"Od pierwszej chwili... czyli Rozejm oczami Smoka" - ETAP AD. 9

 Wesołych Walentynek Kochani! 💖💖💖

Podziękowania za pomoc dla Igi! 💝

🐉🐉🐉

                Granger była blada niczym duch, a Weasley syczał i parskał, czerwony niczym proporzec jego dawnego domu. Draco ledwo zdusił uśmiech. Fakt, że Longbottom stał tuż obok i również wszystko to widział, był dodatkowym plusem – niech rozgada w całym Zakonie, jak dobrze Granger bawi się ze swoim mężem!
Draco wiedział jednak, że nie może przesadzić z prowokowaniem rudego. Nie powinni się pojedynkować już pierwszego dnia pracy według nowego rozejmu, bo ojciec na pewno byłby na niego wściekły za to, że do tego doprowadził.

- Dzień dobry Weasley, panie Longbottom… – Draco przywitał ich krótko, lekko kiwając im głową, po czym sięgnął po dłoń Granger.
Domyślał się, że przeżywała ona w sobie całą tę scenę, ale nie mogło być inaczej. Musiała zapomnieć o dawnej miłości, a i Weasley powinien jak najszybciej porzucić nadzieję.
Trzymając ją mocno, poprowadził ją w kierunku wind, ignorując też Longbottoma, który zdobył się, by odpowiedzieć na jego wcześniejsze powitanie.
Granger milczała. Nie wiedział, dlaczego, ale jej opuszczona głowa i łzy w oczach, zaczęły go irytować, dlatego też nie powstrzymał się przed warknięciem na nią:

- Moja żona nigdy nie powinna nosić opuszczonej głowy!

- Jeszcze kilka dni temu, obudziłam się obok niego! Siedem lat…! Nie masz prawa oceniać mnie za to, że nie mogę mu teraz popatrzeć w oczy, po tym co się stało! -  wkurzyła się i zaczęła wyszarpywać swoją dłoń z jego uścisku. 

Draco nie pozwolił jej tego zrobić i pochylił się nad nią, patrząc jej w oczy. Musiała się pogodzić z sytuacją i to ostatecznie. Innej opcji nie było.

- A jak dobrze pójdzie, za kolejne czterdzieści lat, obudzisz się wciąż u mojego boku! Twoje dawne życie nie istnieje, rozumiesz? Koniec! Nie ma go! Teraz nazywasz się Malfoy, a Malfoyowie przed nikim nie uginają głowy! – mówił prawdę.
To była jedna z pierwszych zasad, które wpajano mu w dzieciństwie.
Malfoyowie nie okazują słabości.
Malfoyowie przed nikim nie uginają karku.
Są silni.
Są zawsze pierwsi.
Są na szczycie.
Malfoyowie kłamią, manipulują, wykorzystują i niszczą ludzi – tego nie mówiono nigdy oficjalnie, ale to było właśnie to co robili.
Draco spojrzał na Granger kątem oka. To było właśnie to, co jej zrobili.
Puścił jej rękę, nie mogąc dłużej wytrzymać z nią bliskiego kontaktu. On i jego ojciec odebrali tej ślicznej, mądrej i dobrej kobiecie jej wolność, przyszłość, a teraz jeszcze on z premedytacją odbierał jej szansę na jej „długo i szczęśliwie” z ukochanym mężczyzną. Naprawdę coraz mocniej zmieniał się w potwora…
Jednak, jaki miał wybór? – rozmyślał, wsiadając razem z nią do windy.
Otrząsnął się na tyle, by powiedzieć:

- Piętro siódme, Departament Sprawiedliwości i Departament Sądownictwa.

- Masz już jakieś pierwsze pomysły? – zwróciła się do niego.
Zdziwił go jej dość neutralny ton. Nie zamierzała rozpaczać ani się wściekać o scenę w atrium? Dobrze…

- Kilka. Omówimy je na spokojnie, wieczorem przy kolacji. Dziś i tak trzeba będzie poświęcić czas głównie na organizację biura – odpowiedział szybko, również starając się brzmieć jak zwykle.

- Dobrze – zgodziła się bez oporów.

🐉🐉🐉
  

                Na drugim piętrze winda się otworzyła i do środka weszły trzy czarownice. Draco rzucił na nie krótko okiem.  Chang, z tego co wiedział, była sekretarką albo asystentką samego Pottera. Ciekawe co na to jego partnerka, jak zapamiętał - jedna z sióstr Patil, która zapewne wiedziała o słabości wybrańca do tej krukonki już w szkole. Drugą wiedźmą była Middelton, która choć już nie tak brzydka, jak w Hogwarcie, to jednak nie zrobiła takich postępów w wyglądzie, jak Granger. Znów przebiegł oczami po swojej żonie, która z przymusem uśmiechała się do Chang. Cholerna ślicznotka! Odwrócił od niej wzrok, chcąc sprawdzić, kto jeszcze planował wsiąść do windy. Szczęka automatycznie mu się zacisnęła na widok Astorii. Blada, wyraźnie przygnębiona i wciąż z zaczerwionymi oczami… Draco zmrużył oczy, widząc lekkie drganie magii na jej szyi tuż pod uchem. Ach, czyli jednak… Ta mała ladacznica, jak nic pieprzyła się z Flitem, skoro ukrywa ślady. Pożałuje tego.

Na czwartym piętrze, Chang i Middelton wysiadły, a on został w windzie z swoją byłą kochanką i obecną żoną… Cała ta sytuacja była wysoce pojebana.
Granger wyglądała, jakby chciała się wtopić w ścianę windy i zniknąć im z oczu. Draco był ciekaw czy to dlatego, że sądzi, że on i Astoria potrzebują prywatności, czy też ogólnie ma dość tego, że w ledwo trzy minuty spotkali zarówno jej byłego, jak i jego ex.
Postanowił zrobić coś, by rozwiać jej wątpliwości.

- Skarbie… – powiedział to bez zawahania.

- Tak? – Astoria spojrzała na niego błyszczącymi oczami, a Draco ledwo ugryzł się w język przed ciętą ripostą, lub wprost – nazwaniem jej dziwką Flinta.
Nie chodziło o to, że był zazdrosny… Był tylko wkurwiony, o to, że go nie posłuchała i najwyraźniej popełniała jedną głupotę, za drugą. Niemniej, musiał pamiętać, że to już nie była jego sprawa.

- Możesz potrzymać mi teczkę? Chcę wyjąć różdżkę, by zawiązać but – skłamał, odwracając się w stronę Granger i podając jej swoją teczkę.
Uśmiechnął się lekko, widząc jej konsternację oraz natychmiastowy błysk łez w oczach Greengrass. Obie wiedźmy były tak zajęte tym co powiedział, że nawet nie zauważyły, że wcale nie ma rozwiązanego buta.

Winda stanęła na szóstym piętrze, a Greengrass wystrzeliła z niej niczym z procy. Doskonale.
Rzucił jakieś udawane zaklęcie na swoje sznurówki i odebrał swoją aktówkę od Granger, która wyglądała na dziwnie rozchwianą.
- Zmieniłam zdanie. Nie musisz się trzymać od niej z daleka. Możesz się z nią spotykać, sypiać, cokolwiek! Tylko błagam nie ignoruj jej, bo nie mogę znieść tego, że to przeze mnie! – mówiła gorączkowo, jakby za chwile miała się udławić własnymi słowami.

Spojrzał na nią, na szybko analizując, jakie mogą być jej motywacje. Dlaczego w pełni świadomie namawiała go na romans? Czy to dlatego, że bała się, że w innym przypadku będzie chciał czegoś od niej? Albo może wciąż uważała, że był zakochany w Astorii? Lub też liczyła na to, że się jej odwdzięczy tym samym, pozwalając jej na romansowanie z jej rudym byłym?
Ostatnia myśl spowodowała nagły przypływ irytacji. Niedoczekanie, że ten piegowaty niedojda dotknie jego żony!

Winda dojechała na ich piętro i Granger usiłowała szybko wysiąść. O nie!
Złapał ją mocno za rękę i przyciągną z powrotem blisko siebie.

- Jeśli powiedziałaś to tylko po to, bym ci pozwolił w ramach rewanżu spotykać się z Weasleyem, to chyba postradałaś wszystkie zmysły, sądząc, że to ci się uda! – starał się nie pokazywać jej całej skali swojej złości, ale było to trudne.
Jak mogła myśleć, że pozwoli jej rżnąć się z innym? Nigdy!

- Co? Nie! Cholera! Nie chcę widywać się z Ronem! Zraniłam go do żywego! Sam mój widok sprawia mu ból! Mam zamiar go unikać, jak tylko będę mogła, ale ty… Nie unikniesz Astorii! Mieszkacie przecież w jednym domu. Proszę cię… Wystarczy, że ja mam złamane serce! Nie łam go sobie i jej, skoro nie musisz! –  mówiła zdeterminowana i chyba nawet nieświadoma tego, że jest bliska łez.

A więc jednak… Naprawdę myślała, że był zakochany w Greengrass. Chwilę się wahał. Czy powinien powiedzieć jej prawdę? Jeśli liczył na jakieś porozumienie pomiędzy nimi… To tak, powinien być szczery. Oczywiście szczery w swoim stylu.

- Mój Salazarze, Granger… Jaka ty jesteś głupia! – pokręcił głową, z skrywaną przyjemnością patrząc na szok, który odbił się w jej oczach.

Nim zdążył się powstrzymać, uniósł dłoń i delikatnie ujął jej podbródek, pochylając się nad nią.

- Nic nie złamało mi serca i nie bije ono dla nikogo, bo go porostu nie mam, rozumiesz? Tę informację radzę ci zapamiętać raz na zawsze, lwico! – powiedział to, w pełni świadom, że jego serce waliło teraz dziwnie za szybko, a opuszki jego palców rozgrzewały się od kontaktu z jej skórą.
Ta wiedźma robiła z nim coś, czego nie udało się żadnej innej i to powoli zaczynało go przerażać…
Puścił ją i szybko wysiadł, odchodząc i nie oglądając się za siebie. Musiał dostać się do swojego biura i odetchnąć. Głęboko i bez śladu jej ślicznego zapachu w okolicy.

🐉🐉🐉

Przewodniczący departamentu sądownictwa Dracon Lucjusz Malfoy – głosił napis na drzwiach jego biura. Od razu wiedział, że będzie dzielić piętro swojego departamentu z departamentem Granger. Dobrze, przynajmniej będzie miał pewność, że ona będzie blisko i będzie mógł mieć ją na oku. Niemniej i tak szef ochrony, miał dziś przysłać kilku ochroniarzy na przesłuchanie. Musiał wybrać kogoś niegroźnego, kto będzie jej pilnował… Kogoś, kto jej nie zainteresuje w żaden inny sposób. Nie potrzebował kolejnego jej adoratora na karku. Wystarczył my Weasley, Potter i najwyraźniej Nott… Zapowiadało się naprawdę kolorowo.

Pchnął drzwi i wszedł do przedsionka, w którym mieściło się biurko jego asystentki. Żałował teraz trochę, że nie poświęcił czasu, by sprawdzić, kogo mu przydzielono i jakie były jej rekomendacje. Potrzebował kogoś naprawdę solidnego i zorganizowanego, bo zapowiadało się, że pracy będzie naprawdę ogrom.

- Dzień dobry panie Malfoy, nazywam się Anett Hill i zostałam mianowana na pana asystentkę.

Całkiem ładna, niezbyt wysoka brunetka stanęła na baczność na jego widok, niemniej rumieniąc się lekko, gdy rzucił jej oceniające spojrzenie. Była młoda i najwyraźniej niezbyt grzeczna, patrząc na jej bluzkę sugestywnie opinającą piersi i najwyraźniej za krótką spódniczkę. W jej spojrzeniu szybko odnalazł to, co widywał u wielu innych kobiet. Podziw, ciekawość i wyraźną skłonność co szybkiego rozpoczęcia flirtu. O Salazarze… Nie miał do tego głowy.

- Hill, tak? – zapytał cierpko, zamykając za sobą drzwi i idąc w stronę wejścia do swojego gabinetu.

- Tak, Anett Hill proszę pana – wyjaśniła szybko, idąc za nim.

Draco rozejrzał się po ładnie zaaranżowanym biurze, pełnym regałów z książkami i półek z dokumentami. Na jego wielkim, ciemnym biurku, poza plakietką z imieniem, nazwiskiem i nazwą stanowiska, stała również ramka ze zdjęciem. Szybko po nią sięgnął. Granger w szacie ślubnej posłała mu niechętne spojrzenie.

- Kto to postawił na moim biurku? – warknął.

- Nie wiem, proszę pana. Gdy przyszłam, to już tam stało… ale… Zdaje się, że pan Boot mówił, że wszystkim szefom departamentów, postawiono na biurkach zdjęcia ich bliskich, by umilić im czas pracy.

Draco skrzywił się lekko. Skoro tak, to lepiej, że dostał zdjęcie Granger, niż gdyby miano go uraczyć zdjęciem Lucjusza. Wyglądała naprawdę przepięknie w swojej zjawiskowej szacie ślubnej…

- Przyjaźni się pan z panną Granger? – zapytała nieśmiało Anett.

- To moja żona – przyznał, odkładając ramkę.

- Naprawdę? – Hill zapiszczała nisko. – Ja nie wiedziałam… - dwa rumieńce szybko wypłynęły na jej twarz.

- Pobraliśmy się w ubiegłą sobotę – odpowiedział od niechcenia.

- Ja… Gratuluję – Anett wyraźnie się nachmurzyła.

- Znajdź jakąś kwiaciarnię, niech przygotują jak najszybciej największy kosz czerwonych róż, jaki znajdą. Zaraz dam ci liścik, który mają dołączyć – zdecydował.

- Oczywiście… Czy coś jeszcze? – zapytała Hill, wyjmując notes i pióro.

- Mają dołączyć też to – rozległ się głos od drzwi.

Draco uniósł głowę, patrząc na wchodzącą do jego biura Pansy.

- Cześć Panss, jak samopoczucie – zapytał przyjaciółkę z nieco wrednym uśmieszkiem.

- Eliksir na kaca i do przodu – roześmiała się, podając jego asystentce kartonowe pudło.

- Co to jest? – zapytał, siadając za swoim wielkim biurkiem.

- Prezent od kochającego męża dla jego prześlicznej i przemiłej żony – Pansy mrugnęła do niego.

- Och, nie wiedziałem, że będę taki mężem – Draco sięgnął po pierwszą teczkę z dużego stosu, który już zalegał na jego biurku.

- Jakim? Kochającym, oddanym i rozpieszczającym swoją wybrankę? – Pansy nie zamierzała odpuścić.

- Przynieś mi kawę Hill, dużą, czarną i bez cukru – nakazał.

- Oczywiście proszę pana – odpowiedziała szybko, po czym wyszła.

Draco odczekał, aż zamknie drzwi i jeszcze raz spojrzał na przyjaciółkę.

- Co ty kombinujesz? – zapytał bez ogródek.

- Ja? Ależ nic! No może poza małym blond aniołkiem… z kilkoma piegami na nosku – zażartowała, siadając na jednym z dwóch krzeseł stojących przed jej biurkiem.

Draco parsknął pod nosem.

- Zaczynasz podzielać wizje mojego ojca? A raczej jego chore plany…

- Nic podobnego, Malfoy – Pansy sięgnęła do swojej torebki po papierosy i elegancką zapalniczkę. – Chcę tylko, byś nie stracił szansy na ustatkowanie się przy boku kogoś wartościowego. A skoro Granger już oficjalnie jest jedną z nas, to nic nie stoi na przeszkodzie, byście się naprawdę w sobie zakochali i ułożyli sobie razem życie.

- Zakochali? Naprawdę wzięłaś eliksir na kaca, czy może masz jakieś pijackie omamy? Byliśmy największymi wrogami od pierwszego naszego spotkania, gdzieś do zeszłej soboty! – nie mógł nic poradzić na to, że jego głos brzmiał defensywnie i warkliwie.

- Ale teraz jesteście małżeństwem. Panem i panią Malfoy, a Hermiona jest też piękna, dobra i naprawdę lojalna. Będziecie świetni razem, możesz mi uwierzyć – Pansy mrugnęła do niego.

- Nie będziemy. Sam nie wiem, jak ta farsa się skończy, ale na pewno nie miłością – burczał, mimowolnie poprawiając węzeł swojego krawatu, gdy nagle zaczął go nieco uciskać.

Pansy wywróciła oczami i odpaliła papierosa.

- Znamy się nie od dziś, więc nie oszukuj mnie, że nie zrobiła na tobie wrażenia. Widziałam, jak wczoraj się pociłeś, gdy siedziała ci na kolanach. Jeśli to cię pocieszy, ona też na ciebie reagowała. Widać Weasley nie był zbyt utalentowany… sam wiesz w czym – zachichotała.

- Ona kocha Weasleya, Pansy. Nie wyobrażaj sobie Salazar wie czego – skarcił ją.

- Nie bądź idiotą, Smoku. Gdyby go kochała, to by od nich nie odeszła. Żadna naprawdę zakochana kobieta, nie opuści faceta, jeśli pozostawiono by jej wybór. A ona nie zawahała się nawet przez pełną minutę, nim go ostatecznie zostawiła. Stawiam, że połączyła ich wojna, ale nie było to nic naprawdę głębokiego. Wiesz strach, czy dożyje się jutra, powoduje, że ludzie zadowalają się nawet namiastką miłości czy związków. Zresztą komu ja to mówię? Ty i ja to dwa doskonałe przykłady.

- Wiesz, że nie szukam ani miłości, ani związków.

- Kochanie, ty już jesteś w związku i to małżeńskim – zakpiła wesoło Parkinson.

- Nie powinnaś być już w swoim biurze? – sarknął Draco.

- Powinnam, ale chciałam się jeszcze upewnić, czy nie masz nic przeciwko, bym zabrała dziś Hermionę na lunch? Chciałabym ją lepiej poznać, zaprzyjaźnić się…

- To dobry pomysł – zgodził się szybko Draco.

- To super. Niedługo dam ci znać co ona lubi, a teraz napisz jakiś ładny liścik i dołącz do aktówki, którą jej podarujesz – Pansy zgasiła papierosa i wstała.

- Daje jej aktówkę? Ale romantyczny ze mnie koleś – zakpił.

- Aktówkę z jej nowym nazwiskiem – doprecyzowała Pansy.

Draco zamarł na chwilę… Sam nie wiedział co sądzić o tym pomyśle. Chciał coś powiedzieć, lecz nim zdążył się na coś zdecydować, Anett niezgrabnie weszła do gabinetu z kawą.

- Znikam. Do zobaczenia później Smoczku! – Parkinson pomachała mu i wyszła, mijając jego asystentkę.

Anett podeszła powoli, wpatrując się w filiżankę, jakby modliła się, by jej nie potłuc. Wreszcie powoli odstawiła ją na sam skraj jego biurka, po czym z nową werwą obeszła je i stanęła tuż obok niego, przechylając się przez cały blat, by przyciągnąć tacę. Ten przedziwny manewr nie miał chyba innego celu niż pochylenie się tuż obok niego, tak by mógł zobaczyć, jak wysoko podwija się jej już i tak za krótka spódnica.
Draco poczuł nagły przypływ wściekłości. Co tam pieprzona smarkula usiłowała zrobić? Nie dalej niż dwa kwadranse temu, powiedział jej, że ledwo co się ożenił! No tak… zapewne założyła, tak jak wszyscy, że z żoną kompletnie nic go nie łączy, a chyba jego sława podrywacza docierała dalej niż przypuszczał.

- Zostaw tę kawę Hill i stań prosto – nakazał ostro.

Anett natychmiast się wyprostowała.

- Dwa kroki w tył! – warknął wskazując palcem, że ma się odsunąć, bowiem stała tak blisko, że prawie ocierała się udem o jego fotel.

- Ja…

- Ty teraz mnie posłuchasz. Po pierwsze ewidentnie widać, że masz za małe kwalifikacje jak na asystentkę kogoś więcej niż sprzedawcy w nowopowstałej piekarni na Pokątnej. Od dziś jesteś sekretarką i tylko tak masz się przedstawiać każdemu, kto tu przyjdzie. A po drugie… Jeszcze raz zobaczę, że tak nieodpowiednio ubrałaś się do pracy to wylecisz stąd z hukiem. To Ministerstwo Magii, a nie burdel!

- Ja bardzo przepraszam, nie sądziłam, że pan będzie miał coś przeciwko... – Anett płonęła ze wstydu i zmieszania. Widać kompletnie się tego nie spodziewała.

- Naprawdę? Myślałaś, że nie będę miał nic przeciwko temu, żebyś wypinała się na moim biurku, doskonale wiedząc, że w drugim końcu korytarza jest biuro mojej dopiero co poślubionej żony?

- Ale…

- Żadnego ale! Jeszcze jedno nieodpowiednie zachowanie i dostaniesz dyscyplinarne zwolnienie! Jasne?

- Oczywiście – Hill opuściła pokornie głowę.

- Doskonale! Załatwiłaś kwiaty dla mojej żony?

- Pan Boot się tym zajmie.

- Dobrze. Zaraz napiszę bilecik, który zostanie do nich dołączony. Mają zostać dostarczone razem z paczką, którą przyniosła pani Parkinson. Za godzinę przyjdzie tu trzech mężczyzn, których masz od razu wpuścić do mojego biura, a później nikt ma mi nie przeszkadzać. Może tu wejść tylko moja żona lub mój ojciec jeśliby się pojawił – wydawał rekomendacje suchym, bezemocjonalnym tonem.

- Jak pan sobie życzy – wymruczała Anett.

- Świetnie, a teraz się wynoś!

Dziewczyna wybiegła z jego gabinetu prawie galopem. Draco odetchnął lekko. Miał szczerą nadzieję, że posłucha wszystkiego, co jej powiedział. Naprawdę miał na głowie tyle problemów, że wdawanie się w romans z młodą trzpiotką, było ostatnim czego teraz chciał. Odchylił się na swoim krześle i westchnął ciężko. W zasadzie sam już nie wiedział czego tak naprawdę chce…

 
🐉🐉🐉

                Sebastian Pucey nie był ani mądry, ani specjalnie przystojny. Widać też było, że miał przed nim największy respekt z całej trójki. Dobrze. Na pewno nie będzie niczego próbował. Uśmiechnął się sam do siebie i odchylił na swoim wygodnym, skórzanym, obrotowym fotelu. Ciekawe co Granger pomyślała o jego prezentach i liściku? Podpisanie się jako „wierny mąż”, zapewne wiele dało jej do myślenia. Tak jak jemu to, że poinformowała go, że wychodzi na lunch z Pansy. Nie musiała tego robić… Nie wymagał przecież, by się przed nim tłumaczyła. Niemniej było to dość zaskakujące i… interesujące.

Nieśmiałe pukanie do drzwi oderwało go od rozmyślań. Przez górną część mlecznej szyby rozpoznał, że to znów Hill.

- Wejdź! – warknął, sądząc, że to coś pilnego, skoro zapukała.

- Chciałam tylko poinformować pana, że przyszło kilka kolejnych butelek whisky w prezencie na pierwszy dzień… Razem to już dwadzieścia dwie.

- Włóż je do szafy i nie zawracaj mi tym teraz głowy – rozkazał.

- Są też whisky od pana ojca i oraz pana żony – wtrąciła.

- Naprawdę? – Draco zdziwił się, że Hermiona zdołała pomyśleć o prezentach na powitanie.

W sumie nie zwróciła jego mugolskiej karty kredytowej, nie żeby powinna to zrobić. Zupełnie zapomniał, że powinien też pokazać jej sejf w ich apartamencie, z którego mogła podejmować galeony na swoje wydatki. Była teraz żoną arystokraty, nie powinna chodzić z pustym portfelem. Dziś na pewno poszła z Pansy na mugolską stronę, więc miała z czego zapłacić za swój i być może też jego lunch, jeśli zdecyduje się mu go podesłać, zgodnie z jego prośbą. Mógł nakazać załatwienia sobie jedzenia sekretarce, ale jego plan na oswojenie Granger zakładał, że musieli wchodzić też w takie interakcje, jak wzajemne załatwianie sobie przysług.

- Przynieś tylko liściki od wszystkich, a butelki gdzieś schowaj – zdecydował.

- Nadal mam odsyłać te drogie wina dla wszystkich, którzy przysłali coś panu, a jeszcze nic nie dostali? – upewniła się.

- To chyba oczywiste – burknął niemiło.

- Wszystkim poza panem Flintem? – upewniła się.

- Naprawdę wszystko trzeba ci dwa razy potwierdzać, Hill? – wściekł się jej niekompetencją.

- Nie… Ja… Przepraszam – Anett szybko wyszła i zatrzasnęła ze sobą drzwi.

- Salazarze! To dopiero pierwszy dzień, a ja już jestem wykończony – narzekał. – Oby przynajmniej Granger wybrała na lunch coś co będzie mu smakowało.

 🐉🐉🐉

Ilość papierów naprawdę była przytłaczająca, ale musiał to wszystko ogarnąć, by jego departament, jakoś funkcjonował. Jego pieprzony zastępca, przydupas Flinta – Ternce Higgs, jeszcze nie raczył się nawet pojawić. To nic, jutro wyśle mu wyjca z wezwaniem.

Drzwi do jego gabinetu nagle się otworzyły, a Hill wpadła do środka, jakby ją rozszalały Hipogryf gonił.

- Czego znowu?! – wkurzył się.

- Pana żona przyszła! – wydyszała Hill.

Wstał zza swojego biurka, akurat w momencie, gdy Granger weszła do jego gabinetu.

- Nie chcę ci przeszkadzać, przyniosłam tylko twój lunch – poinformowała, kątem oka patrząc na rozdygotaną sekretarkę

- Witaj kochanie, jak miło! – powiedział głośno, tak by nie było wątpliwości.
Granger była jego żoną i wszyscy w ministerstwie mieli ją tak traktować – nieważne co osobiście myśleli o ich małżeństwie.

- Czy mogę coś pani podać, pani Malfoy? – zapytała jękliwie Anett.

- Nie, dziękuję.  Chociaż w sumie mogłam poprosić o eliksir uspokajający i kazać jej go wypić. Coś zrobił temu biednemu dziewczątku? – zapytała go, na wpół rozbawiona, a na wpół skonsternowana zachowaniem Hill, podchodząc do jego biurka i kładąc na nim pudełka z jedzeniem.

- Musi od początku znać swoje miejsce w szeregu. Nie potrzebuję tu jakiejś smarkuli, wzdychającej do mnie z wypiekami na twarzy – wyjaśnił, idąc w jej stronę.
Granger lekko zarumieniona i wyraźnie w lepszym humorze po lunchu, wyglądała naprawdę atrakcyjnie… Zapewne wielu mężczyzn się dziś za nią obejrzało. To było i dobre, i złe… Dobre, bo Draco lubił mieć najlepsze. Złe, bo był też cholernie zaborczym draniem i nie zamierzał się z nikim dzielić…

- Cóż za potwarz, że młoda, ładna dziewczyna się do ciebie wdzięczy – Granger nie odrywała od niego oczu, gdy się do niej zbliżał.

- Zapomniałaś, że jestem już żonaty? – zapytał, uśmiechając się do niej prowokacyjnie i z rozkoszą patrząc, jak szybko się od tego rumieni.
Na swój sposób, Granger wciąż była tą niewinną, nieskazitelną dziewczyną, jaką pamiętał z Hogwartu.

Granger prychnęła pod nosem i założyła ręce na piersi.
Zaryzykował i podszedł, by stanąć tuż przed nią.

- Zjedz lunch, póki jest jeszcze ciepły – wykrztusiła, chyba krępując się jego bliskości.
Ciekawe…

- Dzięki. To miłe, że tak o mnie dbasz! – postanowił zerknąć do pudełek z jedzeniem.
Makaron z owocami morza i tiramisu. Idealny lunch.

- Mały rewanż w podziękowaniu za prezent i kwiaty. Pójdę już, mam dużo pracy. Do zobaczenia! – Granger była zaczerwieniona i dziwnie spięta.

Gdy zauważył, jak próbuje w popłochu ewakuować się w jego gabinetu, odruchowo sięgnął ręką i chwycił ją za łokieć. Sam nie wiedział, dlaczego… Co chciał jej powiedzieć albo zrobić poza zatrzymaniem jej blisko siebie?

- Jeszcze jedno, lwico. Nigdy więcej nie wspominaj o mnie i Astorii Greengrass, zrozumiałaś? – powiedział pierwsze co wpadło mu na myśl, nie potrafiąc odwrócić wzroku od jej ślicznych oczu. Czy była świadoma tego, że z bliska było widać w nich urocze plamki w kolorze złota?

- Kolejna zasada? – zapytała go, przesuwając spojrzeniem po jego twarzy, jakby nie mogąc się zdecydować, gdzie patrzeć.

- Prośba – odpowiedział, dopiero teraz uświadamiając sobie, że jej bliskość i zapach zaczynają coraz mocniej na niego działać. Była taka cholernie piękna…
Krótka wizja przebiegła przez jego myśli – przyciąga ją bliżej w stronę biurka, odwraca i łapie za pośladki, opięte tą cudowna spódnicą. Sadza ją na blacie, a później całuje w szyję, a ona zaczyna pojękiwać, jednocześnie oplatając jego biodra swoimi długimi nogami…

- Dobrze… –  Granger nagle wyrwała się z uścisku jego ręki. – Do zobaczenia później! – zawołała nieomal w panice, po czym prawie biegiem opuściła jego gabinet.

Draco sapnął i potarł twarz. Co do cholery jasnej się z nim działo? Czyżby zaczynał wariować od tego wszystkiego?
Wyjął różdżkę, by wyczarować widelec i sięgnął po pierwsze pudełko. Chwilę wcześniej był wściekle głodny, teraz jednak wyraźnie czuł, że to zupełnie inny głód zaczyna w nim narastać. Co gorsza taki, którego ni jak, nie będzie mógł zaspokoić.