65. Teraz nie mów... kolejny wariat!

 Dedykacja: Dla całej ekipy "Pijackiej Eskapady" - jesteście Wspaniałe Dziewczyny - Moje Gratulacje z okazji Waszej miesięcznicy!

Dziękuje Wam za wytrwałość, nieszablonowe i mega zwariowane pomysły, za radość płynącą z Waszej przecudownej twórczości i za to, że po prostu Jesteście, Jakie Jesteście!
Dziesięć buziaków dla Dziesięciu Wspaniałych! 💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋💚💚💚💚💚💚💚💚💚💚! 


PS. Jestem bardzooo dumna! 😘


💞💞💞

                 Był w trakcie zebrania, które koniecznie musiało się odbyć po jego powrocie do firmy. Dyrektorzy wszystkich działów raportowali mu po kolei, jak się sprawy mają, a on cieszył się, że nic ostatecznie nie pieprznęło z hukiem, pod jego nieobecność.
Popijał zimną kawę, w duchu rozmyślając o tym, że jego nowa sekretarka – Georgiana, przynajmniej umiała ją zaparzyć lepiej od Luisy. Niestety, nadal musiał pić ją zimną, bo był tak zajęty, że nawet nie kłopotał się z rzuceniem zaklęcia podgrzewającego.
Jednym uchem słuchał raportu ich dyrektora do spraw promocji AurumTel, gdy jego własny nagle dzwonił.
Wyjął go szybko, chcąc go wyciszyć, ale ze zdziwieniem odkrył, że dzwoni do niego księgarnia… Czyżby Hermiona zapomniała z domu swojego urządzenia?

- Kontynuujcie beze mnie, zaraz wrócę – poinformował swoich współpracowników, po czym wstał i wyszedł z sali konferencyjnej.

- Odbierz – powiedział, ciekaw co też jego żona, ma mu do powiedzenia.

- Draco! – blada Susan Bones popatrzyła na niego z paniką w oczach, a on poczuł się, jakby ktoś właśnie kopną go w żebra.

- Co… - chciał zapytać, ale nie zdążył.

- To chyba był świstoklik! Kurier przyniósł kwiaty i Hermiona je wzięła i nagle błysnęło światło, a ona zniknęła! – wypluwała z siebie szybko.

- Jak zniknęła? Gdzie zniknęła? – zapytał, kompletnie nie rozumiejąc, jak mogło do tego dojść.

- Nie wiem! To było tak nagle! Co mam teraz robić? – pytała zdenerwowana Bones.

- Zostań w księgarni i daj mi znać, gdyby tam wróciła – powiedział, po czym się rozłączył i ruszył biegiem do swojego gabinetu.

Musiał przywołać księgę rodową i znaleźć w niej zaklęcie własności na jej pierścień zaręczynowy, który nosiła. Tylko tak, będzie mógł ją szybko zlokalizować.


💞💞💞

                W tym domu śmierdziało. Był to przygnębiający zapach, który mocno kojarzył mu się z beznadziejnością. Whisky i pogrzebane marzenia… Tyle.
Zszedł do kuchni, umyty i przebrany. Potrzebował trzech dni na to, by dotarło do niego z całą mocą, że to definitywny koniec.

„Pytałeś dlaczego go bronię? Bo go kocham. Mógłby spalić tę księgarnie ze mną w środku, a tak bym mu to wybaczyła, rozumiesz?”

Rozumiesz? Rozumiesz…?!
Zrozumiał.
To cholernie bolało. Wiedział jednak, że nie może się oszukiwać. Ona go nie okłamała. Powiedziała prawdę.
Kochała Malfoya.
Chyba zresztą już od dawna.

                Wszedł do kuchni i spojrzał na śpiącego na stole Pottera. To co się wczoraj wydarzyło, pognębiło jeszcze jego stan. Utracone dziecko… I utracona szansa na odzyskanie Ginny. Harry zdemolował połowę biblioteki, w szale i rozpaczy.
Poniekąd go rozumiał, bo też miał na to wielką ochotę, jednak dziś rano, gdy znów obudził się z kacem i bólem głowy, dotarło do niego, że nie tędy droga. Musiał pomyśleć o przyszłości, bo przeszłość minęła i nie wróci, choćby nie wiadomo, jak bardzo pragnął tego całym sobą.

Hermiona była w jego życiu niespodzianką. Zawsze ją lubił i szanował, ale przez wiele lat traktował bardziej jak drugą siostrę… Długo był przekonany, że ona pewnego dnia poślubi Rona. Gdy jednak po wojnie ich ścieżki się rozeszły, on mimowolnie zaczął zauważać w czasie niedzielnych obiadów, na które zawsze Ginny ją zapraszała, że Hermiona jest warta wszystkiego. Była śliczna, mądra, zaradna, zorganizowana, tak ciepła, znajoma… I dobrze wpasowana w jego rodzinę. Nie łudził się jednak, że ma jakieś szanse. I wtedy to ona zrobiła pierwszy krok. Pocałowała go na tym pamiętnym sylwestrze w domu jego rodziców. Potem poszli na kilka randek, kwiaty, kolacja, długie rozmowy o magii i w końcu udany seks. Miał dziewczynę, której mu wszyscy zazdrościli. Jednak w ich związku nigdy nie było ognia… A on przez cały czas miał wrażenie, że ona wcale nie była tak do końca tylko jego. I faktycznie, nigdy nie mówili sobie „kocham”. Jakoś specjalnie mu wtedy tego nie brakowało, bo sądził, że naprawdę łączy ich miłość.

                Marietta pojawiła się nagle, dosłownie znikąd. Po jednym z meczów Rona, dosiadła się do niego w barze i zaczęła opowiadać o tym, jak fantastyczne rzeczy można kupić w jego sklepach. Chwaliła go za pomysłowość i innowacyjność. Gratulowała mu sukcesu. Podziwiała go.
Hermiona nigdy nie wykazywała takiego entuzjazmu. Cieszyła się, gdy coś mu wyszło, ale poza zdawkowymi gratulacjami i buziakiem w policzek, nie mógł liczyć na nic więcej. A i on nie był zachwycony jej pomysłem z księgarnią. Starał się ją delikatnie od tego odwieźć, ale to właśnie wtedy, widział w jej oczach ten żar i blask, z którym na niego nigdy nie patrzyła.
A na tego pierdolonego byłego śmierciożercę tak.
Widział to na zdjęciach w gazetach i widział w piątek na przesłuchaniu w ministerstwie.
Czas przestać mieć złudzenia.
Ona nie wróci.
Nie wróci do niego, bo tak naprawdę nigdy nie była jego. Pora zacząć budować swoje życie bez niej. Musiał się na to zdobyć.
Popatrzył z politowaniem na Pottera, zastanawiając się, czy nie obudzić go wodą ze swojej różdżki. W końcu jednak stwierdził, że lepiej dać mu spokój.

Jeszcze dziś miał zamiar przenieść się z powrotem do siebie i powoli planować na nowo swoją przyszłość. Miał przecież jeszcze wiele marzeń do zrealizowania…
Jego rozmyślania przerwało głośne pukanie. Skonsternowany podszedł do drzwi, ciekaw kto też mógł ich dziś odwiedzić.
Otworzył i na chwilę zamarł.

- Co tu robisz? – spytał cicho.

- Cześć. Więc to prawda, że teraz mieszkasz tutaj? – Marietta posłała mu słaby uśmiech.

- Chwilowo. Po co przyszłaś? – zapytał cierpko.

- Możemy porozmawiać? – wyszeptała, patrząc mu w oczy.

George zastanowił się przez chwilę. To prawda, że już po rozstaniu z Hermioną, spotkał się z nią jeszcze kilka razy na seks, próbując sobie udowodnić, że ten romans wcale nie zniszczył jego szansy na prawdziwe szczęście. Potem jednak dotarło do niego, że to nie miało sensu. Nie chciał Marietty Edgecombe w swoim życiu. Była wyrachowana i sprytna. Z zimną krwią zaplanowała swoją zemstę na Hermionie. To ona go zniszczyła… Nie takiej kobiety potrzebował.

- Nie mamy o czym, Marietto. Wszystko między nami skończone – oznajmił jej dobitnie.

- Tak? To co powiesz na to? – Marietta wyciągnęła przed siebie dłoń, na której widniał kawałek plastiku.

- Czy to jest…? – George nerwowo przełknął ślinę.

- Tak. To pozytywny test ciążowy. Gratuluję kochanie, zostaniesz tatą.

I to właśnie wtedy, twardy i męski zazwyczaj George Weasley, tak po prostu zemdlał.


💞💞💞


                Panika dosłownie ją dławiła. Nie miała pojęcia kto i po co, porwał ją tym świstoklikiem, ale wiedziała na pewno, że nie będzie to nikt, mający wobec niej jakieś dobre zamiary. Ledwo jej stopy dotknęły ziemi, a ona już odrzuciła kwiaty i wyciągnęła różdżkę, nerwowo rozglądając się dookoła. Serce dudniło jej głucho, a ona nie potrafiła uspokoić oddechu, spodziewając się w każdej chwili ataku. Szybko rozejrzała się po pomieszczeniu.
Stała w nowocześnie urządzonym salonie, przestronnym i eleganckim. Tuż za jej plecami rozciągał się bufet z czarnego marmuru, a za nim była nowoczesna kuchnia. Wielka kanapa w kolorze burgundu stała na samym środku salonu, a nad kominkiem widział abstrakcyjny obraz składający się z plam i maźnięć pędzla. Nie miała pojęcia, kto tu mógł tu mieszkać...

- Już jesteś! Myślałem, że mam jeszcze chwi…

Zareagowała instynktownie. Odwróciła się i posłała w stronę tego głosu, jak się okazało, celne zaklęcie rozbrajające.
Dopiero po chwili zorientowała się, że trafiła, a mężczyzna, który do niej mówił, leży teraz powalony za kanapą. Podeszła do niego ostrożnie, czując jak ma spięte wszystkie mięśnie. Musiała mieć pewność, że to nie jest tylko jakaś sztuczka…
Zaniemówiła patrząc na leżącego na podłodze i wyraźnie oszołomionego… Dantego Getty.

Od razu rzuciła czar sprawdzający. Według niego, poza ich dwójką nikogo innego nie było w tym apartamencie.
Hermiona z niedowierzaniem pokręciła głową. Co za skończony idiota!
Uniosła go za pomocą zaklęcia i przeniosła na kanapę, rzucając zaklęcie petryfikujące, ale przywracając mu zdolność mówienia.

- Hermiono… - zaczął.

- Zwariowałeś człowieku?! Dlaczego na Merlina, przysłałeś mi świstoklik?! – krzyczała, zaciskając pięści.

- Chciałem porozmawiać…

- Porozmawiać? Porwałeś mnie po to, by ze mną porozmawiać? Otaczają mnie sami wariaci – mruknęła Hermiona, łapiąc się za skroń. – My nie mamy o czym rozmawiać! Nie interesuje mnie co sobie ubzdurałeś! Przecież ci przekazano, że masz się ode mnie odwalić! Nie mam zamiaru mieć z tobą nic wspólnego!

- Chciałem ci tyle powiedzieć… Jestem pewien, że gdybyś mnie wysłuchała, to może…

- Nic mnie nie obchodzi, co masz do przekazania, ty idioto! Prawie dostałam przez ciebie zawału! W tej chwili wracam do domu!

- Ale ten świstoklik nie jest już aktywny… Liczyłem, że zostaniesz na trochę – przyznał cicho Dante.

- Ty serio jesteś szalony! Widziałam cię raz w życiu na oczy! Niby czemu miałabym u ciebie zostawać? Dalej do ciebie nie dociera, że jestem mężatką i nie interesują mnie inni faceci? – spytała, doprawdy niedowierzając.

- Hermiono, zdejmij ze mnie zaklęcie i porozmawiajmy spokojnie! Jestem pewien, że gdy poznasz mnie bliżej, to wtedy…

- Dość tej rozmowy! Wychodzę! – zdecydowała.

- Ale jak to…? Gdzie pójdziesz? Jest już ciemnie, a ty chyba nie znasz Sydney…

- Sydney?! To ja jestem w Australii? – Hermionie dosłownie opadła szczęka.

- No tak…

- Pożałujesz tego, Getty! – obiecała, w duchu samej sobie przysięgając, że bez skrupułów pozwoli Draconowi zrobić z tego człowieka marmoladę.

Nie zdejmując z niego zaklęcia, ruszyła do drzwi, zastanawiając się co ma teraz zrobić. Było już po jedenastej, a na zewnątrz panowała nieprzenikniona ciemność.
Patronusy nie pokonywały, aż tak dużych odległości, więc nie mogła dać znać Malfoyowi, gdzie jest. Nie miała pojęcia co teraz począć.
W sumie mogłaby skontaktować się z Ryanem – ale obawiała się tego trochę. W końcu był on poniekąd spokrewniony z tym wariatem, który ją tu ściągnął. A co jeśli zechce zatuszować jego występek? Nie… Raczej nie mogła mu w pełni zaufać.
Postanowiła, że najrozsądniejszym wyjściem będzie dostanie się do firmy Dracona. Zapewne znajdzie tam jakiś AurumTel i będzie mogła do niego zadzwonić.  


💞💞💞


                Wyszła na ulicę, w samym centrum miasta. Nie miała nawet pojęcia, w którą stronę powinna się teraz odwrócić. Na szczęście po drugiej stronie ulicy, zauważyła jakiś pub. Postanowiła wejść i poprosić o informację, jak daleko stąd do firmy jej męża.

 Uprzejmy barman wskazał jej komputer w rogu pubu i zaproponował, by skorzystała z internetowej wyszukiwarki, gdy zapytała go o książkę telefoniczną. Trochę teraz żałowała braku zainteresowania nowinkami ze świata mugoli.
Cały czas była niewyobrażalnie wkurzona na tego debila, który ją w to wpakował. Za kogo on się w ogóle uważał, sądząc, że po porwaniu jej, będzie chętna do rozmowy i poznawania go bliżej? Co za skończony kretyn!


💞💞💞


                Okazało się, że żeby skorzystać z komputera, musi wrzucić monetę, która uruchomi system. Nienawidziła robić takich sztuczek, ale nie miała wyboru, dlatego transmutowała dyskretnie kapsel z piwa w monetę i wrzuciła ją do urządzenia.
Starała się sprawiać wrażenie, że wie co robi, ale dłuższą chwilę zajęło jej zlokalizowanie owej przeglądarki, o której wspomniał barman.
Wpisała w nią nazwisko Malfoy i na szczęście wyświetlił jej się adres firmy. Postanowiła poszukać też mapy – i znów sukces, bo po chwili już miała pewność, że obecnie znajduje się dość daleko od tego miejsca. Wiedziała, że na teleportacje na terenie Australii musi mieć specjalne pozwolenie z tutejszego Ministerstwa Magii. Nie wątpiła, że dałaby im radę wytłumaczyć, dlaczego złamała prawo, teleportując się bez niego, ale postanowiła nie utrudniać i tak beznadziejnej sprawy. Martwiła się, czy w domu wszystko dobrze. Ginny na pewno na nią czekała, a dzieciaki być może będą rozczarowane, gdy po powrocie z przedszkola jej nie zastaną…

                Poprosiła barmana o wezwanie taksówki. Z serwetek znów wytransmutowała pieniądze, czując się z tym naprawdę podle, ale obiecała sobie, że dopilnuje by zarówno barman, jak i taksówkarz, dostali prawdziwe zapłaty, jak przyjedzie tu ponownie, tym razem ze swoim portfelem.


💞💞💞


                Wysiadła przed biurowcem, w którym mieściła się siedziba firmy Dracona i dopiero teraz uświadomiła sobie, jak wielki on tak naprawdę był. Monumentalny, przeszklony wieżowiec, był synonimem prawdziwego biznesowego sukcesu.
Podeszła do automatycznych drzwi frontowych, które oczywiście o tej godzinie nie mogły się otworzyć. Zapukała więc i pomachała, chcąc zwrócić uwagę siedzącego za kontuarem ochroniarza. Mężczyzna był dość młody, chudy i wyraźnie niezadowolony, że mu przeszkodzono.
Wstał, nie przestając się krzywić, po czym podszedł do bocznych drzwi i uchylił znajdujące się w nich okienko. Hermiona podeszła do niego.

- Słucham? – rzucił oschle.

- Dobry wieczór, nazywam się Hermiona Granger - Malfoy i jestem żoną właściciela tej firmy i…

- A ja jestem królową angielską, tylko zapomniałem dziś swojej korony!

Hermiona spiorunowała go wzrokiem, widząc jak ten bezczelny buc uśmiecha się kpiąco.

- Proszę mnie posłuchać… - zaczęła spokojnie.

- Nie wiem co sobie ubzdurałaś paniusiu, ale żona właściciela tej firmy mieszka w Anglii i na pewno nie łazi po nocach samotnie po mieście. Wynoś się, zanim wezwę policję!

- Chyba żartujesz, człowieku… Wpuść mnie, a udowodnię ci, że…

- Jazda stąd, oszustko! – warknął, po czym zatrzasnął okienko i odszedł.

Hermiona, aż sapnęła z irytacji. No naprawdę! Najpierw wredna sekretarka, a teraz bucowaty ochroniarz? Kogo ten Malfoy zatrudniał w tej firmie?

Rozejrzała się dookoła. Co ona miała teraz zrobić? Czuła się naprawdę bezradna. Taksówka jeszcze nie odjechała, więc postanowiła poprosić taksówkarza, by zawiózł ją do jakiegoś długo czynnego i w miarę kulturalnego pubu, a rano spróbuje jeszcze raz dostać się do firmy… Miała nadzieję, że Luna i Ginny, jakoś sobie bez niej poradzą.


💞💞💞


                W pubie było tłoczno, ale starała się tym nie przejmować. Usiadła przy barze i podparła dłonią policzek. Naprawdę przez chwilę cicho marzyła o tym, by to wszystko okazało się tylko beznadziejnym snem. Czy naprawdę na świecie istnieli tak zdesperowani i pokopani ludzie, jak Linda Ferson, Dante Getty i George Weasley? Powoli zaczynało ją to przerastać… A teraz jeszcze problemy ich przyjaciół, których nie mogła za nich rozwiązać, choć bardzo by chciała…

- Coś jeszcze dla pani? – spytał uprzejmy barman.

- Jeszcze jedno martini – zdecydowała, doskonale wiedząc, że to niezbyt rozsądne, niemniej bardzo teraz tego potrzebowała.

Nie miała pojęcia co dalej. Mogłaby w sumie pójść do hotelu, transmutując więcej fałszywych dolarów, ale nie miała żadnych dokumentów, które mogłaby pokazać podczas zameldowania, a tego nie da się tak łatwo załatwić różdżką… Czyżby przyszło jej spędzić kilka godzin na ławce w parku? Westchnęła ciężko i napiła się swojego drinka.

- Przepraszam… ale… czy może pani Hermiona? – rozległ się głos za jej plecami.

Odwróciła się i spojrzała na niepewnie uśmiechniętego mężczyznę.

- Tak?

- Nie znamy się, ale widziałem zdjęcie w gazecie i… Hermiona Malfoy, tak? Żona pana Malfoya?

- Tak! Zna go pan? – Hermiona aż poderwał się z krzesła.

- Nazywam się Kenny Cheers i pracuję w jego firmie w Londynie w dziale marketingu.

Niski, przystojny i zadbany brunet uśmiechnął się do niej uprzejmie.

- Merlinie! Z nieba mi pan spadł! – Hermiona ledwo się powstrzymała, by go nie uściskać.

- Naprawdę? – Kenny chyba był nieco zdziwiony jej entuzjazmem.

- Znalazłam się tu zupełnym przypadkiem i muszę koniecznie, szybko skontaktować się z Draconem! – wyjaśniła pośpiesznie.

Kenny wyglądał na lekko oszołomionego jej słowami, ale w końcu uśmiechnął się niepewnie.

- Ależ oczywiście! Mam w hotelu AurumTel…

- W hotelu? Jesteś pan tu w delegacji? – zapytała.

- Tak, przyjechałem na dwa tygodnie i dlatego nie mogłem być na państwa przyjęciu w sobotę…

- Rozumiem! Mogę skorzystać z pana urządzenia? To naprawdę pilna sprawa!

- Oczywiście! Zapraszam! Mam ze sobą samochód. Zatrzymałem się w tym samym hotelu, w którym pan Malfoy zwykle rezerwuje dla siebie apartament.

- Wspaniale! Ruszajmy! – Hermiona mimo ogromnej radości i wdzięczności za swoje szczęście, cały czas trzymała w rękawie swojej bluzki różdżkę, tak by móc po nią sięgnąć jeśli zaszłaby taka potrzeba.

- Więc mówi pani, że znalazła się tu przypadkiem? – zagadał, gdy otwierał jej drzwi samochodu.

- Długo, by opowiadać. I mówmy sobie po imieniu, tak będzie łatwiej – poprosiła.

- Oczywiście, chętnie – Kenny uśmiechnął się do niej uprzejmie, po czym zajął swoje miejsce i odpalił auto.

W drodze do hotelu, Hermiona opowiedziała mu co się jej przytrafiło. Nie wiedziała czemu, ale ten mężczyzna wzbudzał w niej sympatię i zaufanie.

- Pan Malfoy go rozszarpie za to na strzępy. Co za kretyn – zaśmiał się .

- Z przyjemnością mu na to pozwolę. Strasznie się tym wszystkim zdenerwowałam – przyznała.

- Nie ma się co dziwić. Więc mówisz, że twoja księgarnia została odnowiona i znów będzie otwarta? Bardzo lubię robić tam zakupy, to magiczne miejsce…

- Dzięki, to miłe! Tak, otwieramy za tydzień w poniedziałek… O ile sytuacja się uspokoi – Hermiona posłała mu wymuszony uśmiech.

- Mój dziadek też miał kiedyś księgarnię… Żałuję, że nie mogłem jej przejąć, ale to nie moja bajka – wyjaśnił.

- Naprawdę? A gdzie? Może ją znam – zainteresowała się.

- W Hogsmeade.

- Och! Wspaniale! Właśnie tam planuje wkrótce otworzyć drugą filię Esów…

Kenny spojrzał na nią uważnie.

- Dziadek zapisał mi budynek po księgarni w spadku… Stoi wystawiona na sprzedaż od lat, ale niestety jest mało chętnych, a jak już ktoś się pojawi, to chce wszystko wyburzyć, co nie bardzo mi odpowiada…

- Serio? Koniecznie muszę go zobaczyć! – Hermiona uśmiechnęła się szeroko.

Może z całej tej kiepskiej przygody, jednak wyniknie dla niej coś fajnego? Byłoby miło, bo po tak wielu dramatach, jakiekolwiek dobre wieści były teraz na wagę złota.


💞💞💞

- Ile to jeszcze potrwa? – Draco przechadzał się nerwowo po Australijskim odpowiedniku biura aurorów.

- Mówiłem panu, że już sprawdzamy czy różdżka pana żony, została użyta gdzieś na terenie kraju…

- Ona na pewno tu jest, bo pierścień rodowy, który nosi, wyraźnie pokazuje swoją lokalizację na terenie Australii! Niestety, jak mówiłem, dokładna magia własności, działa tylko u nas… Ale na pewno się nie mylę i moja żona, jakimś cudem trafiła tutaj! – wściekał się.

- Jeśli tak się stało, to na pewno ją znajdziemy – obiecał mężczyzna, doskonale wiedząc, że rozmawia z kimś ważnym.

Draco wplótł palce we włosy w akcie największej frustracji. Jeśli Hermionie coś się stanie, to nigdy sobie nie daruje, że jej przed tym nie ochronił… Odchodził od zmysłów ze strachu o nią.
Wprost nie mógł uwierzyć, że znów spotyka ich podobna historia. Miał ochotę wykrzyczeć na głos, by cały świat się wreszcie od nich odpierdolił. Czy nie mogli być tak po prostu szczęśliwi? Nacieszyć się sobą po latach rozłąki w spokoju? Chciał ją już odnaleźć… Dotknąć jej. Zamknąć w swoich ramionach i nigdy więcej nie wypuścić.

Nagle rozdzwonił się jego AurumTel. Wyjął go szybko z nadzieją, że to być może Hermiona… Okazało się, że telefonował jeden z jego dyrektorów, Kenny Cheers. Draco już miał zamiar się rozłączyć, gdy coś sobie przypomniał… Kenny miał przecież być teraz w Australii! A to oznacza, że dzwonił do niego o tak później porze nie bez powodu…

- Odbierz – szepnął, czując jak przyśpiesza mu puls.

- Cześć kochanie! – Hermiona uśmiechnęła się blado i pomachała do niego.

Draco opadł na krzesło i wziął głębszy oddech. Ulga jaką odczuł na chwilę zatrzymała jego serce. Nic jej nie było… Dzięki Merlinowi, Slazarowi i komu tam jeszcze było trzeba!

- Hermiona… Gdzie ty jesteś? Co się u diabła stało? – zapytał ochryple.

- Jestem w Australii. Na całe szczęście spotkałam tu twojego dyrektora, a on mnie rozpoznał, bo sama nie wiem co bym zrobiła…

- Gdzie dokładnie jesteś? – Draco poderwał się na równe nogi.

- W tym samym hotelu, w którym zatrzymaliśmy się ostatnio. Jesteśmy w pokoju Kennyego, bo tylko stąd mogłam bezpiecznie zadzwonić…

- Nie ruszaj się! Zaraz tam będę! – obiecał, kierując się szybko do wyjścia.

- Pójdziemy z panem, bo musimy wyjaśnić, skąd pana żona znalazła się nagle na naszym terenie – odezwał się jeden z australijskich przedstawicieli prawa.

- Proszę bardzo! – Draco nie zamierzał protestować.

Sam był bardzo ciekaw co takiego się wydarzyło i miał nadzieję, że sprawa ta zostanie szybko załatwiona. Jeśli nie oficjalnie, to on już zadba o to, by tak czy siak, winni za ten stan rzeczy ponieśli surowe konsekwencje.


💞💞💞


- To tutaj? – spytał cicho Zabini.

- Z tego co udało mi się wyciągnąć od Sammy, to tak – przyznał Theodore, patrząc ponuro na uroczy żółty domek, w jakiejś niewielkiej miejscowości w Illinois.

- Myślisz, że uciekła prosto do niego?

- A do kogo innego? Przecież nie znała innych mugoli – powiedział Theodore  z frustracją pocierając twarz.

- Zapukamy? – zaproponował Zabb.

- Nie. Poczekajmy chwilę – zdecydował.

Nie trwało to długo, bo już po kilku minutach pod dom podjechał mini-van, z którego wysiadł jakiś mężczyzna.

- To on? – spytał z niesmakiem Blaise, patrząc na łysiejącego, szczupłego, bladego facecika w dużych okularach.

- Wdaje mi się, że tak. Widziałem go tylko raz, na zdjęciu – przyznał.

Szybko jednak przekonali się, że to był on… bowiem Tammy wysiadła ze samochodu od strony pasażera i podeszła do tyłu, by wyciągnąć z fotelika Tobiasa.

- Kurwa, stary… Musiało jej faktycznie odwalić, by zdradziła cię z takim niedojdą – wyszeptał Blaise.

- Taa… - przyznał Theodore, patrząc na to, jak jego jeszcze żona, podaje małego mugolowi, który przytula go do siebie z czułością i idzie z nim prosto do domu.

Tammy z ponurą miną podeszła do bagażnika, by wyjąć zakupy. Theodore nie wahał się dłużej tylko wysiadł z auta. Blaise postanowił pozwolić mu, by załatwił to sam.

- Tammy…

Theo wyraźnie widział, jak zdrętwiała na dźwięk jego głosu.

- Co tu robisz, Nottie? – zapytała prawie płaczliwe, odwracając się w jego stronę.

- Naprawdę Tamm? Naprawdę chcesz takiego życia? – spytał cicho, wskazując na dom.

- Napisałam ci, byś mnie nie szukał! – zezłościła się.

- Jak miałem cię nie szukać, jak nasze dzieci tułają się miedzy naszymi przyjaciółmi, a moimi rodzicami, zastanawiając się gdzie się podziewa ich mama? – wypluł, mimo wszystko starając się pohamować złość.

- Ich mamy już nie ma! Zniszczyła się na własne życzenie. Umarła dla świata magii, a w nowym życiu kupuje groszek na przecenie w mugolskim supermarkecie! – Tammy potrząsnęła siatkami, w wyraźnym przypływie desperacji.

- Tamm, posłuchaj… Możemy się przecież jakoś dogadać! Możemy ułożyć to tak, byś mogła widywać dzieci, a ja mógłbym się spotykać z Tobiasem… – starał się mówić spokojnie.

- Nie. Nie chcę tego Theo. Nie chcę musieć myśleć o tym, że mam przy sobie dzieci teraz, a za chwilę będą ze swoją drugą mamą. Wolę takie wyjście, jakie wybrałam – Tammy po raz pierwszy spojrzała mu w oczy i już wiedział, że nie skłamała.

- Kochasz dzieci… Będziesz cierpieć… - próbował ją przekonać.

- Owszem, ale bardziej bym cierpiała, gdyby docierały do mnie choć strzępki tego, co się będzie działo w twoim nowym świecie. Wole być daleko, niż patrzeć jak układasz sobie życie z inną.

- Tammy… Nie możesz odejść! To nielogiczne i…

- I właściwe. Ożenisz się drugi raz i będziesz miał szczęśliwą rodzinę. Żonę, którą będziesz kochał, a ona nigdy cię nie zdradzi, bo też będzie cię bardzo kochać… - po jej twarzy zaczęły płynąć łzy.

- Przestań! Wróć do domu… Dogadamy się jakoś! Coś wymyślimy! – prosił, podchodząc do niej.

- Tu jest teraz mój dom. Mój i Tobiasa. Wiem, że ci z tym ciężko, ale w końcu to zaakceptujesz, Theo. Ja nie mogę wrócić…

- Możesz! Musisz! Ja… - Theodore zawahał się, ale był zdeterminowany do tego, by jego dzieci nie straciły matki, nawet kosztem swojego szczęścia.

- Zapomnisz o niej? Odkochasz się? Pokochasz mnie tak samo? Powiedz… Zrobisz to? – Tammy stanęła tuż przed nim i położyła mu dłoń na ramieniu.

Theo nerwowo przełknął ślinę.

- Ja… Tak…

Ku jego zaskoczeniu, jego żona roześmiała się szczerze i cmoknęła go czule w policzek.

- Jesteś najlepszym facetem pod słońcem, Theodorze Nott. Niestety kiepskim kłamcą… Od początku powinnam była wiedzieć, że to walka skazana na porażkę, ale byłam zagubiona i tak bardzo zraniona tym, że zabroniono mi miłości. Specjalnie nie wypiłam eliksiru, chcąc mieć z tobą dziecko… Chcą udowodnić rodzicom, że mogę się zadać z jakimś właściwym facetem. Byłam taka głupia! Tak bardzo naiwna, licząc na to, że ta miłość na pewno przyjdzie do nas z czasem. Przyszła… Ale nie taka, jakiej potrzebowaliśmy – Tammy objęła go i mocno przytuliła.

- Tilly i Junior…

- Będą otoczeni miłością. Wiem, że tak. Będą mieć ciebie, a ona też je na pewno pokocha. No i twoi przyjaciele, ci wszyscy najlepsi na świecie wujkowie i ciocie. Nasz… Twoje dzieci, to szczęściarze, bo wielu ludzi ich naprawdę kocha. A ja obiecuje ci, że Tobias też tego doświadczy. Zróbmy to dla dzieci i dla siebie. Ułatwmy to sobie, proszę cię – oderwała się od niego i spojrzała mu w oczy.

- Nie myślisz racjonalnie… Jestem pewien, że wkrótce zatęsknisz bardzo mocno za dziećmi i będziesz chciała wrócić – powiedział poważnym tonem.

- Nie. Podjęłam tę decyzję ostatecznie – zapewniła go z mocą.

Theodore popatrzył na nią i zrozumiał, że była zdeterminowana.

- Dam ci czas - postanowił.

- To niczego nie zmieni! – upierała się.

- I tak. Masz miesiąc od dziś, by zobaczyć się z dziećmi… Jeśli tego nie zrobisz, powiem im, że umarłaś. A jeśli kiedyś zmienisz zdanie i zechcesz je zobaczyć, nie dopuszczę do tego za żadne skarby świata! – poprzysiągł jej.

- Dobrze – odpowiedziała krótko.

- Dbaj o siebie i małego – poprosił, spoglądając w stronę domu.

Bardzo chciał zobaczyć i przytulić Tobiasa, ale fakt, że jego ojciec już najpewniej się o nim dowiedział, powstrzymał go przed tym. Nie powinien stwarzać jeszcze większych komplikacji. I tak to wszystko było pochrzanione…

- Ty też dbaj o siebie i o dzieci i nie trać czasu z czekaniem na mnie, Theo. Nie wrócę. Pięć lat dzieliłam cię z inną… Nie chce tego dłużej ani dla ciebie, ani dla siebie.

- Miesiąc. Drugiej szansy nie będzie – powtórzył, po czym odwrócił się i odszedł.

Sam nie wiedział dlaczego, ale nagle odczuł mocne przeświadczenie, że już nigdy więcej jej nie zobaczy… I to wcale nie dlatego, że ona nie zechce do nich wrócić.

💞💞💞

Taki oto rozdział na weekend 😋
Tym razem układ stron okazał się łaskawszy 😁

Dziękuję za Wasze odwiedziny i komentarze - czekam na nie każdego dnia z utęsknieniem! 😘

Duże buziaki i pozdrowienia dla Wszystkich - udanych dwóch dni wypoczynku, dla tych, którzy mogą sobie na niego pozwolić! 😉

Venetiia.