63. Teraz nie mów... zawsze jesteśmy z tobą!

 Dedykacja: Dla ludzi ceniących prawdziwą przyjaźń! 👫
I dla Ewelki - zdrowiej kochana, szybciutko! 💖😘

💞💞💞

                 Leżała na nim całą sobą, a on wciąż był w niej. Byli spoceni, a ich oddechy były chrapliwe i urwane. Dwa orgazmy potrafią naprawdę fantastycznie zmęczyć. Draco przeczesywał jej wilgotne włosy swoimi palcami, a ona pomrukiwała z zadowoleniem w jego szyję. Cieszyła się, że jej nie znienawidził za to, że ukryła przed nim fakt o ich dziecku… Mimo wszystko, było jej lżej na duszy ze świadomością, że on już o tym wiedział.
Poprawił pozycję, wysuwając się z jej ciała i przykrywając ich cienkim prześcieradłem.

- Ona była w ciąży z Potterem? – spytał nagle Draco.

- Tak, na pewno. Ginny nigdy by go nie zdradziła. Sądzę, że… on mógł podmienić jej eliksir, albo coś w tym stylu. Chciał mieć już dzieci, ale Ginny wciąż mówiła, że nie jest na to jeszcze gotowa.

- Pieprzony dupek! Gdyby jednak była z nim w ciąży, to Wizengamot najpewniej nie dałby im w ogóle rozwodu…

- Prawa czarodziejów są do niczego – westchnęła i zaczęła się z niego zsuwać.

- Zostań, tak ślicznie pachniesz – wymruczał w jej włosy i przesunął ją wyżej po swoim ciele, by móc ją krótko pocałować.

- Nie jestem za ciężka? – zapytała, wtulając się w niego.

- Nie. Co mówiłaś o prawach czarodziejów?

- Że są do niczego. Jak mąż może odmówić żonie rozwodu i jeszcze zmusić ją, by z nim dalej mieszkała?

- To zadziała tylko w przypadku, gdy żona nie złoży papierów rozwodowych. Jeśli je złoży i doda podanie o odrzucenie nakazu, to prawdopodobnie nikt jej nie zmusi do przeniesienia się z powrotem do męża.

- A ja głupia wpadłam w panikę, jak napisałeś o tym, że mi nie dasz rozwodu, sądząc, że aurorzy mnie odprowadzą do twojego domu, zakutą w kajdany – zaśmiała się.

- I tak by zrobili… Albo nie. Raczej sam bym po ciebie przyszedł. Aczkolwiek też z kajdankami – żartował.

- Prawie zemdlałam, jak kobieta w ministerstwie powiedziała mi, że wciąż jestem mężatką – wspominała, nadal rozbawiona.

- Byłem pewien, że to żart, gdy mi pokazałaś akt małżeństwa, tylko nie mogłem pojąc co by ci przyszło z takich wygłupów.

Hermiona otwierała właśnie usta, by coś mu odpowiedzieć, gdy ten zamiar przerwało jej pukanie do drzwi.

- Cholera! – zsunęła się z niego i szybko przechyliła przez brzeg łóżka, by znaleźć swoją piżamę.

- Spokojnie. Nikt tu nie wejdzie, bez pozwolenia – Draco wstał i sięgnął po dół swoich dresów, po czym wciągnął je na tyłek i podszedł do drzwi.

- Co tam Bob? – spytał zaraz po ich otwarciu.

- Pan Weasley tu jest. Przyniósł swoją siostrę. Jest nieprzytomna…

- Co?! – Hermiona biegiem rzuciła się do drzwi, prawie taranując obydwu mężczyzn i biegnąc do salonu.


💞💞💞


Ginny leżała na kanapie, a Ron siedział w fotelu zaczerwieniony i nieco zmęczony. Hermiona zbiegła ze schodów i dopadła do przyjaciółki.

- Ginny! Ginny, słyszysz mnie? – pytała, dotykając jej policzka.

Draco, Theo i Blaise też właśnie pojawili się na dole, wszyscy wyraźnie zdenerwowani.

- Robercie, wezwij Oswalda! – nakazał Draco.

- Olaf właśnie się z nim kontaktuje przez kominek w kuchni – odpowiedział szybko Bob.

- Gdzie moja różdżka? Muszę rzucić zaklęcia diagnostyczne! – mówiła z desperacją Hermiona.

- Przywołam – zaproponował Theodore i od razu wyjął swoją.

- Dzięki! – Hermiona po chwili złapała różdżkę w dłoń i zaczęła rzucać szereg zaklęć.

- Przywołaj też jej szlafrok i moją różdżkę – poprosił Draco, widząc, że pod cienką, satynową koszulką, w pośpiechu założoną na lewą stronę, widać wyraźnie piersi jego żony, a poza nim w salonie jest przecież jeszcze trzech innych mężczyzn.

Theo uśmiechnął się lekko i spełnił prośbę przyjaciela.

Hermiona nawet nie zauważyła, jak Draco okrył jej ramiona szlafrokiem, tylko szybko wsunęła dłonie w rękawy i zaczęła dalej badać Ginny.

- Jak się z nią tu znalazłeś, Weasley? – spytał Draco, patrząc jak Rudy popija whisky, siedząc w jego fotelu.

- Była w domu rodziców. Chyba podali jej jakiś eliksir nasenny…

- Dużą dawkę. Musimy ją z tego odtruć – wyszeptała Hermiona.

- Uzdrowiciel zaraz tu będzie – zapewnił Draco, patrząc z niepokojem na zaciętą minę Zabiniego.

Wpatrywał się w nieprzytomną Ginny, jakby się bojąc, że jeśli mrugnie, to ona mu znów gdzieś zniknie.

- Potter się z nią widział? – zapytał Theodore.

Ron przełknął whisky i westchnął.

- Nie… Ale przybyłem w ostatnim momencie, bo miał tam po nią zaraz przyjechać.

- Dziękuję ci Ron! – Hermiona uśmiechnęła się do niego przez łzy.

- Nie ma za co. Dopiero dziś do mnie dotarło, że mama ma poważny problem… Chyba będziemy musieli poszukać dla niej pomocy – mówił.

- Może jednak trzeba zabrać ją z powrotem do Munga? – zapytał szeptem Zabb.

- Magomedyk zdecyduje – postanowił Draco.

- Już jestem – odezwał się starszy jegomość w brązowej pelerynie podróżnej, który wszedł właśnie do salonu.

- Dobry wieczór Oswaldzie, wielkie dzięki za szybkie przybycie – Draco uścisnął mu dłoń.

- Zawsze do usług. Co tu mamy? – zapytał.

- Moim zdaniem za duża dawka eliksiru kamiennego snu – powiedziała szybko Hermiona.

- Sprawdźmy… - uzdrowiciel zdjął pelerynę, wyjął różdżkę i zaczął rzucać zaklęcia.

Wszyscy przyglądali się mu w ciszy.

Kilka minut później skończył badanie.

- Potrzebujemy wanny z ciepłą wodą i miski. Musi dostać eliksiry oczyszczające – mówił uzdrowiciel.

- Zanieśmy ją do naszej sypialni, tam jest największa wanna – zdecydował Draco.

Nim ktoś zdążył coś powiedzieć, Blaise wziął Ginny na ręce i ruszył z nią na górę.

Theodore i Ron zostali w salonie, a Draco i Hermiona poszli za Zabini, wraz z magomedykiem.



💞💞💞



- Ktoś musi z nią wejść do wanny, by się nie zadławiła – powiedział Oswald.

Blais wskoczył do środka wciąż w ciuchach i posadził Ginny między swoimi nogami, w czasie gdy Draco napełniał wannę wodą.

- Odtrucie jej pomoże? – zapytała z niepokojem Hermiona.

- Tak. Odtrucie i trochę eliksiru regeneracyjnego. Dwa – trzy dni w łóżku i będzie zdrowa – zapewnił uzdrowiciel.

- Dzięki Merlinowi – westchnęła i potarła skroń.


Cała procedura odtrucia trwała trochę ponad godzinę i była naprawdę koszmarna. Hermiona odetchnęła z prawdziwą ulgą, gdy wreszcie położyli wciąż nieprzytomną Ginny w jej sypialni, a Martha została przy niej.

- Na pewno nie trzeba ją zabrać do szpitala? – pytał Zabb, rzucając na siebie zaklęcie suszące.

- Na pewno. Nic jej nie zagraża – zapewniał magomedyk, gdy razem schodzili z powrotem do salonu.

- A co z poronieniem? Wszystko się zregenerowało? – zapytała Hermiona.

- Tak, ale powinna na jakiś czas porzucić plany ciąży. Tak na dwa – trzy miesiące.

- Rozumiem, dziękuję bardzo.

- Chodźmy do gabinetu, wypiszę ci czek – Draco wskazał magomedykowi drogę.

- Przyjadę tu jeszcze do niej na kontrolę – wtrącił Oswald.

- W porządku, zapłacę za to z góry – Malfoy poszedł wraz z uzdrowicielem w głąb domu.

Hermiona podeszła do Rona, który wstał i ją uściskał, a Theo i Zabb usiedli na kanapie ze szklaneczkami z whisky.

- Dziękuję ci bardzo! Odchodziłam od zmysłów, jak się okazało, że zniknęła! – przyznała.

- Domyślam się. No nic, muszę już wracać na zgrupowanie. Przyślij mi potem rachunek za leczenie Ginny, pokryję koszty…

- Nie wygaduj głupot! Najważniejsze, że nic jej nie będzie – Hermiona uśmiechnęła się delikatnie.

- Tak. Przekaż jej, że odwiedzę ją zaraz po powrocie.

- Jasne! Wracasz kominkiem?

- Teleportacją… Wreszcie umiem to zrobić bez rozszczepienia – pochwalił się.

Hermiona zachichotała.

- Odprowadzę cię do bramy – zdecydowała, przywołując swoje tenisówki i pelerynę, którą narzuciła na szlafrok.

- Do zobaczenia, Weasley – pożegnał go Theodore, a Blaise tylko uniósł dłoń.

- Trzymajcie się ślizgońskie wężyki – Ron wyszczerzył się do nich, po czym wyszedł wraz z przyjaciółką z domu.


💞💞💞


- Żałuję, że nie zostałem wczoraj dłużej – przyznał, gdy zmierzali w stronę bramy.

- Komu chciałoby się jeszcze tańczyć po dzikim seksie – dogadała mu Hermiona z przekornym uśmieszkiem.

- Co? – Ron spojrzał na nią skonsternowany.

- Czy dlatego dość łatwo zaakceptowałeś Dracona, bo sam masz wężyce w obrotach? – stanęła przed nim i spojrzała mu w oczy.

- Cholera… Nikt nie miał się nigdy o tym dowiedzieć! Jeśli ona się domyśli, że ty wiesz…

- Nie dowie się. Ale na Godryka, Ron! Jak, gdzie, kiedy? I najważniejsze! Jakim cudem…? – zaśmiała się.

- Nie pytaj, bo nie mam pojęcia. Nadal nie znoszę tej małej, wrednej małpy, ale… - Ron wzruszył ramionami.

Hermiona roześmiała się cicho.

- Tak, doskonale cię rozumiem. Ja też do dziś nie wiem jak to się wszystko właściwie stało – zaśmiała się.

                To było dzień po ich wyjściu na kolację. Miłym, ale jednocześnie dziwnie dla niej krępującym. Bo bycie sam na sam z Malfoyem poza szkołą, było czymś nowym i mimo, że ekscytującym, to również i dziwnym.
To dlatego dziś z samego rana, tak by za wiele nie myśleć o wczorajszym wieczorze, poszła do Zakazanego Lasu z Hagridem, pomóc mu w przeliczeniu stada dzikich Garborogów. Była tak zamyślona i zaaferowana tym wszystkim, że zupełnie zapomniała zabrać ze sobą swoją różdżkę. Zasadniczo nie było jej potrzebna, skoro miała notes i samonotujące pióro, ale właśnie zaczynał padać deszcz, a ona po prostu mokła, nie mając na sobie czaru chroniącego.
- Wracaj co zamku, Hermionko. Ja zostanę i skończę sam – zdecydował Hagrid.
- Wspaniale, dziękuję ci bardzo – odparła spokojnie, stawiając wyżej kołnierz swojej peleryny. Dzień był naprawdę paskudny.
Szła ostrożnie, próbując się nie zaplątać w gęste korzenie, ale jej myśli raz po raz uciekały w stronę spojrzenia, jakim wczoraj wieczorem uraczył ją Malfoy. Godryku! Ona naprawdę przez chwilę była pewna, że blondyn zaraz ją pocałuje!
Nie zrobił tego jednak, a tym co ją w tym najbardziej wkurzało, był fakt, że ona podświadomie zdawała się tego teraz żałować.
Nie powinna. Powinna się cieszyć, że tego nie zrobił…
Pochłonięta myślami, nieostrożnie postawiła nogę i upadła, boleśnie raniąc się w kolano. Krzyknęła i spróbowała wstać. Ból był nie do zniesienia… Najpewniej coś sobie właśnie uszkodziła.
Zdusiła łzy i oparła się o drzewo. Deszcz lał coraz mocniej, a ona stała sama pośrodku bardzo niebezpiecznego miejsca, z krwawiącą nogą, łzami na policzkach i wciąż z chaosem w głowie. Zsunęła się po korze i usiadła, z dłońmi wplątanymi we włosy.
Siedziała tak bardzo długo.
W końcu jednak usłyszała, że ktoś ją woła.
- Granger!
- Tutaj! – wykrzyknęła, czując niewysłowioną ulgę.
Za ciemnego drzewa nagle wyszedł Malfoy. Miał na sobie czar chroniący i dlatego błyszczał delikatną poświatą. Wyglądał naprawdę imponująco w rozpiętym, długim, czarnym płaszczu…
- Kurwa mać! Wszyscy cię szukają od kilku godzin! – warczał, podchodząc do niej szybko.
- Upadłam… - to było jedyne co zdołała wykrztusić, gdy on znalazł się tuż nad nią.
- Nie mogłaś się naprawić zaklęciem? – zdziwił się, przyklękając przy niej i patrząc na jej krwawiące kolano.
Hermiona zauważyła, że był zły, ale też w jakiś sposób na jego twarzy odmalował się wyraz ulgi. Chyba cieszył się, że nie będzie musiał jej już dłużej szukać.
- Nie zabrałam ze sobą różdżki.
Malfoy o dziwo parsknął śmiechem.
- Najmądrzejsza czarownica od czasów Ravenclaw, idzie do Zakazanego Lasu bez różdżki? Kpisz czy robisz ze mnie idiotę, Granger? – zapytał z pretensją.
- Śpieszyłam się – wyburczała, nieco urażona.
- Co się z tobą dzieje, że odwalasz takie głupoty? – narzekał, rzucając zaklęcie na jej kolano.
Od razu poczuła ulgę, a ból zniknął.
- Dziękuję – powiedziała, bo wiedziała, że tak wypadało.
- Jest za co. Napędziłaś wszystkim niezłego stracha.
Draco wstał i uniósł różdżkę, wystrzeliwując w niebo białe iskry. Najpewniej to był umówiony znak, że ją znalazł i reszta mogła już zaprzestać poszukiwań.
- Bo jeszcze pomyślę, że się o mnie martwiłeś! – zarzuciła mu.
- No jasne, że tak. Kto by mnie wkurzał, gdyby ciebie zabrakło? – uśmiechnął się cierpko, po czym podał jej dłoń i pomógł jej się podnieść, a zaraz później rzucił na nią zaklęcie suszące i czar chroniący przed deszczem.
Ciepło rozlało się w całym jej wnętrzu, nie tylko z powodu tego, że była już sucha, ale też dlatego, że wciąż trzymał jej dłoń.
- Lubisz być wkurzany? – zapytała, gdy zaczął ją ostrożnie wyprowadzać z gęstwiny poplątanych korzeni.
- Nie lubię, ale już się przyzwyczaiłem, że ty to robisz. Po co zmieniać dobre układy? – spojrzał na nią przez ramię i uśmiechnął się dwuznacznie.
- Głupek – burknęła, czerwieniąc się.
Nie puścił jej ręki, przez cały czas, a ona starała się nie rumienić pod wpływem jego dotyku. Wreszcie wyszli na otwartą polanę, a na ich głowy nagle polał się zimny deszcz.
- Co się dzieje? – zdziwił się Malfoy, gdy czar chroniący nie zadziałał.
- To miejsce najwyraźniej dominuje jakaś inna magia, nie da się tu czarować – stwierdziła.
- To nic, za tamtymi drzewami, widać już boisko do Qudditcha – zauważył.
- Faktycznie. Musiałam dość mocno zboczyć ze ścieżki.
- Zagubiona w lesie bez różdżki. Nawet Longbottom jest bardziej ogarnięty od ciebie – zadrwił.
- Zostawmy już ten temat – westchnęła zdenerwowana.
- W życiu, Granger! Będę ci to wypominał do samej śmierci.
- Nie strasz Malfoy, że będę musiała cię oglądać, aż tak długo – odgryzła się z wrednym uśmiechem.
Nagle przystanął i odwrócił się tak, że stał tuż przed nią, nadal ściskając jej dłoń. Deszcz moczył ich włosy i ubrania, a oni stali i gapili się na siebie.
- To ty się nie łudź, że tak łatwo się ode mnie uwolnisz… - powiedział, a zaraz potem pochylił się i ją pocałował.
Zdrętwiała od tego, nie kryjąc szoku. Ale trwało to tylko sekundy, a zaraz potem wplotła palce w jego mokre włosy i oddała ten pocałunek całą sobą.

Draco szukający po lesie Hermiony

- Szaleństwo, prawda? – zapytał z uśmiechem Ron.

- Totalne – zgodziła się i roześmiała.

- Gdy zgrupowanie się skończy, zarezerwuj dla mnie jeden dzień. Spędzimy go, jak na przyjaciół przystało. Na zakupach, obżarstwie i dużej ilości śmiechu – zaproponował.

- Masz to, jak w banku! – Hermiona pochyliła się i pocałowała go w policzek. – Nieśmiało planuje zrobić sylwestra w domu Ma… W naszym domu w Australii. Nie umawiaj się na żaden bal sportowców, ani w ministerstwie, dobrze? – poprosiła.

- Parkinson też pojedzie? – zapytał z dwuznacznym uśmieszkiem.

- Na pewno ją zaprosimy – Hermiona mrugnęła do niego.

- Spoko, jestem do twojej dyspozycji – Ron uściskał ją po raz ostatni, po czym skierował się do bramy.
Hermiona pomachała mu, wciąż się uśmiechając. Może wtedy była faktycznie sama, ale teraz czuła się naprawdę otoczona prawdziwymi przyjaciółmi.


💞💞💞


- Jak ona się czuje? – spytał Theo, gdy Draco wrócił z gabinetu.

- Pytasz o Hermionę czy Ginny? – upewnił się blondyn.

- O Hermionę.

- Zapewne przez jakiś czas nie będzie chciała wracać do tego tematu. To nawet dobrze, że będzie zajmowała się teraz Ginny i dzieciakami. Lovegood obiecał jej we wszystkim pomóc, dlatego pojadę z tobą jutro do Stanów – poinformował przyjaciela.

- Mowy nie ma! Nie możesz teraz zostawić żony, by uganiać się wraz ze mną za moją… której najwyraźniej do reszty odbiło – Theodore nerwowo potarł skroń.

- Hermiona sama prosiła bym pojechał – zaznaczył blondyn.

- Smoku… A może to ja z nim pojadę, co? Serio, potrzebuję się na trochę wyrwać… - Blaise potarł twarz dłońmi.

- Kiepski pomysł, Zabb. Powinieneś zostać i rozwiązać tę sytuację z Ginny...

- Nie mogę. Gdy widziałem, co się dzisiaj z nią działo w czasie odtruwania, to poczucie winy wpierdoliło całą moją odwagę na tę rozmowę. Nie dam kurwa rady. Muszę mieć kilka dni na pozbieranie się.

Draco i Theodore spojrzeli na siebie niepewnie.

- A co z twoimi wszystkimi sprawami? – spytał cicho blondyn.

- Na razie czekamy na odpowiedzi na pozwy i daty rozpraw, a jak coś to Goldie wszystko ogarnie – odparł Diabeł.

- Nie wyjadę na dłużej niż trzy dni. Nie mogę wziąć ani tyle wolnego w pracy, ani was tak długo obarczać opieką nad dzieciakami – dodał Theo.

- Wiele razy proponowałem ci przejście do naszej firmy. Płacimy lepiej niż bank, a przyda nam się drugi, genialny prawnik. Poza tym będziesz miał nienormowany czas pracy. Możesz u nas zamieszkać z dziećmi, na jak długo zechcesz i mówię ci o tym już chyba setny raz!

- Dzięki Smoku, ale po tym wszystkim, najlepiej będzie jeśli wrócimy do apartamentu. Muszą mieć jakąś namiastkę normalności i domu, gdy do nich dotrze, że Tammy nagle zniknęła. Ale rozważę propozycję pracy u ciebie. Jeśli faktycznie zostanę samotnym ojcem na cały etat, to by mi wiele ułatwiło – Nott westchnął ciężko.

- To fajna praca, Nottie. Szef trochę księżniczkuje, ale żonka już go zaczęła ustawiać… Będzie dobrze – Blaise klepnął go w plecy przyjacielskim gestem.

- Na razie musze spróbować znaleźć tę idiotkę i jakoś przemówić jej do rozsądku. Totalnie jej odwaliło, skoro uwierzyła, że powiem jej ojcu o tym romansie i o Tobiasie…

- Cała ich rodzina trzęsie portkami przed starym Tamm… - zauważył Zabini.

- Choćby u Weasleyów przed Molly. Że też naprawdę pozwolili jej siłą zabrać Ginny do domu i podać jej jakieś dziwne eliksiry w oczekiwaniu, aż Potter ją stamtąd zabierze. To kurwa było chore… - mówił Draco, nalewając sobie i przyjaciołom whisky.

- Totalnie – zgodził się Theo.

Hermiona właśnie weszła do domu i zdjęła pelerynę.

- I jak nastroje? Zabb, lepiej ci? – spytała z drobny uśmiechem.

- Lepiej, bo wiem, że jest bezpieczna, ale i tak chujowo – przyznał.

- Dzięki wielkie Herm, że zaofiarowałaś się zaopiekować dziećmi. Wiem, że to trudny czas, ale…

- Przestań! Kocham twoje dzieci! Są dla mnie jak rodzina – odpowiedziała wprost, uśmiechając się do Notta.

Theodore podszedł i objął ją krótko.

- Szkoda, że jadąc na odbudowę Hogwartu, ja nie zabrałem ze sobą swojej miotły – Theo uśmiechnął się ciepło, wciąż obejmując Hermionę jednym ramieniem i patrząc prowokacyjnie na Malfoya.

- Co? – spytali Draco i Blaise, najwyraźniej nie rozumiejąc o co mu chodziło.

- Może wtedy, to ja bym latał na niej oglądać wschody słońca i teraz miałbym normalną żonę, a nie wariatkę?

Nottie uścisnął jej ramiona przyjacielskim gestem, a Hermiona się roześmiała.

- Najpierw musiałbyś w ogóle umieć latać na miotle, obwiesiu. I ściągaj z niej tę łapę, w tej chwili! – Draco udał groźny ton.

- Cieszę się, że po tym katastrofalnym dniu macie  jeszcze siłę na żarty. Pójdę teraz zerknąć do Ginny i kładę się spać. Jestem totalnie wykończona – przyznała, klepiąc Theo po ramieniu i kierując się w stronę schodów.

- Dobranoc. Słodkich snów – pożegnali ją Theodore i Blaise.

- Zaraz przyjdę – dodał Draco, posyłając jej delikatny uśmiech, który odwzajemniła, nim ruszyła na górę.

- Ustaw się w kolejce Nott. Każdy chciałby mieć taką poukładaną żonę, jak Hermiona – zaśmiał się cicho Zabb.

- A tak dla twojej informacji Theoś, też nie zabrałem wtedy ze sobą swojej miotły na odbudowę Hogwartu – Draco uśmiechnął się pod nosem i znów dolał sobie i im whisky.

- Nie? Przecież miałeś tam swojego nimbusa…

- Kupiłem drugiego w sklepie w Hogsmeade, jak tylko się zorientowałem, że ona co rano włazi na wieżę astronomiczną, by oglądać tam wschody słońca – zaśmiał się ze swoich wspomnień.

- Zakochany wariat! Tak mu odwaliło na jej punkcie po balu w ministerstwie, że pojechał przerzucać sterty kamieni, bo dowiedział się, że ona też miała tam być – dogadał mu Zabini.

- Ty oszuście! A mi mówiłeś, że jedziesz tam, żebym ja miał towarzystwo i że tak nie masz nic lepszego do roboty, bo dopiero od października masz posadę w ministerstwie! – rugał go Theodore.

- A ty mi wmawiałeś, że wybierasz się tam, bo czujesz potrzebę pomocy… Ciekawe, że podobno skupiała się ona głównie na gapieniu się ukradkiem na Lovegood! – odgryzł się Draco.

- Ale serio stary, to się zaczęło już od balu? – zainteresował się Theodore, przy okazji zmieniając temat.

- W sumie… Nie uwierzycie, jak wam powiem, że spodobało mi się to, że nie pozwoliła się wtedy pocałować? 

- Bo to porządna dziewczyna była, zanim się z tobą zadała, Smokowaty – dogadał mu Blaise.

- Wal się! Ja też byłem porządny! Lubiłem tylko pokazywać od początku, kto tu dyktuje warunki… A ona mi na to nie pozwoliła – wspominał.

- Ciesz się, że cię czymś nie przeklęła. Złote Trio słabo wierzyło w nasze przejście na dobrą stronę, nawet po wojnie – przypomniał im Theodore.

- No cóż… Na balu zrobiła na mnie wrażenie i mnie zaintrygowała. Pierwszy raz w czasie zwykłego tańca pojawiły się u mnie takie emocje.

- Gapiłeś się na nią, jakbyś niedowierzał, że naprawdę przed tobą stoi – śmiał się Nottie.

- Bo trochę tak było – Draco też się roześmiał.

- To kiedy do ciebie dotarło, że to coś więcej? – spytał Blaise.

- To się działo stopniowo. Coś zaczęło mocniej kiełkować, jak leżała ze mną pod biurkiem przez trzy godziny, zanim nas nie odgruzowali, po tym, jak przez nią sufit zawalił nam się na głowy. Zamiast się o to na nią wkurzyć, cieszyłem się, że nic jej nie jest. Gadaliśmy wtedy o wszystkim, ciągle ze złośliwością, ale tak… pierwszy raz normalnie.

- Pamiętam. Wyszliście stamtąd nieźle czerwoni… - Theodore uśmiechnął się złośliwie.

- Bo tam było mało powietrza! – narzekał Draco.

- Jasne… I dlatego potem brałeś prysznic przez dwie godziny? – wypominał mu Nott.

- Byłem cały z pyłu i kurzu! – kłócił się Malfoy.

- I wciąż czerwony, nawet po dwóch dniach! – kpił z niego Theodore.

- Masz zaburzenia pamięci! Wcale tak nie było!

- A jak ona nagle wyjechała na tydzień, to prawie z nim zwariowałem. Snuł się po zamku, jak wkurwiająca i ponura zjawa. Wtedy nie łączyłem tego z wyjazdem Granger. Myślałem, że to przez Pansy, która dalej była w nim zakochana i Draco było przykro ją odpychać.

- Tak byłeś tak zajęty ukrywaniem się z podglądaniem pewnej blondynki, że długo niczego nie zauważyłeś – wypomniał mu Draco.

- Za to doskonale pamiętam, jak zobaczyłem, że Hermiona wychodzi z twojego pokoju skoro świt. Byłem wtedy pewien, że zakradła się tam, by cię zamordować… Już chciałem wszczynać alarm, gdy zorientowałem się, że ona ma na sobie twój sweter – zaśmiewał się Theo.

- Mogła go przecież zamordować i zabrać mu sweter – zażartował Zabb.

- Wtedy nie wtulałaby się w niego z uśmiechem, a poza tym słyszałem kroki w pokoju blondasa.

- I co zrobiłeś? – zapytał Blaise ciekawsko.

- Zapukałem.

- No i?

- Otworzył mi z pytaniem: „zapomniałaś czegoś, skarbie?” – Nott parsknął w swoją whisky na samo wspomnienie o tym.

- A potem przez kolejną godzinę Nottie - Smierciotula, wyżerał mi flaki, dopóki nie opowiedziałem mu dokładnie wszystkiego – westchnął Draco, mimo to się uśmiechając. – A od początku wiedziałem, że mam go nie namawiać, by został ze mną w gospodzie, tylko kazać mu iść spać do zawalonych lochów!

- Spadaj! Pamiętasz, jak Longbottom się uparł, że Hermiona weszła do gospody i w niej nagle zniknęła? Musiałem go upić, by go przekonać, że mu się tylko wydawało i to wcale nie była ona! – Nott zachichotał.

- Dużo musiał wypić? – dociekał Blaise.

- Z pół szklaneczki, zanim padł na stół.

Roześmiali się we trójkę.

- I że ty w to poszedłeś Smoku… Do dziś mnie to zadziwia – przyznał Blaise.

- Nie panowałem nad tym – przyznał szczerze Draco. – To było silniejsze od wszelkich racjonalnych myśli.

- A ty i ruda? Opowiesz nam kiedyś, jak to dokładnie było? – spytał Theodore.

- Zaczęło się od tego, że przyszła mi zmienić opatrunki. Pokłóciliśmy się tak, że cały oddział słyszał.

- Zawsze byliście ogniści – zażartował Draco.

- To prawda – Zabini dopił i wstał. – Kiedyś wam o tym opowiem, a teraz lecę się spakować. O której ruszamy Nott? – spytał Blaise.

- O siódmej uaktywni się świstoklik.

- Spoko, w takim razie do jutra – Diabeł pomachał do nich i poszedł na górę.

- Też się kładźmy, to bym wybitnie popieprzony dzień – westchnął Theodore.

- Racja…. I dzięki, że mnie ustawiłeś do pionu. Miałeś rację, mówiąc o tym, że ona przeszła wtedy przez piekło, zupełnie sama.

- Nie ma za co. Od tego są przyjaciele.

Draco uśmiechnął się do Theo i dopił swojego drinka. Miał wspaniałych przyjaciół. I wspaniałą żonę. Mimo wszystko, mógł się naprawdę teraz uznawać, za poniekąd szczęśliwego człowieka.


💞💞💞

Widzicie - koniec dram :) Ale będą i kolejne :D
Znów mam trochę mniej czasu, więc nie obiecuję daty kolejnej publikacji.
Dzięki, że jesteście!

Pozdrawiam! 💓😘