, że Malfoy tym zapisem, usiłował ją skusić do urodzenia mu kolejnego potomka. To było kompletnie niedorzeczne.

Wywnioskowała więc, że to musiały być standardowe zapisy w takich umowach, bowiem w wielu miejscach podkreślano, że jakiś podpunkt nabierze mocy prawnej tylko w momencie „jeśli dojdzie do rozwodu”, bez podkreślania, że to na pewno się wydarzy. Bardzo wątpiła, by Draco zakładał, że po tych trzech latach mieliby pozostać nadal małżeństwem – przecież powszechnie było wiadomo, że nie chciał się drugi raz ożenić, a skoro już najwyraźniej musiał, to Hermiona była prawie pewna, że będzie chciał to zakończyć tak szybko, jak to tylko będzie możliwe.

Umowa gwarantowała, że Hermiona przez trzy lata miała z nim mieszkać w jego domu i być przez ten czas przykładną żoną i matką. Nie wolno jej było prowadzać się w towarzystwie innych mężczyzn, ani wdawać się w romanse, pod groźbą odebrania jej części pieniędzy należnych jej podczas rozwodu. Prychnęła pod nosem, czytając te zapisy. Za kogo on ją uważał? Nigdy w życiu nie zdradziłaby swojego męża!

Poczuła jak coś zimnego oblewa jej wnętrzności. A on? Czy będzie ją zdradzał w trakcie trwania ich małżeństwa? Na samą myśl żółć podeszła jej do gardła. Przeżyła już raz małżeńską zdradę… Jak mogłaby to ponownie znieść? Lecz z drugiej strony, jak mogłaby oczekiwać, że będzie jej wierny przez trzy lata, jeśli nie będą ze sobą sypiać?

Podkreśliła to również, postanawiając z nim o tym porozmawiać.

Zapisy dotyczące tego, że dziecko musi zostać nazwane zgodnie z tradycjami rodów Blacków i Malfoyów, postanowiła zostawić w spokoju, sadząc że w tym temacie na pewno znajdą jakiś kompromis. Podkreśliła jednak klauzulę mówiącą o tym, że to Draco miał mieć prawo sam wybrać rodziców chrzestnych. Po jej trupie zgodzi się na to, by jakoś pominął przy tym Harry’ego! Jej dziecko będzie chrześniakiem Wybrańca, czy to się Malfoyowi podobało czy też nie. Nie było mowy, by się ugięła!

Podpunkty o pełnieniu funkcji reprezentacyjnych, jako kolejna Lady Malfoy, były dość ciekawe. Miała uczestniczyć z Draco we wszelkim imprezach, przyjęciach i wydarzeniach biznesowych, do udziału w których był zobowiązany. Ponadto miała przewodniczyć radzie nadzorczej Fundacji Charytatywnej Narcyzy Malfoy, organizacji powołanej jeszcze za życia matki Dracona, która zajmowała się reparacjami strat wojennych i ogólną pomocą dla zubożałych, magicznych rodzin. To ciekawe, że Draco postanowił dotrzymać akurat tej tradycji… Ciekawe co jego matka by na to powiedziała?

Kwestia, która wzbudziła jej zainteresowanie odnosiła się podziału ich opieki nad dzieckiem po rozwodzie. Draco chciał widywać swojego potomka w każdy weekend, począwszy od piątkowego wieczoru, aż do poniedziałkowego poranka. Chciał również zabierać go do siebie w niektóre dni wolne oraz w trakcie swojego urlopu, aż do czasu rozpoczęcia jego nauki w Hogwarcie. Później życzył sobie tygodnia z czternastu dni przerwy świątecznej i miesiąca wakacji. Niewygórowane i zupełnie logiczne założenia… Dlaczego więc straszył ją wcześniej całkowitym odebraniem jej praw rodzicielskich do dziecka? Czy naprawdę, aż tak bardzo zależało mu na tym by się zgodziła na ślub dla dobra dziecka? Najwidoczniej tak właśnie było.

Hermiona westchnęła i postanowiła przejść z powrotem do jego gabinetu, by rozwiać swoje wątpliwości, przed podpisaniem tego prawie, że cyrografu.

❤❤❤

Zapukała krótko i weszła do środka. Draco stał przy oknie i wyraźnie zamyślony patrzył na ogród. Coś w jego postawie wskazywało, że wcale nie rozpamiętywał właśnie w tej chwili niczego przyjemnego. Hermiona nie wiedziała dlaczego, ale poczuła nagłą ochotę, by podejść do niego i mocno go przytulić.

Natychmiast zwaliła winę za to, na swoje szalejące hormony.

- Przeczytałaś? – zapytał krótko.

- Tak. I mam kilka uwag – podkreśliła.

Malfoy uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Byłbym zdziwiony, gdybyś ich nie miała. To nie w twoim stylu – odpowiedział, wskazując jej krzesło po drugiej stronie swojego biurka i samemu wracając na własne miejsce.

- Po pierwsze jest kwestia nazwiska – zaczęła.

- Nie. To nie podlega żadnym negocjacjom – przerwał jej.

Hermiona gniewnie zmrużyła oczy.

- Cóż… Będzie musiało! Mogę je podzielić jeśli chcesz, ale nie będę…

- Będziesz. My Malfoyowie się nie dzielimy – Draco posłał jej cyniczny uśmieszek. – Może twój poprzednim mąż-idiota się na to zgodził, ale ja nie mam zamiaru. Przyjmiesz moje nazwisko i będziesz je nosić z dumą.

- Też coś! – prychnęła ze złością.

- Nie zmienię zdania na ten temat – podkreślił bezkompromisowo.

- W porządku – Hermiona postanowiła ustąpić. W końcu to miały być tylko trzy lata.

- Czy coś jeszcze cię niepokoi?

- To ja wybiorę rodziców chrzestnych – zaatakowała.

- Jeśli sądzisz, że Potter…

- Tak, to będzie Harry i tutaj ty nie masz żadnego pola do negocjacji! – warknęła. – Nie przekonasz mnie do zmiany tego wyboru, choćbyśmy musieli faktycznie pójść z tym do sądu!

Malfoy wymownie wywrócił oczami.

- Zgoda. Podejrzewam też, że Pansy nigdy by nam nie darowała, gdyby to ona nie została matką chrzestną.

- Nie tylko nie darowała, ale też by nas za to udusiła – Hermiona mimowolnie uśmiechnęła się lekko, a Draco o dziwo zrobił to samo.

- Co jeszcze ci nie odpowiada? – dopytywał.

- Klauzula o zakazie romansów – Hermiona dzielnie spojrzała mu w oczy.

- Co z nią nie tak? – spytał, wyraźnie się najeżając.

- Nic. Po prostu chcę żeby była obustronna.

- Obustronna? – powtórzył, jakby pierwszy raz w życiu usłyszał to słowo.

- Tak! – Hermiona sama nie wiedziała, dlaczego tak ją to wkurza. – Tobie też przez ten czas nie będzie wolno mieć żadnych romansów, albo inaczej stracisz część swoich praw do widywania się z dzieckiem! – zaznaczyła.

Draco, siedzący po drugiej stronie biurka, wyglądał przez chwilę niczym spetryfikowany.

- Sądząc po tym, jak planowałaś uciec, nie mówiąc mi o ciąży ze strachu, musisz mieć o mnie naprawdę niskie mniemanie, ale zapewniam cię, że nie zamierzam upokarzać swojej rodziny wdawaniem się w romans na boku – powiedział to zimnym, nieomal martwym głosem. – Mam swoje zasady!

- Cieszę się, ale mimo wszystko chce to mieć zapisane w dokumentach – Hermiona postukała palcem w leżące na blacie jego biurka papiery. – I dla jasności między nami, nie mam o tobie żadnej opinii – podkreśliła. – Jak mówiłam, nie znamy się jeszcze za dobrze.

- Inne uwagi? – Draco wyraźnie usiłował zachować spokój.

- Nie chce po rozwodzie żadnych pieniędzy, poza alimentami, które mogą byś zmniejszone nawet o połowę – zasugerowała.

Draco parsknął cichym śmiechem, po czym ukrył twarz w dłoniach.

- Przysięgam, że jesteś chyba jedyną wiedźmą na świecie, która by dobrowolnie zrezygnowała z takiej fortuny. O co chodzi tym razem? Masz jakieś śmieszne zasady mówiące o tym, że nie chcesz się skalać pieniędzmi otrzymanymi od dawnego śmierciożercy?

- Oczywiście, że nie! Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? – oburzyła się szczerze. Od dawna nie uważała go już za śmierciożerce i chciała, by o tym wiedział. – Nie przyjęłabym takiej sumy od nikogo! Po prostu nie chcę brać czegoś, co mi się nigdy nie należało! – wykrzyczała.

- Czy możemy zająć się sprawą pieniędzy, gdy przyjdzie na to czas? Obiecuję, że nikt nigdy nie wciśnie ci ich na siłę – Draco brzmiał teraz na dziwnie wyczerpanego.

- W porządku – powiedziała ugodowo. – Jeśli wprowadzisz te poprawki, podpiszę kontrakt. Chcę, też żeby ślub był skromny.

- Zgadzam się. Tylko my i świadkowie – dopowiedział. – Ze względu na fałszywą datę, nie możemy powiedzieć o tym nikomu innemu, poza tymi już wtajemniczonymi.

- Chcę, by moim świadkiem był Harry.

- Na litość Salazara… - Malfoy przez chwilę wyglądał, jakby chciał uderzyć głową o blat biurka.

- Bez negocjacji! – zawołała, by podkreślić swoje stanowisko.

- W porządku. Potter i Pansy, a także Lovegood, skoro już też wie o dziecku i Theodore. Odpowiada ci to?

- Tak – zgodziła się od razu.

- Dobrze. Chcesz sama wyjaśnić wszystko Pansy, czy ja mam to zrobić? – zapytał.

- Porozmawiam z nią – zdecydowała, choć w duchu już bała się tej rozmowy.

- Świetnie – Draco wyglądał, jakby mu ulżyło. – Masz jakieś preferencje, co do miejsca?

- Cóż… Na pewno za nic nie powtórzę tego w Norze – zażartowała, uśmiechając się sama do siebie.

- W Norze? To dom Weasleya? – zapytał lekko skonsternowany.

- Tak, mieliśmy tam nasze wesele… To była kompletna katastrofa – Hermiona z niechęcią pokręciła głową, wspominając jak wszystko było zalane deszczem, a goście dosłownie grzęźli w błocie, tłocząc się w za małym namiocie ogrodowym. Wszyscy później byli przez tydzień ostro przeziębieni.

- Ufam, że mogę zapewnić ci coś lepszego, niż był w stanie zrobić to Weasley – Draco skrzywił się, jakby właśnie przed chwilą świadomie spróbowała go obrazić.

- A gdzie był twój ślub? – zapytała, zanim zdążyła ugryźć się w język.

- W rezydencji Greengrassów – Blondyn westchnął ponuro. – I jeśli cię to pocieszy, też nie był specjalnie udany. Astoria ostro pokłóciła się ze swoją matką o wystrój i jedzenie. Goście byli zażenowani.

- Och! To musiało nie być miłe – Hermiona teraz przypomniała sobie, że Narcyza jak i Lucjusz zmarli jeszcze przed ślubem Dracona. Pewnie brakowało mu ich w tym dniu.

- Nie było. Nic wtedy nie było miłe – mruknął zamyślony, bawiąc się swoim wiecznym piórem.

Hermiona obserwowała go z nieskrywanym zainteresowaniem. Czyżby nie był szczęśliwy w dniu własnego ślubu? To byłoby dziwne… Jego małżeństwo podobno wcale nie było jednym z tych zaaranżowanych, jakie zwykle mają miejsce w rodach czystej krwi.

- Możemy pobrać się tutaj – zdecydowała. – Zdaje się, że to miejsce ma ładny ogród…

- Nie! – Draco krzyknął tak głośno, że aż podskoczyła od tego na krześle.

- Nie musisz na mnie krzyczeć…

- Ja… przepraszam – Blondyn wstał, wyglądając na kompletnie sfrustrowanego. – Ten dom… Po prostu, nie lubię tu za bardzo przebywać, jeśli nie muszę.

- Rozumiem – Hermiona również podniosła się ze swojego miejsca.

Draco zamknął na chwilę oczy i wziął kilka głębokich oddechów.

- To był dom Astorii – wyjaśnił wreszcie.

- Dom Astorii? – powtórzyła zdziwiona.

- Dom, w którym zamieszkała krótko po naszym ślubie.

- Mieszkała tu sama? – Hermiona nie mogła powstrzymać tego pytania.

- Najczęściej. Miała również swoją komnatę w rezydencji, ale rzadko tam bywała – wyjaśnił.

- Żyliście osobno? – Hermiona nie mogła uwierzyć. Pamiętała ich przecież na ślubie Potterów! Wyglądali wtedy na taką szczęśliwą parę.

- Trudno to wyjaśnić – Draco wykrzywił ponuro kąciki ust. – Ona wolała przebywać tutaj, a ja już wtedy dużo podróżowałem służbowo. Oficjalnie przyjmowaliśmy gości w dużej rezydencji, ale jeśli chciałem zobaczyć się z żoną, wtedy musiałem tu przyjść  – Malfoy powoli podszedł do okna. – Lubiła zajmować się tutejszym ogrodem.

- Miała jakiś powód, dla którego nie chciała mieszkać w rezydencji? – Hermiona powoli podeszła do niego, by móc zerknąć na ogród.

- Miała, ale nie chcę o tym teraz rozmawiać – Draco nie odrywał wzroku od widoku za oknem. – To właśnie tam…- Blondyn wskazał jej na piękny krzak białych piwonii. – W tym miejscu ze mną rozmawiała, zanim zemdlała.

- Zemdlała? – Hermiona przyglądała się jego skupionej twarzy.

- Tak zaczął się poród – wyszeptał.

Nie mogła się powstrzymać, więc położyła my dłoń na ramieniu, zbliżając się do niego.

- Bardzo mi przykro – szepnęła cicho.

- Wiem. Jesteś osobą, której przykro z powodu wszystkich nieszczęść świata – Draco zdjął jej dłoń ze swojego ramienia i gdy już myślała, że ją odtrąci, nagle wciągnął ją w swoje ramiona, obejmując ją mocno.

Pozwoliła mu na to i sama wtopiła się w jego objęcia, wzdychając cicho. Jego zapach przywiódł jej wspomnienia o tej jednej, wyjątkowej nocy. Nie miała nic przeciwko, by to powtórzyć, jeśli by tego zechciał. W końcu za dwa dni mieli zostać małżeństwem.

- Nadal musimy wybrać jakieś miejsce – westchnęła cicho w jego szyję.

- Rezydencja ma ładny taras, jeśli ci to nie przeszkadza – zaproponował, przyciskając swój podbródek do jej skroni.

- Ani trochę – wymruczała, czując się dziwnie lekko i sennie w jego ramionach, jakby jego bliskość pozwoliła jej wreszcie zaznać trochę spokoju.

- To załatwione. Mój prawnik dostarczy dziś popołudniu kopię nowej umowy, a później od razu się tam z powrotem przeniesiemy. Ktoś przeniesie tam też twoje rzeczy.

- Naprawdę rozmawiałeś już z Kingsleyem o moim pozostaniu w pracy? – przypomniała sobie.

- Tak. Dziś rano. Musiałem mu powiedzieć… - Draco odsunął się od niej i lekko skrzywił. – Bez niego nie udałoby mi się przesunąć daty.

- Nie ukrywam, że nie podoba mi się, jak bardzo próbujesz nad tym wszystkim, sprawować pełnie władzy – Hermiona wyrwała się z jego ramion i założyła ręce na piersi, patrząc na niego gniewnie.

- Przyzwyczaj się do tego, bo taki właśnie jestem – oznajmił z dość bezczelnym uśmieszkiem.

- Zapowiada się wspaniale – Hermiona skrzywiła się do niego, po czym odwróciła się i poirytowana ruszyła do wyjścia.

- Też już nie mogę się doczekać, kochanie! – zawołał za nią nieco zgryźliwie, ale postanowiła mu nie odpowiadać, tylko głośno i mocno zatrzasnąć za sobą drzwi.

❤❤❤

Siedziała w sypialni Pansy, na jej łóżku i delikatnie obracała w palcach pióro. Umowa była już gotowa do podpisu, a ona obiecała Draco, że zrobi to, jak tylko ją przeczyta. Tyle, że zrobiła to już ponownie dwa razy, a nadal nie mogła się przemóc, by złożyć swój podpis.

Pansy siedziała naprzeciwko niej, przyglądając jej się uważnie, raz na jakiś czas tylko, zwracając uwagę na to, jak mocno piłuje swoje paznokcie. Hermiona wiedziała, że przyjaciółka jest zła… Ale nic już nie mogła na to teraz poradzić.

- Nie mogę uwierzyć, że niczego się nie domyśliłam – mruczała. – Choć oczywiście coś podejrzewałam, gdy nie przestawał pytać mimochodem, co u ciebie słychać. Zakładałam, że przynajmniej cię wtedy pocałował na dobranoc, ale coś więcej? Przecież to niemożliwe z zawsze rozsądną i poukładaną Hermioną Granger! Jak mogłaś mi nie powiedzieć?

- Pansy, przeprosiłam cię już milion raz – Hermiona westchnęła, ledwo hamując swoją irytację. – Wiem, że powinnam była to zrobić, ale nie chciałam zawracać ci głowy…

- Jak mogłaś nie zawracać mi głowy faktem, że nosisz w sobie mojego chrześniaka! – Parkinson zdenerwowała się mocniej.

- Opowiedziałam ci już dwa razy całą tę historię…

- Mogłaś mi powiedzieć od razu, a wtedy moglibyśmy uniknąć całej tej hecy z wyjazdem! Draco przenigdy nie skrzywdziłby niewinnego dziecka, a już zwłaszcza swojego własnego potomka! Nie mogę uwierzyć, że tak o nim pomyślałaś!

Hermiona wzniosła oczy na sufit i wzięła głęboki oddech. Nie wiedziała, jak znaleźć sposób na ułagodzenie irytacji przyjaciółki, zwłaszcza teraz, kiedy naprawdę potrzebowała jej pomocy.

- Jeszcze raz - bardzo, bardzo, bardzo przepraszam – wyrecytowała Hermiona. – Przykro mi, że do tego wszystkiego doszło. W ramach zadośćuczynienia pozwolę ci wymienić całą moją garderobę, wybrać mi suknię na ślub i zupełnie samodzielnie urządzić pokoik dziecięcy…

Pansy prychnęła drwiąco.

- Jakbym miała zamiar pozwolić ci zrobić cokolwiek z tego samej!

- Pansy proszę cię! Czy możesz mi pomóc sprawdzić, czy tam na pewno nie ma żadnych kruczków, z których słyną rody czystej krwi w takich umowach? – poprosiła.

- W ramach zemsty, za to, że obydwoje mi nie powiedzieliście, sprawię, że wasz syn będzie całym sercem gardził czytaniem książek! I zobaczymy, co wtedy zrobicie! – Pansy uśmiechnęła się wrednie, po czym sięgnęła wreszcie po umowę.

- Ty też twierdzisz, że to będzie chłopiec? – zapytała z ciekawością Hermiona.

- Na pewno. Zaklęcia na linii rodowej Dracona to gwarantuje. Tylko proszę… Wymyślcie lepsze imię niż Scorpius. Astoria chyba upadła na głowę, gdy się na to uparła.

Hermiona poczuła nieprzyjemny dreszcz na wspomnienie o tragicznie zmarłej żonie Dracona.

- Czy wiesz może… Czy oni… Nie dogadywali się dobrze ze sobą? – odważyła się zapytać.

Pansy uniosła głowę i rzuciła jej zaskoczone spojrzenie.

- Powiedział ci? – zdziwiła się.

- Tylko wspomniał, że miała też drugi dom.

- Cóż, tak… Wiem, że nie mówi się źle o zmarłych, ale moim zdaniem Astoria miała poważne problemy emocjonalne – Pansy westchnęła ciężko. – Odbijało się to mocno na Draco, gdy byli razem. Wiem, że nie powiedział mi nawet połowy tego, co się u nich działo, by nie nastawiać mnie przeciwko niej.

- A co takiego się działo? – Hermiona nie mogła poskromić swojej ciekawości.

- Chciałabym móc ci powiedzieć, ale przysięgałam Draco, że nigdy nikomu tego nie wyjawię – Pansy spojrzała na nią przepraszająco. – Myślę jednak, że w końcu sam to zrobi. I tak otworzył się na ciebie o wiele bardziej, niż na jakąkolwiek inną kobietę przez ostatnie pięć lat.

- Rozumiem – Hermiona westchnęła cicho. – Czy możesz zerknąć w tą umowę? Wiem, że i tak muszę ją podpisać, ale poczuje się lepiej, jeśli ty też to przeczytasz.

- To nie jest standardowa umowa małżeńska – Pansy uśmiechnęła się lekko pod nosem, uważnie studiując tekst.

- Nie? Myślałam, że one zawsze tak wyglądają – zająknęła się Hermiona.

- Klauzula rozwodowa jest za krótka – Pansy zachichotała. – Normalnie jest to obwarowane wieloma innymi zapisami. Miałam rację, sądząc, że Draco ma nadzieję, że nie będzie wam potrzebna.

- Naprawdę tak myślisz? – zapytała na jednym wydechu, czując dziwnie przyjemny uścisk w okolicy serca.

-  Nigdy nie zauważyłaś w szkole, że on dosłownie nie spuszczał cię z oczu? – Pansy spojrzała na nią z zainteresowaniem. – Nie przepuścił żadnej okazji, by się do ciebie nie odezwać, gdy tylko przechodziłaś gdzieś obok.

- Raczej, by mnie nie obrazić – przypomniała z krzywym uśmiechem.

- A co innego mógł zrobić, żeby zwrócić na siebie twoją uwagę? – Pansy zachichotała.

- Nie wiem… Może po prostu być miłym? – sarknęła.

- Niestety miał reputację do utrzymania – Pansy nadal uśmiechała się pod nosem. – Ale wierz mi, gdyby mógł, uganiałby się wtedy za tobą, jak wilk za łanią.

Hermiona mimowolnie zaśmiała się na to obrazowe porównanie, choć nie wierzyła specjalnie w słowa przyjaciółki.

Pansy zaśmiała się nad czymś co przeczytała.

- Co? – spytała nieco niepewnie Hermiona.

- Uparł się, by zrobić z ciebie Malfoya, prawda?

- Jeśli chodzi ci o nazwisko, to tak. To nie podlegało negocjacji.

- Rozpuszczony bachor nadal uwielbia oznaczać swój teren – Pansy uśmiechnęła się złośliwie. – Już widzę, jak wetrze to w twarz Weasleya, przy pierwszej okazji…

Hermiona nagle odrętwiała. W czasie całej tej sprawy, ani razu nie zastanowiła się jeszcze, jak Ron zareaguje na to, że wyjdzie ponownie za mąż i to za jego szkolnego wroga. To nie mogło skończyć się dobrze.

- Och! Dodał też gratyfikację za drugie dziecko! Jak uroczo… Wiesz, że byłby pierwszym Malfoyem od ponad pięciuset lat, który miałby więcej niż jedno dziecko?

- Będzie mógł je mieć z kimś innym po naszym rozwodzie – Hermiona zdziwiła się, że jej własne słowa wywołały u niej nieprzyjemny skurcz w okolicy serca. To było złe. Zaczynała się przywiązywać. Zaczynało jej zależeć.

- Albo będziesz mogła mu urodzić małą, śliczną dziewczynkę – Pansy wyszczerzyła się do niej. – Powinniście ją nazwać Pansemonia na moją część.

- Nie wywołuj u mnie mdłości, bardzo cię proszę – Hermiona skrzywiła się do przyjaciółki.

- Trzy lata to też więcej, niż standardowe układy z góry zakładające rozwód – Pansy nie przestawała się uśmiechać.

- Ile więcej? – zapytała Hermiona.

- Zwykle wystarczy poczekać do pierwszych urodzin dziecka.

- Powinnam to renegocjować? – spytała lekko spanikowana Hermiona.

- Nie! – zawołała od razu Pansy. – Ani mi się waż! Chyba, że chcesz to podbić do pięciu lat. Sądzę, że Draco nie miałby nic przeciwko…

- Skończ z tym! – Hermiona na poważnie się zdenerwowała. – Nie zakładaj nas razem w przyszłości Pansy, bo to się prawdopodobnie nie wydarzy. Prawie wcale się nie znamy!

- Ale już wiecie, że potraficie uprawiać ze sobą fantastyczny seks, a to dobra podstawa – Pansy puściła do niej oko.

- Skąd wiesz, że był fantastyczny? – zdziwiła się Hermiona.

- Proszę cię! - Pansy zachichotała. – Znałam jego kochanki i wiem, że zawsze były zadowolone, a ty wcześniej byłaś tylko z Weasleyem… To cud, że wiesz chociaż czym jest orgazm.

Hermiona już otwierała usta, by jakoś to skomentować, ale nie miała za bardzo pojęcia co miałaby powiedzieć. Parkinson miała przecież absolutną rację.

- Czy on… Miał dużo kochanek? – wyjąkała, czując że mimowolnie się rumieni.

Pansy wzruszyła ramionami.

- Kilka nic nieznaczących przygód przed ślubem. Musisz jednak wiedzieć, że był zawsze wierny Astorii, mimo tego, że się pomiędzy nimi nie układało. Draco ma zasady, nie chce być taki, jak jego ojciec – Pansy westchnęła ciężko i wróciła do czytania umowy.

- A później? – Hermiona sama nie wiedziała, dlaczego tak bardzo chce o tym wiedzieć.

- Zapewne też kilka. Nie żeby dzielił się tym ze mną. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, ale o niektórych rzeczach wolimy nie rozmawiać – Pansy uśmiechnęła się lekko. – Chyba by umarł, gdybym zaczęła opowiadać mu o mnie i Harrym w łóżku…

- Też bym umarła – zaznaczyła od razu Hermiona.

- Wiem, wiem, jest dla ciebie jak brat. Draco dla mnie też, ale jeśli chcesz, to chętnie posłucham jak w ciągu jednej nocy wyleczył cię z rzekomej bezpłodności – Pansy znów do niej mrugnęła.

- Ponownie – wolałabym umrzeć – Hermiona rzuciła się na poduszki przyjaciółki, czując się sfrustrowana i zmęczona. Chciała już mieć to wszystko za sobą, choć im dalej patrzyła w przyszłość, tym bardziej się niepokoiła.

- Umowa jest w porządku. A gratyfikacje finansowe bardzo hojne. Wiedziałam też, że doda klauzulę o zakazie romansów. Radzę ci się jej trzymać. On zniszczy każdego kto, sięgnie po coś, co do niego należy.

- Nie będę należała do niego – oburzyła się Hermiona.

- Ależ będziesz – Pansy zachichotała. – I jestem skłonna postawić na to, że bardzo ci się to spodoba.

- Czy to wszystko? – Hermiona z powrotem usiadła i sięgnęła wreszcie po pióro.

- Wszystko, choć na twoim miejscu zainwestowałabym jeszcze w jakiś amulet ochronny przeciwko złym duchom – Pansy roześmiała się szczerze.

- Amulet przeciwko duchom? – powtórzyła głucho Hermiona. – Po co?

- Bo Astoria jak nic wróci zza grobu, by cię prześladować, gdy zobaczy, że jesteś w radzie fundacji Narcyzy.

- To ona w niej nie była? – Hermiona zrobiła wielkie oczy.

- Oczywiście, że nie – Pansy prychnęła. – Draco dobrze wiedział, że była na to za mało rozgarnięta, a jego matka nigdy by mu nie wybaczyła, gdyby Astoria coś tam zepsuła.

- I on sądzi, że ja tego nie zrobię? – Hermiona niedowierzała.

- Najwidoczniej bardziej ci ufa – Pansy uśmiechnęła się do niej ciepło. – Wreszcie prawdziwa Lady Malfoy stanie na czele fundacji. Narcyza byłaby bardzo szczęśliwa.

- Wątpię – Hermiona skrzywiła się pod nosem.

- Nie wątp w to. Powiedziała mi kiedyś, że ceni to, że jej syna interesują inteligentne kobiety, nawet jeśli nie są czystej krwi. Chciała tylko, by Draco był szczęśliwy.

- Naprawdę? – Hermiona poczuła kolejny ciepły dreszcz.

- Tak. Jestem pewna, że świetnie sobie z tym dasz radę – Pansy sięgnęła po jej dłoń.

- Nie mówisz tylko o fundacji, prawda? – wyszeptała Hermiona.

- Nie, nie mówię tylko o fundacji – Pansy sięgnęła i objęła ją mocno ramionami. – On naprawdę zasłużył na ciebie w swoim życiu.

- Pansy…

- Proszę! Po prostu proszę! Daj mu szansę. Szczerze mówiąc trochę na to liczyłam, gdy się do niego wprowadziłam. Sądziłam, że jeśli znów cię spotka, być może ponownie coś zrozumie…

- Serio? Miałaś czas myśleć o takich rzeczach pomimo rozwodu? – zdziwiła się Hermiona.

- Cóż… Jeśli sama nie jestem szczęśliwa, chętnie sprawię trochę szczęścia innym – Pansy otarła łzy.

- Obiecuję, że spróbuję – Hermiona poczuła, jak jej serce przyśpiesza rytm.

Przyłożyła jedną z dłoni do swojego brzucha i wzięła głęboki oddech. Dla swojego dziecka naprawdę mogła się postarać i spróbować dać mu prawdziwą rodzinę, zwłaszcza, że musiała uczciwie przyznać, że Draco Malfoy nie był dla niej już ani trochę obojętny.

❤❤❤

I znowu - Wiem, długi rozdział 😁, ale to nic w porównaniu z jutrzejszym. Cała historia bez epilogu ma równo 100 stron tekstu worda  😂 Trochę żałuję, że jednak nie rozpisałam tego na większą ilość rozdziałów, ale szczerze przyznam, że lubię formę mini-maratonów i już myślę o kilku kolejnych 😈
Zapraszam jutro na ostatnią 5 część. W niedziele jak zwykle "Przyrzeczona", a w poniedziałek Epilog "Dysfunkcji". 
Udanego długiego weekendu, jeśli ktoś ma! 😆

Buziaki! 

Venetiia