Odwet - Runda czwarta

Dedykacja: Dla Kini, bo czekała 😘

Betowała Neska 💚


📛📛📛

Giselle była bardzo wdzięczna, że pomimo upokorzenia, jakiego dostąpiła na oficjalnym obiedzie fundacji Lady Rosie, ktoś z towarzystwa nadal chciał ją zaprosić na ważne, magiczne wydarzenie. Czymś takim była właśnie licytacja starych pamiątek, po zlikwidowanym niedawno muzeum magicznych artefaktów. Tracey Davies nie była co prawda tak znana, jak siostry Greengrass czy Pansy Parkinson wśród magicznej arystokracji, ale przyprowadziła ze sobą Marry Safiq, która słynęła z tego, że wkrótce miała wyjść za mąż za samego Lorda Burke, a to już naprawdę coś znaczyło, choć staruszek miał już dobrze ponad siedemdziesiąt lat.

Dziewczyny przywitały się serdecznie z Giselle i jej siostrą Dennise, i zaprowadziły je na miejsca w pierwszym rzędzie, co było niesamowitym prestiżem.

- Jak myślisz, co będziesz licytować? – zagadnęła ją Marry.

- Nie wim, ali na pewni cosi ładnigo do moi domu. Ron i ja wciażi si urządzimy – wyjaśniła z entuzjazmem.

- To naprawdę wspaniale! – pochwaliła Tracey – Będziesz miała okazję kupić tu naprawdę niesamowite rzeczy, wiesz?

- My mysliły, że ti tylko staroci – wtrąciła Dennise, która chyba koniecznie chciała wziąć udział w rozmowie.

- Bo tylko nieliczni wiedzą, jakie one są wyjątkowe – wyszeptała konspiracyjnie Marry. – Trzymajcie się nas, a kupicie naprawdę niezwykłe cuda, za mniej niż jedną dziesiątą galeonów, jakie są warte!

Giselle i Dennise spojrzały na siebie, po czym zgodnie kiwnęły głowami. Bycie uznawaną w świecie magicznej, angielskiej arystokracji było bezcenne i obie były szczęśliwie, że w ogóle miały możliwość wzięcia udziału w tej aukcji.

Nadal przechwalając się tym, że zostały posadzone w pierwszym rzędzie, nie miały okazji zobaczyć, jak na samym końcu, swoje miejsce właśnie zajęła wysoka postać, w eleganckim szarym płaszczu z kapturem. Pansy Parkinson uśmiechnęła się przekornie sama do siebie. Już ona dobrze wiedziała, jak mocno te dwie głupiutkie francuski przepłacą dziś za te stare śmieci, których ceny z przyjemnością podbije im na licytacji. 

 
📛📛📛

Ron myślał, że zemdleje. Nie. On był raczej na pewno pewien, że zemdleje, gdy jego żona wręczyła mu kwitek z domu aukcyjnego, a ich piękny salon w tym czasie wyglądał niczym stara rupieciarnia, do której Filch upychał w Hogwarcie wszystkie magiczne śmieci, jakie znalazł.

- Sto tysięcy? Czy tu aby na pewno jest napisane sto tysięcy galeonów? Na Godryka, Giselle! Czyś ty kurwa, zwariowała?! – wykrzyczał.

- Ni dinerwuj si Roni! Ja mami cosi i od Godrika! Zbaczi – Giselle wskazała mu na stare, wyraźnie popsute radio.

- Giselle! W czasach Godryka Gryffindora nie wynaleziono jeszcze radia! A poza tym, jedynym artefaktem, jaki po nim pozostał, był tylko jego miecz! Jak mogłaś o tym nie wiedzieć i tak głupio dać się nabrać? – krzyczał.

W oczach francuski zabłysły wielkie łzy. Nie miała pojęcia, dlaczego mąż na nią krzyczy. Przecież chciała dobrze, a Tracey i Marry były pewne, że te artefakty są naprawdę cenne. Czy to możliwe, że miotła Kirke nie była bezcenna? Albo, że stara para skarpetek Morgany nie była wspaniałą okazją, jak jej wmawiano? Była też ciekawa, co Dean powie na to, że Dennise kupiła porcelanowy zestaw do herbaty, należący kiedyś do Merlina za bagatela, dwadzieścia pięć tysięcy galeonów…

Ron zaklął jeszcze kilka razy, po czym wyszedł z salonu, kopiąc po drodze piłkę, którą podobno Salazar Slytherin rozgrywał mecze z bazyliszkiem, po czym wyszedł, mocno trzaskając za sobą drzwiami.

 📛📛📛

Hermiona była bardzo zadowolona z zakupów z Almą i Narcyzą, mimo, że wydała na suknie o wiele więcej niż planowała. Narcyza i tak usilnie starała się ją namówić, na jeszcze droższą kreację z prawdziwymi diamentami, ale to już naprawdę wychodziło poza możliwości jej budżetu. Jednak ta suknia była równie piękna, a jako, że był to biały bal nieco przypominała elegancką suknie ślubną, wysadzaną perłami i haftowaną srebrną nicią. Matka Malfoya lekko się wzruszyła, gdy zobaczyła, jak Hermiona raz po raz wychodzi z przymierzalni, a Alma dodała, że będzie ona kiedyś naprawdę piękną panną młodą.

Miło było znów na jakiś czas oderwać się od problemów i zapomnieć o tym, że jest porzuconą narzeczoną, terroryzowaną przez swojego ex i praktycznie siłą odsuwaną od swoich przyjaciół. Na szczęście jej ostatnie interakcje ze ślizgonami były całkiem miłe, a Hermiona zawsze dobrze bawiła się w ich towarzystwie. No i do tego wszystkiego był jeszcze Draco. Przystojny, inteligentny, zabawny, opiekuńczy Draco… Nigdy nie sądziła, że z jej szkolnego antagonisty, może wyrosnąć tak cudownie pociągający mężczyzna.

Naprawdę lubiła ich spotkania i fakt, że przy nim może się dobrze zrelaksować i znów poczuć kobieca. Jeśli dobrze odczytywała wszystkie sygnały, jakie dawał jej blondyn, to naprawdę mógł on liczyć na coś więcej pomiędzy nimi. Nie żeby chciała jakoś temu zapobiec… Ale jednak, nie była pewna czy jest już w pełni gotowa. Nie sposób było zaprzeczyć, że Ron swym okropnym zachowaniem, mocno podkopał jej poczucie własnej wartości.

📛📛📛

Właśnie skończyła rozwieszać swą piękną suknie w szafie, gdy usłyszała delikatne pukanie do drzwi. Zdziwiona spojrzała na zegarek. Draco miał wpaść wieczorem, by pomóc jej z wyjaśnieniem pewnych nieścisłości finansowych, które dotyczyły jednej z prowadzonych przez nią właśnie spraw sądowych, ale to miało być dopiero za dwie godziny. Czyżby, aż tak mu się do niej śpieszyło?

Z uśmiechem podeszła, by otworzyć drzwi i na chwilę zamarła, widząc niewielką postać z czarnym kapturem na głowie. Szybko jednak jej strach zamienił się w szczerą radość, gdy postać zsunęła okrycie.

- Cześć, czy mogę wejść? – zapytała niepewnie Ginny.

- Hej! – Hermiona od razu rzuciła się na szyję przyjaciółki. – Oczywiście, że możesz! – zapewniła, praktycznie wciągając ją do środka.

Ginny roześmiała się, ścierając z oczu łzy wzruszenia.

- Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się tak ciepłego powitania.

Hermiona uśmiechnęła się do niej czule.

- Nie mogłabym cię powitać inaczej – przyznała szczerze. – Za mocno za tobą tęskniłam.

- Ja tak samo – Ginny znów objęła mocno Hermionę.

Po chwili obie siedziały na kanapie, trzymając w dłoniach po lampce wina.

- Nawet nie wiesz ile razy próbowałam się do ciebie wymknąć – przyznała ze smutkiem.

- Wymknąć? Harry zabronił ci tu przychodzić? – Hermiona nie kryła, jak bardzo ją to zabolało.

- Rzucił na mnie zaklęcia monitorujące. Kłóciłam się z nim o to, ale tłumaczył mi, że to dla mojego dobra. Że kontaktowanie z tobą tylko złamie nam obu serca i że na pewno sprawi to też wiele przykrości Giselle – Ginny skrzywiła się pod nosem.

- Zawsze wiedziałam, że jest bliżej z Ronem, niż ze mną, ale nigdy nie spodziewałam się, że tak bardzo się ode mnie odsunie – Hermiona szybko otarła niechciane łzy.

- Nie wiem na czym polega ich przyjaźń, ale mam wrażenie, że Harry czasem boi się Rona. Mój brat… Jemu kompletnie odbiło! Już nawet zaczęłam podejrzewać, że Giselle poi go czymś albo przeklina, bo to niemożliwe, by aż tak się zmienił.

- Nie sądzę – przyznała ze smutkiem Hermiona. – Myślę tylko, że to odrobina magii wili i solidne pranie mózgu. Giselle dosłownie go omotała i owinęła wokół najmniejszego palca, a on robi teraz dokładnie wszystko, czego ona zażąda.

- Nie masz pojęcia, jak bardzo cierpiałam, gdy to wszystko się stało, a Harry na kolanach błagał mnie, bym do ciebie nie przyszła – Ginny znów się rozpłakała, mocno ściskając dłoń przyjaciółki.

- Ja… Czekałam na ciebie. Ron wpadł, zaczął mówić mi, że muszę go zrozumieć, potem spytał czy oddam mu moje mieszkanie, bo na to zasłużył… - Hermiona sama poczuła, jak po jej policzkach zaczynają płynąć łzy. – Mówił też okropne rzeczy o tym, że byłam naprawdę straszną narzeczoną i…

- Nie byłaś! To ta zazdrosna suka mu to wmówiła! Nikt z rodziny jej nie lubi, ale wszyscy starają się nie pogrywać z Ronem, bo jest właścicielem wszystkiego, nawet Nory, którą rodzice mu zapisali, gdy zainwestował tam w remont – wyznała Ginny.

- Jeśli on naprawdę się w niej zakochał, ja mogłam to zrozumieć. Nie rozumiem tylko, dlaczego teraz funduje mi piekło na ziemi za każdym razem, gdy się spotkamy – wyznała Hermiona.

- To też wszystko ona, ta mała, podła, zazdrosna żmija! – warczała z nienawiścią Ginny.

- Muszę przyznać, że mimo wszystko było mi przykro, że zgodziłaś się zostać jej druhną – wyszeptała cicho, bo nie mogła dłużej tego powstrzymać. To była chyba najbardziej bolesna zadra w jej sercu.

- W ogóle nie chciałam iść na ten ślub – wyznała z bólem Ginny. – Ale Harry tak nalegał, prosił, błagał, tłumaczył, że to przecież mój najmłodszy brat. A gdy tam dotarliśmy, Giselle wezwała mnie i ze łzami w oczach mówiła, że muszę zastąpić Dennise, bo ta po czymś się pochorowała i to będzie skandal, jeśli nie będzie miała druhny z najbliższej rodziny. Próbowałam przekonać ją, by wybrała Fleur, ale o coś się podobno pokłóciły. Dopiero po ceremonii, okazało się, że Dennise ma się całkiem dobrze, a to wszystko było najwyraźniej ściemą – Ginny obrazowo skrzywiła się pod nosem.

- Harry wie, że tu dziś jesteś? – zapytała niepewnie Hermiona.

- Tak. Powiedział, że mogę iść, byle Ron się nie dowiedział, bo znów zrobi z tego kolejną, gwałtowną aferę.

Hermiona lekko pokręciła głową.

- Naprawdę nie rozpoznaję już człowieka, którym jest teraz twój brat.

- Nikt z nas go nie rozpoznaje. Nawet Harry. Wiedz jednak, że tak naprawdę, to boli go wasza separacja. Widziałam, jak płakał nad waszym wspólnym zdjęciem i szeptał cicho, że cię przeprasza – Ginny posłała jej słaby uśmiech.

Hermiona zawahała się przez chwilę.

- Jak myślisz? Co Ron zrobił, że Harry tak ślepo za nim podąża?

- Nie wiem, ale mam zamiar to odkryć. Mój brat nie może mieć dłużej władzy nad naszym życiem! – zapowiedziała pewnie Ginny.

- Mam nadzieję, że uda ci się poznać prawdę – Hermiona uśmiechnęła się czule do przyjaciółki, naprawdę szczęśliwa, że znów ma ją przy sobie.

 
📛📛📛

Ron był zadowolony – w sumie najbardziej, biorąc pod uwagę kilka ostatnich dni. Piękne modelki, najnowsze nowinki sprzętu z jego sklepów i naprawdę duża kasa z tego kontraktu. To go trochę uspokoiło, po tym, co odwaliła Giselle. Ron prawdziwie uwielbiał swoją żonę, ale jej mania wydawania pieniędzy, zaczynała mu już coraz mocniej ciążyć. Razem z Hermioną, zawsze mieli osobne budżety i nawet na ślub mieli złożyć się po połowie. Giselle nie wniosła do małżeństwa nic, poza kilkoma kuframi pełnymi ciuchów, bowiem jej ojciec, kilka lat wcześniej źle zainwestował jej posag i nigdy już tego nie odzyskał.

Niemniej, dzisiejszy dzień miał być rekompensatą za poprzednie stresy. Piękne dziewczyny uśmiechały się do niego uprzejmie, pozując na miotłach w strojach amazonek. Mężczyźni zaproszeni do sesji, byli przebrani w kostiumy rzymskich gladiatorów. Całość była pięknym tłem dla reklamy jego najnowszych gadżetów. Agencja reklamowa, z którą współpracował zatrudniła najlepszego fotografa, a i prasa przysłała swoich przedstawicieli, by zrobić reportaż z tego wydarzenia.

Ron nieco skrzywił się, gdy zobaczył wśród fotoreporterów tego przeklętego gogusia z „Tygodnika Czarownica”. Od tygodnia próbował ustalić ze swoimi prawnikami, jakim sposobem pozwać ten przeklęty szmatławiec Parkinson do sądu. Jednak powtarzali mu to, co powiedział mu Zabini – jeśli dowody w postaci zdjęć były autentyczne, mógł z kretesem przegrać rozprawę i jeszcze musieć zapłacić jej koszty. Wolałby tego uniknąć, patrząc na swoje ostatnie wydatki… A raczej na bezmyślne wydatki jego żony.

Fotograf właśnie skończył sesję, a modele odprężyli się po ciężkim dniu pracy, a reporterzy weszli na plan, by przeprowadzić wywiady z niektórymi modelami. Ron uśmiechnął się zalotnie do kilku prześlicznych dziewczyny, wiedząc, że na nic więcej nie może sobie pozwolić, bowiem Gi bywała wobec niego okrutnie zaborcza.

Właśnie miał pójść zamienić kilka słów z organizatorem sesji, gdy jeden z modeli – wysoki, niesamowicie przystojny i umięśniony szatyn podszedł wprost do niego.

- Wiem, że chciałeś to ukrywać, ale ja dłużej tak nie mogę – zawołał tak głośno, że wszyscy dookoła wyraźnie go usłyszeli.

Ron otworzył usta niczym śnięta ryba, nie bardzo rozumiejąc co ten koleś właśnie do niego powiedział. I dokładnie w tej chwili, model sięgnął pod swoją spódnicę składającą się z połączonych skórzanych pasów i powoli zsunął po nogach… czerwone, męskie stringi.

Kilka osób zgromadzonych dookoła zawyło głośno lub szyderczo zachichotało, a model w tym czasie podszedł i bezceremonialnie wetkną swoje dopiero co zdjęte z tyłka majtki, prosto w butonierkę marynarki Rona.

- Odezwij się, gdy wreszcie się odważysz oficjalnie ujawnić nasz związek – Szatyn mrugnął do niego, po czym soczyście cmoknął go w policzek i szybko odszedł.

Ron stał nadal niczym ogłuszony słup soli, ze stringami smętnie zwisającymi na klapie jego garnituru, a reporterzy wszystkich obecnych na sesji gazet dosłownie szaleli, pstrykając mu jedno zdjęcie za drugim.

Jedno było pewne. Tego skandalu naprawdę nie da się już zamieść pod dywan.

 
📛📛📛

Giselle bardzo wściekała się o to, że jej szwagierka ostro postawiła swoją stopę przed mężem w sprawie zabrania ich na Biały Bal Narcyzy Malfoy. Ta impreza była towarzyskim hitem sezonu i Giselle, po prostu musiała znaleźć sposób by się tam dostać, nawet mimo wyraźnego braku oficjalnego zaproszenia od organizatorki.

Była prawie pewna, że sama pani Malfoy nie miała nic przeciwko niej i jej mężowi, a to tylko ta głupia, zawistna Hermiona, załatwiła by ich tam nie zaproszono. Od początku żywiła całkowite przekonanie, że Ginny i Harry zabiorą ich tam ze sobą swoim świstoklikem, ale jej ruda, wredna szwagierka podobno postawiła Potterowi ultimatum. Jeśli miał zamiar przemycić tam Rona i Giselle, to ona od razu od niego odejdzie, żądając przy tym rozwodu. Nawet Ron zmiękł, słysząc takie argumenty swojej siostry.

Giselle wiedziała, że w towarzystwie dam czystej krwi jest nieco spalona po historii z głośnym bączurem, którego – wciąż była pewna – wcale z siebie nie wydała. Niemniej nie miała odwagi uderzyć do nich z prośbą o protekcję i wprowadzenie na bal. Napisała więc w tej sprawie do Marry i Tracey, z czego ta pierwsza w ogóle jej nie odpisała, a druga napisała tylko: „Hahaha. Nie!”.

Nowa pani Weasley coraz bardziej obawiała się, że będą musieli razem z mężem przeskoczyć gdzieś przez żywopłot, o ile znajdą w ogóle ten dom, gdy pomoc nadeszła do niej nagle, z zupełnie niespodziewanej strony. Giselle jednak nie mogłaby się bardziej ucieszyć. To było doprawdy idealne i na pewno mocno ubodzie ego głupiej panny Granger, które od początku usiłowała jej tak doszczętnie zdeptać.


📛📛📛

Hermiona wzięła trzy głębokie oddechy, patrząc na siebie w lustrze. Suknia leżała naprawdę idealnie, opinając sugestywnie jej kształty i ładnie współgrając z jej lekko opaloną skórą. Włosy upięła w elegancki kok, zgodnie z sugestią Narcyzy odsłaniając szyję. Miała nadzieję, że Draco nie będzie miał powodu, by wstydzić się za to, że została na dziś wieczór jego partnerką. Wiedziała, że w wielu rodzinach czystej krwi, nadal uchodziła za zwykłą, pospolitą szlamę, ale od kiedy Lucjusz zniknął z życia Draco i Narcyzy, oni obydwoje dawno porzucili te ideały.

Draco przybył punktualnie. Przyniósł jej elegancki bukiet kwiatów i słodko ucałował ją w oba policzki, nie przestając wyrażać swojego zachwytu jej osobą.

- Wszyscy mi będą dziś wieczorem zazdrościć – uśmiechnął się do niej ciepło, nie wypuszczając jej dłoni.

- Na pewno nie, ale miło, że to powiedziałeś – zaśmiała się, szczęśliwa, że mu się podobała.

- Jestem absolutnie pewien, że to ja mam rację, a teraz już chodźmy. Mama nas udusi, jeśli się tam spóźnimy – Draco szarmancko podał jej ramię i uprzednio zabezpieczając jej białą suknie i swój równie biały garnitur odpowiednimi zaklęciami, wprowadził ich do kominka.

Pojawili się we wspaniałym, niedawno odnowionym holu Malfoy Manor. Hermiona kilkukrotnie po wojnie bywała tu już na imprezach charytatywnych, jednak nadal specjalnie nie przepadała za monumentalnym dworem. Nie zdążyła się jednak nad tym zastanowić, gdy tuż przed nią pojawiła się rozemocjonowana Narcyza.

- Jesteście wreszcie! Wspaniale! – zawołała, mocno cmokając Hermionę w policzek.

- Przecież się nie spóźniliśmy – zauważył Draco, spoglądając na swój zegarek z białym paskiem.

- Nie, ale pierwsi goście mając swój świstoklik za dwie minuty. Czas stanąć na swoich miejscach – zachęciła, wskazując im gdzie mają się udać.

- To może ja zaczekam w sali balowej – zaproponowała Hermiona, puszczając ramię Draco i robiąc krok w kierunku wielkich, kremowych drzwi.

- Nie! – obydwaj Malfoyowie natychmiast chwycili ją za ramiona i cofnęli do poprzedniej pozycji.

Hermiona spojrzała na nich skonsternowana. Nie chcieli chyba…?

- Będziesz witała gości razem z Draconem, jako jego partnerka – Narcyza ustawiła ją obok swojego syna, jakby była porcelanową lalką, po czym sama stanęła szybko po jego drugiej stronie.

Hermiona nigdy dotychczas nie widziała, by ktoś inny niż oficjalna narzeczona, witała z panem domu jego gości. Poczuła się tym głęboko skrępowana.

- Ja naprawdę… - znów zrobiła desperacki krok w stronę drzwi.

- Nie waż się ruszyć! – ostrzegł ją Draco. – Jeśli się oddalisz, pójdę za tobą, a później przyniosę cię tu przerzuconą przez moje ramię, rozumiesz?

Hermiona westchnęła cicho, ale wreszcie kiwnęła głową. Nie wiedziała, co to wszystko oznacza, ale wiedziała na pewno – że z pewnością nie przejdzie to bez echa.

 
📛📛📛

Po około czterdziestej osobie, która z uwagą popatrzyła na jej dłoń w poszukiwaniu pierścionka zaręczynowego, Hermiona miała ochotę kopnąć Malfoya w goleń, za to, że ją do tego zmusił. Wszyscy byli, aż przesadnie dla niej mili, jakby naprawdę chcieli natychmiast uzyskać aprobatę przyszłej Lady Malfoy. Niemniej, niektóre dziedziczki czystej krwi, z pewnością z przyjemnością wbiłyby jej swe szponowate paznokcie w krtań, zamiast grzecznie ją ucałować.

Na trochę odprężyła się tylko, gdy witała się z Blaisem i Theo, którzy przyprowadzili ze sobą przepiękne modelki.

- Jeśli jesteś tu wbrew swojej woli mrugnij, a ja… Nic na to nie poradzę, bo nie chcę się narażać temu oto, stojącemu obok ciebie blondasowi – zażartował Theodore.

- Bardzo ci dziękuję za… absolutne nic – Hermiona uśmiechnęła się do niego cierpko.

- Obiecuję, że następnym razem przyniosę linę i wór, i jakoś go razem spacyfikujemy – Nott mrugnął do niej porozumiewawczo.

Hermiona kątem oka zerknęła na witającą się z Zabinim, Narcyzę.

- Przynieś dwa – podrzuciła.

- Załatwione! – Theo pomachał jej krótko na pożegnanie, po czym wprowadził swoją partnerkę do sali balowej.

- Jeśli jesteś tu wbrew swojej woli, to lepiej się do tego przyzwyczaj – powitał ją z uśmiechem Blaise. – Taka jest właśnie rola żony lorda, czy tam hrabiego, wszystko jedno. Kto tam wie, co Draco może mieć za dziwne tytuły.

- Jesteś jeszcze mniej przydatny niż Nott – skarciła go z uśmiechem, gdy wymieniali się powitalnymi pocałunkami.

- Nie waż się nigdy tego powtarzać, gdy ta woskowana lala będzie gdzieś w okolicy, by móc to usłyszeć! – Blaise wyszczerzył się do niej, po czym również z gracją odprowadził swoją towarzyszkę do sali balowej.

Hermiona wreszcie odprężyła się trochę i nawet fakt, że wszyscy nadal szukali u niej jakiegoś potwierdzenia tego, co tak naprawdę łączyło ją z Draco Malfoyem, zdawał się już jej nie irytować. Kolejka powoli się kończyła, a Hermiona cicho marzyła już o kieliszku zmrożonego i zapewne doskonałego szampana, gdy usłyszała, jak Draco wypuszcza z ust nieomal dzikie warknięcie.

- Co… - chciała zapytać, ale gdy wychyliła się zza jego ramienia, od razu zrozumiała o co chodziło.

Ginny i Harry właśnie witali się z panią Malfoy, ale niedaleko za nimi stała zupełnie inna para, której Hermiona zgodnie z zapowiedzią w ogóle się tu nie spodziewała.

Ginny podeszła do niej ze łzami w oczach.

- Harry obiecał, że ich nie zabierze i nie są tu z nami – wyszeptała. – Ale on wiedział, że i tak się pojawią i tego nie powstrzymał. Muszę go zostawić Hermiono. Nie mogę tak dłużej – wyszeptała obejmując przyjaciółkę.

- Wejdź na salę i poczekaj tam na mnie, dobrze? – poprosiła zmartwiona Hermiona.

Ginny w odpowiedzi jedynie skinęła głową, po czym odeszła, nie czekając na swojego męża.

Harry stanął przed Hermioną, blady i niepewny.

- Idź dalej Potter. Nie masz tu nic, co mógłbyś powiedzieć żałosny dupku – warknął na niego Draco, mocno przyciągając Hermionę do swojego boku.

Harry chrząknął i z opuszczoną głową, powoli poczłapał w stronę Sali balowej.

W tym czasie przed Narcyzą ustawiła się osobliwa trójka. Niezaproszona para państwa Weasley oraz osoba, która ich tu przyprowadziła – Astoria Greengrass.

- Witaj moja droga! Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, że kogoś ze sobą zabrałam – Astoria z gracją ucałowała policzki niedoszłej teściowej.

Hermiona szczerze podziwiała, jak matka Dracona zachowuje stoicki spokój, na usta przywdziewając jedynie niewielki, enigmatyczny uśmiech.

- Ależ nie Astorio, choć przyznam, że akurat po tobie nie spodziewałam się, aż takiego braku klasy.

Greengrass na te słowa stanęła niczym spetryfikowana. Widać było, że zupełnie nie spodziewała się bezpośredniego afrontu ze strony Lady Malfoy.

- Ja… Ja… Pomyślałam tylko… - zaczęła się jąkać.

- Domyślam się, że od rozstania z Draconem musiałaś mało obracałaś się w szanowanych kręgach, by móc popełnić, aż tak rażącą niedogodność. Wierz mi jednak, że zostanie ci ona zapamiętana. Na długo.

- Ależ ja… - Astoria zrobiła się czerwona niczym truskawka. Zapewne sądziła, że zakłopotana Narcyza po prostu przyjmie to, że przyprowadziła tę dość niewygodną dwójkę i zaprosi ich do udziału w balu, bez dalszego komentarza.

- Wejdźcie do środka. Już prawie wszyscy są obecni – Narcyza nie uścisnęła oczekujących dłoni Giselle i Rona, tylko wskazała im wejście do sali, jakby nalegając, by po drodze pominęli przywitanie się z Draco i Hermioną.

Zarówno jednak Astoria, jak i Ron wraz z Giselle stanęli przed nimi – Greengrass nadal lekko zawstydzona, pozostała dwójka wyraźnie zadowolona, że nikt ich jednak stąd nie wyrzucił.

Ron pierwszy zaczął otwierać usta, złowrogo gapiąc się na swoją byłą narzeczoną, wciąż przyklejoną do boku Draco.

- Jedno słowo. Nawet mały gest, od któregokolwiek z was w stronę Hermiony, a skończycie dziś jako pokarm dla naszych pawi, przysięgam! – warknął wściekle Draco, opiekuńczo przyciskając pannę Granger do siebie.

Cała trójka spojrzała na siebie, zapewne zastanawiając się, które pierwsze ma mu coś na to odpowiedzieć.

- Daj spokój Draco, jeszcze by się wam pochorowały po takich śmieciach – Alma Zabini wkroczyła do atrium niczym królowa, wiodąc za sobą tego samego Walijczyka, którego przedstawiono jej na meczu Quidditcha.

Na jej widok, Astoria i Giselle nerwowo przełknęły. Obie bardzo dobrze znały legendy o Lady Zabini – kobiecie bezkompromisowej i bezpośredniej. Naprawdę lepiej było nie mieć w niej wroga.

Dlatego też Astoria szybko chwyciła pod ramie Giselle, a Giselle jeszcze szybciej chwyciła pod ramię Rona, po czym cała trójka, prawie biegiem oddaliła się w stronę reszty gości.

Narcyza prychnęła z niesmakiem, a Alma z niedowierzaniem pokręciła głową.

- Panna Greengrass zdaje się wciąż o tobie nie zapomniała Draco – wtrąciła. – Zapewne liczyła, że widok tej żałosnej parki, szybko przepędzi stąd pannę Granger i wtedy będzie mogła się do ciebie łasić przez cały bal.

- Już raczej wolałbym zatańczyć z Blaisem lub Theo, niż z nią. Naprawdę nie wiem, co jej ostatnio odbiło. Gdy byliśmy razem, naprawdę wydawała mi się jakoś mniej głupia – skarżył się blondyn.

- Może tylko przed tobą udawała? – zasugerowała ze śmiechem Alma.

- W każdym razie, nie możecie im dać tej satysfakcji – Narcyza wymownie spojrzała na Hermionę.

- Ja… przepraszam…- W jej oczach błysnęły łzy. – Naprawdę mi przykro, że z mojego powodu chcą zepsuć twój bal.

- Nie wygaduj bzdur kochanie! – Poprosiła Narcyza, pochodząc i łapiąc Hermionę za ramiona. – Nic nie może mi zepsuć pierwszego wieczoru, gdy mój syn wreszcie przyprowadził do domu jakąś wartościową dziewczynę – Narcyza uśmiechnęła się złośliwe do Draco, który w odpowiedzi jedynie posłał jej cierpki uśmiech.

- Właśnie! Narcyza już ma to szczęście, że Draco spotyka się z kimś porządnym. A teraz lepiej chodźmy sprawdzić, co za kolejny okaz plastiku na szpilkach przywiódł tu dziś ze sobą ten mój niepoprawny nicpoń – Alma żwawo ruszyła dalej, a Narcyza, Draco i Hermiona zachichotali, nie tylko z powodu tego jak nazwała Zabba, ale też dlatego, że towarzyszący Almie Walijczyk imieniem Sloan, musiał praktyczne truchtać, by móc dotrzymać jej kroku.

📛📛📛

Wszyscy w sali bacznie śledzili każdą interakcję pomiędzy Draco i Hermioną. Malfoy miał naturalny talent w ignorowaniu natarczywych spojrzeń, ale ona sama czuła się tym nieco skrępowana. Nie miała pojęcia, że jako jego partnerka, będzie zobowiązana do rozpoczęcia z nim balu, pierwszym tańcem. Na szczęście blondyn wiedział, jak ją poprowadzić, więc nie musiała się bać, że pozwoli jej upaść.

Gdy tylko inne -ubrane na biało - pary dołączyły do nich na parkiecie, Ron i Giselle znaleźli się tuż obok, ostentacyjnie starając się tańczyć tak, by Hermiona zawsze miała ich w zasięgu wzroku, ponad ramieniem Dracona.

- Nie patrz na nich, ale też nie opuszczaj głowy – wyszeptał jej do ucha. – Najlepiej po prostu patrz mi prosto w oczy.

- Naprawdę myślisz, że ilość plotek na nasz temat nie jest wystarczająca, by jeszcze wszyscy gadali o tym, że gapiłam się na ciebie niczym zakochany psidwak? – zachichotała, mimo wszystko patrząc w te jego szaro-błękitne, obłędnie pociągające ślepia.

- Czy to by ci, aż tak bardzo przeszkadzało? – zapytał, uśmiechając się lekko, nawet na chwile nie odrywając od niej swojego spojrzenia.

Hermiona poczuła, że zaczyna się lekko rumienić, ale postanowiła odpowiedzieć szczerze.

- Nie. W sumie byłaby to jedna z najmilszych plotek, które powiedziano by o mnie, w ciągu ostatniego pół roku.

Draco uśmiechnął się do niej ciepło, po czym pochylił się i przycisnął swe usta do jej skroni.

- Obiecuję, że nie będziesz musiała już długo znosić tych wszystkich przykrych sytuacji – wyszeptał z uczuciem.

- To wasza sprawka, prawda? – Hermiona odsunęła się lekko i znów spojrzała mu w oczy. – Te kolejne upokorzenia, jakie ostatnio spotykają Rona i jego żonę.

Draco uśmiechnął się przebiegle.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz, skarbie – oświadczył, przechylając ją lekko w tył.

Hermiona przesunęła dłoń z jego ramienia, w kierunku karku, po czym musnęła lekko ustami jego gładki policzek.

- Dziękuję. Nie wiem dlaczego to robisz, ale dzięki tobie znów potrafię uwierzyć, że jeszcze mogę być kiedyś szczęśliwa.

Draco jeszcze mocniej oplótł swoje ramię wokół jej talii, przytrzymując ją blisko siebie.

- Obiecuję, że zrobię wszystko byś była tylko i wyłącznie szczęśliwa, Hermiono. 

Zamknęła oczy i wtopiła się w jego objęcia, kołysząc się w jego ramionach, naprawdę szczerze mu w to uwierzyła. Nie widziała niczego ani nikogo. A już na pewno nie tego, jak trójka zazdrosnych ludzi, wpatruje się w nich z najczystszą nienawiścią.

📛📛📛

Po kilku tańcach z Theo, Zabinim i Nevillem, który towarzyszył na dzisiejszym balu Pansy Parkinson, Hermiona wreszcie dotarła do kąta, w którym samotnie stała Ginny. Ruda piła już chyba nie pierwszą lampkę szampana. Harry stał kilka metrów dalej, w towarzystwie Rona, Giselle i Astorii Greengrass, rzucając tęskne spojrzenia w stronę żony, która chyba najwyraźniej nie miała zamiaru z nim rozmawiać.

- Przepraszam cię – Hermiona jeszcze raz powitała Ginny pocałunkiem w policzek. – Musiałam prawie siłą uciec z parkietu – zażartowała.

- Raczej z boskich ramion Malfoya – Ginny mimo wypowiedzenia żartu, uśmiechnęła się nieco słabo.

- Co powiedziałaś Harry’emu, że zgodził się zostawić cię w spokoju? – zapytała cicho, zaglądając przez ramię na wyraźnie podłamanego Pottera.

- Prawdę. W poniedziałek składam pozew o rozwód. Nie mam zamiaru dłużej pozwalać, by stawiał Rona i tę głupią flądrę ponad nasze małżeństwo – Ginny heroicznie przełknęła łzy.

- Strasznie mi przykro! Jeśli potrzebujesz prawnika…

- Potrzebuję. Możesz pogadać z Zabinim? Podobno jest najlepszy.

Hermiona w odpowiedzi jedynie skinęła głową i znów przytuliła Ginny. Nie zdążyła się jednak od niej oderwać, gdy poczuła, jak coś mokrego uderza ją w kark, a później spływa strumieniem po jej plecach.

Obróciła się zdezorientowana i pierwszym co zobaczyła, była uśmiechnięta złośliwie Giselle Weasley, trzymająca w dłoni pustą lampkę po czerwonym winie.

Hermiona sapnęła krótko, próbując przez ramię dostrzec jakich szkód w jej pięknej sukni dokonała ta przeklęta, francuska suka.

- Ops! – Giselle zmieniła wyraz twarzy na wyraźnie niewinny. – Taki mi przykri! Ja ni chciałam! Potkniłam się o skrai sukni. Wybaczi mi prosi Ermiona – mówiła fałszywie płaczliwym głosem.

W całej sali zrobiło się śmiertelnie cicho, a oczy wszystkich skierowały się na te scenę. Hermiona wciąż łapała oddech w szoku, ale Ginny otrząsnęła się jako pierwsza. Szybko wyminęła przyjaciółkę i bez pardonu wymierzyła szwagierce siarczysty policzek, tak mocny, że blond głowa odskoczyła jej na bok.

- Ty głupia dziwko! Nie chciałaś? Myślisz, że ktoś jest tak głupi, by ci w to uwierzyć? Ty wstrętna, pusta, zazdrosna żmijo, bez odrobiny klasy! – krzyczała ruda.

Draco i Blaise nagle znaleźli się obok dziewczyn. Blondyn szybko objął wciąż zaskoczoną Hermionę ramieniem, a Zabini złapał Ginny za nadgarstek, by powstrzymać ją od kolejnego ataku na żonę jej brata.

- To ni prawdi! Ja wacli ni chciałam oblać Ermiony! – Giselle zaczęła teatralnie szlochać, wciąż trzymając się za policzek. – Dlaczegoi ty mi atakuje? My byliśmy dla siebi jak siostri! To ona ci nastawi przeciw mnie, czi tak? – Pani Weasley oskarżycielsko wskazała drżącym palcem na Hermionę.

- Siostry? Wolałabym wyrzec się mojego brata raz na zawsze, niż być dłużej uznawana za twoją rodzinę! Nienawidzę cię! – wykrzyczała Ginny.

Harry i Ron wreszcie dołączyli do zgromadzenia, a Ron szybko przyciągnął do siebie wciąż szlochającą żonę, patrząc wściekle na Draco i Hermionę.

- Musisz to robić prawda? Musisz ją umniejszać w oczach wszystkich z zazdrości, że to ją wybrałem i ją kocham, zamiast ciebie! – rzucił zaciekle w stronę Hermiony.

Draco już otwierał usta, by coś mu odpowiedzieć, gdy zza pleców rudzielca dobiegł ich głośny śmiech.

Pierwsza roześmiała się Alma Zabini, a zaraz za nią Narcyza oraz partnerzy obu kobiet – Albion i jego przyjaciel Sloan. Gdy goście zobaczyli, jak gospodyni i jej przyjaciółka zaczynają się śmiać, cała sala zgodnie im zawtórowała.

Ron rozejrzał się skonsternowany, niezbyt pewien co taka reakcja mogła oznaczać.

- Och ty biedny, mały, żałosny, rudy idioto! – zawołała Alma, ocierając łzy. – Naprawdę myślisz, że taka kobieta, jak Hermiona Granger nadal wypłakiwałaby łzy za tobą? Czy nie widzisz na czyim ramieniu stoi właśnie oparta? Znajdź mi proszę kogoś, kto powie, że jesteś w czymś lepszy od Dracona, a oddam ci moją skrytkę w Gringottcie! Jak bardzo musisz być głupi, by wmawiać sobie, że ktokolwiek poza tą głupiutką łowczynią galeonów, mógłby cię w ogóle chcieć? – zapytała wprost.

Ron zaczerwienił się ogniście, a Giselle zaczęła poruszać ustami niczym ryba wyjęta z wody.

- Harry! Zrób coś! Aresztuj tych ludzi! – zawołał wreszcie Ronald, czym wywołał w zebranych kolejną salwę śmiechu.

Potter zaczerwienił się na policzkach i niepewnie rozejrzał się po zebranych.

- Ja…

- Ty co? – warknęła na niego Ginny. – Co zrobisz Harry, w obliczu tego, jak on tobą pomiata i zawsze oczekuje, że załatwisz za niego jego problemy!

Potter znów otworzył usta, ale nie potrafił niczego z nich wydobyć.

- Nasi problemi? – warknęła Giselle, porzucając udawanie szlochu i wyraźnie wpadając w złość. – To mi złatawimi wasi problemi z pieniędzmi! Twoi mąż ma u nasi ogromni długi! Jeśli ty mi nie przeprosi, to maci nam je oddaic, jeszcze dzis!

- Giselle! – warknął Ron. – To była tajemnica! Miałaś nic nie mówić!

Ginny dosłownie opadła szczęka i z niedowierzaniem spojrzała na męża.

- Długi? Przecież obydwoje świetnie zarabiamy. Jakim cudem możemy mieć długi? – zapytała, chwiejąc się lekko, więc Blaise znów asekuracyjnie złapał ją za ramię.

- Ginny, ja ci to później wszystko wyjaśnię – Potter wyglądał, jakby zaraz miał się rozpłakać. – Proszę cię, wracajmy już do domu!

- Później? Dlaczego akurat nie teraz? – Ginny już otwarcie płakała. – Czyżby ta zdzira kłamała?

- Nie, ona nie kłamie. – O dziwo to Draco wtrącił się do rozmowy. – Twój mąż, naprawdę narobił sobie ogromnych długów, uprawiając hazard.

- Co? – Ginny z obrzydzeniem pokręciła głową. – Hazard? Mówiłeś, że nie grasz od lat! Powiedziałeś, że skończyłeś z tym jeszcze przed naszym ślubem! – wykrzyczała.

- Ginny to nie tak…

- A właśnie, że to dokładnie tak Potter – wycedził cierpko Blaise. – Narobiłeś sobie długów i miałeś spore problemy z ich spłatą, dlatego zapożyczyłeś się u swojego szwagra. A on pomimo tego, że żąda od ciebie spłaty tych pieniędzy, szantażuje cię teraz tym, że ujawni to wszystko przed całą waszą rodziną, jeśli nie będziesz tańczył, jak ci zagra.

Ginny sapnęła wściekle, po czym w trzech krokach znalazła się przed Ronem i wymierzyła mu mocny policzek. Tłum ledwie zdążył wydać jęk zaskoczenia, gdy ruda stanęła przed Harrym i uderzyła go równie mocno. Zaraz później, nie oglądając się na nikogo, Ginny po prostu wybiegła z sali, postukując głośno swoimi obcasami.

- Pójdę za nią – szepnęła cicho Hermiona, próbując oderwać się od boku Draco.

- Nie – zaprotestowała Narcyza, a Alma skinęła na swojego syna, który posłusznie natychmiast ruszył w ślad za rudowłosą.

Potter zdaje się, był tak załamany, że nawet tego nie zauważył.

- Draco zabierz proszę Hermionę na górę, by mogła się przebrać – zarządziła Lady Malfoy.

Blondyn nie miał zamiaru protestować, tylko szybko przeprowadził Hermionę przez tłum pomrukujących ze współczuciem gości.

- A ty panno Greengrass – Narcyza wymownie spojrzała na stojącą niespokojnie z boku Astorię. – Zabierz proszę z mojego domu swoich gości, bowiem stanowczo nadużyli oni mojej gościnności.

- Ale mi nie… - zaczęła mówić Giselle.

- Ale wy jesteście spaleni na wszelkich, cokolwiek znaczących imprezach w świecie magii – zaśmiała się Alma. – Nikt już was nigdzie nie będzie przyjmował po tym, co tu dziś zaprezentowaliście. Włącznie z tobą panno Greengrass – dodała wymownie.

- Pan panie Potter również zostanie poproszony o natychmiastowe opuszczenie mojego domu. Naprawdę nie chcę się musieć powtarzać. Wyjście jest tam – Narcyza wskazała czwórce przegranych, w którą stronę mają się udać.

Giselle znów szlochała, Astoria nikomu nie potrafiła spojrzeć w oczy, Ron nadal był wyraźnie wściekły, a Potter chyba nie widział przez łzy, gdzie idzie. Jego życie właśnie bezpowrotnie się posypało, choć pozostała trójka też nie miała już mieć w swoim zbyt kolorowo.

📛📛📛

Wiem, wiem, że czekaliście, ale ostatnio mam trochę szalonych dni. Mam nadzieję, że mimo wszystko uda mi się dotrzymać założonych terminów 😂

Wielkie buziaki! 

V.