46. Teraz nie mów... prawda zawsze wyjdzie na jaw!

 Dedykacja: Dla wszystkich dramionoholiczek 😃 - wczorajszy post mi uświadomił, że wcale nie jest nas mało 😂

💞💞💞

                Gdy drzwi kwiaciarni się otworzyły, Hermiona była pewna, że to Draco już wychodzi. Wstrzymała na chwilę oddech widząc, że była to jej mama, ubrana w zwiewną niebieską sukienkę w białe kwiaty. Patrzyła prosto na nią ze szczerym uśmiechem.

- Zapraszam do środka, Hermiono! Twój mąż poprosił o naprawdę wyjątkowy bukiet, a to musi chwilę potrwać! – powiedziała i się roześmiała, a Hermiona poczuła jak mocno wali jej serce.
  
Znów usłyszała, jak jej matka wypowiada jej imię.
Chyba tylko cudem się jeszcze nie rozpłakała.

Zrobiła kilka niepewnych kroków w stronę wejścia, nie do końca wiedząc, czy na pewno da radę tam wejść. Wtedy Monika zachęcająco wyciągnęła do niej dłoń.

- Chodź! No już się tyle na niego nie gniewaj! To taki przystojny mężczyzna i do tego dobry mąż, skoro chce kupić kwiaty na przeprosiny – mrugnęła do niej porozumiewawczo.

Hermiona podeszła i ujęła jej rękę, czując jak po jej ciele roznosi się przyjemne ciepło.

- Dziękuję bardzo, ja… - nie wiedziała co powiedzieć, czując jak wzruszenie ściska ją za gardło.

- Obiecuję, że bukiet ci się spodoba! – jej mama uśmiechnęła się do niej serdecznie i wprowadziła ją do środka.

- Na pewno tak – odpowiedziała zdławionym głosem.

- Usiądźcie sobie na naszej ławeczce dla oczekujących – poradziła, puszczając dłoń Hermiony i wracając za ladę.

Nie mogła wprost oderwać wzroku, patrząc jak jej mama sięga do wazonu z czerwonymi różami. Poczuła, jak Draco oplata ją opiekuńczo ramieniem w pasie i prowadzi do wspomnianej ławeczki.
Kwiaciarnia była naprawdę urocza. Pełna roślin i półek z artykułami do dekoracji wnętrz. Miała naprawdę przyjemny klimat.

- Nie płacz skarbie – poprosił Draco, mówiąc szeptem do jej ucha, gdy zajęli miejsce.

Hermiona szybko zdusiła łzy i zdobyła się na uśmiech. Oparła się o niego i odetchnęła głęboko, chłonąc całą sobą jego ciepło i zapach. Była mu wdzięczna, że mimo jej oporom, umożliwił jej popatrzenie na mamę z bliska i ponownie usłyszenie jej głosu.
Był naprawdę niesamowity… 

- Jak długo jesteście małżeństwem? – zapytała Monika, najwidoczniej chcąc ich wciągnąć w rozmowę.

- We wrześniu minie sześć lat – odpowiedział Draco.
Hermiona cieszyła się, że to on mówił. Ona chyba nie była do końca w stanie.

- Och! To musieliście być bardzo młodzi, gdy się pobraliście? – uśmiechnęła się do nich pogodnie.

- Tak, to była taka szkolna miłość – znów odezwał się Draco.

- A co na to wasi rodzice? – zapytała z ciekawością.

Draco spojrzał na Hermionę, czując jak spięła się w jego ramionach.

- Bardzo nas wspierali – odpowiedziała cicho, czując całą sobą, że gdyby nie odebrała im pamięci, to na pewno tak właśnie by wtedy było.

Zawsze stali po jej stronie i akceptowali jej decyzję. Pozwolili jej nawet samej zdecydować w wieku jedenastu lat o tym, czy chce pójść do Hogwartu, czy nie.

- To naprawdę fascynująca historia – powiedziała, znów uśmiechając się do nich.

- Tak, wszyscy nam to mówią – odparł swobodnie Draco.

- No to chyba najwyższy czas na powiększenie rodziny? – zachichotała dawna pani Granger.

Hermiona i Draco spojrzeli na siebie, obydwoje nie bardzo wiedząc co odpowiedzieć. Na szczęście z opresji wyratowało ich pojawienie się ojca Hermiony.

- Dzień dobry – przywitał się z uśmiechem, widząc ich przytulonych do siebie na ławce.

- Dzień dobry – odpowiedzieli jednocześnie, a Hermiona nie mogła wprost oderwać oczu od jego uśmiechu.
Jej ojciec zawsze był totalnym śmieszkiem, który poprawiał jej nawet najbardziej skopany humor.

- Zobacz Wendell, jakich mamy tu dziś wyjątkowych gości! Ta urocza para jest z Anglii! – zaśmiała się.

- Naprawdę? Witamy w Australii! Przyjechaliście na wakacje? – zapytał uprzejmie.

- Moja firma otwiera tu filię i wpadliśmy na kilka dni, wszystkiego dopilnować – odpowiedział szybko Draco.

- A czym się zajmujesz, jeśli można zapytać?

- Jestem właścicielem korporacji specjalizującej się wprowadzaniem innowacji w branży nowych technologii – wyjaśnił oględnie.

- Brzmi fascynująco, a ty Hermiono? – zapytała Monika.

- Hermiono? – zdziwił się Wendell, patrząc uważnie, nieświadomy tego, że patrzy na swoją rodzoną córkę.

- To zabawny zbieg okoliczności, prawda? Ta śliczna dziewczyna nazywa się dokładnie tak, jak nasz kot! – Monika znów się roześmiała.

- Naprawdę? – Hermiona, aż zaparło oddech od tej rewelacji.

- Tak. Nasza kotka ma już prawie pięć lat i muszę szczerze przyznać, że uwielbiamy ją rozpieszczać – wyjaśniła kobieta.

- To uroczo – Hermiona uśmiechnęła się lekko.
Czyli tak do końca wszystkiego nie zapomnieli. Jej imię nadal musiało im się jakoś miło kojarzyć, skoro nazwali tak ulubionego pupila.
Wzruszenie złapało ją za serce.

- Monika pytała czym się zajmujesz, skarbie – wtrącił Draco, najwyraźniej widząc, że znów ledwo panuje nad łzami.

- Ach tak! – opanowała się szybko. – Prowadzę własną księgarnię…

- Naprawdę? Uwielbiam książki! – Wendell uśmiechnął się do niej, a Hermiona automatycznie odwzajemniła jego uśmiech.
Wiedziała o tym dobrze. To przecież właśnie ojciec zaraził ją pasją do literatury.

- Są doprawdy fantastyczne – przyznała, wiedząc, że on zawsze używał tego określenia.

- Zgadzam się! – uśmiechnął się szeroko. - Nie wyłożyłaś jeszcze nowych figurek, moja droga? – zwrócił się do żony.  

- Nie miałam czasu. Skończę tylko ten bukiet i to zrobię – obiecała Monika.

- A pokazałaś już państwu moje dzieła? – wskazał im na półkę pełną ręcznie rzeźbionych, drewnianych figurek.

- To pan to zrobił? – zapytał z zainteresowaniem Draco.

- Owszem. To moje hobby. I mów mi proszę po imieniu  – odparł z uśmiechem.

Draco i Hermiona wstali i podeszli zobaczyć z bliska dzieła jej ojca. Były naprawdę bardzo udane.

- Zobacz, ta by się pewnie spodobała Ginny – Draco sięgnął po jedną z figurek, przedstawiającą uroczą wiewiórkę z żołędziem w łapkach.

- Faktycznie – zgodziła się z uśmiechem Hermiona.

- Za dodatkową opłatą mogę wyrzeźbić płytkę z dedykacją – poinformował ich Wendell.

- Byłoby super. Pasowałby nam podpis „Ginny” pod tym dziełem – Draco wskazał mu wiewiórkę.

- Nie ma problemu. Rzeźbię też różne rzeczy na zamówienie…

- A na przykład diabła? – zapytała Hermiona, na co Draco parsknął śmiechem.

- Diabła? – zdziwił się trochę jej tato. – No w sumie, dlaczego nie…?

- Mamy przyjaciela, który ma takie przezwisko. Na pewno ucieszyłby się z figurki – wyjaśnił Draco.

- Nie ma problemu, jaki ma być podpis?

- Zabb – odpowiedział Malfoy.

- Będą gotowe na pojutrze rano – poinformował ich, szybko zapisując na kartce zamówienie.

Hermiona jęknęła cicho. Jutro wieczorem wyjeżdżali… Więc nici z figurek…

- Super, odbierzemy je przed lunchem – odpowiedział bez zawahania Draco.

Hermiona spojrzała na niego zaskoczona, jednak tego nie skomentowała.

- Na pewno będziecie zadowoleni! – zapewnił, uśmiechając się do nich.

- Dziękujemy bardzo – Draco uścisnął mu dłoń.

- Bukiet gotowy! – oznajmiła śpiewnie Monika.

Hermiona spojrzała na cudowną kompozycji białych lilii i czerwonych róż. Jej matka naprawdę miała do tego rękę.

- Przepiękny! – pochwaliła podchodząc do lady.

- Od kochającego męża z przeprosinami dla żony, by dłużej się na niego nie gniewała – powiedziała, z uśmiechem wręczając jej kwiaty.

- Dziękuję bardzo – Hermiona uśmiechnęła się do niej.

- To chyba komuś innemu należą się tu podziękowania – zaśmiał się Wendell.

Hermiona podeszła i ostrożnie, tak by nie zgnieść kwiatków, przytuliła się do Dracona.

- Dziękuje skarbie… – wyszeptała, całując go krótko w usta.

Wiedziała, że on też wie, że to nie było podziękowanie tylko za kwiaty.
Zrobił dziś dla niej coś wyjątkowego, popychając ją w stronę rozmowy z rodzicami.
Dzięki temu czuła się teraz cudownie.

- Nie ma za co, kochanie – Draco wyjął kartę kredytową z portfela i podał ją Monice. – Proszę od razu doliczyć figurki.

- Możecie zapłacić przy odbiorze – zaproponowała mama Hermiony.

- Lepiej teraz. Możemy prosić o ich zapakowanie w pudełka? Chcemy je wręczyć od razu po powrocie – wyjaśnił.

- Oczywiście, nie ma problemu – mama Hermiony szybko dokonała transakcji i wydrukowała paragon.

- Zapraszamy ponownie! – powiedziała, uśmiechając się do nich uprzejmie i oddając mu kartę i rachunek.

- Zapewniam, że za każdym razem, jak będziemy w Australii, to wpadniemy tu do was po jakieś ładne kwiaty dla mojej ślicznej żony – powiedział Draco, uśmiechając się uprzejmie.

- Będziemy na was czekać! – zapewniła Monika.

- Dziękuję bardzo… Było mi bardzo miło… - Hermiona starała się nacieszyć nimi oczy, nim stąd wyjdą.

- Nam również! Do zobaczenia w czwartek – Wendell również się uśmiechał.

Draco objął Hermionę w talii i razem ruszyli do drzwi.

- Do widzenia – pożegnali się i wyszli.

Doszli, aż do samochodu wciąż milcząc. Nagle Draco wyjął jej bukiet z rąk i położył go na masce auta. Zaraz potem przyciągnął ją mocno do siebie. Dobrze wiedział, że tego potrzebowała. To był właśnie ten moment, w którym się histerycznie rozpłakała.


💞💞💞


                Ginny starała się zahamować rumieniec, wykładając ręcznie księgi na półki. Nie mogła wprost uwierzyć w to, co się stało.
Naprawdę całowała się z Zabinim…!
Gdy tylko jego usta zetknęły się z jej, poczuła się jak natchniona jakąś życiodajną siłą… Jakby wynurzyła się z głębin i zaczerpnęła wreszcie oddechu.
To dlatego bez chwili zawahania, objęła go za kark i oddała jego pocałunek.
I sama nie wiedziała, jakby to się skończyło, gdyby Susan nie zapukała do drzwi księgarni. Przynajmniej dobrze, że przez witrynę niczego nie zauważyła.
Naprawdę nie powinni sobie pozwalać na takie akcje, w czasie, gdy obydwoje byli u progów trudnych i zapewne skomplikowanych rozwodów… Niemniej stało się i już.

- Przepraszam… - wyszeptał Zabb, gdy po wpuszczeniu do środka Susan, podeszła z powrotem do jednego z kartonów.

- Nie masz za co – odpowiedziała. – To by się nie stało, gdybym tego nie chciała – zapewniła.

Blaise uśmiechnął się do niej, a zrobił to w taki sposób, że coś mocno zacisnęło się w dole jej podbrzusza. Był naprawdę jak uosobienie czegoś pociągająco-rozbudzającego… i mrocznego. Widząc jego duże dłonie, te pełne usta, cudowną głębie jego oczu… Myślała o tym. O tym, jakby to było…
W łóżku. Na blacie. Na podłodze. W wannie pełnej szampana, jak kiedyś Smok i Herm…
Wiedziała, że powinna opanować te zapędy i skupić się najpierw na poukładaniu swojego życia.
Nic jednak nie mogła na to poradzić.
Pragnęła seksu z Blaisem Zabini.
Pragnęła go bardzo.
I wiedziała, że jak tylko uwolni się od nazwiska Potter, a on zechce… Skorzysta z okazji, by się przekonać, jak jej wizje mają się do rzeczywistości.


💞💞💞

 

 - Wiem, że nudzę, ale muszę zapytać ostatni raz. Na pewno chcesz to zrobić? – upewnił się Blaise.

- Na pewno. Przemyślałem to naprawdę dobrze – odparł spokojnie Theo, gdy zjeżdżali windą na najniższy poziom ministerstwa.
Było już po godzinach pracy wiec wszędzie było cicho i pusto.

- Spoko. Stargowałem cenę na pięćset galeonów, choć początkowo chciał siedemset.

- Dzięki stary, że mi pomagasz. Wiszę ci whisky.

- Nie trzeba. Zawsze chciałem sam zerknąć do tej księgi, ale w sumie nie miałem powodów. Teraz będzie okazja.

- Są tam nazwiska wszystkich czarodziejów?

- Mężczyzn magicznego pochodzenia. Nie jestem do końca pewien czy są tam mugolaki i charłaki.

- Zerkniemy na czyjąś jeszcze stronę, poza naszymi? – spytał konspiracyjnie Theo.

Obydwaj spojrzeli na siebie uważnie. Doskonale wiedzieli, że się nie powstrzymają.



💞💞💞


                Informator Zabiniego miał na sobie czarną pelerynę z kapturem, tak by nie było widać jego twarzy. Blaise jednak dobrze wiedział kim jest. Nie wnikał jednak w to, że postanowił się on zakonspirować. Bez zbędnych słów, rzucił na jego biurko sakiewkę z galeonami. 

- Macie pięć minut. Odmierzam czas! – powiedział cicho, po czym wskazał im na stare, odrapane drzwi.

Nie zwlekali ani chwili, tylko szybko weszli do pokoju. Na samym jego środku stała stara katedra, a na niej leżała wielka, oprawiona w brązową skórę księga. Światło z jedynej lampy w pomieszczeniu, padało prosto na nią.

- Na pewno nie można jej zaczarować? – spytał Theo.

- Z tego co wiem, to nie – Zabini nie tracił czasu tylko od razu podszedł do księgi i ją otworzył.

- Patrz to!

Trevor Boot.

16.08.2001 – potomek nn – eliksir aborcyjny.
20.11.2002 – potomek nn – aborcja w mugolskiej klinice w Leeds.


- Jakieś jego kochanki już dwa razy usunęły ciążę? Nieźle! – zdziwił się Theodore.

 - Ciekawe czy o tym wiedział? – zastanawiał się Blaise.

- Zapewne. To taka szuja, która jak nic sama na to namówiła te kobiety.

- Szukamy dalej. O zobacz! Hums… Czysty jak łza.

- Dobrze dla niego. Dalej! – ponaglał Theo.

- Longbottom, też czysty. Grzeczny gryfonek – mruczał Blaise.

- Zaczęło się M. Macmillan, też jest bez wpisów.

- Jest Draco!

Obaj spojrzeli na siebie i jeszcze raz na stronę w księdze z nazwiskiem przyjaciela.

Draco Malfoy

30.09.1998 – potomek nn – poronienie.

- O Salazarze… - Blaise przyłożył dłoń do ust.

- Hermiona? – spytał cicho Nott.

- No chyba tak. To przecież ledwo trzy tygodnie po ich ślubie…

- On wie?

- Nie sądzę – Blaise z niedowierzaniem pokręcił głową.

- Powiemy mu? – Theodore popatrzył na niego uważnie.

- Nie, to nie my powinniśmy to zrobić, tylko ona.

- Racja. Domyślam się, że to go zaboli. Biedna Hermiona! Była z tym wtedy sama! – westchnął Theodore.

- Na pewno ciężko to przeżyła - Blaise przerzucił stronę i natrafili wreszcie na nazwisko Nott.

Thedore Nott.

20.08.1999 – córka - Tilly Dammy Nott.
03.02.2001 – syn – Theodore Nott Junior.

- I to by było na tyle – westchnął z bólem.

- Tak mi przykro, stary… - Zabini położył mu dłoń na ramieniu.

- Przeczucie mnie nie myliło – zacisnął zęby.

- Przemyśl teraz na spokojnie kolejny swój ruch – poradził Blaise, szybko dalej przerzucając strony.

Wreszcie natrafił na swoje nazwisko. Pochylił się nad księgą i zamarł.

Blaise Zabini

03.05.2004 – potomek nn – eliksir aborcyjny.

- Co do kurwy…? - niedowierzał.

- Któraś z twoich kochanek usunęła ciąże? – zdziwił się Nott.

- Niemożliwe! Ja… Nic o tym nie wiedziałem! – Blaise był w wyraźnym szoku.

- Też mi przykro… - powiedział Theo, nadal zdruzgotany tym, co sam odkrył.

Nie miał pojęcia, że każdego z jego przyjaciół dotknęła utrata dziecka… Jego najmocniej. Bo dziecko, które nazywał swoim synem, okazało się wcale nie być jego.
Wciąż nie mógł uwierzyć, że Tammy mu to zrobiła!
Jego życie właśnie się rozpieprzyło.

- Koniec czasu! – warknął mężczyzna, który ich tu wpuścił.

Blaise przerzucił kilka stron w księdze, tak by nie wskazywała na nazwisko Zabini, po czym razem z Theo szybko wyszli z pokoju.
Żaden z nich nie zauważył, na jakiej stronie przypadkowo otworzyła się księga.

Harry Potter

**.**.**** - potomek poczęty - 5 tydzień ciąży.


💞💞💞


                Przepłakała całe popołudnie, leżąc w jego ramionach. Draco nic nie mówił, tylko głaskał ją i tulił do swojej piersi, nie patrząc na to, że doszczętnie przemoczyła mu koszulkę swoimi łzami. W końcu zmęczona płaczem, zasnęła i obudziła się dopiero, gdy Malfoy wyszedł z łazienki już wykąpany.

- Nie spóźnimy się? – zapytała, ziewając.

- To zależy, jak szybko się przygotujesz – odpowiedział z uśmiechem.

- Przepraszam za to zmarnowane popołudnie, ale musiałam to z siebie wypłakać. Już mi lepiej – zapewniła.

- Nigdy nie przepraszaj, za swoje emocje, promyczku. No chyba, że w złości znów wyrzucisz mnie z sypialni. Wtedy przepraszaj bardzo, bardzo mocno – kokietował, siadając na łóżku obok niej i pochylając się lekko.

- Właściwie wcale nie pozwoliłam ci do niej wrócić, więc nie wiem co tu robisz – drażniła się, wstając.

- Nie wygonisz mnie stąd, choćbym musiał zastosować zaklęcie trwałego przylepca – zagroził.

Roześmiała się i weszła do łazienki. Cieszyła się, że ten mały kryzys pomiędzy nimi, została już zażegnany. Była ciekawa, co będą robili jutro przez cały dzień, skoro przedłużyli pobyt.


💞💞💞


- To nie pokomplikuje twoich planów? – zapytała, gdy jechali hotelową windą.

- Nie. Zabini przejmie moje obowiązki na ten jeden dzień – odpowiedział, delikatnie dotykając jednego z jej podpiętych luźno loków.

- To super. Strasznie chce jeszcze raz tam pójść. Naprawdę ta kwiaciarnia jest prześliczna… - westchnęła z zachwytem.

- To ty jesteś prześliczna – powiedział, pochylając się nad nią i kładąc jej dłonie na talii.

Uśmiechnęła się do niego. Cieszyła się, że pochwalił jej wygląd. Założyła dziś klasyczną małą – czarną na szerokich ramiączkach, dobierając do tego elegancki ciemnozielony żakiet oraz szpilki i torebkę w odpowiednim kolorze.
Eveline zadbała, by miała kreację na każdą okazję.

- Możemy szybko się wyrwać? – poprosiła, przytulając się do niego.

- Musimy – zaśmiał się, delikatnie przesuwając dłońmi po jej plecach.

- Dlaczego musimy? – uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- Dobrze wiesz dlaczego… - odpowiedział, całując ją lekko.

Znów się uśmiechnęła. No cóż… Ona też tęskniła ubiegłej nocy. Najwyraźniej obydwoje byli trochę niewyżyci.


💞💞💞


                Podjechali limuzyną pod dom Ryana. Położony był nad samym brzegiem oceanu z cudownym widokiem.

- Musisz nieźle płacić swoim dyrektorom – zauważyła z uznaniem Hermiona.

- Ryan jest arystokratą czystej krwi, jednego z najstarszych Australijskich rodów – wyjaśnił jej, gdy kierowca śpieszył, by otworzyć im drzwi.

- I jeszcze dodatkowo pracuje? – zdziwiła się, odbierając od Dracona elegancki i niebotycznie drogi koniak, jaki przywieźli w prezencie.
Blondyn trzymał w rękach wielki bukiet kolorowych kwiatów.

- To spoko facet. Nasi rodzice się znali, dlatego, gdy postanowiłem otworzyć tu swoją filię poprosiłem go o rekomendację na dyrektora. Sam się zgłosił. Latami prowadził własny biznes, ale stwierdził, że skoro on i Holly spodziewają się dziecka, to stabilna posada będzie lepsza – opowiadał, prowadząc ją do drzwi.

- Dlaczego akurat otworzyłeś ją w Australii, a nie w jakimś europejskim kraju? – zainteresowała się.

- Bo to dobry rynek zbytu – odparł nonszalancko i zadzwonił dzwonkiem.

Po kilku chwilach pojawił się przed nimi Ryan z szerokim uśmiechem.

- Jesteście! Jak cudownie! Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko temu, że zaprosiliśmy kilka znajomych par? Są też nasi dwaj pozostali dyrektorzy, którzy koniecznie chcieli poznać twoją żonę, Draco – Ryan wyszczerzył się do niego.

- Ależ nie, będzie nam miło – odezwała się od razu Hermiona..

- Są już nasi goście specjalni? – w drzwiach pojawiła się wesoła, niska brunetka z krótkimi włosami.

- Tak! Poznaj proszę, to Hermiona, żona naszego drogiego Dracona – przedstawił ją od razu Ryan.

- Bardzo mi miło! Holly Anderson! Mówmy sobie po imieniu – zaproponowała od razu.

- Hermiona Granger – Malfoy. Bardzo chętnie, Holly – uśmiechnęła się do niej, w duchu gratulując samej sobie, że głos jej się nie zawahał przy drugim nazwisku.
Nie była pewne, czy kiedykolwiek się do niego przyzwyczai.

Weszli do przestronnego holu, a Rayan i jego żona od razu poprowadzili ich do jadalni. Hermiona od wejścia zarejestrowała, że poza nimi i gospodarzami były tam jeszcze cztery inne pary.

- Burt Carigan i jego żona Sonia – przedstawił Ryan. – Burt jest naszym dyrektorem do spraw dystrybucji – dodał.

- Bardzo mi miło.

- Nam również.

- Gratulacje z okazji ślubu! – powiedział Burt, entuzjastycznie ściskając dłoń Hermiony.
Był wysoki i wyglądał na około pięćdziesiąt lat.

- Dziękujemy! – odpowiedziała, siląc się na uśmiech, w pełni świadoma, że czeka ją to jeszcze dziś trzy razy.

- I dziękujemy za zaproszenia na wasze przyjęcie! Cudownie będzie wpaść do Londynu! – dodała Sonia, wysoka blondynka o wydatnym nosie, sporo młodsza od męża.

- Nie ma za co. Będzie nam miło was gościć. Organizator przysłał wszystkie dokumenty? – upewnił się Draco.

- Tak, oczywiście. Bardzo dziękujemy! – zapewnił Burt.

- Szkoda, że w ciąży nie można podróżować tak daleko – westchnęła tęsknie Holly, głaszcząc swój brzuch.

- Też nam przykro, że was nie będzie – powiedział Draco. – Ale na pewno odwiedzicie nas, jak dziecko pojawi się na świecie, prawda?

- Oczywiście! Ale najpierw wy nas! – zaśmiała się Holly i mrugnęła do blondyna.

- Z największą przyjemnością! – odparł Draco z uśmiechem, a Hermiona zastanawiała się, jak długo mogą jeszcze wymieniać te suche uprzejmości.

Następną parą był dyrektor do spraw innowacji – Adam oraz jego żona Mia. Byli mniej-więcej w wieku Draco i Hermiony. Również podziękowali za zaproszenie na przyjęcie w sobotę.

Kolejni byli przyjaciele i sąsiedzi Andersonów, Simon wraz ze swoim mężem Dylanem. Byli naprawdę wesołą i udaną parą, którą Hermiona z miejsca polubiła.

Na końcu podeszli do ładniej szatynki i stojącej obok niej mężczyzny, wysokiego, bardzo przystojnego bruneta z włosami za ucho i perfekcyjnie wystylizowanym zarostem.

- To moja siostra Dolly i jej narzeczony Dante – przedstawiła ich Holly.

- Bardzo mi miło – Hermiona uścisnęła dłoń kobiety, a później zwróciła się do mężczyzny.

- O wielki Biame… - wyszeptał, gdy podała mu swoją rękę, wgapiając się w nią z dziwnie niepokojącą intensywnością.

- Hermiona – przedstawiła się, nie bardzo wiedząc, co począć z tym jego dziwnym spojrzeniem, które dosłownie przeszywało ją na wskroś.

- Dante Getty… Ja… Strasznie się cieszę, że cię poznałem! Naprawdę bardzo! – wyznał, wciąż nie puszczając jej ręki.

- Tak, nam też jest bardzo miło – wtrącił dość szorstko Draco, mierząc Dantego nieprzyjemnym spojrzeniem.

- A to kto…? - Dante uniósł głowę i spojrzał na Dracona, nadal nie pozwalając jej odsunąć ręki.

- To mój mąż, Draco Malfoy – przedstawiła, mocnym gestem wyrywając wreszcie dłoń z ucisku mężczyzny.

- Mąż? – powtórzył, przenosząc znów na nią swoje spojrzenie.

- Masz jakieś problemy ze zrozumieniem nas? Czyżby przez akcent? – spytał cierpko Draco.

- Nie, oczywiście, że nie – Dante zdobył się na krzywy uśmieszek.

- Może usiądziemy już do stołu? – zaproponowała Holly.

Wszyscy przystali na jej pomysł i zajęli swoje miejsca. Hermiona czuła się dziwnie, widząc, że siedzący naprzeciwko niej Dante, dosłownie nie spuszcza z niej oka. Było jej z tym dość niekomfortowo…


💞💞💞

                Kolacja była bardzo smaczna, a rozmowy lekkie i przyjemne. Hermiona cieszyła się, że spotkanie przebiega w miłej atmosferze i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że narzeczony siostry Holly, wciąż rzucał jej długie, intensywne spojrzenia. To było nieco irytujące…

Ucieszyła się więc, gdy Draco swoim zwyczajem położył rękę na oparciu jej krzesła. Od razu przysunęła się do niego, przylegając mocniej do jego boku.

- Chyba wpadłaś komuś w oku – szepnął jej do ucha, czułym gestem gładząc ją po ramieniu.

- A może on jest kryptogejem i tylko podoba mu się moja sukienka? – odszepnęła, muskając nosem jego policzek.

- O mało co nie oślinił stołu. Wkurza mnie! – przyznał Malfoy, posyłając Dantemu wrogie spojrzenie.

- Zazdrosny? – zaśmiała się cicho.

- Nie. Po prostu nie lubię jak ktoś pragnie czegoś, co należy do mnie – burknął, sięgając po kieliszek z winem.

- A od kiedy to masz akt mojej własności? – wytknęła mu z uśmiechem.

Draco odwrócił się powoli i spojrzał jej w oczy, po czym pochylił się muskając delikatnie ustami jej ucho.

- Może od wtedy, gdy pierwszy raz wyjęczałaś moje imię, dostając pode mną orgazmu? – odszepnął, a ona odsunęła się, mając nadzieję, że gwałtowny atak rumieńców wcale nie nadejdzie.

Starała się zignorować jego triumfujący uśmieszek.

- Głupek – mruknęła, sięgając po swoje wino.

- Wstydnisia – odmruknął rozbawiony, znów delikatnie przesuwając dłonią po jej ramieniu.

- Długo jesteście razem? – zapytał nagle Dante, spoglądając na nich z wyraźnym niezadowoleniem.

- Znamy się od trzynastu lat. A spotykaliśmy się z przerwami od sześciu – odparł swobodnie Malfoy, nim Hermiona zdążyła otworzyć usta.

- Z przerwami? Chyba z jedną, bardzo długą przerwą… - pomyślała kwaśno.

- Ale decyzja o ślubie była chyba dość nagła? – wtrąciła Holly.

- Nie. Oświadczyłem się Hermionie sześć lat temu i dopiero niedawno powiedziała mi „tak” – kłamał wesoło Malfoy, a ona coraz mocniej się spinała.

- Co cię tyle czasu powstrzymywało? – zapytała ciekawsko Sonia, gapiąc się wymownie na jej przystojnego męża.

- Myślałam, że wtedy tylko żartował – odpowiedziała szybko, zmuszając się do uśmiechu. 

- Och! Ale romantyczna historia! Opowiesz nam o oświadczynach? – poprosiła Mia z rozmarzeniem.

Hermiona nerwowo przełknęła ślinę.

- Draco wynajął całą restaurację, znajdującą się w pewnej latarni morskiej… O wschodzie słońca zabrał mnie na taras widokowy i tam się oświadczył – opowiedziała, zgodnie z prawdą, mając nadzieję, że łzy nie napłyną jej do oczu na samo wspomnienie tego.

- Od kiedy to kolacje je się do rana? - zachichotała, patrząc jak on wstaje ze swojego miejsca i do niej podchodzi. 
- Od wtedy, gdy chce się obejrzeć wschód słońca. Już czas... chodź! - powiedział, wyciągając do niej dłoń.
- Dawno tego nie robiliśmy - wymruczała, gdy wyprowadził ją na taras z cudownym widokiem na ocean.
Przepiękne miejsce.
- Bo zwykle po udanej nocy za długo rano śpimy - uśmiechnął się, stając za nią i obejmując ją ramionami.
- Ta noc też była bardzo udana, choć tylko rozmawialiśmy, piliśmy wino i trochę tańczyliśmy - mówiła, czując jak szczęście rozpiera dosłownie każdą komórkę jej skóry.
Cieszyła się, że pomimo początkowych oporów, zgodziła się przyjąć sukienkę, którą dla niej kupił i wybrać się z nim na tę długą kolację, romantyczną kolację.
Było cudownie. 
Świadomość, że zostało im jeszcze tylko dwa tygodnie ciągłego bycia razem, tylko trochę mąciła jej obraz tego szczęścia. Nie chciała głośno przyznawać, że bała się tego, co będzie dalej... 
- Wstaje nowy dzień - westchnęła z uśmiechem, patrząc jak słońce powoli wyłania się spośród fal.
- Nowy dzień i nowy początek - wyszeptał w jej włosy. 
- Naprawdę kocham wschody słońca...- przyznała.
- A ja naprawdę kocham ciebie - powiedział, odwracając ją twarzą do siebie.
Uśmiechnęła się promiennie, chcąc go zapewnić, że odwzajemnia jego uczucia i właśnie wtedy on przed nią przyklęknął i wyjął aksamitne, bordowe pudełeczko z kieszeni swojej marynarki... 

- Słyszysz Dan? Ale super! – Dolly popatrzyła wymownie na swojego narzeczonego, który nadal nie odrywał wzroku od Hermiony.

Otrząsnęła się ze wspomnień i zmusiła do uśmiechu.
Chyba nigdy nie była bardziej szczęśliwa, niż w tamtej chwili, gdy mówiła mu swoje "tak". 

- Super – mruknął tylko w odpowiedzi Dante, wyraźnie pochmurniejąc.

- A gdzie Dante oświadczył się tobie? – spytała Mia.

- W czasie świąt na przyjęciu w domu moich rodziców – przyznała z lekką niechęcią Dolly.

- Tradycyjnie – Draco uśmiechnął się złośliwie do mężczyzny.

- Nie wpadłbym na pomysł z latarnią morską!– sarknął wrogo Dante.

- Nie chodziło o latarnię, tylko o wschód słońca. Moja żona je uwielbia – odparł nonszalancko blondyn.

- To naprawdę urocze! – pochwaliła Holly, wstając. – Przejdźmy do salonu na kawę, a panowie zapewne marzą o czymś mocniejszym w gabinecie? – zaśmiała się, poklepując ramię męża.

- Wyrwiemy się, najszybciej jak się da – obiecał jej szeptem Draco, wstając wraz z innymi mężczyznami.

W odpowiedzi skinęła tylko głową, mając nadzieję, że faktycznie tak będzie.


💞💞💞

Już wiecie, kto wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia? 😜
Mam nadzieję, że rozdział przypadł Wam do gustu.

Oficjalnie jestem przy pisaniu 50 rozdziału TNMŻ - a to oznacza, że to już też oficjalnie najdłuższe dramione, jakie pisałam - myślę, że przeskoczy inne o wiele rozdziałów, bo pomysły się mnożą zamiast powoli kierować mnie w stronę epilogu 😂

Wielkie dzięki za Wasze odwiedziny, maile i komentarze! 

Buziaki! 

V. 

PS. Postanowiłam rozszerzyć wątek Theo - będzie go więcej, niż początkowo zaplanowałam. 
PS2. Prace nad WOW - nie postępują, niestety. Dam znać jeśli coś się zmieni.