49. Teraz nie mów... nie psuj planu!

Dziś bez dedykacji - popłakałam się autentycznie.

3 500 000 wyświetleń... 
500 000 - ledwo od 17.09.2020

Nigdy mój blog nie był tak popularny, odświeżany, odwiedzany...

To co mi tu dajecie, to lepsze niż pensja po miesiącu ciężkiej pracy - bo dajecie mi to bezinteresownie! 

Jestem wdzięczna i wzruszona i poruszona i ach... 

Dziękuję!!!! 💓💋💋💋💋💋💋💓

Kocham! 💙💚💛💜💗💓


💞💞💞

 - Powiesz mi, gdzie jedziemy? – zapytała, rozglądając się po okolicy.
Byli najpewniej w jakiejś drogiej dzielnicy Sydney. Wszędzie dookoła stały piękne wille i eleganckie rezydencje, tuż nad brzegiem oceanu.

- Ile razy mam ci powtarzać, że to niespodzianka? – zapytał ze śmiechem.

- Wiesz, że nie znoszę niespodzianek – zaburczała pod nosem.

- Ale ja lubię ci je robić i koniec tematu – spojrzał na nią z ukosa, wciąż się uśmiechając.

- Tylko dlatego, że jestem odprężona po poranku w SPA, nie będę ci marudzić.

- A po naszym małym przytulanku na tarasie nie jesteś odprężona? – zapytał z łobuzerskim uśmieszkiem.

- Musisz mi przypominać, że znów ci uległam, zamiast odgonić cię od siebie miotłą? – rzuciła mu wrogie spojrzenie.

- Czyżby ci się nie podobało? – droczył się.

- Podobało, ale mogliśmy pójść do sypialni! Ktoś z okolicznych apartamentów mógł nas usłyszeć! – psioczyła.

- Wcale nie kazałem ci tak głośno krzyczeć – Draco nie odpuszczał żartobliwego tonu.

- Spadaj, Malfoy…

- Nie prowokuj kochanie, jedziemy blisko klifu. Jeśli spadniemy, to razem – zaśmiał się.

- Odwiedzamy jakiś twoich znajomych? – zainteresowała się, patrząc na piękny dom z bielonymi ścianami, na podjeździe którego właśnie zaparkowali.

- Nie. Chodź i już tyle nie pytaj – Draco wysiadł z samochodu i nim ona zdążyła otworzyć drzwi, on już stał po jej stronie, wyciągając do niej dłoń.

- Co ty kombinujesz? – zapytała cicho, patrząc na niego uważnie.

- Zaraz zobaczysz – wyszczerzył się do niej.

- Państwo Malfoy! Dzień dobry! – grubawy koleś w średnim wieku, ubrany w elegancki garnitur, wyszedł z domu i szedł do nich z bardzo szerokim uśmiechem.

- Uważaj, to mugol – mruknął Draco pod nosem, również się uśmiechając.

- Witam państwa serdecznie! – oznajmił z emfazą, wyciągając dłoń do Dracona.

- Pan Hodkinson, jak przypuszczam? – zapytał Malfoy, ściskając dłoń mężczyzny.

- Tak, ale proszę mi mówić Darius!

- Moja żona, Hermiona – przedstawił Draco, a mugol natychmiast sięgnął po jej dłoń i uścisnął ją mocno.

- Bardzo mi przyjemnie! Zapraszam państwa do środka, słowo daję, że ten dom jest czarujący! – zapewniał odwracając się i ruszając w stronę budynku.

- Czarujący to coś, co zapewne by nam odpowiadało – zażartował Draco, ruszając za pośrednikiem, wciąż trzymając Hermionę za rękę.

- Kupujesz dom? – zapytała szeptem.

- Kupujemy. W sumie dobrze się złożyło, że zostaliśmy dzień dłużej. Skoro mamy podróżować często do Australii, to nie ma sensu mieszkać ciągle w hotelach. Dziś mamy do obejrzenia trzy… Jeśli się na nic nie zdecydujesz, to przy następnej wizycie będziemy szukać dalej – mówił, wchodząc do przestronnego holu.

- Ja? – zdziwiła się.

Nie czuła się komfortowo z tym, że chciał polegać na jej zdaniu w kwestii swojego domu. Nie składali żadnych deklaracji odnośnie zmiany postanowień ich układu… Choć musiała szczerze przyznać, że cicho liczyła na to, że on zacznie ten temat. Dlaczego w takim razie chciał, by pomogła mu teraz wybrać dom? Czy tylko po to, by było im wygodniej przy kolejnej wizycie, jeśli ona przyjdzie tu z nim?

- Skończ myśleć o czymś nieistotnym i zacznij się rozglądać – poradził jej Draco z uśmiechem.

Spojrzała na niego z ukosa. Naprawdę nie miała pojęcia o co mu chodziło… Mimo to rozejrzała się dookoła. To był naprawdę piękny dom.


💞💞💞


                Szedł szybko, wściekły i skacowany. Pilna sowa z departamentu aurorów wcale go nie ucieszyła, bowiem przerwała mu poranną sesję raczenia się whisky w ramach zasady klin-klinem. Niestety został zmuszony do łyknięcia eliksiru na kaca, pobieżnej kąpieli i odszukania jakiś nadających się do założenia ciuchów.
Wkurzyło go to, bowiem mieli przecież idealny plan na uwalenie tego gnojka, który ukradł mu narzeczoną! Oczywiście, Potter, swoim zwyczajem musiał coś spieprzyć. Narwany kretyn… Zawsze najpierw działał, a dopiero później się zastanawiał co dalej… Nie to, co on i Fred. Oni razem, to zawsze byli ci sprytni. Brakowało mu go. Pewnie z nim u boku, nie wpadałby na taki głupi pomysł, jak zdradzanie ślicznej, mądrej i zaradnej narzeczonej.

- Pan do kogo? – spytał chudy chłopaczek, siedzący za kontuarem przed wejściem do Biura Aurorów.

- Przychodzę w sprawię Pottera – burknął od niechcenia.

- Jest teraz przesłuchiwany. Coś podobnego – chudzielec pokręcił głową. – Taki bohater atakuje nieuzbrojonego człowieka klątwą prosto w plecy i to na środku Pokątnej…

- Na pewno miał powód – mruknął Weasley, a w myślach dodał: - Założę się, że Zabini powiedział coś o Ginny i wtedy mu kompletnie odwaliło. Popędliwy głupek!

- Będzie pan musiał poczekać do końca przesłuchania.

- Trudno, poczekam – westchnął ciężko George.

Ledwo jednak usiadł na ławeczkę, a drzwi prowadzące do biura otworzyły się i ze środka wyszedł Ernie Mcmillan.

- Jesteś Weasley, to dobrze – przywitał się, podchodząc z wyciągnięta dłonią.

- No cześć. Wiadomo już coś? – zapytał sucho, wstając.

- Będzie postępowanie dyscyplinarne i na pewno wyleci z roboty. Jedyne co możemy teraz ugrać to fakt, żeby nie trafił za kraty, a przynajmniej nie na długo. Zabiniego reprezentują Nott i Goldstein, są bardzo dobrzy w swoim fachu. Musisz mu zapewnić naprawdę doskonałego prawnika. Radziłbym zainwestować w Jansona Samuelsa albo Owena Caudlwella. Choć nie wiem, czy któryś stanie do ringu z Zabinim i jego świtą. Wiesz, że to on jest najlepszy. Wygrywa wszystko od rozwodów, poprzez pozwy o majątek i kontrakty patentowe dla firmy Malfoya…

- Ile mu grozi? – zapytał cierpko George.

- Nawet osiem lat… Wyrok w zawieszeniu i utrata pracy to będzie wielki sukces, jeśli uda nam się to wywalczyć – Ernie potarł twarz zmęczonym gestem.

- Ściągnę tu Samuelsa, wisi mi jedną przysługę. Możemy wystąpić o wypuszczenie go za kaucją?

- Tak, ale nie będzie ona mała. Myślę, że sięgnie stu tysięcy galeonów, a Potter ma zablokowane konto, bowiem w czasie sprawy rozwodowej, nie może korzystać ze wspólnych oszczędności.

- Słabo… No nic, pożyczę mu – westchnął z niechęcią George.
Musiał koniecznie wyciągnąć Pottera z więzienia, jeśli chciał by pomógł mu w realizacji jego planu na odzyskanie Hermiony.

- Nott i Goldstein już tu jadą, więc niedługo się dowiem o co będą wnosili – poinformował Ernie.

- A Malfoy? – zapytał od razu.

- Malfoy jest w podróży poślubnej… Ups! Sorry, zapomniałem… - Ernie uśmiechnął się przepraszająco.

- Wiadomo gdzie? – George spojrzał na niego uważnie.

- Podobno w Australii.

- No jasne… Gdzie mógł ją zabrać, jak nie do miejsca o którym ciągle marzyła. Skończony chuj! – warczał.

- W każdym razie, dobrze, że go nie ma bo na pewno będzie ostro wpieniony, a nasz szef trzęsie przed nim tyłkiem… - dodał szeptem, patrząc uważnie na recepcjonistę, który udawał, że wcale nie podsłuchuje.  

- Wiadomo, co z Zabinim?

- Niedobrze. Obrażenia wewnętrzne są poważne. Nie wiem, co powiedział Harremu, ale musiał go nieprzeciętnie wkurwić.

- Dobrze, że nie rzucił avady…

- Twoja siostra podobno dostała histerii, gdy aurorzy pojechali ich poinformować o stanie Zabiniego…

- Czemu pojechali do nich, a nie do jego żony? – George skrzywił się pod nosem.

- Bo Zabini wskazał Malfoya jako osobę, którą należy informować w razie wypadku, a ona mieszka w jego domu, prawda?

- Będę mógł się zobaczyć z Potterem? – zapytał.

- Po wszystkich przesłuchaniach i wyjściu prawników – odparł Ernie.

- W porządku. Idę do kancelarii Samuelsa. Miejmy nadzieję, że go zastanę – westchnął Weasley i potarł twarz.

- Dobrze. Do zobaczenia – Ernie uścisnął mu dłoń, odwrócił się i odszedł.

- Australia…? Malfoy ty sprytny, jebany pozerze! Chyba serio chcesz, by ona się w tobie zakochała… – pokręcił głową z dezaprobatą, po czym ruszył szybkim krokiem do windy.

Musiał dopilnować, by Harry szybko wyszedł. Był mu potrzebny.


💞💞💞


                Znów stała na tarasie, a przyjemna bryza delikatnie rozwiewała jej wciąż wilgotne po prysznicu włosy. Było już późno, ale całe popołudnie zeszło im na oglądaniu pięknych domów położonych tuż nad oceanem. Kolację zamówili do pokoju. Gdy Hermiona brała prysznic, Draco załatwiał jakieś sprawy biznesowe. Teraz to on był pod prysznicem, a ona nie była pewna, czy ma siłę, by pójść umyć mu plecy, czy jednak nie…
Wciąż miała mętlik w głowie po tym, jak kazał jej wybierać dom, jakby sądząc, że będą razem do niego przyjeżdżać już zawsze… Czy naprawdę tego chciał? Ale jeśli nie, to czy pytałby ją czy pokoje dla dzieci są wystarczająco słoneczne?
Była tak pochłonięta własnymi myślami, że zaskoczył ją, gdy nagle położył dłonie na jej talii.

- O czym znów tak rozmyślasz? – spytał, przyciągając ją do siebie, odgarniając jej włosy na jedno ramię i całując ją w kark.

- O tym domu z przystanią – skłamała, choć musiała szczerze przyznać, że ten spodobał jej się najbardziej.

- To dobrze się składa – zaśmiał się.

- Tak? – odwróciła się i spojrzała na niego.

- Przed chwilą rozmawiałem z agentem. Złoży naszą ofertę jutro z samego rana. Jak dobrze pójdzie w przyszłym miesiącu przyjdziemy podpisać umowę – Draco uśmiechnął się do niej z zadowoleniem.

- Naprawdę? Myślałam, że tobie najbardziej podobał się ten ostatni…

- Ten ostatni był największy i odpowiednio wyposażony na przyjmowanie większej ilości gości, ale widziałem, jak bardzo zachwycił cię ten z prywatną przystanią. Oczy ci błyszczały, jakbyś znów dostała wybitnego z eliksirów – zażartował.

Hermiona mimowolnie się roześmiała. Snape nie raczył ją nigdy czymś takim, jak wybitny. Jeden raz chyba nie doczytał nazwiska, zanim go wstawił i już później nie zmienił oceny. Cieszyła się wtedy trzy dni…

- To prawda. Był przepiękny…

- No to będzie twój – odpowiedział, pochylając się i całując ją delikatnie.

- Jak to mój? – niezrozumiała.

- Normanie. Dostaniesz go w prezencie ślubnym – odpowiedział swobodnie, znów się pochylając by ją pocałować.

- Zwariowałeś? On kosztował osiem milionów australijskich dolarów!

- Okazja, co nie? Podobno właścicielom się śpieszy – Draco wyszczerzył się do niej.

- Nie możesz mi kupić domu! – odpowiedziała twardo.

- Mogę i kupię, a teraz nie rób tej złej miny, tylko chodź się całować – wymruczał, łapiąc za pasek jej szlafroka.

- Dlaczego zawsze zamiast rozmawiać, proponujesz seks? – zapytała, kładąc mu dłonie na ramionach i odchylając głowę, by ułatwić mu dostęp do swojej wrażliwej szyi.

- Bo o wiele bardziej wolę słuchać twoich jęków rozkoszy, niż jęków narzekań – odpowiedział, wyraźnie rozbawiony.

- Poczekaj… Za tydzień będę miała ciężkie dni. Wtedy pogadamy! – zagroziła.

- Na pewno wtedy będę miał w pracy nadgodziny – zapewnił z złośliwym uśmieszkiem.

- To będę pisała swoje żale na AurumTelu – przyobiecała, a on zamruczał coś niezrozumiałego i wsunął dłoń pod jej szlafrok, dotykając jej piersi.

Westchnęła cicho, przyciągając go do pocałunku. Uwielbiała to…

- Znów na tarasie? – zapytał z przekornym uśmieszkiem, rozwiązując do końca jej szlafrok.

- Łóżko – zdecydowała od razu.

Złapał ją za dłoń i wprowadził do salonu, odwracając się, by jeszcze raz ją pocałować. Nagle jednak rozległ się głośny dźwięk AurumTela.

- Odbierz – powiedziała, odrywając się od niego.

- Nie teraz – mruknął, wkładając ręce pod szlafrok, tak by móc objąć jej pośladek i pierś.

AurumTel dzwonił dalej, a oni ignorowali go, całując się z coraz większą żarliwością. Ledwo jednak skończył dzwonić, od razu zaczął na nowo, a na dodatek z sypialni dobiegł ich dźwięk drugiego dzwonka.

- Cholera… - warknął Draco, wypuszczając ją ze swoich objęć. – Chyba Zabb i wiewióra faktycznie zjarali nam dom, bo dzwonią jakby się paliło – narzekał, idąc do leżącej na stole złotej płytki.

Hermiona zachichotała i na nowo zawiązała swój szlafrok.

- To Nott – zdziwił się Draco. – Odbierz.

Rozbłysnęło niebieskie światło i nad płytką pojawiła się holograficzna twarz Theo.

- No co tam Nottie? Coś się stało? – przywitał go Draco.

- Hej… Przepraszam, że wam przeszkadzam, ale… - Twarz Theodora wyrażała szczerą troskę.

- Co się stało? – Hermiona poczuła przejmujący dreszcz niepokoju.

- Zabini jest w szpitalu. Potter rzucił na niego crucio – wyjaśnił.

- Co?! – wykrzyknęli oboje.

- Ginny z nim jest, ale nie chcą nam udzielić informacji, bo to ty Draco jesteś uprawniony do wglądu w jego dokumentacje medyczną…

- Zaraz tam będę – obiecał Draco.

- Naprawdę nie chcę wam przerywać podróży poślubnej, ale sytuacja jest kiepska… Jadę teraz z Goldiem do Biura Aurorów na przesłuchanie. Wniesiemy o maksymalny wymiar kary…

- Ten skurwiel ma oglądać życie w kratkę, tak długo jak się tylko da! – warczał mściwie Malfoy.

- Zobaczę, co uda się zrobić… W takim razie, do zobaczenia – Theo pomachał mu smutno, po czym się rozłączył.

- Spakuje nas, a ty załatw świstoklik – zdecydowała Hermiona, idąc szybko do swojej torebki po różdżki.

- Ty zostań, skarbie. Wynajmij jutro samochód, albo załatwię ci jakiegoś kierowcę, który cię zawiezie do rodziców odebrać figurki i wrócisz jutrzejszym, planowym świstoklikiem – mówił Draco idąc w stronę sypialni, najpewniej po to, by się ubrać.

- Wracam z tobą – zdecydowała. – Ginny mnie teraz potrzebuje. Figurki odbierzemy następnym razem. Zadzwonię do ich kwiaciarni na mugolski telefon i przeproszę – zdecydowała, machając różdżką, by przenieść ubrania do walizki.

- Dobrze, skoro tak wolisz. Ciekawe co się stało, że Potter zaatakował Zabba… - zastanawiał się, zapinając pasek do spodni.

- Na pewno znów się starli. Harry zawsze był porywczy. Pamiętasz, jak cię zaatakował sectusemprą w szóstej klasie? – wspominała gorzko.

- Bliznowaty dupek. No nic, jedziemy. W siedzibie firmy powinien być awaryjny świstoklik do Londynu – mówił, pomniejszając walizki zaklęciem. – Załatw wymeldowanie, a ja wyprowadzę samochód z garażu podziemnego i widzimy się przed hotelem.

- Co z rachunkiem? – spytała, czując się nieco głupio, ale była pewna, że nie ma przy sobie wystarczającej kwoty na pokrycie pobytu w tak luksusowym apartamencie.

- Moja firma go opłaci. Wiedzą gdzie wysłać fakturę – wyjaśnił, wychodząc.

Hermiona zabrała swoją torebkę i bukiet, który zrobiła jej mama i ruszyła zaraz za nim. Miała nadzieję, że wszystko dobrze się skończy. Nie chciała sobie nawet wyobrażać, co przeżywaliby Ginny i Draco, gdyby Diabłowi stało się coś poważnego.

 
💞💞💞

                Podróż do Londynu była chaotyczna, bo obydwoje byli bardzo zdenerwowani. Zostawili kwiaty i walizki w gabinecie Dracona w jego firmie w i przenieśli się od razu do św. Munga, bowiem kominek w jego biurze miał tam podłączenie.

- Blaise Zabini – rzucili razem do rejestratorki.

- A państwo, to kto dla poszkodowanego? – zapytała od razu.

- Draco Malfoy, jestem uwzględniony w jego dokumentach, jako osoba do kontaktu – wyjaśnił szybko.

- Ach tak właśnie myślałam, że skądś was kojarzę! Jesteście tą parą z gazet! Ślub roku… - rejestratorka, pulchna czarownica w średnik wieku, uśmiechnęła się do nich pogodnie. – Miała pani prześliczną sukienkę!  Moja córka wkrótce wychodzi za mąż i totalnie marzyłaby o takiej, ale widać, że kosztowała fortunę…

- Dostanie ją ode mnie w prezencie jeśli w tej chwili powie nam pani gdzie znajdziemy Blaise’a Zabiniego! – warknęła na nią Hermiona.

- Och tak! Oczywiście! Czwarte piętro, najcięższe urazy zaklęciowe. Jest pod stałym nadzorem uzdrowicieli z względu na stan…

- Leć! – Hermiona klepnęła Dracona w ramię, a on tylko kiwnął głową i pobiegł w stronę schodów. – A pani niech mi szybko napisze adres, na który mam wysłać sukienkę – powiedziała, wciąż patrząc za pędzącym na górę Malfoyem.

- Naprawdę? Nie chciałam, by to tak zabrzmiało…

- Proszę pisać. To przepiękna suknia, szkoda, by tylko wysiała w szafie – Hermiona zmusiła się do uśmiechu. – A może mi pani powiedzieć coś więcej o stanie pana Zabiniego? – poprosiła cicho.

Rejestratorka nerwowo przygryzła wargę i rozejrzała się dookoła.

- Nie jest źle, najpewniej z tego wyjdzie… Miał trochę obrażeń wewnętrznych, ale eliksiry już zadziałały – powiedziała, przeglądając pergaminy z wynikami Zabba i jednocześnie podsuwając jej karteczkę z adresem.

- Super, bardzo dziękuję! Suknia dotrze w poniedziałek! – Hermiona zmusiła się do uśmiechu, zabrała karteluszek i żwawo ruszyła na górę.


💞💞💞


- Herm! – Ginny na jej widok otarła łzy z twarzy i rzuciła jej się w ramiona.
Poza nią na korytarzu był jeszcze Adrian Pucey i Gregory Goyle.

- Już jestem Gin… Wiadomo coś? – zapytała Adriana, przytulając przyjaciółkę, która na nowo się rozpłakała.

- Wpuścili do niego Dracona – wyjaśnił szybko Pucey.

- To przeze mnie… – wyznała Ginny, odrywając się od jej ramienia.

- Nie mów tak! – poprosiła Hermiona.

- Harry spotkał mnie w cukierni. Wyszedł za mną i próbował mnie teleportować do domu, ale mu uciekłam… A potem wezwałam Zabba, przez AurumTel – szlochała. – Kazał Theo zabrać mnie do domu i został z nim sam! Ach! Czemu go zostawiliśmy? – płakała dalej.

- Nic mu nie będzie, Gin. Spokojnie – Hermiona głaskała ją po włosach i próbując jakoś pocieszyć.

- Nie zatrzymuj mnie do kurwy pieprzonej! – rozległ się okrzyk od strony schodów.

Wszyscy automatycznie spojrzeli w tamtym kierunku, akurat w momencie gdy Dafne Greengrass w towarzystwie swojej siostry wbiegła na korytarz.

- Gdzie jest mój mąż?! – wydarła się ile sił w płucach.

Nikt jej nie raczył odpowiedzieć.

- Daff nie krzycz, to jest szpital! – próbowała ją uspokoić Astoria.

- Ty! – Dafne wskazała oskarżycielsko palcem na Ginny. – To przez ciebie! To twój mąż mu to zrobił z twojej winy!

- Ja nie… - Ginny zaszlochała, a poczucie winy wykrzywiło jej śliczną twarz.

- Zamknij się Greengrass! – warknął Pucey w obronie Ginny.

- A właśnie, że się nie zamknę! Gdyby ta mała, brudna, dziwkowata zdrajczyni krwi nie puszczała się z Blaisem, to nic… - Dafne nie dokończyła.

Hermiona sama nie wiedziała, co w nią wstąpiło. Puściła wciąż szlochającą Ginny i w trzech krokach znalazła się przy Greengrass, bezpardonowo waląc ją w twarz z otwartej ręki.

- Jeszcze słowo, a znów sięgnę po różdżkę! – ostrzegła.

Astoria ledwo zdusiła wybuch śmiechu, a Pucey i Goyle zaśmiali się zupełnie otwarcie.

Greengrass była w wyraźnym szoku. Kompletnie się tego nie spodziewała.

- Zapłacisz mi za to, Granger… - wyszeptała, nadal zaskoczona.

- Granger – Malfoy, jak już. I powiedź ile. Wyślę ci czek! Przyda ci się przy rozwodzie! – szydziła Hermiona.

- Jak Draco mógł popełnić taki błąd? – zapytała Dafne, na nowo przybierając wrogą postawę.

- Zapomniałaś już Greengrass, że masz mi się nie pokazywać na oczy? – zapytał cierpko Malfoy wychodząc z sali Zabiniego.

- Co z nim? – zapytała od razu Ginny.

- Wyjdzie z tego – odpowiedział z widoczną ulgą, od razu podchodząc do Hermiony.

- Ona mnie uderzyła! – zawołała Dafne wskazują Hermionę palcem, jakby dopiero teraz dotarło do niej, co się wydarzyło.

- Jestem pewien, że na to zasłużyłaś – Draco uśmiechnął się lekko. – W porządku? – zapytał troskliwie Hermionę.

- Skoro Diabłowi nic nie jest, to w porządku – odpowiedziała z delikatnym uśmiechem, po chwili znów przenosząc spojrzenie na Dafne i patrząc na nią z niechęcią.

- Chodź Daff – Astoria złapała siostrę za ramię.

- Nigdzie nie pójdę! Chcę zobaczyć swojego męża! – rozdarła się Greengrass.

- Nic z tego. Blaise złożył pozew o zakaz zbliżania się ciebie do niego. Zacznie obowiązywać zdaje się od jutra rana, więc czekaj na sowę z ministerstwa. A teraz wypad stąd, zanim sam cię wyrzucę!

- Nie możesz! Ja…

- Wynoś się Greengrass, bo nie ręczę za siebie! – wywarczała Hermiona.

Dafne zasznurowała usta, wyraźnie zastanawiając się czy posłuchać, czy jednak nie. W końcu podjęła decyzję, najpewniej widząc rozwścieczone oblicze Hermiony i w końcu pozwoliła siostrze złapać się za ramię i wyprowadzić z korytarza.

- Prawdziwa z ciebie lwica – szepnął Draco, obejmując ją i cmokając w skroń.

Hermiona uśmiechnęła się zdawkowo, po czym oderwała się od niego i wróciła do Ginny, by móc ją przytulić.

- Słyszałaś? Wszystko będzie dobrze… - zapewniła, znów głaszcząc Ginny po włosach.

- Powiedzieli ci coś więcej? – spytał Adrian Pucey, zwracając się do Malfoya.

- Tyle, że wyleczono większość obrażeń. Zaklęcie było silne, ale na szczęście trwało krótko. Jak dobrze pójdzie, to w sobotę będzie na przyjęciu – Draco uśmiechnął się lekko pod nosem.

- Co za ulga! – westchnęła głośno Ginny.

- Możemy go dziś zobaczyć? – spytała Hermiona.

- Nie. Jest na silnych eliksirach. Nie wybudzą go do wieczora. Zabierz Ginny do domu, a ja zostanę i pogadam jeszcze z uzdrowicielami i z aurorami, jak się pojawią – zdecydował Draco.

- Dobry pomysł. Chodź Ginny, na pewno jutro pozwolą nam go odwiedzić – Hermiona uśmiechnęła się do niej, łapiąc ją za dłoń.

- Pilnuj go Smoku, niech nikt nie wchodzi do sali. Żaden auror bez nadzoru – poprosiła płaczliwie Ginny.

- Nic się nie martw, Ruda. Nic mu się nie stanie – zapewnił ją.

- Do zobaczenia – Hermiona pomachała go Grega i Adriana.

- Niedługo będę w domu – obiecał Draco, dotykając czułym gestem jej ramienia.

- Dobrze. Na razie – Hermiona uśmiechnęła się do niego blado, po czym poprowadziła Ginny w stronę schodów. 

Niewymownie cieszyła się, że nic poważnego się nie stało… Kłopoty wciąż nad nimi wisiała... Oby wkrótce nastąpił ich upragniony koniec.

💞💞💞


Przepraszam za literówki, ale dziś dużo emocji.
Ogarnianie drugiego bloga, pisanie miniatur, odpowiedzi na maile no i ta radość z 3,5 mln. 😘😊
Do następnego! 

V.