"Od pierwszej chwili... - czyli Rozejm oczami Smoka" - ETAP AD. 11

 Dedykacja: Dla Mojego Ulubionego Misia 🐼 💖😁

🐉🐉🐉

                Mimo najszczerszych chęci, nie mógł dostatecznie dobrze skupić się na pracy. Problem Pansy był dla niego prawdziwym zmartwieniem. Co on miał jej powiedzieć? Jak sprawić, by wyjście z tej koszmarnej sytuacji stało się dla niej łatwe? Myśl o tym, by odesłać ją do jego matki nie była wcale taka szalona… Pojawiła się jednak komplikacja w postaci Granger. Na pewno mocno przeżyłaby, gdyby nagle sfingowali to, że Pansy zginęła w jakimś wypadku. Draco nie miał wątpliwości, że ona już zdążyła w jakiś dziwny, pokrętny sposób zaprzyjaźnić się z Parkinson. Nie miał pojęcia co z tego wszystkiego mogłoby wyniknąć.

Zbliżała się pora lunchu, o czym poinformowała go trzepocząca rzęsami Anett Hill, wciąż i niezmiennie irytująco-flirtująca w jego obecności. Na szczęście miał od niej chwilę spokoju, a on sam postanowił pójść coś zjeść, dopiero, gdy sekretarka wróci ze swojej przerwy.

Właśnie zastanawiał się nad tym, czy powinien zaproponować Granger, by poszła razem z nim, gdy rozległo się pukanie do drzwi.

- Wejść – zawołał, wstając od biurka i uśmiechając się lekko do samego siebie. Czyżby Granger wpadła na ten sam pomysł, co on?

Uśmiech zamarł mu na twarzy, gdy zobaczył jak wyraźnie blada Astoria Grengrass wchodzi niepewnie do jego gabinetu. Miała ewidentnie zaczerwienione oczy, jakby dopiero co skończyła płakać.

- Cześć… - przywitała się cicho.

- Czego chcesz? – warknął, nie kryjąc swojej niechęci, co do jej wizyty.

- Możemy porozmawiać przez chwilę? Proszę…

- Nie. Wynoś się stąd w tej chwili. Nie mamy sobie niczego do powiedzenia! – zaznaczył ostro.

W oczach Greengrass znów błysnęły łzy i ku irytacji Draco, mimo jego wyraźnego sprzeciwu, weszła dalej do gabinetu i zamknęła za sobą drzwi. Zacisnął zęby, powstrzymując się przed chęcią wrzaśnięcia na nią, za tę bezczelność.

- Wysłuchaj mnie proszę… - wyszeptała, robiąc kilka kroków w jego stronę.

- Nie mam ani czasu, ani ochoty cię słuchać Greengrass. Spodziewam się jednak, że Flint chętnie to zrobi. Jego gabinet jest chyba na poziomie minus jeden, prawda? – szydził jadowicie.

- Draco… Błagam… Musisz mi pomóc… - wyszlochała, sięgając do swojej torebki po chusteczkę.

- Niczego nie muszę. Nie mam z tobą już nic wspólnego – przypomniał jej.

- Bo sam nie chcesz… Przecież moglibyśmy… - Astoria znów zrobiła dwa kroki w jego stronę.

- Nie. Nie moglibyśmy. Kto, jak kto, ale ty wyraźnie wiedziałaś o tym, że nie tknę niczego, czego dotykał pieprzony Marcus Flint.

- Draco… To nie była moja wina! Ja… Wypiłam za dużo, gdy ty… i ona… - Astoria rozszlochała się na dobre, a jej drżącymi ramionami, wstrząsały krótkie spazmy.

- Wiedziałaś, że to się może stać. Sama wybrałaś swój los, więc nie kpij ze mnie, że to nie twoja wina! – warczał, rozeźlony.

- Czy gdybym nie zadała się z Marcusem, to nadal byś mnie odwiedzał? Mimo tego, że masz teraz w swoim łóżku piękną żonę? – zapytała z goryczą.

Draco otworzył usta, by odpowiedzieć jej coś kąśliwego, ale sens tego pytania, na chwilę zbił go z tropu. Czy faktycznie nadal sypiałby z Astorią, pomimo tego, że Granger była teraz tak blisko…? Zapewne nie tak szybko, ale jednak… Przecież nie mógłby trwać do końca życia w celibacie.

- Mów czego chcesz, a potem się wynoś Greengrass! – powiedział oschle.

- Chodzi o Marcusa…

Draco prychnął z pogardą i wygiął usta w drwiącym uśmieszku.

- Oczywiście, że o niego, jakżeby inaczej. Czyżbyś już zauważyła, jaki z niego chory zwyrodnialec i strach cię obleciał, gdy myślisz do czego jeszcze może być zdolny?

- Ja… - usta Astorii opuściła nowa fala gwałtownego szlochu.

- Do rzeczy kobieto! Nie mam zamiaru tracić połowy dnia, na oglądanie twojego płaczu – burczał, zły, że nie ma w sobie na tyle determinacji, by ją wyrzucić ze swojego gabinetu.

- On chce… On… On… - Astoria zawyła niczym ranne zwierzę, po czym dość teatralnie opadła na kolana.

Draco jęknął z udręką i szybko do niej podszedł, by pomóc jej wstać. Nie wiedział na ile jej rozpacz jest tylko na pokaz, ale i tak nie mógł dopuścić, by tarzała się po dywanie przed jego biurkiem.

- Czego on od ciebie chce? – zapytał, łapiąc ją za ramiona i podnosząc na nogi.

- Poszedł do ojca i poprosił, by pozwolił nam na ślub – wyznała, kompletnie tym załamana.

- No to świetnie, nie ma co – westchnął, patrząc na jej twarz.

Nie miał żadnych obowiązków względem tej kobiety. Nie była w jego życiu niczym więcej, poza dobrą rozrywką w samotne wieczory. Niemniej jednak, wiedział to na pewno, że Flint wykorzystał ją tylko dlatego, że wiedział o ich romansie. Draco mógł się założyć, że ten chory psychol, planował z rozmysłem skrzywdzić Astorię, licząc na to, że to jakoś w niego uderzy, choćby pod postacią wyrzutów sumienia…

- Nie płacz. Spróbuję jakoś temu zaradzić – westchnął, a Astoria złapała w dłonie jego marynarkę i przytuliła się, mocząc mu koszule rzewnymi łzami.

Zdziwiło go to, jak niekomfortowo poczuł się z nią w swoich ramionach. Przecież wiele razy byli znacznie bliżej… Zdusił jednak w sobie chęć na to, by ją odepchnąć. Musiał wymyślić, jak wygnać Flinta z jej życia. Astoria nie była specjalnie mądrą osobą, ale nawet ona nie zasługiwała na to, by mieć za męża takiego drania.

Nagle drzwi do jego gabinetu otwarły się z impetem i usłyszał wesołe:

- Hej, chciałbyś może…

Zamarł na chwilę, sparaliżowany przerażeniem. Odwrócił się i spojrzał na nią, zastanawiając się czy zasadne będzie sięgnąć teraz po różdżkę i rzucić na samego siebie avadę za głupotę. Dlaczego dopuścił do tego, by jego żona zastała go w takiej sytuacji z byłą kochanką? Idiota!

- Przepraszam! – zawołała Granger, natychmiast uciekając z jego biura, a on dopiero w tej chwili uświadomił sobie, że przez cały ten czas, Astoria stała wtulona w jego ramionach.

- Kurwa! – warknął na samego siebie, odpychając wreszcie Greengrass.

- Chyba za nią nie teraz nie polecisz! Wciąż pamiętasz, że macie tylko udawać? – syknęła Astoria, mocno łapiąc go za ramię, gdy ruszył w stronę drzwi.

- Pieprz się, Greengrass! Sprawiasz mi same problemy! Więcej się tu nie pokazuj, chyba, że sam cię wezwę! – oznajmił dobitnie, wyrywając się z jej uścisku i od razu wychodząc z gabinetu.
Cały czas tłumaczył sobie, że nie może przecież biegać po ministerstwie, jak jakiś poparzony kretyn, bo to dałoby ludziom pożywkę do plotek. Musiał jednak ją znaleźć i wyjaśnić…

Zauważył, jak ona i jej ochroniarz właśnie wsiadają do windy w drugim końcu korytarza.

- Stój Granger! – zawołał, porzucając na dobre plan nie biegania i ruszając w tamtym kierunku praktycznie pędem.

Nie miał wątpliwości, że ona i Pucey go słyszeli, ale specjalnie nie przytrzymali windy. Wściekłość przelała mu się przez żyły. Co ona sobie wyobrażała, by tak go zignorować?

Wsiadł do kolejnej windy, zaciskając pięści i złorzecząc się na jej powolność i zastanawiając się nad tym, co mogła czuć teraz Granger. Czy była zła? A może zniesmaczona? Albo wściekła na niego. W końcu umawiali się, że nie będą się wzajemnie kompromitować w taki sposób. Gdyby ktoś inny to zobaczył, mógłby wybuchnąć niezły skandal.  Sedno sprawy było jedno. Musiał wyjaśnić tę sytuację z Granger i to jak najszybciej.

🐉🐉🐉

 

                Gdy zjeżdżał do atrium, myślał też o tym, że gdyby to on zastał Granger w jej gabinecie, w ramionach  Weasleya, na pewno by nie przeprosił i nie uciekał… Nie miał co ukrywać. Rozpętałby jej piekło za coś podobnego. Ich małżeństwo było kwestią umowy, a raczej zaaranżowanego przymusu, niemniej naprawdę nie powinien jej fundować wpadania na takie sceny. Nie zasługiwała na brak szacunku z jego strony. Najgorsze w tym wszystkim było to, że cała ta sytuacja była głupią pomyłką. Wcale nie zamierzał przytulać się z Astorią Greengrass! Dlaczego więc poczucie winy było prawie takie samo, jak gdyby umyślnie zaplanował poniżenie Granger? Popieprzone to wszystko!

Winda wreszcie dotarła do atrium i Draco zrobił już pierwszy krok, by z niej wysiąść, gdy uniósł głowę i dostrzegł scenę rozgrywającą się tuż przed nim.

Weasley stał ledwo metr od niej, a Pucey celował do rudzielca swoją różdżką. Granger była blada, jak duch, a jej warga dziwnie drżała.  
Czerwona mgiełka wściekłości zasłoniła mu oczy. Czego ten ryży idiota znów od niej chciał? Czy nie dotarło do niego, że ona nosi teraz nazwisko Malfoy i ma obrączkę na palcu? Na co ten tępy wieśniak jeszcze liczył? Powinien jej to ułatwić i trzymać się jak najdalej!

- Już jestem, skarbie! Przepraszam, że musiałaś na mnie czekać! – zareagował bez zastanowienia, kierowany adrenaliną, ale mało go to w ogóle obchodziło. Chciał tylko dokopać rudzielcowi i to najlepiej prosto w jego ego.

- Drań! – Granger spięła się, gdy podszedł i pocałował ją w policzek. Poczuł jak jej zapach uderza w jego ciało, a ona cała lekko drży, gdy zamknął ją w swoich ramionach, jak gdyby naprawdę należała do niego.

Instynkt wyraźnie podpowiadał mu, że jest w niebezpieczeństwie, bo Weasley zaraz go zaatakuje, jednak wiedział też, że rudzielec będzie chciał tylko jego fizycznej krzywdy, zamiast użycia jakiegoś zaklęcia.
 
Pucey sprawdził się tak jak należało i powalił Weasleya celnym oszałamiaczem. To nawet było zabawne, gdy łasic leżał taki rozłożony plackiem tuż nieopodal jego stóp.

- Ron! – krzyknęła Granger, próbując mu się wyrwać. Nie mógł jej na to pozwolić. Tak naprawdę nie chciał jej na to pozwolić. Już nigdy więcej nie powinna dotykać swojego byłego. Nie, dopóki jest jego żoną.

Ktoś z feniksów podbiegł, by zeskrobać Weasleya z podłogi, a Draco zauważył, że Granger zaczyna lać łzy. Druga płacząca kobieta w jego ramionach w niecały kwadrans. Co za dzień…! Szybko poprowadził ją w stronę czerwonej budki, tak by mogli wydostać się z ministerstwa, nim zrobi się z tego większa scena.

Granger nie protestowała, gdy budka ruszyła na powierzchnię, chyba nadal lekko zdruzgotana, po całym tym wydarzeniu. Nagle jednak odwróciła się do niego przodem i uderzyła w jego klatkę piersiową swoimi małymi piąstkami.

- Nienawidzę cię! Nienawidzę! – zaczęła krzyczeć.
Nie miała fizycznej możliwości, by zrobić mu krzywdę, ale i tak coś boleśnie ścisnęło go w piersi, gdy widział, jak bardzo zrozpaczona teraz była.  

- Im szybciej on z ciebie zrezygnuje, tym będzie łatwiej… Tobie też… - powiedział cicho, pragnąc tylko, by to zrozumiała.

- Zamknij się! Zamknij się ty cholerny palancie! – Jej rozpacz i rozedrganie, ewidentnie zaczęła zamieniać się we złość.

- Musisz się z tym pogodzić…

- To samo powiedziałeś Astorii, że znów tak rozpaczliwie płakała? – zapytała go, wyrywając się i próbując od niego odsunąć.

Poczuł się dziwnie niewygodnie po tym pytaniu. Najchętniej uniknąłby tego tematu, ale wiedział, że nie może. Ona musi wiedzieć.

- To nie było to, co myślisz, że widziałaś…

Granger spojrzała na niego, jakby nagle jej oświadczył, że w duchu zawsze pragnął zostać gryfonem.

- O mój Boże! Ty naprawdę masz zamiar mi się tłumaczyć, niczym niewierny mąż przyłapany na zdradzie? Oszalałeś?! – krzyczała, znów wymachując pięściami w jego stronę.

- Uspokój się do cholery! – Złapał ją za nadgarstki, dobrze świadom tego, że choć są już na terytorium mugoli, to w tej części Londynu, zawsze kręci się wielu czarodziejów. Nie mógł jej pozwolić na takie sceny.

- Nie uspokajaj mnie, Malfoy! Masz szczęście, że nie mogę cię zranić zaklęciem, bo jakbym z tobą skończyła, to nie nadawałbyś się nawet na składniki do eliksirów! – groziła, prawie iskrząc ze złości.

Miał ochotę się uśmiechnąć. Znowu na chwilę wróciła do dawnej wersji siebie z Hogwartu. Nie żeby za tym tęsknił, ale było dziwnie kojące wiedzieć, że wciąż miała to w sobie.

- Waleczna lwica. Moja ulubiona wersja ciebie – zażartował, odruchowo wciągając ją w swoje ramiona, tak by bardziej ją ustabilizować.

- Puść mnie, albo zaraz kopnę cię naprawdę boleśnie! – zagroziła mu, chyba nie na żarty.

- Uroki małżeństwa. Żona, która grozi mi średnio co pół minuty! – Miał nadzieję, że jego lekki ton pozwoli jej się trochę bardziej uspokoić.

- Złóż wniosek o rozwód, a podpiszę go własną krwią! – wysyczała, siłą się od niego odsuwając.
Nie miał żadnych wątpliwości, że mówiła w tej chwili całkowicie poważnie.

Granger wyglądała trochę, jak chmura gradowa. W sumie mu to nie przeszkadzało. Zdecydowanie wolał jej złość, niż łzy. Z tym przynajmniej umiał sobie jakoś poradzić.

- Mam zamiar iść coś zjeść, a jeśli poleziesz za mną, to jak nic stracę apetyt! – fuknęła.

Rozśmieszyła go. Naprawdę zadziorna Hermiona Granger, była tą wersją, którą o dziwo lubił. Gdy się wściekała, jej oczy były takie wyrazista, usta drżące, a włosy zaczynały znów żyć swoim własnym życiem… Była piękna i waleczna.

- Wiesz, że cały czas się zastanawiam, jak tyle złości może się kumulować w tak małym człowieczku? – powiedział uszczypliwie, choć naprawdę nie chciał jej wcale urazić.

- Malfoy! Na litość… Nie doprowadzaj mnie do skraju! – warczała.

- Do skraju czego? – Naprawdę miał ją ochotę trochę sprowokować, dlatego sięgnął palcami do jednego z jej loków. Zdziwił się, że w pierwszym odruchu nie odepchnęła jego ręki.

Granger patrzyła mu w oczy, a on praktycznie słyszał, jak setki myśli przeskakują teraz przez jej głowę. Chciałby móc wiedzieć o czym myślała… I pewnie mógłby to zrobić, bo był biegły w leglimencji, ale to byłoby praktycznie tak samo podłe, jak gwałt, gdyby nieproszony zajrzał do jej myśli.

- Dość! – powiedziała ostro, wreszcie się od niego odsuwając. Nie zauważyła jednak, że chodnik jest nierówny i dlatego się potknęła. Szybko ją złapał i przyciągnął do siebie. Stanęła tak blisko, że jej miękkie loki otarły się o jego twarz… Tak cudownie pachniała.

Ku jego zdziwieniu, poczuł jak Granger się o niego opiera. Brała krótkie, choć głębokie oddechy i Draco przez chwilę się przestraszył, że zaraz znów zacznie płakać. Trzymał ją mocno, chcąc by zrozumiała, że doskonale rozumie to, że nie jest jej łatwo… I że radzi sobie świetnie w sytuacji, do której została praktycznie siłą wrzucona.

- Wszystko się ułoży lwico, zobaczysz… - powiedział, czując że musi spróbować ją o tym przekonać.

- Chyba sam w to nie wierzysz… - odszepnęła zbolałym głosem. Wyglądała teraz niczym malutka, zagubiona dziewczynka. Nie mógł się powstrzymać, dlatego cmoknął ją w czoło, chcąc tym gestem przekazać jej, że nie jest sama, a on zrobi co w jego mocy, by im to jakoś ułatwić. Że naprawdę jest w tym wszystkim razem z nią…

- Zjedzmy coś wreszcie, zanim przerwa nam się skończy – zaproponował, bojąc się, że jeśli jej nie rozproszy, to jednak w końcu się załamie i przed nim rozpłacze.  

- No to chodź wstrętny despoto… Postawię ci lunch i zapłacę za niego twoją kartą! – zażartowała.

Naprawdę go rozbawiła, no i nie mógł się okłamywać, że mu nie ulżyło, że ten dramaty chyba najwyraźniej dobiegł już końca. Miał nadzieję, że w czasie lunchu uda im się normalnie porozmawiać i zapomnieć, że tak wiele jeszcze złego przed nimi.

🐉🐉🐉

                Było mu niedobrze, ale doskonale wiedział, że nie miało to żadnego związku z dopiero co zjedzoną pizzą. Siedział na podłodze w swoimi apartamencie, wraz z Granger, która z lubością pałaszowała właśnie trzeci kawałek i chyba nawet nie była świadoma tego, jak uroczo pomrukuje nad tym smacznym posiłkiem.
Naprawdę starał się coś wymyślić, ale w sumie dobrze wiedział, że to nic nie da. Od trzech dni poświęcał na to praktycznie każdą chwilę i nadal nie widział innego wyjścia. Zabini zafiksował się na „Jak najszybszym rozwiązaniu problemu”, a Pansy zraniona i przerażona, nie chciała nawet słuchać o innych opcjach.
Przez cały tydzień Draco musiał się naprawdę gimnastykować, by Granger nie domyśliła się, że coś go gryzie. Dziś jednak nie dał rady się już dłużej z tym kryć, bo naprawdę go to dołowało. Nie miał nawet siły jakoś specjalnie się pastwić nad Potterem i Weasleyem, których spotkali przy kominkach w ministerstwie. Wystarczyła mu mała prowokacja typu: „ja mogę dotykać Granger, a wy nie”, by choć trochę poprawić mu humor.
Niemniej, dziś czuł się źle z tym, że obiecał Pansy i Zabiniemu, że ugotuje dla nich ten eliksir. Nigdy tego nie robił… A co jeśli coś spieprzy i Pansy coś się stanie? Nigdy by sobie tego nie wybaczył. Cholernie to wszystko było trudne. Rzucił krótkie spojrzenie na Granger. I jeszcze teraz ona… ubrana w domowe cichy i zrelaksowana, tak naturalnie wpasowana w jego ulubione miejsce na świecie, jakby była tu od zawsze. To było takie niepokojące…
Od czasu ich wspólnego lunchu w środę, łapał się na tym, że jedynym, co odciągało jego myśli od problemu Pansy, była ona. Jej delikatny uśmiech, gdy brała pierwszy łyk porannej kawy. Jej urocze pocieranie oczu piąstkami, gdy się rano budziła. To, jak zawsze przygryzała swoje wargi w czasie czytania ciekawej książki. Fakt, że zawsze po powrocie do apartamentu, od razu w progu zrzucała ze stóp szpilki, jakby faktycznie dopiero co wkroczyła do swojego domu, w którym czuła się już tak swobodnie…
To było żałosne, ale wczoraj rano znów nie wytrzymał napięcia i musiał się dotknąć pod prysznicem, zaraz po tym, jak podpatrzył, jak Granger zakładała eleganckie, czarne pończochy z koronkowym zakończeniem, zupełnie nieświadoma tego, że on wcale już nie spał i wszystko obserwował spod półprzymkniętych powiek. Wystarczyło kilka krótkich wizji w jego głowie, a trysnął tak, że ugięły mu się od tego kolana. Nie zachowywał się w ten sposób, od kiedy skończył siedemnaście lat. Czuł się niczym napalony smarkacz. Powinien umrzeć ze wstydu. Niestety miał większe problemy, niż próby poskromienia własnej żądzy.

- Powiesz mi, co cię dręczy? – zapytała go, nagle wybijając go z jego własnych myśli.

- Nic takiego – odpowiedział, zły że nie zabrzmiało to nieco pewniej.

- Nie oszukuj, tylko mów. Przecież widzę, że masz jakiś problem…- naciskała.

Przełknął nerwowo ślinę i spojrzał na nią. Czy naprawdę mógł jej powiedzieć? Z drugiej strony, skoro to miało się wydarzyć w jego apartamencie, to i tak tego przed nią nie ukryje.

- Granger… - zaczął powoli.

- Och, widzę, że sprawa jest poważna – zażartowała lekko.

- Umiesz ugotować eliksir aborcyjny? –  spytał, czując jak jego ciało ogarnia napięcie.
Granger patrzyła na niego, dziwnie spokojna, ale i ewidentnie zaintrygowana tym pytaniem.

- Umiem go ugotować. W czasie wojny pomagałam w laboratorium profesora Slughorna – wyjaśniła pokrótce.

Wziął kolejny, głębszy oddech. Jak dobrze, że ona już to robiła. Co za ulga… Przynajmniej jeden z jego problemów miał szansę na rozwiązanie.

- A zrobisz to? – zapytał, nie potrafiąc poprosić ją o to prosto w twarz. Intensywnie patrzył na swoje bose stopy, mentalnie zaciskając kciuki, by się zgodziła.

- Powiesz mi po co ci on?

- A jak myślisz? – Wiedział, po prostu wiedział, że będzie drążyła temat. Nie była innej opcji. To przecież była Granger.

- Źle się wyraziłam, chcę wiedzieć dla…

- Nie mogę ci tego powiedzieć. Po prostu potrzebuję go jak najszybciej, a sam go nigdy nie robiłem i nie jestem pewien… -  W sumie nawet nie wiedział, jak ma jej o tym powiedzieć. Potarł oczy, zmęczony i zniechęcony. Nie chciał jej do tego zmuszać, ale naprawdę potrzebował jej pomocy…

- Jeśli masz składniki, to go ugotuję. Potrzebuję na to jakichś pięciu godzin – wyjaśniła, podnosząc się z ziemi. Draco wiedział, że najpewniej patrzyła teraz na niego z niechęcią, a być może nawet nienawiścią.

- Dzięki, to naprawdę… - zaczął, chcąc jej wyjaśnić, że wiedział jak wielka to przysługa z jej strony.

- Nie dziękuj mi za coś tak potwornego, bo to gorzej niż gdybyś mnie wprost obraził! – powiedziała sucho, po czym nerwowym krokiem odmaszerowała do sypialni.

Draco oparł głowę o siedzisko fotela i westchnął ciężko. Jak miał zbudować z nią chociaż trochę poprawne relacje, skoro ciągle będą się pomiędzy nimi pojawiały takie sprawy? Wszystko się wciąż i na nowo pieprzyło!

🐉🐉🐉 

 
                Praktycznie nie spał tej nocy, ale wcale nie przez to, że znów zajął niewygodną kanapę. Był po prostu totalnie rozbity tym, co miał przynieść kolejny dzień. W życiu nie chciałby być w skórze swoich przyjaciół. Zresztą… On nigdy nie dopuściłby do takiej sytuacji. Nie było takiej opcji. Nie widział się nigdy w roli ojca, zwłaszcza, że sam miał naprawdę kiepski wzór do naśladowanie. Nie sprowadziłby też z premedytacją dziecka na tak niestabilny świat, jak ten, w którym jemu samemu przyszło teraz żyć. Czuł jednak całym sobą, że gdyby jakakolwiek jego kochanka zaszła w ciążę, to on nigdy nie popierałby pomysłu aborcji. Jego własna matka nigdy, by mu tego nie wybaczyła. Zresztą sam sobie, też nie potrafiłby wybaczyć. Niemniej, rozumiał dlaczego Pansy podjęła taką, a nie inną decyzję. Żyła w świecie, gdzie taka sytuacja zniszczyłaby więcej niż jedno życie, gdyby się wydało, że ona i Blaise mieli mieć dziecko.

Wstał wcześniej i postanowił zrobić coś fajnego na śniadanie. Gotowanie go uspokajało, a dobrze było jakoś obłaskawić Granger, po tym, jak zapewne przeklinała go przez całą noc za to, o co ją poprosił.

Miksował właśnie ciasto na naleśniki, gdy Granger w zwiewnym, białym szlafroczku, który niesamowicie dobrze oddawał jej kobiece kształty, pojawiła się w salonie.

- Cholera! – warknął na jej widok, zły na siebie, że przyzwyczajony do nie używania czarów w apartamencie, nie rzucił zaklęcia wyciszającego na kuchnie i na pewno niechcący ją obudził.

- Tobie też dzień dobry  – mruknęła, ewidentnie nie w humorze.

- Przepraszam! Zapomniałem rzucić zaklęcie wyciszające na sypialnie i pewnie mikser cię obudził – wytłumaczył się, dając sobie mentalnego kopniaka za to, że już na dzień dobry coś spieprzył, choć na dziś nie potrzeba im żadnych dodatkowych spięć.

- Nic się nie stało. Co robisz? – spytała, podchodząc bliżej i siadając na jednym z krzeseł przy wyspie.

- Naleśniki. Mam nadzieję, że lubisz? – spróbował się jej nieco przypodobać, szybko podając jej kawę, już dobrze wiedząc, że zawsze zaczynała od tego swój dzień.

- Uwielbiam – skomentowała krótko i zamaskowała małe ziewnięcie.

- Nie wyspałaś się?- zapytał z troską. Potrzebował jej dzisiaj w pełni skupionej.

- Nie specjalnie – przyznała.

- Ale eli… - zaczął, chcąc spytać czy nie woli tego jednak przełożyć. Nie byłoby to im specjalnie na rękę, ale jeśli była taka konieczność…

- Dam radę ugotować ten eliksir, nie bój się! – warknęła na niego, sztyletując go wzrokiem.

- Możemy zacząć zaraz po śniadaniu? – spytał, nie potrafią nawet na nią spojrzeć. Na pewno jej nienawiść do niego, była teraz w pełni wypisana na jej twarzy. Nie chciał tego oglądać.

- Tak. Zjem, wykąpie się i możemy zaczynać – odpowiedziała tak zimno, że włoski na jego karku mimowolnie stanęły.

Draco postanowił się nie odzywać, by nie sprowokować pomiędzy nimi jakiejś kłótni. Naprawdę nie było to nikomu potrzebne. Lepiej przemilczeć i tak trudną sytuację.

- Jeśli masz wszystko, czego nam potrzeba, to przygotuj to. Niedługo wrócę – powiedziała bezemocjonalnie, wyraźnie tym wszystkim zniechęcona.

- Dobrze… - odpowiedział, tylko dlatego, że zapewne oczekiwała od niego jakiejś odpowiedzi.

Granger wyszła z kuchni, a Draco wrzucił brudne naczynia do zlewu i opadając na krzesło, wsunął palce we włosy. Czuł się tak podle, że miał ochotę dosłownie zwymiotować z tej goryczy. Jak mógł zmuszać tę zawszę prawą i uczciwą kobietę, do zrobienia czegoś tak podłego, jak pomoc w zabiciu niewinnego życia? Czy naprawdę lojalność wobec jego najlepszej przyjaciółki, mogła być większa i ważniejsza, niż lojalność wobec jego własnej żony? Miał ochotę rwać włosy z głowy, albo zalać się w trupa i przespać kilka następnych dni. Wiedział jednak, że nic z tego. Niechętnie wstał i zabrał się za zmywanie. Musiał się z tym szybko uporać, a później wziąć za przygotowania do gotowania eliksiru.

                Nie mógł się jej ukradkiem nie przyglądać. Granger pracowała sprawnie i bez zawahania. W szkole nigdy nie zwrócił uwagi na to, jak precyzyjne były ruchy jej długich palców, gdy coś siekała lub odmierzała na wadze. Uczciwie musiał przyznać, że to był naprawdę fascynujący widok…

- Mogę wiedzieć… Gdzie nauczyłaś się gotować ten wywar? – zapytał, gdy cisza stała się jego zdaniem już nieco zbyt monotonna.

- Mówiłam ci już, że w lochu Slughorna – przypomniała mu.

- No tak, ale wiesz… W jakich okolicznościach? – Spojrzał na nią krótko, ciekaw co też mogło wpłynąć na to, że była aż tak biegła w tworzeniu akurat tej, konkretnej mikstury.

- Gotowałam go dla dziewcząt, które miały nieprzyjemność spotkać na wojnie niektórych z twoich kolegów – odpowiedziała płynnie, choć chłodno.

Ledwo zdusił jęk przerażenia. Czasem zapominał, że ta pieprzona wojna miała też inne oblicze, niż zbijanie przez niego na niej majątku i uciekanie do apartamentu, gdy szykowała się jakaś bitwa, żeby nie musieć słuchać o stratach, ofiarach i pomordowanych przeciwnikach.

- Przepraszam, nie powinienem był pytać… - powiedział, przecierając twarz, choć miał ochotę się w nią uderzył. Dlaczego dziś popełniał same gafy? Akurat w taki dzień…

- Chciałeś zapytać, czy gotowałam go dla siebie, prawda? – dociekała, przyglądając mu się uważnie.

Musiał szczerze przyznać, że poniekąd miała rację. Tak, był ciekawy tego, czy ona i Weasley być może… Albo może tylko to planowali? Czy chcieli się wkrótce pobrać i mieć prawdziwą rodzinę? Te pytania raz na jakiś czas pojawiały się w jego głowie i naprawdę nie mógł nic na to poradzić.

Skinął twierdząco, ciekaw czy Granger mu odpowie. Pytanie było niedyskretne i w sumie nie miał do niego prawa, ale…

- Nie. Nigdy na szczęście nie był mi potrzebny – odpowiedziała spokojnie, a Draco od razu zyskał pewność, że odpowiedziała też szczerze.

- Czy to boli? Zażycie go… boli? – zapytał, w duchu już cierpiąc na myśl o tym, co przyjdzie wkrótce przeżyć Pansy. Czy nie wystarczyło, że będzie już cierpiała psychicznie, przez to, że w ogóle to zrobi?

- Tak, ale krótko, bo tylko około dwudziestu minut. Później należy dużo wypoczywać i brać eliksiry wzmacniające przez jakieś trzy dni – wyjaśniła mu.

- Teraz nastąpi przerwa w gotowaniu? – zainteresował się, pamiętając przepis dość dobrze, bowiem kilkakrotnie go czytał w ciągu ostatnich kilku dni.

- Tak. Na dwie godziny. Potem dodam jeszcze dwa składniki, godzina na wystudzenie i będzie można go użyć – Granger pomieszała w kociołku i odłożyła chochlę, wyraźnie się odprężając gdy skończyła.

- Masz ochotę na drugie śniadanie? – zaproponował, by jakoś zagaić dalszą rozmowę.

- Nie jestem głodna. Napiję się jeszcze tylko kawy – odpowiedziała i poszła się obsłużyć.
Draco patrzył, jak z wyraźną przyjemnością opadła na kanapę. Chyba naprawdę bardzo niewiele spała ostatniej nocy…

Zamknęła oczy i lekko otworzyła usta. Draco zmartwił się, że zaraz obleje się tą gorąca kawą, dlatego podszedł do niej i odebrał jej filiżankę. Wystarczyło, że lekko dotknął jej ramienia, a Granger opadła na kanapę, już praktycznie zasypiając.

- Tylko chwilkę – wymamrotała

- Śpij – powiedział cicho, patrząc na to jak jej rysy miękną, gdy zasypiała. Cholera! Dlaczego ona musiała być taka śliczna…? Piękność bez skazy.

🐉🐉🐉

                Skorzystał z okazji i poszedł się wykąpać, chcąc zmyć z siebie opary tego wstrętnego eliksiru. Gdy wrócił do salonu, Granger nadal spała. Widział jednak, że mimo głębokiego uśpienia, trzymała się za ramiona, jakby było jej naprawdę zimno. Szybko poszedł do sypialni, by wyjąc z szafy duży, ciepły koc. Wrócił do salonu i okrył nim ją delikatnie. Gdy naciągał go na jej ramię, Granger nagle złapała go za dłoń, ściskając ją mocno. Draco był pewien, że zrobiła to bo się obudziła, ale po kilku sekundach zrozumiał, że jednak wciąż spała. Ciekawe…

Przyklęknął przy kanapie, nie chcąc jej obudzić, wyrywając dłoń z jej uścisku. Na pewno za chwilę sama go puści. Znajdował się teraz tak blisko niej… Ta delikatna skóra, lekko zadziorny nosek, tak idealnie pełne wargi…  Koc nie okrył do końca jej ramienia, z którego chwile wcześniej nieco zsunęła się jej koszulka. Pochylił się, by poprawić koc, gdy dotarł do niego mocniej jej zapach. Salazarze! Pachniała tak cudownie słodko i eterycznie. Jej skóra wydawała się idealnie gładka i miękka… Nie wiedział nawet kiedy, pochylił się i przyłożył swoje usta do jej odkrytego ramienia, chcąc tylko lekko je musnąć i przekonać się, czy to zgodne z wyobrażeniem…
Wiedział, że nie mógł się powstrzymać, by tego nie zrobić. Nagle Granger go puściła. Już miał wstać i się odsunąć, gdy to ona uniosła rękę i musnęła nią bok jego głowy, przeplatając palcami przez jego włosy. Patrzył na nią, doprawdy zszokowany tym, że nadal twardo spała. Wyglądała, jakby śniła o czymś naprawdę przyjemnym. Jej cudnie różowe usta rozchylił się w cichym oddechu, a Draco nerwowo przełknął ślinę. Wiedział, że znów się nie powstrzymał, dlatego nim zdążył zmienić zdanie lub przekląć samego siebie za głupotę, pochylił się mocniej i przycisnął swoje wargi do tych kuszących usteczek, które ostatnio nawiedzały go w jego snach i wizjach na jawie.

Dreszcz przeciął jego ciało. To było trochę, jak grom z jasnego nieba… I teraz już dobrze wiedział, że ta kobieta nie będzie w jego życiu tylko misją, obowiązkiem, przeszkodą czy problemem. Będzie czymś gorszym… Będzie jego ostateczną zgubą.

🐉🐉🐉

Hej, hej... 😊

Według kolejności - następny będzie rozdział TNMŻ. Pytacie mnie często ile jeszcze rozdziałów zostało, dlatego dziś zrobiłam rozpiskę i wyszło mi, że powinno ich wyjść 105 + Epilog. Czy tak będzie? Zobaczymy 😜
Od soboty 10.04 zaczynam też publikację nowego opowiadania. O czym będzie? Oczywiście o miłości! Będzie tam też intryga, wojna w tle, dużo niedopowiedzeń i bardzo dużo dramione 😝

Mam nadzieję, że będzie na co czekać! 💓

Duże buziaki! 

Wasza Venetiia.