43. Teraz nie mów... nie wyciągaj wniosków!

 Dedykacja: Tak na koniec weekendu, dla Wszystkich, którzy czekali 😘


💞💞💞

- Powiesz mi wreszcie gdzie jedziemy? – poprosiła, gdy Draco wyszedł z garderoby, ubrany w jeansy i białą koszulę.

- Masz na sobie sukienkę i sandały, a jako kolejną podpowiedź dam ci to – wyjął z szuflady okulary przeciwsłoneczne.

- Domyśliłam się, że nie jedziemy na Alaskę, ale ciepłych krajów jest tak dużo, że trudno odgadnąć, który wybrałeś  – mówiła wsuwając okulary w podpięte w wygodny kok włosy.

- A do którego, chciałabyś pojechać najbardziej? – Draco oparł się o komodę i popatrzył na nią z uśmiechem.

- Dobrze wiesz, do którego – odpowiedziała cicho.

- No cóż… To chyba właśnie tam cię zabiorę! – mrugnął do niej.

- Naprawdę? – podskoczyła w miejscu.

- Naprawdę. Za godzinę mamy świstoklik prosto do hotelu w Sydney. Przez różnice czasu, będziemy tam już późnym wieczorem.

- Tak! Jesteś najlepszy!

Rzuciła mu się w ramiona, szczerze wzruszona. Od chwili, gdy usłyszała, że jego firma będzie miała swoją kolejną siedzibę w Australii, cicho marzyła, że kiedyś uda jej się z nim tam zabrać. Taka podróż była bardzo kosztowna i po prostu nie było jej na to stać…

Przytulił ją do siebie, zadowolony, że sprawił jej radość.

- Przecież wiesz, że nie mogło być inaczej. Obiecuję jednak, że trochę też wypoczniemy, po tym wszystkim.

- Ale będę mogła ich zobaczyć? Już jutro? Tylko z daleka. Chociaż przez chwilę… – oderwała się od niego, ocierając łzy.

- No pewnie, że ich jutro zobaczysz. Na jak długo zechcesz – zapewnił, głaszcząc delikatnie jej policzek.

Uniosła się i pocałowała go mocno, najmocniej jak potrafiła, czując jak całe jej ciało przepełnia prawdziwe szczęście.

- Możemy tam zamieszkać na stałe, jeśli będziesz tak dziękować... – wymruczał jej w usta, gdy go wreszcie puściła.

Roześmiała się.

- Nie trzeba, ale jeśli będziesz tam czasem jeździł, to może będę mogła razem z tobą? Wiem, że to wymaga dopłat, ale i tak wspólny świstoklik wychodzi taniej. Oczywiście nie zawsze muszę, ale…

- Możesz tam jeździć tak często, jak tylko będziesz miała ochotę. Mamy podpisaną umowę z ministerstwem na regularne transporty – Draco pomniejszył ich walizki zaklęciem i spakował je do kieszeni.

- Naprawdę? One są tak strasznie drogie! Tylko dwa razy uzbierałam potrzebną kwotę, w tym raz spora część to był prezent…

- Ostatnie, czym powinnaś się martwić, to koszt tego – powiedział, łapiąc ją za rękę i wyciągając z pokoju.

- Dzięki… Ja…

- Już dobrze skarbie, cieszę się, że pomysł ci się spodobał – uśmiechnął się do niej, gdy razem schodzili do holu, gdzie czekali na nich Blaise i Ginny.


💞💞💞


- Hej, chcieliśmy się pożegnać – Ginny podeszła do Hermiony, by ją uściskać.

- Będę tęsknić – zapewniła Hermiona, oddając jej uścisk.

- Och! Smoku! Ja też! No co ja bez ciebie? Chlip! Chlip! – odegrał pantomimę Zabini.

- Do zobaczenia, zjebie – Draco zaśmiał się i klepnął go w ramię. – I proszę razem z wiewiórką nie puścić nam domu z dymem! – Malfoy pochylił się, by uściskać Ginny.

- Niczego nie obiecujemy! – Blaise mrugnął łobuzersko, przytulając na pożegnanie Hermionę.

- Nie martwcie się, przypilnuje go – obiecała im rozbawiona Ruda.

- Liczymy na ciebie, Gin – roześmiała się Hermiona.

- Że też nikt mi nie ufa, a ja taki grzeczny jestem! – Zabini z dezaprobatą pokręcił głową.

- Grzeczny i ty, to się nie spotyka nigdy w jednym zdaniu, Zabb – dogadał mu Draco.

- Bawcie się dobrze i koniecznie wypocznijcie! – powiedziała Ginny, gdy podeszli do kominka.

-  I przywieźcie małego kangura! – Zabini wyszczerzył się do nich.

- A po co ci mały kangur? – zdziwił się Draco.

- Malfoy, ty niedomyślny idioto… - Blaise wywrócił oczami. – Chodziło mi o małego smoka! Dociera? Wujek Zabb, zaczyna już odczuwać odpowiedni instynkt! Postarajcie się ładnie…

- Wariat – skwitowała to Hermiona.

- Debil – w tym samym czasie wypluł z siebie Draco.

Pomachali do nich ostatni raz, po czym szybko zniknęli w kominku.


💞💞💞


- Obydwoje się zaczerwienili, zauważyłeś? – roześmiała się Ginny.

- Jeśli będą wciąż uprawiać tyle seksu, to na pewno w końcu Herm zaciąży – Blaise uśmiechnął się do Ginny i opadł na kanapę.

- Na pewno łyka eliksir. A poza tym, Malfoy podobno stosuje jakaś magię rodową.

- Tak, ale on chce mieć z nią dzieci, więc zaklęcie nie zadziała. A co do eliksiru, to przecież nie daje sto procent, prawda?

- Podobno nie. Myślę jednak, że nie zdecydują się jeszcze na dziecko. Chyba chcą nacieszyć się na nowo sobą. Wiesz, może czy powiedzieli już sobie, że nadal się kochają? – zapytała ciekawsko, opadając na kanapę obok niego.

- Wątpię. Draco sądzi chyba, że Hermiona nie czuje już tego samego, co wtedy…

- Bzdura! Przyznała mi się, że wciąż go kocha.

- On też to przyznał. Myślę, że w końcu powiedzą to też samym sobie – Zabini uśmiechnął się do niej.

- Na pewno – Ginny odwzajemniła jego uśmiech. – No, a teraz mów co dziś robimy?

- Może małego Diabła? – Blaise mrugnął do niej. – Mały Smok, musi mieć się przecież z kim bawić!

Ginny roześmiała się szczerze. Jego słowa wcale jej nie zawstydziły, ani nie uraziły.

- Myślisz, że podołasz już za pierwszym razem, ogierze? – pochyliła się w jego stronę i delikatnie przygryzła wargę.

- Na rany Salazara, wiewiórko… Twardy z ciebie zawodnik! – westchnął, wyraźnie zbity z tropu jej zachowaniem.

- A co myślałeś, że ucieknę zawstydzona? – roześmiała się. -  Ale teraz żarty na bok. Co robimy? Muszę czymś zająć myśli, po takim kiepskim weekendzie!

- Zaraz się zbieramy na zakupy.

- Zakupy? – zdziwiła się.

- Tak. Potrzebujemy wybrać regały, farby, biurko dla Hermiony, nową ladę, jakieś bibeloty, lampy czy też obrazy do jej odnowionej księgarni… – wytłumaczył.

- Super! Bardzo chętnie! – Ginny uśmiechnęła się.

- Przy okazji możesz już powybierać wszystko do tej twojej w Hogsmeade. Zmagazynują to dla nas, do czasu, aż wybierzecie z Hermioną odpowiedni lokal.

- Zabini, jesteś niczym dobra wróżka! Już mam lepszy humor! – Ginny wyszczerzyła się do niego szczerze.

- Do usług, malutka! – Zabini znów mrugnął.

- Przestań już, bo dostaniesz tiku nerwowego  od tego mrugania. Lepiej już chodźmy! – zawołała z entuzjazmem.

- Nie mogę ci niczego odmówić – Blaise wstał i złapał ją za dłoń. – Trzymaj się mnie mocno! – powiedział, podchodząc do kominka.

- To ty też mnie nie puszczaj – poprosiła, rozbawiona. 

- Już nigdy – obiecał, patrząc jej w oczy.

Nie odpowiedziała, tylko uśmiechnęła się do niego.
Chciałaby wierzyć, że powiedział jej prawdę.


💞💞💞


                Firma w Sydney w niczym nie ustępowała tej w Londynie. Elegancki biurowiec w samym centrum miasta, nowocześnie zaprojektowany i urządzony. Hermiona była pod wrażeniem.

- Musimy wstąpić na chwilę do mojego gabinetu, bo czeka na mnie stos dokumentów do podpisu, ale obiecuję, że to jedyna praca, jaką wykonam w czasie całej podróży – tłumaczył, gdy wjeżdżali razem windą na najwyższe piętro.

- Jasne, nie ma problemu! – uśmiechnęła się do niego szczerze, podekscytowana tym, że naprawdę jest znów w Australii i zobaczy jeszcze dziś swoich rodziców.

Ostatni raz była tu prawie dwa lata temu… Strasznie tęskniła, choć wiedziała, że najpewniej znów to nieco odchoruje, wylewając morze łez.

Wysiedli z widny a siedząca za eleganckim biurkiem, szczupła szatynka z nogami do nieba od razu poderwała się ze swojego krzesła.
Była ubrana w gustowną, szarą garsonkę, a jej włosy upięte były w elegancki, ciasny koczek.

- Witam panie Malfoy. Jak podróż? Czy mogę jakoś pomóc? – wypaliła na jednym oddechu, uśmiechając się nerwowo.

- Dzień dobry, Glorio. Wszystko w porządku – Draco uśmiechnął się do kobiety. – Poznaj proszę, to moja żona, Hermiona Granger – Malfoy – przedstawił.

- Och! Żona? Nie byliśmy pewni, czy to tylko plotki, czy nie…- Gloria zarumieniła się ogniście, a Hermiona od razu zorientowała się, że ślicznej pani sekretarce było nie w smak, że szef się jednak ożenił.
Kolejna chętna harpia…

- Jak widzisz, to prawda. Podaj nam proszę dwie kawy. Białą bez cukru i czarną z cukrem – poprosił, po czym otworzył swój gabinet i wprowadził Hermionę do środka.

- Ale tu pięknie! – zachwyciła się, widząc, że dwie ściany jego biura to były tak naprawdę panoramiczne okna z cudownym widokiem na Pacyfik i dzielnicę biznesową.

- Cieszę się, że ci się podoba – Draco puścił jej dłoń i podszedł do swojego biurka. – Biorę się szybko do roboty, tak byśmy zdążyli dojechać na miejsce przed lunchem – mrugnął do niej i sięgnął po pióro.

Hermiona podeszła do okna, nacieszyć oczy pięknym krajobrazem.

Rozległo się pukanie, a po chwili sekretarka wniosła do pokoju dwie kawy na srebrnej tacy.

- Pan Anderson, pyta czy ma pan czas, by go teraz przyjąć? – zapytała.

- Tak, może wpaść – burknął Draco, przeglądając jakiś dokument.

Hermiona podeszła do biurka, by napić się kawy, doskonale wiedząc, że sekretarka wciąż mierzy ją oceniającym spojrzeniem.

- To wszystko Glorio, dziękuję – odprawił ją Malfoy.

- Tak, oczywiście – zreflektowała się i szybko wyszła z gabinetu.

- Musisz mieć taką ładną sekretarkę? Nie może być stara i brzydka? – zaśmiała się, siadając naprzeciwko niego.

- Zazdrośnica! – zakpił. – Zatrudniam ludzi ze względu na ich kompetencje, a nie na wygląd, a poza tym nigdy nie łączę spraw zawodowych i osobistych na takiej płaszczyźnie – wyszczerzył się do niej.

- Znów jakaś zasada? Jaki ty jesteś ułożony! No wprost muszę ci zaklaskać z podziwu! – droczyła się, unosząc dłonie i klaszcząc w nie teatralnie.

- Zapłacisz mi za te prowokacje, jak wrócimy dziś do hotelu – obiecał, śmiejąc się pod nosem.

Kolejne pukanie.

- Dzień dobry! Nie przeszkadzam? – mężczyzna w średnim wieku zajrzał do gabinetu i uśmiechnął się uprzejmie.
Był wysoki, dobrze zbudowanym szatynem, z wesołymi brązowymi oczami.

- Nie, Ryan. Wejdź! – Draco uśmiechnął się i wstał.

- Witam, Ryan Anderson. Dyrektor wykonawczy w Australia Malfoy Invention Magic Inc. – przedstawił się, podchodząc do Hermiony z wyciągniętą dłonią.

- Hermiona Granger… Malfoy – dodała po sekundzie zawahania, widząc, że Draco patrzy na nią uważnie.

- Wspaniale panią poznać! Moje gratulacje z okazji ślubu! – Ryan z entuzjazmem ściskał jej dłoń.

- Mówmy sobie po imieniu – zaproponowała.

- Chętnie, Hermiono. Miło nam, że postanowiliście z okazji podróży poślubnej wpaść akurat do nas.

- Bardzo lubię Australię – odparła z uśmiechem.

- Cieszę się! W imieniu swoim i żony, serdecznie zapraszam was do nas na kolację! Koniecznie musicie przyjść! – prosił.

Hermiona spojrzała pytająco na Dracona.

- Jutro mamy wolny wieczór, jeśli ci pasuje – odpowiedział swobodnie.

- Oczywiście, że tak! Holly na pewno się strasznie ucieszy!

- Jak ona się czuje? – spytał Malfoy.

- Świetnie! To już szósty miesiąc, ma spory brzuch…

- Żona jest w ciąży? – zainteresowała się Hermiona.

- Tak, to nasze pierwsze dziecko. Bardzo wyczekiwane… - mówił z prawdziwą radością w oczach.

- Moje gratulacje – Hermiona znów uśmiechnęła się do niego.

- Dziękuję bardzo!

- Możesz mi wyjaśnić jedno zagadnienie z tego dokumentu, bo chyba czegoś nie rozumiem – poprosił Draco, a Ryan szybko obszedł biurko, by na to zerknąć.

- Pójdę po trochę wody – zdecydowała Hermionia, kierując się do drzwi.

- Sekretarka ci przyniesie – zaproponował Draco.

- Sama się przejdę.

- Korytarzem na lewo i ostatnie drzwi po prawej. Tam jest nasz pokój socjalny i zejście do stołówki – poinformował ją Ryan.

- Super, dzięki – Hermiona wyszła z gabinetu i przeszła zgodnie ze wskazówkami korytarzem prowadzącym na lewo.


💞💞💞


Gdy zbliżyła się do pokoju wypoczynkowego, usłyszała kilka głośniejszych szeptów.

- Czyli, że to prawda, że prezio się hajtnął? – mówiła jakaś kobieta.

- No niestety – odpowiedziała kwaśno Gloria, Hermiona od razu rozpoznała jej głos.

- Jaka ona jest, ta jego żona? – zapytał jakiś facet.

- Brzydka i nieciekawa. Myślę, że wyszła za niego tylko i wyłącznie dla pieniędzy. I ma okropne imię! Hermiona… Co to w ogóle za imię? – szydziła jadowicie Gloria.

W pierwszej chwili chciała się odwrócić i odejść, coś jednak jej powiedziało, że nie może na to pozwolić…

- To imię z mitologii greckiej – powiedziała, wkraczając do pokoju z wysoko uniesioną głową.

Gloria z wrażenia upuściła filiżankę, a ta rozbiła się w drobny mak.

- Pani Malfoy, ja… - zająknęła się.

- Chciałam poprosić o szklankę wody – powiedziała chłodno.

- Oczywiście! – trzy kobiety na raz, rzuciły się by spełnić jej prośbę.

- Dziękuję – odpowiedziała, odbierając od jednej z nich szkło. – A tak poza tym Glorio, zapewniam cię, że tak naprawdę jestem bardzo ciekawa… A ty jesteś od dziś tak naprawdę bardzo bezrobotna! – powiedziała głośno, po czym nie czekając na reakcję sekretarki, odwróciła się i odeszła.


💞💞💞


- Zdobyłaś wodę? – spytał Draco, gdy wróciła do gabinetu.
Rayana już w nim nie było.

- Tak i przy okazji zwolniłam twoją sekretarkę – odpowiedziała, podchodząc i odstawiając szklankę na blat biurka.

- Co? – Draco popatrzył na nią ewidentnie rozbawiony.

Hermiona potarła twarz i wzięła głębszy oddech. Wiedziała, że ją poniosło.

- Obgadywała mnie w pokoju socjalnym, że jestem brzydka, nieciekawa i wyszłam za ciebie tylko dla pieniędzy – wytłumaczyła.

Malfoy roześmiał się, po czym wstał.

- Ależ promyczku, dobrze wiesz, że jesteś piękna, interesująca, a wyszłaś za mnie, bo jestem świetny w łóżku – żartował, łapiąc ją w talii i przyciągając do siebie.

- Przepraszam. Poniosło mnie trochę – przyznała. – Pójdę ją przeprosić i powiem, że zachowa swoją posadę…

- Wykluczone. Nikt kto obraża moją żonę, nie będzie ze mną pracować – zapewnił, tuląc ją do siebie.

- Nie możesz jej wyrzucić za to, że mnie nie polubiła – westchnęła.

- Wyrzucam ją za to, że kłamie i podkopuje twój autorytet w oczach innych pracowników. Zresztą nie ma o czym dyskutować. To Ryan ją zatrudnił. Muszę go poprosić, by następna sekretarka była faktycznie stara – roześmiał się.

- I brzydka! – dodała Hermiona, podzielając jego rozbawienie.

- Nie pozwól, by to zepsuło ci humor… - wyszeptał, pochylając się, by ją pocałować.

- Nie zepsuło, naprawdę – odpowiedziała, zarzucając mu ręce na szyję.

- Jeszcze dwa podpisy i ruszamy – obiecał.

- Spokojnie, poczekam – powiedziała, znów podchodząc do okna.


💞💞💞


                Gdy dziesięć minut później wychodzili z biura, Gloria stała przy swoim biurku na baczność, wyraźnie przejęta.

- Panie Malfoy, ja bardzo przepraszam… - wypaliła, ledwo przekroczyli próg.

- To nie mnie należą się przeprosiny, tylko mojej żonie – Draco zmierzył ją surowym spojrzeniem.

- Tak, oczywiście… Pani Malfoy, ja…

- Nie interesuje mnie to – przerwała jej Hermiona. – Nie zwykłam tracić czasu na osoby, które oceniają innych po pozorach.

- Możesz już iść, Glorio. Rayan załatwi z kadrami, by jeszcze dziś wypłacono ci całe należne wynagrodzenie.

- Ale ja naprawdę przepraszam… Proszę mnie nie wyrzucać! – w oczach kobiety błyszczały łzy.

- Po takim incydencie nasz dalsza współpraca byłaby absolutnie niemożliwa. Zabierz swoje rzeczy i pożegnaj się ze współpracownikami – nakazał sucho Draco, po czym poprowadził Hermionę do windy.

- Jesteś nieugięty – wyszeptała, gdy winda się za nimi zamknęła.

- Owszem. I twardy, jak skała – wskazał na swój biceps.

- I skromny niczym bawełniana bielizna – dogadała mu.

Draco roześmiał się i przyciągnął ją do siebie.

- Zawsze umiałaś mnie rozbawić – wymruczał w jej włosy.

- Ty mnie też – przyznała.

- Obiecuję, że wciąż będę to robił – pochylił się i pocałował ją krótko.
Zrozumiała, że będzie się starał, gdyby przypadkiem zapłakała, widząc dziś rodziców, którzy jej nie rozpoznają.

- Żartujesz? – spytała, patrzą na nieco kosmiczne Bugatii Veyron, zaparkowane pod jego biurowcem.

- Dlaczego?

- Tym chcesz tam jechać? To auto mknie z prędkością zaklęcia.

- Przecież lubisz szybką jazdę – zaśmiał się.

- Ale nie lubię nie móc jej samodzielnie kontrolować – odpowiedziała.

- Nie ufasz mi? – popatrzył na nią uważnie.

- Mam mugolskie prawo jazdy, daj kluczyki, ja poprowadzę – Hermiona wyciągnęła do niego dłoń i uśmiechnęła się przekornie.

-  Czyli, że to ja mam zaufać tobie i powierzyć ci moje życie, liczą, że mnie nie zabijesz? – upewnił się, wciąż rozbawiony.

- No dokładnie tak – odparła z uśmieszkiem.

Draco westchnął ciężko i wyciągnął do niej dłoń z kluczykami, ale nim je położył na jej ręce, Hermiona cofnęła dłoń.

- Wystarczy mi, że byłeś na to gotowy – zaśmiała się. – W życiu nie wsiadłabym za kierownicę takiego potwora! Nawet nie wiem, jak w tym zapiąć pasy – zażartowała.

- Obiecuję jechać ostrożnie – Draco pochylił się i cmoknął ją lekko w usta, po czym otworzył jej drzwi.

- Będę uważnie obserwować znaki i prędkościomierz, więc uważaj! – ostrzegła, pokazując mu przekornie język.

- Nie marudź, tylko wsiadaj! Mamy kawałek drogi do przejechania – uśmiechnął się do niej, gdy zajmowała miejsce w luksusowym wnętrzu wozu.

- Mówiłam ci już, że jesteś snobem? – zapytała, gdy zajął miejsce obok niej.

- Nie, ale możesz powtórzyć to, że jestem przystojniakiem – mrugnął do niej łobuzersko.

- Mój skromniś – dogadała mu.

- Nieważne co, ważne, że twoje – zarechotał, po czym uruchomił silnik i wyprowadził samochód na zatłoczoną ulicę.

Podróż tak świetnym autem, była prawdziwą przyjemnością. Bardzo szybko dojechali do Newcastle. Hermiona z przyjemnością obserwowała piękne domy nad zatoką. Wiedziała, że jej rodzice są tu szczęśliwi. Jej tata pracował, jako księgowy, a mama zajmowała się domem, przynajmniej gdy była tu ostatnio…


💞💞💞


Zaparkowali na prywatnym parkingu i trzymając się za ręce, przeszli na jedną z bocznych uliczek miasta.
Draco zaprowadził ją do uroczej restauracji ze stolikami na zewnątrz. Była pora lunchu, więc było tu dość pełno.

- Rezerwacja na nazwisko Malfoy – rzucił do kelnera.

- Proszę tędy – pracownik restauracji poprowadził ich do stolika na tarasie, najbliżej przejścia na drugą stronę ulicy.

Zajęli swoje miejsca i odebrali karty dań.

- Mój tata pracuje w dzielnicy portowej… Pojedziemy tam później? – zapytała z nadzieją, licząc, że szybko zjedzą.
Nie mogła się doczekać… Była tak blisko, a jednocześnie wciąż za daleko od rodziców.

- Nie kochanie, nie pojedziemy – odpowiedział, przeglądając menu.

- Dlaczego nie? – zdziwiła się.

- Bo zdaje się, że twój tata stoi tam – Draco uśmiechnął się i wskazał głową na przeciwległą stronę ulicy.

Hermiona odwróciła głowę i zamarła. To faktycznie był on… Jej ojciec… Peter Granger. Wendell Wilkinson.
Właśnie podlewał kwiaty na zewnętrznej wystawie niewielkiej kwiaciarni…

- O mój Boże… - Hermiona przytknęła dłoń do ust, patrząc jak jej wciąż przystojny, choć nieco już łysiejący i mający zalążki brzuszka, tato pogwizduje wesoło i poprawia goździki w plastikowym wazonie.

Poczuła, jak Draco łapie ją za drugą dłoń i splata ich palce razem.

Drzwi kwiaciarni otworzyły się i ze środka wyszła szczupła, niewysoka kobietka o kasztanowych lokach. Podeszła do męża i wręczyła mu szklankę soku pomarańczowego.
Mężczyzna uśmiechnął się i podziękował, po czym nim się napił, sięgnął po dłoń żony i ucałował ją z prawdziwą czułością.

Zorientowała się, że on wkłada jej w rękę chusteczkę. Nawet nie wiedziała, kiedy na jej twarzy pojawiły się łzy. 
Objął ją ramieniem, a ona ułożyła mu głowę na piersi, płacząc i z radości i z niesamowitego smutku.


💞💞💞

Cześć!

Obudziłam się dziś z koszmarnym bólem łopatki... Serio nie wiem, co wyprawiałam przez sen, że tak się załatwiłam 😓😭.
Nie wiem, jak mi pójdzie pisanie w najbliższych dniach, bo ból przeszkadza, ale spróbuję się nie poddawać. 
Trzymajcie kciuki, żeby przeszło ✊😔

Buziaki dla Was i dużo zdrowia dla Wszystkich!