84. Teraz nie mów... pora poznać prawdę!

Poczuła dużą dłoń na swoim nagim udzie, a zaraz później ciepłe usta musnęły jej szyję.

- Przestaniesz się wiercić? – zapytał, przyciągając ją mocniej do siebie.

- Nie mogę… Strasznie się denerwuję! – przyznała, wzdychając ciężko.

- To tego nie róbcie. To nie tak, że to konieczność. Weasley przez lata żyła w nieświadomości. Wcale nie musicie tego teraz zmieniać.

- Wiem… Ale myślę, że mimo wszystko powinniśmy jej powiedzieć. Jeśli ma im wyjść, nie może być pomiędzy nimi takich sekretów. Ten związek musi się udać. Oni są dla siebie stworzeni… – tłumaczyła.

Draco westchnął i zrzucił z nich kołdrę.

- Co robisz? – zdziwiła się.

- Skoro obydwoje nie możemy spać, bo rzucasz się po całym łóżku jak po eliksirze drgawkowym, to równie dobrze możemy przyjemniej wykorzystać ten czas – pochylił się nad nią z dwuznacznym uśmieszkiem.

Hermiona wywróciła oczami i uśmiechnęła się do niego. Jej mąż był doprawdy nienasycony.

- Co konkretnie proponujesz? – zapytała, gładząc go po policzku.

- Wanna?

- Dobrze, ale zawołaj mnie dopiero, jak ją napełnisz – poprosiła, chichocząc gdy blondyn ukrył twarz pomiędzy jej nagimi piersiami.

- Niech ci będzie, promyczku. – Złożył jeszcze kilka szybkich pocałunków na jej nagim ciele, po czym wstał z łóżka.

Hermiona przeciągnęła się i usiadła, próbując nieco oswoić palcami swoje niesforne włosy. Miała szczerą nadzieję, że nie straci dziś swojej najlepszej przyjaciółki… Nie mogła jednak się wycofać. Wiedziała, że Zabini boi się tak samo, jak i ona. Niemniej czuła całą sobą, że to było właściwe. I należało to wreszcie zrobić.

 

💞💞💞

Ginny patrzyła na nią niepewnie, gdy siadły razem w bibliotece w domu Malfoyów. Hermiona nerwowo przygryzała wargę, co rusz rzucając krótkie spojrzenia na stojącą na stole myślodsiewnie.

- Mogę wiedzieć o co chodzi? – spytała łagodnie Ginny.

- Jutro jest twoja rozprawa rozwodowa. Wiem, że się denerwujesz i nie powinniśmy ci dokładać zmartwień, ale uważam, że to właściwy czas, by coś ci opowiedzieć – wyjaśniła Hermiona.

- To ma coś wspólnego z Harrym? 

- Tak. Chodzi dokładnie o ten okres, w którym straciłaś pamięć po wypadku w szpitalu.

- Sprzed sześciu lat? – zdziwiła się Ruda.

- Owszem – odparła Hermiona, niespokojnie zaciskając dłonie.

- A ta myślodsiewnia ma mi w tym pomóc?

- Są w niej wspomnienia, które powinnam ci pokazać już dawno temu… Ale dopiero, gdy ponownie spotkałam się z Draco, dowiedziałam się tak naprawdę wszystkiego - tłumaczyła przyjaciółce.

- Malfoy ma coś wspólnego z moimi utraconymi wspomnieniami? – zapytała z niedowierzaniem Ginny, najwyraźniej nic z tego nie rozumiejąc.

- Nie… Nie on… - wyszeptała Hermiona.

Ginny wstała i zaplotła ręce na piersi, patrząc z napięciem na kamienną misę.

- Blaise? Czyżby to on coś o tym wiedział?

Hermiona w odpowiedzi kiwnęła tylko głową, nie mogąc zdobyć się na wypowiedzenie żadnych słów.

Ginny przygryzła dolną wargę, wyraźnie niepewna co dalej zrobić.

- Sama nie wiem czy chcę…

- Wiesz Ginny. Przecież ty nigdy nie odpuszczasz – Hermiona uśmiechnęła się do niej lekko.

- Pójdziesz ze mną? – zapytała z poruszeniem.

Hermiona wstała i powoli podeszła do przyjaciółki. Złapała ją za ramiona i popatrzyła jej głęboko w oczy.

- Nigdy cię nie opuszczę i jestem zawsze, gdy będzie mnie potrzebowała, ale naprawdę sądzę, że powinnaś zobaczyć to sama…

Ginny patrzyła przez chwilę na nią w ciężkiej ciszy, wreszcie jednak powoli skinęła potakująco.

- Dobrze. Zrobię to… Choć boję się… Jak rzadko kiedy – Ruda zdobyła się na niepewnym uśmiech.

- Zaczynasz nowe życie. Od jutra… Od dziś. Wiem, że wszystko ci się ułoży i będziesz jeszcze bardzo szczęśliwa, bo naprawdę na to zasługujesz – Hermiona uściskała ją mocno, po czym odeszła na bok, by nie stać na drodze Ginny do wirujących w kamiennej misie wspomnień.

 

💞💞💞

           Podeszła tam powoli, czując całą sobą, że to właśnie ten moment, na który mimowolnie przez lata czekała. Coś przez cały czas wyraźnie mówiło jej, że to wcale nie był zwykły wypadek i nie straciła tylko kilku wspomnień ze stażu w szpitalu, jak Harry i reszta rodziny zawsze próbowali jej wmawiać. To było coś więcej…

Nie zdziwiła się wcale, widząc, że wylądowała w szpitalnej Sali na oddziale zamkniętym. Trafiali tu ludzie po najgorszych klątwach, których należało najpierw wielokrotnie przebadać pod kątem wpływu czarnej magii na ich organizmy, nim wolno im było wyjść. 

Zabini, młodszy niż teraz i wyraźnie zmęczony, leżał i tępo wpatrywał się w jedną ze ścian.

Ginny mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem, widząc, jak bardzo znudzony i zniechęcony wydawał się dawny ślizgon. Rozejrzała się niepewnie dookoła. Jego pokój pełen był koszy z kwiatami, balonów i maskotek. Jego przyjaciele o nim nie zapomnieli, pomimo tego, że nie wolno było im go odwiedzać. Podeszła powoli do stolika nocnego i spojrzała na dużą kartkę z wydrukowanym na niej zabawnym diabełkiem, który w dymku nad głową miał napisane: „Jestem gorący i wiem o tym!”. Kartka stała na tyle rozchylona, że spokojnie dojrzała wpis w środku.

„Zdrowiej szybko, bo ognista whisky źle bez ciebie smakuje, a Nott upija się po ledwo dwóch szklaneczkach! Na balu z okazji zwycięstwa było nudno, choć Theo na pewno opowie ci coś innego… W każdym razie, nie wierz w nic, co ci powie! W sobotę wyjeżdżamy do Hogwartu, by pomóc w odbudowie. Sam nie wiem, co mi odbiło, że się na to zapisałem, ale trzymaj kciuki bym jakoś przeżył z McNerwową Minerwą i jej stadem oddanych kujonów, którzy też się do tego zgłosili. Czekam na wieści – nawet nudne, bo nic nie jest nudniejsze od słuchania głupich odzywek Nottiego o małym błędzie, który popełniłem na balu… Nic wartego wzmianki, więc jak o tym wspomni, to po prostu to zignoruj. Rusz wreszcie ten leniwy tyłek i wyzdrowiej! Czekam!

Smok”. 

Nie mogła się nie roześmiać. Ciekawe, czy Draco w tamtym czasie, choć trochę podejrzewał, co go czeka z Hermioną…? Zapewne nie.

Nagle drzwi do sali się otworzyły. Ginny odwróciła się i zamrugała, patrząc na samą siebie. A więc była wolontariuszką na oddziale Zabiniego i odwiedzała go w jego sali… I tego nie pamiętała.

- Dzień dobry – przywitała się z uśmiechem, wciąż przeglądając karty pacjentów. Dopiero po chwili wyraz jej twarzy wyraźnie zastygł i powoli uniosła głową, już dobrze wiedząc, kogo zastanie w łóżku.

- Tak, to właśnie ja Weasley – Blaise uśmiechnął się kwaśno. – Ciebie też miło widzieć.

- Nie wiedziałam, że jesteś tu pacjentem – Ginny ze wspomnień weszła do sali i zamknęła za sobą drzwi.

- Gdybyś wiedziała, ominęłabyś ten pokój szerokim łukiem – zarechotał Zabini.

- Nie dodawaj sobie prestiżu. Nie jesteś, aż tak ważny, bym miała z rozmysłem cię unikać – Ginny uśmiechnęła się wrednie i podeszła do jego łóżka.

- Po co tu w ogóle jesteś, Weasley? – Blaise skrzywił się pod nosem, widocznie walcząc z tym, by nie okazywać przed nią bólu.

- Przyszłam ci pomóc wstać z łóżka i wziąć prysznic… - przyznała dzielnie, nawet się mocno przy tym nie rumieniąc.

- Serio? Aż tak dbają tu o dobre samopoczucie pacjentów?

- Niestety o wszystkich tak samo, niezależnie od ich charakterów – Ginny przewróciła oczami, ale jednak uśmiechnęła się do niego.

- Gdy poznasz mnie bliżej, jestem pewien, że zostanę twoim ulubieńcem – Blaise usiadł na łóżku i odsunął kołdrę, chcąc samodzielnie wstać. Niestety ostry wyraz bólu przeszył jego twarz, gdy tylko postawił pierwszą stopę na ziemi.

Ginny natychmiast złapała go i oplotła ramieniem na wysokości pasa, chcąc mu pomóc utrzymać równowagę.

- Nie postawiłabym na to złamanego sykla – zaśmiała się, gdy Zabini objął ją ramieniem i powoli ruszył z miejsca.

- Uważaj Weasley, ja zawsze wygrywam w zakładach – mrugnął do niej, jednocześnie pozwalając jej prowadzić się do łazienki.

- Podobnie jak ja, Zabini – odpowiedziała, a na jej ustach znów pojawił się drobny uśmiech.

 

💞💞💞

Ginny przygryzła wargę, czując jak porywa ją kolejny wir wspomnień. Czy to mogła być prawda? Czy naprawdę już kiedyś w przeszłości się nim zauroczyła i poczuła do niego coś więcej? Dlaczego jej o tym nie powiedział? Dlaczego zaczął wszystko między nimi od nowa, skoro pamiętał…?

Kolejne wspomnienia były podobne. Odwiedzała go w jego prywatnej, odizolowanej sali i pomagała mu w codziennych czynnościach. Zawsze przy tym żartowali, a nawet trochę flirtowali. Wkrótce Ginny zaczęła spędzać więcej czasu w jego pokoju, grając z nim w karty i szachy oraz rozmawiając o wszystkim. Nawet o swoim dość wybuchowym związku z Potterem…

- Dlaczego w tym trwasz? – zapytał, przesuwając swojego gońca po szachownicy.

- Bo on jest wszystkim. Zawsze był – westchnęła, zastanawiając się jaki ruch zrobić.

- Może, gdy miałaś jedenaście, trzynaście czy piętnaście lat… Ale teraz? Jestem tu zamknięty i nie musze go oglądać na żywo, a i tak mam wrażenie, że zaraz wyskoczy z mojej szpitalnej szafki. Jest wszędzie. W radiu, w prasie, na kartkach z życzeniami powrotu do zdrowia, które wysyłają mi znajomi… - Blaise skrzywił się boleśnie pod nosem, a Ginny zachichotała.

- To prawda. Jest teraz na fali i chyba to lubi. Wpada do mnie dosłownie na chwilę między jednym, a drugim wywiadem.

- I to ci pasuje? – zapytał cicho Zabb.

Ginny wzruszyła ramionami i wreszcie wykonała ruch na szachownicy.

- To nie potrwa wiecznie. W końcu mu przejdzie.

Na chwilę zapadło pomiędzy nimi milczenie, ale Blaise zamiast zastanawiać się nad następnym ruchem, patrzył prosto na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

- Zasługujesz na więcej – powiedział wreszcie.

Ginny uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- To miłe, że tak myśli…

- Sama kiedyś to zrozumiesz – zapewnił ją Blaise. – Ale teraz… Szach mat! Znowu! – roześmiał się i pokazał jej język, gdy ona ze złością zgarnęła figury z szachownicy, wyraźnie zła, że znów ją ograł.

Wspomnienia znów zawirowały, a później przeskakiwały jedno po drugim, niczym w kalejdoskopie. Jej łzy – po kolejnej kłótni z Potterem i jego pocieszające, choć nie szczędzące krytyki Wybrańcowi słowa. Ich rozmowa o tym, że Malfoy wyjeżdża na staż, a krótko po tym, o tym, że Hermiona również to robi – nawet zażartowali, że oni zawsze do siebie pasowali – zawsze tak bardzo dążący do poszerzenia swoich horyzontów. Śmieszyło ją to, że obydwoje się wtedy nie domyślali prawdy…

- Blaise! Mam dobre wieści – Ginny patrzyła, jak jej młodsze „ja” wpada do sali.

- Oby naprawdę takie były, bo Nott coś ostatnio smętnie pisze – Blaise odłożył kartkę na nocny stolik i zwrócił całą swoją uwagę na Ginny.

- Przenoszą cię na oddział otwarty! – Ruda zaklaskała w dłonie, wyraźnie uszczęśliwiona.

- Serio? – Blaise zerwał się ze swojego łóżka. – Wreszcie!

- Tak! Jeszcze dwa tygodnie i będziesz mógł wrócić do domu! – Ginny bez skrępowania podbiegła do niego i rzuciła mu się w ramiona.

Blaise objął ją i zamknął oczy, wyraźnie ciesząc się jej bliskością.

Łzy zalśniły w oczach prawdziwej Ginny. Ona naprawdę już wtedy coś dla niego znaczyła? Dlaczego nic jej nie powiedział! Nie mogła tego pojąć.

Kolejne wspomnienie zaczęło się, gdy za oknem był już wieczór. Zabini leżał w łóżku i czytał jakąś książkę. Nagle drzwi sali się  otwarły i znowu weszła tam ona… Ubrana w krótką, czarną sukienkę, umalowana i w eleganckich szpilkach.

- Hej… Nie świętujesz dzisiaj? – zapytał, podnosząc się do siadu, wyraźnie zdzwiony jej pojawianiem się o takiej porze w jego pokoju.

Ginny uśmiechnęła się smutno i zamknęła drzwi. Blaise chyba dopiero teraz zauważył, że trzymała w dłoniach duży kosz piknikowy.

- Poświętuję, jeśli zechcesz do mnie dołączyć – widać było, jak zmusza się do uśmiechu.

Wstał z łóżka i powoli do niej podszedł.

- Powiesz mi co się stało? – zapytał, odbierając od niej kosz i odkładając go na łóżko.

- Odwołał nasze plany… Bo „Tygodnik Czarownica” potrzebował przesunięcia terminu na sesję… - wyszeptała.

- W twoje urodziny? – niedowierzał Blaise.

- Widać to było ważne… - szepnęła, a dwie gorące łzy wypłynęły jej na twarz.

Zabini nie wahał się nawet chwili, zanim wciągnął ją w swoje ramiona i czule przytulił.

- Przepraszam, że tu przyszłam, ale nie chciałam wracać do domu rodziców… Wszyscy myśleli, że on może mi się dziś oświadczy, a ja głupia wydałam pół pensji na tę sukienkę… - szeptała w jego ramię.

- Przestań gadać, Weasley – Blaise odsunął się i delikatnie starł jej łzy. – Lepiej pokaż mi, co masz w tym koszyku. Pachnie obłędnie, a dobrze wiesz, że szpitalne żarcie to katastrofa.

Ginny parsknęła śmiechem i ponownie się do niego przytuliła.

Wspomnienia znów zawirowały. Zobaczyła, jak stoi wtulona w jego ramiona, a w tle leci delikatna muzyka. Na nocnym stoliku stały dwie na wpół puste lampki po winie, tuż obok dwóch pustych talerzy.

- Wiesz… To wcale nie były moje najgorsze urodziny – wyszeptała, odsuwając się na tyle, by móc spojrzeć mu w oczy.

- Tylko dlatego, że prezenty ci się podobały – zażartował.

- Masz rację. Karnet na mecze Harpii, to genialny prezent… Skąd wiedziałeś? – Ginny uśmiechnęła się do niego ciepło.

- Ciągle o nich mówisz. Naprawdę powinnaś się zgłosić na nabory do drużyny – przekonywał.

- Harry…

- Nie przywołuj jego imienia. Za bardzo mnie denerwuje – poprosił.

- Masz rację, mnie też. I wiesz co…? Dziś miarka się przebrała. To koniec – Ginny wzięła głęboki oddech i siłą opanowała łzy.

- Nie podejmuj tej decyzji pod wpływem chwili. Lepiej wszystko dobrze przemyśl – poradził.

- Latami o tym myślałam. Teraz nie chcę już myśleć. Chcę działać. – I w tym momencie Ginny wspieła się na palcach i przytknęła swoje usta do jego.

Musiała wyjść z tych wspomnień i to teraz, natychmiast. Nie mogła tego dłużej znieść.

💞💞💞

Wypadła z myślodsiewni i rzuciła się na kanapę, przełykając gorycz i nie przestając płakać.

- Hej… Wszystko w porządku? – usłyszała ciche pytanie.

Uniosła głowę i z niedowierzaniem popatrzyła na siedzącego na drugiej kanapie Blaise'a.

- Właśnie widziałam nasz pierwszy pocałunek. Ten, którego nie pamiętam… - wyszeptała z bólem.

Zabini uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Tak… Ten był dobry.

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia?! – wykrzyknęła, ze złości zaciskając pięści.

- To był tylko jeden pocałunek. Następnego dnia miałaś mu powiedzieć… A potem zniknęłaś. Gdy spotkałem cię ponownie, byłaś osłabiona po pobycie w szpitalu i w ogóle mnie nie pamiętałaś, za to znów kochałaś jego… Domyśliłem się, że Potter postanowił zrobić wszystko, by cię nie stracić  – wyjaśnił.

Ginny zerwała się z kanapy i ruszyła w jego stronę. Zatrzymała się tuż przed nim, a Blaise wstał.

- Tygodniami zakochiwałam się w tobie, wmawiając sobie, że to niewłaściwe, bo dzieje się za szybko, a my wcale się nie znamy! A jednak… Wtedy… - szlochała.

- To nie była miłość, Ruda. Ja… Byłem tylko opcją, po tym, jak Potter spieprzył. Nie ukrywam, że chciałem spróbować, ale to nie było z twojej strony nic wiążącego – mówił.

- A z twojej? – szepnęła z bólem.

Blaise znów uśmiechnął się ponuro, po czym uniósł białą koszulkę, którą miał na sobie. Ginny spojrzała na jego słynny tatuaż - demona bez twarzy.

- To jest powód, dla którego nie wymawiam twojego imienia… - przyznał.

- Tatuaż?

- To wyjątkowy tatuaż… Ginny – Ledwo skończył mówić, a postać demona ożyła, jawiąc się jaskrawym światłem, po czym pojawiła się na nim twarz.

- Nosisz moją podobiznę wyrytą na wysokości swojego serca?! – wykrzyknęła z niedowierzaniem.

- Od sześciu lat – przyznał cicho.

Ginny wgapiała się w niego, jakby nigdy wcześniej nie widziała na oczy człowieka.

- Ty cholerny dupku! – krzyknęła, uderzając go dłońmi w pierś. – Pieprzony, szalony, fagasie! Pozwoliłeś mu mnie zabrać i zniszczyć mi życie! – zaczęła desperacko okładać go pięściami.

- Hej! – Blaise złapał ją za nadgarstki. – Myślałem, że tego chcesz. Nie wiedziałem o Amortencji… Myślałem, że on naprawił wszystko pomiędzy wami i zaczął wreszcie cię doceniać.

- Wiedziałam! Od czasu wypadku cały czas czułam, że czegoś mi brakuje! Że coś mi zabrano! Wiesz co to było? Szansa! Szansa na dobre życie!

- Przepraszam… Chciałem tylko… - Blaise zacisnął mocno powieki i wziął głęboki oddech. – Chciałem tylko, żebyś była szczęśliwa.

- Cóż… Nie udało ci się! Nie byłam – Ginny wyszarpała się z jego uścisku. – I nie jestem teraz – dodała, ruszając do drzwi.

- Ginny! Zaczekaj! – poprosił.

- Nie! I nie idź za mną! Ja… Musze pomyśleć. Muszę… Cokolwiek. Zobaczymy się jutro przed rozprawą – oznajmiła mu z chłodem, po czym wyszła z biblioteki i mocno zatrzasnęła za sobą drzwi.

Blaise opadł na krzesło i schował twarz w dłoniach. Bolało, jak cholera. Ale poczuł też prawdziwą ulgę, że już wiedziała. Tak. Tak było lepiej… Nawet, jeśli już nigdy więcej nie będzie chciała go widzieć.

 

💞💞💞 

Ciche pukanie do drzwi sprawiło, że podniosła się z łóżka. Ostatnie dwadzieścia minut spędziła leżąc pomiędzy otwartym kufrem, a całą stertą swoich ciuchów.

- Wejdź – szepnęła, ocierając łzy, dobrze wiedząc kto przyszedł.

- Hej… Czy wszystko w porządku? – Hermiona z poczuciem winy wypisanym na twarzy spojrzała na zapłakaną twarz przyjaciółki.

- Chciałam się spakować i wynieść, ale nie bardzo mam gdzie pójść – parsknęła Ginny, wstając i zabierając się za składanie jednej z sukienek.

- Nie rób tego… - Granger przełknęła łzy i podeszła bliżej.

- Pomogłaś mu? – Ginny popatrzyła na nią z bólem.

Hermiona przegryzła wargę i wzięła krótki oddech.

- Nie odpowiadaj! Jakbyś mogła nie? Zawsze wszystko dla niego robiłaś! Na waszym piątym roku, byłam nawet krótko przekonana, że mówisz mi, bym go odpuściła, bo chcesz go dla siebie. Zawsze o niego walczyłaś. Od pierwszej klasy…

- Harry nigdy nie interesował mnie w taki sposób! – zapewniła od razu Hermiona.

- Wiem o tym. To zawsze było tylko twoje oddanie dla tej dziecięcej przyjaźni. Bałaś się, że gdy stracisz przyjaciół, to znów zostaniesz sama.

- Tak – przyznała cicho Hermiona. – Właśnie tego się bałam i dlatego mu pomogłam. A później też dlatego ci nie powiedziałam. Nie miałam nikogo poza tobą, Ginny. Zrozumiałam to, gdy po zdradzie twojego brata, bardziej zaczęłam się martwić utratą naszej relacji, niż zerwaniem zaręczyn.

Ginny spojrzała na nią, chcąc zachować nieprzyjazny wyraz twarzy, ale widząc łzy na policzkach Hermiony, serce jej zmiękło.

Po chwili obie szlochały w swoich ramionach, obejmując się mocno.

- Przepraszam, że ci nie powiedziałam. Powinnam byłam to zrobić – szeptała Hermiona.

- Tak, ale wiem, że gdybym była w twojej sytuacji, to też bym ci nie powiedziała. Przechodziłaś wtedy naprawdę straszne chwile, a mimo to dbałaś też o mnie… To właśnie wtedy tak bardzo się do siebie zbliżyłyśmy. Dziś nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła – Ginny obejmowała ją mocno, nadal roniąc łzy.

- Przejdziemy przez to razem, Gin. Jutro raz na zawsze uwolnimy cię od tego skończonego egoisty, a później wszystko się ułoży.

- Boję się w to uwierzyć – przyznała Ruda.

- Tak będzie, obiecuję – zapewniła ją Hermiona, odsuwając się nieco i uśmiechając do niej.

Ginny patrzyła na nią przez chwilę, gdy wreszcie kiwnęła głową. Nie miała już teraz nic, poza swoją wiarą.

 

💞💞💞

Draco stał razem z Zabinim na lewo od wejścia do sali sądowej, a ona i Ginny siedziały razem na ławie, mocno trzymając się za dłonie. Czekali na wezwanie na rozprawę. Pottera i jego prawnika jeszcze nie było.

- Ktoś idzie – zauważyła Hermiona, słysząc stukot szpilek.

Po chwili zza zakrętu wyłoniła się Luna, która od razu uśmiechnęła się na ich widok. Ginny i Hermiona podniosły się z ławki, ale sekundę później obie zamarły i spojrzały na siebie.

- No nie wierzę… - szepnęła Ginny, chichocząc pod nosem.

- Wreszcie! – ucieszyła się Hermiona, patrząc na to, jak dłoń jej przyjaciółki jest spleciona z ręką Theodora Notta.

- Cześć wam! – przywitała się blondynka, całując je na powitanie, ale nadal nie wypuszczając ręki Theo.

- Moje gratulację! Tak się cieszę! – wyszeptała Hermiona, obejmując najpierw Lunę, a później Nottiego.

- To na razie… dość świeże, ale długo rozmawialiśmy i zdecydowaliśmy się, że czas spróbować – Luna spojrzała na Theo, który przytaknął jej krótko z szerokim uśmiechem. Wyglądali na totalnie sobą pochłoniętych.

- Gratuluję odwagi – Ginny uśmiechnęła się do nich ciepło.

- Dzięki. Przyszliśmy ci życzyć powodzenia. Pewnie nie wolno nam będzie wejść na salę, ale jestem pewien, że Blaise świetnie sobie ze wszystkim poradzi – zapewnił ją Theodore.

Ginny spojrzała na Zabiniego i zacisnęła usta. Poza krótkim powitaniem, nie zamieniła z nim dziś nawet słowa. Nagle na jej twarzy pojawiła się determinacja.

- Przepraszam was na chwilę – rzuciła krótko i żwawym krokiem ruszyła w stronę swojego prawnika.

- Jak jest pomiędzy nimi? – spytała konspiracyjnym szeptem Luna.

- Myślę, że to się wkrótce okaże – odpowiedziała Hermiona, patrząc jak Ginny prosi Zabiniego, by odszedł z nią na bok.

- Pójdę pogadać z Draco – Theo cmoknął czule dłoń Luny, po czym puścił ją i odszedł.

- To świetny facet, Kicaku – Hermiona nie mogła przestać się uśmiechać.

- To prawda… Powiedział mi, że dziś rano dostał sowę z datą rozprawy rozwodowej. Jest już za dwa tygodnie – Luna odetchnęła płytko, wciąż nie odrywając wzroku od Theo.

- Wspaniale! Rozprawa Zabba jest jutro. Ani się obejrzymy i będzie po wszystkim – ucieszyła się Hermiona.

- Myślisz, że nam się uda? – zapytała cicho Luna.

- Jestem pewna, że tak – Hermiona posłała jej pokrzepiający uśmiech.

- Dzięki… - blondynka zachichotała. – Skoczę jeszcze do łazienki, nim się zacznie.

- Pójdę z tobą – Hermiona złapała ją pod ramię i razem przeszły na korytarz obok, gdzie znajdowały się toalety.

💞💞💞

- Wchodzisz czy czekasz? – zapytała Luna, łapiąc za klamkę.

- Poczekam – Hermiona spojrzała w powieszone obok toalet lustro i poprawiła jeden lok, który wymknął się z jej koka.

Nagle tuż nad jej prawym ramieniem pojawiła się znajoma twarz.

Wzdrygnęła się lekko, zanim powoli odwróciła się w jego stronę.

- Co tu robisz? – zapytała, rozważając czy zdoła wystarczająco szybko sięgnąć po różdżkę.

- Witaj Hermiono, dobrze cię widzieć… - George uśmiechnął się do niej ciepło.

- Witaj. Przyjechałeś na rozwód Ginny? – Próbowała zgadnąć.

- Ja… nie… To dziś? Nawet nie wiedziałem – przyznał. – Byłem w departamencie cywilnym.

- Doprawdy? A po co? – Hermiona wiedziała, że jej ciekawość jest nieco nie na miejscu, nie mogła sobie jej jednak odmówić.

- Ja… Przyjechałem po zgodę na zawarcie małżeństwa.

- Och! – wyrwało jej się z gardła, nim zdążyła się powstrzymać. – Ja nie wiedziałam… - Nie zdążyła dokończyć zdania, gdy drzwi damskiej toalety otworzyły się i wyszła z nich Marietta Edgecombe.

- Ta ciąża mnie wykończy. Sikam co kwadrans, a to przecież do końca daleko – wypaliła, poprawiając swoje szaty i nie zauważając, że George nie jest sam.

- Ciąża? – powtórzyła głucho Hermiona, patrząc na swojego eksnarzeczonego, który nagle zaczerwienił się, niczym sok wiśniowy.

- Granger… - Marietta również oblała się rumieńcem na jej widok.

- Witaj Marietto… Chyba moje gratulacje będą tu zasadne – Hermiona zmusiła się do chłodnego uśmieszku.

- Co tu robisz? Dowiedziałaś się, że przyszliśmy po zaświadczenia i chcesz nam przeszkodzić? – Edgecombe nabzdyczyła się jak wściekła chimera.

- Dziś jest rozwód Ginny – wyjaśnił szybko George.

- Ach… Jasne… - Marietta nieco oklapła, patrząc niepewnie na ojca swojego dziecka.

- Więc… Który to miesiąc? – zapytała Hermiona, patrząc na lekko zaokrąglony brzuszek kobiety, z którą zdradzał ją narzeczony.

- Początek piątego – przyznała Marietta.

Hermiona ledwo zdusiła przekleństwo. Ta mała wywłoka zaszła z nim w ciąże, gdy oni jeszcze byli razem! Ciekawe czy zrobiła to specjalnie?

- Cóż, w takim razie jeszcze raz gratuluję…

- Czego? – usłyszała pytanie za sobą, a zaraz później opiekuńcze ramię owinęło się ciasno wokół jej talii.

Poczuła ulgę. Obecność Draco zawsze tak na nią działała.

- Malfoy – syknął wrogo George.

- Weasley – odpowiedział w podobnym tonie Draco.

- Marietto, nie wiem czy znasz mojego męża - Draco Malfoya – przedstawiła Hermiona, czując się dobrze, mimo tego, że ta prezentacja była nieco małostkowa z jej strony, a podkreślenie przed Georgem, że ma męża, po prostu dziecinne.

- Tak, jeszcze ze szkoły… - Marietta wyciągnęła swoją dłoń, a Draco uścisnął ją nie dłużej niż przez sekundę.

- Pamiętam. Co słychać panno Edgecombe? – zagadnął, nadal patrząc krzywo na Weasleya.

- My właśnie… - zaczęła Marietta niepewnie.

- George i Marietta przyszli po zgodę na zawarcie ślubu. Tak się składa, że niedługo powiększy im się rodzina – wyjaśniła rzeczowo Hermiona.

- Cóż… - Draco uśmiechnął się złośliwie do rudzielca. – W takim razie moje gratulacje. Wspaniała wiadomość.

George był tak czerwony, że nie można było odróżnić piegów na jego skórze.

- Ojej, a co to za mały tłum? – zdziwiła się Luna, wychodząc z łazienki.

- Spotkanie dawnych znajomych – odparła beztrosko Hermiona.

- George? Cześć. Dawno się nie widzieliśmy – Luna zmusiła się do uśmiechu w stronę dawnego kolegi.

- Tak, dawno – mruknął w odpowiedzi, marząc chyba tylko o tym, by zapaść się pod ziemię.

- Przepraszam, ale musimy już iść, bo zaraz się zaczyna – Draco złapał Hermionę za rękę.

- Ja… Pozdrówcie ode mnie Ginny – poprosił Rudy.

- Na pewno to zrobimy. Powodzenia – Hermiona pomachała do nich i odeszła w towarzystwie Luny i Dracona, przez cały czas mocno ściskając jego dłoń.

Wiedziała, że to było niewłaściwe, ale nic nie mogła na to poradzić. Po tym co zobaczyła i usłyszała poczuła się zazdrosna i to cholernie mocno… Nie spodziewała się tego, ale tak właśnie było. Zazdrość przepełniała ją całą i naprawdę nie wiedziała, co dalej z tym począć.

 
💞💞💞

Hej Hej!

Udało się w ostatniej minucie - ale jest 😋

Zapraszam w piątek na ROS - oby też się udało. 

Buziaki!

Venetiia.