90. Teraz nie mów...problemy i tak cię dogonią!

 Dedykacja: Dla Neski, bo to jej "psioczenie" powoduje, że w ogóle siadam do TNMŻ 😂

💞💞💞

Nie mogła się nie uśmiechać, rozglądając się dookoła i podziwiając piękno tych wnętrz. Dekorator naprawdę się postarał i wystarczyło mu tylko kilka wskazówek Hermiony, dotyczących jej preferencji co do stylu i kolorów, a dom naprawdę stał się bardzo przytulnym miejscem, które od razu razem z Draco pokochali. Hermiona miała nadzieje, że ich przyjaciele, którzy mieli dotrzeć tu dziś wieczorem, będą tak samo nim zauroczeni, jak i ona.

- Zadowolona? – zapytał Draco, czule cmokając ją w kark, gdy stojąc na tarasie ich sypialni, spoglądała na skąpaną w słońcu zatokę.

- Bardzo. To przeszło wszelkie moje oczekiwania – przyznała, wyciągając ręce do tyłu, by móc pogładzić jego kark i przeczesać palcami jego miękkie włosy.

- Obiecuję, że będziemy tu przyjeżdżać tak często, jak zechcesz – zapewnił, delikatnie przesuwając dłońmi po jej wąskiej talii.

- Więc na pewno chciałabym tu znów przyjechać na sylwestra. Zawsze marzyłam o zobaczeniu na żywo pokazu fajerwerków nad operą w Sydney.

- Załatwione! – Draco pstryknął palcami, po czym ze śmiechem znów pocałował ją w kark. – Agencja przysłała już dwójkę służących i kucharkę. Zaczną przygotowywać wszystko na jutro, a my możemy dziś zjeść lunch w tej restauracji naprzeciwko kwiaciarni twoich rodziców, jeśli chcesz – zaproponował.

- Brzmi świetnie! Chodźmy! – Hermiona nie mogła się wprost doczekać, aż zobaczy znów mamę i tatę. Wiedziała, że jej ojciec całkiem sprawnie wracał do zdrowia po wypadku, ale i tak chciała się o tym przekonać na własne oczy.

💞💞💞
 

Theodore właśnie kończył pakować rzeczy dzieci. Cieszył się, że jego rodzice nie mieli problemu, by z nimi zostać, gdy on miał pojechać świętować wraz z resztą ich ekipy urodziny Hermiony. Mimo wszystko jednak, nie miał specjalnie ochoty rozstawać się z maluchami. Słabo ostatnio sypiał, bowiem myśl o tym, że Tammy naprawdę może spróbować mu je odebrać, napawała go szczerym przerażeniem. Nie wyobrażał sobie życia, bez swoich dzieci.

- Wszystko gotowe? – Luna z uśmiechem weszła do sypialni Tilly, a Junior nawet na sekundę nie puścił jej ręki. Ten mały łobuziak, był zawsze przyklejony do niej niczym rzep, co zdaje się w ogóle jej nie przeszkadzało.

Dzieci łatwo zaakceptowały fakt, że Luna zaczęła teraz częściej pojawiać się w ich życiu, poza przedszkolem. Wcale nie pytały już o Tammy, za co Theodore był wdzięczny. Wciąż nie wiedział, co począć ze sprawą pozwu sądowego o opiekę nad dziećmi. Ani Tammy, ani jej ojciec nadal nie skontaktowali się ani z nimi, ani z Zabini jako jego prawnikiem, by móc to w jakikolwiek sposób omówić lub zaproponować formalną ugodę.

Denerwował się również tym, że wciąż nie zdobył się na odwagę, by powiedzieć o tym wszystkim Lunie. Doskonale wiedział, że musi to zrobić, bowiem był jej winien szczerość, ale jednak obawa o to, że to w jakiś sposób może ją przestraszyć, wciąż pozostawała dla niego realna. Co jeśli Luna zechciałaby się wycofać i uciec od niego, czując na sobie zbyt wielką presję rozbicia jego rodziny? Nie był wystarczająco silny, by tak łatwo móc ją stracić po raz drugi.

 Każdego dnia rozmyślał o tym, że to jak wyglądało teraz jego życie, to tak naprawdę była tylko i wyłącznie jego wina. Jego i jego złych wyborów, których dokonał w przeszłości. Dlaczego poddał się już po pierwszej próbie? Dlaczego wtedy nie napisał do Luny drugiego listu, albo nie poszedł i nie zapytał, dlaczego nie odpisała mu na pierwszy? Dziś ich życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej.

- Tato, a spakowałeś już wszystkie moje magiczne kucyki? – dopytywała Tilly, zaglądając do torby.

- Co do jednego – Theo mrugnął porozumiewawczo do córki.
Za godzinę on, Luna, Blaise i Ginny mieli świstoklik do Australii. Czuł całym sobą, że nie mógł tam pojechać bez wyznania swojej dziewczynie prawdy o jego sytuacji. Musiał to zrobić właśnie teraz.

- A moje dinozaury? – Głos juniora przerwał jego rozmyślania.

- Jakbym mógł o nich zapomnieć? – Theo uśmiechnął się i z czułością potargał włosy syna, czym wywołał jego szczere oburzenie.

- A czy będziemy mogli zjeść dziś u babci deser czekoladowy? – zapytała z nadzieją Tilly.

- Tak, ale tylko jedną porcję. Żadnego błagania skrzaty o dokładkę! – zaznaczył Theodore, na co dzieci zgodnie jęknęły, a Luna zachichotała.

- Czas umyć ręce i buzie i możemy ruszać – blondynka uśmiechnęła się do dzieci, a Junior wyciągnął do niej ręce, by móc ją uściskać, co ona naturalnie zrobiła, zaraz później łapiąc w objęcia Tilly, która czule ją ucałowała.

Theo poczuł jak coś ściska mu gardło. Wiedział, że dla dobra jego dzieci, Luna zrobiłaby wszystko… Łącznie z odejściem od niego, by ich nie stracił. Nie wyobrażał sobie jednak, żeby mógł żyć na nowo z Tammy. Nie teraz, gdy poczuł różnicę pomiędzy przywiązaniem, a prawdziwą miłością.

Gdy tylko dzieci wybiegły z pokoju,  Theo podszedł do blondynki i łapiąc ją w tali, mocno przyciągnął ją do siebie. Luna zaśmiała się, zarzucając mu ręce na szyję.

- Witaliśmy się już dzisiaj… - mruknęła, gdy Theodore pochylił się i cmoknął ją czule w szyję.

- Krótki buziak w przelocie, to nie powitanie – uskarżał się, przesuwając pocałunkami po jej szczęce, policzki i wreszcie docierając do ust.

- W takim razie cześć – Luna znów zachichotała, gdy na chwilę przerwali ich namiętny pocałunek.

- Cześć kochanie. Spakowałaś wszystko? – zapytał, delikatnie przesuwając dłońmi po jej plecach, a końcówki jej długich włosów ocierały się o jego palce.

- Hermiona kazała spakować tylko jedną sukienkę na kolację i strój kąpielowy, więc nie musiałam zbyt długo się nad tym rozwodzić – Luna uśmiechnęła się do niego, czule odgarniając mu włosy z czoła.

Spotykali się już od przeszło miesiąca i choć ich bliskość i swoboda w swoim towarzystwie była już czymś zupełnie naturalnym, to nadal nie zrobili tego ostatecznego kroku… Luna nieco się speszyła, gdy Hermiona zadzwoniła wczoraj na jej AurumTel z pytaniem czy przygotować dla niej i Theo osobne sypialnie. W końcu zdecydowała się, że powinni podzielić jedną. Miała tylko nadzieję, że jej chłopak, nie będzie miał nic przeciwko temu.

- A ty się spakowałeś? – zainteresowała się.

- Już wczoraj. Pakowanie dzieciaków zawsze zajmuje mi więcej czasu, niż moje własne – przyznał, z westchnieniem wypuszczając ją ze swoich ramion i nerwowo pocierając kark.

- Coś nie tak? – zapytała z niepokojem.

Nott spojrzał na nią z powagą, po czym ciężko opadł na łóżko Tilly i poklepał zachęcającym gestem miejsce obok siebie.

Luna poczuła napływ prawdziwego zmartwienia, gdy podeszła by usiąść obok niego. Spojrzała mu w oczy, czekając, aż zacznie wyjaśniać co się dzieje.

- Początkowo planowałem nie mówić ci o tym w ogóle, a później pomyślałem, że powiem ci, gdy już wrócimy z Australii, by nie psuć zabawy…

- Co się dzieje? Wiesz, że możesz powiedzieć mi wszystko! – Luna sięgnęła po jego dłoń i uścisnęła ją mocno.

- Tammy wytoczyła mi pozew sądowy o prawo do opieki nad dziećmi – wyznał wprost.

Luna wciągnęła gwałtownie powietrze i przytknęła dłoń do ust.

- Poważnie? Jak mogła, po tym wszystkim…?

- Zabini uważa, że to jej ojciec wszystkim manipuluje i jestem skłonnym się z tym zgodzić. Ten człowiek to prawdziwy tyran – Theodore potarł palcami oczy, chcąc by przestały go szczypać.

- Czy… - Luna przełknęła nerwowo. – Czy jest szansa, że ona może wygrać?

Theo niepewnie wzruszył ramionami.

- Zdaniem Zabba i wszystkich naszych kolegów prawników, jest raczej na przegranej pozycji, bo to ona najpierw mnie zdradziła, okłamała, a później porzuciła dzieci i uciekła… Jednak to w końcu ich matka. Trudno przewidzieć, jaki będzie ostateczny wynik.

- Czy nasz związek może jakoś zaszkodzić w tej sprawie? – zapytała drżącym głosem.

Mężczyzna mocniej zacisnął szczeki. Tego się właśnie obawiał. Tego, że Luna w jakiś sposób będzie się obwiniała lub spróbuje się wycofać.

- Posłuchaj… - Theo splótł mocno ich palce razem. – Cokolwiek będzie trzeba zrobić, by dzieci zostały z nami, zrobimy to, ale zrobimy to razem. Nie zamierzam czekać, ani cię ukrywać dla dobra tej sprawy. Jesteś dla dzieci wspaniałym wsparciem i każdy od razu to zobaczy, dlatego razem z Blaisem sądzimy, że jeśli zajdzie taka potrzeba, powinniśmy ujawnić nasz związek zaraz po orzeczeniu mojego rozwodu w przyszłym tygodniu…

- Zrobię wszystko, co trzeba – obiecała, zamykając jego dłoń w swoich własnych. – Wiesz, że dla dobra twoich dzieci zrobiłabym wszystko. Ja…

- Tak, wiem że je kochasz – Theodore uśmiechnął się do niej z czułością, nim pochylił się i cmoknął ją w czoło. – I naprawdę mi przykro, że musisz przez to wszystko przechodzić…

- Przestań! – Luna mu przerwała. – Mówiłam ci już na początku, że wiem na co się zgadzam i nie zamierzam się z tego wycofywać, chyba że…

- Nie – Teraz to on przerwał jej. – Nie ma żadnego „chyba” i nie ma żadnego „ale”. Poradzimy sobie z tym wszystkim razem.

Luna poczuła, jak wzruszenie łapie ją za gardło, ale wreszcie skinęła potakująco. Razem byli najsilniejsi i miała tylko nadzieję, że to wystarczy, by przetrwali i pokonali wszystkie przeszkody, które mogły stanąć na ich wspólnej drodze.

💞💞💞

Obydwoje nosili ciemne okulary i usiedli przy stoliku w cieniu rozłożystego parasola, ale i tak zachodziła mała obawa, że para siedzącą przy kwiaciarni po drugiej stronie ulicy zwróci na nich uwagę. Hermiona cieszyła się też, że okulary ukrywają łzy w jej oczach.

Jej ojciec wyglądał, jak cień dawnego siebie. Wciąż miał opatrunek na głowie, a jego cera była niezdrowo szara, gdy siedział pod ścianą na wygodnym krześle i rzeźbił coś w drewnie. Jej mama ciągle kręciła się w okolicy, a to przynosząc mężowi szklankę wody, a to namawiając go do przerwy i zjedzenia kanapki, lub znów podchodząc i z czułością dotykając jego czoła, jakby chciała sprawdzić mu temperaturę. To było piękne, że pomimo tego, że Hermiona zmieniła im całą tożsamość, oni nadal byli wciąż tak mocno w sobie zakochani. To zawsze bardzo ją pocieszało.

Hermiona była jednak również wzruszona tym, jak wielu ludzi przychodziło do kwiaciarni Wilkinsonów, by przywitać się z jej ojcem i zapytać go o zdrowie. Wiele koleżanek jej mamy, pojawiało się tam, przynosząc różne wypieki czy inne domowe posiłki, które Monika z uśmiechem przyjmowała. Hermiona nie była świadoma tego, jak naprawdę wielu przyjaciół jej rodzice zdobyli w Australii. Najwyraźniej byli bardzo cenionymi członkami lokalnej społeczności.

- Ile zapiekanek może zjeść dwójka ludzi? – zachichotał Draco, gdy czwarta z kolei kobieta przyniosła jakiś domowy specjał do kwiaciarni Wilkinsonów.

- A to tylko zwykły dzień… Ci wszyscy ludzie najwyraźniej naprawdę chcą pomagać moim rodzicom, w czasie powrotu taty do zdrowia – Hermiona szybko otarła łzę, która stoczyła się jej po policzku.  

Draco ujął jej dłoń i czule pogładził kciukiem jej górną część.

- Powinnaś być szczęśliwa, że mają tu tylu przyjaciół – stwierdził rzeczowo.

Hermiona odwróciła się i spojrzała na niego.

- Jestem, naprawdę. Zastanawiam się tylko nad tym, czy jeśli twoja firma odkryje działające zaklęcie, będę miała prawo znów im to wszystko odebrać? Już raz rozbiłam ich świat. A co jeśli mnie znienawidzą, gdy zrobię to po raz drugi? – zapytała z bólem.

- Skarbie… - Draco przygarnął ją do siebie ramieniem. – Przecież nie muszą nic zmieniać, jeśli nie zechcą. Będą mogli zostać w Australii i nadal prowadzić kwiaciarnie, jeśli będą woleli takie rozwiązanie. Przecież mamy tu teraz dom. Będziemy mogli ich często odwiedzać…

- Sama nie wiem Draco – wyszeptała w jego szyję. – To prawie siedem lat ich życia tutaj. Chyba zaczynam powoli godzić się z tym, że powinnam odpuścić. Wiem, że są szczęśliwi. Tata wydobrzeje i wszystko będzie u nich dobrze. Są otoczeni przyjaciółmi, poważani i kochani… Może wreszcie powinnam pozwolić odejść moim marzeniom o ich odzyskaniu?

Blondyn czule cmoknął jej skroń i pogładził ją po ramieniu.

- To jest twoja decyzja. Cokolwiek postanowisz, będę w tym razem z tobą. Wiesz o tym, prawda?

Hermiona oderwała się od niego, by spojrzeć mu w twarz.

- I nie przeszkadza ci, że przez lata wydałeś miliony galeonów na badanie odwracania zaklęcia pamięci, dla nich?

Draco pokręcił przecząco głową.

- Oczywiście, że nie. Zrobiłem to, bo dałem słowo, że pomogę ci spełnić twoje największe marzenie. Jeśli jednak sama zrezygnujesz z tego marzenia, to nie moje miejsce, by cię od tego odwodzić promyczku. To ty musisz podjąć tę decyzję sama.

Hermiona westchnęła i sięgnęła po szklankę wody. Napiła się, by spróbować rozluźnić zaciśnięte ze wzruszenia gardło.

- Nie jestem jeszcze pewna co zrobię, ale nie chciałabym tam teraz wchodzić. Wiem, że wciąż mamy do odebrania od nich te zamówione figurki, ale wolałabym dziś jeszcze tylko trochę poobserwować, a później wrócić do domu, by przygotować się na powitanie naszych gości.

- W porządku. Cokolwiek zechcesz kochanie – Draco sięgnął po jej rękę, by móc złożyć na niej krótki pocałunek, po czym obydwoje znów skupili uwagę na Wilkinsonach i ich kolejnych znajomych, którzy przyszli, by okazać im swoje wsparcie.

 
💞💞💞

 

- Ale chata! – Ron rozglądał się po holu z szeroko otwartymi oczami.

- To prawda, że jest tu dość gustownie – skomentowała Astoria, podziwiając jeden z eleganckich obrazów w nowoczesnym stylu, wiszący w holu.

- Malfoy widać nie szczędził galeonów, by zadowolić żonę – zaśmiała się Pansy.

- Przywilej kochającego męża – odezwała się Ginny, schodząc do nich po schodach, jako, że ona, Blaise, Luna i Theo przybyli innym świstoklikiem już przed godziną.

- Raczej bogatego dupka – mruknął Ron, wpychając ręce do kieszeni swoich jeansów.

- Bądź miły. Przecież lubisz teraz Malfoya – Ginny ucałowała brata w policzek z radością szarpiąc jego poukładane włosy i wywołując tym syk jego irytacji.

- Żadne takie! Po prostu chce szczęścia Hermiony…

- Więc dla jej dobra, zamkniesz jadaczkę i pochwalisz ich dom, gdy się wreszcie zjawią – Pansy przywitała się z Ginny uściskiem.

- Zaraz zejdą. Dopiero niedawno wrócili. Byli zobaczyć rodziców Hermiony i chyba nie poprawiło jej to specjalnie nastroju – poinformował Blaise, dołączając do nich na dole.

- A gdzie Nott? – zainteresowała się Astoria, witając Zabiniego pocałunkiem w policzek.

- Razem z Lovegood dzwonią do dzieci – odpowiedział Blaise, ściskając na powitanie dłoń Nevilla.

- Miałam się w sumie z tobą skontaktować… - Astoria nerwowo przygryzła wargę. – Prawnik Tammy przysłał mi sowę z zapytaniem, czy mogłabym zeznawać na jej korzyść w ich procesie.

Blaise nie powstrzymał brzydkiego przekleństwa.

- Jakim procesie? – zainteresowała się Ginny, patrząc uważnie na narzeczonego.

- To ty nic nie wiesz? – zdziwiła się Pansy. – Ta wredna suka, wytoczyła Theo proces o prawa do opieki nad dziećmi. Do mnie też jej prawnik pisał, ale posłałam go do diabła. Jeśli chcą mogę zaznawać, podkreślając, że po tym co Tamm zrobiła, nie zasługuje na opiekę nawet nad skrzatem domowym – oznajmiła mściwie Parkinson.

- Dlaczego nic mi nie mówiłeś? – zdenerwowała się Ginny. – Czy Luna o tym wie?

- Wie. Nott dziś jej powiedział. Prawdopodobnie będzie musiała zaznawać, bo nie zamierzają ukrywać swojego związku przed sądem, a nic nie mówiłem, bo nie chcieliśmy nikomu psuć nastroju przed urodzinami Hermiony.

- Czym nie chcieliście mi psuć nastroju? – padło pytanie od strony schodów, a na ich szczycie pojawiła się solenizantka.

- Niczym ważnym – zapewnił od razu Blaise, mając nadzieję, że temat nie będzie drążony. Draco zapewne miałby do niego pretensję, gdyby Hermiona poczuła się jeszcze gorzej po usłyszeniu nowin o problemach Theodora.

Hermiona zeszła i przywitała się ze swoimi przyjaciółmi uściskami i pocałunkami, każąc im zostawić bagaże, która służba miała dostarczyć do ich sypialni, a sama zapraszając ich do dużego salonu, gdzie czekały już drinki i drobne przekąski.

Gdy wszyscy już rozsiedli się na wygodnych sofach i fotelach. Hermiona znacząco spojrzała w stronę Zabiniego.

- Czym nie chciałeś mi psuć nastroju przed urodzinami?

- Już mówiłem, że niczym ważnym – Blaise próbował jakoś łagodnie się wykręcić.

- Powiedź jej Zabb, przecież wszyscy już wiedzą – nalegała Astoria.

- O czym ciekawym? – zapytała Luna, wchodząc do salonu wraz z trzymającym ją za dłoń Theodorem.

Nastąpiła seria kolejnych powitań, buziaków i uścisków dłoni, nim temat rozmowy mógł powrócić. Akurat Draco dołączył do nich, gdy Blaise wymownie spojrzał na Theo.

- Astoria i Pansy dostały sowy od prawnika Tammy – wyjaśnił.

- Jakie sowy? – Hermiona spojrzała pomiędzy obiema kobietami z zainteresowaniem.

- Tammy wytoczyła nam proces o prawo do opieki nad dziećmi – wyjaśniła Luna, a Theo uścisnął mocniej jej dłoń i uśmiechnął się z czułością. Cieszył się, że chciała być w tym wszystkim razem z nim. Jej wsparcie było nieocenione.

- Naprawdę? – Hermiona nie ukryła irytacji. – Jak po tym wszystkim jeszcze miała czelność to zrobić?

- Dokładnie to samo powiedziałam! – zawołała Pansy.

- Raczej krzyczałaś na całe mieszkanie, rzucając wywodami o wrednych sukach tak głośno, że sąsiedzi zaczęli walić miotłami w sufit – zauważył niby mimochodem Ron, za co zebrał naprawdę złowrogie spojrzenie od swojej dziewczyny.

- To nie moja wina, że ściany są cienkie, a twoi sąsiedzi nienormalni! – wyburczała Pansy, ostentacyjnie zakładając ręce na piersi.

- I co teraz będzie? – zapytała z niepokojem Hermiona.

- Prawdopodobnie rozprawa, bo raczej nie są skłonni do ugody, którą moglibyśmy zaakceptować – wyjaśnił wszystkim Blaise.

- Czegokolwiek zechce, niczego jej nie dawaj Theo. Nie zasłużyła na nic poza pogardą! – wtrąciła Astoria.

- Przepraszam Hermiono, że ten temat wypłynął – Theodore zwrócił się bezpośrednio do niej. – Naprawdę nie chcieliśmy, by to zdominowało twoje urodziny.

Hermiona podniosła się z fotela i szybko podeszła do przyjaciela.

- Nigdy nie myśl, że cokolwiek związanego z waszymi problemami, może być mniej ważne od czegoś tak błahego jak moje urodziny – poprosiła, przytulając go do siebie, a zaraz później porwając w objęcia przyjaciółkę. – Jesteście moją rodziną i cokolwiek was dotyka, tak samo działa na mnie. Wiecie, że zrobię wszystko, by wam pomóc…

- Zrobimy. Pamiętaj kochanie, że jesteśmy małżeństwem i zawsze działamy wspólnie – Draco uniósł swoją whisky w geście toastu w stronę żony.

Hermiona przewróciła na niego oczami i podeszła, by usiąść na podłokietniku fotela, który blondyn zajmował.

- I tak masz przekichane, że nic mi wcześniej nie powiedziałeś – skarciła, uderzając go w ramię.

Draco zrobił zbolałą minę.

- Wiedziałem, że gniew na tę sytuację skupi się na mnie!

Wszyscy zgodnie zachichotali.

- Wasze pokoje są już gotowe, a służba na pewno dostarczyła już tam bagaże, więc jeśli macie ochotę, odświeżcie się trochę i za godzinę widzimy się na kolacji – zaproponowała Hermiona.

- Dzięki Hermiono. Ty i Malfoy macie naprawdę piękny dom – wydukał Ron.

Pansy westchnęła z dezaprobatą, ale nie skarciła swojego chłopaka za ten wyraźny brak entuzjazmu i nazwanie Draco po nazwisku.

- Dziękujemy Weasley. Na sypialnie twoją i Pansy rzucono już zaklęcia wyciszające, więc możecie się nie przejmować – Draco wyszczerzył zęby do tej dwójki.

- Skąd pomysł, że będą nam potrzebne? – Pansy złowrogo zmrużyła oczy na swojego blond przyjaciela.

- Plotki, ploteczki… - mruknął Draco, wymownie patrząc na swoje paznokcie, co spowodowało kolejny wybuch chichotu u wszystkich zgromadzonych.

Dobry nastrój powoli zaczął wracać do całej ekipy i była szansa, że problemy nie przytłoczą ich spotkania na drugim końcu świata w nowym domu państwa Malfoy.

 
💞💞💞

- To chyba zły pomysł – Ron niepewnie patrzył na stojącą na środku stołu szklaną misę.

- Masz coś do ukrycia? – Pansy z ukosa spojrzała na siedzącego obok niej rudzielca.

Kolacja była pyszna, a nastrój po kilku drinkach naprawdę udany. Nawet Hermiona złamała własną zasadę abstynencji i powoli sączyła szampana z wysokiego kieliszka. Cała reszta o wiele bardziej sobie folgowała, więc gdy padł pomysł grania w magiczną wersję gry w „Pytania lub Wyznania” (nie wyzwania, bo magia za mocno je ułatwiała), wszyscy chętnie się zgodzili, poza Ronem i nieco speszonym Nevillem.

- Skoro wszystko gotowe, to myślę, że solenizantka może losować pierwsza – Astoria zaklaskała w dłonie. – Wyciągasz karteczkę, z puli pytań lub wyznań i musisz odpowiedzieć lub coś nam o sobie opowiedzieć, najpewniej niedyskretnego. Każdy ma prawo raz zrezygnować i powtórzyć losowanie – wyjaśniła.

- W porządku. Odwaga gryffindoru nakazuje mi zacząć od wyznania – Hermiona wstała i przechyliła się przez stół, by wyciągnąć kartkę. Rozwinęła ją i szybko przeczytała.

- Jaka decyzja? – zapytała podekscytowana Ginny.

- „Zdradź wszystkim jakąś niedyskretną tajemnicę, o której nikt z nich nie wie…” - przeczytała z uśmiechem.

- Uuu brzmi super! – Zabini chciwie zatarł ręce.

- Mam jedną, ale Draco w sumie o niej wie… - Hermiona uśmiechnęła się do męża.

- Draco wie o wszystkim, więc on się nie liczy – Pansy lekceważąco machnęła na przyjaciela ręką.

- Urocza, jak zawsze Panss – Malfoy skrzywił się do przyjaciółki, w odpowiedzi na co, ta pokazała mu język.

- Więc moją tajemnica, to fakt… Że to ja byłam tą dziewczyną, która rozdziewiczyła tego to oto słodkiego blondasa. Miało to miejsce w pokoju nad Trzema Miotłami, w czasie gdy byliśmy razem odbudowywać Hogwart – Hermiona zachichotała, pochylając się by cmoknąć Draco w policzek.

- Wiedziałem! – wykrzyknął zwycięsko Theodore. – Płać Zabini!

- Kurwa! Zawsze myślałem, że to byłaś ty Pansy, a on po prostu nie chciał się do tego przyznać! – Blaise skrzywił się pod nosem i sięgnął do kieszeni po brzęczące galeony.

- Założyliście się o to, kto to był? – zainteresował się Neville.

- Dobre pięć lat temu – zachichotał Theo, zręcznie podrzucając monety w swojej dłoni.

- Przykro mi, że się rozczarowałeś Zabb, ale nigdy nie tknęłam tego blond dupka nawet końcówką mojej miotły – Pansy znów wyszczerzyła się do przyjaciela.

- Ale nie dlatego, że tego nie chciałaś, czy nie próbowałaś dokonać – Teraz to Draco wystawił do niej swój język.

- Opuśćmy na to zasłonę milczenia – burknął Ron. – Kto teraz losuje?

- Hermiona odpowiedziała, więc to ona wyznacza – wyjaśniła Astoria.

- W takim razie śmiało Tori – Hermiona uśmiechnęła się przekornie do panny Greengrass.

Astoria z entuzjazmem wyciągnęła karteczkę z puli z pytaniami i dyskretnie ją przeczytała, ale wyraźnie zawahała się nad decyzją.

- Zmieniasz na wyznanie czy nie? – zapytał Neville.

- Nie… Ja mogę odpowiedzieć. Pytanie brzmi: „Jak lubisz, by nazywano cię w łóżku?” – Astoria była ślicznie zarumieniona, a Neville parsknął niepohamowanym śmiechem, za co zebrał ostrego kuksańca od swojej dziewczyny.

- Nie mogę się doczekać! – zaśmiał się Blaise. – To na pewno coś zboczonego, co nie Greene? Powiedź!

- Twój entuzjazm jest niezdrowy, ty mały perwersie – Ginny uszczypnęła Zabinie w przedramię, chyba mimo wszystko rozbawiona jego zachowaniem.

- Dobrze już… Lubię, by w łóżku nazywano mnie… Seksownym kwiatkiem – wyburczała Astoria.

- Czy ja na pewno dobrze usłyszałem? – Theodore nie mógł przestać się śmiać.

- Co cię tak dziwi? Przecież Neville kocha kwiaty. Moim zdaniem, to bardzo właściwe określenie – Luna spojrzała z przyganą na Theo, który usilnie próbował zdusić swoje rozbawienie.

- Dziękuję bardzo Lovegood. W zamian możesz teraz losować – Astoria odłożyła karteczkę i uśmiechnęła się lekko, do Neva, który przyciągnął ją do siebie ramieniem i krótko cmoknął jej usta. Wyraźnie lubił to, że była właśnie jego seksownym kwiatkiem.

- Pójdę za odwagą i wezmę wyznanie – zdecydowała Luna, losując karteczkę.

- Pamiętaj, że zawsze możesz zmienić zdanie – przypomniał jej usłużnie Theodore.

- Ależ nie. To nie jest takie złe – Luna zachichotała. – „Opowiedz o jakimś żenującym momencie w twoim życiu”.

- Naprawdę miałaś takie? Pamiętam, że zwykle niczym takim się nie przejmowałaś – wspomniała Ginny.

- To prawda, że nie było ich wiele… Ale jakieś pół roku temu, podlewałam w moim gabinecie młodą Mimbulus mimbletonie, którą dostałam w prezencie od Nevilla – Luna uśmiechnęła się miło do przyjaciela. – Nev możesz nam powiedzieć czym różni się młoda roślina, od dojrzałej? – poprosiła.

Neville wzruszył ramionami.

- Poza wielkością, najważniejszą zmianą jest to, że po nakłuciu jej bąbla nie pluje błotem, tylko jasnożółtą, cuchnąć moczem cieczą.

- No właśnie – Luna zachichotała. – Musiałam nie zauważyć, jak któryś bąbel pękł i poplamił mi z tyłu spodnie, które jak na złość były tego dnia białe. Gdy weszłam do grupy moich przedszkolaków, nie minęła nawet minuta, gdy wszystkie zaczęły krzyczeć i płakać, że ciocia Luna się posikała.

Cała ekipa zgodnie gruchnęła śmiechem. To naprawdę musiało być żenujące.

- Ponadto na drugi dzień, dwie dziewczynki z grupy maluszków przyniosły mi swoje nocniczki i próbowały nauczyć mnie, jak mam z nich korzystać. Wstyd ciągnął się ze mną przez wiele tygodni – Luna mimo wszystko, sama wciąż była rozbawiona swoją historią.

- To naprawdę musiało być świetne! – Ron zaśmiewał się do łez.

- Skoro aż tak cię to bawi, to twoja kolej Ron, losuj – Luna posłała mu nieco złośliwy uśmiech.

- Wezmę pytanie – zdecydował.

- Oto odwaga gryffindoru – zakpiła z niego Pansy.

Ron spojrzał na nią z ukosa, ale nic nie opowiedział, tylko rozwinął kartkę. Po chwili westchnął z ulgą.
„Jak często uprawiasz seks?”

- Nudne – stwierdził wyraźnie zawiedziony Zabini.

- Przynajmniej pięć razy w tygodniu – odpowiedział z samozadowoleniem Ron.

- Licząc przygody z własną ręką czy nie? – zakpił Draco, za co zebrał cios z łokcia w żebra od rozbawionej Hermiony.

- Skoro jesteś taki zabawny fretko, to teraz ty losuj – warknął Ron.

- Z największą przyjemnością łasico! – Draco z uśmiechem, również sięgnął po karteczkę z pytaniami.

- Zawsze zachowawczy ślizgon – zaśmiała się Hermiona.

- Tak dobrze mnie znasz – Blondyn mrugnął do niej wymownie, po czym rozwinął karteczkę. – „Jaką rolę najbardziej lubisz odgrywać w łóżku?”.

- Wcale nie wiem czy chcę to wiedzieć – Blaise skrzywił się wymownie pod nosem.

- Perwersja Zabiniego kończy się tam, gdzie zaczyna się zboczenie Malfoya – zachichotała Pansy, czym rozbawiła resztę. 

- A tam zaraz zboczenie! Po prostu lubię być tym, który dominuje urocze, niegrzeczne dziewczynki – Draco uśmiechnął się lubieżnie do Hermiony i delikatnie pociągnął za jeden z jej loków.

W odpowiedzi wywróciła oczami i roześmiała się szczerze. To była prawda, ale nie żeby jej to jakoś przeszkadzało. Lubiła być czasem jego zdominowaną, niegrzeczną dziewczynką.

- No proszę! A myślałam, że Granger jest zawsze grzeczna – zachichotała Astoria.

- Bo jestem. Moje przewinienia zawsze są przez niego zmyślane – Hermiona uśmiechnęła się wrednie do męża.

- Ważny jest efekt końcowy – Draco zacmokał w powietrze. – Teraz twoja kolej Ginny – wskazał.

- Do odważnych gryfonów świat należy! – zawołała z radością, po czym sięgnęła po karteczkę z wyznaniem. Otworzyła ją i uśmiechnęła się lekko pod nosem.

- Zaczynam się bać… Ta jej mina może mówić wszystko – zaniepokoił się Ron.

- „Opowiedz gdzie uprawiałaś najlepszy seks”

- O Merlinie! Chyba będę chory – jęknął ponuro Ron.

- To zatkaj uszy. Wiele razy uprawiałam fajny seks, ale najlepszy był ten w basenie Malfoyów, po przyjęciu urodzinowym Tilly – Ginny uśmiechnęła się promiennie.

- Zapomniałeś, jak ci mówiłem, że Draco zabije nas za to, gdy się o tym dowie? – Zabini mimo wszystko uśmiechnął się do swojej narzeczonej.

- Czy ty chcesz mi powiedzieć, że goły tyłek tego obwiesia moczył się w naszym pięknym basenie, w którym później wszyscy razem pływaliśmy? – Draco wyglądał na totalnie rozeźlonego.

- Nie spinaj się stary, kazałem potem wymienić wodę w tym basenie – Blaise wyszczerzył się do kumpla.

- Na czyj koszt? – zapytał zimno Draco.

Blaise od razu stracił swój uśmiech i spoważniał.

- Eee… No…

- Dobra, daj spokój Draco. Na biednego nie trafiło! – dogadał mu Nott.

- Nie macie prawa zbliżać się do naszego basenu bez wyraźnego pozwolenia! – zaznaczył dobitnie Draco, wskazując na Ginny i Zabba palcem.

- Nie bądź taką królową dramatu Malfoy – skarciła go Pansy. – A ty Ginny wyznacz, kto teraz losuje.

- Myślę, że… - Ginny nie zdążyła dokończyć zdania, bowiem do pokoju weszła jedna z wynajętych do opieki nad domem służących.

- Bardzo przepraszam, że przeszkadzam, ale właśnie odebraliśmy ekspresową sowę z Londynu – Kobieta wskazała na zwój pergaminu leżący na srebrnej tacce, którą przyniosła.

- Kto jest adresatem? – zapytała Hermiona, podnosząc się ze swojego miejsca.

- Pan Nott.

Theodore spojrzał z niepokojem na Lunę, która również nerwowo przygryzła wargę. Obydwoje natychmiast wstali i ruszyli w stronę pokojówki. Obawa o to, że coś mogło stać się z dziećmi od razu ścięła ich nerwy.

Theo szybko złapał za zwój i bez zwłoki rozwinął go, by móc przeczytać. Wszyscy zgromadzeni w jadalni wstrzymali oddechy.

- Kurwa… - Nott wplótł palce we włosy, wyraźnie przejęty.

- Co się stało? – Luna położyła mu dłoń na ramieniu.

- Draco, masz w firmie w Australii międzykontynentalne świstokliki do USA? – zapytał zduszonym głosem.

- Oczywiście, że tak, ale powiedź…

- Muszę się tam jak najszybciej dostać.

- Co się stało Nott? Mówże wreszcie! – zdenerwował się Blaise również wstając.

- Chodzi o Tammy. Napisali tylko, że miała jakiś bardzo poważny wypadek – wykrztusił. – Jest w szpitalu w krytycznym stanie.

Theo oplótł ramieniem talię Luny, przyciągając ją mocno do siebie i chowając twarz w jej włosach. Wszyscy nadal milczeli, nie wiedząc co powiedzieć w takiej sytuacji. Widać jednak problemy nie chciały się choć na chwilę ukryć z dala i pozwolić im na jakąkolwiek dobrą zabawę.

 
💞💞💞

Witajcie 😋

Za namową Neski, powstał kolejny rozdział TNMŻ.
Zostało jeszcze tylko 9 rozdziałów i Epilog, więc mam nadzieję, że w miarę sprawnie mi to pójdzie.

Pamiętajcie, że zapraszamy do naszej grupy fanów dramione na fb - link do niej znajdziecie w poniższych postach. 

Informuję również, że w przeprowadzonej niedawno na blogu ankiecie na temat wątków, jakie chcecie przeczytać w dramione - wygrało opowiadanie z wątkiem Alfa/Omega. Zgodnie z zapowiedzią, gdy tylko skończę swoje obecne teksty - zostanie ono napisane. Tytuł to: "Oddanie i pokora". 

Natomiast w tej samej ankiecie przeprowadzonej na fb w grupie DRAMIONE - PISZEMY - CZYTAMY - KOCHAMY - zwyciężyło opowiadanie z rozbudowanym wątkiem kryminalnym i pracy aurorów. Ono również będzie napisane w przyszłości. Tytuł to: "Preferencja". 

To chyba na tyle. Do zobaczenia jutro przy kolejnej odsłonie retrospekcji z "Przyrzeczonej" 😋

V.N