Akcja promocji młodych autorek: "Lingua" - Autorstwa Karli L.

Tytuł: Lingua
Autorka: Karla L.
Blog autorki: https://genus-electum.blogspot.com/

Uwaga: Rozdział w oryginale przesłany przez autora 😊

Zostawcie proszę swoje opinie! 💜

Konie zaczęły prychać i szarpać łbami od długiego stania na polu w środku zimy. Większość jeźdźców ukryło się w kaplicy na czas obrzędów pogrzebowych, na zewnątrz pozostała garstka ludzi ,którzy nie zmieścili się w budynku, a wśród nich jedyna postać na wierzchowcu.

Młoda dziewczyna odziana w długi czarny płaszcz, zapinany na duże srebrne guziki z herbem jej rodu, od szyi do końca klatki piersiowej, który miał tylko sprawiać wrażenie ciepłego, przykrywał jej elegancką białą koszule i po części zakrywał czarne spodnie których nogawki ukryte były w ciężkich butach wojskowych. Jej koń również wyróżniał się na tle innych wierzchowców, był cały czarny z wyjątkiem siwej grzywy. Jego imię również budziło strach wśród mieszkańców wioski , Jug-eum, co w tłumaczeniu pradawnych ludów oznaczało „śmierć”. Trwając w bezruchu , patrzyła na plakat z imieniem zmarłego… jej ucznia na stanowisko strażnika. Rodzice chłopaka pogrążeni w żałobie nie mieli nawet czasu, ani głowy do tego żeby zapytać jak to się dokładnie stało, a może dlatego też nie pytali, ponieważ podali im najbardziej przewidywalny w tym okresie sposób na śmierć młodego adepta… atak wroga na szkołę strażników. Nikt nie znał prawdy, nikt z wyjątkiem dziewczyny i rady starszych. Mówienie o tym było zabronione, a ci którzy próbowali to wyjaśnić, zaginęli i już nigdy się nie odnajdą.

- Co myślisz o tej sytuacji?

- Ja nie myślę, nie mogę o tym myśleć wiesz o tym. Tobie też radzę o tym nie myśleć, nie mówić, nawet nie zastanawiaj się dlaczego tak jest, Leonardzie. – powiedziała dziewczyna nie odwracając wzroku od plakatu.

Chłopak przyjrzał się jej twarzy, czarne włosy z białymi końcami zaplecione były w dwa warkocze sięgające poniżej bioder. Niebiesko-zielone oczy zwrócone były w punkt przednią, mały nos i duże różowe usta co jakiś czas marszczyły się, lekko zaróżowione policzki od zimna były oznaką tego, że jeździec na koniu jest żywym człowiekiem, a nie marmurowym posągiem. Spod jej kołnierza wystawała pojedyncza lecz ogromna blizna, ciągnąca się od lewego ucha, aż do prawego biodra, będąca pamiątką po spotkaniu Dullahana. Nikt nigdy nie dowiedział się jakim cudem przeżyła to spotkanie, lecz było wiadomo, że tylko ona przeżyła z oddziału złożonego z trzydziestu ludzi.

Mimo swojego młodego wieku budziła respekt wśród wszystkich ludzi. On również się jej bał mimo iż był starszy o dziesięć lat. Jej nadzwyczajne umiejętności były znane w całym królestwie. Nikt nigdy nie widział jej w pełnej postaci, znana z niezwykłego opanowania i strategii godnej najlepszego władcy zdobywała najwyższe odznaczenie i pięła się po szczeblach władzy. Nigdy jednak nie dała po sobie poznać iż żałuje swoich decyzji lub czynów. Każdy młody adept chciał należeć do jej oddziału BAM JIMSEUNG, Nocnych Bestii widzianych tylko w nocy lub w ciemnych zakątkach ulic lub lasów.

- Powiedz mi dlaczego nikt nie chce zająć się tą sprawą ? Nikt nie zadaje pytań ? – mężczyzna dalej dopytywał.

- Byli tacy którzy pytali… byli też tacy którzy brali tą sprawę . Zaginęli i nie znajdą się choćby…

Dziewczyna nie dokończyła mówić, z wnętrza kaplicy zaniósł się straszny krzyk. Jug-eum potrząsną łbem w geście zdenerwowania, a chwilę potem ludzie zaczęli uciekać w panice z budynku. Reakcja Leonarda była natychmiastowa, wyjął swoje sierpy umiejscowione na plecach, i zrobił krok w stronę uciekających ludzi. Zatrzymała go jednak dotąd nieruchoma dłoń odziana w czarne rękawice z wyhaftowanymi starożytnymi znakami.

-Stój. Masakrę przeżyją tylko ci którzy nie wejdą do kaplicy, najwyższa rada i zaufani ludzie. Wchodząc tam nie będziesz żadnym z nich.- spokojny głos nie pasował do sytuacji.

-O czym ty mówisz. Co się tam dzieje?

Chłopak był rozdarty pomiędzy tym co się działo przed nim, a tym co powiedziała dziewczyna . Ludzie uciekali z przerażonymi twarzami i błagali o pomoc. Obok nich pojawiła się jednak postać o nieokreślonym kształcie, przypominającym prędzej mitycznego Moa niż jakiekolwiek żywą istotę. Stwór spojrzał na młodą kobietę, a ona pierwszy raz od początku rozpoczęcia obrzędów odwróciła głowę i zajrzała w oczy bestii. Trwali tak w bezruchu, aż w końcu szarpnęła wodze swojego rumaka i powolnym truchtem ruszyła w stronę bramy strażniczej gdzie czekało na nią kilku adeptów. Leonard nie rozumiejąc co się dzieje pobiegł za nią.

-Nie możemy ich tak zostawić.- krzyczał.

-Nie próbuj zrozumieć czegoś, czego nie możesz zrozumieć. Zostaw to i idź teraz w swoim kierunku. Nie oglądaj się za siebie.

Nim skończyła mówić to zdanie krzyki ucichły, a ciszę przerwał pojedynczy wrzask bólu. Nastała przerażająca cisza. „Wycisz emocje, opanuj strach, wyostrz zmysły”- pomyślała dziewczyna patrząc na swoich oddanych ludzi.

+++

Pięć lat wcześniej

Sala tronowa od ponad dwóch wieków pozostawała pusta i czekała na prawowitego króla. Nie zmieniało to jednak faktu, iż kraj nie mógł pozostać sam bez najważniejszych ludzi w państwie. Namiestnicy byli wybierani spośród najbardziej zasłużonych ludzi z rady starszych, tak powinno być.

W dniu, w którym król Magnus został zabity , na kraj najechali obcy. Nie były to jednak istoty z tego świata. Pojawili się nagle, a świadkowie utrzymywali, że zeszli z nieba, wypełzli z lasów, stoczyli się z gór i wyłonili się z wody. Byli jak robactwo, które mnożyło się w zastraszającym tempie.

Dlatego też powstała rada w której zasiadali najstarsi z najznamienitszych rodów byli to Mistycy będący dumni ze swojej nadzwyczajnej wiedzy dotyczącej prastarych ludów i tajemniczej sztuce genetyki , oni zaś stworzyli elitarną grupę strażników, którzy nazywali się Bohoja, czyli opiekunowie. Byli to zwykle ludzie naturalnie uzdolnieni nadprzyrodzonymi mocami jednego z żywiołów. Zawsze była to jedna osoba z mocą jednego żywiołu, umierała ona, rodziła się osoba następna na jej miejsce. Z czasem rasa ludzi zaczęła ewoluować i wykazywać zdolności istot, które najechały nasz świat. Były to prawdopodobnie wybryki natury spowodowane łączeniem się różnych ras.

Półtora wieku później postanowiono przeprowadzić spis ludności i podzielić wszystkich na dokładne rasy i tereny którymi mieli się opiekować. Tak powstali Technomagowie, ludzie podróżujący jedynie za dnia, mieszkający wśród innych w wioskach. Zajmowali się głównie rozwojem ekonomicznym i urbanistyką królestwa. Następnie Neobarbarzyńscy , małe plemiona pozornie niegroźne zamieszkujące okolice wiosek i małych miast. Byli to ludzie którzy sprzeciwili się władzy rady starszych i postanowili żyć sami sobie. Plemię koczownicze, mające za najwyższe wartości męstwo, siłę i moce szamańskie w które wierzyli tylko nieliczni. Bohoja, czyli opiekunowie ludu, zajmowali się głównie ochroną królestwa i ludu zamieszkującego tereny podległe właśnie jemu. Strażnicy ognia byli ściśle powiązani z ochroną wewnętrzną królestwa, zapewniali ciepło i utrzymywali ogień w formie przyjaznej ludowi. Nie wyróżniali się zwykle spośród ludu, jednak można ich było rozpoznać po wypalonych symbolach ognia na przedramionach oraz licznych poparzeniach na dłoniach od częstego ćwiczenia się w walce.

Opiekunowie ziemi bronili lasy i pola przed najazdami obcych ludów. Ich zbroje przypominały korę drzew i sprawiały wrażenie grubych i niewygodnych, były jednak bardzo wytrzymałe i dostosowywały się do ich ruchów w walce oraz posiadały niesamowitą właściwość pochłaniania mocy ciosów, dzięki czemu byli silniejsi.

Opiekunowie powietrza byli nazywani zwiadowcami powietrznymi , dosiadali ogromne monstra powietrzne, które unosiły ich ponad przestworza. Ubrani w delikatne i zwiewne stroje dzięki którym ich ruchy wydawały się delikatne, jednak bardzo często niosły śmierć.

Opiekunowie wody trzymali wartę przy wszystkich zbiornikach wodnych i oczyszczali wodę z każdego zanieczyszczenia. W walce tworzyli ogromne kule wody i dusili przeciwników z lądu, a zagrożenia z wody zabijali wspólnie z opiekunami ziemi zamrażając ich na śmierć.

Ostatnią grupą budzącą największe kontrowersje byli opiekunowie granicy. Głównym dowodzącym była osoba potrafiąca władać wszystkimi żywiołami, oraz potrafiła je materializować. Problemem było jednak to, że przez dwa wieki pojawiły się tylko trzy osoby potrafiące opanować wszystkie moce. Były one zagrożeniem dla rady starszych i mimo swoich nadzwyczajnych zdolności ginęły w niewyjaśnionych okolicznościach. Dlatego też postanowiono, że opiekunami granic będą zostawać najbardziej uzdolnione osoby spośród wszystkich Bohoja, a ich przywódcami będą powoływani protektorzy przejawiający zdolności jednego z czterech żywiołów.

-Mam świetną osobę na stanowisko nowego protektora, dziewczyna należy do pradawnej linii opiekunów granicy, nie przejawia zdolności, ale jest coś co sprawia, że jest wyjątkowa…- Kerem zaczął swoją przemowę zaraz po rozpoczęciu spotkania rady. Po kolejnym najeździe na granicę w którym zginęli praktycznie wszyscy strażnicy rada postanowiła stworzyć elitarną grupę podopiekunów. – Dziewczyna przeżyła spotkanie z Dullahanem. Spełnia wszystkie warunki , z wyjątkiem…

-Z wyjątkiem najważniejszego! Nie zgadzam się, żeby ona została protektorem, mój syn Ablach zaczyna już władać siłami ognia myślę, że właśnie on powinien zostać opiekunem.

Wypowiedź Kerema przerwał starszy od niego członek zgromadzenia. Było wiadomo, że nepotyzm szerzy się w państwie, ale jeszcze nigdy nie było to powiedziane wprost. Namiestnik ściągnął brwi i potarł czoło, wprawdzie w królestwie zaczęło się dziać coraz więcej ataków na granice, a stwory zaczynały coraz śmielej upominać się o królestwo, ale nie mógł dopuścić do tego, aby zwykły człowiek zarządzał jego oddziałami . Nie mógł też odmówić Keremowi, jak miał postąpić w tej sytuacji? Widział, że musi podjąć decyzję jeszcze dzisiaj.

-Stworzymy dwa oddziały, Ablach weźmie południowo-wschodnią granicę, a Yeon (czyt. Jona) północno-zachodnią. Zobaczymy które z nich poradzi sobie lepiej. Rozliczać będę mógł ich tylko ja, a pod sobą będą mieli dziesięć strażników, którzy będą musieli przejść szkolenie w szkole adeptów. Ich nauki będą doglądali oni sami. Ponieważ Ablach włada żywiołem ognia jego szkolenia będą odbywać się w szkole ognia, natomiast Yeon będzie podlegać szkole powietrza. Jak powiedziałem tak ma być.

Wśród zebranych podniosły się głosy sprzeciwu. Nikt jednak nie mógł mieć wpływu na decyzję, nie można było jej również zmienić. Kerem odetchnął z ulgą. „Mamy przełom, mam nadzieję, że Yeon się zgodzi.”

+++

-Nigdy w życiu!

-Yeon!

-Zrozum, rada nigdy mnie nie zaakceptuje. Oni nigdy nie zrozumieją . Zresztą jak mogłeś w ogóle pomyśleć, że będę chciała pracować dla tych starych prychów?!

Dziewczyna siedziała na przeciwko przyjaciela i patrzyła mu pewnie w oczy. Nie mogła wyobrazić sobie nawet tego , jakim cudem miałaby szkolić ludzi władającymi żywiołami, sama nie posiadając, żadnego z nich. Według mieszkańców Starego Miasta była skazą na swoim rodzie i hańbą dla społeczeństwa pełnego magicznych stworzeń.

-Pomyśl, jeżeli będziesz bliżej rady, będziesz mogła współpracować z Mistykami, którzy są w sojuszu z Rycerzami, a będąc strażnikiem, dostaniesz się do akt swojego brata. Ascanio by tego chciał.- Kerem mówił do niej spokojnie, mając nadzieję, że wszystko dotrze w końcu do jego przyjaciółki. Ona zaś słysząc imię swojego brata, zerwała się z miejsca i niespodziewanie srebrny sztylet znajdujący się na stole , wylądował tuż obok twarzy chłopaka raniąc go delikatnie w policzek. Czując spływającą ciepłą krew, otworzył szeroko oczy.

-Nie waż się nawet wspominać lub nawet myśleć o nim w mojej obecności. Ascanio jedyne czego dla mnie chciał to śmierć z ręki Dullahana. Dlatego wysłał mnie z innymi strażnikami do tego lasu. Nienawidził tego kim się stałam i tego co zrobiłam. Koniec tematu.

Yeon zarzuciła na plecy swoje długie, poniżej pasa włosy i i uniosła dumnie głowę. To podziwiał w niej najbardziej. Ogromną wręcz niebezpieczną pewność siebie i swoich czynów. Spotakanie z demonicznymi jeźdźcami sprawiło, że stała się jeszcze bardziej bezwzględna niż była wcześniej. Jeżeli ona przeżyła to spotkanie to każdy może to zrobić. Właśnie dlatego nadawała się na opiekuna. Ona dałaby radę obronić miasto i jego mieszkańców.

-Zrobię co zechcesz!

-Nie ośmieszaj się. Miej honor i przyznaj się do błędu. Podziękuj namiestnikowi i przekaż ojcu Ablacha, że gratuluję.

-Bierzesz bardziej niebezpieczną część miasta. Udowodnij im, że dasz radę, a ja spełnię każde twoje życzenie.- Kerem brnął dalej niezrażony obelgami dziewczyny.- Usiądź kochana, napij się wódki i zjedz ciasteczko.

Dziewczyna usiadła na swoim miejscu, jej niebieskie oko nagle zabłysło, a zielone pociemniało. Poprawiła swój szary sweter i strzepnęła niewidzialny pyłek z czarnych spodni. Propozycja Kerema była kusząca i wiedziała, że da radę. Godząc się jednak na jego warunki będzie musiała wziąć odpowiedzialność za ludzi ... Ablach nie miał szans z nią i jej umiejętnościami, nie dlatego że była najlepsza, a dlatego, że po prostu nie zdawał sobie sprawy z tego iż spotkanie z Dullahanem pozwoliło jej zdobyć nadzwyczajne dary. Jednak jeśli Mistycy dowiedzą się o niej to będą chcieli ją wykorzystać. Już otwierała usta, żeby odmówić gdy niewyobrażalny ból przeszył jej ciało. Blizna zaczęła pulsować i palić żywym ogniem, krzyk utknął w gardle młodej dziewczyny.

-Kolejny atak na miasto! Północna brama, weź najlepszych ludzi, ja idę po konia...- Yeon zdołała wydobyć z siebie jedynie suche informacje. Kerem zerwał się z miejsca i chwycił łuk znajdujący się przy drzwiach. Dziewczyna biegła ile sił w nogach w stronę stajni.

+++

Północna brama zawsze była uważana za najmocniejszą, jej opiekunami byli opiekunowie Ziemi i Metalu. Dwie ogromne kolumny były połączone ze sobą za pomocą dwóch, pozornie cienkich, linek. Między nimi zawieszone były dzwonki wykonane z metalu, który został bezpośrednio wyciągnięty z ziemi. Brama graniczyła z ogromnymi wodami . Zwykle spokojna okolica zmieniła się teraz w prawdziwe pole bitwy. Strzały i kawałki ziemi sypały się z każdej strony. Kerem dołączył do swoich ludzi i wspomagał ich swoimi mocami Metalu. Yeon ruszyła galopem w stronę głównej bramy, aby pomóc w przypadku, gdyby wodne monstra postanowiły wyjść.

-Cóż za zaszczyt.- dziewczyna usłyszała za sobą kpiący głos.

-Też się cieszę, że cię widzę. Gratuluję nowego stanowiska i ... jak ty to mówisz , kobiety godnej twojego rodu. Jak się czuje Tammara ? Słyszałam o tym strasznym wypadku przy wschodniej bramie. Któż mógłby przypuszczać, że nekromanci zaatakują akurat od wschodu?

-Nie do twarzy ci z ironią. Nigdy nie było.

Yeon w ostatniej chwili zauważyła strzałę lecącą w stronę Ablacha. Jej reakcja była natychmiastowa, zepchnęła go swoją nogą z siodła, a sama zeskoczyła i ukryła się za wierzchowcem. Był opancerzony pradawnym niezniszczalnym metalem więc byli bezpieczni. Zaskoczona nagłym atakiem nie mogła chwycić oddechu. Panika zaczęła ogarniać ją z taką samą siłą gdy przy spotkaniu z Dullachanem spojrzała mu raz w oczy. Szybko jednak musiała odzyskać panowanie nad własnym ciałem, chwyciła łuk zaczepiony o siodło i sięgnęła po strzałę na swoich plecach, naciągnęła strzałę i wzięła głęboki uspokajający oddech, zamknęła oczy, policzyła do trzech i uniosła się ponad grzbiet Jug-eum'a i w sekundę dostrzegła postać odzianą w niebieskie szaty z łukiem z wodorostów i kamienia. "Jeżeli jest tu zwiadowca morski musi być też Elf Zmierzchu, sami nigdy nie wyszliby ze swoich głębin" zastanowiła się sekundę i ogarnęła wzrokiem całe pole bitwy. Opiekuni żywiołu drewna nie mogą atakować elfów. Nim jednak zdążyła zastanowić się, gdzie może ukrywać się elf, jej blizna zapulsowała, a ona spojrzała na zwiadowcę. Jego broń wycelowana była bezpośrednio w nią,nie zastanawiają się już wypuściła strzałę prosto w głowę przeciwnika. Koń zatrząsł głową słysząc gwałtowny świst powietrza. Bełt niemal bezbłędnie trafił zwiadowcę między oczy. Zielona krew trysła i rozlała się po twarzy stworzenia, ale to nie zabiło go, a wręcz przeciwnie , jeszcze bardziej rozwścieczyło. Jego usta otworzyły się w głuchym krzyku, który mogły usłyszeć tylko wodne stwory. Ruszył biegiem w jej stronę porzucając swój łuk i sprawnie przeskoczył nad grzbietem konia. Wiedziała, że nie ma szans na ucieczkę, ani na obronę, Ablach władał żywiołem Ognia, który w połączeniu z wodą nie miał absolutnie szans. Jedynie Opiekuni drewna lub metalu mogli jej pomóc.

Długie i śliskie palce zacisnęły się na szyi dziewczyny i z każdą mijającą sekundą powiększały swój nacisk. Sięgnęła po bełt wystający z czaszki wroga i wbiła go jeszcze mocniej, przekręciła go i ostatkiem sił wyszarpała z głowy. Zimna ciecz trysła jej prosto w oczy które zaszły nagle mgłą, zaczynała tracić przytomność.



💫💫💫

Jeszcze raz w imieniu autorki proszę o Wasze opinię!

Rozdział TNMŻ dziś wieczorem.

Scena 18+ na blogu dla zaproszonych - również pojawi się dziś 😘😎

V.