60. Teraz nie mów... bolesna wiadomość!

 Dedykacja: Dla tych co czuwają 😁💜





💞💞💞

                Właśnie tańczyła z Nevillem, który opowiadał jej o swoim projekcie dotyczącym zaklęć ochronnych dla roślin, gdy Parvati wbiegła z krzykiem do ogrodu.

- Hermiona! Ginny spadła ze schodów! – wrzasnęła, a Hermiona poczuła, jak jej ciało przeszył zimny dreszcz.

Pędem ruszyła w stronę domu, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że Draco biegnie tuż za nią. Wbiegli do holu akurat w momencie, gdy Blaise podnosił z ziemi bladą Ginny. Na jej głowie widniała krwawiąca rana.

- Który kominek ma połączenie do Munga?! – krzyknął Zabb do Dracona, wyraźnie spanikowany.

- Gabinet! – zawołał Malfoy, a Hermiona poczuła na twarzy łzy, gdy biegła tuż za nim w tamtą stronę.

Draco wyprzedził go przy samych drzwiach i otworzył je na oścież, a później podbiegł do kominka, by rozpalić w nim ogień.

- Idź z nimi, a ja przekażę Theo i Lunie by ogarnęli gości i zaraz tam jestem – powiedział do niej, gdy Blaise i Ginny zniknęli w płomieniach.

- Dobrze! – rzuciła tylko i złapała za proszek Fiuu.
Po chwili już była w kominku.

Gdy znalazła się w holu Munga, Blaise właśnie wzywał pomocy. Natychmiast dwóch magomedyków podbiegło do niego z noszami. Od razu ułożył na nich ostrożnie Ginny.

- Co się stało? – spytał niższy z mężczyzn.

- Spadła z wysokich schodów – wyjaśnił Zabini, spanikowanym głosem.

- Proszę wypełnić jej kartę rejestracji, a my się nią zajmiemy – obiecał wyższy z nich, po czym biegiem ruszyli w stronę jakiś drzwi.

- Blaise… - Hermiona podeszła do niego, łapiąc go za ramię.

- Ona spadła… Nic nie mogłem zrobić, nie zdążyłem… - wyszeptał z bólem.

- Spokojnie! Nic jej nie będzie! – Hermiona starała się heroicznie walczyć ze łzami.

- Proszę państwa? – rejestratorka spojrzała na nich wyczekująco.

- Ginevra Potter, nazwisko panieńskie Weasley. Ma dwadzieścia trzy lata. Spadła ze schodów… - wyjaśniła pośpiesznie Hermiona, nadal hamując łzy

- Ktoś z państwa jest uprawniony do otrzymywania informacji o jej stanie zdrowia?

Hermiona nerwowo spojrzała na Zabiniego. Nie chciała tego mówić na głos, ale obawiała się, że mógł to być wciąż Harry…

- Zdaje się, że zmieniła to, w czasie gdy mnie szykowano do wypisu. Mówiła, że dobrze zrobiłem wskazując Dracona, jako moją osobę do kontaktu. Chyba wskazała ciebie… - wyjaśnił pośpiesznie Blaise.

- Hermiona Granger – Malfoy – powiedziała szybko.

- Dowód tożsamości proszę – odrzekła czarownica.

Hermiona jęknęła cicho. Nie miała go przecież przy sobie…

- Masz AurumTel? Zadzwonię do Dracona i poproszę… - zaczęła mówić, ale Blaise tylko warknął i zmierzył czarownicę wrogo, po czym ruszył do stojaka z gazetami.

Po kilku sekundach, wrócił z dzisiejszym wydaniem Proroka, który na pierwszej stronie, informował o ich przyjęciu poślubnym.

- Proszę bardzo. Jest zdjęcie z podpisem! Wystarczy? – rzucił gazetą pod nos rejestratorki.

Kobieta popatrzyła na niego z niechęcią.

- Z tego co widzę w magicznym raporcie dopiero rozpoczęło się badanie. Trzecie piętro, urazy pozazaklęciowe. Proszę poczekać na korytarzu, magomedyk państwa poinformuje co się dokładnie podziało ze zdrowiem pani Potter – wyburczała.

- Dziękuję! – Hermiona i Zabini  skierowali się w stronę schodów, akurat w momencie, gdy Draco wyszedł z kominka.

- Wiadomo już coś? – zapytał, szybko do nich podchodząc.

- Tylko tyle, że jest wciąż badana – wyszeptała Hermiona.

- Chodźmy, jest na trzecim piętrze – Blaise nie chciał tracić czasu i od razu zaczął wbiegać po schodach.

- Wszystko będzie dobrze – Draco złapał Hermionę za rękę.

- Mam taką nadzieję – powiedziała cicho i mocno uścisnęła jego dłoń, szukając w ten sposób oparcia.


💞💞💞  


                Stali na korytarzu w milczeniu. Nie próbowali rozmawiać, dobrze wiedząc, że próba rozmowy tylko ich mocniej zdenerwuje. Blaise opierał się o ścianę z rękami w kieszeniach, a Draco obejmował Hermionę tak, by mogła się o niego opierać. Była bardzo zaniepokojona, a długi brak informacji, wcale nie poprawiał tego stanu.
Wreszcie jednak zza białych drzwi wyłonił się magomedyk. Jego dość ponura mina, sprawiła, że Hermionie dreszcz niepokoju przebiegł po plecach.

- Pani jest osobą do kontaktu medycznego? – spytał, zaglądając w kartę.

- Tak! – odpowiedziała szybko Hermiona, gdy mężczyzna podszedł bliżej.

- Bardzo mi przykro… Robiliśmy wszystko co w naszej mocy, ale niestety się nie udało…

- Co? – Hermiona zachwiała się na nogach i dobrze, że Draco stał tuż za nią i szybko położył jej dłonie w talii, bo jak nic by się przewróciła.

- Co to ma znaczyć?! – krzyknął zdruzgotany Blaise.

- Niestety nie udało nam się uratować ciąży. Pani Potter straciła dziecko.

- Co?! – teraz krzyknęli to razem we trójkę.

- To była dość młoda ciąża, góra szósty tydzień – wyjaśnił magomedyk.

- Ale… Ginny wcale nie była w ciąży! – zawołała zszokowana Hermiona.

- O Salazarze…- Blaise ukrył twarz w dłoniach.

- Najwidoczniej z jakichś powodów o tym państwu nie powiedziała… Poza tą bolesną stratą, ma także złamany nadgarstek, wstrząs mózgu i pęknięte żebro. Kilka otarć i siniaków. Powinna u nas zostać z dwa, trzy dni – wyjaśnił.

- Ale jej życiu nic nie zagraża? – upewniła się Hermiona.

- Nie. Może pani do niej zerknąć, ale i tak jest nieprzytomna. Obudzi się dopiero jutro rano, gdy zejdą pierwsze dawki eliksirów – mówił.

- Dobrze… Ja chcę ją zobaczyć – zdecydowała.

- Mogę pójść z żoną? – zapytał Draco, widząc, że Hermiona nadal ledwo stoi na nogach.

- To oddział zamknięty, więc tylko jedna osoba i tylko na kilka minut – powiedział uzdrowiciel.

- Poradzę sobie – zapewniła Hermiona, ściskając dłoń Dracona.

- Będę tu czekał – obiecał, oddając jej uścisk i z niepokojem patrzył, jak ona znika za białymi drzwiami.

- Salazarze… – jęknął boleśnie Zabb.

- Trzymasz się jakoś? – spytał blondyn, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciela.

- Smoku… - Blaise uniósł głowę i zabrał ręce z twarzy, a Draco ledwo powstrzymał jęk.
Zabb był kompletnie załamany.

- Spokojnie Diable, wszystko będzie dobrze…

- Zabiłem jej dziecko – wyszeptał i otworzył szeroko oczy w szoku, jakby właśnie to do niego dotarło.

- Co ty pleciesz? – Draco patrzył na niego, coraz bardziej niespokojny.

- Ona przeze mnie spadła z tych schodów… - Blaise zrobił dwa kroki w tył. – Muszę… Ja muszę…

- Nigdzie nie idziesz, Zabini! Poczekamy na Hermionę, a potem wrócimy do domu i poga… Ej! - Nim zdążył dokończyć, Diabeł odwrócił się i wybiegł z korytarza.

- Cholera! -  Draco chciał pobiec za nim, ale wiedział, że nie może zostawić Hermiony tu samej.

Szybko wydobył swój AurumTel.

- Zadzwoń do Theo! – powiedział i modlił się, by Nott miał przy sobie swoją złotą płytkę.

- No hej! Wiadomo już coś? – zapytał od razu Nott.

- Musisz iść szukać Zabiniego! Wybiegł ze szpitala, jak wariat, obwiniając się o to wszystko… Boję się, że zrobi coś głupiego! – powiedział, nie kryjąc zdenerwowania.

- Spoko! Przekażę tylko Lovegood, by sama pożegnała resztę gości i się zbieram. Wezmę też kilku ludzi Stebinsa.

- Tak zrób. Dołączę do was, jak tylko odstawię Hermionę do domu – obiecał.

- Lepiej z nią zostań… Zresztą będziemy w kontakcie!

- Dobra, dzięki! – Draco przerwał połączenie, czując jak mocno spięte są wszystkie jego mięśnie.

Ilość kryzysowych sytuacji, jaka na nich spadła w ostatnim czasie, powoli zaczynała go przytłaczać. Wiedział jednak, że nie może się poddać. Hermiona go potrzebowała… Zresztą Theo i Zabb też. Musiał być silny.


💞💞💞


                Wrócili do domu tylko po to, by móc się krótko przespać, odświeżyć i przebrać. Gdy Draco pomagał jej zdejmować sukienkę, nie mogła powstrzymać łez. Ginny… Jej biedna Ginny straciła dziecko, tak samo jak ona kiedyś. Też po rozstaniu z mężem, też na wczesnym etapie ciąży i najpewniej też nic o niej nie wiedząc. Hermiona dobrze pamiętała, że Ginny zawsze skarżyła się na brak regularność miesiączek. Zapewne po prostu założyła, że to zwykłe opóźnienie…
Niemniej to i tak był szok. Skoro Ruda planowała odejść od Harry’ego, jakim cudem nie dopilnowała eliksirów antykoncepcyjnych? Przecież zawsze była bardzo ostrożna w tym temacie…

- Cii… Nie płacz już, skarbie… - poprosił Draco, tuląc ją do siebie.

- Dlaczego musiało ją to spotkać? – wyszeptała z bólem.

- Nie wiem… Bardzo mi przykro. Chodź, położysz się, a prysznic weźmiesz, jak wstaniesz – Draco wypiła spinki z jej misternego koka i pomógł jej zdjąć pończochy, po czym zaprowadził ją do łóżka.

- Co z Zabinim? – spytała, wsuwając się pod kołdrą.

- Nott i inni go szukają…

- Dołącz do nich, bo i tak na pewno nie zaśniesz – Hermiona delikatnie dotknęła jego policzka, gdy się nad nią pochylił.

- Ja…

Nie dokończył, bo właśnie zadzwonił jego AurumTel.

- To Theo – powiedział, odbierając szybko.

- Znaleźliśmy go Smoku. Jest w knajpie na Nokturnie… Pije, jak szalony – Nott niepewnie spojrzał przez ramię, na jakiś ponury budynek.

- Zaraz tam będę – obiecał Draco.

- Nie trzeba. Jest tu ze mną Goyle. Poczekamy, aż skończy i dotaszczymy go potem do apartamentu, żeby wytrzeźwiał…

- Dobry pomysł. Na pewno nie trzeba wam pomóc?

- Zabini i tak już nie kontaktuje. Lepiej się wyśpij. On będzie nas potrzebował, jak już wytrzeźwieje.

- Racja. Dzięki Nottie… - Draco posłał mu słaby uśmiech.

- Spoko. Do zobaczenia jutro – powiedział, po czym się rozłączył.

- Cieszę się, że zostajesz – przyznała Hermiona, gdy patrzyła jak się rozbiera.

- Spróbuj zasnąć – poprosił.

- Spróbuję, jak się przytulę – uśmiechnęła się blado.

Draco wyskoczył z ciuchów i w samych bokserkach wszedł pod kołdrę i od razu wciągając ją w swoje ramiona. Nie mogła się powtrzymać i znów poleciało jej kilka łez. Gładził jej włosy i szeptał pocieszające słowa, gdy leżała z głową na jego klacie i był zupełnie nieświadomy tego, że te łzy, spływają z jej oczy z rozpaczy, za ich utraconym przed sześciu laty dzieckiem.


💞💞💞


                Stawili się w szpitalu skoro świt. Hermiona nie chciała dłużej czekać, a Draco nie zamierzał jej zabraniać. Od razu załatwili w rejestracji przeniesienie na prywatną, płatną salę, a Malfoy bez mrugnięcia okiem wystawił czek. Theo dał im znać, że Blaise pił do piątej rano, kompletnie załamany. Zalał się tak, aż wreszcie spadł z krzesła i mogli go wtedy z Gregiem zabrać do apartamentu Dracona w centrum.

Gdy weszli do Sali, Ginny jeszcze spała. Obsługa szpitala wniosła do sali kilka wazonów z pięknymi bukietami i życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia.

- Wieści szybko się rozchodzą – zauważyła Hermiona, przeglądając kartkę z życzeniami od Redakcji Proroka.

- Parvati narobiła takiej afery, że prawie wszyscy usłyszeli.

- Gdzie zniknął Ron, że tu z nami nie dotarł? – zastanawiała się.

- Wyszedł wcześniej z przyjęcia… Zapewne krótko po tym, jak dostał to czego chciał – Draco uśmiechnął się dwuznacznie.

- Masz na myśli…

- Pansy nienawidzi przyrody, więc nie wiem po co innego miałaby iść zwiedzać nasz park, na dodatek w ciemności.

- Musze z nim o tym kiedyś pogadać – zdecydowała.

- Ciekawe czy się tego nie wyprze?

Hermiona zerknęła na największy kosz, pełen prześlicznych, kolorowych kwiatów. Ze zdziwieniem zauważyła, że był od nich…

- Kiedy to załatwiłeś? – spytała.

- Robert pilnuje takich rzeczy – odpowiedział z uśmiechem. – Zapytał mnie tylko wczoraj, czy sobie tego życzymy.

- Jest niezastąpiony – powiedziała z podziwem Hermiona.

- To prawda. Tylko raz mi tak naprawdę podpadł – Draco uśmiechnął się, przypominając sobie, jak przerwał mu próbę zaciągnięcia Hermiony do sypialni.

- Muszę zapytać uzdrowiciela, czy Ginny będzie mogła już coś zjeść.

- A co najbardziej lubi? Skoczę i przyniosę, żeby już było, jak się obudzi.

Hermiona uśmiechnęła się do niego promiennie.

- Babeczki orzechowe z tej cukierni obok mojej księgarni. I jeszcze tartę z melasą…

- A ty na co masz ochotę? – zapytał z kokieteryjnym uśmieszkiem.

Podeszła i stanęła tuż nad nim.

- Zgadnij – powiedziała cicho.

Draco wstał i przyciągnął ją władczo do siebie.

- Na rogaliki z malinami i rajską gruszkę… I zapewne na kawę, czarną, ale za to z cukrem – wyszeptał jej do ucha.

- Zapomniałeś o najważniejszym – sięgnęła jego ust i pocałowała go z uczuciem.

- To dostaniesz wieczorem… - obiecał, przesuwając nosem po jej policzku.

Hermiona westchnęła ciężko.

- Jakoś wytrzymam. A na razie rajska gruszka musi mi wystarczyć – uśmiechnęła się i delikatnie potargała mu włosy, na co spojrzał na nią z udawanym oburzeniem.

- To zaraz wracam – powiedział, cmokając ją lekko w usta.

- Dzięki. Jesteś najlepszy, skarbie!

Draco mrugnął do niej, po czym wyszedł z pokoju Ginny.

- Naprawdę jest… - usłyszała słaby szept.

- Gin! – Hermiona szybko do niej podeszła.

- Hej Herm…

Hermiona usiadła na brzegu jej łóżka i złapała mocno za dłoń przyjaciółki.

- Jak się czujesz? – spytała z troską.

- Jakbym spadła ze schodów – powiedziała z delikatnym uśmiechem.

Hermiona też się uśmiechnęła.

- Masz zakaz noszenia wysokich obcasów na… Na zawsze!

- Tak, pamiętam, że noga mi się wykrzywiła… - Ginny chyba coś sobie zaczęła przypominać.

- Już dobrze kochanie… - Hermiona nerwowo przełknęła ślinę.

Właśnie zrozumiała, że to ona będzie musiała powiedzieć Ginny o utracie dziecka.

- Blaise? – spytała cicho Ruda.

- Obwinia się, że cię nie uratował. Upił się wczoraj do nieprzytomności – wyszeptała cicho Hermiona.

- Głupek – mruknęła i zamknęła oczy.

- Jak tylko wytrzeźwieje, to go tu przywlokę! - obiecała.

- Pewnie myśli, że nie chcę go widzieć, po tym co usłyszałam… – wyszeptała.

- Co masz na myśli?

Ginny nie zdążyła odpowiedzieć, bowiem do jej pokoju właśnie wszedł Magomedyk.

- Dzień dobry pani Potter – przywitał się.

- Weasley. Nie używam już nazwiska byłego męża, rozwodzimy się – powiedziała od razu Ginny.

- Rozumiem. Nazywam się Linus Poon i jestem pani uzdrowicielem prowadzącym. Chciałbym panią zbadać – wyjaśnił.

Hermiona wstała z łóżka przyjaciółki i patrzyła, jak magomedyk rzuca zaklęcia.

- Kości ładnie się zrosły, a wstrząs mózgu nie wywołał żadnych uszkodzeń. Eliksir oczyszczający też zadziałał. Nie powinna pani zachodzić w ciąże przez najbliższe trzy – cztery miesiące.

- Jaki eliksir oczyszczający? – Ginny z niepokojem popatrzyła na Hermionę.

- Gin… Tak mi przykro… Tak strasznie mi przykro… - wyszeptała, a po jej policzkach spłynęły łzy.

- Nie poinformowana panią jeszcze o utracie ciąży? – spytał z zaskoczeniem uzdrowiciel.

- Jakiej ciąży?! – Ginny, aż usiadła w swoim łóżku.

- Była pani w szóstym tygodniu ciąży… Niestety upadek ze schodów wywołał poronienie…

- Co? – Ginny wyglądała na zdruzgotaną.

- Bardzo mi przykro, pani Weasley. Proszę się jednak nie martwić. Organizm się szybko zregeneruje i będzie pani mogła mieć dzieci.

- O Godryku… - Ginny przytknęła dłoń do ust.

- Jeśli nie napotkamy na żadne komplikację, jutro będzie pani mogła pójść do domu – zapewnił.

- Dziękujemy panu – wtrąciła Hermiona, widząc, że Ginny zaczyna płakać.

Magomedyk kiwnął tylko głową i szybko wyszedł z sali.

Hermiona z powrotem usiadła na łóżku przyjaciółki i objęła ją mocno, pozwalając jej płakać w swoje ramię.

- Nie wiedziałam… Myślałam, że przez stres spóźnia mi się okres. Chciałam iść w poniedziałek do mojej magomedyczki… - szeptała zbolałym głosem.

- Domyśliłam się tego, Gin… - Hermiona gładziła ją po włosach.

- Ale… jak? Piłam eliksir, zawsze! Nie chciałam mieć z nim dzieci! – szlochała.

- Wiem skarbie… Ale czasem eliksiry zawodzą.

- Godryku… Dziecko… Mogłam mieć dziecko… Hermiona, ja…

- Cii… Wiem co czujesz skarbie, doskonale cię rozumiem – zapewniała.

Ginny uniosła głowę i spojrzała jej w oczy.

- Naprawdę?

- Tak. Byłam w identycznej sytuacji – wyszeptała z bólem.

- Kiedy?

- Pamiętasz, jak krótko po powrocie z Monako wylądowałam w szpitalu z bólem okropnym bólem głowy?

- Tak, nie było cię dwa dni i nic nam nie powiedziałaś, że byłaś w szpitalu – przypomniała sobie Ginny.

- To było poronienie. Początek piątego tygodnia ciąży…

Ledwo skończyła to mówić, ich uszu dobiegł dziwny dźwięk. Coś, jak upuszczony na ziemie papierowy kubek z kawą.

Hermiona zamarła patrząc na uchylone drzwi, których nie domknął za sobą magomedyk. Serce zabiło jej mocno, gdy się uchyliły, a ona zobaczyła pobladłego bardziej niż zwykle Dracona.

- W cukierni nie było kolejki – powiedział, a ona zastanawiała się czy nie udać omdlenia, widząc ten szok i ból w jego oczach.
Wyjął różdżkę i posprzątał rozlaną kawę, a zaklęciem posłał ciastka na szafkę przy łóżku Ginny.

Hermiona właśnie zastanawiała się co ma mu powiedzieć, gdy nagle za nim zapanowało jakieś zamieszanie.

- Tu chyba tu! Naprawdę jest w prywatnej sali, a nie na zwykłym oddziale! – rozległ się krzyk.

Hermiona wstała z posłania Rudej, a Draco się przesunął w drzwiach, gdy do pokoju Ginny wparowała zaaferowana Molly Weasley.

- Córeczko! – krzyknęła i podbiegła do łóżka, biorąc Ginny w ramiona.

- Mamo… - Ginny objęła ją i rozszlochała się na nowo.

Hermiona doskonale wiedziała, że jej przyjaciółka teraz tego potrzebowała. Ona sama w tamtym momencie też bardzo chciała by jej mama mogła być wtedy przy niej.

- Właśnie się dowiedziałam! Już jestem kochanie, mamusia jest przy tobie! – Molly głaskała ją po rudych włosach, płacząc cicho, a Ginny chowała twarz w szyi matki.

Po chwili do sali weszli inni członkowie rodziny. Bill, Fleur, Percey, Audrey i Pan Weasley.

- Jak ona się czuje? – spytał Bill, podchodząc do Hermiony i całując ją w policzek na powitanie.

- Fizycznie nie jest najgorzej. Zdaniem magomedyka, jutro powinna wrócić do domu – odpowiedziała Hermiona.

- A psychicznie? – szepnął Percy, podchodząc do nich.

Hermiona lekko pokręciła głową, czując łzy pod powiekami i znów patrząc, jak Ginny wypłakuje się w ramionach matki.

- Może lepiej zostawimy teraz Ginny z rodziną? – odezwał się Draco.

Hermiona poczuła zimny dreszcz. Nie wyobrażała sobie nawet, jak przebiegnie ich rozmowa, ale wiedziała też, że nie może mu jej odmówić, ani spróbować to odwlekać…

- Ginny, my zostawimy cię teraz z twoimi najbliższymi i wrócimy popołudniu, dobrze? – spytała cicho Hermiona.

- Dobrze… Dzięki Herm – wyszeptała Ginny, odrywając się od Molly i uśmiechając słabo.

- Do zobaczenia – Hermiona zmusiła się do uśmiechu.

- Dużo zdrowia, Gin – powiedział Draco.

- Dzięki Smoku. Do zobaczenia później – Ginny uniosła dłoń w geście pożegnania, a później znów wtuliła się w matkę i zapłakała na nowo.

Hermiona podeszła do Dracona, który zmierzył ją chłodnym wzrokiem, po czym odwrócił się i wyszedł, nawet nie próbując jej dotknąć.

💞💞💞


Taki to oto rozdział 😋
Ciąg dalszy - nastąpi 😁