53. Teraz nie mów... już o tym myślę!

 Dedykacja: Dla Pandy - bo specjalnie dla niej dopisałam Blinny 💋🐼

💞💞💞

                Nie wiedziała, czy będzie potrafiła spojrzeć mu w oczy. I bała się tego. Bo prawda była oczywista. To wszystko stało się przez nią. To ona i jej życiowe wybory, doprowadziły do tego, że Blasie Zabini leżał teraz w szpitalu, poobijany i słaby, jak mały nieśmiałek… Zostawiła go samego, doskonale wiedząc, że Harry robił się coraz bardziej nieobliczany. Nie powinna była do tego dopuścić! Gdzie się podziała jej Gryfońska odwaga? Mimo wszystko nie mogła się oszukiwać - bała się.
Bała się Pottera i nie było sensu zaprzeczać, że jest inaczej. Bała się jego nieprzewidywalności, zaciętości, władczości, porywczości, roszczeniowości i toksyczności.
Marzyła już o dniu, w którym orzekną ich rozwód, a ona raz na zawsze się go pozbędzie ze swojego życia. Czekała na ten moment całą sobą.

Wyszła z kominka w głównym holu św. Munga i podeszła do pracującej za kontuarem recepcji, młodej, szczupłej, ciemnowłosej czarownicy. Draco przekazał jej, że Blaise od dzisiejszego poranka, powinien znajdować się na prywatnej sali, więc mogła go odwiedzić, choć nie należała do rodziny…

- Dzień dobry, nazywam się…

- Ginevera Weasley! Znam panią! Widziałam w gazecie zdjęcie! Była pani druhną na ślubie Malfoyów! – ekscytowała się kobieta, wgapiając się w nią szeroko otwartymi oczami.

- Tak, to ja – odpowiedziała, nieco zdziwiona, ale i ucieszona.
Większość ludzi kojarzyła ją jako żonę Wybrańca, który uratował magiczny świat. O wiele bardziej pasowało jej być rozpoznawaną ze względu na przyjaźń z Draco i Hermioną.

- Zapewne przyszła pani, do pana Zabiniego? – zagadnęła z dwuznacznym uśmieszkiem, wertując jakieś spisy.

- Tak – odpowiedziała.

- Czwarte piętro, zachodnie skrzydło, sala numer czterysta czternaście – oznajmiła jej śpiewnie.

- Dziękuję bardzo i miłego dnia! – powiedziała i szybko odeszła, nie chcąc, by czarownica zatrzymała ją na jakieś plotki, bo wyraźnie wyglądała tak, jakby miała na to ochotę.

                Pod salą Zabiniego, spotkała uzdrowicielkę, w białej szacie i z kilkoma pustymi po eliksirach fiolkami, które leżały na srebrnej tacy.

- Aaa no i jest pani wreszcie! Od rana nie gada o niczym, jak tylko o swojej rudej dziewczynie! – przywitała ją ze śmiechem magomedyczka.

- Ja… - Ginny miała zamiar powiedzieć, że wcale nie jest jego dziewczyną, gdy kobieta znów weszła jej w słowo.

- Naprawdę widać, że jest do szaleństwa zakochany! Niech pani do niego idzie i uciszy jakimś dobrym sposobem tego gadułę. Ma leżeć i odpoczywać! – czarownica mrugnęła do niej i uśmiechnęła się dwuznacznie.

Ginny ponownie już otwarła usta, chcąc coś powiedzieć, ale nie bardzo wiedziała co… Zakochany? Niemożliwe… To za szybko! Przecież oni się praktycznie nie znają!
Mimo wszystko, ta myśl wydała jej się dziwnie miła i słodka…

Uśmiechnęła się i weszła do pokoju Zabba.


💞💞💞


                Leżał na łóżku, rozwalony, zadowolony, z rękami za głową i szerokim uśmiechem białych zębów.

- Jest i moja wiewiórka! – przywitał ją z entuzjazmem.

- No właśnie słyszę, że podobno rozgadujesz, że twoja – Ginny wywróciła oczami, ale podeszła bliżej, wciąż się uśmiechając.

- Lubię zaznaczać swoje terytorium! – powiedział, wyraźnie rozbawiony.

- Niczym sikający na wszystko pies? – dogadała mu i odłożyła torebkę na szafkę.

Przysunęła sobie krzesło, by usiąść bliżej niego, gdy nagle Zabini złapał ją za dłoń i przyciągnął do siebie. Nieco niezgrabnie opadła na skraj jego łóżka, czując jak od miejsca, gdzie trzyma jej rękę, rozchodzi się przyjemne ciepło i wędruje po całym jej ciele.

- Nie jestem, aż tak zdesperowany, by na ciebie nasikać, ale nie mam zamiaru ukrywać swojego zainteresowania tobą, rudzielcu – zabrzmiało to całkiem poważnie.

Ginny nie była do końca pewna, co nią tak naprawdę kierowało, ale pochyliła się i pocałowała jego pełne usta. Zabini szybko złapał ją za kark i pogłębił ten pocałunek, mrucząc przy tym cicho z zadowolenia.
Gin oderwała się od niego, ale nie odsunęła, tylko spojrzała mu w oczy.

- Więc go nie ukrywaj… A zobaczymy, co z tego wyjdzie – uśmiechnęła się delikatnie.

Blaise odpowiedział podobnym uśmiechem, po czym to on pocałował ją. W słodkiej mgiełce, jaka zasnuwała teraz jej myśli, Ginny zarejestrowała tylko, że wypełniła wolę uzdrowicielki i skutecznie uciszyła Zabiniego.


💞💞💞

                Gdy wyszła z kominka w salonie, scena, którą zobaczyła na chwilę wstrzymała jej oddech. Draco spał na kanapie, rozwalony na całej jej długości z błogą miną, pełną upragnionego relaksu. Widać, ta nieprzespana noc mocno dała mu w kość.
Jednak to nie widok słodko śpiącego męża, tak ją rozczulił. Był to bowiem fakt, że na jego piersi spał mały Tobias, spokojny i cichy, jakby wiedząc, że w objęciach wujka, nic złego nie może mu grozić.
Draco trzymał swoją dużą dłoń na jego pleckach. Wyglądali razem tak przeuroczo…
Poczuła uścisk w gardle i szybko przełknęła łzy. Wspomnienia o poronieniu wracały do niej raz za razem i miała wrażenie, że boli ją to coraz bardziej.
Musiała przestać o tym rozmyślać.
Opanowała się i zdobyła na uśmiech, uświadamiając sobie, że Marinna i Bob czają się w pobliżu kanapy i wgapiają w śpiochów niczym dwa sępy w ofiarę.

- Pilnujemy, by mały nie spadł – wyjaśnił pośpiesznym szeptem Robert, gdy spostrzegł jej pytające spojrzenie.

- Dlaczego go nie zabraliście na górę? – spytała cicho.

- Pan Draco ułożył się tak z nim i nie wiedzieliśmy czy możemy – odpowiedziała jej szybko pokojówka.

- Lepiej nie ryzykować – stwierdziła Hermiona, podeszła i ostrożnie zabrała Tobiasa z piersi Dracona, który tylko westchnął cicho w ramach protestu.
Mały dalej spał twardo, więc cała operacja przebiegła sprawnie.

- Zabierzcie go proszę na górę do jego kołyski, zaraz tam przyjdę – poprosiła Hermiona, ostrożnie podając Marinnie maluszka.

- Oczywiście – odpowiedziała szybko dziewczyna i ruszyła w stronę schodów, a Robert podążył za nią, niczym cień.

Hermiona w tym czasie wyjęła różdżkę i machnęła nią krótko, a do jej dłoni nadleciał duży, puszysty, beżowy koc. Okryła nim ostrożnie blondyna, chcąc pozwolić mu odespać całe zmęczenie. Wiedziała, że we wnętrzu siebie na pewno bardzo przeżywał sytuację swoich przyjaciół. Miała nadzieję, że jego… ich zmartwienia wkrótce się skończą.
Nakryła go ostrożnie, nie chcąc go obudzi, gdy nagle poczuła, jak zakleszcza palce na jej nadgarstku, wyraźnie przestraszony.
To był instynkt, który zostaw w nim  jeszcze z czasów wojny.

- Hej… - przyklękła przy nim i delikatnie dotknęła jego policzka, chcąc go uspokoić.
Podziałało, bowiem zamknął oczy i zamruczał cicho.

- Tobias? – zapytał nieprzytomnie.

- Kazałam go zabrać na górę. Nie wolisz też iść do łóżka? Będzie wygodniej… - zaproponowała.

- Już nie śpię – mruknął i zamknął oczy.

Hermiona zaśmiała się i pogłaskała go jeszcze raz, doskonale wiedząc, że za pół minuty zapadnie w twardy sen. Dobrze. Niech wypoczywa.
Cmoknęła go delikatnie w policzek, co wywołało jego błogi uśmiech, po czym zostawiła go i poszła do pokoju małego. Ona mimo równie małej ilości snu, wcale nie czuła się zmęczona. Za dużo myśli i wspomnień wirowało jej w głowie, by mogła teraz zaznać spokojnego snu.

 
💞💞💞

                Obudził się i potarł twarz. Spanie na kanapie nie było najrozsądniejszym wyjście w domu, w którym było piętnaście sypialni, ale był zbyt zmęczony na to, by telepać się na górę po schodach. Z lekkim zdziwieniem spojrzał na puszysty koc, którym był przykryty. Jak przez mgłę pamiętał, że to Hermiona go nim przykryła.
Kochany promyczek…
Mimowolnie się uśmiechnął. Cudownie było mieć ją przy swoim boku. Te wszystkie problemy, jakie nagle się pojawiły, lepiej było znosić, gdy ona była blisko…

Jego uwagę przykuł błysk zielonych płomieni w kominku, a do środka ku jego zaskoczeniu weszła Ginny, obejmując w pół, nieco słabego, ale szeroko uśmiechniętego Zabba.

- A co ty tu robisz? – przywitał go Draco.

- Tobie też, cześć Smoku, miło cię widzieć przyjacielu, jak zdrowie po oberwaniu niewybaczalną i et cetera!

- Miałeś zostać w Mungu do jutra rana – przypomniał mu Draco.

- Uparł się, jak dziecko i wypisał na własne żądanie – wydała go od razu Ginny, prowadząc Zabiniego do fotela.

- Nie zrzędźcie! Czuje się dobrze! Chcę pojechać do ministerstwa na przesłuchanie tego… - Blaise spojrzał niepewnie na Ginny.

- Skończonego dupka, gnojka i świni – dokończyła za niego ruda.

- Nott mówił, że miało być z samego rana, ale potem pisał mi, że przesunęli je na południe.

- Idealnie! Przebiorę się i ruszam – zdecydował Blaise, powoli wstając.

- Draco zrób coś! – poprosiła Ginny, patrząc na niego błagalnie.

- Gdyby ktoś na tym świecie potrafił wpłynąć pozytywnie na Diabła, to bym go sobie wynajął na cały etat i kazał mu wszędzie za nim chodzić – zaśmiał się blondyn.

- Zabini, ty naprawdę jesteś nieodpowiedzialny! A jak coś ci się stanie? – narzekała Ginny.

- To przybiegniesz mnie ratować – Blaise mrugnął do niej.

- Dobra, samego cię tam nie puszczę. Też się idę przebrać i widzimy się za dwadzieścia minut na dole – pouczył go Draco.

- Ha! Patrz na to, Ruda! Wiedziałem, że Smokowaty mnie nie opuści, to mój psiapsiół na zawsze…

- Jak sama widzisz, nie ma szans, by ktoś na niego pozytywnie wpłyną – Draco uśmiechnął się do Ginny.

- Niestety widzę – Ginny spojrzała na Zabiniego z ukosa, a on wyszczerzył się do niej szeroko. – A gdzie Hermiona? – zapytała odwracając się do Draco.

- Chyba na górze z Tobiasem…

- Pani Malfoy jest z dzieckiem w ogrodzie – wyjaśnił przechodzący przez salon Robert.

- Pójdę do nich. Uważaj na schodach, Zabb – powiedziała zupełnie naturalnie Ginny, klepiąc go czule w ramie i zaraz potem kierując się w stronę drzwi.

- Pani Malfoy jest z dzieckiem w ogrodzie… A co na to pan Malfoy? – spytał cicho Zabini, patrząc na niego z delikatnym uśmieszkiem.

- Zastanawia się, co mu zrobi, jeśli jej podmieni eliksir antykoncepcyjny na niebieską wodę – Draco zachichotał.

- Poważnie? – Blaise zrobił wielkie oczy.

- Nie, idioto! Ale… Cudownie jej z dzieckiem na rękach. Będzie kiedyś wspaniałą matką – Malfoy westchnął i wstał.

- Na pewno lepszą od tej jędzy Tammy! Od początku coś mi w niej nie pasowało… – narzekał Zabini, również ruszając w stronę schodów.

- Pamiętam… Ale chyba tylko tobie, bo cała reszta ekipy bardzo ją lubiła.

- Radziłem mu, by nie brał tego ślubu. Nie kochał jej.

- Wiem. Kochał wtedy inną… - Draco rzucił Zabiniemu uważne spojrzenie.

- Skąd wiesz? – zainteresował się Diabeł.
Akurat weszli już na piętro i przystanęli przy drzwiach sypialni Dracona. Ta Zabiniego była trzy drzwi dalej.

- Od Puceya. A ty?

- Od Notta. Wygadał mi się po pijaku…

- Niezbyt mi fajnie z tym, że obaj milczeliście o rudej i blondynie  – Draco był trochę poirytowany.

- Bo wspominanie o nich, wiązałoby się bezpośrednio z twoim anulowanym ślubem. Nie chcieliśmy ci przypominać – tłumaczył kulawo Blaise.

- I gadaliście o nich tylko między sobą?

- Nie. Nigdy o nich nie gadaliśmy. To był temat tabu, tak jak to, że mieliśmy kiedyś mroczne znaki na przedramionach.

- Mniejsza z tym. Tammy podobno mocno rozpacza. Hermiona u niej była… Kiepsko to wygląda.

- Dziwisz się? Drugiego takiego Nottiego nie złapie.

- Musimy go wspierać, jak tylko możemy – westchnął Draco.

- Proponowałem mu pozew o pełną opiekę nad dziećmi, ale nie chce. Liczy, że się jakoś dogadają. Chce też jej oddać sporo majątku, choć nie zasłużyła nawet na złamanego sykla, za to co mu zrobiła! No i czeka nas jeszcze sprawa o zaprzeczenie ojcostwa…

- Theo tego chce? – spytał cicho Malfoy.

- Nie, ale nie ma specjalnie wyboru. Wiesz, że Nottowie dziedziczą wiele starożytnych artefaktów, dworów itp. Często łączy się to z magią krwi. Nie może tego przekazać dziecku jakiegoś mugola…

- Pochrzanione – westchnął Draco. – Szkoda, że nie było mnie z wami! Przeczytaliście coś ciekawego w tej księdze rodowej?

Blaise nerwowo przełknął ślinę.

- Boot miał dwie kochanki, które usunęły ciąże.

- Serio? I ta świnia śmiała startować do Hermiony…? Brudny śmieć!

- To nic… Dowiedziałem się, że mnie też to spotkało – Blaise posłał mu nerwowy uśmiech.

Draco zamrugał, zupełnie zaskoczony.

- Jakaś twoja kochanka usnęła twoje dziecko?

- Niestety… Najgorsze jest to, że kompletnie nic o tym nie wiedziałem!

- O stary! Ale beznadziejnie… Bardzo mi przykro! Chyba bym dostał sporej depresji po czymś takim – Draco mocno uścisnął jego ramię.

- Dzięki. Zbierajmy się lepiej – Zabini zmusił się do uśmiechu.

- Spoko. Za dwadzieścia minut na dole – powiedział Draco, po czym wszedł do swojej sypialni.

- Cholera! Smoku, nie mam pojęcia, jak zniesiesz wiadomość o tym, że Hermiona straciła wasze dziecko. W każdy razie będę wtedy obok, jeśli będziesz mnie potrzebował… – myślał ze smutkiem Zabini, wchodząc do swojej sypialni.

 

💞💞💞

                Po dwudziestu minutach spotkali się na dole, odświeżeni i przebrani.

- Wejdę jeszcze na chwilę do ogrodu, zapytać Hermiony gdzie się wybiera z dziećmi. Możemy potem do nich dołączyć, jak przesłuchanie się skończy – zdecydował Draco.

- Spoko. I tak musimy się teleportować, bo kominkiem nie wejdziemy – mówił Blaise, idąc za nim.

Weszli do ogrodu i obaj jednocześnie przystanęli.

Hermiona i Ginny siedziały na kocu. Rudowłosa trzymała na kolanach małego Tobiasa, a Hermiona pokazywała mu jak lata zaczarowany samolocik, gruchając do niego wesoło. Obie dziewczyny były ewidentnie rozbawione i zadowolone z towarzystwa maluszka…

- O Salazarze… - burknął Blaise, patrząc jak Ginny opiera się podbródkiem o główkę Tobiasa, ewidentnie rozkoszując się jego słodkim zapachem.

- Witaj w moim koszmarze, Diable. Ciągle mnie ostatnio spotykają takie widoki… - westchnął z rozbawieniem Draco.

- Chcę mieć dziecko. Jutro – Zabini uśmiechnął się do niego.

- Niestety, nie sprzedają ich w sklepach – Draco odpowiedział uśmiechem. – Ale rozumiem o co ci chodzi. Jestem cholernie niewyspany, bo mały dokazywał całą noc, ale mimo wszystko nie mam nic przeciwko kolejnej takiej…

- Tobby zobacz! To wujek Smok i wujek Diabeł! – Ginny wskazała palcem na mężczyzn.

- Wychodzicie już? – Hermiona uśmiechnęła się do nich, łapiąc i odkładając samolocik.

- Tak. Dalej chcesz zabrać gdzieś dzieciaki po przedszkolu? – zapytał Draco.

- Obiecałam im wizytę w cukierni – odparła. – Wybierzemy się do tej przy parku. Tej z białymi parasolami…

- Po mugolskiej stronie? – upewnił się Draco.

- Tak. Dołączycie do nas po przesłuchaniu? – zapytała z uśmiechem.

- No jasne, że tak! Należy mi się duże ciacho! Byłem bardzo dzielny w szpitalu – Diabeł wyszczerzył się do nich.

- No właśnie! Jak się czujesz Zabb? Bo wyglądasz świetnie! – Hermiona uśmiechnęła się do niego przyjacielsko.

- Fantastycznie, dzięki, że pytasz. I liczę, że po przesłuchaniu będzie jeszcze lepiej! – mrugnął do niej.

- Nie dajcie się tam sprowokować – poprosiła cicho Ginny.

- Nie martw się, nic podobnego się nie wydarzy – zapewnił ją Draco.

- No to do zobaczenia później! – Hermiona do nich pomachała.

- Na razie, miłe panie! – Zabini wyszczerzył się do nich, a Draco również uniósł rękę w geście pożegnania i obaj ruszyli w stronę bramy.



💞💞💞



                Dziewczyny zgodnie odprowadziły ich wzrokiem.

- Wyglądają, jak modele z okładki „Czarownicy” – westchnęła Ginny.

- Malfoy nie przespał nocy, a Zabiniego potraktowano niewybaczalną… A dalej są tak przystojni, że oczy od tego bolą – zamruczała Hermiona.

- Jak Draco zniósł całonocną opiekę nad małym?

- Fantastycznie. Ciągle go nosił i bujał, choć ziewał przy tym, jak prawdziwy smok – Hermiona uśmiechnęła się ciepło.

- On serio chce mieć dzieci… - zauważyła Ginny.

- Wiem o tym. Zawsze ich chciał.

- Jak się z tym czujesz? – spytała, przyglądając jej się uważnie.

- Też chce mieć dzieci, przecież wiesz – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- Pytam o to, kiedy Herm…

- Jeszcze za wcześnie na to, by móc to planować, Ginny – przyznała.

- No raczej. Macie dom pełen przyszłych rozwodników… Nienajlepszy czas na powiększanie rodziny – zaśmiała się ponuro.

- Cholernie mi przykro z powodu Tammy i Theodora – wtrąciła Hermiona.

- Tak, mnie też… Ale szczerze mówiąc, ona od razu wydała mi się taka cwana. Za bardzo do przodu… Mocno zgrywająca pozory – mówiła Ginny.

- Widać, że masz nosa do ludzi – uśmiechnęła się do niej Hermiona.

- Nie ma tego złego… Jak Nottie się rozwiedzie, to znajdziemy mu lepszą! Mało to mamy wolnych koleżanek? – zaśmiała się Gin.

Hermiona przygryzła wargę i spojrzała uważnie na rudą.

- Powiem ci to, bo po pierwsze wiem, że się z tym nie wysypiesz, a po drugie jestem pewna, że Luna nie miałaby nic przeciwko…

- Luna? – Ginny rzuciła jej ciekawskie spojrzenie.

- Theodore podkochiwał się w niej, gdy byliśmy wtedy razem odbudowywać Hogwart…

- Theo? W Lunie? Poważny, stateczny Nott i nasz szalona Luna? Serio? – Ginny niedowierzała.

- Tak. Napisał jej nawet o tym list… Ale ona w to nie uwierzyła i mu nie odpisała.

- A więc to on napisał ten list! Luna pewnego razu, przy butelce wina, wygadała mi się, że kiedyś dostała cudowny list, niestety nieprawdziwy…

- Cóż… Sądzę, że był prawdziwy. Tammy wiedziała, że Theo kochał się kiedyś w innej. Domyśliła się, że to Luna, po naszym przyjęciu przedślubnym.

- Nott i Luna… Czy ktoś przeklął czymś tych ślizgonów, że wszyscy zainteresowali się czarownicami z drugiej strony barykady? – roześmiała się Ruda.

- Sama się nad tym zastanawiam – przyznała z uśmiechem Hermiona.

- No cóż. Luna jest wolna i kocha dzieci. A skoro wie o tym, że Theo kiedyś coś do niej… Może akurat? – dywagowała Ginny.

- Sama nie wiem. Myślę, że lepiej będzie się nie wtrącać!

- Nikt nie mówi, że mamy się wtrącać, ale na przykład, mogę zmienić usadzenie gości przy stołach tak, by oni siedzieli obok siebie, prawda? – Ginny wyszczerzyła się do niej.

- To właśnie jest wtrącanie się…

- A tam! Głupstwa gadasz! Dobra, wracamy do domu, bo mały ma nieco chłodne rączki – zdecydowała Gin, tuląc mocniej Tobiasa.

Wstały obie i ruszyły w stronę domu, a Hermiona jednak mimowolnie zaczęła się trochę obawiać tego, co zrodzi się w rudej, romantycznej głowie jej przyjaciółki.

 💞💞💞

                Na głównym korytarzu biura aurorów, stał Anthony Goldstein wraz z towarzyszącym mu Theodorem.

- Już cię wypisali? – zdziwił się Nott, na widok Diabła

- Ciebie też miło widzieć! – westchnął Zabb, teatralnie wywracając oczami.

- Super, że jest z nami nasz główny świadek – zaśmiał się Tony.

- Wiadomo już coś w sprawie kaucji? – spytał Draco.

- Jeśli ją orzekną, to będzie bardzo wysoka – odparł Goldie.

- Nie wniesiemy o to – powiedział od razu Zabini.

- Co? – Theo spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- On musi być na wolności, inaczej mogą próbować przeciągać posiedzenie rozwodowe. Ma wyjść z aresztu i pod nadzorem aurorów, grzecznie czekać na rozprawę rozwodową, siedząc w domciu. Jednak odszkodowanie dla mnie ma go doszczętnie zrujnować… Chcę by musiał oddać mi wszystko, co zostanie mu po tym, jak już podzieli swój majątek z Rudą.

- Jesteś pewien? – Draco spojrzał na niego uważnie.

- Jestem. Dobrze to przemyślałem. Jak straci żonę, pracę i forsę, to szybko stoczy się tak, że Azkaban nie będzie potrzebny, by go wykończyć – Blaise uśmiechnął się cierpko pod nosem.

- Na taką ugodę najpewniej szybko pójdą – stwierdził rezolutnie Theo.

- I dobrze, nie przeciągajmy tego. Oczywiście podkreślimy, że ma się nie stawiać przy rozwodzie… To ma być załatwione na pierwszej rozprawie! – mówił twardo Zabini.

- Bo jeszcze pomyślę, że specjalnie dałeś się mu przekląć, tylko po to, by wiewiórka szybciej się od niego uwolniła – zażartował Draco.

Zabini wyszczerzył się szeroko do przyjaciela.

- Przecież wiesz, że jestem w stanie wiele poświęcić dla wygranej sprawy…

- Raczej dla kobiety, którą kochasz – wytknął mu Nott.

- Pilnuj swojego nosa – odburknął Zabb, na co Draco i Theo roześmiali się szczerze, doskonale wiedząc, że Diabeł odpowiadał w ten sposób, gdy był na tyle zmieszany, że nie potrafił na szybko wymyślić żadnej elokwentnej riposty.

Drzwi po drugiej stronie korytarza otworzyły się i wyszedł z nich skuty kajdankami Potter, jego prawnik  Samuelson, Ernie Mcmillan oraz George Weasley.

- Idzie, drużyna przegrańców – zaśmiał się Goldie, a reszta jego ekipy mu zawtórowała.

- Czego tu, gnoju…?! - zaczął Harry, patrząc na Zabiniego z nieprzejednaną nienawiścią.

- Nie mogłem sobie podarować zobaczenia ciebie, skutego kajdankami, jak pospolity bandzior. Widok wart dwóch dni w szpitalu – szydził Zabb.

- Nie prowokuj go, Zabini – upomniał Samuelson.

- Od kiedy to bierzesz przegrane spawy, Janson? – zapytał go Blaise.

Prawnik skrzywił się pod nosem i rzucił chłodne spojrzenie w kierunku Georga.

- Załatwmy to szybko – wtrącił Draco. – Śpieszy mi się. Jestem umówiony z żoną. Została sama z dzieckiem…

- Co do kurwy?! – wydarł się George, robiąc krok w jego stronę.

- Opamiętaj się, Weasley! Przecież Malfoy nie ma dzieci… - przypomniał mu Ernie.

- Ale ja mam i Hermiona się nimi opiekuje, by nabrać wprawy przed własnymi – Theodore uśmiechnął się wrednie do Georga.

- Ona nie będzie miała z nim dzieci! – warczał George.

- Zaprosimy cię na chrzciny, Weasley, masz na to mojej słowo – obiecał mu z perfidnym uśmieszkiem, Draco.

- Po moim trupie!

- Skoro tak wolisz…

- Dość tego! Nie prowokuj go Malfoy, bo niepotrzebna nam tu druga rozprawa! – wściekał się Samuelson.

- Wejdźmy już lepiej do sali. Mamy wam do zaproponowania ugodę – oznajmił Anthony.

- Serio? – prawnik Pottera wyglądał, jakby mu mocno ulżyło.

- Nie będę wchodził w żadne ugody z tymi gadami! – wściekał się Potter.

- Zobaczymy bliznowaty – Blaise uśmiechnął się do niego przekornie.

- Wchodzimy – zarządził Janson, pierwszy przekraczając próg pokoju przesłuchań.

Draco akurat miał wejść jako kolejny, gdy poczuł uścisk na swoim ramieniu. Odwrócił się i zmierzył Georga Weasleya nienawistnym wzrokiem.

- Nie dotykaj mnie, rudy szczurze! – warknął, strącając jego dłoń i patrząc w przepite, przekrwione oczy, byłego narzeczonego jego żony.

- To jeszcze tylko chwila, Malfoy. Chwila i ją stracisz… - George uśmiechnął się cwaniacko.

- Musiałbyś mnie zabić, by wyrwać mi ją z ramion – odparł spokojnie Draco.

- Sama od ciebie odejdzie… Wiem, że tak! – zaśmiał się Weasley.

Draco zdusił nieprzyjemny dreszcz, jaki przebiegł mu po karku.

- Nie sądzę. Dobrze jej ze mną… Nawet się nie domyślasz, jak bardzo – Malfoy posłał mu prowokujące spojrzenie.

George w momencie się spiął i zaczerwienił.

- To tylko seks… On nic nie znaczy! – zaburczał.

- No tak… Ale dobry seks pamięta się długo. Tak jak to, z kim się go uprawiało po raz pierwszy w życiu – Draco wykrzywił usta w triumfalnym uśmieszku.

- Co? – George spojrzał na niego zaskoczony.

- Zapewne ci nie powiedziała, że to ze mną straciła swoje dziewictwo? No cóż… To było doprawy wspaniałe! Tak wspaniałe, że chętnie to teraz powtarzamy. I to co noc…

- Kłamiesz! Mówiła, że to był jakiś mugol…

- To byłem ja. Ona od dawna należała tylko do mnie, Weasley – zaśmiał się bezczelnie, po czym odwrócił się i wszedł do pokoju za resztą mężczyzn.

- Ona nie zostanie z tobą… Nawet jeśli będę musiał cię zabić! – szepnął zdruzgotany.

Jego obawy zaczynały się potwierdzać. Hermiona najwyraźniej nie pierwszy raz zadała się z tym popieprzonym dupkiem…

No nic. Oby tylko wciąż się w nim nie zakochała! Bo w momencie, gdy Hermiona zakocha się w Malfoyu, jego walka będzie przegrana… A wtedy nie pozostanie mu nic innego jak śmierć.


💞💞💞

 

Obrazek tak dodany - bo mi się spodobał w kontekście ich przemyśleń 😋

💞💞💞

Rozdział nieco przegadany - ale chyba nie nudny - kolejne już bardziej nabierają akcji 😉

Zapraszam Wszystkich z bloga 18+ na godzinę 00:01 - mamy miniaturkę Blinny mojego autorstwa - "Diabłu na ratunek" - według pomysłu Boudiki Nox 😋

Do zobaczenia! 

Venetiia.