[WOW] Rozdział 48 - "To nie tak miało być"

 Dedykacja: Dla Wszystkich, którzy w tym roku spędzają sylwestra w gronie najbliższych, przy lampce szampana, dobrej muzyce lub książce 💥😘💗🍸


◈◈◈

                Ubrali się za pomocą zaklęcia i wspólnie wybiegli z jej pokoju.

- Pójdę sprawdzić czy coś zabrał z dormitorium! Może to da nam jakiś trop… - powiedział Draco, gdy razem zbiegali po schodach do holu wejściowego.
- Dobrze! Ja roześle patronusy do McGonagall i Kingsleya! – zdecydowała, szybko sięgając po swoją różdżkę.
Zaczęła teraz odczuwać prawdziwą panikę. A co jeśli Theodore zrobi coś głupiego? Nie będzie mogła wtedy winić za to nikogo, jak tylko siebie.
Miała nadzieję, że szybko udaje im się go zlokalizować, choć na razie nie miała pomysłu gdzie mógł pójść.
 
Po chwili Draco wrócił, zaczerwieniony od szybkiego biegu. 
- Był tam! Zabrał pelerynę… Nie wiem, gdzie się udał, ale w pierwszej kolejności strzelam, że do św. Munga, by pogadać z Zabinim – mówił nieco chaotycznie.

Nie tracąc czasu,  obydwoje wybiegli przed szkołę i nieprzerwany biegiem, skierowali się w stronę bramy.

- Myślisz, że będzie chciał jakoś skrzywdzić Zabiniego? –  wydyszała pytanie Hermiona, czując jak napięcie wewnątrz niej sięga zenitu.
Co jeśli Theodore będzie szukał zemsty na dawnym przyjacielu i sprowadzi tym na siebie ogromne kłopoty? Bała się nawet o tym pomyśleć.
- Na pewno będzie podejrzewał go o to, że to on wynajął Higgsa, by ten rzuciła na niego obliviate.
- Serio myślisz, że Zabini to zrobił?
- Nie wiem… - Draco wyglądał na kompletnie spiętego.
- Mam nadzieję, że Nott chce tylko z nim pogadać, a nie…
- Ja też! Theodore nie ma skłonności do przemocy, ale po tym co odkryłaś w jego wspomnieniach, być może jednak zechce szukać teraz zemsty.
- Musimy go powstrzymać! – Hermiona starała się nie wpadać w popłoch, tylko wymyślić coś racjonalnego i liczyć na to, że zdążą na czas.

◈◈◈  

Ledwo przekroczyli bramę szkoły, Draco złapał ją za przedramię i pociągnął za sobą, teleportując ich prosto pod szpital. Hermiona była nieco oszołomiona pewnością z jaką to zrobił, ale najważniejsze było to, że się nie rozszczepili.

- Nie chcę żeby skończył w Azkabanie – wychrypiał Malfoy, gdy wbiegli do głównej sali szpitala.
W środku panowało spore zamieszanie, a uzdrowiciele biegali w tę i z powrotem, wyraźnie czymś przejęci.
- Alarm! Ktoś wtargnął do sali pacjenta nadzorowanego! – rozległ się jakiś automatyczny komunikat, a wszyscy zaczęli biegać jeszcze szybciej. 
Draco i Hermiona spojrzeli krótko na siebie i pędem ruszyli za jakimś mężczyzną w białym kitlu. Nie mieli wątpliwości, że intruzem, który się tu dostał,  musiał być Theodore…

- Może on tylko chce z nim pogadać? – mówiła z przejęciem Hermiona, gdy wbiegali po dwa schody na raz.
- Ja na jego miejscu raczej bym nie tracił na to czasu... – wyznał bez ogródek Draco, wciąż mocno ściskając jej dłoń.
- Wiesz gdzie on leży? – zapytała, gdy kilku uzdrowicieli biegnących przed nimi, nagle rozdzieliło się na dwie strony.
- Chyba właśnie na trzecim – odpowiedział, gdy dotarli na to piętro.
Hermiona po chwili zorientowała się, że uzdrowiciele wchodzili do wszystkich sal, najpewniej chcąc się upewnić co z resztą pacjentów.

- Zabini! Gdzie leży Blaise Zabini?! – wrzasnęła do przebiegającego obok nich magomedyka.

Nie wiedziała czy to jej ton, determinacja wypisana na twarzy, to, że była znaną wszystkim Hermioną Granger – bohaterką wojenną, czy wreszcie fakt, że trzymała w dłoni uniesioną różdżkę, sprawił, że mężczyzna odwrócił się do niej i odpowiedział drżącym szeptem:

- Sala trzysta jeden.

Nic mu nie odpowiedzieli, tylko pędem ruszyli w tamtym kierunku.
Hermiona zdziwiła się, widząc, że drzwi są zamknięte, a tej sali nikt nie pilnuje.
Wbiegli do niej razem, ramię w ramię i zastali tam Zabiniego, spokojnie leżącego na boku i wpatrującego się tępo w dzbanek z wodą. Był mizerny i ewidentnie schorowany, ale żywy i nieuszkodzony…
Theodora nigdzie nie było.

- Czyżby go jeszcze nie znalazł? Powinniśmy tu poczekać? – dopytywała Hermiona.
- Kurwa! Theo nie… Tylko nie to! - Draco zacisnął szczękę i gwałtownie pociągnął ją w stronę korytarza.
- Co…?
- Jego ojciec leży na oddziale urazów psychicznych – wydyszał, biegnąc razem z nią w stronę schodów.
- To na piątym piętrze! – przypomniała sobie Hermiona.
- Pośpiesz się! – Draco miał dużo dłuższe nogi, dlatego biegł szybciej, ale Hermiona ze wszystkich sił starała się nadążyć i nie pozwalać mu się za sobą ciągnąć jak szmacianej lalce.
Nie mogła dopuścić do tego, by Nott spieprzył sobie życie, robiąc komukolwiek krzywdę. Czuła się cholernie winna, że przez przywrócenie mu wspomnień i niedopilnowanie go, była przyczyną tego wszystkiego.

Gdy tylko dotarli na piąte piętro, od razu zauważyli, że korytarz był pełen ludzi. Poza kilkunastoma magomedykami w białych kitlach, było już tam wielu aurorów w czarnych szatach. Słychać było donośne dudnienie i Hermiona dopiero po chwili zorientowała się, że to było zaklęcie eksplodujące, którym próbowano wyważyć jakieś drzwi.

- Cholera! – zaklął Draco, próbując przepchnąć się bliżej, ale na piętrze znajdowało się zbyt dużo ludzi, a na dodatek aurorzy wciąż krzyczeli: - ODSUNĄĆ SIĘ! WSZYSCY Z DALEKA!
- Musimy coś zrobić! – mówiła płaczliwie Hermiona.
- Kurwa, Nott nie bądź głupi… - warczał Malfoy, próbując dojrzeć coś ponad głowami innych.
- Hermiona? Hermiona! Co ty tu robisz?! – usłyszała gdzieś z boku i po chwili zorientowała się, że to Ron ją wołał.
Zanim zdążyła się odwrócić w jego stronę, on i Harry przecisnęli się do nich i stanęli tuż obok. Była tak zaskoczona i sparaliżowana, że nie zarejestrowała tego, że Draco wciąż ściska jej dłoń.
- Co ty tu robisz? – powtórzył wrogo Ron. – I co do cholery on robi tu z tobą? – wypluł, patrząc na nich ze nieskrywaną wściekłością.
- Ron nie teraz, przecież trwa akcja… - Harry złapał go mocno za ramię.
- Musicie nam pomóc! To Theodore Nott tam wszedł! On… - chciała mu im opowiedzieć wszystko, ale przecież nie mogła w tych okolicznościach wyznać, że to Theo miał mieć dziecko z Ginny. 
To nie był właściwy czas. 
- Co jej zrobiłeś, Malfoy? Porwałeś ją? Zmusiłeś? Puść ją natychmiast! – krzyczał Weasley, celując różdżką w blondyna.
Poczuła, jak uścisk dłoni Dracona słabnie i wiedziała, że chciał się od niej odsunąć, by nie narobić jej kłopotów przed przyjaciółmi. Nie zamierzała mu na to pozwolić, dlatego sama złapała go mocniej.
- Nie mam teraz czasu na wyjaśnienia Ron! Musicie tam wejść i coś zrobić! Kingsley… - mówiła szybko.
- WSZYSCY PADNIJ NA ZIEMIĘ! BOMBARDA! – krzyknęło kilka gardeł na raz, a drzwi zamkniętej sali zostały wyrwane z zawiasów.

Hermiona poczuła, jak dzwoni jej w uszach.
Zanim się zorientowała, Draco pociągnął ją na ziemie i zakrył swoim ciałem, tak by zasłonić jej głowę, w czasie gdy pył i gruz latał dookoła nich.
Wczepiła się palcami w jego płaszcz i zamknęła oczy, czekając, aż kurz opadnie i wróci jej prawidłowy słuch.
- Odsunąć się! Wszyscy poza aurorami, znikają z tego piętra, ale już! – znów ktoś krzyczał.
- Hermiona! – poczuła mocny ucisk na swoim ramieniu i jakaś siła poderwała ją na nogi.
Tym razem jednak Draco mocno ją trzymał i wstał zaraz za nią, natychmiast odtrącając od niej ręce Rona.
- Opierdol się od niej, Weasley! – usłyszała warknięcie. – Nie waż się jej kurwa dotykać!
- Hermiona, musicie stąd iść… Tam chyba jest źle… - wydyszał Harry.
- Harry musisz nam powiedzieć co tam się stało! To ważne! Ja natychmiast muszę wiedzieć! – zażądała, a Potter tylko kiwnął głową i od razu ruszył w stronę Sali.
Ron patrzył na nich totalnie wściekły, chyba wciąż niedowierzając.
- Tak Weasley, nie masz omamów! Jesteśmy tu razem! – rzucił mu Malfoy, a Ron zazgrzytał zębami.
- Hermiona, co tu co cholery wyprawiasz…?
- Nie teraz Ron, proszę cię! Później ci wszystko wyjaśnię, ale teraz muszę wiedzieć co tam się wydarzyło! – zawołała desperacko, stając na palcach by pomimo wciąż zadymionego powietrza, dojrzeć coś w głębi korytarza.
- To była avada prosto w serce – usłyszała gdzieś z oddali. – Theodore Nott senior nie żyje!

Poczuła, jak uginają jej się nogi i była teraz wdzięczna za to, że Draco wciąż był blisko i zdołał ją przytrzymać.
- Czy to on… Czy Theodore go zabił? Ale dlaczego…? Co zrobił jego ojciec? - wyjęczała, czując jak łzy napływają jej do oczu.
- Najpewniej to on wynajął Zabiniego i Higgsa, by ich rozdzielili – wyszeptał jej do ucha Malfoy, również wyraźnie tym wstrząśnięty.
- Hermiona, musicie stąd wreszcie iść, to teraz teren pracy aurorów – ponaglił ich Harry, gdy tylko znów pojawił się przed nimi.
- Theo był w środku? Złapaliście go? Muszę porozmawiać z Kingsleyem! On musi poznać szczegóły, zanim aurorzy go aresztują! – mówiła rozemocjonowana.
- Nie, Notta tam nie było. Wybił szybę i uciekł przez okno…
- Z piątego piętra? – zawołała zdruzgotana. – Zabił się? Leży tam na dole…?
- Kurwa Nott, nie! - zaklął Draco i zakrył oczy dłonią.
- On… chyba teleportował się w powietrzu…Tak sądzimy, bo na dole go nie ma – odpowiedział szybko Harry.
Draco i Hermiona spojrzeli na siebie, po czym odwrócili się i razem, wciąż trzymając się za ręce, rzucili się w stronę schodów.
- Hermiona! – krzyknął za nią Ron, ale nie zamierzała się zatrzymywać.
Nie było czasu do stracenia.

◈◈◈

Wybiegli przed budynek i obydwoje rozejrzeli się dookoła. Skoro Theodore zniknął ze szpitala, najpewniej nie miał zamiaru mścić się na Zabinim. Czyżby zaplanował powrót do Hogwartu, by jednak dorwać Higgsa? A może…
- Co dalej? Gdzie idziemy? – zapytał ją Draco.
- Myślisz, że może wróci do szkoły? Albo do domu? Jego matka pewnie by go ukryła… - dedukowała.
- Kurwa, nie wiem! Ale skoro nie chciał dorwać Zabba, to dziwne, by chciał dopaść teraz Higgsa. Doskonale pewnie wiedział, że on był tylko narzędziem…
- Musimy pomyśleć jak on. Gdzie byś teraz poszedł, na jego miejscu? – zapytała, myśląc o tym gorączkowo.
- Ja… - Draco potarł podbródek. – Sądzę, że mógł pójść do niej…
- Do Ginny? Myślisz, że poszedłby do Nory? – Hermiona poczuła, jak opada jej szczęka.
- Bardziej, że może spróbować poszukać jej grobu… Tak… Ja bym pewnie tak zrobił – przyznał.
- Sprawdźmy to – zdecydowała, mocniej łapiąc go za dłoń i ciągnąć za sobą w wir teleportacji.

◈◈◈

Grób Ginny znajdował się na prywatnym cmentarzu, należącym do państwa Weasley na niewielkiej polance, pod starym dębem, oddzielonej od domu wzgórzem. Hermiona nie miała pewności, czy Theodore mógł o tym wiedzieć… Nie zdążyła przejrzeć w jego wspomnieniach, dokładnie wszystkich jego rozmów z Ginny, ale miała cichą nadzieję, że właśnie tam go spotkają.
Podejrzewała, że był zapewne zdruzgotany, tym wszystkim co odkrył, a jego determinacja, by się zemścić była zapewne ogromna, skoro bez chwili zawahania pozbawił życia swojego własnego ojca.
Cała ta historia była jedną, wielką tragedią dwóch rodzin i Hermiona liczyła, że to był już ostatni akt. Miała szczerą nadzieję, że po przekazaniu wspomnień i wyjaśnieniu wszystkiego Kingsleyowi, uda jej się jakoś ułaskawić Theodora przed Wizengamotem… albo chociaż załatwić mu jak najniższy wyrok.

- Daleko jeszcze? – spytał Draco, gdy wbiegali razem na wzgórze.
- Nie! Zaraz zobaczymy cmentarz! – zapewniła, ignorując kłujący ból w swoim boku i starając się, jak najszybciej przebierać nogami.
Wreszcie po wbiegnięciu na szczyt, ich oczom ukazał się niewielki, dość ponury cmentarzyk. Nagrobek Ginny – wykonany z różowego marmuru, odznaczał się na tym tle.

- Theodore! – ryknął Draco, a Hermiona nie wiedziała czy czuje ulgę czy przerażenie, patrząc na to, jak Nott klęczy przy grobie jej przyjaciółki.
- Nie wołaj go, bo ucieknie! – syknęła, mocniej ściskając dłoń Malfoya, ale było już za późno, bo Theodore odwrócił głowę w ich stronę.

Hermiona z daleka zauważyła, że ściskał coś w dłoniach. Na szczęście nie podniósł się i nie zerwał do ucieczki, tylko patrzył na nich, uśmiechając się lekko pod nosem.
Nadal do niego biegli, ile sił w nogach. Właśnie zbiegli ze wzgórza, gdy Theo uniósł dłoń i pomachał do nich.
Hermiona odetchnęła. Chyba jednak nie zamierzał uciekać…

Mimo, że pędzili przed siebie, a wiatr szarpał ich włosy i płaszcze, ta scena rozegrała się praktycznie w zwolnionym tempie.

Theodore jeszcze raz spojrzał na grób Ginny, po czym ułożył na nim parę białych, wełnianych bucików… Tych samych, co w jego wspomnieniach.
Następnie wyjął coś z kieszeni płaszcza, otworzył usta i wsunął to do nich.
Hermiona była prawie pewna, że usłyszała, jak kliknęła jego szczęka.
- Nie! Kurwa Nott NIE!!! – wrzasnął Draco, biegnąc dalej.

Hermiona zatrzymała się i patrzyła niczym skamieniała, jak ciało Theodora Notta opada na grób jego ukochanej. Bezwładne. Martwe.

Nogi się pod nią ugięły i opadła na kolana, a łzy wypłynęły jej na policzki.

Draco dopadł do przyjaciela, próbując go chyba ratować, ale ona już wiedziała.
Było za późno.
Theodore Nott właśnie wybrał własną drogę…
Najpewniej licząc, że na jej końcu czeka na niego Ginny i ich maleństwo.

◈◈◈

Sylwestrowa Niespodziewanka 😋

Dla osób, które czekały i obawiając się, że znów będą czekać - spokojnie - mam kolejne dwa rozdziały, więc nie będzie już takiej gigantycznej przerwy. 
Mam nadzieję, że udało mi się Was zaskoczyć i ucieszyło Was to, że WOW (prawdopodobnie) zostanie wkrótce zakończone. 
Jednak jak już wspominałam, mam plany na kolejne dramione - nie poddaję się i zostaję z Wami, tak więc Zapraszam Was tu tak często, jak w ubiegłym roku i mam nadzieję, że dołączycie do mnie w kolejnych moich przygodach - będzie mi bardzo miło! 💖

A na Nowy Rok 2021 - Życzę Wam, przede wszystkim, by był lepszy, bezpieczniejszy i spokojniejszy od ubiegłego. Bardziej owocny w nowe wyzwania i niosący dla Was same sukcesy, radość, uśmiech i wenę - na Wszystkie Wasze projekty, z jakimi się będziecie mierzyć 💜 😉😘