61. Teraz nie mów... to było bardzo trudne!

 Dedykacja: Dla Morsmordre_enervate - bo bardzo czekała na rozdział 😊


💞💞💞

                Drogę do domu pokonali w milczeniu, a Hermiona nawet nie starała się ułożyć w głowie, co mu powie. I tak nie miała pojęcia… Pragnęła, by nigdy się o tym nie dowiedział, ale skoro już… To nie w taki sposób. Czuła się teraz naprawdę podle.
Wyszli z kominka w ich salonie, a Draco bezzwłocznie podszedł do braku i nalał sobie whisky.

- Chcesz? – spytał wskazując na butelkę.

Przytaknęła skinieniem głowy. Wiedziała, że to jej się przyda.
Nalał alkoholu do drugiej szklanki i podszedł do niej, wręczając jej ją. Dopiero wtedy popatrzył jej w oczy.

- Nie zmyśliłaś tego, by w ten sposób okazać jej wsparcie, prawda? – spytał cicho.

- Nie – odpowiedziała krótko.

Draco usiadł w fotelu i napił się whisky.

- Powiesz mi coś więcej, czy mam czekać, aż znów będzie okazja podsłuchać, jak o tym opowiadasz komuś innemu? – spytał cierpko.

Przełknęła łzy i podeszła do kanapy. Usiadła i odstawiła szklaneczkę na niewielki stolik, zbierając się w sobie.

- Pamiętasz, że miałam anginę, gdy byliśmy razem w twoim apartamencie? – spytała cicho.

- Pamiętam.

- Dostałam wtedy od magomedyka eliksir. Tyle, że ten idiota nie wspomniał mi, że może on wpływać na moją antykoncepcję – mówiła cicho.

- Salazarze… - Draco potarł oczy.

- Nie miałam o niczym pojęcia…- wyszeptała. – Aż do chwili, gdy nagle zabolał mnie brzuch… Dowiedziałam się dopiero w szpitalu. Gdy było już za późno.

Nie powstrzymała dłużej gorących łez, które spłynęły jej po policzkach.

- Kiedy to było? – spytał, patrząc w swoją whisky.

- Trzy tygodnie po powrocie. Zdaniem magomedyka… To się stało przez stres.

Draco uniósł głowę i spojrzał na nią.

- Zamierzałaś mi kiedyś powiedzieć?

Ledwo zdusiła szloch.

- Nie – przyznała, bo uważała, że była mu winna szczerość.

- Nie zasługiwałem nawet na to, by wiedzieć? Nawet na tyle? – wyszeptał z bólem.

- To by niczego nie zmieniło, a ta wiadomość tylko, by cię zraniła… - spojrzała na niego błagalnie, licząc, że zrozumie dlaczego chciała mu tego oszczędzić.

- Och! Czyli, że powinienem ci podziękować za to, że nie chciałaś mnie zranić, ukrywając przede mną, że umarło mi dziecko? – spytał z goryczą.

- Draco… Ja…

- Co do cholery jasne znowu ty? Znów sama podjęłaś za mnie decyzję? Drugi raz uznałaś, że masz prawo coś mi zabrać, a ja mam nawet nie pytać dlaczego? – Wkurzony zerwał się z fotela.

- Nie mogłam ci przecież o tym napisać w liście… To by było…

- Właściwe! To by kurwa, było właściwe, Granger! Powinienem był o tym wiedzieć! Powinienem móc opłakać swoje dziecko, jak na to zasługiwało! Ty… - Patrzył na nią ze wściekłością, bólem, rozgoryczeniem i niezrozumieniem.

- Nie chciałam dokładać ci zmartwień…- szepnęła, wciąż płacząc, a łzy kapały na jej złączone ręce, bowiem nie mogła nawet unieść głowy, by na niego spojrzeć.

- Wielkie dzięki, za twą pieprzoną szlachetność! – warknął, po czym odwrócił się i podszedł do kominka.

- Draco…?

Nie odpowiedział, tylko po prostu zniknął w zielonych płomieniach.
Wtedy pozwoliła sobie na prawdziwie rozpaczliwy płacz.


💞💞💞


                Wszedł do swojego apartamentu, zastanawiając się co zrobić najpierw. Napić się, wrzasną coś, czy może coś rozbić?

Zdecydował się najpierw sięgnąć po alkohol, a potem zaplanować co dalej. Właśnie nalewał sobie whisky, gdy do salonu wszedł Theodore.

- Smoku? Hej! Zabb jeszcze śpi…

- Niech gnije, aż wytrzeźwieje, pijaczyna jeden – burknął i zamoczył usta w whisky.

- Coś się stało? – Theo podszedł do niego, patrząc na niego uważnie.

- Nawet to kurwa do mnie jeszcze nie dociera, więc nie ma o czym gadać – powiedział bezemocjonalnie, kończąc drinka i biorąc dolewkę.

- Zawsze jest o czym gadać, a już zwłaszcza, jak ci się smocze iskry sypią z nosa, w wyniku wkurwienia – zażartował Nott.

Draco spojrzał na niego i w jednej chwili coś do niego dotarło.

- Tylko mi nie mów ty skończony złamasie, że o tym wiedziałeś!

- Co? – Theodore zrobił wielkie oczy, słysząc ton kumpla.

Draco w dwóch krokach znalazł się przy nim.

- Zerknęliście z Zabbem na moją stronę w księdze rodowej? – spytał, patrząc przyjacielowi w oczy.

Theo nerwowo przełknął ślinę.

- Powiedziała ci?

- Kurwa! – rzucił szklanką o ścianę, a ta rozprysła się, zostawiając na niej plamę z whisky.

- Draco… Nie mogliśmy się wtrącić. To nie była nasza…

- Nie waż mi się mówić, że to była jej decyzja! Nie miała prawa tego przede mną ukrywać!

- Może i nie miała, ale…

Draco rzucił mu ostre spojrzenie.

- Powinienem się za to z nią rozwieść! Nie mogę żyć z kobietą, która mnie okłamuje i ukrywa przede mną takie rzeczy!

- Smoku, usiądź. Pogadamy… - Theo podszedł do niego i złapał go za ramię, po czym popchnął go tak, by Malfoy usiadł na kanapie.

Poszedł do barku i nalał im po drinku, a Draco ukrył twarz w dłoniach, zdruzgotany tym wszystkim.

- Jak ja mam z nią zostać po czymś takim? – spytał chyba bardziej samego siebie.

- Posłuchaj mnie przez chwilę, dobrze? – poprosił Nott, siadając obok i podając mu drinka.

- Mów – burknął Draco, mocząc usta w alkoholu.

- Wiesz, że życie mi się zawaliło. Wieczorami, leżąc w sypialni w twoim domu i nie mogąc już dłużej roztrząsać tego, co mam teraz zrobić, myślę też o was. O tobie i Diable i o waszych problemach…

- Rozumiem…

- Księga rodowa pokazała nam, że to się stało Hermionie, krótko po tym jak się rozstaliście…

- Wiem – westchnął.

- Ale, gdy to się stało… Ty byłeś już po wypadku. W ciężkim stanie. Po wielu przemyśleniach, doszedłem do wniosku, że gdybyś się o tym dowiedział… Boje się, że to zabrałoby ci wtedy resztę sił do walki. I teraz być może nie byłoby cię już z nami. Dlatego, choć to co powiem, zapewne cię wkurwi, to tak naprawdę bardzo się cieszę, że Hermiona ci wtedy nie powiedziała…

Draco skrzywił się pod nosem i znów się napił. Bolało go to, ale Theo mógł mieć rację. Był wtedy tak bardzo załamany, że taka informacja, jak nic by go po prostu dobiła.

- Ale nie mogła mi powiedzieć teraz?! Jesteśmy znów razem od kilku tygodni! A tak, dowiedziałem się tylko dlatego, że podsłuchałem, jak mówiła o tym Weasley! – wściekał się.

- Naprawdę? Ginny wcześniej nic nie wiedziała? – zdziwił się Theo.

- Najwyraźniej nie. Słyszałem, jak mówiła jej, że skłamała wtedy, że była w szpitalu z powodu bólu głowy…

- Gdzie jest teraz Hermiona? – spytał Nott.

Draco spojrzał na niego zdziwiony.

- Nie wiem. Pewnie gdzieś w domu. Zostawiłem ją w salonie… Czemu w ogóle o to pytasz?

- Bo chce tam pójść i ją przytulić, ty idioto! – Theo wstał.

- Co? – Draco również się podniósł.

- Twoi rodzice dotarli do Francji w trzy godziny po twoim wypadku, ja byłem tam po pięciu, a Blaise zaraz na drugi dzień. Przyjechał też Greg, a po jakimś czasie była u ciebie nawet Pansy…

- Do czego zmierzasz?

- Do tego, że Hermiona w tym samym czasie opłakiwała wasze dziecko zupełnie sama, rozumiesz? Skoro nie było z nią Ginny, to znaczy że nie było z nią nikogo. Nie miała matki, która mogłaby ją przytulić, ani żadnych innych przyjaciół…

- Ale… Może Lovegood? – Draco poczuł jak coś mocno ściska mu się w sercu.

- Wiedziałem o tym, że się pobraliście i rozstaliście. Blaise też o tym wiedział. I… zawsze podejrzewałem, że również twoja matka, bo kiedyś coś mi wspomniała. A Hermiona nie miała komu wylać swoich łez. Ginny dowiedziała się zapewne dopiero po czasie… A Potterowi i Weasleyowi nie powiedziała przez lata. Choć przeżyłeś wasze rozstanie bardzo, to byłeś otoczony ludźmi, którzy cię kochali. Ona musiała sama stanąć na nogi. Straciła rodziców, straciła ciebie, a potem wasze dziecko… To cud, że nie leży teraz martwa, albo nie skończyła jako jakaś załamana, bezdomna alkoholiczka!

- O Merlinie… - Draco usiadł z powrotem na kanapie, uświadamiając sobie, że każde jedno słowo jego przyjaciela jest prawdą.
Przypomniał sobie teraz, jak Hermiona mu wspominała, co Potter zrobił Ginny, tuż po jej powrocie… Na pewno też to przeżywała. Tyle na nią spadło, w tak krótkim czasie…

- A na dodatek teraz, jak gdyby nigdy nic, niańczy Tobiasa, nosi go na rękach, tuli i zarywa dla niego noce, cały czas najpewniej mocno świadoma tego, że mogła to wszystko przeżywać ze swoim maleństwem! A wyobrażasz sobie, co musiała poczuć, gdy zobaczyła cię z Tilly? Przecież wasze dziecko byłoby niewiele od niej starsze!

- Ja pierdole! – Draco wsunął palce we włosy, przekonany, że ogrom i ciężar tych słów, za chwilę rozwali mu czaszkę.

- Dlatego siedź tu i czekaj, aż Diabeł się obudzi, a ja do niej idę. Nie pozwolę, by drugi raz przechodziła przez to piekło sama. Jest też moją przyjaciółką. Wyciągnęła do mnie bez wahania dłoń, gdy życie zaczęło mi się sypać – Theodore podszedł do kominka.

- Czekaj Nott – Draco wstał i odłożył whisky. – To powinienem być ja. Zarówno wtedy, jak i teraz. To ja powinienem przy niej być… – powiedział cicho.

Theo popatrzył na niego przez chwilę, po czym przesunął się i podał mu wazon z proszkiem Fiuu.

- W razie czego, dzwoń na AurumTel – powiedział, gdy blondyn podszedł do paleniska.

- Dzięki. Jak zwykle, świetny z ciebie przyjaciel – Draco posłał mu słaby uśmiech.

- Zawsze do usług, stary – Nott również się uśmiechnął.

Draco wciął głęboki oddech i wskoczył w płomienie. Musiał do niej iść… I powiedzieć jej, jak cholernie jest mu przykro, że ich to spotkało.

💞💞💞


                Leżała w fotelu i wpatrywała się w jeden punkt. Nawet na niego nie spojrzała, gdy wyszedł z kominka, pogrążona chyba w jakiejś smutnej pustce.
Poczuł bolesny uścisk w klatce piersiowej, gdy na nią spojrzał. Theo miał rację… On wyszedł z tego wszystkiego z pomocą przyjaciół i rodziców. Ona nie miała takiego wsparcia… A mimo to stanęła na nogi, zrealizowała marzenie o własnej księgarni i nadal była tą samą dziewczyną, w której się tak bez reszty zakochał. Te wszystkie tragedie wcale jej nie zmieniły, ani nie złamały hartu jej ducha.

Podszedł do niej i przyklęknął przy fotelu, a ona powoli odwróciła głowę w jego stronę.

- Przepraszam… Po prostu nie chciałam cię ranić – wyszeptała.

- To ja przepraszam. Zareagowałem zbyt impulsywnie i… Nie chcę byś myślała, że cię o to obwiniam – sięgnął delikatnie po jej dłoń.

- Sama się obwiniam. Piłam, nie dbałam o siebie, nie spałam, nie dojadałam… - wzdrygnęła się lekko.

- Przestań… - Draco uścisnął jej rękę.

- Nie… Ja chcę żebyś wiedział, że nie mogłam nic zrobić. Gdybym tylko wiedziała, to wszystko potoczyłoby się inaczej – wyszeptała, patrząc mu w oczy.

- Wiem o tym, kochanie – Draco wstał i podniósł ją z fotela, po czym pociągnął na kanapę i posadził sobie na kolanach.

Wtuliła się w jego szyję i rozszlochała na dobre. Nie próbował jej mówić, że ma nie płakać. Widać właśnie tego teraz potrzebowała.

- Gdy wróciłam… Nie miała nic. Za ostatnie pieniądze kupiłam bilet na pociąg z Francji, bo nie miałam ich na tyle, by wynająć świstoklik – przyznała.

- O Salazarze… Skarbie… - Draco dopiero teraz uświadomił sobie, że w ogóle wtedy o tym nie pomyślał.
Poczuł się teraz, naprawdę kiepsko.

- Wróciłam do domu rodziców i okazało się, że nie ma w nim światła, ani wody… Bo rachunki nie były opłacane i je odcięto. Jednak radziłam sobie. Miałam przecież różdżkę, a byłam zameldowana pod tym adresem, więc wolno mi było czarować…

Łzy spływały po jej policzkach, a każda kropla powiększała jego poczucie winy.

- Nie miałam jednak co jeść, dlatego postanowiłam pójść do Harry’ego i poprosić go o pożyczkę, aż znajdę pracę…

Draco zamknął oczy i westchnął cicho. Jego żona… Kobieta jego życia, nie miała co jeść, a on tylko potrafił obwiniać ją o to, że go wtedy zostawiła.
Ani jeden raz przez te wszystkie lata, nie pomyślał o tym, co ona mogła w tamtym czasie przechodzić...

- Gdy weszłam do jego domu, padł na kolana, krzycząc, że niebiosa mu mnie zesłały, bo Ginny właśnie umiera… - wyszeptała.
Jej ciałem wstrząsnął dreszcz, a nowa fala łez wypłynęła na jej twarz.

- Pomogłam mu to jakoś ogarnąć i wymyślić dobrą bajeczkę dla magomedyków, by nie odkryli prawdy. Kryłam go też przed jej rodziną. Wszyscy byli tak zaaferowani Ginny i jej zdrowiem, że nikt nawet nie zwrócił na mnie większej uwagi. Nie zauważyli, że codziennie siedzę u niej tak długo, by liczyć na zaproszenie do nich na kolację, bo w domu miałam tylko suche krakersy.

Draco objął ją mocniej, nie mogą sobie darować, że kobieta, która nosiła w sobie jego dziecko, przymierała głodem. To było dla niego zupełnie nierealne i cholernie bolesne.

- Gdy sytuacja z Ginny się uspokoiła, nie wypadało mi już codziennie wpadać do Weasleyów… Zebrałam się na odwagę i poszłam do Kingsleya, proszą o pomoc w znalezieniu pracy. Pomógł mi, ale dopytywał o ten staż we Francji. Skłamałam, że go nie zdałam… W końcu zatrudniono mnie w dziale współpracy międzygatunkowej. Jak na początek to była praca marzeń, a pensja pozwoliła się utrzymywać… Ale musiałam przepracować cały miesiąc, by ją dostać. Sprzedałam wtedy biżuterię mamy, by jakoś przeżyć. Części nigdy nie odzyskałam… – westchnęła ciężko.

- Merlinie… Dlaczego do mnie nie napisałaś? – wyszeptał, przytłoczony tym wszystkim.

- Obiecałam ci, że nie będę się kontaktować – przypomniała, a on znów poczuł ból w piersi.

To było cholernie przykre. Nie mógł uwierzyć, że musiała przez to wszystko przejść i to zupełnie sama.

- Chciałam się wykazać w nowej pracy, więc zostawałam na nadgodzinach do późnej nocy i bez wahania dźwigałam ciężkie kartony z dokumentami. A po pracy, mimo tego, że pieniędzy miałam niewiele, kupowałam butelkę taniego wina i wypijałam ją, leżąc w zimnym salonie, przy jednej świecy…

Draco zamknął oczy i odchylił głowę. Jak on choć przez chwilę mógł pomyśleć, że miał gorzej po ich rozstaniu? Nott miał rację… On miał wszystko. Sam doprowadził się do takiego stanu. Ten wypadek… To była jego decyzja.
A ona… Przecież doskonale wtedy wiedział, że nie miała nikogo i że pieniądze jej się skończyły. Ale samolubnie namówił ją, by została z nim na cały miesiąc w jego mieszkaniu, zamiast zajmować się poszukiwaniem pracy, jak wszyscy inni, którzy tak jak oni skończyli wtedy edukację. Przecież ona nawet początkowo planowała wróci na jeszcze jeden rok nauki do Hogwartu! To on prosił ją i przekonywał, by zmieniła zdanie, bo nie chciał widywać jej tak rzadko…

- Harry i Ron solidarnie uznali, że jestem taka przybita bo nie udało mi się odzyskać rodziców i o nic więcej nie pytali. Chyba nawet mnie wtedy trochę unikali – uśmiechnęła się smutno. – Ginny dopiero po kilku tygodniach zaczęła okazywać mi wsparcie i wyciągać mnie powoli z tego dołka.

- Też mi przyjaciele! A ty łaziłaś z tym bliznowatym kretynem przez prawie rok po lesie… - warczał.

- To się stało nagle. Wieczorem gdy wróciłam z pracy i szykowałam sobie pierwszy porządny posiłek tego dnia, to znaczy zupę z puszki i grzanki… Zabolał mnie brzuch. Bardzo mocno – zaszlochała spazmatycznie.

- Promyczku…- Draco wplótł palce w jej włosy i wtulił się policzkiem w jej skroń, czując, że chyba nie chce dalej tego słuchać.

Ogrom jej bolesnych przeżyć prawie odbierał mu oddech. Czuł się taki słaby i winny. Gdyby wtedy zamiast się umartwiać i pragnąć śmierci, zawalczył o nią, zatrzymał ją jakoś… Może wszystko potoczyłoby się inaczej. Może mieliby teraz pięcioletnią córkę, której najlepszą przyjaciółką byłaby Tilly, albo syna, który kochałby latanie na swojej dziecięcej miotle…? Gdyby tylko nie pozwolił jej wtedy odejść…

- Nie wiedziałam co się dzieje, ale nie podejrzewałam nawet… - wyszeptała zbolałym głosem.

- Czy… Czy ktoś tam z tobą był? – musiał o to zapytać.

Potrząsnęła przecząco głową.

- Nie. Nie miałam nawet kogo poprosić o przyniesienie mi rzeczy, więc kupiłam wszystko w szpitalnym sklepiku… Przez co znów byłam spłukana. Musiałam potem sprzedać kilka książek taty, by wykupić eliksiry, których zażywanie mi zlecono.

- Hermiona… Proszę… Nie mów już nic więcej. Tak bardzo cię przepraszam… - jęknął, czując jak pieką go oczy.
Nie płakał od prawie sześciu lat, ale teraz miał na to wielką ochotę.

- To ja przepraszam… Może gdybym wtedy inaczej postępowała…

- Ciii… Nawet tak nie myśl! – poprosił zbolałym głosem.

Hermiona rozszlochała się na dobre wtulając się w niego mocno.
Draco obejmował ją i głaskał, w głębi serca nienawidząc się teraz za to, że w pierwszej chwili, jedyne o czym pomyślał, to by ją zostawić, za karę, że milczała o poronieniu…
A teraz widział, jak bardzo bolesny był dla niej powrót do tych wspomnień. Nawet sobie nie chciał wyobrażać, jak rozpaczała za ich nienarodzonym dzieckiem… Bo na pewno była świadoma tego, jak bardzo by je pokochała. To dziecko byłoby dla niej wszystkim… I dla niego też. Ono i ona… Nie chciał jej dłużej ranić, ale musiał znać odpowiedź na jeszcze tylko jedno pytanie.

- Gdyby to się nie stało… Gdyby wtedy wszystko było w porządku, powiedziałabyś mi? – spytał ledwo słyszalnym szeptem.

- Tak. Nigdy bym ci nie zabrała twojego dziecka… Przysięgam! – powiedziała, odsuwając się i patrząc mu w oczy.

Draco pochylił się i pocałował ją lekko.

- Nie płacz już – poprosił. – Wszystko się ułoży… Wszystko jeszcze przed nami – zapewnił, całując ją znowu.

Westchnęła cicho i znów wtuliła się w niego. A on miał nadzieję, że zrozumiała, że chodziło mu o to, że będą jeszcze mieli kiedyś dzieci. I będą wtedy najszczęśliwszymi rodzicami na świecie.


💞💞💞


                Gdy Hermiona zasnęła mu na kolanach, ostrożnie zaniósł ją do sypialni i ułożył w łóżku. Nadal nie mógł się pogodzić z tym, że to wszystko się jej przydarzyło, a on przez lata żył w nieświadomości.
Chciałby móc ją ochronić przed tym tragediami, ale było już za późno. Musiał teraz z tym żyć.

Nagle rozdzwonił się jego AurumTel. Wyszedł szybko z sypialni i odebrał, widząc, że to Theo.

- Hej, wszystko u was dobrze? – zapytał szybko.

- Jest daleko od „dobrze”, ale Hermiona zasnęła, więc liczę, że jak wstanie to będzie trochę lepiej. Co tam?

- Mamy problem… - Theodore obejrzał się przez ramię.

- Jaki? – Draco potarł skroń, mając już serdecznie dość.

Co za przeklęty dzień!

- Zabini wstał, ale nie chciał ze mną gadać, tylko wziął butelkę whisky z barku i wlazł do łazienki. Siedzi teraz pod prysznicem od przeszło pół godziny i nie odzywa się słowem.

- Szlag! Dobra, zaraz tam będę – zdecydował Draco i skierował się w stronę schodów, jednocześnie rozłączając rozmowę.

W salonie natknął się na Roberta.

- Jeśli moja żona się obudzi, masz mi natychmiast dać znać, jasne? – nakazał, szybko podchodząc do kominka.

- Oczywiście, proszę pana!

Nie powiedział już nic więcej, tylko wskoczył w zielone płomienie, modląc się by ten popieprzony dzień wreszcie się skończył.


💞💞💞


                Zabb siedział oparty o ścianę, a woda lała mu się na łeb. Odchylał się spod jej strumienia, tylko po to, by pociągnąć kilka łyków ognistej, prosto z gwintu, po czym znów opierał się o ścianę, a mocny strumień spływał mu po twarzy.

- Stary, co ty kurwa odpierdalasz? – warknął Draco, za pomocą różdżki odcinając dopływ wody.

- Kąpię się – powiedział martwym głosem.

- Wyłaź! Musimy pogadać! – Draco rzucił w niego ręcznikiem, nie kryjąc swojej irytacji.

- Jeszcze nie skończyłem – Zabini, znów pociągnął zdrowo z butelki.

- Wyjdź sam, albo zaraz ja i Nott wyciągniemy cię siłą, przy okazji kopiąc cię w tyłek! – ostrzegł go Draco.

Blaise spojrzał na niego ze szczerą niechęcią, ale podniósł się niezgrabnie i wyszedł z pod prysznica, owijając biodra ręcznikiem.

- Czekamy w salonie, aż się ogarniesz! – nakazał mu Malfoy, wyrywając whisky z jego dłoni.

Blaise pojawił się po dziesięciu minutach, ubrany w dres i podkoszulek.

- Dajcie whisky – zaczął.

- Nie możesz ciągle pić, bo się wykończysz! – pouczył go Theo.

- No i super, pasuje mi ta opcja – Blaise wyciągnął rękę w stronę stojącej na stole butelki.

- Powiesz nam, co ci odwaliło, że tak się zachowujesz? Weasley spadła ze schodów, to był pieprzony wypadek! Nawet człowiek z najlepszym refleksem na świecie nie zdążyłby temu zapobiec! Nie możesz się za to obwiniać… - mówił twardym tonem Draco, jednocześnie zabierając butelkę spod jego zasięgu.

- Ona spadła przeze mnie – powiedział cicho i podszedł do Dracona, wyrywając od niego whisky.

- Jak to przez ciebie? – dopytywał Nott.

- Normalnie. Uciekała przede mną, spadła i straciła dziecko. Zabiłem jej dziecko – powiedział beznamiętnie.

- Chyba oszalałeś, obwiniając się o to! To się stało przypadkiem, nie możesz… - Draco chciał coś jeszcze powiedzieć, ale przerwał mu dźwięk dzwoniącego AurumTela.

Wyjął go z przekonaniem, że dzwoni Robert, ale okazało się, że była to jednak Hermiona.

- Hej, musiałem na chwilę skoczyć do apartamentu, ale…

- Draco! Obudziła mnie Luna, dzwoniąc na AurumTel. Jest teraz w szpitalu… Podobno Ginny już się wypisała, sama na własne żądanie ponad trzy godziny temu! Do domu jednak nie dotarła… - Hermiona przełknęła łzy. 

- Cholera! – zaklął Draco.

- Gdzie ona jest?! – Blaise, aż się opluł z emocji.

- Podejrzewam, że jej rodzice mogli ją zabrać wbrew jej woli do ich domu… – przyznał Draco.

W apartamencie na kilka minut zapadła głucha cisza, a wreszcie butelka wysunęła się z dłoni Zabiniego, a on upadł na kolana i ukrył twarz w dłoniach.


💞💞💞

Wreszcie jest ten rozdział, na który wielu z Was czekało. Mam nadzieję, że nikogo nie zawiódł. Czasu nadal mam niestety mało, ale publikacje nie powinny być rzadsze, niż 3 razy w tygodniu.

Dziewczyny z bloga 18+ - bardzo proszę piszcie dalej i więcej, bo Wszystkie bardzo czekamy na Wasze cudowne teksty! 😍

Pozdrowienia dla Wszystkich!

Wasza V. N.