81. Teraz nie mów... bzdury i rozterki!

Dedykacja: Z okazji dnia kobiet dla Wszystkich Uroczych Kobietek, które to czytają! 💖

Specjalna dedykacja: Dla Szarloty - mały prezent, ale specjalnie dla Ciebie 😘

💞💞💞

- Pobłogosław wielki Godryku, Hermionę Granger-Malfoy, za to, że nie usunęła stąd swoich małych zapasów! – uśmiechnęła się ponuro Ginny, dolewając sobie do kieliszka białego wina. Butelka, którą zaczęła pić krótko po przybyciu do starego mieszkania przyjaciółki, była już prawie pusta.

Wiedziała, że naprawdę tego potrzebuje. Jej rozmyślania nad sensem jej życia i wyborami, które podejmowała i planowała podejmować, były warte tego, by na drugi dzień odchorować, mając uroczego kaca. Miała w głowie taki mentlik… Złość, niepewność, rozczarowanie - wszystko kotłowało się i zalewało ją swoimi falami raz, po raz.

Strasznie żałowała, że nie ma teraz przy sobie Hermiony, by móc z nią o tym pogadać. Jej zwykle racjonalna przyjaciółka, zawsze tak rzeczowo przedstawiała sprawę, że Ginny od razu widziała wyraźnie wszystkie swoje opcje i mogła spokojnie podjąć dobrą decyzję. Teraz czuła się taka samotna… Z drugiej strony, gdyby Hermiona była w kraju, Zabini na pewno by ją uprosił, by go tu przywiodła, a ona naprawdę nie miała ochoty go teraz oglądać. 

To nie tak, że przyłapanie go na rozmowie z byłą kochanką, było zdradą w pełnym tego słowa znaczeniu. Niemniej głupiutki uśmieszek zadowolonej z siebie Parvati, wprawił ją w stan bliski żądzy zagłady. Była niewyobrażalnie wkurzona o to, że po pierwsze ta tania dziwka odważyła się znów do niego przyjść, a po drugie, że Zabini nie wywalił jej, jak tylko przekroczyła próg jego biura. Cholera! Powinien był zakazać tej pustej idiotce wstępu do całego biurowca! Jak on mógł tego nie zrobić…?

Westchnęła i wypiła spory łyk wina, a zaraz potem zakrztusiła się i prawie opluła, gdy z salony dobiegł ją dźwięk włączonego kominka. Zaklęła pod nosem i szybko tam przeszła, wyciągając po drodze różdżkę.

- Nie, nie, nie! – wściekła się, patrząc na Lunę i Zabiniego, który właśnie stanęli w starym salonie Hermiony.

- Tak coś czułam, że nie powinnam była go posłuchać – Luna uśmiechnęła się do niej przepraszająco.

- Ruda… - Blaise zrobił niepewny krok w jej stronę.

- Jeszcze ci mało, Zabini? Chcesz oberwać kolejną klątwą? – zapytała ze złością, celując w niego swoją różdżką.

- Pozwól mi wyjaśnić…!

- Nie chcę słuchać twoich wyjaśnień, ty wstrętny dupku! – wrzasnęła na niego.

- Co za wieczór… – Luna potarła nerwowym gestem czoło. – Chcesz żebym go stąd zabrała, Gin? Powiedź tylko słowo...

- Nie. Możesz iść, Kicaku. Nie chcę żebyś musiała kłamać potem w zeznaniach przed aurorami, gdy mnie oskarżą o morderstwo – Ginny zdobyła się na krzywy uśmieszek.

- Super, to dzięki. Miłego wieczoru – Luna odwróciła się i szybko wskoczyła do kominka, wyraźnie nie chcąc byś świadkiem ich kłótni.

- Naprawdę nie masz powodów…- Blaise zbliżył się do niej jeszcze bardziej.

- Nie! – Ginny uniosła dłoń, by go zatrzymać.

- Proszę cię… Ja…

- Nie – powtórzyła twardo. – Nie obchodzi mnie to Zabini. Naprawdę. Cokolwiek spowodowało, że miałeś ochotę pogadać ze swoją dawną kochanką, to nie jest moją sprawą…

Blaise ukrył twarz w dłoniach i warknął w akcie bezsilności.

- To ta idiotka znów przyszła do mnie…

- Nie! Powiedziałam jasno, że nie chcę o tym słuchać! Dość! – Ginny odwróciła się na pięcie i pomaszerowała do kuchni, by odzyskać swój kieliszek z winem.

- Ruda, proszę cię. Daj mi wyjaśnić i…

- Ile razy jeszcze mam ci to powtarzać? – zapytała, patrząc jak stoi w progu kuchni i obserwuje stojącą na stole, prawie pustą butelkę po winie.

- Nienawidzę tej twoje upartej strony! – kąciki jego ust uniosły się w delikatnym uśmiechu.

Ginny prychnęła, po czym znów się napiła.

- A ja ją nawet lubię, wiesz? Pozwala mi czasem przypomnieć sobie, że jestem warta czegoś więcej niż inni próbowali mi to od zawsze wmówić…

- Jesteś warta wszystkiego! – Blaise podszedł i staną tuż przed nią.

Ginny uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy.

- Nie mogę, Zabini… Nie mogę drugi raz wchodzić w związek, gdzie nie czuje się pewnie – powiedziała cicho.

Rysy jego twarzy stężały, a w oczach pojawił się ból.

- Możesz być mnie pewna, Ruda. Przysięgam... - wyszeptał.

Ginny powoli pokręciła głową.

- Nie mogę. Masz za dużo popieprzenia w swoim życiu, bym mogła sobie z tym poradzić, zwłaszcza gdy moje jest teraz niemniej popieprzone.

- Rozumiem to, ale nie możemy się przecież poddać. Jest nam razem tak dobrze...

- Nie – przerwała mu. – Ja... Chyba potrzebuję dystansu. Muszę przestać się z tobą spotykać i przekonywać wbrew wszystkiemu samą siebie, że może nam się udać zbudować coś na gruzach naszych poprzednich związków.

- Przekonywać? – Blaise wyglądał na dotkniętego jej słowami.

- Gdy w twoim małżeństwie pojawiły się problemy, uciekłeś w ramiona pierwszej-lepszej, chętnej harpii, jaka ci się nawinęła. Jaką dasz mi gwarancję, że gdy coś się zacznie u nas psuć, znów tego nie zrobisz? – spytała cierpko.

Zabini, aż sapnął z niedowierzania, patrząc na nią w czymś pomiędzy szokiem, a głębokim zranieniem.

- Przecież wiesz, że mnie i Dafne nigdy nic nie łączyło, a ty i ja…

- Ty i ja, co? Ty nawet nie wymawiasz mojego imienia, Zabini! – zaśmiała się gorzko i skończyła wino jednym, dużym łykiem.

- Mógłbym ci to wyjaśnić, ale… Myślę, że Hermiona też powinna przy tym być… Jeśli dasz mi szansę...

- Nie musisz. Niczego nie chcę słuchać, już ci mówiłam. Po prostu, gdy dziś zobaczyłam w twoim biurze tę obmierzłą puszczalską zdzirę, uświadomiłam sobie, że to wszystko pomiędzy nami zadziało się za szybko. Niczego się nie nauczyliśmy na naszych poprzednich porażkach…

- Nie możesz mnie skreślić przez to, że ta pieprzona idiotka nie chce się ode mnie odczepić! – Zabini złapał ją za dłoń i mocno ją uścisnął.

Ginny popatrzyła w jego smutne, praktycznie zdesperowane oczy i poczuła, że mięknie. Był taki słodki… Tak bardzo jej na nim zależało… Chyba naprawdę go kochała... Ale strach dosłownie ją paraliżował. 

- Nie mogę, Blaise – wyszeptała zbolałym tonem. – Nie mogę drugi raz odnieść porażki, bo wtedy się już nie podniosę. Muszę mieć czas na to wszystko. Pomyśleć...

Blaise powoli kiwnął głową.

- Będzie go miała, ile zechcesz. Będę czekał cierpliwie…

- Nie obiecuj mi tego. Nie musisz.

- Przysięgam ci to! – uciął. – Jesteś dla mnie wszystkim, Ruda… Wszystkim o czym marzę i wszystkim czego chcę w swoim życiu – Zabini puścił jej dłoń i odsunął się krok w tył. – Wróć do rezydencji, a ja przeniosę się do starego apartamentu Draco. A kiedy będziesz gotowa, wtedy znów porozmawiamy – zaproponował cicho.

Ginny chciała mu coś odpowiedzieć, ale wzruszenie złapało ją za gardło, więc w odpowiedzi tylko powoli skinęła mu głową.

Blaise nagle przyciągnął ją do siebie i czule cmoknął ją w skroń.

- Będę czekał i do końca życia, jeśli będzie trzeba – wyszeptał, gładząc ją czule po policzku.

Ginny patrzyła, jak odwraca się i odchodzi. Zacisnęła zęby czekając cierpliwie. Dopiero, gdy usłyszała dźwięk płonącego w kominku ognia, pozwoliła sobie na wypuszczenie z ust zdławionego szlochu.

 💞💞💞

Biuro aurorów było usadowione na najwyższej kondygnacji dużego wieżowca, w którym mieściły się wszystkie departamenty australijskiego ministerstwa magii. Wjechali na ostatnie piętro przestronną windą. Towarzyszył im jeden z miejscowych śledczych oraz Marius Votter, australijski prawnik Malfoya.

- Co słychać u Tonnye’go? – zapytał Dracona, gdy już został przedstawiony Hermionie.

- W porządku. Ma dużo spraw. Proponowałem mu przeniesienie na etat do mojej firmy, ale jeszcze się waha – tłumaczył Draco.

- Pozdrów ode mnie tego starego drania! – poprosił z uśmiechem.

Hermiona dopiero po chwili zorientowała się, że Marius mówił o Anthonym Goldsteinie.

- Marius i Goldie robili razem aplikację prawniczą w tej samej kancelarii – wyjaśnił jej Draco, widząc jej zainteresowane spojrzenie.

- Ach! To wszystko wyjaśnia – Hermiona uśmiechnęła się do prawnika.

- Tak, mieszkałem kilka lat w Londynie. A Anthony kilka razy zabrał mnie na prawnicze imprezy razem ze swoimi kolegami ze studiów.

- To były czasy – Draco zachichotał pod nosem.

- Tak, dobre wspomnienia – zgodził się Votter. – A wracając do naszej sprawy. Tego kretyna od świstokliku broni Ferenc Jumper. Stary wyjadacz i dość bezczelny buc, nie dajcie mu się sprowokować, ok?

- Zobaczymy co da się zrobić – odpowiedział Draco, gdy zostali wyprowadzeni z windy na długi korytarz, prowadząc do obszernej i jasnej sali przesłuchań.

💞💞💞

- Witaj Hermiono, wspaniale cię znów widzieć – Dante Getty, uśmiechał się do niej szeroko. On i jego prawnik siedzieli już na miejscach za dużym stołem.

Hermiona nie odpowiedziała, starając się ukryć swój grymas. Naprawdę nie miała ochoty nigdy więcej oglądać tego głupka, dlatego zagryzła zęby i postanowiła się nie odzywać, by niepotrzebnie nie przeciągać sprawy.

Australijski szef Biura Aurorów, szybko odczytał im zarzuty postawione przeciwko Getteyemu, a Votter wstał i oznajmił, że Hermiona wnosi o ukaranie Dantego karą: pół roku bezwzględnego pozbawienia wolności bardzo wysoką grzywną na cele charytatywne oraz dodatkowym zakazem wstępu na teren Wielkiej Brytanii.

- Odrzucamy wszelkie zarzuty i roszczenia! – oznajmił gburowato prawnik Australijczyka. – Cała ta sytuacja jest jednym, wielkim nieporozumieniem, sprowokowanym tym, że pani Granger boi się swojego męża i ukrywa przed nim jej romantyczne relacje z moim klientem.

- Co?! – wykrzyknęła Hermiona, czując jak zalewa ją fala wściekłości.

- Mój klient zeznał, że pisała pani do niego wiele listów, w których deklarowała chęć ucieczki przed mężem do Australii, a on tylko próbował pani pomóc, wysyłając wtedy ten świstoklik.

Hermiona spojrzała na uśmiechającego się do niej Dantego, zastanawiając się, czy jeśli przeskoczy przez stół i przyłoży mu w tą pyszałkowatą, bezczelną twarz, to zostanie natychmiast aresztowana.

- W życiu nie napisałam nawet jednego słowa do tego człowieka! – powiedziała z mocą.

- Może to pani udowodnić? – zapytał Jumper.

- Co? Jak mam udowodnić to, że się z nim nie kontaktowałam? – Hermiona niedowierzała w absurdalność słów prawnika.

- To pana klient ma udowodnić, że miał uzasadnione powody, by wysłać nielegalny świstoklik do Wielkiej Brytanii – wtrącił ostro auror.

- Hermiona pisała do mnie! Była tyranizowana przez tego całego Malfoya i chciała mojej pomocy! On ją ograniczał i zmuszał do różnych rzeczy – bredził Dante.

Hermiona zacisnęła usta, starając się poskromić mordercze zapędy i nie pokazać przez zgrają obcych mężczyzn, jak wpada w prawdziwą furię. Kątem oka spojrzała na Draco.
A może jednak lepiej żeby to ona sięgnęła po różdżkę? Zawsze będzie mogła to zwalić na szał hormonów czy ciężkie dni, jego najpewniej od razu aresztują, jeśli zaatakuje tego bezczelnego idiotę za te bzdury, które wygadywał.

- Naprawdę tak mi pisała, wielokrotnie! – powtarzał się Australijczyk.

- Zachował pan te listy? – zapytał sceptycznie auror.

- Tylko w głębi mego serca – Dante teatralnie położył dłoń na piersi i uśmiechnął się cwanie, jakby właśnie wygrał jakiś konkurs.

- Merlinie… - Draco potarł twarz dłonią, drugą mocniej zaciskając na jej palcach. – Daj mi cierpliwość bym nie skończył w jakiejś kolonii karnej czy gdzie tam ten kraj osiedla swoim więźniów.

- W Tasmanii - poinformował auror. 

- Brzmi rewelacyjnie – sarknął i znów zacisnął szczękę, a Hermiona wiedziała – był naprawdę bliski wybuchu.

- Więc nie może pan w żaden sposób udowodnić, że pani Malfoy się z panem kontaktowała? – zapytał Marius.

- Nie, chyba, że sama to przyzna – Dante uśmiechnął się bezczelnie do Hermiony.

- Człowieku! Ty jesteś psychicznie chory! Widzę cię trzeci raz w życiu na oczy! Nie wymieniliśmy razem więcej niż dziesięciu zdań i jesteś jedną z ostatnich osób na świecie, do której miałabym ochotę napisać! – wykrzyczała Hermiona.

- Spokojnie pani Granger – wtrącił prawnik Dantego.

- Malfoy, proszę się do mnie zwracać tym nazwiskiem – syknęła. – I proszę mnie przestać uspokajać po tym, jak pana klient wygaduje na mój temat takie skończone bzdury!

- Hermiono, to może być twoja szansa na uwolnienie od niego... – odezwał się Getty.

- Uwolnienie? – warknął Draco.

- Tak! Od ciebie i twojej tyranii nad nią, ty snobie! – wypluł z pogarda Dante.

Draco chyba chciał poderwać się z miejsca, ale Hermiona mocniej uścisnęła jego dłoń, by go uspokoić.

- Wystarczy panie Getty. Czy mogę zadać oskarżonemu kilka pytań? – wtrącił Votter.

- Proszę bardzo – zgodził się auror.

- Czy po prawda, że poznał się pan z panią Malfoy w domu swojego niedoszłego szwagra, Ryana Andersona?

- Tak – odpowiedział Dante.

- Czy rozmawialiście ze sobą w czasie tego spotkania?

- Tak, na tarasie, oglądając wspólnie piękne, romantyczne widoki – opowiadał.

- Co pani Malfoy konkretnie wtedy panu powiedziała? – zapytał spokojnie Marius.

- Cały czas narzekała na swojego męża despotę!

- Doprawdy? Pani Malfoy, czy zgodzi się pani na przekazanie nam wspomnień z tej rozmowy? – Votter zwrócił się do niej.

- Oczywiście. To w zasadzie nie była nawet rozmowa. Powiedziałam wyraźnie temu człowiekowi, że nie jestem nim zainteresowana – podkreśliła.

- Sprzeciw! Te wspomnienia mogą być zmanipulowane! – zawołał prawnik Dantego.

- Mogę też dobrowolnie zeznawać pod veritaserum! Nigdy w życiu nie planowałam mieć żadnego kontaktu z tym mężczyzną! – upierała się Hermiona.

- Panie Getty, jeśli do pana zarzutów dołożymy fałszywe zeznania, zostanie pan jak nic posłany do więzienia – poinformował go spokojnie auror.

Dante skrzywił się pod nosem.

- Dobrze, wtedy akurat tego nie powiedziała, ale czułem całym sobą, że tak jest!

- Jak często wymieniał pan rzekome listy z panią Malfoy? – zapytał Marius.

- Często. Prawie codziennie – powiedział z uśmieszkiem Dante.

- O czym w nich pisaliście? – dociekał prawnik.

- O wszystkim, ale głównie o tym, że chce uciec od męża.

- Czy pani Malfoy opowiadała o sobie? O swoim życiu?

- Tak, zdradzała mi największe sekrety…

- Będziesz mnie odwiedzał w Tasmanii? Jeśli ci pozwolą… - zapytała Hermiona, miażdżąc palce Draco w uścisku.

- Możemy pójść tam razem, kochanie – Draco uśmiechnął się cierpko, patrząc z głęboką pogardą i nienawiścią na mężczyznę, który uprowadził jego żonę, a teraz kłamał bez skrupułów, że ona tego chciała.

- Dobrze, więc proszę nam powiedzieć. Ile lat ma pani Malfoy? – zapytał Marius.

- Ja… Nie powiedziała mi tego – Dante ewidentnie się spiął.

- Dobrze. To może powie nam pan, jakie imiona noszą jej rodzice?

- Tego też mi nie zdradziła…

- A co o sobie panu opowiedziała? Data urodzenia? Ukończona edukacja? Może chociaż ulubione danie?

- Nie, nic takiego. Tylko ciągle narzekała na Malfoya – odpowiedział szybko Dante.

- Dobrze. To inaczej… Pani Malfoy, czy może pani napisać swoje imię na kawałku pergaminu? – zapytał Votter.

- Oczywiście – Hermiona sięgnęła po skrawek papieru i eleganckie pióro, po czym podpisała się, zakrywając się drugą ręką.

- Poproszę, by każdy z panów, poza panem Getty, również napisał imię pani Malfoy na pergaminie – Mariusz posłał do wszystkich skrawki pergaminu, gdzie główny auror i dwóch innych mu towarzyszących szybko spełnili tę prośbę. Draco i Marius również to dyskretnie zrobili, natomiast Jumper zignorował pergaminy, z miną kwaśną niczym cytryna.

Marius machnął różdżką, czarując wszystkie skrawki tak, by się pomieszały, po czym zaklęciem posłał je przed Dantego.

- Proszę bardzo. Teraz poproszę żeby pan wskazał nam, na którym skrawku widnieje pismo pani Malfoy. Musiał je pan dobrze poznać, skoro tak wiele listów ze sobą wymieniliście.

Hermiona uśmiechnęła się lekko pod nosem. Od zawsze wiedziała, że ma po prostu koszmarne pismo. Musiała zawsze wielokrotnie przepisywać swoje eseje w szkole, tak by w ogóle można było je odczytać. Za to Draco miał przepiękne pismo z ślicznym arystokratycznym zawijasem…

Dante wahał się chwilę nim wskazał pergamin – tak jak Hermiona przypuszczała – z najładniejszym pismem.

- To ten – mężczyzna podniósł skrawek.

- Naprawdę? Panie Malfoy, czy to pan pisał listy do pana Gettyego w imieniu żony, narzekając na samego siebie? – zażartował Marius, patrząc z rozbawieniem na Dracona.

- Absolutnie nie! – warknął Draco.

- Czy pana klient ma coś, na czym możecie oprzeć te niedorzeczności o rzekomej chęci pomocy dla pani Malfoy? – zapytał zniecierpliwiony auror.

- To są brytole! Jak możecie im wierzyć, a oskarżać dobrego, australijskiego chłopaka! – zwołała Jumper.

Marius wybuchł gromkim śmiechem, widząc frustracje kolegi po fachu.

- Dość tego! Sprawa zostanie przekazana do sądu, a wyrok zapadnie w ciągu najbliższych dwóch tygodni. Będziemy rekomendować wysokość kary zaproponowaną przez prawnika pani Malfoy. Na chwilę obecną, pan Getty pozostanie w areszcie aurorów – zdecydował mężczyzna, wstając.

- Co? Nie! Hermiona! – Dante zwołał do niej z pretensją, jakby wciąż licząc, że była nim oczarowana na tyle, by jakoś go obronić.

- Rozważcie zlecenie badań psychiatrycznych. Ten człowiek na pewno nie jest w pełni normalny – stwierdziła sucho, podnosząc się z krzesła i ciesząc się, że już po wszystkim.

- Tak, to słuszna uwaga – auror uśmiechnął się do niej uprzejmie.

- To jeszcze nie koniec! – zagroził prawnik Dantyego.

- Nie mogę się wprost doczekać – roześmiał się Marius, ruszając razem z nimi do drzwi.

- Mam nadzieję, że nie będę musiała go już nigdy więcej oglądać – Hermiona z niechęcią spojrzała na Gettyego.

- Ja też kochanie. Dasz się zaprosić na lunch, Votter? – zapytał Draco.

- Z największa przyjemnością! – zapewnił, zadowolony z tego, że przesłuchanie poszło idealnie po ich myśli.

 

💞💞💞

                Theodore miał ochotę walić głową o swoje biurko, tylko po to, by przekonać się, czy choć na chwilę przestanie odczuwać tę nieznośną migrenę, gdy naprawdę pęknie mu czaszka. Cieszył się, że Draco i Hermiona wracali już dziś wieczorem. Może to sprawi, ze atmosfera w domu jakoś się poprawi.
Blaise od kilku dni uparcie siedział w apartamencie Smoka – tłumacząc się tym, że to z powodu przygotowania do wtorkowej rozprawy rozwodowej Weasley-Potter, ale Theodore doskonale wiedział, że coś ostro pieprznęło pomiędzy nim, a Ginny. Obydwoje bredzili coś o konieczności zachowania przestrzeni i odłożenia wszystkiego w czasie, ale Theodore w ich towarzystwie czuł się praktycznie przesiąknięty frustracją i nieszczęściem. Nie żeby miał bardziej kolorowo w swoim życiu.

Ojciec Tammy groził i namawiał, strasząc go tym, że wystąpią przeciwko niemu z pozwem o opiekę nad dziećmi, jeśli nie wybaczy żonie i nie przyjmie jej z powrotem. Ulysses nienawidził przegrywać, ale w obliczu potęgi rodziny Nott nie miał tak naprawdę szans niczego ugrać. Theo wiedział, że najpewniej zmusił Tammy do powrotu do rodzinnego domu i on wraz z jej matką, robili jej tam teraz pranie mózgu, zastanawiając się, jak najmocniej uderzyć w Theodora, tylko za to, że nie chciał już z nią być. Nie mógłby już przeżyć nawet jednego dnia w towarzystwie tej kobiety i tego całego brudnego zakłamania, jakie wniosła do jego życia…

Miał też wciąż jeszcze jeden problem… Luna. Od czasu incydentu z jego prawie byłym teściem, do ich rozmów powróciło dawne napięcie, a Theo wyraźnie czuł, że Lovegood postanowiła odnowić pomiędzy nimi poprzedni dystans. Wciąż była miła i uczynna, ale nie proponowała już, że dołączy do niego i dzieci na spacerach, ani nie wróciła do tematu namalowania przez niego rysunków w nowej klasie. To było dziwnie bolesne… Nie mógł ukrywać przed samym sobą, że jego młodzieńcze uczucia do niej, odżyły z nową siłą. Była tak samo cudowna, jak wtedy. Totalnie przepadł w jej słodkiej osobowości inteligentnej i pięknej marzycielki. Niestety, miał tak wiele problemów na głowie, że skrajnym egoizmem byłoby, gdyby próbował ją teraz w to wszystko wciągnąć. I tak była już tak blisko, że kilka razy oberwała przez niego rykoszetem, na co w ogóle nie zasłużyła. 

Westchnął i postanowił pójść napić się kawy, nie kłopocząc przy tym swojej sekretarki. Wyszedł z biurka z kubkiem w dłoni i o mały włos go nie upuścił, patrząc na to, kto właśnie stał przed biurkiem sekretarki Dracona. Nie wiedział kiedy, nogi same go poniosły w tamtą stronę.

- Dzień dobry – przywitał się chłodno.

- O cześć! Wydaje mi się, że pamiętam cię z przyjęcia! Byłeś jednym z drużbów Dracona, prawda? – Thomas Howard uśmiechnął się do niego przyjaźnie i wyciągnął swoją wielką dłoń.

- Tak. Theodore Nott, jestem nowym doradcą prawnym firmy – Theo uścisnął dłoń mężczyzny, na końcu języka mając pytanie, co do jasnej cholery on tu w ogóle robił.

- Thomas Howard, dyrektor generalny w naszej filii w USA - przedstawił się. - Wpadłem do Londynu w ramach urlopu. Mam tutaj kilka prywatnych spraw. Pomyślałem, że zrobię Smokowi niespodziankę i wyciągnę go na lunch, ale właśnie się dowiedziałem, że go nie ma.

- Tak, musiał na krótko wyjechać do Australii. Może masz ochotę napić się kawy i rozejrzeć po biurze? – zaproponował, w myślach dodając: – Albo najlepiej jak najszybciej stąd wyjechać, ty amerykański kutasino!

- Chętnie! Mógłbym też poprosić cię o kilka rekomendacji? Potrzebuję dowiedzieć się czegoś o najlepszej kwiaciarni w mieście i doskonałej restauracji na pierwszą randkę – Howard był w ewidentnie doskonałym humorze.

- Jasne, chętnie coś ci polecę – Theodore uśmiechnął się do niego, mając nadzieję, że uda mu się zamaskować swoją złośliwość.
Już on mu zaraz poleci dobrą restaurację, tak by ten dupek mógł zabrać tam jego własną dziewczynę! Niedoczekanie! Już on się postara, by ich randka była tak koszmarna, by Luna Lovegood, jak nic uciekła od tego faceta z krzykiem!

 
💞💞💞

- Wprost nie mogę się doczekać, by znów ich zobaczyć! – Hermiona o mały włos nie klaskała w dłonie, niczym mała dziewczynka.

- Też się z tego cieszę, skarbie – zapewnił ją Draco, parkując ich samochód w tym samym miejscu, gdzie ostatnio, gdy tu byli.

- Jestem pewna, że figurki będą przepiękne! Nigdy nie sądziłam, że tata może być tak bardzo zaangażowany w jakieś rękodzieło. Zawsze mówił, że jego hobby to rozwiercanie zębów – zaśmiała się.

- Brzmi okropnie – Draco złapał jej dłoń i splótł ich palce razem, gdy ruszyli w stronę kwiaciarni jej rodziców.

- Ciesz się, że czarodzieje leczą zęby eliksirami… Naprawdę nie chciałbyś się nigdy znaleźć na fotelu dentystycznym. Pewnie płakałabyś bardziej, niż po kontuzji w trzeciej klasie – droczyła się z nim.

- Wcale wtedy nie płakałem! – oburzył się Draco.

- Och płakałeś! Jak mały, zagubiony chłopczyk… I wszystkich straszyłeś wtedy swoim ojcem – wypominała mu.

- Spadaj, Granger! – odgryzł się szczeniacko.

- Słowo daję, że to cud, że wyrosłeś na prawdziwego faceta, a nie mięczaka, patrząc na to jak cię w dzieciństwie rozpieszczano.

- Prawdziwego faceta? Tak mnie widzisz? Powiedź mi więcej, bo to ciekawe – Draco zsunął z nosa swoje okulary przeciwsłoneczne, by móc do niej uroczo mrugnąć.

- Teraz to ty spadaj, Malfoy! To na mnie nie działa – skłamała, czując napływ ciepła do swoich policzków.

Wciąż nie mogła uwierzyć, że ten nieomal doskonały facet był jej mężem. I że wybrał właśnie ją ze wszystkich kobiet na świecie.

- Jakie chcesz kwiaty? Znów białe lilie? – zapytał, gdy zbliżyli się do kwiaciarni.

- Nie musisz…

- Wiem, ale chcę. Wiesz dobrze, że uwielbiam dawać ci kwiaty…

 

Hermiona była praktycznie blada ze strachu. Co ona wyprawiała…? Czy to naprawdę była randka, czy tylko zwykłe spotkanie? Zwykła kolacja dwójki ludzi, którzy nudzili się w starym zamku. Z drugiej strony… Miała na sobie elegancką sukienkę i szpilki, które nosiła tylko na specjalne okazje. Zrobiła makijaż i poskromiła jakoś swoje włosy. Czy naprawdę stroiłaby się tak, gdyby miała gdzieś wyjść z Ronem albo Harrym? Raczej nie… I nie denerwowałaby się też tak bardzo oraz nie zmieniała dwanaście razy swoich kolczyków, zastanawiając się, które mu się najbardziej spodobają.
Weszła do Hogsmeade, dziękując w duchu, że powoli zapadał już zmrok. Może dzięki temu, nie będzie widać, że praktycznie drży ze stresu.
Zauważyła go już z daleka. Malfoy stał przy bocznej ścianie Miodowego Królestwa, tak jak się umówili, bowiem stamtąd był tylko krok do punktu teleportacji. Wyglądał doskonale w swoim czarnym, eleganckim garniturze i gładkim krawacie. Wiedziała, że kolację zjedzą w mugolskim Londynie, tak by nikt ich nie zauważył, ale i tak musiała przyznać, że zawsze bardziej wolała go w takim wydaniu, niż w tradycyjnych, czarodziejskich szatach.
Wzięła głębszy oddech i podeszła do niego.
- Cześć – przywitała się, cieszą się, że głos jej nie zadrżał.
- Cześć – Malfoy odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął przyjaźnie. – Ładnie wyglądasz, Granger – stwierdził uprzejmie, patrząc na jej ciemnozieloną sukienkę i szpilki.
- Dzięki, ty też – Hermiona nie mogła się nie uśmiechnąć, słysząc jego komplement. Było jej miło, że się na to zdobył.
Nagle Malfoy sięgnął po różdżkę i machnął nią, przywołując skądś przepiękny bukiet białych lilii. Nie mogła uwierzyć, że naprawdę zapamiętał, jakie są jej ulubione kwiaty.
- Dla ciebie – powiedział, wręczając jej bukiet z uprzejmym uśmiechem.
- Och! Naprawdę nie musiałeś… - Hermiona wiedziała, że nie opanuje rumieńców. 
- Wierz mi, że po prostu chciałem – Draco znów się uśmiechnął, a ona automatycznie odwzajemniła jego uśmiech.
- Cóż… Ja… Dziękuję… - wyjąkała podziękowania, zła na siebie za chwilowy brak elokwencji.
-  Nie ma za co. Idziemy? – Draco szarmancko zaofiarował jej ramię.
Uśmiechnęła się i bez zawahania je ujęła. Coś jej mówiło, że to będzie dla niej naprawdę wyjątkowa randka…

- To może weźmiemy jakiś kolorowy bukiet? Przydałby się jakieś ładne kwiaty na kontuar, na otwarcie księgarni – dywagowała Hermiona, otrząsając się z przemiłych wspomnień. 

- Świetny pomysł, tak właśnie zrobimy – zapewnił ją Draco z szczerym uśmiechem.

Jednak, gdy podeszli bliżej kwiaciarni okazało się, że na zewnątrz nie stoją żadne wazony z kwiatami, a wewnątrz jest ciemno i pusto. Na drzwiach wisiała kartka z informacją, że jest zamknięte.

- Och! Szkoda – Hermiona nie potrafiła zdusić jęku rozczarowania. Dziś wieczorem mieli z Draco wrócić do kraju, myśl, że jednak nie zobaczy znów swoich rodziców, była dla niej ponura i gorzka.

- Wkrótce znów tu przyjedziemy, obiecuję skarbie – Draco objął ją w talii i zatopił nos w jej lokach, chcąc ją pocieszyć.

- Wiem, po prostu nie tego się spodziewałam… - westchnęła, wtulając się w jego bok.

- Tak mi przykro kochanie – Draco pogłaskał ją delikatnie po policzku.

- Ta kwiaciarnia nie będzie dziś otwarta – zwrócił się do nich jakiś przechodzący w pobliżu mężczyzna.

- A czy wie pan może, dlaczego jest zamknięta? – zagadnął go uprzejmie Draco.

- Jest tak od kilku dni. Jej właściciel miał poważny wypadek samochodowy i walczy o życie w szpitalu, a jego żona jest teraz ciągle przy nim – odpowiedział mężczyzna.

Draco przełknął nerwowo, patrząc na wyraźnie zszokowaną Hermionę. Wiedział, że ta wiadomość zapewne uderzyła w nią z siłą huraganu. Nie spodziewał się jednak, że nagle osunie się w jego ramionach, mdlejąc na wieść o tym, co spotkało jej ukochanego ojca.