48. Teraz nie mów... nie myśl, że masz szansę!

 Dedykacja: Dla komentatorek mailowych - dziewczyny bardzo dziękuje za Wasza zaangażowanie w stałe pisanie mi opinii poprzez maile 😘💚


💞💞💞

                Była cholernie zmęczona, a mimo tego nie mogła zasnąć. Przewracała się w pościeli z boku na bok, raz wkurzona, a raz znów cholernie smutna z powodu ich kolejnej kłótni. Przecież nawet przez jedną sekundę nie pomyślała o tym, by pójść na to spotkanie, albo chociaż odpisać cokolwiek temu całemu Dantemu. Od razu postanowiła zignorować temat. Sądziła, że to najlepsze wyjście…
Westchnęła cicho i potarła twarz. Postanowiła pójść do minibarku w salonie i wziąć jakiś alkohol. Może jeśli wypije szybkiego drinka, to zaraz padnie, jak zabita.


(18+)

Narzuciła na nagie ciało delikatny szlafroczek z satyny i przeszła do salonu. Lodówka z minibarkiem znajdowała się w szafce, na której stał telefon. Bez zbędnej zwłoki podeszła do niej i zapaliła stojącą na niej lampkę. Otworzyła lodówkę i przejrzała zawartość. Po krótkim namyśle zdecydowała się na małą buteleczkę ginu i tonic.
Właśnie sięgała po szklankę, gdy od strony kanapy dobiegł ją głos

- Przyniosłem lód. Jest w kubełku na blacie.

Podskoczyła w miejscu i pisnęła. Draco podniósł się z kanapy i uśmiechnął złośliwie, najwyraźniej zadowolony, że ją przestraszył.

- Choler, Malfoy! Zawału można dostać! – ofuknęła go, odwracając się by napełnić szklankę lodem.

- Czemu nie śpisz? Podobno byłaś wykończona – burknął, znów opadając na kanapę.

- Miałam ochotę na drinka – odmruknęła.

- To na zdrowie! – uniósł dłoń, w której trzymał szklaneczkę z whisky.

Hermiona umoczyła usta w alkoholu, zastanawiając się co teraz zrobić. Wrócić do sypialni i tam dopić alkohol? Czy jednak zostać, ignorując go ostentacyjnie?

- Usiądziesz, czy będziesz tak stać tam, jak posąg? – zadrwił.

Westchnęła ciężko i podeszła w pobliże kanapy. Malfoy rozciągał się na całej jej długości, więc dla niej został stojący nieopodal fotel.
Już miała zamiar na nim usiąść, gdy blondyn nagle się podniósł, złapał ją za biodra i wciągnął na swoje kolana.

- Uważaj! O mały włos tego nie wylałam! – narzekała, odkładając szklankę.

- Nie znoszę tego, co ze mną robisz, ty mała jędzo – wyszeptał jej do ucha, po chwili przesuwając ustami po jej szyi.

- Więc mnie puść i daj w spokoju dopić drinka! – odpowiedziała, czując jak mimowolnie oddech jej przyśpiesza od jego pieszczot.

- Nie musimy rozmawiać. Po prostu zróbmy to i chodźmy spać. Dobrze wiesz, że bez tego oboje nie potrafimy zasnąć – szeptał, przesuwając swoimi dłońmi po jej ciele.

- Skąd ten pomysł? – odpowiedziała. – Ja potrzebuję tylko drinka i na pewno zasnę bardzo szybko!

- Kłamiesz, skarbie – zamruczał, wkładając jej dłoń pod szlafrok i delikatnie dotykając jej piersi.

- Miałeś nic nie mówić – jęknęła, gdy dotknął palcami jej sutka.

- Więc ty mów… Powiedź mi, co mam ci zrobić… - mruczał, pieszcząc jej pierś i całując jej ucho.

Zerwała się z jego kolan. Draco spojrzał na nią rozczarowany, ale sekundę później uśmiechnął się triumfująco, gdy wsunęła się przodem na jego uda i wplotła mu palce we włosy.

- Chcesz wiedzieć, co masz zrobić? – spytała, delikatnie muskając jego usta swoimi.

- Tak… - odmruknął.

- Przestać być zazdrosnym wariatem! – powiedziała, odchylając się nieco w tył.

- Dobrze… Zamknę cię w lochu i nikt nie będzie cię oglądał. Wtedy na nie będzie mnie wkurwiać, jak ślinią się na twój widok jakieś napalone pojeby – powiedział sucho, wbijając jej palce w pośladki.

Roześmiała się i znów pochyliła.

- A będzie w tym lochu łóżko? – zapytała kokieteryjnie.

- Nie będzie tam niczego, poza łóżkiem – zapewnił, sięgając do wiązania jej szlafroka.

- To może przemyślę twój pomysł – szarpnęła go za włosy, tak by odchylił głowę, po czym pocałowała władczo i namiętnie.

Rozwiązał jej szlafrok i jęknął cicho.

- Jesteś nago?

- A nie widać? – zapytała, zsuwając z ramion materiał.

- Salazarze! Nie dajesz mi żadnych szans… – szepnął, unosząc ją nieco wyżej, tak by bez przeszkód mógł zamknąć usta na jej sutku.

- Skarżysz się? – wydyszała, czując jak cudowne ciepło kumuluje się w dole jej podbrzusza.

- Mój promyczku… Muszę być zaraz w tobie… - wyznał bez skrępowania.

Jęknęła cicho i uniosła się na kolanach tak, by on mógł zsunąć z siebie czarne bokserki. Były jedynym elementem garderoby, jaki miał na sobie.

Złapała jego męskość w dłoń i przesunęła nią kilka razy po całej jego długości z perwersyjną przyjemnością patrząc na to jak oczy zachodzą mu mgłą, usta układają się do jęku, a biodra podnoszą się w górę.

- Skarbie… - wymruczał, sięgając dłonią pomiędzy jej nogi i pieszcząc ją delikatnie.
Puściła go i uniosła się nieco, tak by móc przyjąć go w sobie i dać im obojgu to czego desperacko potrzebowali.
Wydali wspólny, podobnie zdławiony jęk, gdy znalazł się w niej cały.

- Teraz mi dobrze… - wyszeptał w jej szyję, a później złapał ją mocno za biodra i pomógł jej osiągnąć tempo, które odpowiadało im obojgu.

- Zawsze jest dobrze – przyznała, czując jak orgazm buduje się w jej wnętrzu krok po kroku.

Była naprawdę zmęczona, a jej mięśnie drżały z wysiłku, ale za nic w świecie nie przerwałaby tego cudownego aktu, pełnego pasji i namiętności.
Nagle Draco złapał ją mocno za pośladki i wstał z nią na rękach.
Praktycznie rzucił ją na kanapę i zaraz znów znalazł się pomiędzy jej udami. Wszedł w nią mocno, a ona objęła go nogami, cudownie świadoma tego, że jego intensywne i głębokie pchnięcia zaraz skończą się zachwycającym spełnieniem.
Nie musiała długo czekać, gdy obydwoje zgodnie zajęczeli w swoje usta, drżąc w swych ramionach.

Draco przytulił swój policzek do jej policzka, a jego gorący, przyśpieszony oddech owiewał jej ucho i część szyi.

- Czy teraz możemy pójść spać? – spytała, znów wplatając swoje place w jego włosy.

- Tylko jeśli powiesz, że pomiędzy nami wszystko w porządku – uniósł się i popatrzył jej w oczy.

- A co jeśli tego nie powiem? – droczyła się.

- To zerżnę cię jeszcze raz… a potem jeszcze i jeszcze, aż wreszcie to powiesz… - wyszeptał nim ją pocałował.

- Nie kuś – zaśmiała się. – Jest w porządku. Jeśli chcesz, jutro napiszę do tego kolesia, że ma się odpierdolić raz na zawsze – obiecała.

- Nie trzeba. Sam mu to przekażę…

- Malfoy…

- Chcesz iść spać, czy nie? – spytał z prowokacyjnym uśmieszkiem.

- Chcę, ale chyba nie dam rady wstać. Przynieś mi tu tylko koc – ziewnęła szeroko.

Draco zaśmiał się cicho, po czym podniósł się i wyciągnął do niej dłoń. Ujęła ją i powoli wstała, czując senność w całym ciele.

- Chodź, lepiej cię zaniosę bo wyraźnie jesteś wykończona – szybkim ruchem wziął ją na ręce i skierował się prosto do sypialni.

- Jesteś najlepszy – wymruczała, na skraju snu.

- To ty taka jesteś. Sama widzisz, że mężczyźni zakochują się w tobie od pierwszego wejrzenia. Mogą zapomnieć. Nikomu cię nie oddam… – wyszeptał, ale ona tego nie usłyszała, bo już twardo spała.


💞💞💞


                Siedział jak na szpilkach, niecierpliwy, zaintrygowany i lekko podniecony. Praktycznie nie przespał całej nocy, wciąż rozmyślając o pięknej kobiecie, na widok której szybciej zabiło mu serce. Zdarzyło się to pierwszy raz w jego życiu.
Dolly była ładna i nie głupia, a do tego jej rodzina miała spory majątek. Niemniej była nudna. Czuł się przy niej dobrze, ale nic ponadto. Dopiero wczoraj wieczorem, gdy spojrzał w oczy o barwie bursztynu tej pięknej angielki, od razu poczuł coś wyjątkowego. Chciał ją poznać bliżej i był pewien, że jest tego warta.
Wiedział o sobie, że jest bardzo przystojny. Do tego inteligentny, zabawny i dobrze sytuowany. Był dobrą partią. Jedną z najlepszych. Miał jej naprawdę wiele do zaoferowania.
Co prawda jej mąż też posiadał te wszystkie cechy, ale Dante mógł się założyć, że on też był nudny. Typowy, angielski snob.
A ta kobieta – Hermiona, nie zasługiwała na to, by się nudzić w swoim życiu. Malfoy był arystokratą, więc zapewne ich małżeństwo było aranżowane, choć nie rozumiał czemu, przed innymi udawali zakochanych. Nie szkodzi. Nie przeszkadzało mu,  że miała męża – romans też mieścił się w kręgu jego zainteresowań na chwilę obecną.
Miał nadzieję, że ona dziś przyjdzie, a on będzie mógł ją przekonać, by pozwoliła mu pokazać, że on jest bardzo interesujący i że chętnie zażyje z nią trochę rozrywki…
Spojrzał na zegarek. Było punktualnie południe.

- Ciekawe czy będzie miała jakieś problemy z wyrwaniem się spod oka apodyktycznego mężulka? – zastanawiał się.

- Pan Dante Getty? – zapytał wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna w białej koszuli i czarnym garniturze z okularami przeciwsłonecznymi na nosie.

- Tak – odpowiedział skonsternowany.

- Nazywam się Criss Sailor i jestem szefem do spraw bezpieczeństwa w Australia Malfoy Invention Magic Inc. 

Dante skrzywił się pod nosem. Tego w zupełności się nie spodziewał.

- Czego pan chce? – sarknął złowrogo.

- Przekazać panu wiadomość od państwa Malfoy.
Criss usiadł naprzeciwko niego i uśmiechnął się pogodnie.

- Niby jaką? – burknął.

- Najpierw od pani Malfoy. Pragnie ona przekazać panu, że nie jest zainteresowana pana osobą i prosi, by nie próbował pan w przyszłości podejmować jakichkolwiek prób kontaktu z nią.

- Sama ci to powiedziała? – warknął Dante.

- Osobiście – zapewnił ochroniarz.

- Super, jeszcze coś? – Dante był mocno poirytowany.

- Tak. Wiadomość od pana Malfoya. Radzi on panu odpierdolić się od jego żony i jak najszybciej o niej zapomnieć, jeśli chce pan zachować wszystkie swoje kończyny oraz tę ładną buźkę w nienaruszonym stanie.

- To groźba?! – zawołał z oburzeniem Dante, zrywając się ze swojego krzesła.

- Ostrzeżenie – Criss wstał, wciąż się uśmiechając. – Z serca radzę posłuchać. Dracon Malfoy to bardzo wpływowy człowiek. Może ci zniszczyć karierę i przyszłość jedną wysłaną sową.

- Nie boję się go! – oznajmił butnie Dante.

- To znaczy, że jesteś głupi. Naprawdę odpuść sobie próby uderzania do jego żony. Znam go trochę i wiem, że jak mu na czymś zależy, to jest gotowy na wszystko. Lepiej szybko zapomnij o tym, że w ogóle ją kiedyś poznałeś – poradził.

- Dzięki za radę, ale obejdzie się! – Dante sięgnął po portfel i zapłacił za kawę.

- Ta kobieta jest poza twoim zasięgiem, chłoptasiu – Criss zachichotał.

- Żadna kobieta nie jest poza moim zasięgiem – warknął pod nosem, po czym odmaszerował, totalnie wkurwiony. – Jeszcze zobaczymy, Malfoy! – poprzysiągł złowrogo, po czym nasunął na nos okulary przeciwsłoneczne i ruszył w stronę swojego samochodu.


💞💞💞


                Miała naprawdę dobry humor, choć trochę żałowała, że Draco i Hermiona przesunęli swój powrót o jeden dzień. Bardzo chciała już pogadać z przyjaciółką… O tym, że całowała się z Blaisem i o tym, że poprosił by poczekała… Jego rozwód zapewne będzie trudniejszy niż jej. Potter podpisał dokumenty. Greengrass na pewno tego tak chętnie nie zrobi…

- Dzień dobry, Ginevro, co dziś dla ciebie? – uśmiechnięta, pulchna staruszka spojrzała na nią wyczekująco.

- Dzień dobry, Marry. Dziś jedna czarna z kostką cukru na wynos i może dwie babeczki z orzechami – powiedziała z uśmiechem.

- Tylko jedna kawa? – upewniła się sprzedawczyni z jej ulubionej cukierni, szykując zamówienie.

- Tak. Susan pije tylko herbatę, a Hermiona jeszcze nie wróciła z podróży poślubnej – wyjaśniła.

- A tak! Jak ona zniosła ten pożar księgarni? Wszyscy bardzo się tym przejęliśmy!

- W porządku. Wkrótce znów otwieramy – wyjaśniła oględnie.

- Naprawdę? Tak szybko? – zdziwiła się Marry.

- Jej mąż postanowił w prezencie ślubnym dopilnować, by nie trwało to długo – roześmiała się Ginny.

- No tak, w końcu strasznie dziany z niego dupek – usłyszała tuż za swoimi plecami i dosłownie zamarła.

Odwróciła się powoli, czując jak wszystkie mięśnie jej się spinają.

- Masz zakaz zbliżania się do mnie – powiedziała, szybko wyjmując pieniądze, by zapłacić.

- Ciebie też miło widzieć, kochanie – warknął Harry, patrząc na nią przenikliwie.

- Dziękuję Marry, reszty nie trzeba! – Ginny zabrała szybko zamówienie i wyszła z cukierni.

Zdążyła zrobić dwa kroki za progiem, gdy poczuła jego uścisk na łokciu.

- Nie tak szybko! – Harry szarpnął nią mocno.

- Puść mnie, a nie wniosę oskarżenia o złamanie zakazu! – krzyczała, próbując uwolnić swoją rękę.

- Puszczę cię… Jak znajdziemy się w naszym domu i wreszcie pogadamy! – Potter przyciągnął ją bliżej siebie i Ginny już wiedziała, co zamierzał zrobić.

Chciał ich teleportować, najpewniej prosto na próg Grimmauld place.

Poczuła napływ prawdziwej paniki… Zrobiła więc to, co w ostatniej chwili przyszło jej na myśl. Chlusnęła na niego swoją gorącą kawą.

- Kurwa! – ryknął, puszczając ją i łapiąc się za twarz.

Odwróciła się i biegła ile sił, żałując teraz, że ma na sobie szpilki. Wiedziała, że teleportacja w tej chwili nie wchodzi w grę, bo jak nic się rozszczepi. Wbiegła za róg i sięgnęła do torebki po AurumTel.

- Zadzwoń do Zabba! – krzyknęła, w ostatniej chwili przypominając sobie, że wczoraj zmieniła nazwę jego kontaktu.

- Hej, Ruda. Sorry, ale nie mogę teraz… - zaczął mówić.

- Harry próbował mnie porwać na środku Pokątnej! Chyba mnie teraz szuka! – wydyszała.

- Co?! Nie ruszaj się! Gdzie jesteś! Cholera, sorry Nott, ale…

- Idę z tobą, Blaise!

- Dobra chodź! Gdzie jesteś? – krzyczał Blaise.

- Za sklepem ze sprzętem do Qudditcha – wydyszała, czując jak mocno bije jej serce.

- Zaraz tam będziemy! – obiecał, po czym się rozłączył.


💞💞💞


Ginny czuła jak krew wrze jej w żyłach z przerażenia. Wyjęła różdżkę, gotowa się bronić. Wiedziała, że zaklęcie kameleona nie zadziała, bo Potter uczył się je wykrywać na szkoleniu aurorskim.  Nie miała pojęcia, czym się przed nim obronić.

Po chwili usłyszała kroki. Ktoś najwyraźniej biegł w stronę jej kryjówki. Wstrzymała oddech…
Prawdziwa ulga spłynęła na nią, gdy zobaczyła, że to Zabini.

- Na Salazara, maleńka… - nie zatrzymał się, tylko podbiegł i od razu wziął ją w ramiona.

- Oblałam go gorącą kawą – wyszeptała, dopiero teraz uświadamiając sobie, co tak naprawdę się wydarzyło.

- Spokojnie… Już nic ci nie grozi, słyszysz? – Blasie złapał jej twarz w swoje dłonie i popatrzył jej w oczy.

- Ja… tak, dziękuję – Ginny objęła ramionami jego szyję i przytuliła się mocno.

- Potter wciąż tam jest. Chyba idzie w tę stronę – odezwał się Nott, patrząc na ruchliwą o tej porze ulicę Pokątną.

- O Merlinie… Co teraz? – jęknęła Ginny, czując nawrót paniki.

- Teraz rozjebie mu ten bliznowaty łeb o najbliższy mur – obiecał Zabini, odrywając się od niej.

- Blaise, nie! – poprosiła płaczliwie, łapiąc go za ramię.

- Spokojnie, stary. Nie komplikuj sprawy – poradził Theodore.

- Zabierz ją do domu Malfoya i poczekajcie tam na mnie – poprosił Blaise, zwracając się do Theo.

- Nie zostawię cię, Diable. Nie chcę cię wyciągać potem z aresztu – od razu odpowiedział Nott.

- Nic mu nie zrobię, przysięgam – zapewnił Zabini.

Theodore patrzył na niego przez chwilę przenikliwie.

- Dobrze. Mam nadzieję, że Draco mnie nie zabije, jak narozrabiasz – Nott uśmiechnął się pod nosem.

- Idźcie. Zaraz się zjawię – obiecał Blaise.

- Uważaj… - poprosiła Ginny, łapiąc go za ramię.

- Nic się nie bój wiewiórko, powiem mu tylko kilka słów – obiecał.

- Dobrze – wyszeptała, ocierając łzy z policzków.

- Chodź Gin, przyda nam się jakiś drink – Nott objął ją delikatnie ramieniem i wyprowadził z zaułku, Blaise wyszedł razem z nimi.


💞💞💞


Harry ich zauważył i przystanął, uważnie patrząc na to, jak jego żona oddala się, obejmowana przez Theodora Notta.

- Nieźle ją urabiacie… Malfoy, ty… teraz jeszcze Nott? – wypluł z pogardą Potter, gdy Zabini podszedł bliżej.

- Złamałeś zakaz zbliżania się do niej. Jeszcze dziś wylecisz z Biura Aurorów – obiecał mu Blaise.

Harry uśmiechnął się krzywo.

- Miałem interwencję tuż obok cukierni w której kupowała kawę. Nic nie mogłem na to poradzić, moje obowiązki są ważniejsze niż ten śmieszny świstek. Nic mi nie zrobią…

- Ale za próbę porwania na pewno dobiorą ci się do bliznowatego tyłka – Blaise uśmiechnął się wrednie.

- Wątpię. Jej słowo przeciwko mojemu, a na dodatek oblała mnie gorącą kawą. To ona zaatakowała mnie i próbowała mnie uszkodzić. To ja wniosę oskarżenie, Zabini… - uśmiechnął się cwanie.

Blaise zacisnął pięści i szczęki.

- Proszę bardzo. Pożałujesz tego jednak, mogę ci to obiecać.

- Naprawdę sądzisz, że ze mną wygrasz? Pokonałem Voldemorta, byle były śmierciożerca mi nie straszny – zaszydził Potter.

- Cóż… Zobaczymy – Blaise nie dał zbić się z tropu. – Możesz myśleć, że triumfujesz, ale przyjdzie taki dzień, w którym to ja bardzo chciałbym zobaczyć twoją minę. Wiesz, kiedy to będzie Potter? – zapytał z perfidnym uśmieszkiem.

- Chuj mnie to obchodzi! – wypluł wrogo Harry.

- Wiem, ale i tak ci to powiem. Najbardziej będzie mnie ciekawiła twoja mina, w dniu kiedy ona zostanie moją żoną. O Salazarze…! To będzie niebotyczny poziom wkurwienia, co nie? – zaśmiał się.

- Po moim kurwa trupie! Nie dotkniesz jej! – Harry zrobił krok w jego stronę, zaciskając pieści.

- No skoro po trupie, to nie będę się fatygował z wysyłaniem zaproszenia. Mam nadzieję, że uda nam się to wszystko zorganizować do najbliższej wiosny. Wiosenne śluby są super – Blaise mrugnął do niego porozumiewawczo.

- Wcześniej cię zabiję, niż na to pozwolę! – poprzysiągł Harry.

- Widzę, że w twojej wizji trup gęsto się kładzie. Nie sądzę jednak, by tak było. Za miesiąc będziecie już po rozwodzie. Ja swój dostanę za dwa. Wtedy będziemy mogli zacząć oficjalnie wszystko planować. Będzie cię to wkurwiać, ale nic na to nie poradzisz, Pottuś. Możesz sobie tylko wypłakiwać oczka nad szklanką taniej whisky i żałować spierdolonego życia. Cóż poradzić… - zaśmiał się wrednie Zabb.

- Zniszczę cię, śmieciu! – warczał Potter, na skraju wytrzymałości.

- Z ust mi to wyjąłeś! – Zabini nie przestawał się śmiać.

- Dość tego! – Harry wyjął różdżkę i wycelował nią w niego.

- Cudownie! Na to cały czas czekałem! No dalej! Zaatakuj mnie! – zawołał, zadowolony z tego, że wokół nich powoli zaczyna robić się małe zbiegowisko.
Harry Potter z różdżką wycelowaną w prawnika jego żony, na pewno wzbudził nie małą sensację.

- Nie prowokuj mnie, Zabini! – ostrzegł Harry.

- W dupie cię mam, wybrańcze! Idę pocieszyć swoją kobietę… – Blaise odwrócił się do niego plecami z zamiarem odejścia i wtedy stało się dokładnie to, co przewidział.
Potter rzucił w niego celnym cruciatusem.


💞💞💞

Heh tylko nie mówcie, że znów drama... 😄
Jutro rano zapraszam Was na publikację czegoś ciekawego - książka początkującej autorki, którą bardzo chciała Wam pokazać. Nie z świata HP - ale w klimacie fantastyki 😊

Zachęcam inne osoby do podobnych akcji - możemy nawet założyć współtowarzyszącego bloga, gdzie będziemy publikować Wasze teksty - zachęcać do pisania i tworzenia, bo naprawdę widzę w wielu z Was wielki potencjał.

Lynn, Vegas, Ann, Dreamer, Joanna, Maargery, Camile, Ewelina i wiele innych - jesteście świetne dziewczyny - koniecznie powinnyście pisać więcej i dzielić się z nami swoimi tekstami szerzej! :)

Myślę też o założeniu bloga dla zaproszonych z samymi seks - miniaturkami, bo kilka osób narzekało mi w mailach, że w opowiadaniach jest ich za dużo, a to znów sprawia, że pisze je coraz krótsze 😋

Kilka z Was czytało już moje wersje seksów w miniaturkach i wiecie, że ja się lubię powyżywać i nieco ostrzej - może właśnie dlatego taki pomysł chodzi mi ostatnio po głowie. 
Jak znajdę na to czas i przemyślę koncepcję, to odezwę się do dziewczyn, które chciałabym zaprosić - wszystkie stale komentujące z #teamchcemyseksy - Wy rzecz jasna macie zapewnione zaproszenia 😘 😝

Kolejny rozdział jutro wieczorem - ale bardzo proszę o skomentowanie pracy Karli L. która się tu jutro pojawi 😘

Venetiia.